Οι εξόριστοι

του Π. Οικονομόπουλου

Εκδόσεις Άρδην

Πρόκειται για ένα ιστορικό-πολιτικό μυθιστόρημα που παρουσιάζει, με ρεαλιστικό και ανθρώπινο τρόπο, τις συνθήκες της ζωής των διωκόμενων για πολιτικούς λόγους την περίοδο του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Από το βιβλίο λείπουν οι επικοί αγωνιστικοί φανφαρονισμοί, που συνήθως πλεονάζουν σε εξιστορήσεις για την συγκεκριμένη περίοδο, και αυτό είναι το δυνατό σημείο του βιβλίου. Οι περιγραφές είναι βιωματικές και γίνονται ζωντανές εικόνες στο μυαλό του αναγνώστη, που αυτόματα τις συγκρίνει με την σημερινή πραγματικότητα. Ταυτόχρονα οι περιγραφές των αστυφυλάκων, των βασανιστών, των στρατιωτικών, των κρατουμένων, των βασανιζόμενων, των διαδηλωτών, των κομματικών της ΟΠΛΑ, των απλών καθημερινών ανθρώπων, είναι ψυχογραφική και τελικά γεννούν στον αναγνώστη ένα μάλλον βασανιστικό, αλλά ειλικρινές συμπέρασμα, για την ελληνική κοινωνία του Εμφυλίου. Παρακάτω παρατίθενται το βιογραφικό του συγγραφέα και η περιγραφή του οπισθόφυλλου.

Τί διατροφή κι αυτή!

ΤΡΩΜΕ ΤΡΟΦΙΜΑ ΓΙΑ ΧΕΛΩΝΟΝΙΝΤΖΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Η α­νά­πτυ­ξη της ε­πι­στή­μης και της τε­χνο­λο­γί­ας κα­θώς και η ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση των ε­ξου­σια­στι­κών σχέ­σε­ων μέ­σα στη κοι­νω­νί­α ε­πι­χει­ρούν να «πλά­σουν» τον άν­θρω­πο των πό­λε­ων. Έ­να νέ­ο εί­δος, α­πο­μα­κρυ­σμέ­νο απ’ το φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, θλι­βε­ρό, α­δύ­να­μο, ο­κνη­ρό, γε­μά­το νο­σή­μα­τα. Ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων δεν θα εί­ναι πα­ρά έ­να «κα­κέ­κτυ­πο» του τι ή­ταν κά­πο­τε. Ό­μως, ας μη γε­λιό­μα­στε: μπο­ρεί μεν να ζει σ’ έ­να διό­λου φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, αλ­λά ε­ξα­κο­λου­θεί να εί­ναι έ­να πλά­σμα της φύ­σης αν και λί­γο «με­ταλ­λαγ­μέ­νο».

Και πώς να μην εί­ναι ό­ταν το σύ­μπλεγ­μα πο­λυ­κα­τοι­κιών-κλου­βιών, νέ­φους, βρω­μιάς και δια­φό­ρων ε­πι­βα­ρυ­ντι­κών πα­ρα­γό­ντων κα­θι­στά τον άν­θρω­πο των πό­λε­ων, ού­τε λί­γο ού­τε πο­λύ πει­ρα­μα­τό­ζω­ο, πιό­νι στα χέ­ρια ε­νός «με­γά­λου θε­ού» που του ε­πέ­βα­λε αυ­τές τις ά­θλιες συν­θή­κες. Μ’ αυ­τές γεν­νή­θη­κε, μ’ αυ­τές θα πε­θά­νει. Δί­χως πε­ρι­θώ­ρια ε­πι­λο­γής. Το για­τί θα το δεί­τε πα­ρα­κά­τω. Α­γω­νί­ζε­ται λοι­πόν για να ζή­σει, για να ε­πι­βιώ­σει και ό­χι για να δια­βιώ­σει. Α­γω­νί­ζε­ται με λί­γα λό­για για να μην πε­θά­νει και να βγει νι­κη­τής. Α­να­ρω­τιέ­μαι μο­νά­χα αν τα πο­ντί­κια των ερ­γα­στη­ρί­ων ζουν σε κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες.

Έ­τσι, ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων έ­χει α­νά­γκη να τρα­φεί. Ευ­τυ­χώς δεν έ­χει έρ­θει α­κό­μη η ώ­ρα που θα τρέ­φε­ται μό­νο με χά­πια. Τρώ­ει λοι­πόν ό,τι τρο­φές έ­τρω­γαν και οι μα­κρι­νοί του πρό­γο­νοι. Ε­πει­δή ό­μως τα φρού­τα, τα λα­χα­νι­κά και τα βο­σκο­τό­πια δεν φυ­τρώ­νουν στις τα­ρά­τσες των πο­λυ­κα­τοι­κιών, ού­τε οι λί­μνες στους υ­πο­νό­μους, ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων βα­σί­στη­κε για την τρο­φή του σε τρί­τους: στις βιο­μη­χα­νί­ες τρο­φί­μων. Και κα­θώς η ε­ξέ­λι­ξη (;;;) ε­πι­τάσ­σει να βα­ρύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο το κέρ­δος των βιο­μη­χα­νιών τρο­φί­μων απ’ ό­τι η υ­γεί­α του αν­θρώ­που-κα­τα­να­λω­τή, η α­γο­ρά κα­τα­κλύ­στη­κε σι­γά-σι­γά με αμ­φι­βό­λου ποιό­τη­τας τρό­φι­μα: αυ­γά που δεν εί­χαν τη σω­στή γεύ­ση, ντο­μά­τες σαν πορ­το­κά­λια κ.τ.λ.

