ΑΠΕΙΛΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

«Τη μεγάλη Τουρκία οπωσδήποτε θα την οικοδομήσουμε. Αν χρειαστεί θα δώσουμε τις ζωές μας. Αν χρειαστεί θα πάρουμε ζωές […] Δεν θα ξεχάσουμε τις πληγές που άνοιξαν στην καρδιά μας τα τεχνητά σύνορα που χάραξαν. Μετά το Αφρίν ξεκινά η ανάσταση. Αυτοί που πιστεύουν πως οι παρατηρήσεις μου είναι μπλόφες ή άδεια ρητορική θα δουν πως το λάθος τους είναι θανάσιμο. Οι δηλώσεις μου αντικατοπτρίζουν την αποφασιστικότητα της Τουρκίας, τις πολιτικές του κράτους και τα αισθήματα του λαού. Θα τα καταφέρουμε ή θα σκοτωθούμε […] ακολουθεί το Ιντλίπ και το Μανμπίτζ. Αν κάποιοι, κάτω από τη μύτη μας επιμένουν, βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό μας και προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους δουλειές, τότε να ξέρουν ότι δεν υπολογίζουμε κανέναν». Ομιλία του τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Σαμψούντα (25-3-18)

Γερμανοί ζητωκραυγάζουν για την κήρυξη του πολέμου στην Ούντερ Ντεν Λίντεν στο Βερολίνο

«Βέβαια, ένας πόλεμος δεν ξεσπάει τόσο εύκολα και είναι μια επιλογή που δύσκολα θα κάνει σήμερα η Άγκυρα. Και αυτό γιατί, εις βάρος των στερεοτυπικών αντιλήψεων που τείνουν να κυριαρχήσουν στην ελληνική κοινωνία, ακόμη υπάρχει στρατιωτική ισορροπία στο ελληνοτουρκικό σύστημα. Ακόμη περισσότερο, μάλλον παραμένουν κάποια μικρά αλλά κρίσιμα ποιοτικά πλεονεκτήματα για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, παρ’ όλα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια το ελληνικό στράτευμα λόγω της οικονομικής κρίσης. Βέβαια, αν δεν κάνουμε τίποτε για να αντιστρέψουμε τις σημερινές τάσεις, μέσα στα επόμενα χρόνια η ισορροπία ισχύος θα ανατραπεί δραματικά υπέρ της Τουρκίας. Όμως σήμερα, οι φαταλιστικές αντιλήψεις περί «τουρκικής παντοδυναμίας» μόνο ως μέρος του υβριδικού πολέμου που έχει εξαπολύσει η Άγκυρα κατά της Ελλάδας μπορούν να αναγνωστούν, δηλαδή ως μέρος της τουρκικής προσπάθειας να ακρωτηριάσει γεωπολιτικά την Ελλάδα χωρίς να χρειαστεί να πέσει τουφεκιά». Κωνσταντίνος Γρίβας, Αναπληρωτής Καθηγητής Γεωπολιτικής στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, διδάκτωρ Γεωγραφίας της Ασφάλειας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Advertisements

KΑΝΕΝΑ ΟΡΥΧΕΙΟ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

Στα βουνά της Χαλκιδικής συντελείται μια τεράστια καταστροφή εις βάρος της μητέρας φύσης. Το Ελληνικό κράτος έχει πουλήσει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του χρυσού που βρίσκεται κάτω από τα αρχέγονα δάση της περιοχής των Σκουριών στην εταιρία Eldorado-Ελληνικός Χρυσός. Η εν λόγο εταιρία έχει ήδη αρχίσει το κατάπτυστο έργο της: την εντατική αποψίλωση 4.000 στρεμμάτων δάσους και την κατασκευή εργοστασίου επεξεργασίας μεταλλευμάτων μεταξύ των χωριών Ολυμπιάδας, Στανού, Μεγάλης Παναγιάς και Ιερισσού. Το κράτος και η εταιρία με το έργο τους αυτό θα στερήσουν τη ζωή από το ίδιο το δάσος, αλλά και από τα χιλιάδες ζώα που ζουν μέσα σε αυτό, τα καθαρά υπόγεια ύδατα και το έδαφος θα μολυνθούν από τοξικές ουσίες όπως το κυάνιο. Με απλά λόγια ένας ολόκληρος ζωντανός κόσμος θα εξοντωθεί στο βωμό του κέρδους των πολυεθνικών εταιριών και των κρατικών ιθυνόντων, αφήνοντας πίσω τους μολυσμένη γη και θάνατο.

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ: ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ ΣΤΗ ΓΗ

Με αφορμή τα πρόσφατα συμβάντα της πορείας στις Σκουριές, δημοσιεύουμε ένα κείμενο της Αναρχικής Αρχειοθήκης Θεσσαλονίκης, από το φύλλο 121 (Νοέμβριος 2012), της Αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Ο Ιούλιος Βερν στο βιβλίο του «Από τη Γη στη Σελήνη» μιλούσε  για τα φανταστικά ταξίδια στο διάστημα, σε μια εποχή που ο τεχνολογικός πολιτισμός έμοιαζε να δίνει λύσεις σε όλα. Σήμερα η επιστημονική φαντασία έχει μετατραπεί σε επιστημονική ραδιουργία. Ο τεχνολογικός ίλιγγος, μαζί με την απληστία, που μετράει τα πάντα σε κέρδος, μετατρέπει σταδιακά τη Γη σε σεληνιακό τοπίο. Ο άνθρωπος, θέλοντας να κατακτήσει τα πάντα, τεμάχισε τη γη, έκανε τη φύση κράτη, χωράφια, μεταλλεία…

