Αποτελεί σταθερή επιδίωξη της κάθε εξουσίας να προσπαθεί να διαχειριστεί το κάθε αρνητικό που συμβαίνει προς ίδιον όφελος. Τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης της ομάδας Μητσοτάκη παρατηρείται μια επιπλέον παράμετρος, αυτή της εισαγωγής επιχειρηματικών συμφερόντων, ως «μεσσίες» αλεξιπτωτιστές για να εγκαθιδρύσουν ένα νέο στάτους. Αφού αφαίμαξαν όλοι οι κρατιστές διαχρονικά τους φυσικούς και μη, πόρους, αντικαθιστούν το παλαιό καθεστώς με καινούργιο, φτιασιδωμένο και σύγχρονο. Στην πυροπαθή Βόρεια Εύβοια, το «μαγαζάκι» στήθηκε από εγχώριες επιχειρήσεις και από παλιές πολυκομματικές καραβάνες, όπως ο Στ. Μπένος. Στη πλημμυροπαθή Θεσσαλία το νέο πρότζεκτ στήνεται μέσω της –κατά βάση– άσχετης ολλανδικής εταιρείας HVA, η οποία διευθύνεται από έλληνα CEO. Αυτοί οι έλληνες CEO των πολυεθνικών, πολύ μάς αρέσουν για τον «εθνικό» αλτρουισμό τους, από τη μία ο Μπουρλά της Pfizer και τώρα ο Γκουζούρης της HVA εξαργυρώνουν συμβόλαια εκατομμυρίων ευρώ για τις υπηρεσίες που «προσφέρουν» στους εντελείς τους. Και ασφαλώς δεν θα εκπλαγούμε εάν, μερικές δεκαετίες μετά, θα εμφανίζονται από την Εξουσία ως σύγχρονοι ευεργέτες και χορηγοί του Έθνους. Η διαδικασία είναι απλή: εισπράττουν 100 μονάδες κρατικό χρήμα και χορηγούν 5 μονάδες για τη ματαιοδοξία τους και έτσι καμιά δεκαριά δρόμοι και πλατείες θα φέρουν το όνομά τους στο απώτερο μέλλον.
Για πολλές δεκαετίες, ήταν συχνές οι αναφορές στον τύπο που έκαναν λόγο για τον αναπτυγμένο Βορρά απέναντι σε ένα υπανάπτυκτο και καθυστερημένο Νότο. Οι αναφορές αυτές περί ανάπτυξης εστιάζονταν κυρίως στην οικονομική πλευρά της συγκεκριμένης τάσης, οι οποίες συχνά διανθίζονταν και από τον, δήθεν, πολιτικό φιλελευθερισμό που χαρακτηρίζουν τις «δυτικές» κοινωνίες. Μερικές δεκαετίες αργότερα, μια σειρά από έρευνες και μελέτες φανερώνουν την «άσχημη» πλευρά των αναπτυγμένων κοινωνιών. Αλκοολισμός, Κατάθλιψη, Αποξένωση, Μοναξιά. Είναι τα κυρίαρχα εξουσιαστικά πολιτικά συστήματα που εντείνουν τις ψυχικές ασθένειες στον άνθρωπο και αυτό διαχέεται παντού μέσω του παγκοσμιοποιημένου μοντέλου των τελευταίων 25 ετών και της ραγδαίας ψηφιοποίησης η οποία είναι σε πλήρη ανάπτυξη. Ασθένειες, όμως, των «αναπτυγμένων» χωρών εμφανίζονται πλέον και στις υπόλοιπες, αναπτυσσόμενες και μη. Σίγουρα υπάρχουν διαβαθμίσεις στο ζήτημα της ψυχικής υγείας από χώρα σε χώρα και οι αιτίες δεν είναι μονομερείς και ούτε πηγάζουν απαραίτητα από κοινές αιτίες. Ενδεικτικά, η φτώχεια, οι πόλεμοι, η οικονομική εξαθλίωση, η κοινωνική καταπίεση, τα στερεότυπα αλλά και η ματαιοδοξία, το κυνήγι του πλούτου, η ατμοσφαιρική ρύπανση αποτελούν μέρη της εξίσωσης που φανερώνουν την κατάθλιψη.
