ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΛΛΙΒΡΕΤΑΚΗΣ: ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ 1973

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΕΜΕΛΙΟ · ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, σελ. 308, Οκτώβριος 2003

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ …………………………………………………….…………  9-13

ΤΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ …………………………………………………………….…….…  15-54

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 ………………………………………………..……….. 55-66

ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 …………………………………………………..…… 67-74

ΠΕΜΠΤΗ 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ1973 ……………………………..…………………………. 75-82

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 …………………………………………….….… 83-207

ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 ………………………………………….……….… 209-253

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 .…………………………………………………..… 255-272

ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 – ΑΝΘΡΩΠΟΚΥΝΗΓΗΤΟ …………..………….. 273-277

ΤΡΙΤΗ-ΠΕΜΠΤΗ 20-22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 – ΤΟ ΤΕΛΟΣ ………………………….. 278-281

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ  1973-ΙΟΥΛΙΟΣ 1974 ………………………………………………… 282-284

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ ……………………………………………………….………….…. 285-288

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ I: ΝΕΚΡΟΙ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973, ΚΑΤΑ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ (προσωρινός κατάλογος) ……………………..…..…. 289-295

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ II: ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ  716 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΣΤΟ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΗ ΝΥΚΤΑ ΤΗΣ 16ΗΣ ΠΡΟΣ 17Η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 ……….… 296-300

ΠΗΓΕΣ ………………………………………………………….…………………….… 301-302

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΕΙΚΟΝΩΝ ……………………………………………………………… 303-308

ΤΟ ΚΚΕ, ΟΙ «ΕΧΘΡΟΙ» ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» ΤΟΥΣ -Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΜΑΥΡΟΓΕΝΗ ΚΑΙ ΤΩΝ 350 «ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΩΝ ΚΑΙ ΧΑΦΙΕΔΩΝ» ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1973

  Η πορεία των 350 προβοκατόρων

«Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τ’ άλλα, ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως κάτι παραπάνω, σαν κομματική φυσιογνωμία, ήταν ένας άνθρωπος, που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Παρ’ όλο ότι και αυτός σε ορισμένα σημεία μπορεί να είχε δίκιο, στη βάση τάχτηκε ενάντια στο Κόμμα. Ήταν ένας μικροαστός – τυχοδιώχτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Κι έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή.Το Κόμμα, και όταν σήκωσε δική του μπαντιέρα, του έδωσε τη δυνατότητα και τον βοήθησε να σκεφτεί και να διορθώσει το στραβοπάτημά του. Δε το έκανε όμως αυτό το πράγμα και πήγε κι έφαγε το κεφάλι του. Ο Τίτο τον έβαλε και έφαγε το κεφάλι του.»

Ν. Ζαχαριάδης, 3η Συνδιάσκεψη ΚΚΕ (1950)

«Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες, συνέπεια της επικράτησης του δεξιού οππορτουνισμού στο ΚΚΕ και στο ΚΚΣΕ. Η κατηγορία εναντίον του για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό ήταν συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για την καλλιέργεια της προσωπολατρίας και την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του κόμματος η δεξιά οππορτουνιστική στροφή».

Ριζοσπάστης, 27-4-2023

«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Παράλληλα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».

Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Νοέμβριος 2011

«Στο διάστημα που πέρασε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2011, η όλη διαδικασία για τη συγγραφή του Α’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας, ιδιαίτερα της περιόδου 1939 – 1949, έδωσαν τη δυνατότητα μεγαλύτερης εμβάθυνσης στη δράση και την κατάσταση του ΚΚΕ στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μελετήθηκαν παραπέρα η λειτουργία του Κόμματος και η σχέση του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης […] Τα παραπάνω ενισχύουν το σκεπτικό ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση που έγινε το 2011.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο Άρης Βελουχιώτης.»

Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ «Για την Πολιτική Αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη», 23/06/2018

«Παινεύουμε τους πεθαμένους, για να θάψουμε τους ζωντανούς», είχε πει κάποτε ο γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, προφανώς σε μια έκλαμψη ειλικρίνειας και βέβαια βαθιάς κομματικής γνώσης και «σοφίας».

