Η ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΣΙΠΡΑ, ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΣΑΛΟΝΙΑ, ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ «ΚΡΙΣΗ»…

«Γυψ κόρακα εγγυάται». Η παροιμία αυτή αναφέρεται στις περιπτώσεις που ένας απατεώνας δίνει καλές συστάσεις για έναν άλλο απατεώνα.

Με το Βραβείο Πολιτικού Σθένους (Prix du Courage politique) η γαλλική επιθεώρηση Politique Internationale τίμησε προσφάτως στο Παρίσι τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ενώ επίσης τιμήθηκε –και μάλιστα την ίδια μέρα– με το Βραβείο Δέσμευσης στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες από τον δικηγορικό Σύλλογο Παρισίων. Στην αρχή πιστέψαμε ότι πρόκειται για κάποια γαλλική επιθεώρηση όπως ας πούμε του Σεφερλή ή τέλος πάντως κάτι τέτοιο. Αμ, δε. Ερευνήσαμε, όπως συνήθως, ψάξαμε, ιδρώσαμε και στο τέλος μάθαμε πως έχει το πράμα.

«Άσπρο κώλο που ’χει η νύφη, να ’χαμε και εμείς οι γύφτοι».

Ποιά είναι η νύφη και ποιοί οι γύφτοι; Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ρατσιστική πρόθεση θα εξηγηθούμε εν τω άμα και το θάμα…

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΙΠΡΑ, ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΠΛΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗΣ…

«Μισώ τον άνδρα τον διπλούν πεφυκότα, χρηστόν λόγοισι, πολέμιον δε τοις τρόποις» (Mισώ τον διπρόσωπο που είναι αγαθός στα λόγια αλλά εχθρικός στις πράξεις). Φωκυλίδης, 5^ος αιών ΠΧ, ποιητής από τη Μίλητο.

Κάθε μορφής εξουσία, με όποιο ιδεολογικό μανδύα, συντηρητικό ή προοδευτικό, αριστερό ή δεξιό, και αν εμφανίζεται, επιδιώκει την άνετη επιβολή της στον κοινωνικό χώρο. Ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται είτε με την επίδειξη σκληρότητας και άτεγκτης στάσης σε κάθε είδος κοινωνικές αντιδράσεις είτε αντίθετα με την κατασκευή ενός φιλολαϊκού προσωπείου, με την ανάδειξη ενός υποτίθεται λαοπρόβλητου και δη νέου ηγέτη, και τέλος με την διεκδίκηση και τελικά την ανάληψη της εκπροσώπησης της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής.

Δεν πρόκειται, φυσικά, για αντικρουόμενες εκδοχές, γεγονός που εκτός των άλλων γίνεται εύκολα αντιληπτό, καθώς πολλές φορές οι συγκεκριμένες ανάγκες διαχείρισης οδηγούν στην «ισορροπημένη» ενσωμάτωση της «μαλακής» και της «σκληρής» όψης της επιβολής.

Η ουσία, πλέον, στους «μνημονιακούς» καιρούς δεν βρίσκεται στην κατανόηση των λόγων της λεγόμενης κλασσικής εναλλαγής των εμφανιζόμενων ως αντιθετικών εκδοχών επιβολής, αλλά ουσιαστικά στους τρόπους διαχείρισης της «νέας» πολιτικής συναίνεσης.

Όπως είχε πει και ο Σαρλ ντε Γκωλ, προκειμένου να γίνει αφέντης, ο πολιτικός προσποιείται τον υπηρέτη.

Ας δούμε ένα παράδειγμα.

Ο ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ, Ο ΛΗΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΜΕΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ»…

Έχουν περάσει μόλις τρία χρόνια, αλλά μοιάζουν σαν να έχουν περάσει καμμία εικοσαριά χρόνια, από τότε που ο Τσίπρας δήλωνε σχετικά με την διανομή μέρους του λεγόμενου πρωτογενούς πλεονάσματος από την τότε κυβέρνηση Σαμαρά (το περίφημο «πεντακοσάευρω») τα παρακάτω:

 «… [Το] θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας: Από τη μια να αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων. Και από την άλλη να τους πετούν κάποια ψίχουλα, για να εξαγοράσουν, όπως φαντάζονται τη στήριξή τους στην ίδια πολιτική, που τους έκλεψε το ψωμί κι έχει σκοπό να τους κλέψει και το τραπέζι και τις καρέκλες και το σπίτι. Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ανήθικη, που δείχνει το φόβο τους μπροστά στις κάλπες… [Το κοινωνικό μέρισμα είναι] μια πράξη που δείχνει όχι μόνο πόσο περιφρονούν τον ελληνικό λαό, αλλά και πόσο υποτιμούν την αξιοπρέπεια και την οργή του.»