Προσο­χή! …Μαρξι­σμός

Α­φορ­μή γι’ αυ­τήν την προ­σπά­θεια ξε­κα­θα­ρί­σμα­τος των σχέ­σε­ων που μπο­ρεί να υ­πάρ­χουν με­τα­ξύ α­ναρ­χι­κών και μαρ­ξι­στι­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας, εί­ναι η συ­χνή χρή­ση μαρ­ξι­στι­κών ό­ρων και θέ­σε­ων, στον λό­γο (έ­ντυ­πο ή προ­φο­ρι­κό) κά­ποιων συ­ντρό­φων. Συ­χνά για πα­ρά­δειγ­μα α­κού­γε­ται ο ό­ρος τα­ξι­κός πό­λε­μος ή ο ό­ρος προ­λε­τά­ριος. Ποια εί­ναι η δια­φο­ρά του κοι­νω­νι­κού πο­λέ­μου α­πό τον τα­ξι­κό πό­λε­μο και ποια του προ­λε­τά­ριου α­πό τον κα­τα­πιε­σμέ­νο;

Για να μπουν τα πράγ­μα­τα σε μια σει­ρά γί­νε­ται α­να­γκαί­ο να δού­με σύ­ντο­μα την κοι­νω­νι­κή θε­ω­ρί­α του Μαρ­ξ και να ε­πι­ση­μά­νου­με τα ση­μεί­α που αυ­τή δια­ψεύ­στη­κε απ’ την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Πρώ­τα απ’ ό­λα πρέ­πει να υ­πο­γραμ­μί­σου­με τον οι­κο­νο­μι­κο-κε­ντρι­κό χα­ρα­κτή­ρα της μαρ­ξι­στι­κής θε­ω­ρί­ας. Κά­θε κοι­νω­νι­κό φαι­νό­με­νο, κά­θε κοι­νω­νι­κή δρά­ση εί­ναι, κα­τά τον Μαρ­ξ, συ­νέ­πεια των οι­κο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων που ε­πι­κρα­τούν. Α­κό­μα και η θρη­σκεί­α, η τέ­χνη, η η­θι­κή, ό­λα α­πο­τε­λούν το «ε­ποι­κο­δό­μη­μα» μιας οι­κο­νο­μι­κής υ­πο­δο­μής. Ό­λα δια­μορ­φώ­νο­νται α­πό την οι­κο­νο­μι­κή ορ­γά­νω­ση. Αυ­τή η εμ­μο­νή της κυ­ριαρ­χί­ας της οι­κο­νο­μί­ας έ­να­ντι των άλ­λων πα­ρα­μέ­τρων της κοι­νω­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας εί­ναι ε­ξό­φθαλ­μα υ­περ­βο­λι­κή. Μια α­πλή ε­μπει­ρι­κή πα­ρα­τή­ρη­ση α­να­δει­κνύ­ει μια συ­νε­χή και πο­λύ­πλο­κη αλ­λη­λε­πί­δρα­ση ό­λων των κοι­νω­νι­κών πα­ρα­γό­ντων με­τα­ξύ τους και την πο­λύ­μορ­φη προ­σπά­θεια ε­πι­βο­λής της ε­ξου­σί­ας.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018: Η 3η συζήτηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη

Την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018  στις 6 μμ θα πραγματοποιηθεί στην Αναρχική Αρχειοθήκη (οδός Σαριπόλου αριθμ. 8, παραπλεύρως του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών) συζήτηση με θέμα:

Τζώρτζ Όργουελ. Ένας συντηρητικός αναρχικός

του ΖΑΝ-ΚΛΩΝΤ ΜΙΣΕΛ
σελ.156
εκδ. Μάγμα
Μάρτιος 2018

Ο Ζαν Κλωντ Μισέλ γεννημένος το 1950, πρώην μέλος του ΚΚΓ μέχρι το 1979, στράφηκε έκτοτε προς ελευθεριακές κατευθύνσεις, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται ως καθηγητής φιλοσοφίας στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, και θεωρείται από τους εισηγητές της σκέψης του Όργουελ στην Γαλλία.

Στην πρώτη ενότητα με τον τίτλο Το νόημα της ελευθερίας, δηλαδή το νόημα της γλώσσας (1984) ο συγγραφέας τονίζει εξ αρχής την σημασία της κατανόησης του ρόλου που παίζει η γλώσσα στην εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας ολοκληρωτικού τύπου, στην σκέψη και στην φιλοσοφία του Όργουελ.

Ο συγγραφέας θυμίζει ότι παρ’ ότι ο Όργουελ δεν ένιωσε ποτέ του την παραμικρή έλξη για τον μύθο της Σοβιετικής Ένωσης, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος των διανοούμενων της εποχής του, χρειάστηκε η εμπειρία της συμμετοχής στον Ισπανικό Εμφύλιο προκειμένου να αισθανθεί την ανάγκη να καταγγείλει τον σταλινισμό ως προς την ουσία του, εκτιμώντας τον Αύγουστο του 1937 ότι «το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι τώρα το βασικό αντεπαναστατικό κόμμα». Ο Όργουελ, βέβαια, είχε την οξυδέρκεια να απέχει με σαφή τρόπο από θέσεις και θεωρίες που αντιμετώπιζαν την ΕΣΣΔ ως «εκφυλισμένο εργατικό κράτος», ενώ κατέληξε εύκολα σχετικά με το ισπανικό ζήτημα στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχει πιο αηδιαστικό πράγμα σ’ όλη αυτή την ιστορία από τον τρόπο με τον οποίο ο λεγόμενος αντιφασιστικός τύπος της Αγγλίας κάλυψε την όλη υπόθεση», όπως μεταξύ άλλων έγραψε στην Επιστολή προς τον G. Gorer τον Αύγουστο του 1937.

