«Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τ’ άλλα, ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως κάτι παραπάνω, σαν κομματική φυσιογνωμία, ήταν ένας άνθρωπος, που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Παρ’ όλο ότι και αυτός σε ορισμένα σημεία μπορεί να είχε δίκιο, στη βάση τάχτηκε ενάντια στο Κόμμα. Ήταν ένας μικροαστός – τυχοδιώχτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Κι έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή.Το Κόμμα, και όταν σήκωσε δική του μπαντιέρα, του έδωσε τη δυνατότητα και τον βοήθησε να σκεφτεί και να διορθώσει το στραβοπάτημά του. Δε το έκανε όμως αυτό το πράγμα και πήγε κι έφαγε το κεφάλι του. Ο Τίτο τον έβαλε και έφαγε το κεφάλι του.»
Ν. Ζαχαριάδης, 3η Συνδιάσκεψη ΚΚΕ (1950)
«Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες, συνέπεια της επικράτησης του δεξιού οππορτουνισμού στο ΚΚΕ και στο ΚΚΣΕ. Η κατηγορία εναντίον του για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό ήταν συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για την καλλιέργεια της προσωπολατρίας και την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του κόμματος η δεξιά οππορτουνιστική στροφή».
Ριζοσπάστης, 27-4-2023
«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Παράλληλα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».
Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Νοέμβριος 2011
«Στο διάστημα που πέρασε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2011, η όλη διαδικασία για τη συγγραφή του Α’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας, ιδιαίτερα της περιόδου 1939 – 1949, έδωσαν τη δυνατότητα μεγαλύτερης εμβάθυνσης στη δράση και την κατάσταση του ΚΚΕ στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μελετήθηκαν παραπέρα η λειτουργία του Κόμματος και η σχέση του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης […] Τα παραπάνω ενισχύουν το σκεπτικό ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση που έγινε το 2011.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο Άρης Βελουχιώτης.»
Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ «Για την Πολιτική Αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη», 23/06/2018
«Παινεύουμε τους πεθαμένους, για να θάψουμε τους ζωντανούς», είχε πει κάποτε ο γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, προφανώς σε μια έκλαμψη ειλικρίνειας και βέβαια βαθιάς κομματικής γνώσης και «σοφίας».
Την Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2023, επ’ ευκαιρία των ετήσιων εκδηλώσεων μνήμης για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Νοεμβρίου 1973, πραγματοποιήθηκε στο ισόγειο του κτιρίου ΜΑΧ στο Πολυτεχνείο, στο κτίριο της οδού Πατησίων, συζήτηση από την Αναρχική Αρχειοθήκη, με θέμα: «50 χρόνια μετά, η συλλογική μνήμη, από τις «αιρετικές» στις ανατρεπτικές μεταπολιτευτικές διαδρομές».
50 χρόνια από τη Μεγάλη Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973
Παραμένουμε ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ της κοινωνικής ειρήνης, σύντροφοι και αδελφοί μ’ όλους εκείνους, που δεν μπήκαν στον «ίσιο» μεταπολιτευτικό δρόμο, που δεν ήταν ήρωες, αλλά άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί ν’ αγωνίστηκαν πολλές φορές με λάθος απόψεις, αλλά προσπάθησαν να μείνουν κοντά στις ρίζες της ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ.
Εξτρεμιστικά στοιχεία… προκαλούν τους αστυνομικούς…
Σε ομιλία του ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μ’ αφορμή την επέτειο 50 ετών από την κατάληψη της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973, μεταξύ άλλων, είπε:
«Ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η ΚΝΕ στα δύσκολα εκείνα χρόνια τα έκανε όλα καλά, ότι δεν έκανε λάθη, ότι δεν είχε ελλείψεις και αδυναμίες στην καθοδήγηση των αγώνων. Είναι, όμως, αθλιότητα ένα επιμέρους γεγονός, όπως ένα δημοσίευμα της Πανσπουδαστικής Νο 8, το οποίο μάλιστα γράφτηκε μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο και δεν επηρέασε σε τίποτα τις εξελίξεις και σε κανέναν τομέα, να αναδείχνεται σε ξεχωριστό ζήτημα για να πλήξει την ιστορία της ΚΝΕ. Είναι μικροπρέπεια και ασέβεια στην ιστορική αλήθεια και στον ηρωικό αγώνα της Οργάνωσης της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ στα χρόνια της δικτατορίας και ειδικότερα της συμβολής της στην εξέγερση του Πολυτεχνείου».
Ο Δημήτρης Γόντικας βασανίστηκε άγρια κατά την περίοδο της δικτατορίας και το γεγονός αυτό είναι ιστορική αλήθεια. Άλλο τόσο, όμως, ιστορική αλήθεια είναι η αθλιότητα του δημοσιεύματος της «Πανσπουδαστικής Νο 8», ειδάλλως μάλλον ο Γόντικας εννοεί ότι η «ιστορική αλήθεια» καταντάει μικροπρέπεια και ασέβεια, γιατί έτσι βολεύει την κομματική «αλήθεια».
«… ανάμεσα στο τέλος της Αντίστασης και την προσμονή της Έσχατης Κρίσης, αφήνουμε τις μέρες να κυλούν η μια πίσω από την άλλη· μας κουράζει η ζωή, μας κουράζει ο χρόνος που περνά, γιατί είναι άδειος· και απαξιούμε την προσπάθεια να τον γεμίσουμε· εξαντλούμαστε από τη συμβατικότητα και αναζητούμε εκείνο το εξωπραγματικά εξαιρετικό που θα ζωντανέψει τις απονεκρωμένες αισθήσεις μας […] Έστω. Ζούμε με το παρελθόν. Το Παρελθόν προβάλλεται στο παρόν, προβάλλεται στο μέλλον, μας δίνει ένα raison d’ être –ανακολουθία; Ζώντας χωρίς σκοπό, δεν βαραίνει σ’ εμάς το τι «θα» κάνουμε, αλλά το τι «έχουμε» κάνει· το παρελθόν υποκαθιστά το μέλλον. Το παρελθόν μας ανήκει· ήμασταν τότε dramatis personae στο θίασο της ιστορίας! Ας πιούμε στην υγεία του παρελθόντος!» Και πραγματικά ήπιαμε».
Τάσος Δαρβέρης, Μια Ιστορία της Νύχτας
Οι μνήμες θέλουν «τροφή» για να συντηρηθούν, «καθαρό» αέρα για ν’ ανασάνουν και φως για να ξεκλειδώσει η φυλακή, που τις κρατά ερμητικά σφραγισμένες. Αλλιώς, πως θα ανοίξουμε παράθυρα στο «τότε» για να «δούμε», πως θα καταλάβουμε, γιατί άλλοι θαυμάζουν και άλλοι τρομάζουν με τα «τυχαία» συναπαντήματα της ιστορίας; Μαγεύουν οι παλιές ιστορίες, όταν αστράφτουν, τυλίγονται από χίλιους ψίθυρους, χίλιους μύθους, χίλια τραγούδια, αστράφτουν και καίνε σαν τον ήλιο. Γι’ αυτό μουγκρίζουν από θύμο όλες μαζί οι εξουσίες σαν θηρία, όταν η ομίχλη παραμερίζει και το φως τις απειλεί.
