Εις Μνήμην (3)

Για τον αδελφό μας Γρηγόρη Θωμόπουλο που «έφυγε» πριν δύο χρόνια, στις 30 Δεκεμβρίου 2015.

«Ένα αντίο

«Σαν ν’ ακούς για πρώτη φορά τους ήχους από το μακρινό παρελθόν και από το μακρινό μέλλον να καθαρίζουν και να συνταιριάζονται. Αναρίθμητοι μουσικοί ξεπροβάλουν από τις ρωγμές του χρόνου. Μια απόκοσμη συμφωνία ερμηνειών καμπυλώνει τον χωροχρόνο και δεν ξέρεις αν είναι ένα εκστατικό πανηγύρι ή μια βουβή κηδεία. Είναι μια καταβόθρα που δύσκολα κοιτάζεις, αφού από μέσα της ξεπηδά σαν λάβα ο φόβος της απέραντης ευτυχίας, της άφθαρτης αιωνιότητας και της αβάσταχτης θλίψης της ματαιότητας και του θανάτου. Είναι ένας καταρράκτης που, βουτώντας μέσα του, δεν είσαι σίγουρος αν θα βρεις τα πτώματα όλων των προσφιλών σου προσώπων, σαν τα θύματα ομαδικής σφαγής κάποιας εξουσιαστικής θηριωδίας, ή πίσω απ’ τα κρύα χειμωνιάτικα νερά του υπάρχει μια απάτητη, ολάνθιστη ανοιξιάτικη κοιλάδα που φιλιέται με τα γέλια των παιδιών».

(Χαΐνης Αποστολάκης).

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 157, Φεβρουάριος 2016

Εις Μνήμην (2)

Επί του Απόντος

Στη μνήμη του Γρηγόρη

Από τι πεθαίνουν οι άνθρωποι;
Ποιες μέρες είναι οι καλύτερές τους;
Από τί ζουν οι άνθρωποι;
Πότε αγαπούν και κοιτάνε τη μέρα με μάτια ανοιχτά;

 

 

 

 

 

 

Οι γιορτές που καθυστερούν,
Οι αναμνήσεις που ακούγονται από τα βάθη
Μιας ανείπωτης στιγμής,
Εκείνες οι ηχηρές εικόνες
Που σκεπάζουν τη λεπτομέρεια.

Εγώ θα κρατήσω εκείνο το κόκκινο μπρύκι,
Ελπίζω να βρεθεί.
Εσύ να κρατήσεις την κεραία του ιντερνέτ
Ή το γκαζάκι του καφέ
Ή τα φακελάκια του τσαγιού.
Τη φωτογραφία στο μπάνιο;

Λες να την ξεχάσουμε εκεί;
Για να αναρωτηθεί κάποιος κάποτε
Για το όνομά του.
Για ποιο λόγο γράφτηκε σε τοίχο;
Ποιος να θυμάται;
Έχει σημασία το γιατί και το ποιος;
Πάντα θα έχει.

Οι απουσίες εμφανίζονται εκεί που δεν
τις παίρνεις
Στα σοβαρά.
Και κάνουν πολύ αισθητή την παρουσία τους σαν πάταγος.
Όπως πέφτει ένα σώμα.
Όπως παρασύρεται μια νιφάδα χιονιού
Και μια στάχτη.

Αντίο λοιπόν,
Να μπορώ να το πω και να θυμάμαι
Ότι κάποτε υπήρξαμε όλοι.

Κι όταν θα ’σαι μια νιφάδα
Κι όταν θα’ μαι μια χούφτα αλάτι.

Αναστασία-Γιάννης

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 157, Φεβρουάριος 2016

Εις Μνήμην (1)

Συμπληρώνονται δύο χρόνια αφ’ ότου ο αδελφός μας Γρηγόρης Θωμόπουλος «έφυγε». Όμως, ο σύντροφος εξακολουθεί να υπάρχει ανάμεσά μας καθώς τίποτε δεν μπορεί να χαθεί, ιδιαίτερα όταν η παρουσία έχει αφήσει βαθειά αποτυπώματα. Στη μνήμη του Γρηγόρη, λοιπόν, αναδημοσιεύουμε κείμενο από το υπ’ αριθμόν 157 φύλλο της Διαδρομής Ελευθερίας.

Εις το επανιδείν σύντροφε

Ο θάνατος είναι ο παγωμένος καθρέφτης της ζωής. Κι όσο κι αν δεν μπορούμε να πούμε τίποτε γι’ αυτόν, θέλουμε να πούμε τα πάντα. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε είτε να τον πενθήσουμε, να τον τραγουδήσουμε, να εκφράσουμε την απώλεια, πάντα μας αφήνει εκτός, όσο είμαστε ζωντανοί. Βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη προς το παρόν. Όταν, ωστόσο, περάσουμε από την άλλη, δεν θα μπορούμε τίποτε να πούμε.