Πυ­ρο­βο­λή­στε πρώ­τα τις γυ­ναί­κες

της Εileen mac donald

Έκδόσεις Γραφές

«Πυ­ρο­βο­λή­στε πρώ­τα τις γυ­ναί­κες» εί­ναι η α­νε­πί­ση­μη προ­τρο­πή της γερ­μα­νι­κής α­στυ­νο­μί­ας στους ά­ντρες της, στην πε­ρί­πτω­ση που έρ­θουν α­ντι­μέ­τω­ποι με ο­μά­δα τρο­μο­κρα­τών…»… ό­πως ε­ξη­γεί η συγ­γρα­φέ­ας, η ο­ποί­α «α­να­ζή­τη­σε και κα­τόρ­θω­σε να πά­ρει συ­νε­ντεύ­ξεις α­πό διά­φο­ρες γυ­ναί­κες που εν­στερ­νί­στη­καν τη χρή­ση βί­ας ως μέ­σο για την ε­πί­τευ­ξη των πο­λι­τι­κών τους στό­χων…».

Έ­νας α­πό τους σκο­πούς του βι­βλί­ου εί­ναι, σύμ­φω­να με τη συγ­γρα­φέ­α, «να τις φέ­ρει πιε­στι­κά α­ντι­μέ­τω­πες με τις συ­νέ­πειες των πρά­ξε­ών τους, πριν προ­σπα­θή­σει να κα­τα­λή­ξει σε κά­ποια συ­μπε­ρά­σμα­τα για τη «φύ­ση» της γυ­ναι­κείας βί­ας». Ι­δα­νι­κή δι­καιο­λο­γί­α ή και …άλ­λο­θι για κά­ποιον ευ­κο­λό­πι­στο. Και δια­βά­ζο­ντας το βι­βλί­ο μό­νο τέ­τοιος δεν πρέ­πει να εί­ναι κα­νείς. Η συγ­γρα­φέ­ας «α­γω­νί­ζε­ται» να βρει κοι­νά στοι­χεί­α με­τα­ξύ δια­φο­ρε­τι­κών αν­θρώ­πων, με δια­φο­ρε­τι­κούς σκο­πούς, α­πό­ψεις και πρα­κτι­κές. Έ­τσι –διό­λου α­θώ­α–, α­να­κα­τεύ­ο­νται έ­νο­πλες α­ρι­στε­ρές ή Πα­λαι­στί­νιες α­γω­νί­στριες, με πρά­κτο­ρες ο­λο­κλη­ρω­τι­κών κα­θε­στώ­των ή α­κό­μα και φα­σί­στες, έ­τσι ώ­στε, στο τέ­λος, η ί­δια η συγ­γρα­φέ­ας να εκ­βιά­ζει το α­πο­τέ­λε­σμα της σύ­γκρι­σης: χρη­σι­μο­ποί­η­σαν ό­λες τη βί­α. Γε­νι­κό συ­μπέ­ρα­σμα, α­ό­ρι­στο και …βο­λι­κό για κά­ποιους, ι­διαί­τε­ρα στους τω­ρι­νούς χα­λε­πούς και­ρούς…Και ε­νώ η ί­δια, ό­πως α­να­φέ­ρει, δεν θέ­λει να πά­ρει θέ­ση και να κρί­νει τέ­τοιες α­πό­ψεις ή πρα­κτι­κές, χρη­σι­μο­ποιεί χα­ρα­κτη­ρι­σμούς, οι ο­ποί­οι μας θυ­μί­ζουν τις κα­τα­θέ­σεις των μπά­τσων-χα­φιέ­δων κα­τη­γό­ρων στη πρό­σφα­τη δί­κη της Ε.Ο. 17Ν.

Το κα­λύ­τε­ρο πά­ντως εί­ναι να κρί­νει κα­νείς α­πό τα λό­για των ί­διων των α­γω­νι­στριών: γυ­ναί­κες της Ε­ΤΑ, Πα­λαι­στί­νιες α­γω­νί­στριες, γυ­ναί­κες-μέ­λη του ΙRΑ ή των Ε­ρυ­θρών Τα­ξιαρ­χιών, της RAF ή της Rote Zora…

Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια

του Γιάννη Αλεξίου

Εκδόσεις ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ

Λίγα λόγια για το «ροκ»

Πολλοί αναλυτές της δεκαετίας του ’60 ακόμα και σήμερα αναρωτιούνται αν οι στίχοι της ροκ και η μουσική τους επένδυση, επέδρασαν και συνέβαλαν στη διαμόρφωση του τρόπου σκέψης της Δυτικής νεολαίας (και όχι μόνο) ή αν, αντιθέτως, οι παγκόσμιες καταστάσεις της συγκεκριμένης δεκαετίας και η έντονη αμφισβήτησή τους από τους νέους, επηρέασε τους μουσικούς και αυτό εκφράστηκε μέσα από τα έργα τους, σχεδόν σε όλο το φάσμα του ροκ (μπλουζ – φολκ ροκ – ροκ εντ ρολ και αργότερα τζαζ-ροκ φούζιον – πανκ – χέβι μέταλ – χαρντ ροκ κ.ά.).