Κάθε μορφή εξουσίας επιχειρεί να εποπτεύει το παρελθόν, δίχως όρια, δίχως όρους, δίχως εξηγήσεις· αδηφάγα επανέρχεται για να ορίσει το «εδώ» και το «εκεί», το «τώρα» και το «άλλοτε», την «αιτία» και το «αποτέλεσμα». Αυτοανακηρύσσεται κληρονόμος του παρελθόντος, αλλά και αιώνιος δεσμοφύλακας του «επίκαιρου» και του «ανεπίκαιρου», πρώτα απ’ όλα για να κατοχυρώσει την υποτιθέμενη μη θνητότητά της. Οι τεχνικοί της εξουσίας πιστεύουν ότι κατέχουν τον παντοτινό κώδικα της αφομοίωσης, ιδιαίτερα, όταν «εξομολογούνται» την «αλήθεια», ή όταν αφηγούνται τις «ξεχασμένες» αναμνήσεις, δικές τους ή «άλλων». Κρατούν την μεζούρα του χρόνου, μετρούν και υπολογίζουν, (τα πενήντα χρόνια είναι αρκετά, τα τριάντα είναι λίγα), διαιρούν και πολλαπλασιάζουν τον ανυπόστατο χρόνο, τον κρύβουν στην μυστική τους «κρυψώνα» και τον ξαναεμφανίζουν (του μεν πάθους παρόντος του δε πράγματος απόντος).
Επιμέλεια- Εισαγωγή Ιάσονας Χανδρινός, Εκδόσεις Καστανιώτης, 1η έκδοση Οκτώβριος 2019, σελ. 780
«Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή ατομικών βιωματικών αφηγήσεων με θέμα την Εξέγερση του Πολυτεχνείου (14-18 Νοεμβρίου 1973). Αποτελείται από ογδόντα τέσσερα απομαγνητοφωνημένα κείμενα προφορικών μαρτυριών-συνεντεύξεων με ισάριθμους αφηγητές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τα τέλη του 2010 έως και το φθινόπωρο του 2019. Πρόκειται για μια συστηματική μελέτη προφορικής ιστορίας με βάση επάλληλα κριτήρια αντιπροσωπευτικότητας όσον αφορά τη συμμετοχή στα γεγονότα, που τη συναπαρτίζουν μαρτυρίες από γυναίκες και άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, συνδικαλιστές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, μέλη παράνομων οργανώσεων, μαθητές, εργάτες, διαδηλωτές που τραυματίστηκαν από σφαίρες, αυτόπτες μάρτυρες και στρατιωτικούς. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να αποτελέσει ένα σώμα πληροφοριών, που θα καλύψει ορισμένα από τα κενά της έρευνας γύρω από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, και παράλληλα να συμβάλλει στη διατήρηση της μνήμης ενός από τα πιο εμβληματικά γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, το οποίο συνεχίζει να είναι αντικείμενο έντονων φορτίσεων αλλά και να υπόκειται σε διάφορες στρεβλώσεις και ποικίλες αναθεωρήσεις».
«Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή θ’ ανοίξω το στόμα μου, θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία. Πάλι σας δίνω όραμα». Μιχάλης Κατσαρός, Όταν (1978)
«Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι από όλα όσα χάθηκαν στο νησί εξαφανίστηκε πρώτο. “Τα παλιά χρόνια, πριν γεννηθείς, υπήρχαν πολύ περισσότερα πράγματα εδώ”, μου έλεγε συχνά η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί. “Διαφανή πράγματα, ευωδιαστά πράγματα… παλλόμενα, λαμπερά… υπέροχα πράγματα που δεν μπορείς καν να τα φανταστείς. Είναι κρίμα να ζουν άνθρωποι, που δεν μπόρεσαν να φυλάξουν τέτοια θαυμάσια πράγματα στην καρδιά και στο μυαλό τους… Συνεχίζουν να εξαφανίζονται πράγματα, το ένα μετά το άλλο. Δεν θα αργήσει να συμβεί ξανά… θα το δεις και η ίδια. Κάτι θα εξαφανιστεί από τη ζωή σου” “Είναι τρομακτικό;” τη ρώτησα… “Όχι, μην ανησυχείς. Δεν πονάει και δεν θα νιώσεις ιδιαίτερη θλίψη. Ένα πρωί απλώς θα ξυπνήσεις και κάτι θα έχει τελειώσει πριν καν το συνειδητοποιήσεις.». Γιόκο Ογκάουα, Η αστυνομία της μνήμης.
«Τι θέλαμε να πετύχουμε σήμερα; Ειρηνική ημέρα! Το πετύχαμε (!!!), 2ον δημοκρατική ημέρα, τα κόμματα και οι φορείς να εκδηλώσουν το σεβασμό τους για τα θύματα, το πετύχαμε. 3ον να μην καταστραφεί η πόλη από διάφορους μπαχαλάκηδες που το κάνουν κάθε φόρα, τα πετύχαμε αυτά». Μ. Χρυσοχοΐδης, υπουργός καταστολής σε βαθιά κρίση διαταραχής…
«Συνέστησα στους αξιωματικούς να λένε χρόνια πολλά στους αρχηγούς». Βαρύ «περιστατικό» η περίπτωσή του, δίχως άλλο…
Έχει ειπωθεί και δικαίως ότι η σκληρότητα που επιδεικνύει η εξουσία πολλές φορές οφείλεται στην δειλία, τον φόβο και την αδυναμία εκείνων που την ασκούν. Τα όσα συνέβησαν σήμερα στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στα Γιάννινα και σε άλλες πόλεις κάλλιστα μπορούν να εξηγηθούν μ’ αυτόν τον τρόπο σε μεγάλο βαθμό. Η αγριότητα που επέδειξαν στους άοπλους και λιγοστούς διαδηλωτές τα ένστολα κτήνη σίγουρα δεν είναι πρωτόγνωρη. Εκείνο που μπορούμε να διακρίνουμε, όμως είναι στις προθέσεις των εντολέων τους να «τελειώνουν», όπως παραδέχθηκε ο φανερά πλέον διαταραγμένος υπουργός καταστολής, μ’ όλους όσους διαδηλώνουν. Η προστασία της δημοσίας υγείας δεν αποτέλεσε απλά ένα πρόσχημα αλλά ένα μακάβριο αστείο. Συνέχεια →
«…Μὴν ξεχνᾶτε,κύριοι,ὅτιεὑρισκόμεθαπρὸἑνὸςἀσθενοῦς,τονὅποιονἔχομενἐπὶτηςχειρουργικῆςκλίνηςκαὶτονὅποιονἐὰνὁχειρουργὸςδὲνπρόσδεσηκατὰτηνδιάρκειαντῆςἐγχειρήσεωςἐπὶτῆςχειρουργικῆςκλίνης,ὑπάρχειπερίπτωσιςἀντὶδιὰτηςἐγχειρήσεωςνὰτουχαρίσητὴνἀποκατάστασιντηςὑγείας,νὰτονὁδηγήσηεἰςτονθάνατον…Οἱπεριορισμοὶτοὺςὁποιουςθὰἐπιβάλλωμενεἶναιτοδέσιμοντοῦἀσθενοῦςἐπὶτῆςκλίνηςδιὰνὰὑποστῆἀκινδύνωςτὴνἐγχείρησιν.[…]Ὁχρόνοςἀναρρώσεωςτοῦἀσθενοῦςμετὰτὴνἐγχείρησιν,ἐξαρτᾶταιἀπὸτηνβαρύτητατῆςἀσθενείας,τὴνὁποίαναὐτὴντὴνστιγμὴνδὲνμπορῶνὰπροσδιορίσω.» Συνέντευξη του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου κατά την πρώτη δημόσια εμφάνισή του ύστερα από την επιβολή της δικτατορίας την 21η Απριλίου 1967
«Δεν είναι ώρα για αντιπαραθέσεις, όταν τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται. Δεν είναι ώρα για παραστάσεις με μικροκομματικά οφέλη, βάζοντας σε κίνδυνο ζωές. Δυστυχώς οι δρόμοι και οι διαδηλώσεις κουβαλάνε ιό και γεννάνε αρρώστια». Μ. Χρυσοχοΐδης, υπουργός καταστολής, Νοέμβριος 2020
Η γλώσσα της εξουσίας σε περιόδους, που χαρακτηρίζονται «εξαιρετικές» διεκδικεί μια ισότιμη θέση μ’ εκείνη των θεϊκών επιταγών, όπως αυτές μεταφέρονται από τους επί της γης εμφανιζόμενους αντιπροσώπους και ερμηνευτές της κάθε θεολογίας.