Ο ρόλος της Wall Street στην Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Antony C. Sutton (Ε΄ μέρος)

Ο ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ

Μόνο όταν οι Μπολσεβίκοι έλαβαν από εμάς μια σταθερή ροή κεφαλαίων μέσω διαφόρων καναλιών και υπό διαφορετικές ετικέτες, ήταν σε θέση να οικοδομήσουν το κύριο όργανό τους την Pravda, για να διεξάγουν ενεργητική προπαγάνδα και να επεκτείνουν σημαντικά την αρχικά μικρή βάση του κόμματός τους. (Von Kühlmann, υπουργός εξωτερικών, στον Kaiser, 3 Δεκεμβρίου 1917)

Τον Απρίλιο του 1917, ο Λένιν και μια ομάδα 32 Ρώσσων επαναστατών, κυρίως Μπολσεβίκων, ταξίδεψε με τραίνο από την Ελβετία μέσω της Γερμανίας και της Σουηδίας στην Πετρούπολη, στη Ρωσσία. Επρόκειτο να ενωθούν με τον Λέον Τρότσκυ, «για να ολοκληρώσουν την επανάσταση». Η μετάβασή τους μέσω της Γερμανίας εγκρίθηκε, διευκολύνθηκε και χρηματοδοτήθηκε από το Γερμανικό γενικό Επιτελείο. Η μετάβαση του Λένιν στη Ρωσσία αποτελούσε μέρος ενός σχεδίου εγκεκριμένου από τη γερμανική Ανώτατη Διοίκηση, προφανώς όχι άμεσα γνωστού στον Kaiser, για να συμβάλει στην αποσύνθεση του ρωσσικού στρατού κι έτσι να εξαλείψει την παρουσία της Ρωσσίας από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πιθανότητα οι Μπολσεβίκοι να στρέφονταν κατά της Γερμανίας και της Ευρώπης δεν υπήρχε για το γερμανικό Γενικό Επιτελείο. Ο υποστράτηγος Hoffman είχε γράψει: «δεν γνωρίζαμε ούτε προβλέπαμε τον κίνδυνο για την ανθρωπότητα από τις συνέπειες αυτού του ταξιδιού των Μπολσεβίκων στη Ρωσσία».^[1]

Ο ρόλος της Wall Street στην Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Antony C. Sutton (Δ΄ μέρος)

Ο Τρότσκυ στο ρόλο του Αη Γιώργη που πολεμά με τον δράκοντα Στάλιν, δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε τον Τρότσκυ της Κροστάνδης.

Τους λενινιστές, τους τροτσκιστές, τους μπορντιγκιστές και τους κεντριστές, τους χωρίζουν διαφορετικές απόψεις μόνον ως προς την τακτική. Όλοι οι μπολσεβίκοι, σ’ όποιο ρεύμα ή τάση κι αν ανήκουν, υποστηρίζουν την πολιτική δικτατορία και τον κρατικό σοσιαλισμό. Καμίλο Μπερνέρι, Ιταλός αναρχικός (1897-1937). Δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, από τους κομμουνιστές.

Η οπτική των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών του Καναδά

Μπορούμε να προσεγγίσουμε την υπόθεση απελευθέρωσης του Τρότσκυ και από μια άλλη οπτική γωνία· αυτή των καναδικών μυστικών υπηρεσιών. Ο αντισυνταγματάρχης John Bayne MacLean, ένας επιφανής καναδός εκδότης κι επιχειρηματίας, ιδρυτής και πρόεδρος της MacLean Publishing Company, στο Τορόντο, έθεσε σε κυκλοφορία πολλές εμπορικές εφημερίδες, περιλαμβανομένης και της Financial Post. Ο MacLean, επίσης, είχε μια μακροχρόνια συνεργασία με την καναδική στρατιωτική μυστική υπηρεσία.^[1]