Όπως και να έχει, ο πόλεμος του Βιετνάμ, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Τσε Γκεβάρα, ο διάσπαρτος και πολυπλόκαμος ρατσισμός σε όλο τον κόσμο, η συμπεριφορά της κυρίαρχης τάξης που στήριζε (όπως κάνει πάντα) και επέβαλε τα συμφέροντά της, επέσυραν τον προβληματισμό, την αντίδραση και την αμφισβήτηση ενάντια σε κάθε είδους συντηρητισμό. Από αυτήν την ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας ξεπηδούν τα διάφορα κινήματα κατά του ρατσισμού, της ανισότητας, της εκμετάλλευσης, του πολέμου, της ατομικής βόμβας και ξεσπούν εξεγέρσεις, όπως αυτή του Μάη του ’68, που το Παρίσι ξεσηκώνεται από μια χούφτα φοιτητές, και στήνει οδοφράγματα πηγαίνοντας κόντρα σε κάθε παγιωμένο (εκ του πήγνυμι = παγώνω / είμαι αμετακίνητος) τρόπο σκέψης και στάσης του …«κατεστημένου».

Αντιπολεμικά και επαναστατικά συνθήματα διαχέονταν σε όλο τον κόσμο μέσω της μουσικής με πρωταρχικά τα μηνύματα αγάπης, ελευθερίας (…All you need is love…  Beatles) αλλά και αντίστασης, εξέγερσης …

Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ;

«Η τε­χνο­λο­γί­α εί­ναι πο­λι­τι­σμός» δι­δά­σκουν.
«Η τε­χνο­λο­γί­α στην υ­πη­ρε­σί­α του αν­θρώ­που», λέ­νε.
«Η τε­χνο­λο­γί­α εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη για μια κα­λύ­τε­ρη ζω­ή», ε­πι­βάλ­λουν.

Η τε­χνο­λο­γί­α, που έ­χει να κά­νει με την α­νά πά­σα στιγ­μή εύ­ρε­ση της το­πο­θε­σί­ας ε­νός προ­σώ­που ή α­ντι­κει­μέ­νου, ο­που­δή­πο­τε στον πλα­νή­τη, ε­ξε­λί­χθη­κε αρ­χι­κά με βά­ση τις α­νά­γκες της στρα­τιω­τι­κής μη­χα­νής, προ­κει­μέ­νου να λει­τουρ­γή­σει ως στρα­τη­γι­κό ό­πλο. Σε αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις άλ­λω­στε, η α­νά πά­σα στιγ­μή γνώ­ση του που βρί­σκε­ται και του πως κι­νεί­ται ο ε­χθρός, σε πραγ­μα­τι­κό μά­λι­στα χρό­νο, δί­νει έ­να κατ’ ε­ξο­χήν πλε­ο­νέ­κτη­μα σε αυ­τόν που το γνω­ρί­ζει, τη στιγ­μή που έ­χει μια πιο ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη και πραγ­μα­τι­κή ει­κό­να, του τι συμ­βαί­νει.

Η τε­χνο­λο­γί­α αυ­τή, στη­ρί­χθη­κε στην ύ­παρ­ξη και λει­τουρ­γί­α τε­χνη­τών δο­ρυ­φό­ρων, οι ο­ποί­οι βρι­σκό­με­νοι σε τρο­χιά γύ­ρω α­πό τον πλα­νή­τη, κου­βα­λούν μη­χα­νή­μα­τα τα ο­ποί­α έ­χουν τη δυ­να­τό­τη­τα – πλέ­ον – να ε­ντο­πί­ζουν α­κό­μη και α­ριθ­μούς σε πι­να­κί­δες αυ­το­κι­νή­των.

Το υ­περ­βο­λι­κά υ­ψη­λό κό­στος ό­μως αυ­τού του εί­δους της πα­ρα­κο­λού­θη­σης, την κα­θι­στά α­νέ­φι­κτη και α­σύμ­φο­ρη για μα­ζι­κή χρή­ση. Κα­τά δεύ­τε­ρον, εί­ναι πρα­κτι­κά α­δύ­να­το να πα­ρα­κο­λου­θεί­ται, σε πραγ­μα­τι­κό χρό­νο, το ο­τι­δή­πο­τε συμ­βαί­νει στην ε­πι­φά­νεια του πλα­νή­τη. Μπο­ρεί σή­με­ρα, οι πε­ριο­χές οι ο­ποί­ες «κα­λύ­πτο­νται» α­πό αυ­τό το «με­γά­λο μά­τι» να εί­ναι με­γά­λες, ό­μως σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν γί­νε­ται να υ­πάρ­ξει ταυ­τό­χρο­να ε­στί­α­ση σε ό­λες τις πι­να­κί­δες ο­χη­μά­των, σε ό­λους τους αν­θρώ­πους.