Ο λόγος της εξουσίας σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων, αλλά ούτε και ίχνους ανοχής και ελαστικότητας. Ο «ασθενής» οφείλει δίχως να βαρυγκομά να αποδεχθεί το δέσιμο «επί της κλίνης», να αφεθεί δίχως άλλη σκέψη στα χέρια του «θεράποντος ιατρού», να ακούσει και να δεχθεί δίχως αντιρρήσεις την γνωμάτευση: «η ασθένεια είναι βαρύτατη». Η διάγνωση αυτή από μόνη της επιτρέπει τα πάντα στον «θεράποντα ιατρό», που εμφανίζεται ως ο μοναδικός, που μπορεί να γνωρίζει ή να μην γνωρίζει τον χρόνο «θεραπείας». Τα δεσμά τότε σφίγγουν ολοένα και περισσότερο.
Ο βουλευτής της ΝΔ Μπογδάνος έξω από το Πολυτεχνείο με τα ρούχα της δουλειάς, έτοιμος να συνδράμει προφανώς ως «αγανακτισμένος» πολίτης και να δράσει κατά των ταραχοποιών…
Η «ηρεμία του ασθενούς», λοιπόν, μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους. Είτε με την χορήγηση «βαρβιτουρικών» είτε αυτοβούλως. Πάντως σε κάθε περίπτωση ο «ασθενής» πρέπει να θεωρείται «γυμνός», οφείλει να παραδοθεί «γυμνός», γιατί το απαιτεί η «έκτακτη ανάγκη». Συνέχεια →
Κάθε χρόνο, με αφορμή το τριήμερο εκδηλώσεων για την εξέγερση του Πολυτεχνείου 1973, πλήθος εκπομπών, δημοσιευμάτων αλλά και εκδόσεων βιβλίων έχουν τη τιμητική τους. Θα περίμενε κάποιος ότι 46 χρόνια μετά όλα θα έχουν ειπωθεί και αναλυθεί για εκείνες τις λιγοστές ημέρες του Νοέμβρη. Παραδόξως και εμείς οι ίδιοι διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν σημεία τα οποία ακόμη, είτε τελούν υπό σκιά είτε προκαλούν έντονο εκνευρισμό σε ορισμένους χωρίς, να αναπτύσσεται μια ελάχιστη επιχειρηματολογία. Παράλληλα με το τριήμερο του Πολυτεχνείου, γίναμε οι ίδιοι μάρτυρες, ως αναγνώστες και ως αυτήκοοι, δημοσιογραφικής επίθεσης ενάντια σε βιβλίο που έχει εκδοθεί πρόσφατα και περιλαμβάνει μαρτυρίες προσώπων που σχετίζονται με το Πολυτεχνείο 1973. Μάλιστα στη ραδιοφωνική εκπομπή ο καταγγέλλων δεν ήθελε καν να αναφέρει το όνομα του βιβλίου και τον συγγραφέα του. Συνέχεια →
Από anarchypress|Also posted in Αναλύσεις|Tagged Λαλιώτης, λεζάντα|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Το δημοσιογραφικό bullying και η ιστορία μιας λεζάντας του Λαλιώτη
Για μία ακόμη χρονιά πραγματοποιήθηκε το αναρχικό διήμερο που οργανώνεται από την Αναρχική Αρχειοθήκη. Καθ’ όλη την διάρκεια του τριημέρου υπήρχαν, επί της οδού Πατησίων και στην γωνία προς την οδό Στουρνάρα, τραπεζάκια με έντυπο αναρχικό υλικό. Στο σημείο αυτό υπήρχε αναρτημένο πανώ στο οποίο είχε γραφεί η φράση:
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΒΑΔΙΣΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ, ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Σε αίθουσα του ισογείου επί του κτιρίου Τοσίτσα, πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις του αναρχικού διημέρου το οποίο περιελάμβανε προβολές, συζητήσεις και έκθεση φωτογραφιών. Συνέχεια →
Το Πολυτεχνείο 1995 ήταν μια εξέγερση στην κυριολεξία αντικρατική. Κι αυτό όχι επειδή όσοι συμμετείχαν δήλωναν ή ήταν αναρχικοί αλλά από τα χαρακτηριστικά που εκδηλώθηκαν. Η αμεσότητα της δράσης, η αυθόρμητη και ανιδιοτελής αλληλεγγύη προς τους εξεγερμένους στις φυλακές του Κορυδαλλού, στους απεργούς πείνας Χ. Μαρίνο και Κ. Καλαρέμα, το ξέσπασμα των συγκρούσεων και η κατάληψη της Θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης, τις προηγούμενες μέρες, δείχνουν μια ένταση που δεν είναι τυχαία, συμπτωματική ή επετειακή.