Γι’ αυτό, θα μιλήσουμε. Το θάνατο τον βιώνουμε μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Οι άλλοι, ξένοι και οικείοι, σύντροφοι κι απέναντί μας, μας δείχνουν πως για όλα υπάρχει ένα τέλος. Το τέλος έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όριά μας και δείχνει όσα δεν μπορέσαμε ή δεν μπορούμε πια. Είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε. Το πρώτο που κάνουμε είναι να το αρνηθούμε.

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 178ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.

Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:

Ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΟΣ, Η SIEMENS, O ΣΗΜΙΤΗΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ «ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»…

 

Δεν έγινε ποτέ καμμία συνάντηση με τον κ. Χριστοφοράκο, αναφέρει ο κ. Σημίτης και οι ισχυρισμοί τής τέως γραμματέως του συνιστούν το αδίκημα της ψευδορκίας, ενώ δηλώνει πως επιφυλάσσεται να προσφύγει στη δικαιοσύνη. Επίσης, τονίζει ότι ουδέποτε συνάντησε τον κ. Χριστοφοράκο.

Τί συνέβη και θύμωσε ο πρώην «καταλληλότερος» πρωθυπουργός της «χρυσής εποχής»; Η γραμματέας του αξιότιμου κ. Χριστοφοράκου κατέθεσε ότι είχε καταγράψει τουλάχιστον 14 συναντήσεις μαζί με τον Σημίτη. Συγκεκριμένα η Αικατερίνη Τσακάλου απαντώντας σε ερωτήσεις της έδρας του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων που δικάζει την σχετική υπόθεση, κατέθεσε ότι ο πρώην γενικός διευθυντής της Siemens Ελλάδος συναντήθηκε με τον Σημίτη τουλάχιστον έξι φορές κατά το έτος 1997, οπότε και υπεγράφη η επίμαχη σύμβαση, κατά τη σύναψη της οποίας διακινήθηκαν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, παρανόμως τεράστια χρηματικά ποσά.

Το ιδιώνυμο για την προστασία των …συμβολαιογράφων και τα κοράκια των «ελεύθερων αγορών»…

Αμερικανικά κοράκια

Ο τεξανός «επενδυτής» Κάιλ Μπας εκπρόσωπος μεγάλου «επενδυτικού» fund Hayman Capital, τοποθέτησε μεγάλα ποσά το 2008 υπέρ του ενδεχομένου χρεωκοπίας του ελλαδικού κράτους με αποτέλεσμα, στην συνέχεια, την αποκομιδή τεράστιων κερδών. Σε συνέντευξή του στην Καθημερινή της Κυριακής (17-12-2017) ο Κάιλ Μπας μεταξύ άλλων αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν βρισκόμαστε σε μια χώρα της Ευρωζώνης ή του Τρίτου Κόσμου», καθώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι γίνονται επιθέσεις κατά των συμβολαιογράφων, οι οποίοι διακινδυνεύουν τη σωματική τους ακεραιότητα για να κάνουν τη δουλειά τους. «Στην Αμερική αν γινόταν η αντίστοιχη επίθεση θα σε πυροβολούσαν», λέει γελώντας. Και προσθέτει με νόημα –δείχνοντας την απόσταση που χωρίζει την αμερικανική κοινωνία από την ελληνική– «αν θέλετε βοήθεια, μπορούμε να στείλουμε ανθρώπους να προστατεύσουν τους συμβολαιογράφους σας. Για να μπορέσει η χώρα να πάψει να είναι στάσιμη και η παγκόσμια επενδυτική κοινότητα να την αντιμετωπίσει σοβαρά, θα πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος και στους θεσμούς του».

ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ «ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ» ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΙΜΟΝΙΕΡΗ…

«Κι αν θα με φάνε τ’ άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα».

Για «προσπάθειες αποσταθεροποίησης», οι οποίες όμως «δεν θα περάσουν», έκανε λόγο ο ανίκητος μέχρι τώρα κομμουνιστής ηγέτης Αλέξης Τσίπρας, σε δήλωσή του στην εφημερίδα Documento, με αφορμή την απόφαση του ΣτΕ για την υποβολή δηλώσεων πόθεν έσχες. Σε μια άνευ προηγουμένου κατάσταση επαγρύπνησης ο Τσίπρας δηλώνει έξω από τα δόντια ότι «η κυβέρνηση και σέβεται τη Δικαιοσύνη και την υπερασπίζεται στην πράξη απόλυτα και όχι αλά καρτ απέναντι σε όσους θέλουν να την μετατρέψουν σε εργαλείο πολιτικών επιδιώξεων και οικονομικών συμφερόντων, με όποια ιδιότητα κι αν εμφανίζονται».