(Το παρακάτω άρθρο έχει γραφεί από τον KevinTuckerτον Φεβρουάριο του 2009, με αφορμή τους σεισμούς των περασμένων ετών στην Ινδία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.)
Δεν μπορεί κάποιος παρά να νιώσει τύψεις για τα χιλιάδες θύματα που άφησαν πίσω τους οι μεγάλοι σεισμοί που έπληξαν την Ινδία. Ασχέτως των πολιτικών απόψεων του καθενός, το είδος των κακουχιών που πολλοί αναγκάστηκαν να υπομείνουν εξαιτίας αυτού του φαινομένου, έχει προκαλέσει, σε όσους γνωρίζουν την κατάσταση, αρκετά συναισθήματα συμπάθειας προς τους πληγέντες. Ποια είναι, όμως, τα διδάγματα που αντλούνται από αυτό το γεγονός; Η βοήθεια αποστέλλεται με το σκεπτικό ότι θα βοηθήσει στην ανοικοδόμηση των περιοχών που έχουν πληγεί ή θα βοηθήσει στην πρόληψη νέων καταστάσεων; Είτε έτσι, είτε αλλιώς, το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι ότι η τραγωδία θα μείνει στα βιβλία της ιστορίας και οι Ινδοί θα θρηνήσουν τους νεκρούς τους, ωστόσο η χώρα θα ανοικοδομηθεί και οι μπίζνες θα συνεχιστούν για άλλη μια φορά. Αυτό θα γίνεται, τουλάχιστον μέχρι να χτυπήσει ο επόμενος σεισμός ή κάποια άλλη «φυσική καταστροφή». Με ανάλογο τρόπο, εξάλλου, αντιμετωπίστηκε κάθε άλλη μεγάλη «καταστροφή» των τελευταίων χρόνων. Αυτός ο σεισμός δεν είναι το πρώτο ή το τελευταίο περιστατικό αυτού του μεγέθους και τύπου που λαμβάνει χώρα, οπότε τι κάνουμε; Ανοικοδομούμε και προχωράμε, αφιερώνοντας περισσότερη προσπάθεια και πάθος απ’ ό,τι πριν, για να συμβάλουμε στη διατήρηση του αδύνατου ιδανικού, το οποίο ορίζει ότι μπορούμε να διατηρήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής που έχουμε.
Μετά τις φωτιές ήρθαν οι πλημμύρες και πιο πριν από αυτά ήρθε ένας πόλεμος, που έφερε «κρίση» στην ενέργεια και στην οικονομία και πιο πριν μια «πανδημία» και πιο πριν μια οικονομική – δημοσιονομική «κρίση» και πάει λέγοντας, μέχρι που φτάνουμε στην κρίση που δημιούργησε την μεγάλη έκρηξη ή μέχρι την μέρα που ο Θεός σηκώθηκε από τον καναπέ του για να φτιάξει τον κόσμο. Όχι, δεν θα συνεχιστεί το κείμενο σ’ αυτό το μοτίβο, απλά με όλα τα παραπάνω προσπαθούμε να δείξουμε ότι οι λεγόμενες «κρίσεις» δεν είναι εξαιρέσεις, αλλά βασικά λειτουργικά στοιχεία της εξουσίας. Οι «κρίσεις» ως βασικά λειτουργικά στοιχεία της εξουσίας, συνήθως χρησιμοποιούνται από τους εξουσιαστές προς όφελός τους, είτε εκπορεύονται από φυσικά φαινόμενα είτε από ανθρωπογενή. Έτσι, οι πλημμύρες, οι φωτιές, οι πόλεμοι, οι δημοσιονομικές κρίσεις, οι πανδημίες, ακόμα και το Βig Βang ή η δημιουργία του κόσμου από τον Θεό έχουν χρησιμοποιηθεί από τα εκάστοτε κονκλάβια της εξουσίας για την εδραίωση, τον μετασχηματισμό και την εξέλιξη της εξουσίας τους.