1995 – 2005: Δέκα χρόνια (Σημείωση το κείμενο γράφτηκε το 2005) από μια μοναδική εξέγερση. Που επιχειρήθηκε να υποβαθμιστεί και να συκοφαντηθεί ακριβώς γι’ αυτό που ανέδειξε με ξεκάθαρο και σαφή τρόπο: ότι δεν μπορούσε να την καθοδηγήσει και να την εκμεταλλευτεί κανένας πολιτικός και «αγωνιστικός» φορέας.
Μια εξέγερση που ήρθε μέσα από μια περίοδο έντονων, συγκρουσιακών γεγονότων με αφορμή τις μαθητικές κινητοποιήσεις,
ύστερα από τις παρατεταμένες και συγκρουσιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες (ΕΑΣ), στις οποίες η συμολή των αναρχικών υπήρξε ουσιαστική
μετά από τις διαρκείς συγκρούσεις στους δρόμους, που οδήγησαν το κράτος στα πογκρόμ των ημερών του πολυτεχνείου 1994, όπου συνελήφθησαν άτομα από καταλήψεις και στη συνέχεια μεγάλος αριθμός αναρχικών και νεολαίων που βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο με πανώ και τραπεζάκια με έντυπα επί της Πατησίων.
Οι συλλήψεις των εκατό περίπου ανθρώπων στις «επιχειρήσεις» αυτές ήταν μια πράξη αντιποίνων στις συγκρούσεις που είχαν προηγηθεί στο πολυτεχνείο
Σ’ απάντηση αυτής της κατασταλτικής ενέργειας, πραγματοποιήθηκε κατάληψη του χώρου και αποχή ενός μεγάλου αριθμού αγωνιζόμενων από την πορεία. Από τους χιλιάδες καταληψίες του χώρου απαιτήθηκε η άμεση απελευθέρωση των φυλακισμένων. Πράγμα που έγινε. Τις βραδινές ώρες ξέσπασαν συγκρούσεις στην οδό Στουρνάρη ανάμεσα σε αναρχικούς και δυνάμεις των ΜΑΤ. Έτσι για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε πως η άμεση δράση και η βίαιη αντιπαράθεση προς το κράτος είναι ικανή να μετατρέψει σε μπούμεραγκ την καταστολή. Η κατάληψη του 1994 ήταν μια σημαντική επιτυχία των αναρχικών και των αγωνιζόμενων ανυπόταχτων νεολαίων.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, οι διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων κλυδωνίζονταν δύο μόλις χρόνια μετά την επανείσοδό τους στην εξουσία, ενώ οι ανεξέλεγκτες δραστηριοποιήσεις στο μαθητικό χώρο συνεχίζονταν, με την ουσιαστική συμβολή των αναρχικών. Η εφαρμογή του εκσυγχρονιστικού σχεδιασμού έβρισκε συνεχή εμπόδια. Η εξέγερση στις φυλακές Κορυδαλλού ήταν μια σπίθα που ενεργοποίησε όλες τις δυνατότητες για να ανάψει μια μεγάλη φωτιά στους κάμπους της εξουσίας.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές ήταν μια φυσιολογική αντίδραση. Δεν χωράει κανενός είδους αμφιβολία πως αυτό το «στημένο» ραντεβού έμοιαζε με πολλά άλλα όπως αυτό του 1973, της 23 Ιούλη του 1975, της πορείας του Πολυτεχνείου του 1980, όπου οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές και οι αυτόνομοι περίμεναν υπομονετικά στη σειρά τους μέσα στις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών για να δώσουν τα «διαπιστευτήριά» τους στην εξουσία, όπως τόσα και τόσα «στημένα» ραντεβού που έκαναν τους κρατιστές να «χάσουν τα αυγά και τα καλάθια».
Σ’ αυτό το «ραντεβού» είναι που αναγκάσθηκε το κράτος σε περικύκλωση και εισβολή ανήμερα της «επετείου», για πρώτη φορά μετά το 1973. Ένα γεγονός για το οποίο μόνο τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία (για δικούς τους βέβαια λόγους) μπόρεσαν να κάνουν παραλληλισμούς προβάλλοντας σε διπλά καρέ την εισβολή του τανκ το 1973 με τις επιθέσεις και την εισβολή των δυνάμεων καταστολής και την αιχμαλωσία 504 αναρχικών, αντιεξουσιαστών και ανυπότακτων νεολαίων του 1995. Οι αναρχικοί και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι έχουν αποδείξει πως ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε συνεπείς σε αυτού του είδους τα ραντεβού. Χωρίς να υπολογίζουν το επιφανειακό κόστος της κρατικής καταστολής, που επισείουν οι επαγγελματίες Κασσάνδρες που συνεπικουρούν την αδράνεια και την υποταγή.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου 1995 είναι ένα γεγονός με κοινωνική σημασία.
Μέσα από αυτό το γεγονός γκρεμοτσακίστηκαν μύθοι και ένα σωρό ψευδολογίες που χρησιμοποιούσε μέχρι τότε το κράτος και τα ΜΜΕ, προκειμένου, μέσα από τη συκοφαντία, να στρέψουν την κοινωνία ενάντια σε αγωνιζόμενους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους αναρχικούς, έτσι ώστε να κερδηθεί, με αυτό τον τρόπο, η συναίνεση στην εφαρμογή της κρατικής βίας. Αλλά κι ακόμα παραπέρα, να εφαρμοστούν τα αντιανθρώπινα σχέδια του κράτους συνολικότερα με την μικρότερη δυνατή αντίδραση αλλά και με κατοχυρωμένη την «κατακραυγή» σ’ όσους αντιπαρατίθενται σ’ αυτά.
Είχαμε λοιπόν μια εξέγερση ενός ζωντανού κομματιού της κοινωνίας, που αντιπαρατέθηκε, όπως συνηθίζει να το κάνει τα τελευταία χρόνια, με τον πηγαίο δυναμισμό του απέναντι σ’ όλα όσα οι τύραννοι απεργάζονται και οι βολεμένοι δεν θέλουν να δουν.
Αντιπαρατέθηκε ακριβώς γιατί μπόρεσε να πιάσει με άμεσο τρόπο τα όσα οι δυνάστες της ανθρώπινης ζωής με μεθοδικό και απάνθρωπο τρόπο εφαρμόζουν πάνω στην κοινωνία.