Το 1918, o συνταγματάρχης MacLean έγραψε για λογαριασμό περιοδικού του ομίλου του, ένα άρθρο, που τιτλοφόρησε «Γιατί αφήσαμε τον Τρότσκυ να φύγει; Πώς ο Καναδάς έχασε μια ευκαιρία να συντομεύσει τον πόλεμο».^[2] Το άρθρο περιείχε λεπτομερείς και ασυνήθιστες πληροφορίες για τον Λέον Τρότσκυ, αν και το τελευταίο μισό του κομματιού είναι γενικόλογο, επισημαίνοντας ελάχιστα σχετικά με το θέμα. Έχουμε δύο ενδείξεις για την αυθεντικότητα των πληροφοριών. Πρώτον, ο συνταγματάρχης MacLean υπήρξε άνθρωπος ακέραιος με εξαιρετικές διασυνδέσεις στις καναδικές υπηρεσίες πληροφοριών. Δεύτερον, όταν τα κυβερνητικά αρχεία κυκλοφόρησαν από τον Καναδά, η Μ. Βρετανία και οι ΗΠΑ ήρθαν να επιβεβαιώσουν σε μεγάλο βαθμό τις δηλώσεις του MacLean. Ορισμένες δηλώσεις του χρειάζονται επιβεβαίωση, αλλά ακόμη και πληροφορίες διαθέσιμες από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 δεν είναι απαραιτήτως αντίθετες με το άρθρο του MacLean.^[3]

Ο ρόλος της Wall Street στην Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Antony C. Sutton (Γ΄ μέρος)

Κανένας δεν έχει περισσότερες πιθανότητες
να εξαπατηθεί από αυτόν που το ψέμα εξυπηρετεί
τις επιθυμίες του. (Χόρχε Μπουκάι, Να σου πω μια ιστορία)

Γράψαμε πολλές φορές για το ψέμμα. Πολλά ακούγονται τελευταία για την μετά-αλήθεια, που ισοδυναμεί με το ψέμμα. Λέμε συχνά για τα ψέμματα της πολιτικής και τους ψεύτες πολιτικούς. Για την υπερβολική ροή πληροφορίας στο διαδίκτυο, που κάνει δύσκολη τη διάκριση της ήρας από το στάχυ. Σχεδόν, όμως, ποτέ δε μιλάει κανείς για αυτό που συντηρεί την ίδια την εξαπάτηση: τον εξαπατημένο. Τι είναι αυτό που τρέφει τον εξαπατημένο; Τι είναι αυτό που τον κάνει να προτιμά τελικά το ψέμα; Η ελπίδα, θα μπορούσε να πει κανείς. Ίσως η άγνοια ή η ημιμάθεια, θα αντέτεινε άλλος. Περισσότερο, όμως, από όλα φαίνεται ότι οι άνθρωποι επιλέγουν το ψέμα, επειδή αυτό τις περισσότερες φορές ταιριάζει καλύτερα στις επιθυμίες τους.

Πολλές φορές η αλήθεια λέγεται ωμά και κατάμουτρα. Λέγεται χωρίς περιστροφές, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο για αυτόν που την ακούει να την αποδεχτεί. Ο λόγος είναι απλός: επειδή δεν του αρέσει. Έτσι, όσο κι αν γράφονται και ξαναγράφονται αλήθειες, συχνά οι αναγνώστες θα προτιμούν να διαβάζουν πιο ευχάριστα αναγνώσματα, που οι καλοί ήρωες (αριστεροί, κομμουνιστές, κινηματίες, ακροδεξιοί, δημοκράτες, εθνικιστές, άγιοι με χρυσές προσωπίδες κλπ.) θα νικούν τους κακούς. Είναι πολύ ευχάριστα και καθησυχαστικά τα παραμύθια, που μας αφήνουν να ταυτιστούμε με τους καλούς, τους όποιους καλούς της εκάστοτε αφήγησης. Τακτοποιούν τον χαώδη κόσμο που μας περιβάλλει και μας αφήνουν να κοιμόμαστε πιο ήσυχα. Και είναι αλήθεια ότι τελευταία όλο και πιο δυσεύρετος είναι ο καλός ύπνος δίχως ηρεμιστικές ουσίες.

Black Friday (Μαύρη Παρασκευή)

Black Friday,

Ημέρα των Ευχαριστιών, Μεγάλη Παρασκευή, Santa Claus, Άγιος Βασίλης, Άγιος Νικόλας, Βόρειος Πόλος, Καισαρεία και μαμά Αμερική.