50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973

«Οι λαοί που ζούνε με πόνο και με πίστη, τυπώνουνε πιο βαθειά τον χαραχτήρα τους στον σκληρό βράχο της ζωής, και σφραγίζουνται με μια σφραγίδα που δεν σβήνει από τις συμφορές κι από τις αβάσταχτες καταδρομές, αλλά γίνεται πιο άσβηστη».

 Φώτης Κόντογλου

Ποιος είναι ο τρόπος, που το παρελθόν γίνεται ιστορία, ποιες είναι οι «πρώτες ύλες», το κυρίαρχο ερμηνευτικό μοντέλο, ποιες είναι οι τελετουργίες πρόσβασης στους μνημονικούς τόπους, πως οργανώνεται η συλλογική μνήμη σε μια και μοναδική ουσιαστικά αφήγηση, σε μια ηθική και κανονιστική βάση, πως εξουδετερώνονται οι «παρεκκλίσεις» ή οι «προβοκάτσιες»;

Οι κρατικοί φορείς της μνήμης, τα κόμματα, οι κάθε λογής εκπρόσωποι της επιστημονικής αυθεντίας δεν έχουν δισταγμούς να απαντήσουν. Γνωρίζουν, λένε, την απάντηση. Γνωρίζουν την λύση. Η «ιστορία» τους βγαίνει από γύψινα καλούπια, δεν την ενδιαφέρει τι «ακριβώς συνέβη», αλλά να μπορεί να φέρει εις πέρας την διαπραγμάτευση μιας συλλογικής ταυτότητας.

Η ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ Νο 8, το ΚΚΕ και η ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ «ΑΛΗΘΕΙΑ» 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…

Εξτρεμιστικά στοιχεία… προκαλούν τους αστυνομικούς…

Σε ομιλία του ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μ’ αφορμή την επέτειο 50 ετών από την κατάληψη της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973, μεταξύ άλλων, είπε:

«Ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η ΚΝΕ στα δύσκολα εκείνα χρόνια τα έκανε όλα καλά, ότι δεν έκανε λάθη, ότι δεν είχε ελλείψεις και αδυναμίες στην καθοδήγηση των αγώνων. Είναι, όμως, αθλιότητα ένα επιμέρους γεγονός, όπως ένα δημοσίευμα της Πανσπουδαστικής Νο 8, το οποίο μάλιστα γράφτηκε μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο και δεν επηρέασε σε τίποτα τις εξελίξεις και σε κανέναν τομέα, να αναδείχνεται σε ξεχωριστό ζήτημα για να πλήξει την ιστορία της ΚΝΕ. Είναι μικροπρέπεια και ασέβεια στην ιστορική αλήθεια και στον ηρωικό αγώνα της Οργάνωσης της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ στα χρόνια της δικτατορίας και ειδικότερα της συμβολής της στην εξέγερση του Πολυτεχνείου».

Ο Δημήτρης Γόντικας βασανίστηκε άγρια κατά την περίοδο της δικτατορίας και το γεγονός αυτό είναι ιστορική αλήθεια. Άλλο τόσο, όμως, ιστορική αλήθεια είναι η αθλιότητα του δημοσιεύματος της «Πανσπουδαστικής Νο 8», ειδάλλως μάλλον ο  Γόντικας εννοεί ότι η «ιστορική αλήθεια» καταντάει μικροπρέπεια και ασέβεια, γιατί έτσι βολεύει την κομματική «αλήθεια».

50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΤΟΝ ΦΛΕΒΑΡΗ ΤΟΥ 1973

«… ανάμεσα στο τέλος της Αντίστασης και την προσμονή της Έσχατης Κρίσης, αφήνουμε τις μέρες να κυλούν η μια πίσω από την άλλη· μας κουράζει η ζωή, μας κουράζει ο χρόνος που περνά, γιατί είναι άδειος· και απαξιούμε την προσπάθεια να τον γεμίσουμε· εξαντλούμαστε από τη συμβατικότητα και αναζητούμε εκείνο το εξωπραγματικά εξαιρετικό που θα ζωντανέψει τις απονεκρωμένες αισθήσεις μας […] Έστω. Ζούμε με το παρελθόν. Το Παρελθόν προβάλλεται στο παρόν, προβάλλεται στο μέλλον, μας δίνει ένα raison d’ être –ανακολουθία; Ζώντας χωρίς σκοπό, δεν βαραίνει σ’ εμάς το τι «θα» κάνουμε, αλλά το τι «έχουμε» κάνει· το παρελθόν υποκαθιστά το μέλλον. Το παρελθόν μας ανήκει· ήμασταν τότε dramatis personae στο θίασο της ιστορίας! Ας πιούμε στην υγεία του παρελθόντος!» Και πραγματικά ήπιαμε».