Η ουγγρική επανάσταση του 1956

[…Το σκοινί περάστηκε γύρω από τον λαιμό του «Στάλιν»,… ύψους 26 ποδιών,… Εκατοντάδες πρόθυμα χέρια το άρπαξαν. Τεντώθηκε. Το άγαλμα έτριξε, καθώς έγερνε σιγά-σιγά, προς το πλήθος. Μ’ ένα τελευταίο ανατριχιαστικό τρίξιμο έπεσε απ’ το βάθρο…

 Το άγαλμα μεταφέρθηκε μ’ ένα κάρρο και ξεφορτώθηκε μπροστά στο Εθνικό Θέατρο, όπου ένα πλήθος που γελούσε το ’κανε κομμάτια.

 Οι μπότες του Στάλιν, όμως, στέκονταν ακόμη εκεί. Τι οιωνός γι’ αυτούς που πίστευαν σε τέτοια πράγματα! Δεν ωφελεί πολύ το ν’ απαλλαγείς από έναν άνθρωπο. Κάποιος άλλος φοράει πάντα τις μπότες του. Πρέπει να πάψεις να χρειάζεσαι κυρίαρχους».]

Tο Ουγγρικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πολύ μικρό αριθμητικά, σε οπαδούς και υποστηρικτές κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Με επικεφαλής τον Λάζλο Ράικ, μέλη του κόμματος ασχολούνται με έναν κρυφό, και σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχή, πόλεμο κατά του Αδόλφου Χίτλερ.

Ο Σοβιετικός Στρατός εισβάλλει στην Ουγγαρία το Σεπτέμβριο του 1944 και στήνει μια εναλλακτική κυβέρνηση στο Ντέμπρετσεν στις 21 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, δεν καταφέρνει να καταλάβει, όμως, τη Βουδαπέστη, παρά μέχρι την 18η Ιανουαρίου 1945. Λίγο αργότερα ο Ζόλτον Τίλντυ γίνεται ο προσωρινός πρωθυπουργός.

Μερικές πτυχές σχετικές μέ τό θέμα τῆς γλώσσης.

Γλῶσσα, τεκμήριον διανοίας

Τά κείμενα πού κάμνουν ἀναφοράν στήν γλῶσσαν ἀφιερώνονται σ’ ὅλους ὅσους συνεχίζουν νά μάχονται γιά τήν ἀνύψωσιν τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, ἡ ὁποία εἶναι σημαντικός συντελεστής γιά τήν ἀτο­μικήν, ἀλλά καί τήν συνολικήν ἀπελευθέρωσιν, ἀπό κάθε εἴδους καταπίεσιν καί ἐκμετάλλευσιν.

Τά κείμενα ΔΕΝ ἀφιερώνονται σ’ αὐτούς πού ὡς ὄρνεα ἐπέπεσαν νά κατασπαράξουν ἕνα ὑπέροχο δῶ­­ρο τῆς φύσεως, πού μετά κόπων καί βασάνων ἀνε­πτύχθη καί τό ὁποῖον ἔχει προσφέρει τόσα πολλά εἰς τήν ἀνάπτυξιν καί λάμπρυνσιν τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος.

ΔΕΝ ἀφιερώνονται στούς γραικύλους, οἱ ὁποῖοι τούς τελευταίους δυό αἰῶνες ἔκαναν καί κάμνουν τά πάντα γιά τήν ἐξαφάνισιν τῆς γλώσσης καί τήν ἀντικατάστασίν της ἀπό ἕνα σύστημα ἀπό-νοήσεως.

ΔΕΝ ἀφιερώνονται στἰς ἄθλιες κλίκες τῶν ἀρι­στερῶν πάσης φύσεως καί ἰδιαίτερα στήν «κυ­βερ­νώσα» συμμορία τοῦ Σύριζα καί τῶν ΑΝΕΛ, πού μέ τίς ἀποφάσεις ἑνός θλιβεροῦ δημοσιογραφίσκου, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νά ὑποδυθεῖ τόν ὑπουργόν παι­δείας, ἑτοιμάζεται νά δώσει μίαν ἀκόμη ὤθησιν πρός τήν γνωσιακήν ὑποβάθμισιν τῶν νέων, ἀλλά καί τοῦ ἑλλαδικοῦ πληθυσμοῦ εὐρύτερα, συρρικνῶνον ἀκόμη περισσότερον τήν δυνατότητα κατανοήσεως καί διακρίσεως γεγονότων, καταστάσεων καί ἀπό­ψεων. Ὁ περιορισμός –εν προκειμένω– τοῦ μα­θή­­ματος τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ἀλλά καί τῆς ἐκ­μαθήσεως τῶν ἑλληνικῶν εὐρύτερα, ὁδηγεῖ πρός το τελικόν βῆμα: αὐτό τῆς πλήρους ἀποξενώσεως τῶν νέων γενεῶν ἀπό τήν ἱστορικήν καί γλωσσικήν ἐμπειρίαν και γνῶσιν. Ἐπειδή, ὡς γνωστόν, ἡ ὀρθή γλωσσική ἔκφρασις συ­μπορεύεται μέ τήν ὀρθήν γνῶσιν τῆς ἱστορίας (γι’ αὐτό καί τά συμβάντα στό λιμάνι τῆς Σμύρνης, τό 1922, δέν ἀποδίδονται μέ τήν λέξιν συνωστισμός ἀλλά μέ τήν ἐκδηλοῦσαν τήν ἀλήθειαν λέξιν σφαγή, οὔτε ἡ γενοκτονία εἶναι ἴδια μέ τήν ἐθνοκάθαρσιν), οἱ λεκτικές καί ἱστορικές παραποιήσεις τῶν ἐξουσιαστῶν δέν δύναται νά ἐπιβληθοῦν μέ εὐκολίαν, ἡ ὁποία τούς προσφέρεται μόνον ὅταν ὑπάρχει ἄγνοια ἤ ἀδιαφορία. Δέν εἶναι, ἑπομένως, ἄνευ σημασίας ἡ στην οὐσίαν κατάργησις τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ἐφ’ ὅσον καί αὐτή ἡ στοιχειώδης ἐπαφή μέ αὐτά, πού ὑφίστατο ἕως τώρα, παύει νά ἰσχύει.