Ή αλλιώς: Παγκοσμιοποιημένος Χυλός

Είθισται οι θρησκείες να έχουν μέρες οι οποίες είναι σημαντικές για το δόγμα τους. Με αυτό τον τρόπο συσπειρώνουν το ποίμνιο και επιβεβαιώνουν την εξουσία που κατέχουν. Έτσι λοιπόν, η θρησκεία του χρήματος και της κατανάλωσης, με ιερείς τους αφανείς χαρτογιακάδες των πολυεθνικών, θεσμοθέτησε με την σειρά της δικές της μέρες εξουσιαστικής επιβεβαίωσης. Λευκές, κόκκινες, μπλε και μαύρες. Μάλιστα οι μαύρες προσδιορίζονται με την ημέρα Παρασκευή. Οπότε μετά την Μεγάλη Παρασκευή των χριστιανών, όπου είθισται να είναι μαύρη για το χριστιανικό δόγμα, λόγω του θανάτου του Ιησού Χριστού, έρχεται η εξουσία του καταναλωτισμού να καθιερώσει την Black Friday ως μια μεγάλη μέρα της κατανάλωσης. Μόνο που εδώ, αυτός που πεθαίνει, κυρίως πνευματικά, είναι αυτός που συμμετέχει.

Ο ρόλος της Wall Street στην Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Antony C. Sutton (Β΄ μέρος)

Κράμα είναι το υλικό που συνίσταται από δυο διαφορετικές ουσίες. Μάλιστα, σε αντικείμενο που έχει δημιουργηθεί από κράμα, μπορούν να εντοπιστούν μόρια κι άτομα διαφορετικού είδους. Ένας τυχαίος παρατηρητής δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει, για παράδειγμα, τον χαλκό από τον ψευδάργυρο διά της οράσεως, που συναποτελούν κάποιο ορειχάλκινο αντικείμενο. Εν ολίγοις, ένα κράμα παρουσιάζει ιδιότητες διαφοροποιημένες, λιγότερο ή περισσότερο, από τις ουσίες εκ των οποίων έχει συντεθεί. Η λέξη κράμα προέρχεται από το ρήμα κεράννυμι, της πρωτογενούς ελληνικής, που σημαίνει αναμειγνύω, ανακατεύω.

Τώρα, ευλόγως θα αναρωτηθείτε τι σχέση μπορεί να έχει ένα άρθρο που επιχειρεί να αποκαλύψει καταποντισμένες πτυχές της αλήθειας, με τα κράματα. Κι όμως έχει. Η αλήθεια, η μη λήθη, στη γνήσια, ανόθευτη, ατόφια μορφή της, απαντάται πλέον τόσο σπάνια που, δίχως υπερβολή, θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στα προς εξαφάνιση «είδη». Σχεδόν κι αποκλειστικά, η μόνη επαφή των εξουσιαζομένων με την αλήθεια είναι υπό τη μορφή «κράματος». Δηλαδή, ενός ανακατέματος αλήθειας με πάσης φύσεως πολιτικά απορρίμματα, τουτέστιν ψέμματα ποικίλης διαλογής.

Ως εκ τούτου, μικρές δόσεις αλήθειας κάνουν ελκυστικότερη την πολιτική απάτη και κρατούν αφάνερη την παγίδα του ψέματος, άρα της χειραγώγησης, από τα υποψήφια θύματα. Συνεπώς, η ποιότητα, του εν λόγω «κράματος», εξαρτάται από την «ιδανική» αναλογία αλήθειας και ψέμματος. Και η ιδανική αυτή αναλογία θα μπορούσαμε να πούμε πως καταλήγει επιτυχής, όταν το ψέμα κρύβεται τόσο καλά μέσα στην αλήθεια, ώστε με γυμνό οφθαλμό δεν είναι αναγνωρίσιμο. Αυτό, θα λέγαμε, είναι και το «ιδανικότερο» ψεύδος.

Ο ρόλος της Wall Street στην Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Antony C. Sutton (Α΄ μέρος)

Λέγεται ότι η διαφορά μιας αληθινής από μια κίβδηλη αφήγηση καθορίζεται από το πόσες φορές επαναλαμβάνεται η μία έναντι της άλλης. Ως εκ τούτου, αυτοί που διαθέτουν τα μέσα για να καταγράφουν και να επαναλαμβάνουν μονοπωλιακά στα ανθρώπινα πλήθη τις ψευδείς τους αφηγήσεις, ανά τους αιώνες, μπορούν, σε βάθος χρόνου, να δομούν ιδεολογίες, ιδεολογήματα κι εν τέλει πλαστές συνειδήσεις.