Τάσος Δαρβέρης, Μια Ιστορία της Νύχτας

Οι μνήμες θέλουν «τροφή» για να συντηρηθούν, «καθαρό» αέρα για ν’ ανασάνουν και φως για να ξεκλειδώσει η φυλακή, που τις κρατά ερμητικά σφραγισμένες. Αλλιώς, πως θα ανοίξουμε παράθυρα στο «τότε» για να «δούμε», πως θα καταλάβουμε, γιατί άλλοι θαυμάζουν και άλλοι τρομάζουν με τα «τυχαία» συναπαντήματα της ιστορίας; Μαγεύουν οι παλιές ιστορίες, όταν αστράφτουν, τυλίγονται από χίλιους ψίθυρους, χίλιους μύθους, χίλια τραγούδια, αστράφτουν και καίνε σαν τον ήλιο. Γι’ αυτό μουγκρίζουν από θύμο όλες μαζί οι εξουσίες σαν θηρία, όταν η ομίχλη παραμερίζει και το φως τις απειλεί.

Αφίσα ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών για την πορεία της 17 Νοέμβρη

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΓΙΩΡΓΟ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟ (Α ΜΕΡΟΣ)

«Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου,
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα».
Μιχάλης Κατσαρός, Όταν (1978)

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι από όλα όσα χάθηκαν στο νησί εξαφανίστηκε πρώτο. “Τα παλιά χρόνια, πριν γεννηθείς, υπήρχαν πολύ περισσότερα πράγματα εδώ”, μου έλεγε συχνά η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί. “Διαφανή πράγματα, ευωδιαστά πράγματα… παλλόμενα, λαμπερά… υπέροχα πράγματα που δεν μπορείς καν να τα φανταστείς. Είναι κρίμα να ζουν άνθρωποι, που δεν μπόρεσαν να φυλάξουν τέτοια θαυμάσια πράγματα στην καρδιά και στο μυαλό τους… Συνεχίζουν να εξαφανίζονται πράγματα, το ένα μετά το άλλο.
Δεν θα αργήσει να συμβεί ξανά… θα το δεις
και η ίδια. Κάτι θα εξαφανιστεί από τη ζωή σου”
“Είναι τρομακτικό;” τη ρώτησα… “Όχι, μην ανησυχείς. Δεν πονάει και δεν θα νιώσεις ιδιαίτερη θλίψη.
Ένα πρωί απλώς θα ξυπνήσεις και κάτι θα έχει τελειώσει πριν καν το συνειδητοποιήσεις.».
Γιόκο Ογκάουα, Η αστυνομία της μνήμης.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1973, Το Έπος, ο Μύθος, τα Γεγονότα.