Οι άνθρωποι (…) μεταχειρίζονται τη φύση σύμφωνα με τους στόχους τους· στην πορεία απελευθερώνονται απρόσμενες δυνάμεις και νέες μορφές αλληλεπίδρασης του κοινωνικού με το φυσικό, οι οποίες επηρεάζουν την κοινωνική δράση. Οι άνθρωποι μορφοποιούν τον κόσμο σε μεγαλύτερο βαθμό από οποιοδήποτε άλλο είδος και μορφοποιούνται από τη φύση με πρωτόγνωρους τρόπους. Η ανθρώπινη επιλογή και η ανθρώπινη δραστηριότητα λαμβάνουν χώρα μέσα σ’ ένα δυναμικό οικοσύστημα όπου η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν είναι παρά ένα μόνο στοιχείο.
Raymond Murphy «Sociology as if Nature did not Matter: an Ecological Critique» The British Journal of Sociology
Αποτελεί κοινό μοτίβο να χρησιμοποιούνται εκφράσεις κλισέ που προσπαθούν να περιγράψουν μια φυσική καταστροφή, όπως οι πρόσφατες πλημμύρες σε Θεσσαλία, Β. Εύβοια και αλλού. Άλλοτε αυτό γίνεται με σκοπό να αποκρυφτούν τα πραγματικά αίτια αυτών των καταστροφών και άλλοτε ως μια άκριτη επανάληψη. Όπως και να έχει, η Φύση δεν εκδικείται επειδή η Εξουσία πάμπολλες φορές διαπράττει εγκλήματα μέσω των αποφάσεών της μετατρέποντας το φυσικό περιβάλλον σε ένα τεχνοβιομηχανικό προϊόν. Πολλές φορές γίνεται λόγος για την ανθρωπογενή παρέμβαση στη Φύση και τις ευθύνες του Ανθρώπου. Οι ευθύνες, που ασφαλώς υπάρχουν, δεν είναι καθολικές και δεν αφορούν όλους τους ανθρώπους και τις κοινότητες τους. Είναι η Εξουσία που αποφασίζει, χειραγωγεί και εκπαιδεύει τους υπηκόους της στις δικές της αποφάσεις και επιλογές που έχουν παρθεί εφαρμόζοντας ένα στρατηγικό σχέδιο.
Για άλλο ένα καλοκαίρι, μεγάλες πυρκαγιές κατέκαψαν τον ελλαδικό χώρο, συνεχίζοντας έτσι μια μακρά περίοδο «κρίσεων» που τελικά καταλήγουν στην υποβάθμιση των ζωών μας. Οι «κρίσεις» είναι συνεχείς, μακροχρόνιες και αλληλοτροφοδοτούμενες. Κρίση χρέους, χρηματοπιστωτική, οικονομική, ενεργειακή, κλιματική, περιβαλλοντική, υγειονομική και πολέμου· δημιουργούν ένα μακροχρόνιο γαϊτανάκι υποβάθμισης της καθημερινότητας μεγάλου μέρους του κοινωνικού συνόλου και έχει εντυπωθεί σε μεγάλη μερίδα του κοινωνικού σώματος ως «κανονικότητα». Αυτή η διάρκεια και η αμεσότητα των «κρίσεων» στις ζωές των ανθρώπων φαίνεται πως δημιουργεί μια παράδοξη απόσταση και περίσπαση, λες και «έτσι είναι η ζωή». Οι εξουσιαζόμενοι παρακολουθούν την μια «κρίση» να διαδέχεται την άλλη σαν να μην τους αφορά και να μην τους αγγίζει. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι οι πραγματικοί αποδέκτες όλων των παραπάνω.