Το Οκτωβριανό πραξικόπημα των μπολσεβίκων και τα ψεύδη των κομμουνιστών (Μέρος Β΄)

Οι μπολσεβίκοι, ως καθαρόαιμοι εξουσιαστές, ήταν διατεθειμένοι να δώσουν τα πάντα προκειμένου να αναλάβουν τον έλεγχο του κράτους. Έτσι, κατά την ειρήνη που υπέγραψαν στο Μπρεστ-Λιτόφσκ η Ρωσσία εγκατέλειπε στη Γερμανία την Πολωνία, την Ουκρανία, την Λιθουανία κα τις επαρχίες της Βαλτικής και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία την περιοχή του Καυκάσου. Με την συνθηκολόγηση εγκατέλειπαν το 1/14 της ευρωπαϊκής Ρωσσίας, τα 2/5 του πληθυσμού της χώρας και τα 3/4 του γαιάνθρακα και του σιδήρου^[1].

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες στην συμπεριφορά των αριστερών κάθε απόχρωσης (στους οποίους, βεβαίως, ανήκουν και οι κομμουνιστές, ανεξαρτήτως εάν φέρουν το όνομα του μπολσεβίκου, του σταλινικού ή του τροτσκιστή), οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά του για ένα μέτρο το οποίο λαμβάνουν οι αντίπαλοί τους και στην συνέχεια, όταν αρπάξουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς, εξουσία εφαρμόζουν τα ίδια και πολύ χειρότερα μέτρα^[2]. Όταν η Προσωρινή Κυβέρνησις, επανέφερε την ποινή του θανάτου για πολύ ειδικές περιπτώσεις στο μέτωπο, οι μπολσεβίκοι εξαπέλυαν μύδρους. Οι ίδιοι, όμως, κηρύττουν στρατιωτικό νόμο, τον Φεβρουάριο του 1918, με το πρόσχημα του κίνδυνου για την πατρίδα. Η συνθήκη ειρήνης του Μπεστ-Λιτόφσκ, απενεργοποιεί τυπικά την εφαρμογή της, αλλά οι κομμουνιστές θα φροντίσουν γι’ αυτό. Στις 16 Ιουνίου του 1918 εγκρίνουν νόμο με τον οποίο τίθεται σε εφαρμογή η θανατική ποινή σε όλη την Ρωσσία.

Το Οκτωβριανό πραξικόπημα των μπολσεβίκων και τα ψεύδη των κομμουνιστών (Μέρος Α΄)

[Με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 100 χρόνων από την Φερβουαριανή επανάστασηιν του 1917 στην Ρωσσία και το πραξικόπημα των κομμουνιστών (μπολσεβίκων) τον Οκτώβριο του ιδίου έτους, από την Αναρχική Αρχειοθήκη έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο: Ρωσσία 1917. Από την θύελλα στην καταχνιά. Αναδημοσιεύουμε σε δύο μέρη ένα απόσπασμα από αυτό το βιβλίο.]

Σχετικά με τον τρόπο που επικράτησε το κομμουνιστικό πραξικόπημα, υπό την καθοδήγηση των μπολσεβίκων, είναι γνωστόν ότι χρησιμοποιήθηκαν διάφορα ψεύδη^[1] και τεχνάσματα με τα οποία εξαπάτησαν τους συμμάχους τους (στην «επαναστατική δημοκρατία») για τους οποίους, σημειωτέον, δεν έτρεφαν κανενός είδους συμπάθεια, αλλά απλά τους χρησιμοποίησαν για να καταλάβουν την εξουσία και εν συνεχεία τους εξόντωσαν.

Το Συμβούλιο της Δημοκρατίας, το οποίο συνεδρίαζε όλη την ημέρα της 24^ης Οκτωβρίου, εξέδωσε τα μεσάνυχτα μία μεσοβέζικη ανακοίνωση, η οποία άφηνε ανοικτό το δρόμο για την επιβολή του πραξικοπήματος. Η αντιπροσωπεία του Συμβουλίου, με επικεφαλής τον μενσεβίκο Θεόδωρο Νταν, δήλωσε στον Κέρενσκυ ότι διόγκωνε τον κίνδυνο, αφού οι μπολσεβίκοι τούς είχαν διαβεβαιώσει πως η «εξέγερση εξέσπασε παρά την θέλησίν των και άνευ της εγκρίσεώς των» και εκδήλωναν την επιθυμία να συμμορφωθούν, την επομένη, με τις αποφάσεις του Συμβουλίου παίρνοντας τα αναγκαία μέτρα, ώστε να σταματήσει η «εξέγερση».

«Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας!!»

(Που καλέ; Να ψάξω να στη βρω…)

Ναι, εντάξει. Πόντικας γαρ, αλλά και περπάτημα όλη μέρα γίνεται; Δεν γίνεται. Στριμώχνομαι, το λοιπόν, καμιά φορά κι εγώ στο λεωφορείο, έτσι στη ζούλα, μην πέσει επάνω μου κανένα μάτι κι αρχίσουν οι στριγκλιές και τα ξεφωνητά τα μελάτα. Δεν έχω παράπονο, μάτι ανθρώπινο δε με έχει δει ακόμη, που σουλατσάρω, φρέσκος και μυρωδάτος, ανάμεσα στ’ ανθρώπινα τα πόδια. Το τί βλέπουν τα ματάκια μου, αλλά, το κυριότερο, τί ακούν οι αυτάρες μου, δε λέγεται! Εσείς οι άνθρωποι τα έχετε πια εντελώς χαμένα, κυρίες και κύριοι. Τις προάλλες ακούω μια κυρία (καλή της ώρα), πολύ σικ και στιλάτη, να εκφωνεί λογύδριο για την άτιμη την «κρίση» και πως πλέον «δεν ζουν όπως ζούσαν», «πουλήσανε το δεύτερο αυτοκίνητο» (αμάν κακό!), «διακοπές δεν πήγανε φέτος» (αντίο αμμουδιές) κι άλλα τέτοια λυπητερά, να μη βρίσκω μαντήλι να κλάψω, ο ερίφης. Τί δυστυχία!

ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΕΡΑΤΕΑΣ: ΑΠΗΛΛΑΓΗΣΑΝ ΟΙ ΕΞΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 8ης ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011…

Ύστερα από πέντε συνεδριάσεις, χθες το ΜΟΔ Αθηνών απήλλαξε τους έξι από τους επτά κατηγορούμενους απ’ όλες τις κατηγορίες για τις οποίες είχαν παραπεμφθεί, δηλαδή για έκρηξη με πρόκληση κοινού κινδύνου για ανθρώπους και πράγματα, κατοχή εκρηκτικών υλών με σκοπό την πρόκληση κοινού κινδύνου, για απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης, για αντίσταση και διατάραξη κοινής ειρήνης. Ένας από τους κατηγορουμένους, τελικά, καταδικάστηκε για μια πράξη σε βαθμό πλημμελήματος (κατοχή εκρηκτικών υλών) σε ποινή φυλάκιση δυόμισυ ετών εναντίον της οποίας άσκησε έφεση.

ΟΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΙ, Ο ΛΕΝΙΝ, Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ «ΝΕΦΕΛΩΜΑ»…

«Το πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο της Γερμανίας έπεσε επάνω στον Σουλτς για να τον πείσει να αλλάξει την αρχική αδιάλλακτη στάση του και να αποκτήσει κυβέρνηση η χώρα». (Βήμα, 26-11-2017)

«Με την πολιτική κρίση στη Γερμανία να βαθαίνει, ο Αλέξης Τσίπρας είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών, Μάρτιν Σουλτς, ενθαρρύνοντάς τον να επιστρέψει με ισχυρότερη διαπραγματευτική δύναμη στη συζήτηση για σχηματισμό κυβέρνησης […] «Η πραγματικά αριστερή και προοδευτική στάση δεν είναι να διατηρείς την καθαρότητα των θέσεών σου αλλά να δίνεις μάχες για εφικτές αλλαγές προς όφελος των πολλών. Αν τώρα μπορείς αυτό να το πετύχεις, είναι ίσως μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί…», φέρεται να του είπε ο Αλέξης Τσίπρας».(Εφημερίδα των Συντακτών, 24-11-2017)

Πρώτιστο μέλημα κάθε μορφής εξουσίας είναι να εμφανίζεται ως η ικανότερη αφ’ ενός να εξασφαλίσει την κοινωνική νομιμοποίηση και αφ’ ετέρου να προχωρήσει τους ευρύτερους κυριαρχικούς σχεδιασμούς. Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση κινείται η εναλλαγή στην εξουσία κομματικών σχηματισμών, η ανανέωση των ηγετικών τους ομάδων, η ανέλιξη στην ηγεσία των λεγόμενων άφθαρτων προσώπων, οι συνεργασίες μεταξύ τους, οι «ανίερες» συμμαχίες, και οι  «ιστορικοί συμβιβασμοί».

Επανειλημμένα έχουμε τονίσει ότι η αριστερά, κομμουνιστική ή μη, αποτελεί διαχρονικά, όχι απλά ένα χρήσιμο δεκανίκι της κυριαρχίας, αλλά ένα υπεύθυνο, ισότιμο και αποτελεσματικό εταίρο, με σημαντικές δυνατότητες αφομοίωσης των κοινωνικών αντιδράσεων.

Υποχωρώντας μπροστά στην Καταστολή

Η καταστολή είναι συνυφασμένη και αλληλένδετη με την ύπαρξη του κράτους και της όποιας εξουσιαστικής οργάνωσης επιβάλλεται πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες. Από αρχαιοτάτων χρόνων, μέσα στην περίοδο για την οποία έχουμε γραπτά στοιχεία, καταστολή υπήρχε με διάφορες μορφές. Από τους έφορους στην αρχαία Αθήνα μέχρι τους ιεροεξεταστές στη μεσαιωνική Ισπανία, από τις εκπομπές τύπου «Big Brother» που προβάλλουν τα σύγχρονα πρότυπα του lifestyle και της κατανάλωσης, μέχρι τους πολυσπούδαστους αναλυτές και ψυχολόγους των μοντέρνων μπάτσων της συνείδησης, οι εξουσιαστές πάντα θα προωθούν την καταστολή της σκέψης και του σώματος, προσαρμόζοντάς την στα δεδομένα της εποχής, προσπαθώντας έτσι να σπάσουν κάθε έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης – ανυπακοής – διαφορετικότητας (π.χ. ρουφιάνοι πολίτες στα πλαίσια μιας πιο ασφαλούς κοινωνίας, διαχωρισμός στο σχολείο, στιγματισμός).