Ἡ νέα ἔκδοση τῆς Ἀναρχικῆς Άρχειοθήκης

περιλαμβάνει Χρονικό, Φωτογραφίες, Τεκμήρια

σελίδες 146

Νοέμβριος 2020

«Ἂγει δὲ πρὸς φῶς τὴν ἀλήθειαν χρόνος». Μένανδρος

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἕνα απὸ τὰ πολυτιμότερα ἀγαθά· μὲ κανέναν τρόπο δὲν εἶναι δυνατὸν, ὅσα χρόνια καὶ ἄν περάσουν, νὰ ἐξαφανισθῆ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς ἐκδηλώσεώς της ὡς πραγματικοῦ γεγονότος. Εἶναι κανόνας γιὰ ὅ,τι πολύτιμο κρύβεται μέσα στὸν χρόνο νὰ ἀποκαλύπτεται μὲ τὸ πέρασμά του, ὅταν ἀποσύρονται οἱ επικαλύψεις. Καθὼς ἐναλλάσσονται οἱ καταστάσεις, συσσωρεύονται τὰ συμβάντα, τόσον τὰ ἀληθινὰ όσον καὶ οἱ ἐπικαλύψεις τους, δηλαδὴ οἱ οὐσιαστικὲς καὶ μὴ στρεβλώσεις τους. Αὐτὴ ἡ υπερσυγκέντρωσις ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σε σύγκρουσι στὸ ἐσωτερικὸ αὐτῆς τῆς συσσωρεύσεως. Ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συγκρούσεως ἔχομε ἐκδηλώσεις περιορισμένης ἢ μεγάλης ἐντάσεως, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχει ἀπεγκλωβισμὸς καὶ διαφυγὴ μικρῶν ἢ μεγάλων ποσοστῶν ἀπό τὴν μὴ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια[1].

Ὅταν κάνουμε ἀναφορά στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν αναζήτησίν της, μὲ κανένα τρόπο δεν ἔχομε κατά νοῦ τον τεμαχισμό, τὴν μερικότητα. Πολλοί ταυτίζουν αὐτά τὰ θραύσματα μὲ τὴν ἀλήθεια. Ὅμως ἢ αὐταπατῶνται ἢ ἐξαπατοῦν ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους. Ἑμεῖς ἐννοοῦμε αὐτήν τὴν κατάστασι ἡ ὁποία προσεγγίζει τὸ πλήρες ή τὸ απόλυτο. Ὑπάρχει, ἄραγε, κάποιος ὁ ὁποῖος μπόρεσε νὰ ἀποδώση κάποια συμβάντα μὲ τρόπο ὥστε αὐτὰ νὰ ἀνταποκρίνονται σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀλήθεια;

Tα «θαυ­μα­στά» παι­χνί­δια της μνή­μης

Θεωρούντες ότι η πραγματικότητα είναι ζωτικό κομμάτι για την διατήρηση της ιστορικής μνήμης, αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που αφορά τις τεχνικές πολιτικής εξαπάτησης, στρέβλωσης και συμμόρφωσης των χαρακτηριζόμενων ως πρωταγωνιστῶν των γεγονότων του Πολυτεχνείου του 1973. Πολλά από αυτά τα πρόσωπα έγιναν αληθινά πρωταγωνιστές σε εξουσιαστικές αθλιότητες κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης…

Η πορεία των 300 προβοκατόρων

Μέ­ρες Πο­λυ­τε­χνεί­ου και φέ­τος.

Μέ­ρες Πο­λυ­τε­χνεί­ου και ό­λοι έ­σπευ­σαν και πά­λι να «θυ­μη­θούν», να α­να­σκευά­σουν να προ­σαρ­μό­σουν γε­γο­νό­τα και κα­τα­στά­σεις.

Πά­ντα υ­πάρ­χει εν­δια­φέ­ρον να α­κούς τους «πρω­τα­γω­νι­στές» της ε­ξέ­γερ­σης και των γε­γο­νό­των του Νο­έμ­βρη του 1973…

Εί­ναι εν­δια­φέ­ρον να μα­θαί­νεις πως ε­ξε­λί­χτη­καν τα γε­γο­νό­τα α­πό «πρώ­το χέ­ρι». Έ­τσι μπο­ρεί να α­πο­λαύ­σει κα­νείς τον Μπί­στη να α­να­φέ­ρε­ται στην κα­τά­λη­ψη της Νο­μι­κής (την πρώ­τη) ό­που η έ­ξο­δος (ξε­πού­λη­μα) πα­ρου­σιά­ζε­ται με τον πλέ­ον α­νώ­δυ­νο τρό­πο. Δεν υ­πήρ­ξε κα­νε­νός εί­δους α­ντί­δρα­ση α­πό τους μι­σούς και πλέ­ον κα­τα­λη­ψί­ες που αρ­νού­νταν να βγουν, δεν α­πει­λή­θη­καν α­πό τον Μπί­στη α­κό­μα και μέ­λη της Α­ντι-Ε­ΦΕ­Ε και της ΚΝΕ για να ε­φαρ­μό­σουν την α­πό­φα­ση της ε­πι­τρο­πής (Τζου­μά­κας, Μπί­στης, Μα­ντζου­ρά­νης), δεν έ­γι­ναν α­ψι­μα­χί­ες στα σκα­λιά της Νο­μι­κής, δεν ά­νοι­ξε αιφ­νι­δια­στι­κά η πόρ­τα ώ­στε να βρε­θούν μπρο­στά σε τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα ό­σοι α­ντι­δρού­σαν στην έ­ξο­δο. Α­πλά ο Τζου­μά­κας κά­λε­σε με την ντου­ντού­κα κι ό­λοι βγή­καν.