Από anarchypress|Also posted in Απόψεις|Tagged φωτιές, Έβρος, Αττική, Ρόδος|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Δασικές πυρκαγιές στον ελλαδικό χώρο. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από το κράτος
Τον Μάιο 2007, σε μετάφραση του πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, δημοσιεύθηκε στη Διαδρομή Ελευθερίας, φ. 61, συνέντευξη του Τ. Καζίνσκι στην αναρχική τούρκικη ομάδα Veganarsy, όπως δημοσιεύθηκε από το περιοδικό Anarchy, τεύχος 61. Στο προλογικό σημειώναμε: «Προχωρήσαμε στη δημοσίευση, παρά τις διαφωνίες μας σε αρκετά σημεία, (όπως για παράδειγμα με τις γενικεύσεις που γίνονται σε σχέση με τις κοινότητες που δεν έχουν αφομοιωθεί από τον πολιτισμό), θεωρώντας πως υπάρχουν πολλά σημεία που μπορούν να αποτελέσουν αφορμές για συζητήσεις.
Στις 10 Ιουνίου ο 81χρονος Τεντ Καζίνσκι, γνωστός ως «Unabomber», εντοπίστηκε νεκρός στο κελί του στο ιατρικό κέντρο της φυλακής Μπούτνερ στη Βόρεια Καρολίνα, όπου εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης χωρίς δυνατότητα αναστολής. Σύμφωνα με τις αρχές, ο Καζίνσκι αυτοκτόνησε στο κελί του, χωρίς μέχρι στιγμής να δίδονται περισσότερες πληροφορίες. Ο Τεντ Καζίνσκι είχε προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια και είχε μεταφερθεί στην ιατρική πτέρυγα των φυλακών της Βόρειας Καρολίνας το 2021 και αφού είχε εκτίσει 25 χρόνια στις φυλακές υψίστης ασφάλειας Φλόρενς στο Κολοράντο.
Στις 18 Ιανουαρίου η αστυνομία της Ατλάντα, δολοφόνησε με 57 σφαίρες τον Manuel Terán, έναν υπερασπιστή του δάσους Weelaunee Forest. O Manuel Terán με το παρατσούκλι Tortuguita, συμμετείχε στην υπεράσπιση του δάσους της Ατλάντα ενάντια στη μετατροπή του σε «Cop City» (κέντρο εκπαίδευσης της αστυνομίας). Πρόκειται για ένα σχεδιασμό που άρχισε να αναπτύσσεται μετά τις εξεγέρσεις του 2020. Το σκεπτικό του κράτους είναι ότι θέλει να αναπτύξει μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομική βάση ακριβώς δίπλα σε μια κοινότητα μαύρων.
Από anarchypress|Also posted in Ειδήσεις|Tagged cop city, Ατλάντα, Manuel Terán|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Stop Cop City, Ενέργειες για την υπεράσπιση του δάσους Weelaunee και εκδίκησης και μνήμης για τον δολοφονημένο Manuel Terán
Στις 25 Μαρτίου, δύο μέρες μετά τις γενικευμένες συγκρούσεις σε πολλές πόλεις της Γαλλίας, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη διαδήλωση στην αγροτική περιοχή του Sainte Soline με τη συμμετοχή περίπου 25.000 διαδηλωτών. Ένας συνεταιρισμός 450 αγροτών, επιχειρεί να κατασκευάσει, με 70% κρατική επιχορήγηση, μια τεράστια υδατοδεξαμενή που θα έχει έκταση 16 στρεμμάτων (η οποία ισοδυναμεί με 22 γήπεδα ποδοσφαίρου) και η χωρητικότητά της θα φτάνει τα 6 εκατομύρια κυβικά μέτρα νερού. Η υδατοδεξαμενή θα γεμίζει νερό από τον υδροφόρο ορίζοντα και θα το διανέμει περίπου στο 5% των αγροτών της περιοχής, συντελώντας στην απώλεια του νερού ως δημόσιου αγαθού.
