Μια ιστορία εγκλημάτων της εξουσίας με αφετηρία την Α΄ παγκόσμια ανθρωποσφαγή, την πρώτη ηχογράφηση με μπουζούκι, μέχρι την κοινωνική επανάσταση στη Γερμανία και τον πόλεμο στην Μικρά Ασία
Ηχογράφηση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γκέρλιτς
Τι σχέση μπορεί να έχει η πρώτη παγκόσμια ανθρωποσφαγή με την πρώτη ηχογράφηση μπουζουκιού και την επανάσταση στην Γερμανία το 1918-1919; Ίσως η σχέση αυτή να μπορούσε να αποτυπωθεί μονάχα σε μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη! «Μα, τι ακατανόητη εισαγωγή», θα αναρωτηθείτε και έχετε δίκιο· μα η ιστορία έχει τόσες πολλές πτυχές και οι διαδρομές της μπορεί να ενώνουν πράγματα φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους. Αλλά, για να γίνουν κατανοητές οι παραπάνω συνδέσεις θα πρέπει να γίνει απαραίτητα μια εισαγωγή στο ιστορικό πλαίσιό τους, που αφορά την εμπλοκή του ελλαδικού κράτους στην Α΄ παγκόσμια ανθρωποσφαγή.
O Viflredo Pareto (1848-1923), καθηγητής οικονομικών, μηχανικός και κοινωνιολόγος, παρουσίασε την πρώτη συστηματική αναφορά στον όρο ελίτ, στον τρόπο με τον οποίο αναδεικνύονται, αναπαράγονται αλλά και εναλλάσσονται στην εξουσία. Υποστήριζε, ότι η πτώση και ανάδειξη νέων ελίτ είναι αναπόφευκτο εξελικτικό στάδιο της ιστορίας, ή όπως ανέφερε «… η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία της διαρκούς εναλλαγής των ελίτ» και παρ’ ότι αυτή η εναλλαγή προβάλλεται ως δικαίωση των αδύνατων απέναντι στους δυνατούς, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Από την Πέμπτη 1η Ιουνίου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.
Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:
Μη μου κρύβεστε –σας ξέρω πια. Αν περιμένετε με χαιρεκακία να διαβάσετε αστεία για την εξευτελιστική εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και προπάντων του «ισχυρού χαρτιού» του, του αξέχαστου Αλέξη του Τσίπρα, δεν θα σας κάνουμε τη χάρη.
Είναι ένα προσωπικό στοίχημα αυτοπειθαρχίας. Το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου είναι να ξεκινήσουμε να γράφουμε διάφορα πράγματα για τον μεγάλο loser, που βάδιζε στο κενό του γκρεμού σαν το κογιότ, που το ξεγέλασε ακόμα μια φορά ο στρουθοκάμηλος (το «μπιπ-μπιπ») και το δράμα των αριστερών, που ζούσαν στο αριστερό eco chamber τους. Οι εμβριθείς αναλύσεις για τα «αίτια της ήττας», τα στηθοκοπήματα και οι απειλές για «έκδοση διαβατηρίων» (παιδιά, να μη σας κρατάμε άλλο…) και την άλλη στιγμή το ατσάλωμα και η πίστη για την επόμενη εκλογική μάχη είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό υπάρχει αυτή τη στιγμή.
Το θέαμα που απολαύσαμε κατά την άφιξη και την είσοδο του Τσίπρα στο ξενοδοχείο που πραγματοποιήθηκε η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του Συριζα, μετά το εκλογικό βατερλώ, ήταν δίχως άλλο εφάμιλλο παραστάσεων, που θα μπορούσε να παρακολουθήσει κάποιος στο παρελθόν στο Δελφινάριο. Ο μεγάλος αριστερός ηγέτης Τσίπρας, ο «πατερούλης» του λαού, τρομάρα του, καταφθάνει εν μέσω παρατεταμένων χειροκροτημάτων, ορισμένοι μάλιστα κλακαδόροι χειροκροτούσαν σχεδόν τρέχοντας, όπως τους είχε ορμηνέψει ο σκηνοθέτης της παράστασης.
Αναρτήθηκε στις Γενικά θέματα, Σχόλια|Tagged πατερούλης, Τσίπρας, κουτάλα|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Ο «πατερούλης» Τσίπρας, ο αχάριστος λαός, και η κουτάλα της εξουσίας…
Συνεχόμενες και ογκώδεις διαδηλώσεις στο Βελιγράδι μετά τις δύο μαζικές δολοφονίες που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του Μαΐου. Στις 3 Μαΐου, ένας 14χρονος μαθητής άνοιξε πυρ σε δημοτικό σχολείο σκοτώνοντας 8 μαθητές και έναν σχολικό φύλακα, ενώ τραυματίστηκαν 5 μαθητές και μια δασκάλα. Λίγες ώρες μετά, στις 4 Μαΐου ένας 21χρονος, σε διαδρομή θανάτου σε τρία χωριά, πυροβολεί μέσα απ’ το αυτοκίνητό του και σκοτώνει 8 άτομα και τραυματίζει άλλα 14. Έχουν γίνει τέσσερεις διαδηλώσεις, οργανωμένες κυρίως από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και μία διαδήλωση που οργάνωσε το κόμμα του πρόεδρου της Σερβίας Βούτσις για την στήριξή του.