Θεωρούμε πως το άνωθι σχήμα ουδείς εχέφρων μπορεί να το αμφισβητήσει. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων, από την αρχαιότητα έως και τις μέρες μας, που καταδεικνύουν το αληθές του εν λόγω σχήματος. Ας αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, ένα από το μακρινό παρελθόν κι ένα έτερο της περασμένης δεκαετίας.

Είναι γνωστό πως τα ιερά κείμενα των πρώτων χριστιανών, όσο ο χριστιανισμός παρέμενε μια περιθωριακή αίρεση, μια εκ των πολλών στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ήταν πολυάριθμα, είχαν μεταξύ τους άπειρες διαφορές κι αντιφάσεις. Τα ευαγγέλια, δε, αριθμούσαν αρκετές δεκάδες, εκ των οποίων το καθένα τους εξιστορούσε μιαν αφήγηση του Ιησού, είτε μερικώς είτε πλήρως διαφορετική από τις άλλες. Αν μάλιστα δούμε τη διαφοροποίηση στις λατρευτικές τελετές, στο τελετουργικό, στην σχέση του πιστού με το μεταφυσικό στοιχείο, τότε πραγματικά θα χανόμασταν στα αναρίθμητα παραδείγματα και λεπτομέρειες. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι από τα μέσα του 4^ου αιώνα κι έπειτα τα πάντα αλλάζουν. Η περιθωριακή αυτή ιουδαϊκή αίρεση μετασχηματίζεται σε μια κρατική θρησκεία, γίνεται συνδιαχειριστής μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας, αποκτά τεράστια περιουσία και δύναμη, ενώ παράλληλα ασκεί αυστηρό έλεγχο στους υπηκόους της. Ο κρατικοποιημένος, λοιπόν, χριστιανισμός χρειάζεται –και μάλιστα επειγόντως– μια αυστηρή, απαράκλητη κυρίαρχη αφήγηση. Έτσι, συγκαλείται η σύνοδος της Νίκαιας στη Βιθυνία, το 325, όπου τα αφεντικά της κρατικοποιημένης θρησκείας, μαζί με την κοσμική αρχή, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, αποφασίζουν να σβήσουν από την ιστορία κάθε διαφορετική χριστιανική αφήγηση, που υφίστατο μέχρι τότε, επιβάλλοντας τα γνωστά έως τις μέρες μας τέσσερα ευαγγέλια. Ακολούθησαν, βεβαίως, κι άλλες οικουμενικές σύνοδοι, για να συντηρήσουν και να επαυξήσουν το «πνεύμα» της πρώτης. Οποιαδήποτε καταγραφή για τον Ιησού θεωρήθηκε «αναληθής» από τη σύνοδο της Νίκαιας, κυνηγήθηκε ανηλεώς και καταστράφηκε ανά τους αιώνες, όπως ομοίως δεινοπάθησαν κι όσοι τολμούσαν να τις κατέχουν, να τις διατηρούν, να τις μελετούν. Σπαράγματα αυτής της γνώσης έχει φέρει στο φως σχετικά πρόσφατα η αρχαιολογική έρευνα. Η κυρίαρχη αφήγηση του κρατικού χριστιανισμού επαναλαμβάνεται, αενάως, έως και τις μέρες μας. Έπειτα από δύο χιλιάδες χρόνια διαρκούς επαναλήψεως, η «αλήθεια» πλέον για το πρόσωπο του Ιησού είναι στη συνείδηση των περισσοτέρων ταυτόσημη με την κυρίαρχη αφήγηση της εν λόγω κρατικοποιημένης θρησκείας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της Συσπείρωσης Αναρχικών

Σχετικά με όσα συνέβησαν 44 χρόνια μετά την εξέγερση του 1973

«Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη». Οδυσσέας Ελύτης

Είναι δύσκολο, πράγματι, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν να αναδειχθεί η ουσιαστική διάσταση δυσάρεστων και ιδιαίτερα αρνητικών καταστάσεων, που προκύπτουν στα πλαίσια του κοινωνικού ανταγωνισμού, όταν οι αντιτιθέμενες πλευρές εμφανίζονται να διεκδικούν με φανατισμό για τον εαυτό τους τον τίτλο εκείνου, που πολεμά το απόλυτο κακό.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις και με την βοήθεια πλήθους τεχνικών της πολιτικής παρουσιάζεται σαν επιτακτική ανάγκη το «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών», η «συντριβή» και η «εξαφάνιση» του αντιπάλου με κάθε μέσο.