Μία από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές καταστροφές στην ιστορία των ΗΠΑ, έγινε στις 3 Φεβρουαρίου του 2023 στην περιοχή της Ανατολικής Παλαιστίνης στο Οχάιο, όταν εκτροχιάστηκε τρένο που μετέφερε επικίνδυνα τοξικά υλικά, όπως μεγάλες ποσότητες χλωριούχου βινυλίου και ακολούθησε η εσκεμμένη καύση τους από τις αμερικάνικες αρχές, απελευθερώνοντας στην ατμόσφαιρα το τοξικό αέριο φωσγένιο το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί ως χημικό όπλο στην Πρώτη Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή. Το χλωριούχο βινύλιο είναι ένα άκρως επικίνδυνο τοξικό υλικό που χρησιμοποιείται για την κατασκευή PVC. Η επικινδυνότητά του αναφέρεται ακόμα και στην ηλεκτρονική σελίδα του Υπουργείου Υγείας της γειτονικής πολιτείας του Γουινσκόνσιν: «Η έκθεση στο χλωριούχο βινύλιο μπορεί να επηρεάσει το ήπαρ, τα νεφρά, τους πνεύμονες, τον σπλήνα, το νευρικό σύστημα και το αίμα ενός ατόμου». […] Μελέτες σε ανθρώπους και ζώα δείχνουν υψηλότερα ποσοστά καρκίνου του ήπατος, του πνεύμονα και αρκετών άλλων τύπων καρκίνου».[1]
Ενώ το παραμύθι της κυριαρχίας περί ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και «πράσινης» ενέργειας βρίσκεται στο ζενίθ, το γερμανικό κράτος, έχει κλιμακώσει την εξόρυξη και την καύση λιγνίτη, με αφορμή τον ανταγωνισμό του με το ρωσικό κράτος, αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει καμία πράσινη ενέργεια, παρά κέρδος και μια συνεχόμενη προσπάθεια διατήρησης της ισχύος των κυρίαρχων, χωρίς να υπολογίζουν κανένα κόστος σε ζωές.
Ο περιβαλλοντολογικός αγωνιστής Manuel Terán δολοφονήθηκε απ’ την αστυνομία στις 18 Ιανουαρίου, στην προσπάθεια αγωνιζόμενων να υπερασπιστούν το δάσος Weelaunee Forest στην Ατλάντα. Οι ακριβείς συνθήκες της δολοφονίας του παραμένουν άγνωστες, αλλά το γεγονός είναι, πως ο Manuel Terán πυροβολήθηκε από μπάτσο, την στιγμή καταδρομικής επιχείρησης που σκοπό είχε την έξωση των διαδηλωτών-καταληψιών από την δασική έκταση.
Ο «μάγος της λάσπης» στην αντίσταση του ZAD στη Γαλλία το 2018
Το Lützerath, ένα χωριό στη δυτική Γερμανία, σβήστηκε απ’ το χάρτη από το γερμανικό κράτος, εξαιτίας του κοιτάσματος λιγνίτη που υπάρχει στο υπέδαφός του και τον ενεργειακό ανταγωνισμού του γερμανικού κράτους με το ρωσικό. Το κοίτασμα το υπολογίζουν σε 280 εκατομμύρια τόνους. Το χωριό βρισκόταν υπό κατάληψη εδώ και 2 χρόνια από αγωνιστές που προσπάθησαν να αποτρέψουν την εξαφάνισή του από τις δαγκάνες της ενεργειακής εταιρείας RWE που έχει ήδη εκκενώσει και καταστρέψει 20 χωριά, για την επέκταση του ορυχείου Garzweiler, που είναι και το μεγαλύτερο λιγνιτωρυχείο της Ευρώπης.
