Πνευματική Ένδεια και Κρατική Εξουσία

Θα ήταν λογικό η είδηση της εφόδου και της κατάληψης του Καπιτωλίου από το πλήθος να πρόσφερε χαρά σε πάρα πολλούς αγωνιζόμενους ανθρώπους. Όπως, επίσης, είναι λογικό σύμβολα της εξουσίας που αποδίδουν μια σταθερή καταπιεστική σχέση με τους ανθρώπους να γίνονται αντικείμενο καταστροφών. Στην πρόσφατη «ελεύθερη» είσοδο στο Καπιτώλιο από το πλήθος δεν χαρήκαμε ούτε από την έφοδο ούτε από τις σέλφι εντός του κτηρίου. Η όλη εικόνα ήταν αποκρουστική και απογοητευτική για πάρα πολλούς, όχι με την ίδια αφετηρία σκέψης ασφαλώς. Διαφορετικά είδαν την συγκεκριμένη κατάληψη οι Δημοκρατικοί, διαφορετικά άλλα ριζοσπαστικά ρεύματα. Η απέχθεια μας και η λύπη μας για τέτοιες συμπεριφορές πηγάζουν από το γεγονός ότι πολλοί, πάρα πολλοί δυστυχώς, ενεργούν βάσει υποδείξεων. Δεν είναι μονάχα η ακροδεξιά πλέμπα που ξενίζει, το ίδιο θα ίσχυε και με ακροαριστερό μάχιμο τάγμα που θα ενεργούσε καθ’ υπόδειξιν της ηγεσίας του ή μιας καλά οργανωμένης εξουσιαστικής ομάδας υποκίνησης. Και οπωσδήποτε το κάθε εθνικό ακροατήριο που σέρνεται σε πολέμους παρασυρόμενο από τα εθνικά ιδεώδη. Η εξουσία μέσω των ηγεσιών της κατορθώνει είτε να «ενώνει» είτε να «διαχωρίζει» τους ανθρώπους, πάντα πλασματικά και πάντα προς όφελος της διατήρησης των κεκτημένων της. Γράφει ο Κροπότκιν σε κείμενο του το 1913: «Από αυτό τον πόλεμο και τη νίκη ενάντια στη Γαλλία (εννοεί γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870) δημιουργήθηκε επιτέλους μια Γερμανική Αυτοκρατορία –το όνειρο Ριζοσπαστών, Κρατικών Σοσιαλιστών και μέρους των Γερμανών Συντηρητικών από το 1848»^[1].

«Ό,τι βάλατε, βάλατε»

Ο τίτλος του σημειώματος απηχεί και αντικατοπτρίζει τις θέσεις και τις διαθέσεις σημαντικής μερίδας ανθρώπων που κατοικούν στην Εύβοια και βλέπουν το ένα μετά το άλλο, βουνά και λόφους, να παραδίδονται στην βαριά αιολική βιομηχανία. Οι αντιδράσεις των πολιτών δεν αποτελούν ένα πρόσφατο γεγονός, τόσο στη νότια Εύβοια όσο και στη Κεντρική, αλλά συνεχίζουν μια αντίσταση που έχει ξεκινήσει παλαιότερα και τώρα κλιμακώνεται και εντείνεται. Και πιθανόν οι εμπειρίες του παρελθόντος να αποτελέσουν διδάγματα για το παρόν και το μέλλον ως προς την πολυμορφία των μέσων τα οποία απαιτούνται να τεθούν σε εφαρμογή για ένα επιτυχές αποτέλεσμα. Και επιτυχία δεν είναι τίποτα άλλο από την ακύρωση των σχεδίων για εγκατάσταση γιγάντιων αιολικών πάρκων στη νότια και κεντρική Εύβοια, που βρίσκεται, για ακόμη μια φορά, στο μάτι του κυκλώνα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εταιρίες αυτές «γράφουν» στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη λεγόμενη «πράσινη» ενέργεια και τις ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας). Άλλωστε, είναι οι ίδιες που ταυτόχρονα με τον ίδιο ή διαφορετικό επιχειρηματικό μανδύα πραγματοποιούν εξορύξεις, παράγουν τοξικά απόβλητα και καταστρέφουν γενικά το περιβάλλον. Και απέχουν παρασάγγας από ορθή παραγωγή-χρήση-διαχείριση της «καθαρής» αιολικής ενέργειας. Απλά είναι μια ακόμη πηγή κερδοφορίας τους σε έναν τομέα, τον ενεργειακό, που παραδοσιακά κράτος-πολιτικοί-εταιρίες κάνουν ένα επικερδές για αυτούς «νταραβέρι». Πρόκειται για μια συνδιαλλαγή που στο ενεργειακό κομμάτι ξεκίνησε σκανδαλωδώς με τη βρετανική POWER και τον τότε πρωθυπουργό Θ. Πάγκαλο το 1925 όταν της παραχωρήθηκε «γη και ύδωρ» και με τον ανήκουστο όρο, που φανερώνει το είδος της συναλλαγής, ότι η πρώτη ύλη ο γαιάνθρακας θα εισάγονταν από τη Βρετανία και δεν θα χρησιμοποιούνταν ο εδώ άφθονος λιγνίτης! Η επικύρωση της συγκεκριμένης σύμβασης έγινε αργότερα επί οικουμενικής κυβέρνησης, γι’ αυτό τονίζουμε το διαχρονικό αλισβερίσι των πολιτικών και με τους ενεργειακούς επιχειρηματίες.