Μέσω της δημιουργίας εσωτερικών ή εξωτερικών εχθρών προς την «κοινωνική ειρήνη» και τον πολιτισμό, απονέμουν τον τίτλο και αποδίδουν το ρόλο του εγγυητή της ασφάλειας και της σταθερότητας στους μηχανισμούς καταστολής και τους παρουσιάζουν ως απαραίτητους στα μάτια των πολιτών που έχουν οικολογικά αλλά και ευρύτερα ενδιαφέροντα. Στόχος φυσικά είναι να αποτρέψουν κάθε προσπάθεια κοινωνικής αυτοοργάνωσης – εξεγερτικότητας, διεργασιών και πρακτικών που οδηγούν σ’ αυτό προς το οποίο η φυσική τους ροπή για ελευθερία και δικαιοσύνη τους σπρώχνει, αυτό που φοβούνται μη γίνει πράξη κάθε στιγμή και σε κάθε τόπο: η ΕΞΕΓΕΡΣΗ και η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ από τα δεσμά που έχουν επιβάλλει πάνω σε κάθε άνθρωπο και στη φύση.

ΦΥΛΑΚΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ, ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ: ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΔΙΔΑΞΕΙ, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΠΛΩΣ ΜΑΘΗΤΕΥΕΙ…

«Σ’ ένα από τα ταξίδια, λοιπόν, «έξω» ο «Αυτιάς», δεν ξέρω ακριβώς πως, ομολόγησε στο κόμμα, δηλαδή στην καθοδήγηση, ότι έγινε πράκτορας της ασφάλειας και ότι η οργάνωση, που μέχρι τώρα οικοδόμησε είναι ολόκληρη παραδομένη στην ασφάλεια. Ξέρεις τι του είπε η καθοδήγηση; Εντάξει, ότι έγινε, έγινε, θα συνεχίσεις, μόνο που τώρα από τους δέκα που θα οργανώνεις, τους πέντε θα τους δίνεις στην ασφάλεια, και με τους υπόλοιπους πέντε θα συγκροτείς γερές παράνομες κομμουνιστικές οργανώσεις! Και όταν έγινε η αλλαγή της καθοδήγησης με την έκτη ολομέλεια το βρήκαν οι άλλοι, που έκαναν την καταγγελία. Τι να πεις, να σου πω κι άλλα, θα σηκωθείς από τον τάφο σου… Στις φυλακές της Κέρκυρας, που λες, δεν είχαμε μονάχα τους απομονωμένους, αλλά και τους άλλους κομμουνιστές τούς είχαμε χωρισμένους σε διάφορες κατηγορίες. Ήταν να πούμε οι απομονωμένοι. Αυτοί ήταν οι …εχθροί. Δεν τους μιλούσαμε, ήταν πάντα μόνοι τους, τρώγανε μόνοι τους, και συχνά πυκνά τους στήνανε και προβοκάτσιες για να τους κάμουν τη ζωή δύσκολη και να φύγουν από την ακτίνα. Την ώρα, να πούμε, που έπαιρνε φαγητό, πήγαινε ένας από την επαγρύπνηση, τους χαφιέδες δηλαδή της επαγρύπνησης, έπεφτε απάνω του, του έχυνε το φαγητό και του έβαζε και τις φωνές, πρόσεχε ρε κάθαρμα, που σπρώχνεις κιόλας, να τα μάσεις και φύγεις, δεν σε θέλουμε εδώ μέσα κ.λπ. Τι να πεις ρε, σκέψου να ήμασταν και εξουσία. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, όσοι βέβαια άντεξαν αυτό το φρικτό μαρτύριο, κάποτε αποκαταστάθηκαν. «Είχε κάνει λάθος», το κόμμα, δηλαδή ο συγκεκριμένος κερχανατζής, που ήταν καθοδήγηση. Και βέβαια το κόμμα δεν έτρωγε σφαλιάρα για τα δράματα, που είχε δημιουργήσει σ’ αυτούς τους ανθρώπους».  (Χρόνης Μίσσιος, … καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς)

Το κόμμα γνωρίζει. Το κόμμα (ένοπλο ή μη) επαγρυπνεί. Για να ξεχωρίσει έγκαιρα την «ήρα» από το «στάρι». Επαγρύπνηση, καθοδήγηση και επιβολή της κομματικής πειθαρχίας.