 Ἡ ἐπιβολή μιᾶς γλώσσης

Ἡ ἐπί τῆς οὐσίας, συζήτησις καί ἀναζήτησις ἀναφορικά μέ τό γλωσσικόν θέμα, προϋποθέτει ὁρισμένες χρήσιμες ἐπισημάνσεις. Ἡ ἑκάστοτε μορφή ἐξουσίας, ὅταν μά­λιστα διαθέτει τά χαρακτηριστικά τῆς κυριαρχίας, ἐπιβάλλει καί ἀ­παι­τεῖ τήν ἀποκλειστικήν χρῆσιν τῆς γλώσσης της. Ἔτσι, ἡ ρωμαϊκή αὐτοκρατορία ἀπαιτοῦσε τήν γρα­φήν τῶν ἐπισήμων ἐγγράφων στήν Λατινική γλῶσσαν. Ὑπῆρξαν, βε­βαίως, καί σ’ αὐτές τίς καταστάσεις, πε­ριπτώσεις ἀσυναρτήτου γραφῆς κειμένων, ἐπιστολῶν κ.λπ. στήν λατι­νοελληνικήν.^[1]

Τό γεγονός πώς αὐτή ἡ μορφή ἰώ­σεως συνεχίζει νά προσβάλη τήν γλῶσσαν δέν εἶναι τυχαῖο. Ἕνας τέ­τοιος τρόπος γραφῆς ὁδηγεῖ στήν πλή­ρη ἀποξένωσιν, ὄχι μόνον ἀπό τήν πηγήν τῆς γλώσσης ἀλλά καί ἀπό τήν τυπικήν μορφήν της, δηλαδή, στήν κατασκευή ἑνός προτύπου καθ’ ὅλα ἰσοπεδωτικοῦ. Οἱ ὑποστη­ρικτές του, ἰσχυρίζονται πώς τά φρα­­γκολεβαντίνικα (γκρήκλις) ἦλ­θαν ὡς λύσις ἀνάγκης μετά τήν ἐφαρ­μογήν τῶν ὑπολογιστῶν, τῶν ὁποίων τό λογισμικόν δέν ὑπο­στή­ριζεν, ἀρχικῶς, τήν ἑλληνικήν γλῶσ­σαν. Ἐδῶ, ὄντως, ἔχομεν ἕνα πραγ­ματικό συμβάν. Ἡ γλῶσσα πού ὑποχρεωτικῶς ἐπεβλήθη ὡς πρό­τυπον ἦταν και παραμένει ἡ Ἀγγλική. Ἄν αὐτό ἦταν τυχαῖο, ἀφήνεται στήν ἐλεύθερη ἐκτίμησιν τοῦ καθ’ ἑνός. Βεβαίως, τώρα τά λογισμικά συμπεριλαμβάνουν καί τήν ἑλλη­νι­κήν γλῶσσαν μαζί μέ ἄλλες. Ὅμως, ἤδη τά φραγκολεβαντίνικα^[2] ἔχουν καθιερωθεῖ ὡς τρόπος ἐπικοινωνίας καί εἶναι γεγονός ὅτι ἡ ἀπόκτησις ἑ­νός λογαριασμοῦ ἠλεκτρονικοῦ τα­­χυ­δρομείου ἀπαιτεῖ τήν χρῆσιν λα­τινικῶν χαρακτήρων. Ὁποία ἐλευ­θερία ἐπιλογῆς!

11 Οκτωβρίου 2018: Η 2η συζήτηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη

Τήν Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018  στις 6 μμ θα πραγματοποιηθεί στήν Αναρχική Αρχειοθήκη (οδός Σαριπόλου 8, παραπλεύρως του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών) συζήτηση με θέμα:

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ

Κυριάκος Βασιλειάδης

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ

Αναφορά μνήμης και καταγραφής των αντιεξουσιαστικών ημερών στα χρόνια της χούντας και της όψιμης μεταπολίτευσης

(1970-1974)

ΡΗΓΜΑ

ΝΙΚΑΙΑ 2012 – Δεύτερη έκδοση

Αναφορά στα βασανιστήρια και την αξιοπρεπή στάση του υπάρχει και στη μαρτυρία (εφημ. «Το Βήμα» 27/4/75) του καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Δημήτρη Μαρωνίτη που τον Ιούνιο του 1972, ήταν ο ίδιος κρατούμενος στα κελιά της ΕΣΑ, για τον νεαρό κρατούμενο του διπλανού κελιού του: «…ήθελα να φέρω στην δημοσιότητα ένα νωπό γεγονός που κατοικεί τα αυλάκια του μυαλού μου και τρέφει σε ώρες δύσκολες την πικρή μου αισιοδοξία. Δεν έμαθα ποτέ ποιο παλικάρι σφάδαζε στον διάδρομο. Μούγκριζε υπόκωφα, αλλά δεν έβγαλε ούτε μια φορά δυνατή κραυγή. Κάποτε άκουσα να τον σέρνουν στο κελί του, ενώ ο δεσμοφύλακας τον περιέλουζε με βρισιές που δεν φημίζονταν για την πρωτοτυπία τους: «ρε π… βρωμοκομμουνιστή, εδώ θα σαπίσεις».