Νέες ανεμογεννήτριες στη Μάνη

Δεκάδες νέες ανεμογεννήτριες θα εγκατασταθούν στη χερσόνησο της Μάνης. Πολλές εγκαταστάσεις αιολικών πάρκων είχαν παγώσει από το 2017 εξ αιτίας ενός περιοριστικού όρου όπου οι ανεμογεννήτριες δεν μπορούσαν να είναι ορατές από παραδοσιακούς οικισμούς, χαρακτηρισμένους ως νεότερα μνημεία, όπως η Αρεόπολη, η Κοίττα, η Μίνα και η Βάθεια. Ο συγκεκριμένος περιορισμός καταργήθηκε με υπουργική απόφαση στις 2/4/21 και πλέον η Μάνη θα αποτελεί άλλον έναν τόπο όπου στα βουνά θα φυτευτούν ανεμογεννήτριες.

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 215ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Πέμπτη 29 Απριλίου 2021, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.                                                                   

Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:

Ο τουρίστας δεν είναι απλός τουρίστας

Και για όποιον τρέφει ακόμα αμφιβολίες για τη δημιουργία «πολιτών δύο κατηγοριών», το είπε ήδη η Σοφία Βούλτεψη, κάτοχος κάποιου υφυπουργείου, που μας διαφεύγει. Ερωτώμενη σχετικά με το θέμα, απάντησε ότι οι τουρίστες φέρνουν χρήματα στη χώρα. Συγκεκριμένα, σημείωσε πως «ο τουρίστας δεν είναι απλός τουρίστας. Ο τουρίστας είναι αυτός που φέρνει χρήματα στην χώρα. Άρα, πάντοτε θα κάνουμε κάποια θυσία. Δεν το κάνει για τον εαυτό του. Το κάνει γιατί ο τουρίστας που θα’ ρθει, θα ξοδέψει χρήματα».

«ΦΑΤΟ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΩ»

Το έχουμε πάθει όλοι και είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας να ακούς τη γνώριμη φωνή από την κουζίνα να προφέρει το τρομερό ξόρκι «ΦΑΤΟ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΩ». Ο λόγος ασφαλώς για κάποιο πιάτο με φακές ή κουνουπίδι που έχει μείνει στα αζήτητα πέντε μέρες στο ψυγείο ή και περισσότερο. Μονομιάς ξυπνάνε όλες οι κακές αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, τα παιδάκια που πεινάνε κάπου στην Αφρική και έπρεπε να τους κάνουμε κάθε φορά το χατίρι να τρώμε τις υπερμεγέθεις μερίδες με το ζόρι. Όταν είμασταν νεότεροι απαντούσαμε χωρίς σκέψη, «πέτα το και τί με νοιάζει εμένα», όσο όμως περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο μπαίναμε στη αηδιαστική διαδικασία να γευτούμε με προφυλάξεις την ξεχασμένη μπαγιάτικη λιχουδιά για να μην πεταχτεί «και είναι κρίμα».