Αναρτήθηκε στις Γενικά θέματα, Ειδήσεις|Tagged όπλα, Βελιγράδι, διαδηλώσεις, δολοφονίες μαθητών|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Διαδηλώσεις στη Σερβία εξαιτίας των πρόσφατων μαζικών δολοφονιών. Δεν φτάνει ο αφοπλισμός απ’ τα όπλα, αλλά ο εκμηδενισμός της εξουσίας
Αμεντέ Ντυνουά: Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι σύντροφοί μας εξέφραζαν σχεδόν ομόθυμα την ξεκάθαρη εχθρότητά τους απέναντι σε οποιαδήποτε ιδέα οργάνωσης. Το ζήτημα με το οποίο ασχολούμαστε σήμερα θα προκαλούσε, τότε, ατελείωτες διαμαρτυρίες από μέρους τους, και οι υποστηρικτές του θα είχαν οργισμένα κατηγορηθεί για κρυφή ατζέντα και αυταρχισμό.
Υπήρξαν εποχές όπου οι αναρχικοί, απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον και ακόμη περισσότερο από την εργατική τάξη, έμοιαζαν να έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία. Το γεγονός είχε ως συνέπεια οι αναρχικοί, με τις αδιάκοπες εκκλήσεις τους για πνευματική απελευθέρωση του ατόμου, να θεωρηθούν ως η υπέρτατη εκδήλωση του ατομικισμού των κυριότερων αστών θεωρητικών του παρελθόντος.
Ησυχία, τάξη και ασφάλεια επικρατούν στο Βασίλειο εν αναμονή της τελικής στέψης του νέου (;) αναντικατάστατου πρωθυπουργού. Ούτε πανηγυρισμοί σημειώνονται, ούτε φιέστες, ούτε αλαλαγμοί των υπηκόων, που δεν παρέλειψαν να φέρουν εις πέρας το εκλογικό τους καθήκον. Και, όμως, την ίδια στιγμή, οι πάσης φύσεως ειδικοί δημοσιολογούντες μιλούν για έναν «πολιτικό σεισμό», για «κατάρρευση» του Συριζα, για ένα πολιτικό «φαινόμενο», που όμοιο του δεν έχει καταγραφεί από το 1974 και εν τέλει για ένα «νέο πολιτικό σύστημα», που αναδύεται μέσα από τις στάχτες του «παλαιού», καθώς, επίσης για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, η λεγόμενη αξιωματική αντιπολίτευση χάνει 600.000 ψηφοφόρους.
Στις 20/05, παραμονές του εκλογικού πανηγυριού, πραγματοποιήθηκε η αντιεκλογική συγκέντρωση και πορεία στην Κυψέλη από τον συντονισμό αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές με την συμμετοχή εκατό συντρόφων και συντροφισσών.
Στις 18/05 πραγματοποιήθηκε η αντιεκλογική συγκέντρωση από τον συντονισμό αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές με την συμμετοχή δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών.
Μοιράστηκαν αντιεκλογικά κείμενα, στήθηκαν πανό και μικροφωνική και διαβάστηκαν κείμενα.
Το Σάββατο 20/05, στις 12.00, παραμονές του εκλογικού πανηγυριού, ο συντονισμός αναρχικών συλλογικοτήτων εανάντια στις εκλογές, έχει καλέσει συγκέντρωση- πορεία, στην δημοτική αγορά Κυψέλης (Φωκίωνος Νέγρη).
«Μέσα σε σύννεφα δακρυγόνων, βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί έρχονται αντιμέτωποι με φιγούρες μαυροφορεμένων μασκοφόρων που κάνουν τον δρόμο να πάλλεται. Είναι το «μπλακ μπλοκ». Η μαύρη σημαία της αναρχίας ανεμίζει πάνω από το πανδαιμόνιο, ενώ εκσφενδονίζονται μπουκάλια και πέτρες, ενίοτε ακόμη και βόμβες μολότοφ. Οι αστυνομικοί ρίχνουν σωρηδόν χειροβομβίδες δακρυγόνων και σφαίρες από καουτσούκ, κάπου-κάπου και πραγματικές σφαίρες. Αντί για σκηνικό, υποκαταστήματα τραπεζών ή καταστήματα πολυεθνικών με προσόψεις μουτζουρωμένες με γκράφιτι και σπασμένες βιτρίνες.»
(Francis Dupuis-Deri)
Η εικόνα αυτή που περιγράφει ο συγγραφέας του Εξηγώντας την αναρχία στον μπαμπά μου και η οποία εμφανίζεται σε κάθε διεθνή φιέστα που οργάνωσαν οι πραγματικοί ή επικοινωνιακοί φορείς των ελίτ ύστερα από τη «μάχη του Σιάτλ» το 1999 και για 15 χρόνια περίπου, καθόρισε την ατζέντα της διαφωνίας με τη διαδικασία της Παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης.