Το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε η διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα στην Αίγυπτο με παρουσία πλήθους προέδρων, πρωθυπουργών, διεθνών οργανισμών, επιχειρήσεων, φορέων. Από όλα είχε ο μπαξές αλλά από ουσία τίποτα. Δεν αναμέναμε, ασφαλώς, το ελάχιστο από αυτές τις διασκέψεις, που περισσότερο προσφέρονται ως ταξίδια αναψυχής της διεθνούς ελίτ παρά για κάτι που θα έχει κάποια σημασία. Έτσι, συμφώνησαν η επόμενη COP28 να γίνει του χρόνου στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, σε ένα ακόμη τουριστικό θέρετρο και μάλιστα φουλ ενεργοβόρο. Γιατί, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, για να «κτίσουν παλάτια στην άμμο», φαραωνικά συντριβάνια και λοιπά κατασκευάσματα σπαταλήθηκαν τεράστιες ποσότητες ενέργειας, όπως και για να συντηρηθούν. Χρησιμοποιούν τα ορυκτά καύσιμα που παράγουν για να συντηρήσουν τον τεχνοπολιτισμό της επίδειξης και κατανάλωσης. Και σε αυτό το θέρετρο θα πάνε να μιλήσουν -δήθεν- με προβληματισμό και ενδιαφέρον για το κλίμα και το περιβάλλον. Εντούτοις, έχει αξία να δείξουμε τι αποφάσισαν και σε τι αναλώθηκαν οι παγκόσμιοι ηγέτες σχετικά με το κλίμα, για το οποίο τόσο κόπτονται, ως μια ακόμη απόδειξη για το πόσο εγκληματική παραμένει διαχρονικά η εξουσία.
Επιτέλους προέκυψε επιστημονική συναίνεση ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη λαμβάνει χώρα ως αποτέλεσμα της αλόγιστης εξάπλωσης των βιομηχανιών και μάλιστα με τρομερές συνέπειες για τη ζωή στον πλανήτη Γη. Οι προσπάθειες των εταιριών να δωροδοκήσουν επιστήμονες ώστε να υποστηρίξουν το αντίθετο προσελκύουν όλο και λιγότερους αποδέκτες. Αυτό είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό δεδομένου του πόσοι ερευνητές εξαρτώνται από την υποστήριξη της βιομηχανίας. Φυσικά, αντί να ασχολούνται με το γεγονός αυτό καθαυτό, οι κυβερνήσεις και οι φιλελεύθεροι περιβαλλοντολόγοι προωθούν εταιρικές απαντήσεις στα προβλήματα που θέτει η κλιματική αλλαγή.
Η ταινία με τον τίτλο «The dark side of green energies», «η σκοτεινή πλευρά της πράσινης ενέργειας», επεξηγεί τις προβληματικές και τις σοβαρές επιπτώσεις που δημιουργεί στο περιβάλλον η πράσινη ενέργεια. Είναι σαφές πως όσο η ανθρωπότητα θα πορεύεται με τα επιβεβλημένα μοντέλα ανάπτυξης που θέτει η εξουσία, καμία ενέργεια, είτε «πράσινη» είτε «συμβατική», δεν θα είναι ποτέ αρκετή και πόσο μάλλον «φιλική» προς το περιβάλλον.
Για άλλη μια χρονιά, ο ελλαδικός χώρος κατακαίγεται από ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που φανερώνουν την ελαχιστότητα του ανθρώπου, μπροστά σε φυσικές, ή κάποιες φορές με την βοήθεια του ανθρώπου, καταστροφές. Πέραν του ανθρώπινου επιπέδου, τα κράτη δεν μπορούν και δεν είναι φτιαγμένα για να αντιμετωπίζουν τέτοιες πυρκαγιές. Το βλέπουμε στο ελλαδικό κράτος τα τελευταία 40 χρόνια με τόσες κυβερνήσεις διαφορετικού πολιτικού χρώματος, το βλέπουμε και σε άλλα κράτη, όπου ο εδαφικός τους χώρος κατακαίγεται συνεχώς.