Αντιπαρατέθηκαν όλοι μαζί στο συνεχιζόμενο βιασμό της ανθρωπινότητας που γίνεται μέσα από τη συνεχή αποβλάκωση που επιχειρεί το κράτος και τα ΜΜΕ,
στην πανταχού παρούσα εκδηλωμένη βία των οργάνων της εξουσίας που αλωνίζουν τους δρόμους, τα σπίτια, δημόσιους χώρους και επεμβαίνουν ασύδοτα στην ατομική συμπεριφορά και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων (μπλόκα, εξακριβώσεις στοιχείων, συλλήψεις και ξυλοδαρμοί ανυποψίαστων ανθρώπων και ιδιαίτερα νεολαίων κλπ),
στη συνεχή συμπίεση της ζωής των ανθρώπων, που γίνεται προκειμένου ν’ αυξηθούν τα κέρδη των εκμεταλλευτών, να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία και να αυξηθούν οι παχυλές αμοιβές των κρατικών υπαλλήλων και των δυνάμεων που έχουν εκπαιδευτεί αποκλειστικά να κτυπούν και να δολοφονούν όσους εξεγείρονται ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες,
στους ξυλοδαρμούς των συνταξιούχων, οι οποίοι μη αντέχοντας άλλο είχαν βγει στους δρόμους ζητώντας απλά και μόνο να μπορούν να επιβιώνουν,
στη βία που ασκούνταν ενάντια στους εργαζόμενους στα ναυπηγεία, που έβλεπαν να χάνουν έστω και αυτό τον στοιχειώδη τρόπο επιβίωσης, που τους δινόταν μέχρι τότε,
στις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα κάθε είδους «ιδρύματα κοινωνικής βοήθειας και περίθαλψης» όπως συνηθίζουν να τα ονομάζουν,
στάθηκαν στο πλευρό της εξέγερσης των φυλακισμένων, αλλά και σε κάθε εξέγερση και δράση που αντιστρατεύεται και αντιπαρατίθεται στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους.
Αν αυτοί και τόσοι άλλοι λόγοι δεν είναι αρκετοί για να εξεγερθεί κανείς, τότε του αξίζει να πεθαίνει καθημερινά αργά και βασανιστικά μέσα στις συνθήκες που άλλοι έχουν φτιάξει γι’ αυτόν.
Μόνο που ας έχει υπ’ όψη, πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται λεύτεροι, μετά σκλαβώνονται. Οι σκλάβοι εξεγείρονται κι απελευθερώνονται.
Όσοι αποδέχονται την σκλαβιά σαν όρο και τρόπο ζωής έχουν μετατραπεί σε δούλους. Οι δούλοι και οι τύραννοι έχουν χάσει τα ανθρώπινα στοιχεία τους και δεν πρόκειται να τα ξαναποκτήσουν.
Είχαμε, λοιπόν, μια ΕΞΕΓΕΡΣΗ που όπως κάθε παρόμοια κοινωνική πρακτική θέλει να εξαπλωθεί και να ενώσει τις δυνατότητες και τις προοπτικές της με όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.
Κι αυτό φάνηκε σ’ όλο το διάστημα των συγκρούσεων όπου γύρω από τους αποκλεισμένους δρόμους που οδηγούσαν στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν συγκεντρωμένοι άνθρωποι, κυρίως νέοι, που κυνηγιόντουσαν από τους κρατικούς μισθοφόρους και συγκρούονταν μαζί τους προκειμένου να μπορέσουν να φτάσουν κοντά στο Πολυτεχνείο και να ενωθούν με τους εξεγερμένους.
Φάνηκε και μετά την εισβολή των ένοπλων συμμοριών του κράτους στο Πολυτεχνείο (εισβολή που πραγματοποιήθηκε με τις ευλογίες του πρύτανη των ΜΑΤ Μαρκάτου και τις υπογραφές άβουλων και πειθήνιων στις προσταγές του κράτους καθηγητών), όταν άνθρωποι που βρίσκονταν στους γύρω δρόμους επιτέθηκαν σε περιπολικά την ίδια στιγμή που οι συλληφθέντες οδηγούνταν με στις κλούβες στην ασφάλεια.
Ποιοι είναι οι μύθοι που γκρεμίστηκαν;
Ο πρώτος και σημαντικότερος μύθος είναι αυτός που αφορά τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου. Όταν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι λένε: «Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή» το εννοούν. Τα λόγια πρέπει να γίνονται πράξεις κι όχι ιερές προσηλώσεις σε φράσεις που χαϊδεύουν όμορφα τ’ αυτιά αλλά που δεν εφαρμόζονται ποτέ ή εκφωνούνται προκειμένου να γίνεται προπαγάνδα σε κάποιους «αμύητους».
Ο κοινωνικός αγώνας δεν είναι εξυπνάδες και παχιά λόγια. Είναι βαθειά πεποίθηση του δίκαιου και άμεση δράση για την ανάδειξη και την απόκτησή του.
Το αμέσως επόμενο που κατέρρευσε ήταν η ψευδολογία για 50 «γνωστούς-αγνώστους». Το πρωί του Σαββάτου 18 Νοέμβρη οι κατασκευαστές και υποστηριχτές αυτής της συκοφαντίας (που δεν είναι η μοναδική) κατάπιαν τη γλώσσα τους, όταν είδαν το μέγεθος και τον δυναμισμό των 500 ανθρώπων, που παρέμειναν στο χώρο αν και θα μπορούσαν να τον εγκαταλείψουν. Αυτών που για 13 ολόκληρες ώρες αντιμετώπισαν τις καταιγίδες των αερίων και τις επιθέσεις των ένστολων συμμοριών του κράτους δείχνοντας πόσο σημαντική είναι η έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη.
Τέλος, ένα ακόμα ψέμα του κράτους και των οργάνων του πετάχτηκε στα σκουπίδια.
Πρόκειται για την περίφημη καταστροφολογία. Αυτή τη φορά, αποδείχτηκε πως αυτό το επιχείρημα δεν έστεκε και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί απέναντι σε μια εξέγερση. Απλώς χρησιμοποιήθηκε σαν πρόσχημα από τους Πρυτανικούς και τα ΜΜΕ προκειμένου να έχουν κάποιο άλλοθι για την άδεια εισβολής των ΜΑΤ. Ήταν ένα ισχνό ψέμα αρκετό μόνο για τους χάφτες και για να μπορέσει η σύγκλητος του ΕΜΠ να συνεχίσει τα κλαψουρίσματα προκειμένου να τσεπώσει κι άλλα χρηματικά ποσά από τα ταμεία του κράτους.
Σίγουρα καταστροφές θα υπήρχαν αν οι εξεγερμένοι δεν έσβηναν την φωτιά που προκλήθηκε από τα δακρυγόνα στην αίθουσα τελετών της Αρχιτεκτονικής σχολής, στις 3:30 το πρωί του Σαββάτου 18 Νοέμβρη 1995. Η επανάληψη του εγχειρήματος εμπρησμού της πρυτανείας τον Οκτώβρη του 1991, απέτυχε.
Μπροστά, λοιπόν, στην έλλειψη καταστροφών, στην τεχνητή αλλά ανεπιτυχή δημοσίευση φωτογραφιών από τις φωτιές που ανάφτηκαν από τους εξεγερμένους προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα αέρια που έπεφταν ασταμάτητα, το κράτος επιστράτευσε το «επιχείρημα» της καμένης σημαίας, νομίζοντας πως μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα της εξέγερσης. Αλλά από τους αγωνιζόμενους αυτό το σύμβολο μίσους πάντα πρέπει να καταστρέφεται μαζί με όσα συμβολίζει. Πάντα θα ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΜΕΝΗ Η ΣΗΜΑΙΑ!