Στις Σκουριές Χαλκιδικής ήδη το δάσος θανατώνεται και πάνω στη γυμνή Γη ετοιμάζονται να ασελγήσουν αυτοί που έχρησαν τον εαυτό τους κυρίαρχό της. Ο πολιτισμός μοστράρει τα κοφτερά του νύχια με μόνο σκοπό να ισοπεδώσει οτιδήποτε φυσικό και ελεύθερο. Η ανάπτυξη πλέον προκαλεί ανατριχίλα. Ικανοποιεί την ανάγκη «Ζωτικού Χώρου» των μεγαλοεπιχειρηματιών σε βάρος κάθε μορφής ζωής. Όσοι αντιδρούν καταστέλλονται άγρια, κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά, φυλακίζονται και δικάζονται ως ένοχοι από το κράτος, που διαθέτει απλόχερα τους νόμους του σαν κόκκινο χαλί, για να πατήσει πάνω η άπληστη ανάπτυξη. Τα γεγονότα της Χαλκιδικής, όπως και λίγο καιρό πριν της Λευκίμμης και της Κερατέας είναι ένα μέρος της πορείας του κόσμου που όλο και απογυμνώνεται από την ίδια τη ζωή.

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΑ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ H ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΑΦΡΙΝ

H τουρκική εισβολή στο Afrin της βόρειας Συρίας φαντάζει εκ πρώτης όψεως ένα ακόμη (σημαντικό) βήμα για τον διαμελισμό του συριακού κράτους, στο πλαίσιο της συγκρότησης της «νέας Μέσης Ανατολής», έτσι όπως αυτή έχει επανασχεδιαστεί τουλάχιστον από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, σύμφωνα και με δηλώσεις της τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις.

Η κατάσταση, όμως, είναι αρκετά πιο περίπλοκη.

Το συριακό κράτος, άλλωστε διαμελίζεται εδώ και επτά χρόνια, σύμφωνα με τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα κρατών όπως οι ΗΠΑ, Γαλλία, Σαουδική Αραβία, Τουρκία και Ισραήλ και βέβαια η Ρωσία, το Ιράν και η Χεζμπολλάχ του Λιβάνου. Κράτη που εμπλέκονται σε μια ανείπωτη ανθρωποσφαγή, που ήδη έχει αφήσει πίσω της 340.000 νεκρούς, ανάμεσά τους τουλάχιστον 100.000 άμαχοι, ανυπολόγιστο αριθμό τραυματιών. Επί πλέον ο μισός πληθυσμός των 22 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας έχει αναγκαστεί να εκτοπιστεί, 5,4 εκατομμύρια Σύριοι έχουν εγκαταλείψει την χώρα, μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχουν περάσει από τις φυλακές του Άσαντ, 60.000 άνθρωποι πέθαναν από βασανιστήρια ή από απάνθρωπες συνθήκες κράτησης του συριακού καθεστώτος, ενώ επίσης αρκετές χιλιάδες πέθαναν σε φυλακές σύρων ανταρτών και τζιχαντιστών.

Η πρώτη συζήτηση του 6ου Κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης

Η πρώτη συζήτηση του 6^ου Κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης (1^η περίοδος) θα πραγματοποιηθεί στον χώρο της οδού Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών),

Κοινωνίες Μοιράσματος, οι σύγχρονοι απλοί τροφοσυλλέκτες (Μέρος Β΄)

Τζέημς Γούντμπερν. Εξισωτικές κοινωνίες

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου το κείμενο του Τζέημς Γούντμπερν με τον άνωθι τίτλο διαπραγματεύεται τις σχέσεις ισότητας μεταξύ των μελών των κυνηγετικών-συλλεκτικών κοινωνιών. «Οι κοινωνίες αυτές οι οποίες διαθέτουν οικονομίες βασισμένες στην άμεση παρά στη μακροπρόθεσμη απόδοση, είναι διεκδικητικά εξισωτικές. Η ισότητα γίνεται πράξη μέσα από την άμεση πρόσβαση όλων στους φυσικούς πόρους… στα μέσα καταναγκασμού και τις δυνατότητες μετακίνησης που περιορίζουν την επιβολή ελέγχου μέσα από διαδικασίες που εμποδίζουν την αποταμίευση και συσσώρευση και επιβάλλουν το μοίρασμα, μέσα από μηχανισμούς που επιτρέπουν την κυκλοφορία των αγαθών χωρίς να εξαρτούν τον έναν από τον άλλο. Οι κυνηγοί συλλέκτες συστηματικά απαγκιστρώνονται από την ιδιοκτησία και κατ’ επέκταση από τη δυνατότητα της ιδιοκτησίας να εγκαθιδρύει σχέσεις εξάρτησης».

Όπως σημειώνει ο Γούντμπερν επέλεξε τη χρήση του όρου «εξισωτικές» για να περιγράψει τις κοινωνίες σχετικής ισότητας, επειδή η υπάρχουσα «ισότητα» δεν είναι ουδέτερη, δεν είναι δηλαδή η απλή απουσία ανισότητας ή ιεραρχίας, αλλά αποτελεί αντικείμενο θετικής διεκδίκησης.