Νοέμβριος 1973. Περασμένα, ξεχασμένα;

Συνεχίζουμε την αναδημοσίευση, εν όψει της 43^ης ετήσιας εκδήλωσης μνήμης για την εξέγερση του 1973, κάποιων από τα κείμενα  που δημοσιεύθηκαν στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ σε σχέση με αυτό το γεγονός. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 110, Νοέμβριος 2011.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για την εξέγερση του Νοεμβρίου 1973 και ίσως ένα ακόμη κείμενο να προκαλεί κάποιου είδους δυσφορία του τύπου: «Πάλι τα ίδια!».

Θεωρούμε πως μια τέτοια στάση είναι λαθεμένη. Όπως ήταν λαθεμένη εντελώς και η στάση όσων απαξίωναν την ετήσια επέτειο. Χρησιμοποιούμε παρελθόντα χρόνο επειδή διαπιστώθηκε πως τελευταία αρκετοί από τους υποστηριχτές της αποχής από το τριήμερο έχουν ντροπαλά και σιωπηλά αναθεωρήσει τη στάση τους πλαισιώνοντας σωματειακά μπλοκ ή ακολουθώντας «χαλαρά» τις πορείες για την επέτειο κοντά σε αριστερά μπλοκ. «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα», «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» ή «Ανάγκα και θεοί πείθονται»; Δεν έχει πλέον σημασία.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΛΕΙΑ Σ’ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ TH «ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΨΕ ΤΟΤΕ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ»

Εν όψει της 43^ης ετήσιας εκδήλωσης μνήμης για την εξέγερση του 1973, αναδημοσιεύουμε κάποια από τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ σε σχέση με αυτό το γεγονός. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 66, Νοέμβριος 2007.

Όποιος αρνείται την ιστορία του,
Σκάβει το λάκκο για ολάκερες γενιές

Άλλη μια χρονιά προστίθεται από τότε που ξέσπασε η Μεγάλη Επαναστατική Εξέγερση το Νοέμβρη του 1973. Τότε και τώρα. Χτες και σήμερα. Μνήμη και εμπειρία. Λήθη και αναλγησία. Αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα και καταστάσεις. Πραγματικότητα και ψεύδη. Φανφαρονισμοί και σύνεση. Σπέκουλα και ανιδιοτελής προσφορά.

Μια αλυσίδα από σκέψεις, προβληματισμούς και εμπειρίες έρχονται αυτές τις μέρες της επετείου να συμβάλουν και να εμπλουτίσουν τη δράση των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση και στην αιτία που προκαλεί, αναπαράγει και επεκτείνει αυτές τις καταστάσεις: την οργανωμένη, θεσμισμένη και συγκροτημένη εξουσία, το κράτος.

Πολυτεχνείο 1973. Μερικά απλά συμπεράσματα από τότε και για τότε

Καθώς πλησιάζει η 43^η ετήσια εκδήλωση μνήμης της εξέγερσης του 1973, αναδημοσιεύουμε κάποια από τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ σε σχέση με αυτό το γεγονός. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 55, Νοέμβριος 2006.

[ …] Ακόμα μια χρονιά, ακόμα μια «επέτειος».

Πολλά είναι τα χρόνια και χρειάζονται γεροί ώμοι για να σηκώσει κανείς όλη αυτή την εμπειρία από τις πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις, μέσα στις συνθήκες της δικτατορίας, μέχρι και σήμερα. Μια εμπειρία πλούσια, γεμάτη με γεγονότα, συγκρούσεις χαμένους συντρόφους και συντρόφισσες, απίστευτη αγριότητα από τη μεριά του κράτους, καταλήψεις, εισβολές, συλλήψεις και τόσα άλλα.