Το κίνημα καθοδηγεί, αλλά πρώτα απ’ όλα καθοδηγείται. Τα κομματικά γκέμια, όμως, χρειάζονται και στιβαρά χέρια, που κινούνται με τις κατάλληλες εντολές, από τους ικανότερους κομματικούς εγκεφάλους. Ικανότερους πρώτα απ’ όλα γιατί δεν έχουν ενδοιασμούς. Ικανότερους γιατί γνωρίζουν πώς να ξεκαθαρίζουν τις «δύσκολες» καταστάσεις. Τους κινδύνους, που εγκυμονεί η αμφισβήτηση της εξουσίας τους από τους «διασπαστές». Ικανότερους γιατί μπορούν να κλείνουν στόματα, με το «καλό» ή με το «άγριο», γιατί ξέρουν να αντιμετωπίζουν τους διαφωνούντες, τις μειοψηφίες μέσα στην φυλακή ή έξω απ’ αυτήν, είτε σε συνθήκες «νομιμότητας» είτε σε συνθήκες «παρανομίας». Έτσι, όπως τους αξίζει… Γιατί οι διαφωνούντες, όπως πάντα, είναι οι χειρότεροι «εχθροί», «ύπουλοι» σαν τα φίδια, «ύποπτοι» για το παραμικρό… Οι «διαφωνούντες», βέβαια, δεν είναι ένα πράγμα. Άλλο πράγμα σου λένε η «μαρίδα» και άλλο κάποιοι «παλιοί», άλλο οι «παράγοντες», που στο κάτω-κάτω ξέρανε πως πάει η κατάσταση, και που πολλές φορές έκαναν και αυτοί τα ίδια ή «απλά» δεν μιλούσαν, όταν η κομματική πειθαρχία επέβαλλε τα «κατάλληλα» μέτρα.

Αλλά τί τα θες; Τί θες και τα σκαλίζεις τώρα; Προσωπικό αίτημα να βγεις από την απομόνωση, προσωπική κατάσταση να απαιτούν οι «σύντροφοι» την συντριβή σου. Απομόνωση μέσα στην απομόνωση, φυλακή μέσα στην φυλακή. Και αυτή τη φορά στο πειθαρχείο, γιατί το κόμμα (ή οι παράγοντες του κινήματος) έτσι αποφασίζει, γιατί μόνο το κόμμα μπορεί να κρίνει, ποιοι μετανοημένοι θα «επανενταχθούν», ή ποιοι δηλωσίες θα αποκατασταθούν με δόξα και τιμή…

Και η διάβρωση; Ποια απ’ όλες; Η διάβρωση ιδεών, η διάβρωση της ασφάλειας, ή τα αποτελέσματα του συνδυασμού και των δύο; Δεν βαριέσαι ρε αδερφέ, σου λένε. Και ποιος νοιάζεται πλέον; Δεν το έχεις καταλάβει; Το κίνημα που γίνεται ολοένα και περισσότερο κόμμα να ’ναι καλά, οι κάθε λογής άκρες με την εξουσία, οι παράγοντες, που έχουν κάνει τις συμφωνίες τους για να καθαρίσουν οι «δικοί», με υπομονή πάντα και ρέγουλα, και ξεχάστε τα όλα και αντεξουσίες και αναρχίες και αγώνες χωρίς καβάτζες… Αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές.

Χαμογελάτε ρε, τι σας ζητάει το κίνημα; Υπακοή, με ελευθεριακό όμως μανδύα, και κλειστά τ’ αυτιά σας στους «ύποπτους» συνομωσιολόγους… Και βέβαια αγώνας μέχρι εσχάτων… Venceremos, στις επόμενες εκλογές, για να μην ξεχνιόμαστε και για να μην έρθει η «μαύρη αντίδραση»…

Δημοσιεύθηκε από Λ_Μ

Το Διαδικτυακό Αναγνωστήριο της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από τις 16 Δεκεμβρίου έχει τεθεί σε λειτουργία το Διαδικτυακό Αναγνωστήριο της Μηνιαίας Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Αρχικά, έχουν αναρτηθεί τα πρώτα 50 τεύχη. Βαθμιαία θα αναρτηθούν και τα υπόλοιπα.

Σε αυτήν την διαδικτυακή σελίδα θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε την έντυπη διαδρομή αναρχικού λόγου και πρακτικών, η οποία ξεκίνησε την 1^η Μαρτίου 2002. Πρόκειται για μία εκδοτική αναρχική προσπάθεια η οποία, από τότε και μέχρι σήμερα, παρίσταται σε μηνιαία βάση. Θεωρούμε ότι, με την ευκαιρία της παρουσιάσεως του διαδικτυακού αναγνωστηρίου, μας δίνεται μία επί πλέον ευκαιρία να διατυπωθούν απόψεις σχετικά με την εντύπωση ιδεών, λόγου και πρακτικών (τα οποία οφείλουν να αποτελούν κάτι το ενιαίο) και να γίνουν ορισμένου τύπου εκτιμήσεις και επισημάνσεις.