Κοινωνίες Μοιράσματος, οι σύγχρονοι απλοί τροφοσυλλέκτες (Μέρος Α΄)

«Μέχρι και 12.000 χρόνια πριν, ολόκληρη σχεδόν η ανθρωπότητα ζούσε με αυτόν τον τρόπο. Τους τελευταίους αιώνες, οι κυνηγοί έχουν οπισθοχωρήσει άρον-άρον εν όψει του οδοστρωτήρα της νεωτερικότητας. Ο ενθουσιασμός, όμως, για τους κυνηγετικούς λαούς και τον τρόπο ζωής τους παραμένει ισχυρός. Οι κυνηγοί-συλλέκτες στέκονται στην αντίπερα όχθη της πολυπληθούς αστικής ζωής, όπως αυτή βιώνεται σήμερα από τους περισσότερους ανθρώπους ωστόσο, οι ίδιοι αυτοί κυνηγοί γνωρίζουν, ίσως, τις απαντήσεις-κλειδιά σε ορισμένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα για την ανθρώπινη συνθήκη. Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν χωρίς το κράτος ή την αγορά; Μπορούν οι άνθρωποι  να ζήσουν χωρίς συσσωρευμένη ή «προηγμένη» τεχνολογία; Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν με τη φύση χωρίς να τη καταστρέφουν; Σημαντικότερο μάλιστα όλων, μπορούν οι άνθρωποι να διάγουν ένα βιώσιμο βίο βασισμένο στο μοίρασμα και τη συνεργασία;»

Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου «Κοινωνίες μοιράσματος. Οι σύγχρονοι απλοί τροφοσυλλέκτες»-Πολιτειακές Εκδόσεις. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελείται από οκτώ κείμενα-μελέτες ανθρωπολόγων όπως του Μάρσαλ Σάλινς και του Τζέημς Γούντμπερν, όλα σε μετάφραση του Θ. Κουραβέλου και πρόλογο του Ρίτσαρντ Λη.

Παρ’ ότι στα μάτια των περισσοτέρων οι τροφοσυλλεκτικές, κατά βάση, κοινωνίες τοποθετούνται και εξαντλούνται μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, οι κυνηγοί καταλάμβαναν το ένα τρίτο της υδρογείου μέχρι το 1500 μ.χ. ενώ ο εικοστός αιώνας έχει υπάρξει μάρτυρας δραματικών αλλαγών στις συνθήκες ζωής τους. Καθώς ο αιώνας κυλούσε ένα κύμα αυτόκλητων εκπολιτιστών κατέκλυσε τους τροφοσυλλέκτες του κόσμου, φέρνοντας σχολεία, κλινικές, διοικητικές δομές και αρπάζοντας ταυτόχρονα τη γη και τους πόρους της.

Μάρσαλ Σάλιν. Η πρωταρχική κοινωνία της αφθονίας

Το κείμενο του Σάλινς πραγματεύεται τον τρόπο ζωής-κυρίως οικονομικό, του ανθρώπου τροφοσυλλέκτη. Δηλαδή εξετάζει την οικονομία των κυνηγητικών κοινωνιών, τις συνολικές ώρες ενασχόλησης με το κυνήγι και τους τρόπους διάθεσης των αγαθών. Ταυτόχρονα ασκείται δριμεία κριτική στην εξελικτική ανθρωπολογία: «οι εθνολόγοι και οι αρχαιολόγοι αναδείχθηκαν σε νεολιθικούς επαναστάτες και μέσα στον ενθουσιασμό τους για την Επανάσταση, δεν υπήρξαν διόλου φειδωλοί στην καταγγελία του Παλαιού Καθεστώτος (Παλαιολιθική Εποχή)… Δεν είναι η πρώτη φορά που οι φιλόσοφοι ανήγαγαν το πρωιμότερο στάδιο της ανθρωπότητας στο επίπεδο της φύσης και όχι σε αυτό του πολιτισμού». Η ανθρωπολογία εξευτελίζοντας τους κυνηγούς με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε να εκθειάζει ελεύθερα το Νεολιθικό Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός: ένα σημαντικό βήμα τεχνολογικής προόδου, το οποίο επέφερε «γενικευμένη διαθεσιμότητα ελεύθερου χρόνου, μέσω της απελευθέρωσης από τις εργασίες αναζήτησης τροφής». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Επέφερε όλα αυτά η νεολιθική εποχή;

Όσο λιγότερες οι επιθυμίες τόσο λιγότερες οι στερήσεις, αναφέρει σε κάποιο σημείο ο Σάλινς και προσθέτει: Μήπως, όμως, οι κυνηγοί περιορίζουν σημαντικά τις υλικές τους αξιώσεις, εφ’ όσον όντες σκλάβοι της αναζήτησης τροφής, που τους υποχρεώνει «στη μέγιστη καταβαλλόμενη ενέργεια από το μέγιστο αριθμό ανθρώπων», δεν τους απομένει καθόλου χρόνος ή δύναμη για την παροχή επιπρόσθετων ανέσεων; Αντιθέτως, ορισμένοι εθνογράφοι βεβαιώνουν ότι οι εργασίες αναζήτησης τροφής είναι τόσο επιτυχημένες ώστε οι κυνηγοί φαίνεται σαν να μη γνωρίζουν πώς να περάσουν τη μισή τους μέρα. Από την άλλη πλευρά, οι μετακινήσεις αποτελούν προϋπόθεση αυτής της επιτυχίας. Άλλοτε συχνότερες και άλλοτε αραιότερες, πάντοτε όμως αρκετές ώστε να εξουδετερώνουν άμεσα τα οφέλη που προσφέρει η ιδιοκτησία. Για τον κυνηγό, όπως σωστά έχει ειπωθεί, τα υλικά αγαθά συνιστούν βάρος. Όπως έγραψε σε παρόμοιο πνεύμα ο Όουεν Λάτιμορ, «ο γνήσιος νομάδας είναι ο φτωχός νομάδας». Η κινητικότητα εναντιώνεται στην ιδιοκτησία και επιπρόσθετα οι κυνηγοί-συλλέκτες δεν χαλιναγωγούν τις υλιστικές τους «ορμές» αλλά πολύ πιο απλά δεν αναλαμβάνουν ποτέ να τις κάνουν θεσμό.