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΣΚΕΥΗ ΤΟΥΣ…

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα της Kaspersky Lab, τα τρία τέταρτα (75%) των ερωτηθέντων παραδέχθηκαν ότι χρησιμοποιούν την συσκευή του κινητού τους για να προσποιούνται ότι είναι απασχολημένοι όταν δεν θέλουν να μιλήσουν με κάποιον άλλο, ενώ το 46% παραδέχεται ότι χρησιμοποιεί την συσκευή μόνο και μόνο για να «σκοτώνει» το χρόνο του κάθε μέρα. Οι συσκευές είναι, επίσης μια «σωτηρία» για όσους προτιμούν να μην μιλούν απευθείας σε άλλον άνθρωπο σε καθημερινές καταστάσεις, για να ολοκληρώσουν ορισμένες εργασίες ή να φέρουν εις πέρας κάποιες ανάγκες τους. Στην πραγματικότητα, σχεδόν το ένα τρίτο (31%) των ανθρώπων προτιμούν να εκτελούν ενέργειες, όπως η κλήση ταξί ή αναζήτηση οδηγιών για το μέρος, που επιθυμούν να μεταβούν, μέσω ενός ιστότοπου ή μιας εφαρμογής, καθώς το θεωρούν μια ευκολότερη λύση σε σύγκριση με το να χρειαστεί να μιλήσουν με άλλον άνθρωπο.

Ο ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΗΓΕΤΗ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ…

Αυτός ο λαός είναι αχάριστος συνηθίζουν να λένε οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, πικραμένοι που δεν αναγνωρίστηκε το έργο τους, σπρωγμένοι στην καταφρόνια απ’ αυτήν την αγνωμοσύνη, που συνηθίζει να δείχνει το πόπολο στο πρόσωπό τους.

Αυτό το πικρό ποτήρι φαίνεται ότι δοκιμάζει πρόωρα ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης, Τσίπρας, αγιασμένο να είναι το όνομα του.

Έφερε στην κυβέρνηση την Μαριλίζα Ξενογιανακοπούλου για να προσφέρει τις υπηρεσίες της έχοντας ήδη ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, ενώ «κάποτε» ήταν υπεύθυνη και για τα οικονομικά του Πασοκ που αν θυμόμαστε καλά συμπεριλαμβάνεται στα παλαιά κόμματα που «έφαγαν» τα τραπεζικά δάνεια που χρωστούσαν. Ε, και τι έγινε λοιπόν, που είναι το πρόβλημα, γιατί τόση χολή;

Αφού βγήκαμε από τα μνημόνια, θα μείνουμε κωλημένοι (μην διορθώσει κανείς το ω θα γίνει χαμός…) στις παλιές διαχωριστικές γραμμές;

Η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΣΙΠΡΑ…

«Να συζητήσουμε αυτοκριτικά την εμπειρία της διακυβέρνησης», είναι ο τίτλος συνέντευξης στο Βήμα της Κυριακής 30 Σεπτεμβρίου του Αριστείδη Μπαλτά πρώην υπουργού Παιδείας του Συριζα και σεβαστού μέντορα του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη Αλέξη Τσίπρα.

Με κόπο προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τον ανυπέρβλητο θαυμασμό μας για την σοφία του μεγάλου κατά πως τον χαρακτηρίζουν θεωρητικού του Συριζα, αλλά και της αριστεράς γενικότερα εγχώριας και μη.

Ας μοιραστούμε, λοιπόν, την απόλαυση που νιώσαμε διαβάζοντάς τον ξανά μαζί σας. Παραθέτουμε, λοιπόν, προς τέρψιν αλλά κυρίως προς γνώσιν ένα μικρό απόσπασμα της βαρυσήμαντης συνέντευξης του.

Ερ. Δημ. (Λάμπρος Σταυρόπουλος): «Διατυπώνεται ακόμα μια ανησυχία για το που πάει ο Συριζα, κάτι που εδράζεται σε μια αρνητική εμπειρία: τη διαπιστωμένη ταύτιση κόμματος-κυβέρνησης, τα φαινόμενα κυβερνητισμού, την αποδυνάμωση των συλλογικών λειτουργιών, την αποξένωση από την κοινωνία κλπ. Τί έφταιξε τελικά;»

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 186ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Παρασκευή 5^η  Οκτωβρίου 2018, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο σε σημεία όπου διατίθεται ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος.

Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:

ΟΥΣΙΟΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΙ: ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΑΛΛΗΤΡΟΦΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΧΟΛΕΡΑΣ»…

Σημαντικές αλλαγές στη χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών διαπιστώνει μελέτη που έγινε στην Αθήνα και αφορά τη διαχρονική συμπεριφορά κινδύνου σε χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών (ΧΕΝ) από το 2012 ως το 2018. Η μελέτη για κάθε χρονική περίοδο περιλαμβάνει 1.000 ως 1.450 άτομα, από το Πρόγραμμα ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ που γίνεται από το Πανεπιστήμιο Αθηνών σε συνεργασία με το Σύλλογο Ασθενών Ήπατος ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ. Τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στην 6η Πανελλήνια Συνάντηση «AIDS & Ηπατίτιδες», η οποία ξεκίνησε την 27η και διήρκεσε έως την 29η Σεπτεμβρίου 2018, στην Αθήνα, στην Αίγλη Ζαππείου.