Ανέκαθεν θεωρούσαμε πως η έκφραση και η καταγραφή του αναρχικού λόγου, των απόψεων και των πρακτικών είναι από τα σημαντικότερα έργα με τα οποία θα πρέπει να ασχολούνται οι αναρχικοί. Αναφέρουμε τους τρεις κυριώτερους λόγους.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Η παι­δι­κή ερ­γα­σί­α, δεν εί­ναι έ­να  «φαι­νό­με­νο». Εί­ναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ι­σχύ­ει και συν­δέ­ε­ται ά­με­σα με την υ­πο­δού­λω­ση των αν­θρώ­πων στις ορ­δές των ε­ξου­σια­στών. Αν  «ξε­νί­ζει» η ω­μή αυ­τή κα­τά­στα­ση, αυ­τό ο­φεί­λε­ται κυ­ρί­ως στις αυ­τα­πά­τες που καλ­λιερ­γού­νται και μέ­σα α­πό αυ­τές εμ­φα­νί­ζε­ται σαν κά­τι το ο­ποί­ο α­πο­τε­λεί πα­ρε­κτρο­πή. Κι ό­μως, α­νέ­κα­θεν η εκ­με­τάλ­λευ­ση και η κα­τα­πί­ε­ση δεν έ­κα­νε δια­κρί­σεις σε η­λι­κί­ες και οι ό­ποιοι κα­νό­νες που θε­σπί­στη­καν α­πό τους εκ­προ­σώ­πους των κρα­τών εί­χαν σαν σκο­πό να συ­γκα­λύ­ψουν τον ε­ξαν­δρα­πο­δι­σμό του αν­θρώ­πι­νου γέ­νους ή για να ρυθ­μί­σουν τους τρό­πους ε­φαρ­μο­γής με χρο­νι­κά ό­ρια.

Τον 16ο αιώ­να πολ­λά παι­διά δου­λεύ­α­νε στα ο­ρυ­χεί­α χαλ­κού στο Kellerwaldes της Γερ­μα­νί­ας. Φο­ρού­σα­νε τσό­χι­να κα­πε­λά­κια για να προ­στα­τεύ­ο­νται α­πό τις πέ­τρες που πέ­φτα­νε, ζού­σαν σε λε­πτο­με­ρή τα­κτο­ποι­η­μέ­να σπι­τά­κια και γερ­νού­σαν με το που έ­φτα­ναν στην ε­φη­βεί­α. Στα 20 τους φαι­νό­ντου­σαν μι­κροί και ζα­ρω­μέ­νοι,—με τα κα­πε­λά­κια τους σαν νά­νοι.

Ε­πί­σης σή­με­ρα δου­λεύ­ουν πα­γκο­σμί­ως ένα ε­κα­τομ­μύ­ριο παι­διά για τη με­ταλ­λευ­τι­κή βιο­μη­χα­νί­α, σε υ­πό­γεια ο­ρυ­χεί­α, κου­βα­λά­νε με­γά­λα βά­ρη, α­σχο­λού­νται με ε­κρη­κτι­κές ύ­λες, ει­σπνέ­ουν ε­πι­βλα­βή σκό­νη και α­ντι­με­τω­πί­ζουν δη­λη­τη­ριώ­δεις ου­σί­ες ό­πως το μό­λυ­βδο και τον υ­δράρ­γυ­ρο. Τα παι­διά στην Α­φρι­κή δου­λεύ­ουν στην ε­ξό­ρυ­ξη δια­μα­ντιών, χρυ­σού και πο­λύ­τι­μων με­τάλ­λων, στην Α­σί­α στην ε­ξό­ρυ­ξη πο­λύ­τι­μων λί­θων και στη Νό­τιο Α­με­ρι­κή στην ε­ξό­ρυ­ξη χρυ­σού, σμα­ρα­γδιών, άν­θρα­κα και κασ­σί­τε­ρου.

Γκριγκόρυ Πέτροβιτς Μαξίμωφ

O Γκριγκόρυ Πέτροβιτς Μαξίμωφ γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1893 στο χωριό Μιτουσένκο, στην επαρχία Σμόλενσκ. Οι γονείς του τον έστειλαν στο Θεολογικό Εκπαιδευτήριο Βλάντιμιρ για να σπουδάσει για παπάς, αλλά ένα χρόνο πριν χειροτονηθεί, απαρνήθηκε τη θρησκεία για χάρη της επιστήμης και γράφτηκε στην Αγροτική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης, απ’ όπου αποφοίτησε το 1915 σαν καταρτισμένος αγρονόμος.

Το 1915 ο Μαξίμωφ κατατάχθηκε στο στρατό του Τσάρου. Αν και με το μορφωτικό του προφίλ μπορούσε να μπει στην ακαδημία εκπαίδευσης αξιωματικών, ο Μαξίμωφ προτίμησε τη ζωή ενός απλού στρατιώτη, καταλληλότερη για να προωθήσει την αντι-πολεμική, αντι-μιλιταριστική προπαγάνδα ανάμεσα στους στρατολογημένους εργάτες και αγρότες.

Η Έμμα Γκόλντμαν έγραψε ότι ο Μαξίμωφ:

«Είναι ένας παλιός αναρχικός… συμμετείχε στους επαναστατικούς αγώνες που ξεκίνησαν με την Επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, ήταν ένας από τους εκδότες της Golos Truda (Εργατική Φωνή) και μέλος της Παν-Ρωσικής Γραμματείας των Αναρχο-Συνδικαλιστών… είναι ικανός και δημοφιλής συγγραφέας και ομιλητής…» (My Further Disillusionment in Russia: New York, 1944 σ. 142).