Από anarchypress|Also posted in Σχόλια|Tagged φυσικό περιβάλλον, φωτιά, ψηφοφόρος|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Ψηφοφόρε, το κράτος σου έχει μέλημα να σβήνει τις κοινωνικές αντιδράσεις και όχι τις φωτιές στα δάση
Με το ξεκίνημα της εποχής του «κορωνοϊού», η λεγόμενη εφοδιαστική αλυσίδα άρχισε να παρουσιάζει αρρυθμίες. Σε διεθνές επίπεδο, παγκοσμιοποίηση γαρ, παρουσιάστηκαν ελλείψεις αγαθών στην αγορά, ανατιμήσεις και γενικά η νέα ψηφιακή εποχή είχε μπουκάρει για τα καλά στις ζωές μας. Όλες οι εμπορικές εταιρίες «έτρεχαν» να προλάβουν να ανεβάσουν e-shops στο διαδίκτυο για να στέλνουν τις παραγγελίες απευθείας. Οι εταιρείες courier έβλεπαν τον όγκο διαχείρισης να πολλαπλασιάζεται και τους χρόνους παράδοσης να επιμηκύνονται κατά πολύ. Μέσα σε αυτό το ζόφο, λοιπόν, της νέας δυστοπικής εποχής ήρθε να προστεθεί και η πολεμική εμπλοκή δυο χωρών, όπως της Ρωσίας και Ουκρανίας, με πολύ σημαντική παραγωγή σε δημητριακά και λιπάσματα. Η εξάρτηση αρκετών χωρών από τα αγροτικά αγαθά των εμπλεκομένων χωρών δημιούργησε αρχικά ανησυχία σε πολλούς και οι όροι «επισιτιστική κρίση» και «επισιτιστική ασφάλεια» έκαναν την εμφάνισή τους.
Το τελευταίο διάστημα επανήλθε στη δημοσιότητα με έντονο τρόπο το ζήτημα των όρων συνέχισης λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής σιδηρονικελίου στον κόσμο και παράλληλα μια ασύδοτη ρυπογόνος εταιρεία, τόσο στα εδάφη που εξορύσσει, όσο και στο Β. Ευβοϊκό που εναποθέτει παράνομα κατάλοιπα της βιομηχανικής της παραγωγής. Ταυτόχρονα διατηρεί ακόμη μια «πρωτιά», αυτή των δολοφονικών εργατικών δυστυχημάτων.
Η ΛΑΡΚΟ, λοιπόν, ένα δημιούργημα του Π. Μποδοσάκη, της δεκαετίας του ’60, με εργοστάσιο επεξεργασίας στη Λάρυμνα και περιοχές εξόρυξης σε Βοιωτία, Εύβοια και Β. Ελλάδα, προστέθηκε μαζί με άλλες μεταλλευτικές βιομηχανίες της εποχής εκείνης, όπως την ΠΕΣΙΝΕ, στη λεγόμενη «βαριά» βιομηχανία. Παρήγαγε ένα εξαγώγιμο μετάλλευμα και ως εκ τούτου επηρεαζόταν άμεσα από τις διεθνείς οικονομικές καταστάσεις (τιμές, επιτόκια δανεισμού κ.ά.). Τα γκρίζα σύννεφα ήταν ορατά από τη δεκαετία του ’70 τόσο για τη ΛΑΡΚΟ όσο και για άλλες εγχώριες βιομηχανίες και έγιναν καταιγίδα με την είσοδο της ελλάδας στην ΕΕ, όπου οι αγορές άνοιξαν και κανένας προστατευτισμός δεν υπήρχε πια για τις απροετοίμαστες ελληνικές επιχειρήσεις. Οι έλληνες βιομήχανοι μαθημένοι να τρέχουν στο «Κράτος-μπαμπά» όταν έβλεπαν τα δύσκολα, κρατικοδίαιτοι γαρ, ενίσχυαν τις πελατειακές σχέσεις και δομές του πολιτικού συστήματος. Έπαιρναν δάνεια από τις ελληνικές-κρατικές τράπεζες με εντολή υπουργών και προσλάμβαναν απευθείας από τα βουλευτικά γραφεία. Αυτό το μοντέλο που με τόση μαεστρία είχε αναπτύξει το δεξιό κράτος το συνέχισαν οι μετέπειτα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Anarchy press gr 