Μια λαϊκή θυμοσοφία αναφέρει πως «κανένας προφήτης δεν αναγνωρίζεται σαν τέτοιος από τους συντοπίτες του». Αυτό έχει μια πολύ μεγάλη δόση αλήθειας. Ο λόγος είναι πως στις περισσότερες περιπτώσεις μικρότητες και πολιτικές σκοπιμότητες (που συνήθως ταυτίζονται) προσπαθούν να επισκιάσουν την ειλικρινή και ανεπιτήδευτη δράση των εξεγερμένων. Άλλωστε αυτό δεν συνέβη και το 1973; Προσπάθησαν να δαγκώσουν το χέρι της εξέγερσης, για να αναγκαστούν πολύ σύντομα να «γυρίσουν το φύλλο» και να οικειοποιηθούν αγώνες που συκοφάντησαν και πολέμησαν.
Οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι γνωρίζουν πως η εξέγερση αντιπαρέρχεται τις κάθε είδους μικρότητες. Γιατί η εξέγερση και η στιγμή της σύγκρουσης δεν σταματούν μπροστά στις όποιες φοβίες καλλιεργούνται από τις βολεψιματικές λογικές, που αποσκοπούν στην ιδεολογική, κοινωνική και ατομική καταστολή. Είναι άλλωστε μια μεγάλη αλήθεια πως οι εξεγέρσεις δεν έχουν σχέση με τις ζυγαριές κάποιου μικρόψυχου μπακάλη. Αν ήταν έτσι καμιά μεγάλη ή μικρή εξέγερση, καμιά επανάσταση δεν θα είχε γίνει και δεν θα είχε ευοδωθεί. Άλλωστε πως είναι δυνατόν να εκθειάζεται η κατάληψη ενός χώρου για οικιστικούς, αντιπληροφόρησης, αυτοδιαχείρισης, επικοινωνίας και εναλλακτικών τρόπων ζωής και αυτοοργάνωσης και να αντιπαρέρχεται μια κατάληψη ενός χώρου όπως το Πολυτεχνείου που για 32 ολόκληρα χρόνια παραμένει και θα παραμένει το αδιατάρακτο σημείο αναφοράς και δράσης σε αντικρατικούς και κοινωνικούς αγώνες.
Οι συκοφαντικοί μύθοι, που διαχύθηκαν από τους επιτήδειους, για δήθεν καταγραφή από το κράτος των συλληφθέντων, θύμισαν την μικροαστική νοοτροπία που καλλιεργούνταν στους νέους «να έχουν καθαρό μητρώο για να βρουν μια θέση στο δημόσιο». Να μείνουν δηλαδή μια ζωή δουλοπρεπείς αν όχι ολοκληρωτικά δούλοι. Ξέχασαν όμως τη διαρκή καταγραφή από το δίκτυο ελέγχου και παρακολούθησης που έχει στηθεί από το κράτος και την ανεκτικότητα στις αμέτρητες προσαγωγές που γίνονταν και γίνονται καθημερινά και τις «εξακριβώσεις στοιχείων».
Προσπάθησαν να μειώσουν τη σημασία τους εξεγερτικού γεγονότος παραθέτοντας εικονικά και συκοφαντικά γεγονότα και εξαρτώντας τη σημασία της εξέγερσης από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που συμμετείχαν. Αστειότητες των εχθρών της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Φαντασιακές εξουσιαστικές λογικές που ζητούν (εργατίστικα κλπ) αγωνιστικά διαπιστευτήρια προκειμένου να φέρουν στα μέτρα τους την ανθρώπινη και κοινωνική αλληλεγγύη και την εξεγερτική δυναμική των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Κι όμως. Σε πείσμα όλων το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995 ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Σαν τέτοια βρέθηκε αντιμέτωπη όχι μόνο με τις εγκληματικές συμμορίες του κράτους (ΜΑΤ και φασίστες) αλλά είχε να αντιμετωπίσει και το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Αφού, οι δρόμοι της σύγκρουσης και της εξέγερσης ανήκουν σ’ αυτούς που παλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς κράτη κι αφεντικά, χωρίς εξουσία, καταπίεση κι εκμετάλλευση.
Μέχρι τότε η ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΚΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ, βάζοντας στην άκρη τις λογικές που θέλουν να εκτρέψουν τις συγκρουσιακές πρακτικές σε μίζερες και απομονωμένες ενέργειες.
Δέκα χρόνια μετά, μπορούμε να επαναλάβουμε, χωρίς ίχνος αμφιταλάντευσης, πως οι εξεγέρσεις δεν υποτάσσονται, δεν υποκύπτουν, δεν εκφοβίζονται, δε λογοδοτούν στους κρατιστές και τα όργανά τους. Το τελευταίο, άλλωστε, δείχθηκε έμπρακτα και από τη στάση άρνηση παρουσίας στα δικαστήρια εκατοντάδων από τους συλληφθέντες.
Δέκα χρόνια μετά αποδείχνεται πως τίποτε δεν μπόρεσε να σπιλώσει την ουσία ενός εξεγερτικού γεγονότος όπως η κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1995.
Γιατί, ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ.
Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών
(Τα κείμενα Ημέρες μνήμης και εξέγερσης, δύο κορυφαίες στιγμές: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1985 – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995 (Μέρος Α΄ & Β΄) δημοσιεύτηκαν στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 44)
Αν η μεγάλη ανατρεπτική εξέγερση του 1973 είναι ένα διαρκές σημείο αναφοράς για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους αυτό δεν υποβαθμίζει άλλα, εξ ίσου σημαντικά, γεγονότα που έχουν αναδειχθεί μέσα από τη δράση των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση.
Είναι γνωστό σε όλους πως το Πολυτεχνείο του 1973 συκοφαντήθηκε αλλά και χρησιμοποιήθηκε ώστε να μπορέσουν να υλοποιηθούν τα κρατικά και καπιταλιστικά σχέδια στη λεγόμενη μεταπολιτευτική περίοδο. Αυτό όμως δεν μειώνει στο ελάχιστο τη σημασία και τις εμπειρίες που υπήρξαν και εξακολουθούν να αντλούνται χρόνο το χρόνο. Γιατί μέσα από τις «επετείους» αντικαθρεπτίζεται η πραγματικότητα κοινωνικών διαθέσεων και αντιθέσεων απέναντι στην εξουσία.
