Περί κάποιων συνθημάτων και άλλων δαιμονίων

Σε τοίχους της Θεσσαλονίκης συναντάμε κατά καιρούς διάφορα «αντιεξουσιαστικού» περιεχομένου συνθήματα, που το νόημά τους σίγουρα προβληματίζει, αν δε δημιουργεί και πρόβλημα σε σχέση με τις απόψεις και πρακτικές των αναρχικών για τους κοινωνικούς αγώνες. Κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα, αν και επιφυλασσόμαστε για την «πατρότητά» τους, είναι το «ΚΟΜΜΕΝΟ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ ΜΟΝΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ» ή το «ΝΑ ΑΠΕΛΑΘΟΥΝ ΟΙ 450.000 ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ».

Αν και φαίνεται ίσως λίγο υπερβολικό να γράφονται κείμενα για να σχολιαστούν συνθήματα, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο στη συγκεκριμένη περίπτωση να το κάνουμε, γιατί ένα σύνθημα δεν συνοδεύεται από επιχειρηματολογία και σε μία απλή φράση συμπεριλαμβάνεται περιεκτικά όλο το νόημά του. Έτσι, δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις σε οποιονδήποτε διαβάζει τέτοιες φράσεις γραμμένες σε προκηρύξεις, κείμενα κτλ. και μπορούν να δημιουργηθούν τελείως διαστρεβλωμένες αντιλήψεις για το περιεχόμενο των αναρχικών προτάσεων. Και λέμε αναρχικές προτάσεις, επειδή, όσοι γράφουν τέτοια συνθήματα, αν και αποφεύγουν κατά κόρον να αυτο-προσδιοριστούν ως αναρχικοί, σε κάποιες περιστάσεις δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν τον όρο, και μάλιστα ίσως και ισοπεδωτικά (εκπροσωπώντας δηλαδή όλους τους αναρχικούς).