Στην ατέλειωτη έρευνά του για έναν συμπαγή επαναστατικό προσανατολισμό, ο Μαξίμωφ μελέτησε τα γραπτά διάφορων ριζοσπαστικών ομάδων. Αλλά οι ιδέες του Μπακούνιν και του Κροπότκιν σχημάτισαν την επαναστατική του σταδιοδρομία. Η ιδεολογία του Μαξίμωφ –μια σύνθεση κομμουναλισμού και συνδικαλισμού– βασίζεται στις διδαχές του Μπακούνιν και του Κροπότκιν.

Ολίγα περί αλληλεγγύης

Παρ’ ότι έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στο ζήτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης, φαίνεται πως δεν είναι κάτι το οποίο έχει λήξει. Εξακολουθεί να αποτελεί ένα ζήτημα ουσίας και το συναντάμε ως σχέση και πραγματικότητα καθημερινά.

Εν προκειμένω θα πρέπει να τονίσουμε πως, από την αναρχική οπτική, η αλληλεγγύη δεν είναι μία τεχνική διαδικασία, με την οποία διεκπεραιώνονται κάποιες υποθέσεις, αλλά μια διεργασία με την οποία άτομα και συλλογικότητες δημιουργούν λειτουργικές σχέσεις μέσα στην κοινωνική δράση ή το αντίθετο. Έτσι, η αλληλεγγύη δεν αποτελεί αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης και δεν υπόκειται σε διαδικασίες «δούναι» και «λαβείν».

Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Η αποικιοποίηση του φανταστικού και ο κοινωνικός έλεγχος

Έκδοση: Ελευθεριακή Κουλτούρα,
Σελ. 140, Αθήνα 2016

Ο Renato Curcio στην Εισαγωγή αναφέρει ότι «Το Internet είναι πολλά πράγματα: μια εξέλιξη του παγκόσμιου καπιταλισμού, μια καινοτόμος τεχνολογία, ένα νέο πανοπτικό επιτήρησης, μια δυνατότητα ελέγχου εξ αποστάσεως των εργαζομένων, μια παραγωγή εικονικών ταυτοτήτων, μια ευκαιρία για εγχειρήματα τύπου χάκινγκ είτε για το καλό είτε για το κακό, μια δυνατότητα επιτάχυνσης και διεύρυνσης των οριζόντιων επικοινωνιών μας και πολλά, πάρα πολλά άλλα πράγματα ακόμη. Εν κατακλείδι, δεν αμφισβητείται εδώ το γεγονός ότι η ηλεκτρονική αλληλογραφία επιτάχυνε τις επικοινωνίες και διεύρυνε την δυνατότητά μας να ανταλλάσσουμε περιεχόμενα. Ενδεχομένως το βλέμμα που θα συναντήσετε σε αυτές τις σελίδες να είναι στραμμένο στην εκπληκτική πολλαπλότητα των ύπουλων ελέγχων στους οποίους υπόκειται οτιδήποτε ανταλλάσσεται μέσω δικτύου και που, την εποχή της κανονικής αλληλογραφίας, δεν τους σκεφτόμασταν ούτε τους θεωρούσαμε σαν μια συνηθισμένη πρακτική».

Ο συγγραφέας περιγράφει ακόμη, στην Εισαγωγή, όσα θα βρούμε στην συνέχεια, στις σελίδες αυτού το βιβλίου, όπου ένα μέρος είναι αφιερωμένο στους εικονικούς διαχωρισμούς, δηλαδή στην παραγωγή ψηφιακών ταυτοτήτων, στις τεράστιες επιπτώσεις τους, στην υπερσύνδεση, στην νοητική δουλεία, την αποξένωση της μνήμης, την κλοπή της λήθης κ.ά.

ΠΕΡΙ ΙΝΤΕΡΝΕΤ…

Θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κάποιος ότι τα κράτη και οι εξουσιαστές θα είχαν καμιά έγνοια για τη βελτίωση ή διατήρηση κάποιων μέσων, όπως το ιντερνέτ, που μπορεί να πληροφορηθεί κανείς για κάτι ή να ανταλλάξει κάποιες απόψεις παρακάμπτοντας το κράτος και τις υπηρεσίες του. Πολλές φορές οι ψηφιακές επικοινωνίες υποκαθιστούν τις ανθρώπινες σχέσεις και αποξενώνουν πολλούς ανθρώπους, που σπαταλούν ατέλειωτες ώρες μπροστά από μια οθόνη, παίρνοντας αμέτρητες πληροφορίες που τους καθηλώνουν και τους κρατάνε αμέτοχους και θεατές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι λειτουργικό να χρησιμοποιήσουμε το ιντερνέτ για επικοινωνία από μεγάλες αποστάσεις και για ενημέρωση.