Στο κεφάλαιο που αναφέρεται στην πρωταρχική κοινωνία της αφθονίας παρατίθεται σημαντικό τμήμα διαγραμμάτων και στοιχεία μελετών που ασχολήθηκαν με τις εργατοώρες αναζήτησης τροφής στις πρωτόγονες κοινωνίες. Ο μελετητής  Τζων Ερ αναφέρει: «Σε όλες σχεδόν τις περιοχές της αυστραλιανής ηπείρου που επισκέφτηκα, εκεί όπου η παρουσία των Ευρωπαίων ή των κοπαδιών τους δεν είχε περιορίσει ή καταστρέψει τα αρχέγονα μέσα συντήρησής τους, ανακάλυψα ότι οι Αβοριγίνες μπορούσαν συνήθως σε τρεις ή τέσσερις ώρες να συγκεντρώσουν τόση τροφή όση χρειάζονταν για ολόκληρη την ημέρα και αυτό χωρίς εξάντληση ή εξουθένωση».

Τι είναι «κοινωνία»; Παρατίθεται το ερώτημα από τον Άλαν Μπάρναρντ, στο κεφάλαιο: Ο τροφοσυλλεκτικός τρόπος σκέψης. «Συχνά οι δυτικοί γραφειοκράτες φαίνεται πως εξομοιώνουν την κοινωνία με το κράτος… Αυτού του είδους η εξομοίωση έχει μακρά ιστορία στη δυτική σκέψη. Ανατρέχει πίσω στις ιδέες του 17ου αι. και του 18ου αι. περί «κοινωνικού συμβολαίου», (στην πραγματικότητα, ενός φανταστικού πολιτικού συμβολαίου), το οποίο δεν προήλθε από την κατανόηση των μη κρατικών κοινωνιών, αλλά από τις εικασίες γύρω από τη φύση της κοινωνίας, όπως την εξέλαβαν οι Ευρωπαίοι. Οι εικασίες τους βασιζόταν σε μια αφηρημένη, προνεωτερική ευρωπαϊκή κοινωνία στο στάδιο συγκρότησης της. Πιο συγκεκριμένα, έχει διεξαχθεί ένας εκτεταμένος διάλογος στη Δύση για το εάν ήταν η οικογένεια ή το «κοινωνικό συμβόλαιο» που συγκρότησε τη βάση των πρώιμων ανθρώπινων κοινωνιών με τους Χομπς, Ρουσσώ και Χιούμ, για παράδειγμα, να τοποθετούνται υπέρ του «κοινωνικού συμβολαίου» και τους Μέιν, Μόργκαν και τους περισσότερους ανθρωπολόγους έκτοτε να τοποθετούνται υπέρ της οικογένειας.

Η γη ως σχέση και αντίληψη στους τροφοσυλλεκτικούς σχηματισμούς είχε ασφαλώς διαφορετικό περιεχόμενο από τους μη τροφοσυλλεκτικούς λαούς του σύγχρονου κόσμου, που την αντιλαμβάνονται κυρίως με όρους εθνικής κυριαρχίας που το έθνος-κράτος αποφασίζει τι συνιστά και τι δεν συνιστά νόμιμη «ιδιοκτησία». Αντίθετα, οι τροφοσυλλέκτες συνδέουν τα εδάφη τους με αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα και με την αρχέγονη κατοχή της γης από τις συγγενικές ομάδες. «Βλέπουν τους ανθρώπους ως εγγενώς ελεύθερους και το κράτος ως σφετεριστή, όχι ως τον εγγυητή της ελευθερίας και της αλληλοβοήθειας».

(Συνεχίζεται)

Το Θέατρο σκιών της διεθνούς πολιτικής σε νέες παραστάσεις

Tα συνεταιράκια

Από τη μια, ένας γελοίος (πλην όμως επικίνδυνος εγκληματίας) «κοσμοκράτωρ» στέλνει τουίτερ επαινώντας τους πυραύλους του, όπως κάποια παιδάκια που καμαρώνουν για τα παιχνίδια, που τους έδωσε ο μπαμπάς τους να παίξουν.

Από την άλλη, ένας εγκληματίας εξουσιαστής δηλώνει πως εάν πληγεί η Συρία θα ανταποδώσει τα πλήγματα (διατύπωση που συνδέεται με την αναίρεση της), εάν κτυπηθούν οι ρώσοι που βρίσκονται στη Συρία.

Μετά, έρχονται οι Αγγλογάλλοι συνεργάτες του πρώτου που επιμένουν ότι έχουν ριχθεί χημικά από το καθεστώς του Άσσαντ, χωρίς να περιμένουν να επαληθευθεί ή να διαψευσθεί ο ισχυρισμός τους.