Η ενδυνάμωση του φανατισμού, λόγου χάρη, διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό στο να εξαφανισθούν οι ενδοιασμοί, που τυχόν υπάρχουν για την ανάληψη «ακραίων» μέτρων για την πάταξη των αντιπάλων. Βοηθάει, όμως, εξίσου και στην λήθη προηγούμενων καταστάσεων και του ρόλου ορισμένων όψιμων «εκκαθαριστών» της «σαπίλας», που όχι μόνο σε τίποτα δεν διαφέρουν από εκείνους, που καταγγέλλουν, αλλά αποτελούν αναμφίβολα και τους προπάτορές τους.

Είναι φανερό, ότι σ’ αυτές τις καταστάσεις οι εξουσιαστικές λογικές δεν προκύπτουν στην πορεία, αλλά προϋπάρχουν, τα πολιτικά συμφέροντα και οι «ανίερες» πολιτικές συμμαχίες δεν συγκροτούνται από το πουθενά, αλλά ενδυναμώνονται περαιτέρω. Είναι αλήθεια, ότι η ικανότητα της αριστεράς να αφομοιώνει τις κοινωνικές αντιδράσεις και να στηρίζει τις συνολικότερες κυριαρχικές επιλογές είναι διαχρονική. Παρ’ όλα αυτά στην ευρύτερη περίοδο της λεγόμενης κρίσης, που συνεχίζουμε να διανύουμε, μάλλον δεν έχουν εκτιμηθεί σε βάθος οι συνέπειες της ανάληψης ιδιαίτερων κρατικών καθηκόντων από έναν εσμό πάλαι ποτέ σταλινικών και στην συνέχεια λεγόμενων αναθεωρητών, οι οποίοι συνδιαχειρίζονται τις κρατικές υποθέσεις με ένα τμήμα της λεγόμενης σκληρής δεξιάς, και ένα σημαντικό μέρος του πάλαι ποτέ κραταιού Πασοκ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗ

Ή ΠΩΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΡΑΦΤΑΔΕΣ ΡΑΒΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ

Η αναπαράσταση μιας κοινωνικής εξέγερσης ξεκινά συνήθως από την αδυναμία της κυριαρχικής αφήγησης να την προβάλλει καθολικά ως μια εκδήλωση πολιτικά παρείσακτη, ενδεικτική της κοινωνικής «παθολογίας» των κοινωνικά «αποκλεισμένων» από τον δρομολογούμενο κατά περίπτωση «κοινωνικό μετασχηματισμό».

Η αναπαράσταση αυτή δεν αναιρεί, αλλά αντίθετα συμβαδίζει ως ένα σημείο και αλληλοκαλύπτεται με την τεχνική τής τοποθέτησης τής εξέγερσης στην σφαίρα των «προ-πολιτικών φαινομένων», στα οποία συγκαταλέγεται ο «ανορθολογισμός» της βίαιης δράσης των «μαζών». «Ανορθολογισμός», που δήθεν προκύπτει από την διαπίστωση, ότι οι κυριαρχούμενοι μπορεί απλά να διαισθάνονται τις «σημαίνουσες» εξελίξεις, όμως, καθώς η πραγματικότητα είναι πολύπλευρη και ρευστή, αδυνατούν να προβούν στη θεωρητική της αποτίμηση. Έτσι ιδιαίτερα η αριστερής υφής πολιτική διαχείριση έχει ως εφαλτήριο την πεποίθηση ότι nomina si nescis perit et cognitio rerum (αγνοώντας το όνομα χάνεται και η γνώση του αντικειμένου).

ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ: Η ανεξαρτησία των ψευδαισθήσεων

Φυσικά και είναι αναγκαίο
να αγωνιζόμαστε,
όχι όμως στις μάχες στις οποίες
οι εχθροί μας, μάς καλούν
να ενωθούμε μαζί τους… (Τόμας Ιμπάνιεζ, Βαρκελώνη 11/10/2017)

Γιατί θέλει να είναι ανεξάρτητη η Καταλονία;