Τι ήταν λοιπόν το Πολυτεχνείο του 1973 για τους αναρχικούς; Το δείχνει η δυναμική τους παρουσία τόσο στην πρώτη κατάληψη του Πολυτεχνείου όσο και στην κατάληψη της Νομικής μέχρι και την μεγάλη εξέγερση από τις 14 μέχρι και τις 18 Νοέμβρη 1973. Εννοείται πως η δυναμική δεν έχει σχέση και δεν ταυτίζεται πάντα με το πολυπληθές, αλλά με την δυνατότητα σύνθεσης με τον υπόλοιπο κόσμο σε απόψεις, στάσεις και πρακτικές που να αντιπαρατίθενται με άμεσο και καθοριστικό τρόπο απέναντι στο κράτος και τις επιλογές του.

Όλα αυτά τα χρόνια οι αναρχικοί δεν λησμονούν εκείνη τη «στιγμή».

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1973: 37 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995: 15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ…

Καθώς συμπληρώνονται 37 χρόνια από την Μεγάλη Εξέγερση του Νοέμβρη 1973, που κορυφώθηκε με την κατάληψη του Πολυτεχνείου της Αθήνας, αλλά και πανεπιστημιακών χώρων σε άλλες πόλεις (Πάτρα, Θεσσαλονίκη), η αναδρομή σε τέτοια γεγονότα βοηθά στην ενδυνάμωση της εμπειρίας. Αλλά εκτός από αυτό, ενισχύει τις απελευθερωτικές απόψεις απέναντι στις συκοφαντικές διαδόσεις των συνειδητών ή ασυνείδητων εχθρών του απελευθερωτικού και ιδιαίτερα του αναρχικού αγώνα.

Δεν εγκαταλείψαμε ούτε στιγμή αυτό το μετερίζι που λέγεται εμπειρία της δράσης των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Επειδή δεν ταιριάζει στους αναρχικούς να ρίχνουν τις ασπίδες και να εγκαταλείπουν στο κράτος ένα σημαντικό έδαφος όπου διεξήχθη και εξακολουθεί να διεξάγεται μια μάχη για την απελευθέρωση του ανθρώπινου γένους, αλλά και όχι μόνο αυτού. Οι ριψάσπιδες προβάλλουν αυτό που θα προκύψει από τη στάση τους σαν πραγματικότητα που ήδη ισχύει. Οι μαχητές προσπαθούν να αποκαταστήσουν την πραγματικότητα μέσα από την διαρκή σύγκρουση τόσο στον τομέα των απόψεων όσο και στην καθαυτό πρακτική.

Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία είναι ζωντανές σε κάθε κοινωνία

Ανέκαθεν, στις ανθρώπινες κοινωνίες υπήρξαν αγωνιζόμενες μερίδες ανθρώπων που αντιλήφθηκαν την εκμετάλλευση που βιώναν και αναζήτησαν τρόπους για επανάκτηση της κλεμμένης ελευθερίας τους
Η κοινωνική αντιβία αντιπαρατίθεται στην καθημερινή βία των κυριάρχων με διάφορους τρόπους, καθημερινά γύρω μας και σε διάφορες μορφές εκδηλώνεται ο κοινωνικος πόλεμος.