Ο μπερντές στημένος για τα καλά.  Το έργο θα στηθεί  και θα παιχθεί με απόλυτη ακρίβεια. Το πεδίο, που θα προσβληθεί από τους πυραύλους, καθαρίζεται από τους Σύριους και τους Ρώσσους, οι οποίοι έχουν ενημερωθεί δεόντως από τους «αντιπάλους». Τα σημεία-στόχοι περιμένουν τους επισκέπτες πυραύλους, οι οποίοι τελικά καταφθάνουν.

Τσακάλια καί Ἄραβες

Ἤμασταν καταυλισμένοι στήν ὄαση. Οἱ σύντροφοι κοιμοῦνταν. Ἕνας Ἄραψ, ψηλός καί λευκός, πέρασε ἀπό μπροστά μου· εἶχε φροντίσει γιά τίς καμῆλες καί πήγαινε νά κοιμηθεῖ.

Ρίχτηκα στό χορτάρι ἀνάσκελα· ἤθελα νά κοιμηθῶ· δέν μποροῦσα· τό θρηνῶδες οὔρλιασμα ἑνός τσακαλιοῦ σέ μάκρος· ἀνακάθησα πάλι. Κι’ αὐτό πού βρισκόταν τόσο μακριά, ξαφνικά ἦρθε κοντά. Γύρω μου μυρμηγκιά ἀπό τσακάλια· μάτια πού χρυσίζουν θαμπά, πού σβήνουν· κορμιά λυγερά, πού σά νά κινοῦνται νομοταγῆ καί σβέλτα κάτω ἀπό μιά μάστιγα.

Ἕνα ἦρθε άπό πίσω, στριμώχτηκε κάτω ἀπ’ τό μπράτσο μου, κόλλησε ἐπάνω μου, σά νά χρειαζόταν τή ζεστασιά μου, ὕστερα πέρασε μπρος μου καί κουβέντιασε μαζί μου σχεδόν πρόσωπο μέ πρόσωπο.

«Εἶμαι τό πιό γέρικο τσακάλι σ’ ὅλη τήν περιοχή. Εἶμαι ευτυχισμένο, πού μπορῶ ἀκόμα νά σέ χαιρετήσω ἐδῶ. Εἶχα πιά χάσει σχεδόν τήν ἐλπίδα, ἐπειδή σέ περιμένουμε ἀτέλειωτα μακρύ χρόνο· ἡ μητέρα μου περίμενε, κι’ ἡ μητέρα της, κι’ ἀκόμα ὅλες οἱ μητέρες μέχρι τή μητέρα ὅλων τῶν τσακαλιῶν. Πίστεψέ το!».

Ο Υπεράνθρωπος κι ο Γιουναμπόμπερ

Γεννημένοι με εκατό χρόνια διαφορά ο Φρήντριχ Νίτσε και ο Θιοντόρ Καζίνσκι έχουν κάποιες παράλληλες γραμμές στις ζωές τους. Και οι δυο αρνήθηκαν τις πολλά υποσχόμενες ακαδημαϊκές καριέρες: ο Νίτσε στη φιλολογία, ο Καζίνσκι στα μαθηματικά. Και οι δυο προσπάθησαν να απολαύσουν τα μέγιστα σε μια βασικά απομονωμένη διαβίωση: «Η φιλοσοφία, όπως έχω καταλάβει και έχω ζήσει μέχρι σήμερα, είναι μια ζωή εθελοντικά βιωμένη στον πάγο και τα ψηλά βουνά», είπε ο Νίτσε στο Ιδέ ο Άνθρωπος. Για τον Καζίνσκι, ο πάγος και τα ψηλά βουνά ήταν πιο κυριολεκτική διατύπωση, δεδομένων των χρόνων που έζησε στην καλύβα του στα βουνά της Μοντάνα.

Ο Λέσλυ Τσάμπερλαιν (Ο Νίτσε στο Τορίνο, Λονδίνο, 1966) συνοψίζει την εμπειρία του Νίτσε σαν «χωρίς Θεό, χωρίς δουλειά, χωρίς γυναίκα και σπίτι». Ο Καζίνσκι περιπλανιόταν λιγότερο, αλλά ο χαρακτηρισμός του ταιριάζει. Και οι δύο δεν τα πήγαιναν καλά στις σχέσεις τους με τις γυναίκες, και δεν ασχολήθηκαν με τη θέση των γυναικών στην κοινωνία. Και οι δυο χτυπήθηκαν κατά καιρούς από τη φτώχεια και την ασθένεια. Και οι δυο προδόθηκαν από τ’ αδέρφια τους: Ο Νίτσε από την αδερφή του Ελίζαμπεθ, που επενέβη στα γραπτά του, και ο Καζίνσκι, τον οποίο έδειξε στο FBI ο αδερφός του Ντέιβιντ.

6ος Κύκλος συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας (1η περίοδος)

Οι συζητήσεις της 1ης περιόδου του 6ου κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας θα γίνουν στον χώρο της οδού Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο)

Σκέψεις…

Το πολιτικό θέατρο στο οποίο άλλοτε παίζεται το έργο της δημοκρατίας κι άλλοτε της δικτατορίας καλά κρατεί και θα κρατεί.