Στο βιβλίο της Αποκάλυψης, ο Ιωάννης αναφέρει πως όταν ο έκτος άγγελος χύσει την φιάλη του στον ποταμό Ευφράτη τότε αυτός θα στερέψει και θα συμβάλει στην συντέλεια του κόσμου. Μην κοιτάτε στον ουρανό, ο μεγαλειώδης ποταμός Ευφράτης στερεύει και από την Συρία και πέρα, τείνει να εξαφανιστεί εντελώς και γι’ αυτό δεν φταίει κανένας άγγελος που έμεινε με την μπουκάλα αδειανή στους ουρανούς. Η αιτία, πέραν της εύκολης απάντησης που ονομάζεται κλιματική αλλαγή, βρίσκεται στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς, στους πολέμους και στα εξουσιαστικά συμφέροντα, καταστάσεις, δηλαδή, που όχι μόνο αγνοούν περιβαλλοντικούς και ανθρωπιστικούς παράγοντες, αλλά στρέφονται και ενάντια τους.
Έχουμε μπει στον δρόμο για τις εκλογές! Και οι επίδοξοι διαχειριστές της διανοητικής και υλικής υποτίμησης μας, πλακώνονται μεταξύ τους για το ποιος το κάνει καλύτερα. Αλλά το ξέρουμε καλά: σε ό,τι μας αφορά πραγματικά, τα βρίσκουν σε όλα. Από τα αριστερά και από τα δεξιά, μας πλασάρουν ως μόνιμο πλέον μοτίβο διακυβέρνησης διαδοχικές κατασκευασμένες κρίσεις (υγειονομικές, ενεργειακές, επισιτιστικές, εθνικές). Καθιερώνουν έτσι μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης που για να αντιμετωπιστεί πρέπει να συστρατευτούμε με το κράτος και να βάζουμε συνεχώς πλάτη.
Σε αυτήν την έκδοση περιλαμβάνονται κείμενα, απόψεις, αναλύσεις, αφίσες, προκηρύξεις και τεκμήρια που αφορούν την αντί-εκλογική σκέψη και δράση κατά τα τριάντα τέσσερα τελευταία χρόνια, από το 1989 έως το 2023. Στο διάστημα αυτό, υπάρχει μία καταγεγραμμένη διαρκής και συνεπής αναρχική παρουσία, λόγος, στάση και δράση –κατά του εκλογικού – κοινοβουλευτικού συστήματος εξουσίας–, της οποίας κεντρικός άξονας είναι η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Παράλληλα, μέσα από τα κείμενα εκτυλίσσεται μία καταγραφή των προθέσεων και των σχεδιασμών των εκάστοτε κρατούντων και των πολιτικών και οικονομικών διαχειριστών του συστήματος, καθώς και η συμπόρευσή τους αναλόγως προς την κατεύθυνση, η οποία χαράσσεται από τον συνασπισμό ή τους συνασπισμούς της ευρύτερης κυριαρχίας.
Δεν θα περιμένουμε ετυμηγορίες δικαστών, ανακριτών και εισαγγελέων, δεν θα «ενημερωθούμε» από διαρροές μπάτσων που θα δοθούν με ανταλλάγματα σε πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα και σε βραδινά πάνελ για τις καθημερινές συνήθειες και τα πιστεύω του πατέρα και της μάνας, δεν θα συμμετέχουμε στην σταύρωση του πατέρα και οργιζόμαστε μπροστά στην νεκρολαγνεία του καναπέ και των σαλονιών που μόλις έχει αρχίσει.
Οι συνθήκες εκλογικής εξαπάτησης για ακόμη μια φορά βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη. Πολλάκις τα κομματικά επιτελεία, μικρά και μεγάλα, προσπαθούν να οδηγήσουν στο εκλογικό παζάρι μεγαλύτερη πελατεία. Ορισμένες συνταγές έχουν σταθερή αποτελεσματικότητα διαχρονικά, όπως η όξυνση των αντιπαραθέσεων και διαφορών μεταξύ των κυρίαρχων κομμάτων, ώστε και οι «αδιάφοροι» να οδηγηθούν σε κάλπικες λύσεις «λιγότερο κακές». Μια ιστορική εκλογική αναμέτρηση, με πάρα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία στο κομμάτι της όξυνσης και του διχασμού, αποτελεί αναμφισβήτητα εκείνη του 1920. Είναι η ιστορική περίοδος που έχει χαρακτηριστεί ως «εθνικός διχασμός» μεταξύ βενιζελικών και μοναρχικών πολιτικών δυνάμεων (1915-1922), είναι τότε που το νεοσύστατο ελληνικό κράτος είχε χωριστεί σε παλαιά και νέα Ελλάδα, με νότιους και βόρειους, και δυο ξεχωριστές, για μια χρονική περίοδο, κρατικές οντότητες. Έχει ενδιαφέρον να δούμε, λοιπόν, ένα συγκεκριμένο μέρος αυτής της περιόδου και ειδικότερα λίγους μήνες πριν τις εκλογές του 1920.
Anarchy press gr 