Οι εξουσιαστές ανέκαθεν προσπαθούσαν να απονοηματοδοτήσουν τις κοινωνικές εξεγέρσεις και αντιστάσεις, τις τοποθετούν στα πλαίσια της απλής παρέκκλισης από την υποταχτική ομαλότητα.
Οι διαθέσεις χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τη σκλαβιά της εξουσίας  των εξεγερμένων παρουσιάζονται ως ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και αναδιοργάνωση της κρατικής επιβολής. Οι εξουσιαστές  μετά από κάθε κοινωνική εξέγερση χρησιμοποιούν όλα εκείνα τα εργαλεία για να αναδιαρθρώσουν και να ενισχύσουν την εξουσία τους. Η αλλαγή καθεστώτος το 1974 προσπάθησε να αφομοιώσει και να ξεφουσκώσει την κοινωνική οργή, να τη μεταλλάξει σε δημοκρατικές παροχές  και εκδημοκρατισμό της κρατικής μηχανής.
Ο στρατός αντικαταστάθηκε σύντομα από ΜΑΤ και ΜΕΑ, η ωμή καταστολή με τη συναίνεση για την εξόντωση των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Οι εξεγερσιακές στιγμές αποτελούν, η καθεμια απο αυτές, παρακαταθήκη στον αγώνα των καταπιεσμένων και εμπλουτίζουν με νέα χαρακτηριστικά τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την Αναρχία,
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ΄73 αποτελεί μια ακόμα παρακαταθήκη για τους αγώνες των ανθρώπων και ένα βήμα προς  στην  ελευθερία.
Οι κοινωνικοί αγώνες δεν εξωραίζονται, δεν ρευστοποιούνται δεν αφομοιώνονται.
Δεν χαρίζουμε  , δεν παραχωρούμε καμιά εξέγερση στις ύαινες της εξουσίας, στη συνδιαλλαγή και στη λήθη.
Βαδίζουμε αταλάντευτα στο δρόμο προς την πανανθρώπινη Ελευθερία και την Αναρχία.

Συγκέντρωση στη πλ. Κλαυθμώνος στις 2.30μμ και πορεία

Αναρχικοί. Αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολές

Ποια γεγονότα οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 (Μέρος Α΄)

[Καθώς συμπληρώνονται 36 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, είναι χρήσιμο και  δημιουργικό το να επαναφέρονται και να «αναμοχλεύονται» μνήμες. Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια περιεκτική παρουσίαση των γεγονότων (από έναν που συμπεριλαμβάνεται στους 300 προβοκάτορες σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΚΚΕ) και φτάνει μέχρι το δημοψήφισμα που προκήρυξε το καθεστώς, που επικράτησε μετά την 21η Απριλίου 1967.]

Η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης είναι απρόβλεπτη ακόμα κι απ’ αυτούς που την οετοιμάζουν ή διαισθάνονται πως έρχεται.

Το να ζει κανείς μέσα σε μια εξέγερση είναι κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί. Κι αυτό το συναίσθημα δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι την εξορκίζουν και την πολεμούν, γιατί τα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους έχουν διαβρωθεί, ατονήσει ή μεταλλαχθεί μέσα από τη συνεχή τριβή, επαφή ή συγχώνευση με τις λογικές της εξουσίας. Μερικές φορές έχει σημασία ακόμα και το ποιος θ’ ανάψει το σπίρτο ή θα δημιουργήσει τη μικρή σπίθα, για να απλωθεί η φλόγα της ανθρώπινης επιθυμίας και δημιουργικότητας.

Γιατί η εξέγερση είναι η προϋπόθεση για ένα κόσμο ανθρώπινο. Αυτή η στιγμή είναι ανεπανάληπτη. Τα όσα θ’ ακολουθήσουν, απερίγραπτα. Όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτό τον δημιουργικό παλμό της κοινωνίας μπορούν να ζήσουν και να αισθανθούν πόση δύναμη κρύβεται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία.

Η πορεία των 300 προβοκατόρων

Ανάμεσα στους ύμνους και τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στην εξέγερση του 1973 και στις προσπάθειες να φανεί ένα «μήνυμα» κι ένα «νόημα» σύμφωνα με τις επιδιώξεις των κρατούντων και των διάφορων πολιτικών σχηματισμών τους, εκείνο που εξακολουθεί να ισχύει διαχρονικά είναι πως η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ανήκει σ’ αυτούς που τη δημιούργησαν, που τη δυνάμωσαν, που την έκαναν να παραμένει ο διαρκής εφιάλτης των κάθε είδους εξουσιαστών.

Με κανένα τρόπο δεν συγκαταλέγονται στους δημιουργούς της εξέγερσης όλοι αυτοί που έκαναν τα αδύνατα δυνατά ώστε να αποτραπεί κάθε εξεγερτική κίνηση των αγωνιζόμενων.