Κάποια από τα χαρακτηριστικά που το διέπουν είναι:

Υποσχέσεις, όταν κυριαρχεί η μανία για ανάληψη ή διατήρηση της διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων.

Υπαναχωρήσεις και φραστικοί ελιγμοί, όταν γίνεται προφανέστατη η ψευδολογία.

Υπεροψία και ακατάσχετη ψευδολογία, όταν έχει εξασφαλισθεί η διατήρηση στην διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων από τους διευθύνοντες την ΕΕ ή τις ΗΠΑ ή και των δύο.

Άσκηση βίας (πάντοτε επενδυμένης με κάποιο δημοκρατικό νόμο) προς εκείνους οι οποίοι δεν πλανώνται από τους χειρισμούς εκ μέρους των κρατούντων.

Ας μην αναφερθούμε στις «ψύχραιμες» στάσεις ή τους παλληκαρισμούς και σε άλλα παρομοίου είδους καραγκιοζιλίκια (που γίνονται για να συγκαλυφθούν ουσιωδέστερες καταστάσεις) ή τις διάφορες κινήσεις εντυπωσιασμού (όπως η πρόσφατη στην Ρώ) και ας ασχοληθούμε για λίγο με τις υποσχέσεις.

Ο θεμελιώδης κοινωνικός νόμος

Δοκίμιο του Rudolf Steiner[1]

Το θέμα θα παρουσιαστεί εν συντομία, αλλά υπάρχουν πάντα άνθρωποι, που με το συναίσθημα τους αναγνωρίζουν την αλήθεια αυτών των πραγμάτων, παρόλο που δεν είναι δυνατόν να συζητηθούν εδώ διεξοδικά. Υπάρχει ένας θεμελιώδης κοινωνικός νόμος, όπως μας διδάσκει η πνευματική επιστήμη:

«Η ευημερία μιας κοινότητας ανθρώπων που εργάζονται μαζί είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο λιγότερο το κάθε άτομο αξιώνει για τον εαυτό του τις απολαβές από την εργασία του, όσο δηλαδή παραχωρεί τα έσοδα στους συνεργάτες του και όσο περισσότερο οι ανάγκες του ικανοποιούνται, όχι από τη δική του εργασία, αλλά από την εργασία των άλλων».

Κάθε οργάνωση της κοινότητας που αντιβαίνει σ’ αυτό το νόμο, θα δημιουργήσει αργά ή γρήγορα στέρηση και δυστυχία. Είναι ένας βασικός νόμος που ισχύει στο σύνολο της κοινωνικής ζωής, με την ίδια αναγκαιότητα και αυστηρότητα, όπως οι φυσικοί νόμοι σε συγκεκριμένους τομείς της φύσης. Δεν πρέπει όμως να νομίζουμε ότι είναι αρκετό να παραδεχτούμε αυτό το νόμο απλά ως μια ηθική αρχή συμπεριφοράς, ή να τον ερμηνεύσουμε συναισθηματικά: ότι δηλαδή ο καθένας πρέπει να εργάζεται στην υπηρεσία των συνανθρώπων του. Όχι, ο νόμος αυτός λειτουργεί στην πράξη όταν μια κοινότητα ανθρώπων καταφέρνει να δημιουργήσει τέτοιες προϋποθέσεις, ώστε κανένας να μην απαιτεί για τον εαυτό του τους καρπούς της εργασίας του, αλλά αυτοί να αποδίδονται εξ’ ολοκλήρου στην κοινότητα. Κι αυτός με τη σειρά του πρέπει να υποστηρίζεται από την εργασία των συνανθρώπων του. Το σημαντικό σημείο λοιπόν είναι να διαχωριστούν, απ’ τη μια πλευρά, η εργασία για τους συνανθρώπους και από την άλλη, η αποκόμιση εισοδήματος, όντας δυο διαφορετικά πράγματα.

Με αφορμή αυτήν την ημέρα…

Πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινὰ καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσιν καθότι ἂν τὶς χρείαν εἶχεν. (Πράξεις τῶν Ἀποστόλων κεφ. β΄, 44-45)

Όλοι δε ανεξαιρέτως οι εμμένοντες εις την πίστην ήσαν ενωμένοι ως να ήταν ΕΝΑ και τα είχαν όλα κοινά. Πουλούσαν τα κτήματά τους και τα κινητά υπάρχοντά τους και διαμοίραζαν τις εισπράξεις στους στερουμένους ανάλογα με την ανάγκην που είχε ο καθένας τους.

Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΝΤΖΑΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ Κ.Ο.Κ. ΤΗΣ ΑΤΑΞΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ…

«Δεν υπάρχει αυτό με τη μούντζα. Είναι fake news. Yπάρχει κώδικας ευπρεπούς συμπεριφοράς για τους αυτοκινητιστές. Δεν επιτρέπεται να έχει αυτή τη συμπεριφορά γιατί είναι επαγγελματίας. Δεν μπορεί να έχει την ίδια ανοχή σε έναν οδηγό και σε έναν επαγγελματία» (Σπίρτζης, υπουργός Μεταφορών επί ημερών κομμουνιστικής κυβέρνησης Τσίπρα)

Λόγια σταράτα, αριστερά για να σταματήσει η κατρακύλα της «κίτρινης φυλής» που οφείλει να συνετιστεί.

Σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες στον νέο ΚΟΚ θα ενσωματωθούν, επίσης, οι εξής υποχρεωτικοί κανόνες, που θα εξασφαλίζουν την αριστερή ευπρεπή συμπεριφορά των ταξιτζήδων.