Με αφορμή την διεξαγωγή του Συνεδρίου, ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής καθηγητής Άγγελος Χατζάκης, τόνισε ότι η μέση ηλικία των χρηστών ενδοφλέβιων ναρκωτικών (ΧΕΝ) έχει αυξηθεί από την περίοδο 2012 ως 2018, η παρουσία των μεταναστών είναι σταθερή (13,9%), η έλλειψη στέγης έχει αυξηθεί από 23% σε 29%, η μη ύπαρξη κοινωνικής ασφάλισης έχει αυξηθεί από 64% σε 76%, ενώ ο δείκτης ανεργίας έχει αυξηθεί από το 84% στο 93%.

Το ποσοστό ενδοφλέβιας χρήσης τον τελευταίο μήνα έχει μείνει σταθερό, περίπου στο 80%, ενώ η καθημερινή ενδοφλέβια χρήση τους τελευταίους 12 μήνες έχει μειωθεί από 54% σε 33%. Η χρήση προφυλακτικού αυξήθηκε από το 35% σε 39%. Παρατηρήθηκε μια αύξηση συμμετοχής σε προγράμματα υποκατάστασης οπιοειδών από 10,6% σε 22% το 2012-2013 και έκτοτε παρέμεινε σταθερό.

Δια λιθοβολισμού

Για κάποιο λόγο μας τράβηξε την προσοχή αυτή η επόμενη είδηση.

O ακραία συντηρητικός statesman Brett Michael Kavanaugh προαλείφετο από τον Ντόναλντ Τραμπ στη θέση του μέλους του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου των ΗΠΑ (ο πρόεδρος των ΗΠΑ διορίζει τα μέλη του Ανωτάτου Δικαστηρίου και εγκρίνεται ο διορισμός τους από την Γερουσία). Και χρησιμοποιούμε αόριστο, διότι ο διορισμός πάγωσε προσωρινά, επειδή ο Καβάνο κατηγορήθηκε για αρκετούς βιασμούς, ανάμεσά τους και της συμμαθήτριάς του από το γυμνάσιο Christine Blasey Ford καθηγήτριας ψυχολογίας στο Stanford University.

Ο Don Boys, πάστορας και πρώην μέλος της βουλής των αντιπροσώπων (Ιντιάνα) υπερασπίστηκε τον Καβάνο μέσα από τον πολιτισμό της Παλαιάς Διαθήκης και συγκεκριμένα από το Δευτερονόμιο.

Συντάξεις. Μια λογική και βιώσιμη πρόταση

Ωραία τα λέτε για τις συντάξεις, θα μας πείτε. Και τι θα πρότεινε (όχι ένας αναρχικός), αλλά ένας μετριοπαθής λογικός άνθρωπος;

Μα φυσικά αυξήσεις. Γενναίες Α-Υ-Ξ-Η-Σ-Ε-Ι-Σ ως 30%. Όσο για τα επιχειρήματα του τύπου «που θα βρεθούν τα λεφτά», σάς παραπέμπουμε στον υφυπουργό Εργασίας Πετρόπουλο, που δήλωσε μέσα στην γενική τούρλα ότι ο ΕΦΚΑ έχει μεγάλα πλεονάσματα και άρα μπορεί να μην προχωρήσει σε περικοπές.

Συντάξεις ή χανόμεθα

Το νέο εθνικό αφήγημα της λαοφίλητης κυβέρνησης για τη Νέα Ελλάδα το γνωρίζουμε όλοι δα: είναι η «διάσωση των συντάξεων από τα νύχια των δανειστών», τις περικοπές των οποίων ψήφισαν οι ίδιοι, όχι μία αλλά δύο φορές, το 2015 και το 2018.

Τώρα, όμως, τους βλέπετε; Έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά για την σύνταξη του παππούλη και της γιαγιάκας.

«Θα πείσουν τους δανειστές;», «Ακλόνητα τα επιχειρήματα του οικονομικού επιτελείου. Ως το 2030-40 θα έχει αποδημήσει η παλιά φουρνιά» συνταξιούχων κ.λπ., κ.λπ. Με πάνω από 2.700.000 συνταξιούχους και άλλους τόσους, που εξαρτώνται από το εισοδηματικό κύκλωμα των συντάξεων, από τα παιδιά και τα εγγόνια που ρημάζουν την πενιχρή σύνταξη ως τα γηροκομεία και τις οικιακές βοηθούς, το ζήτημα καταντά σοβαρότερο από τα ελληνοτουρκικά.

Σε μια γερασμένη χώρα στην οποία ακόμα και οι περισσότεροι νέοι έχουν νοοτροπία 80ρη, πόσο ξεμωραμένος πρέπει να είναι κάποιος για να ελπίζει σε σύνταξη, όταν έχουν εγκαταλείψει τη χώρα 700.000 (και βάλε…) άνθρωποι για να εργαστούν έξω και συνεχίζουν να μεταναστεύουν με ακόμα μεγαλύτερους ρυθμούς;