Ο κυριότερος λόγος, που βρίσκεται πίσω από τους εθνικούς (γλώσσα, ταυτότητα, ιστορία) για τον οποίο θέλει η Καταλονία την ανεξαρτησία της, είναι οι οικονομικοί. Για τους ίδιους λόγους, το ισπανικό κράτος θέλει την Καταλονία υπό την κυριαρχία του και δεν πρόκειται να συναινέσει στην ανεξαρτησία της. Η οικονομία αυτής της σχετικά μικρής περιφέρειας είναι ισχυρότερη από πολλά κράτη της ευρωπαϊκής ένωσης. Της αντιστοιχεί παραπάνω από το 1/5 του ισπανικού ΑΕΠ, με προϋπολογισμό 215,6 δις ευρώ. Η Καταλονία, παρά την μικρή της έκταση, κατέχει το 1/4 όλων των εξαγωγών του ισπανικού κράτους με έσοδα 65,2 δις ευρώ τον χρόνο. Επίσης το 1/4 των ξένων επενδύσεων στο ισπανικό κράτος γίνονται στην περιφέρεια της Καταλονίας, με έσοδα 37 δις ευρώ. Επιπλέον, κατέχει τρία μεγάλα λιμάνια και επτά αεροδρόμια.

Πάντα επίκαιρο

[…] Ο κοινωνικός ανταγωνισμός, αυτό το συνεχές γίγνεσθαι, είναι απόλυτος όπως και η αναρχία. Ό,τι δημιουργεί το αφήνει να διαλέξει το δρόμο του. Δεν θα το καταπιέσει. Δεν θα το καταλύσει. Ξέρει πως, όταν οι κοινωνικοί αγώνες είναι μπροστά και καλούν, όταν οι εξεγέρσεις και οι συγκρούσεις συνταράσσουν το κράτος, όταν οι συλλήψεις ξεπερνούν τις 500, τότε όλα τα βλέμματα θα κοιτάξουν ερωτηματικά: «Θυμάσαι τις ρίζες;». Τότε είναι που θα διαπιστώσουν ότι «η οδοντόπαστα έχει ξεραθεί μέσα στο σωληνάριο».

Έχουν μεγάλη σημασία όλες αυτές οι εικόνες, το πάθος και οι στιγμές που πέρασαν, αλλά κι αυτές που θα έλθουν. Είναι μια ακόμα παρακαταθήκη, όχι για διορθώσεις αλλά για να αναλογιστούμε πόσο εύκολα μπορεί να υπάρξουν ή να καλλιεργηθούν λογικές και καταστάσεις επιγόνων, σπεκουλαδόρων, τυχοδιωκτών, υποταγμένων στους εκβιασμούς και τις απαιτήσεις των εξουσιαστών τους, ενώ θα προσποιούνται τους αγωνιστές.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ, Η ΜΕΡΑ ΜΑΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ

Οι συγκρούσεις, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις που έχουν γίνει άλλοτε με σαφή και άλλοτε με συγκαλυμμένα χαρακτηριστικά στον συνεχή αγώνα των δούλων ενάντια στους αφέντες τους, έχουν χαράξει το δρόμο για την ελεύθερη ζωή μακριά από κάθε είδους καταναγκασμό και επιβολή.

Η κοινωνική επανάσταση, ήταν πάντοτε το όνειρο των ανθρώπων που έχουν συνειδητοποιήσει την κοινωνική-ταξική τους θέση, τη θέση του καταπιεσμένου. Και όταν αυτοί οι άνθρωποι κατάλαβαν, ότι ενωμένοι μπορούν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα και να οργανώσουν τις ζωές τους μόνοι τους, χωρίς αντιπροσώπους και πεφωτισμένους ηγέτες μετατράπηκαν στους κολασμένους επαναστάτες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Σχετικά με την Δεύτερη Ημέρα των εκδηλώσεων του Αναρχικού Διημέρου

Η Δεύτερη Ημέρα των εκδηλώσεων του Αναρχικού Διημέρου θα πραγματοποιηθεί (όπως και η πρώτη) στο χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης, οδός Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο).

Ανακοίνωση

Κάνουμε γνωστό ότι η εκδήλωση της Πρώτης Ημέρας του Αναρχικού Διημέρου που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στο Πολυτεχνείο ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ και θα γίνει στο χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης, οδός Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο).

Κυκλοφορεί το νέο βιβλίο της αναρχικής αρχειοθήκης

Από την αναρχική αρχειοθήκη κυκλοφόρησε το βιβλίο: Ρωσσία 1917, Από την θύελλα στην καταχνιά.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων του αναρχικού διημέρου 2017 στο Πολυτεχνείο της Αθήνας

Το αναρχικό διήμερο θα πραγματοποιηθεί στις 15 και 16 Νοεμβρίου, από την Αναρχική Αρχειοθήκη.