Όσο για τις εκάστοτε μεμψιμοιρίες, προσπάθειες απαξίωσης και «αποχικές» στάσεις και «δράσεις» αυτές παίρνουν πάντα τη θέση που τους αναλογεί μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Κι έχει δειχθεί πως κάθε ιδιαίτερη προσπάθεια, για το ξεθώριασμα της μνήμης χάνεται μέσα στις ατέλειωτες κοινωνικές και αντικρατικές συγκρούσεις που μεσολάβησαν ή συνέπεσαν με τις «επετείους». Εκτός απ’ αυτό όμως παραμένει η πραγματικότητα. Είναι τα όσα βίωσαν χιλιάδες άνθρωποι. Αυτή είναι που δεν μπορεί να ξεθωριάσει όσο οι αγώνες, οι συγκρούσεις και οι εξεγέρσεις παραμένουν στο προσκήνιο δείχνοντας πως οι άνθρωποι δεν παραιτήθηκαν από τον αγώνα ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση.
Πολλά όμως είναι και τα γεγονότα που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με το χώρο και τον ξεσηκωμό του κόσμου μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973.
Δύο όμως πολύ σημαντικές «στιγμές» των κοινωνικών συγκρούσεων στα χρόνια που πέρασαν είναι τα Πολυτεχνεία του 1985 και του 1995.
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1985: Εξεγερτικά γεγονότα για τη προμελετημένη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά
Είκοσι χρόνια (Σημείωση: το κείμενο γράφτηκε το 2005) έχουν περάσει από τότε. Κι όμως τίποτα δεν μπορεί να ξεχαστεί. Όλα παραμένουν επίκαιρα και ζωντανά σε μια χρονιά που μπορεί να την βλέπει κανείς με δέος για τα όσα μπόρεσαν να συμβούν μέσα σε τόσες λίγες και σύντομες μέρες και νύχτες.
Και είναι το 1985 μια χρονιά καμπής για τα σχέδια των κρατιστών που προσπαθούν να ξεγελάσουν την κοινωνία «αδειάζοντας» τον Καραμανλή από την προεδρία της Δημοκρατίας και «φορτώνοντας» τον Σαρτζετάκη.
Είναι μια χρονιά όπου
ο «λήθαργος» της κομμουνιστικής και μη αριστεράς (από το ΚΚΕ μέχρι και τα εξωκοινοβουλευτικά σχήματα) συνεχίζεται με μικρά διαλείμματα. Έτσι κι αλλοιώς όλοι μαζί έχουν δώσει το ΠΑΡΩΝ στο προσκλητήριο για την ενίσχυση του «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» με το αζημίωτο, βέβαια, πάντοτε σε πολιτικά προνόμια, παροχές και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Γι’ αυτό και όλα όσα προβάλλονται, εκ των υστέρων, σαν δικαιολογίες για την «αδυναμία» αντίστασης στη πασοκική δήθεν επιδρομή είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Η διαδικασία για να αποδείξουν και να παραδεχτούν πως είναι ενσωματωμένοι κυριολεκτικά στο σύστημα έχει δρομολογηθεί, χωρίς προσχήματα, πλέον,
η αναρχική δράση βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία μετά από τη σύντομη κάμψη που προκάλεσε η βίαιη καταστολή των καταλήψεων το 1981, τους πρώτους κιόλας μήνες της σοσιαλιστικής διαχείρισης των κρατικών και καπιταλιστικών υποθέσεων.
οι επιθέσεις των αναρχικών ενάντια σε φασιστικούς χώρους έρχεται σαν συνέχεια την δυναμικής «υποδοχής» του φασίστα ΛΕΠΕΝ τον προηγούμενο χρόνο,
οι φοιτητικές εκλογές γίνονται μέσα από συγκρούσεις αναρχικών με τα ΜΑΤ στη οδό Σόλωνος που καταλήγουν στην πρόσκαιρη κατάληψη της Νομικής, στην οποία τα ΜΑΤ επιχειρούν να εισβάλουν, χωρίς αποτέλεσμα,
η διαρκής προσπάθεια του κράτους να καταστείλει αναρχικούς και ανυπότακτους νεολαίους προκαλεί άμεσες και βίαιες αντιπαραθέσεις των τελευταίων, με τα ΜΑΤ και ΜΕΑ. Χαρακτηριστικά, από το τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου μέχρι και το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου εκτυλίσσονται άγριες επιθέσεις των κατασταλτικών δυνάμεων στην πλατεία Εξαρχείων με ξυλοδαρμούς και συλλήψεις αλλά και με αντεπιθέσεις των αναρχικών με βόμβες μολότωφ σε κλούβες των ΜΑΤ. Η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική. Στις 9 Μαΐου η πλατεία είναι περικυκλωμένη από εκατοντάδες μπάτσους, ΜΑΤ και ΜΕΑ και η συγκέντρωση που έχουν καλέσει για τις 6 το απόγευμα οι αναρχικοί απαγορεύεται από τον εισαγγελέα και τον αστυνομικό διευθυντή Χοχτούλα, ο οποίος δηλώνει: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ’ όσον τολμήσετε να φωνάξετε συνθήματα όπως – μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι – τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!». Η συγκέντρωση διαλύεται και ο κόσμος κατευθύνεται προς το Χημείο.
Έξω από το κτίριο ομάδες των ΜΕΑ προσπαθούν να συλλάβουν αναρχικούς, και γίνονται εκτεταμένα επεισόδια στη γύρω περιοχή. Οι αναρχικοί οχυρώνονται και οργανώνουν επιθέσεις ενάντια στα ΜΑΤ και στα ΜΕΑ, ενώ από την άλλη οι μπάτσοι ξυλοκοπούν δεκάδες άτομα που τυχαίνει να βρίσκονται στη γύρω περιοχή. Το βράδυ της ίδιας μέρας οι αναρχικοί ανακοινώνουν την κατάληψη του Χημείου, ενώ έχουν συλληφθεί και παραπέμπονται με πολύ βαριές κατηγορίες 14 άτομα. Τα επεισόδια, που είναι μάλιστα ιδιαίτερα βίαια, συνεχίζονται γύρω από το Χημείο ολόκληρη τη νύχτα, ενώ σε ενίσχυση των μπάτσων καταφθάνουν και φασίστες του ΕΝΕΚ, που πετροβολούν και συγκρούονται με τους οχυρωμένους στο Χημείο αναρχικούς. Η κατάληψη συνεχίζεται και τις επόμενες μέρες με αίτημα την αποφυλάκιση των 14 συλληφθέντων ενώ οι συγκρούσεις συνεχίζονται όλο αυτό το διάστημα μέχρι της 13 Μαΐου όπου οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι. Στο μεταξύ έχει καταληφθεί από αναρχικούς και η θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης σε ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη του Χημείου, η οποία τερματίζεται με επιτυχία και σε ένα κλίμα ενθουσιασμού αφού ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΗΜΕΙΟ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΙΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ,
πραγματοποιούνται οι εκτελέσεις του Μομφεράτου από την Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη και του εισαγγελέα Θεοφανόπουλου από την Αντικρατική Πάλη,
στη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής στου Γκύζη σκοτώνονται τρεις μπάτσοι και ο κοινωνικός αγωνιστής και αντάρτης Χρήστος Τσουτσουβής,
στην «επέτειο» του Πολυτεχνείου οι αναρχικοί συμμετέχουν στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Μετά το τέλος της κάνουν επίθεση στα γραφεία των Νοτιοαφρικανικών αερογραμμών και στο ξενοδοχείο Hilton όπου σπάζουν αρκετά τζάμια. Τα επεισόδια συνεχίζονται στα Εξάρχεια, όπου αναρχικοί καταδιώκουν μπάτσους. Στη διάρκεια συγκρούσεων γίνεται επίθεση σε κλούβα των ΜΑΤ, που είναι σταθμευμένη στη συμβολή των οδών Στουρνάρη και Μπόταση. Κατά τη διάρκειά τους ο μπάτσος των ΜΑΤ, Αθανάσιος Μελίστας δολοφονεί με το υπηρεσιακό του περίστροφο τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά σκοπεύοντας και πυροβολώντάς τον από πίσω στο κεφάλι.
