Κατά τη διάρκεια των ενενήντα ημερών μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι παλιοί και νέοι φίλοι, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, που δεν είχα ξανασυναντήσει, συζητούσαν για τα χρόνια της εξορίας μου. Τους φάνηκε απίστευτο, ότι μπόρεσα να αντέξω τις περιπέτειες της εξορίας και να επιστρέψω άθικτη στην υγεία και το πνεύμα και με το ηθικό μου αδιατάρακτο. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα πολύ από το γενναιόδωρο αφιέρωμά τους. Αλλά, επίσης ντράπηκα, όχι επειδή υποφέρω από ψευδή σεμνότητα ή πιστεύω ότι πρέπει να λέγονται καλά λόγια για τους ανθρώπους μόνο μετά το θάνατό τους, αλλά μάλλον επειδή η κατάσταση των πολιτικών εξόριστων, που είναι διάσπαρτοι στην Ευρώπη είναι τόσο τραγική, που ο αγώνας μου για επιβίωση ήταν ανάξιος λόγου.
Στην πλειοψηφία τους οι πολιτικοί πρόσφυγες, ακόμη και πριν από τον πόλεμο, δεν ήταν ποτέ απαλλαγμένοι από το άγχος και τη φτώχεια. Θα μπορούσαν, όμως, τουλάχιστον να βρουν άσυλο σε πολλές χώρες. Η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ελβετία ήταν ανοιχτές σε αυτούς. Η Σκανδιναβία και η Ολλανδία τους δέχτηκαν ευγενικά. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν αρκετά φιλόξενες για να δεχτούν μερικούς πρόσφυγες. Το πραγματικό καταφύγιο, ωστόσο, ήταν η Αγγλία, όπου οι πολιτικοί αντάρτες από όλα τα δεσποτικά εδάφη έγιναν ευπρόσδεκτοι.
Ο Γάλλος δημοσιογράφος Daniel Schneidermann στο βιβλίο του «Βερολίνο 1933» παραθέτει, ύστερα από έρευνα, συγκλονιστικά στοιχεία για την «στάση του διεθνούς τύπου μπροστά στον Χίτλερ». Όπως καταγράφει ο Schneidermann, τόσο στα βιβλία τους όσο και στα τηλεγραφήματά τους, εκείνη την εποχή, οι ξένοι ανταποκριτές υιοθετούν συχνά τη ναζιστική δικαιολόγηση των εκτοπίσεων και των εγκλεισμών. Το ναζιστικό αφήγημα, αρχικά, διαβεβαίωνε ότι οι έγκλειστοι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται για τη δική τους προστασία, για το δικό τους καλό, για να προφυλαχθούν από τυχόν «παρεκτροπές» των πολιτών.
Η στήλη έχοντας την ενθουσιώδη υποστήριξη του κοινού συνεχίζει και αυτό το μήνα το καθιερωμένο κουίζ επιχειρώντας να συμβάλλει με το λιθαράκι της στην πλατιά ενημέρωση για τις παρενέργειες του Covid-19 στο κίνημα.
Ο Κ. Ζαχαριάδης του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πως ο Μητσοτάκης κυβερνάει γιατί ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου δεν εμβολιάζεται. Με κάτι τέτοιες δηλώσεις μας έρχονται στο νου οι δηλώσεις του Μπάμπη Παπαδημητρίου πως το Μαξίμου μετά την παράδοσή του από τον Αλέξη Τσίπρα στον Κυριάκο Μητσοτάκη μύριζε χασίσι, αλλιώς δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ποιος σοβαρός άνθρωπος ξεστομίζει τέτοια κουταμάρα για να καλύψει προφανώς την ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να ηγηθεί εκλογικά έναντι του Mr Bean σε ρόλο πρωθυπουργού.
Η νέα κυνηγετική περίοδος ξεκίνησε μετά τα μέσα Αυγούστου με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να σαλπίζει το κόρνο: Θηράματα είναι φυσικά τα σχεδόν 5 εκατομμύρια ανεμβολίαστοι που τολμούν ακόμα να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Το κράτος δείχνει με το δάχτυλο. Δεν έχουμε πλέον πανδημία κορωναϊού. Έχουμε «πανδημία ανεμβολίαστων». Θα τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη υπόσχονται με χαιρεκακία οι υπουργοί. Θα πληρώσουν για την ασυνειδησία τους να φύγουν διακοπές αντί να εμβολιαστούν σαν τον μουσάτο νεαρό στην κρατική διαφήμιση. Αυτοί είναι οι νέοι λεπροί, οι επικίνδυνοι κακοποιοί, που απειλούν την κοινωνική συνοχή. Έτσι, λοιπόν, «σφίγγει ο κλοιός» σύμφωνα με τον πανομοιότυπο πηχυαίο τίτλο σε όλα τα τηλεοπτικά και διαδικτυακά ΜΜΕ. Απαγορεύεται και η οποιαδήποτε θετική αναφορά σε αυτούς ακόμα και οι όποιες ψυχοπονιάρικες εκδηλώσεις συμπάθειας, καθώς κυβέρνηση και αντιπολίτευση κατηγορούν αλλήλους για «κλείσιμο του ματιού» στους νέους κοινωνικούς παρίες. 
Aν κάποια φορά στη ζωή σας νιώσετε αυτό το πολύ δυσάρεστο αίσθημα ότι οι προσπάθειές σας δεν πιάνουν τόπο και ότι σπαταλιέστε, άδικα θυμηθείτε αμέσως το παράδειγμα των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και θα σας περάσουν όλα. Είκοσι χρόνια αιματηρών συγκρούσεων με πολλές δεκάδες ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, ξεριζωμός εκατομμυρίων κατοίκων του Αφγανιστάν, τρισεκατομμύρια δολάρια για έργα, δωροδοκίες και διαφήμιση του νέου τρόπου ζωής, τέσσερεις πρόεδροι των ΗΠΑ και ΓΓ του ΝΑΤΟ. Όλα αυτά για να αντικατασταθούν οι Ταλιμπάν από τους …νεοΤαλιμπάν, που κατέλαβαν σχεδόν χωρίς καμμία μάχη την Καμπούλ μετά από ένα blitzkrieg 10 ημερών καταλαμβάνοντας τη μια επαρχία μετά την άλλη. Ο εκπαιδευμένος από τις ΗΠΑ «νέος αφγανικός στρατός» κατέρρευσε σε λίγες ώρες και παρέδωσε αναίμακτα τον οπλισμό του στους ισλαμιστές αντάρτες. 