Θα απαιτείται στο εξής:

Α) να ακούν αποκλειστικά αντάρτικα.

Β) να φορούν όλοι ανυπερθέτως κόκκινους μπερέδες.

Aπό το Νταχάου στη Μάινχοφ

Έκδοση ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Πρό­κει­ται για μια μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κή πα­ρου­σί­α­ση (χρο­νι­κό, ό­πως το λέ­ει ο συγ­γρα­φέ­ας) του α­ντάρ­τι­κου πό­λε­ων στην Ευ­ρώ­πη, ε­πι­κε­ντρω­μέ­νη κυ­ρί­ως στην RAF. Ο ή­ρω­ας α­φη­γεί­ται την ζω­ή του, που ξε­κι­νά με την γέν­νη­σή του σε στρα­τό­πε­δο συ­γκέ­ντρω­σης των Να­ζί α­πό την ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής κρα­τού­με­νη μά­να του. Με­γα­λώ­νο­ντας δέ­χε­ται ε­πιρ­ρο­ές α­πό διά­φο­ρες κομ­μου­νι­στι­κές και α­ναρ­χι­κές ι­δέ­ες. «Γνω­ρί­ζει» τον Μάο, τον Τρό­τσκι, αλ­λά και τις δυο με­ριές του «τοί­χους του αί­σχους». Μπαί­νει σε ο­μά­δες και δρα­στη­ριο­ποιεί­ται στο α­ντάρ­τι­κο πό­λε­ων. Μεταξύ των άλλων επηρεάστηκε από την α­ναρ­χι­κή ο­μά­δα των «πρό­βος» που α­γω­νι­ζό­ταν κα­τά του αυ­το­κι­νή­του στην Ολ­λαν­δί­α, αλ­λά και από τους «κλασ­σι­κούς» α­ναρ­χι­κούς. Μέ­σα α­πό την δι­ή­γη­ση προ­σφέ­ρε­ται μια πιο κο­ντι­νή μα­τιά στις κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες κά­τω απ’ τις ο­ποί­ες συ­νέ­βη­σαν ό­λα τα με­τα­πο­λε­μι­κά ι­στο­ρι­κά κοι­νω­νι­κά γε­γο­νό­τα. Ο α­να­γνώ­στης αι­σθά­νε­ται πως έ­χει μια ά­με­ση βιω­μα­τι­κή σχέ­ση με τις δια­μορ­φώ­σεις των ι­δε­ών, τις κοι­νω­νι­κές τά­σεις αλ­λά και τις δρά­σεις των α­νταρ­τών πό­λης.

ΔΝΤ: ΤΣΙΠΡΑ ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ…

Το ΔΝΤ ακονίζει για μιαν ακόμη φορά τα μαχαίρια του και παραγγέλνει να έρθουν μια ώρα αρχύτερα οι «καλύτερες μέρες».

Τί ζητάει;

Οι εκπρόσωποι του διεθνούς οργανισμού ζητούν την εφαρμογή όλων των μέτρων που έχουν ήδη ψηφιστεί το 2019, εκτιμώντας ότι η δυναμική της ελληνικής οικονομίας δεν είναι ικανοποιητική και πως χρειάζεται πρόσθετη δημοσιονομική εξυγίανση με ταυτόχρονη εφαρμογή της προγραμματισμένης, για τις αρχές του 2019, μείωσης των παλαιών κύριων συντάξεων και της προγραμματισμένης για το 2020 μείωσης του αφορολόγητου ορίου για το ετήσιο εισόδημα.

John Zerzan: Σχετικά με το μανιφέστο του «unabomber»

Η βομβιστική εκστρατεία ενός αναρχικού[1] κατά της τεχνολογίας, κορυφώθηκε τον Απρίλιο του 1995. Εκείνον τον μήνα ο «Unabomber» (ένα όνομα που του αποδόθηκε από κοινού από τα ΜΜΕ και το FBI –»UNABOM» (UNiversity and Airline BOMber)) σκότωσε για τρίτη φορά. Ο νεκρός άντρας ήταν ο Gilbert Murray στο Sacramento, υπεύθυνος του δασικού συνδέσμου της California. O Murray, υπήρξε στην πραγματικότητα ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων για την καταστροφή των δασών στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ο ήδη περιβόητος Unabomber έγινε ένα πρόσωπο με πανεθνική αναγνωρισιμότητα που συζητιόταν συνεχώς.

Την ίδια εκείνη περίοδο αυτός (ή ακριβέστερα, το άτομο ή άτομα που χρησιμοποιούσαν το όνομα «FC») έκανε μια δημόσια προσφορά: δεν θα υπάρξουν άλλοί θάνατοι, εάν «Η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της» δημοσιευόταν ευρέως με μηδενικό κόστος. Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1995, ύστερα από συμβουλή του FBI, αυτό το δοκίμιο των 30.000 λέξεων δημοσιεύτηκε από την Washington Post. Μια μακρά σειρά άρθρων πάνω στο θέμα χρειάστηκε να εκδοθούν, προκειμένου να καλυφθεί το τεράστιο ενδιαφέρον πάνω στη συγκεκριμένη πραγματεία, το περίφημο «Μανιφέστο του Unabomber».

XΤΥΠΗΣΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ! (Μέρος Β΄)

5. Οι αγωνιστές πρέπει να επιτεθούν στο σύστημα στα αποφασιστικά σημεία

Για να εργαστούν οι αγωνιστές αποτελεσματικά στην κατεύθυνση της εξουδετέρωσης του τεχνολογικοβιομηχανικού συστήματος πρέπει να πολεμήσουν το σύστημα στα σημεία για τα οποία δεν μπορεί να υπαναχωρήσει. Πρέπει να επιτεθούν στα ζωτικά όργανα του συστήματος. Φυσικά, όταν χρησιμοποιώ τη λέξη «επίθεση» εννοώ μόνο νόμιμα μέσα διαμαρτυρίας και αντίστασης.

Μερικά παραδείγματα ζωτικών οργάνων του συστήματος είναι:

Α. Η βιομηχανία ηλεκτρισμού. Το σύστημα κυρίως βασίζεται στο δίκτυο αυτό.

Β. Η βιομηχανία της επικοινωνίας. Χωρίς άμεση επικοινωνία όπως το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το e-mail, το σύστημα δεν θα επιβίωνε.

Γ. Η βιομηχανία των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Χωρίς κομπιούτερ, το σύστημα θα κατέρρεε άμεσα.

Δ. Η βιομηχανία προπαγάνδας. Η βιομηχανία αυτή εμπεριέχει τη βιομηχανία ψυχαγωγίας, το εκπαιδευτικό σύστημα, τη δημοσιογραφία, τη διαφήμιση, τις δημόσιες σχέσεις και μεγάλο μέρος της πολιτικής και της βιομηχανίας πνευματικής υγείας. Το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει αν οι άνθρωποι δεν είναι αρκετά υπάκουοι και κομφορμιστές και δεν έχουν τις συμπεριφορές που αυτό χρειάζεται. Είναι η λειτουργία της βιομηχανίας προπαγάνδας που διδάσκει αυτό τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς

Ε. Η βιομηχανία βιοτεχνολογίας. Το σύστημα, απ’ ό,τι ξέρω, δεν εξαρτάται ακόμη από τη προηγμένη βιο-τεχνολογία. Παρ’ όλ’ αυτά, το σύστημα δεν δύναται να υπαναχωρήσει σε αυτό το τομέα, καθώς είναι υψίστης σημασίας γι’ αυτό, όπως θα υποστηρίξω παρακάτω.

XΤΥΠΗΣΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ! (Μέρος Α΄)

O Ted Kaczynski, γνωστότερος ως «Γιουναμπόμπερ», γεννήθηκε στις 22 Μαΐου το 1942. Σπούδασε στο Χάρβαρντ, και ήταν καθηγητής μαθηματικών στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Κάποια στιγμή εγκατέλειψε την δουλειά του και άρχισε να ζει σαν ερημίτης μέσα σε ένα δάσος. Από το 1978 ως το 1995 έστειλε 16 πακέτα – βόμβες σε στελέχη μεγάλων εταιριών και ερευνητές πανεπιστημίων. Τρία άτομα σκοτώθηκαν και 29 τραυματίσθηκαν από τις επιθέσεις αυτές.

Συνελήφθη στις 3 Απριλίου του 1996 (πριν από 22 χρόνια) και το 1997 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, 8 φορές χωρίς καμμία μελλοντική δυνατότητα μετατροπής της ποινής του. Γλίτωσε την θανατική ποινή όταν οι δικηγόροι του, παρά την θέλησή του, τον παρουσίασαν ως σχιζοφρενή και παρανοϊκό. Στη σύλληψη του Kaczynski βοήθησε ο αδελφός του David που «τσέπωσε» και ένα εκατομμύριο δολάρια σαν αμοιβή της επικήρυξης.  

Ο Ted Kaczynski δεν είναι αναρχικός, αλλά στρέφεται δυναμικά ενάντια στο σύστημα και ειδικά στην τεχνολογία. Το κείμενο που ακολουθεί είχε σταλεί μέσα από την φυλακή στην εφημερίδα «Green Anarchy».

Το κείμενο αυτό περιβάλλεται από ένα μανδύα νομιμότητας, προφανώς για να μπορέσει να «βγει» από την φυλακή.

Σκοπός αυτού του άρθρου

Στόχος του άρθρου αυτού είναι να επισημάνει μια πολύ απλή αρχή της ανθρώπινης σύγκρουσης. Μια αρχή που οι αντιμαχόμενοι του τεχνολογικοβιομηχανικού συστήματος προσπερνούν. Η αρχή είναι η εξής: σε κάθε μορφή πάλης, αν θες να νικήσεις πρέπει να χτυπήσεις τον αντίπαλο εκεί που πονάει.

Πρέπει να εξηγήσω ότι, όταν λέω το παραπάνω, δεν εννοώ απαραίτητα τα φυσικά χτυπήματα ή όποια μορφή φυσικής βίας. Για παράδειγμα, σε μια προφορική αντιπαράθεση, σημαίνει να χρησιμοποιήσεις τα επιχειρήματα απέναντι στα οποία ο αντίπαλός σου είναι πιο αδύναμος. Στις προεδρικές εκλογές, σημαίνει να είσαι νικητής στις πολιτείες εκείνες όπου ο αντίπαλός σου παίρνει τις περισσότερες ψήφους. Πάντως, θα χρησιμοποιήσω και την αναλογία μιας φυσικής σύγκρουσης γιατί αποτελεί γλαφυρό και ξεκάθαρο παράδειγμα.