Μέσα, λοιπόν, σε ένα κλίμα έντονων κοινωνικών διεργασιών όπου οι αναρχικοί βρίσκονται στο προσκήνιο με την συνεχή επιθετική τους στάση άλλα και τον έντυπο λόγο τους είναι φανερό ότι συμβάλλουν και μπορούν να δημιουργήσουν καταστάσεις που θα οξύνουν τα προβλήματα στο μπλοκ της κυριαρχίας και ιδιαίτερα στην ανάπτυξη γεγονότων που θα προκαλέσουν έντονα ρήγματα στο ήδη ευαίσθητο τοίχος της συναίνεσης.
Η μικρή αντοχή αυτής της μορφής συναίνεσης φάνηκε τα επόμενα χρόνια όπου εν όψει των παγκόσμιων και εσωτερικών αναδιαρθρώσεων προβλήθηκε και χρησιμοποιήθηκε μια ακατάσχετη σκανδαλολογία που επέτρεπε να μπουν σε εφαρμογή «ανίερες» και ΙΕΡΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ, οι οποίες διατηρούν την αίγλη και την ισχύ τους μέχρι τις ημέρες μας.
Σε συνθήκες, όπως αυτές που ίσχυαν το 1985, είναι φανερό πως το κράτος και οι διαχειριστές των υποθέσεών του εντείνουν τη συκοφαντία, την καταστολή και την ψευδολογία (είναι χαρακτηριστικό πως στη διάρκεια της κατάληψης του Χημείου το Μάιο του 1985, ο Παπανδρέου σε ομιλία του στην επαρχία δήλωνε με στόμφο πως «το ΠΑΣΟΚ κατάργησε τα ΜΑΤ», την ίδια στιγμή που οι συγκρούσεις μαίνονταν).
Κι αν είναι βέβαιο πως το κράτος μπροστά στην αποφασιστικότητα των αναρχικών δεν διακινδύνεψε το Μάιο να επιτεθεί σε ένα αξιόμαχο και αποφασισμένο κόσμο λαμβάνοντας υπ’ όψιν πως μια δολοφονική επιχείρηση (δεδομένου πως μέσα στο Χημείο υπήρχαν μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών υλών) θα έκανε το ηφαίστειο να ξεσπάσει με απροσδιόριστες καταστάσεις.
Όλα όσα εκτέθηκαν προηγουμένως εξηγούν την δολοφονική μανία των οργάνων του κράτους, αλλά και την δυναμική απάντηση που υπήρξε από τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαία η δολοφονία του Μιχάλη. Ήταν μια πράξη τρομοκράτησης, μια ενέργεια προμελετημένη. Άλλωστε ο δολοφόνος Μελίστας δεν ήταν κάποιος τυχαίος μπάτσος, ήταν το πρότυπο των εκσυγχρονιστών της κρατικής θηριωδίας. Εκπαιδευμένος και πολύ καλός σκοπευτής. Αυτό που ζητούν όλοι για τους ραβδούχους εγκληματίες.
Ένα τέτοιο υποκείμενο σε μια τέτοια εμπόλεμη ζώνη δεν στέλνεται τυχαία στην συγκεκριμένη μέρα. Η επιλογή είχε περίτεχνα γίνει και η δολοφονία είχε στηθεί για τα καλά. Ίσως, όπως λέγεται, να στόχευε σε άλλο πρόσωπο που πρωταγωνιστούσε στις συγκρούσεις. Σημασία πάντως έχει πως το έγκλημα ήταν προμελετημένο. Γι’ αυτό και ο δολοφόνος αθωώθηκε στην κυριολεξία.
Το 1985 που σημαδεύτηκε από τις έντονες δραστηριοποιήσεις των αναρχικών και την δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά παραμένει ένας σημαντικός σταθμός, ανάμεσα σε τόσους άλλους που έχει δημιουργήσει η δράση και το πάθος των ανθρώπων για ατομική – κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη.
Πολλές είναι οι εμπειρίες που μπορούν να αντληθούν. Πολλές ήταν και οι προσπάθειες (όπως πάντα) να απαξιωθεί η κοινωνική αντίδραση. Όμως η κατάληψη του Χημείου αμέσως μετά την δολοφονία, η βίαιη καταστολή και εκκένωσή του, οι δυναμικές συγκρούσεις που ακολούθησαν στο χώρο του Πολυτεχνείου και τους γύρω δρόμους, αποδεικνύει πως το πάθος και η οργή μερικών ανθρώπων δεν μπορούν να προκαλέσουν συγκρούσεις αν δεν συντεθούν με τις διαθέσεις πολλών ακόμη (εκατοντάδων και χιλιάδων).
Αν, τελικά, δεν υπάρχει συνολικότερη κοινωνική ένταση που δένεται και εκφράζει την κοινωνική οργή. Κι αυτή είναι που δεν μπορεί να συκοφαντηθεί. Κάνει τους εξουσιαστές να ενεργούν με πανικό μπροστά στις δυνατότητες καταστροφής του καθεστώτος. Αλλά οδηγεί και τους υποτιθέμενους επαναστάτες να ακολουθούν πρακτικές πυρόσβεσης και καταστολής. Γιατί και οι εξουσιαστικές ιδεολογίες και οι τεχνικοί της πολιτικής δεν αντέχουν την βίαιη κοινωνική δράση. Προτιμούν να εγκαταλείψουν τα μέτωπα αντιπαράθεσης με το κράτος προσπαθώντας να απομακρύνουν τους αγωνιζόμενους αν δεν κατορθώσουν να τους συμπαρασύρουν στην πολιτική κερδοσκοπία. Οπότε δεν είναι τυχαία η εσπευσμένη εκκένωση του Πολυτεχνείου από τους αριστεριστές την επόμενη μέρα των συγκρούσεων. Παρ’ όλα αυτά το κλίμα ηττοπάθειας δεν μπόρεσε να στεριώσει. Γιατί αφού ΣΤΟ ΧΗΜΕΙΟ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΙΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, τότε, η αγωνιζόμενη κοινωνία μπορεί να δημιουργεί τις ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ…
Anarchy press gr 