 

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου,

ΠΡΟΒΟΛΕΣ

12:00.Το άγγιγμα της Μέδουσας

14:00. Free state of Jones.

16:00. Tortura (Gloria Mundi- Η δόξα του κόσμου) του Νίκο Παπατάκη

18:00. Η εξέγερση του ’73 (Αρχειακό υλικό)

 

ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ώρα 6:30 μμ

ΘΕΜΑ: Θεωρίες και πρακτικές εξέγερσης και αντιεξέγερσης.

Τα χωράφια του σιταριού είναι και αυτά φόνος, η καλλιέργεια είναι και αυτή βιασμός. Βιγκανισμός, Μετα-Βιγκανισμός και Αναρχία (Μέρος β΄)

Ειδισμός (σπισισμός)//Ανθρωποκεντρισμός

Ο βιγκανισμός συνήθως εκφράζει την θέση, ότι το να τρως μη ανθρώπινα ζώα είναι μια μορφή ειδισμού. Τα περισσότερα είδη διατρέφονται με ζωντανά πλάσματα ή με άλλες οργανικές ύλες (αποκρίματα, αίμα κτλ) που δεν προέρχονται από το ίδιο είδος ή που δεν έχουν την ίδια σύσταση με αυτά. Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό όλα τα έμβια είδη είναι ειδιστές, συμπεριλαμβανομένων των βίγκαν. Για να αποφύγουμε αυτό το λογικό συμπέρασμα, ο βιγκανισμός πρέπει να αρνηθεί το γεγονός ότι και τα φυτά έχουν συνείδηση και συναισθήματα και νιώθουν πόνο και ανταποκρίνονται σε ερεθίσματα. Λαμβάνοντας αυτό υπ’ όψιν, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η πράξη του να φας ένα είδος διαφορετικό από το δικό σου δεν είναι ειδισμός, αλλά η αλυσίδα της ζωής, η φυσική αναρχία (με μικρό άλφα όχι η αναρχία σήμα κατατεθέν) και το χάος του σύμπαντος.

Τα χωράφια του σιταριού είναι και αυτά φόνος, η καλλιέργεια είναι και αυτή βιασμός. Βιγκανισμός, Μετα-Βιγκανισμός και Αναρχία (Μέρος α΄)

Προειδοποίηση. Πρόκειται για βιασμό.

Πρόσφατα συνάντησα έναν όρο τον οποίον δεν είχα ξανακούσει. Στο πλαίσιο των συμφραζομένων μέσα στον οποίον τον άκουσα σκόπευε να είναι ένας όρος υποτιμητικός για εμένα, αλλά εάν κάποιος επιθυμεί να αναφέρεται σε μένα τοιουτοτρόπως θα το θεωρήσω τιμή μου και καμάρι μου και μάλιστα δεν θα με πειράξει να αυτοπροσδιορίζομαι έτσι. Ο όρος στον οποίον αναφέρομαι είναι ο «Μετα-Βιγκανισμός». Πως, όμως, διαφοροποιούνται αυτοί οι δύο όροι, «Βιγκανισμός» και «Μετα-Βιγκανισμός»; Που τέμνονται; Τι σημαίνει αυτό για εμάς ως αναρχικούς;

Κατ’ αρχήν, να ξεκαθαρίσω πως δεν θα προσπαθήσω να γράψω την ριζοσπαστική εκδοχή του «Μύθου του Χορτοφάγου» ή κάτι παρόμοιο. Μην περιμένετε να σας πω ότι τα δύο χρόνια που υπήρξα βίγκαν κατέστρεψαν την ζωή μου. Στην πραγματικότητα, δεν μετανιώνω που ήμουν βίγκαν, αν και μετανιώνω για την σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισα όσους ήταν μη-βίγκαν και μάλιστα πιστεύω πως ο βιγκανισμός ήταν για μένα ένα μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση της κατανόησης τού πως να διατρέφομαι, με τι τρόπο να τρώω την τροφή και για ποιούς λόγους. Ακόμη πιστεύω σε πολλές από τις ηθικές αξίες του βίγκαν τρόπου διατροφής αν και τα «συμπεράσματα» στα οποία είχα καταλήξει τότε, τώρα με οδηγούν σε πιο βαθειά και απώτερα ερωτήματα και σε μια πιο ριζική (αναζητώντας την ρίζα!) ανάλυση.