Υποχρεωτικότητες, κυρώσεις και συναίνεση

Στις 19-04-2021 θεσμοθετήθηκαν οι κυρώσεις που θα επιβάλλονται σε όσους εργάζονται σε δημόσιες υπηρεσίες και αρνούνται να υποβληθούν σε αυτοδιαγνωστικό έλεγχο ή δεν καταχωρούν το αποτέλεσμα του στην σχετική πλατφόρμα. Οι κυρώσεις περιλαμβάνουν περικοπές μισθού στους αορίστου χρόνου εργαζομένους, ενώ στους συμβασιούχους δεν θα γίνεται δεκτή η παροχή εργασίας τους και η υπηρεσία θα απαλλάσσεται από την υποχρέωση καταβολής των αποδοχών τους, για όσο χρονικό διάστημα οι εργαζόμενοι δεν συμμορφώνονται. Ουσιαστικά πρόκειται για τις πρώτες κυρώσεις στον εργασιακό τομέα που συνδέονται με την κρατική διαχείριση του Covid-19 και όμως, δεν κινήθηκε φύλλο στον κοινωνικό χώρο. Με την έναρξη τού υποχρεωτικού αυτοδιαγνωστικού ελέγχου, από την πλευρά των εργαζομένων, παρ’ όλο που δεν αναφέρθηκε κάποια περίπτωση άρνησης διενέργειας αυτοδιάγνωσης, το κράτος έσπευσε να βγάλει νόμο με κυρώσεις. Το κράτος γνωρίζει πως η διενέργεια αυτοδιαγνωστικού ελέγχου είναι ένα τρωτό μέτρο, αφού τα συγκεκριμένα self test έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά επιτυχίας, ακόμα και αν κάποιος το κάνει σωστά, επίσης το κράτος γνωρίζει πως τα δηλωμένα αποτελέσματα στην πλατφόρμα μπορεί να είναι ψευδή. Παρ’ όλο, λοιπόν, που το κράτος θεσμοθέτησε ένα υποχρεωτικό μέτρο καθαρά για επικοινωνιακούς σκοπούς –από το οποίο αποκομίζουν μεγάλα χρηματικά ποσά, διάφοροι παρατρεχάμενοι με εταιρείες φαντάσματα– έτρεξε να νομοθετήσει περικοπές μισθών, δημιουργώντας έτσι μια αφετηρία σ’ αυτό που έχει ήδη προαναγγελθεί, δηλαδή στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και στις κυρώσεις που θα ακολουθούν.

Corruptissima re publica plurimae leges

(όσο πιο διεφθαρμένο το κράτος,

τόσο πιο πολλοί οι νόμοι, Τάκιτος)

Και πολύ το άργησαν εδώ που τα λέμε. Ο λόγος για την τροπολογία που κατατέθηκε, νύχτα φυσικά, που απαλλάσσει τα μέλη των υγειονομικών κρατικών επιτροπών, όχι απλώς από κάθε μελλοντική ποινική δίωξη αλλά και από κάθε ενδεχόμενο εξέτασης στα πλαίσια ενδεχόμενης εξεταστικής ή προανακριτικής διαδικασίας στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε από τη διαδικασία για να διευκολύνει, όπως πάντα, την κυβέρνηση στην ψήφιση και το ατσαλωμένο ΚΚΕ έδωσε το μελιστάλαχτο παρών του. Προφανώς, δεν είναι καθόλου άσχετη η διαρροή πληροφοριών σχετικά με τα πρακτικά της επιτροπής.

Η ιθαγενής αγωνίστρια Λιλιάνα Πένια δολοφονήθηκε από εμπόρους κόκας στην Κολομβία

Την Τρίτη 20/04/21 δολοφονήθηκε η αυτόχθων κυβερνήτρια Σάντρα Λιλιάνα Πένια στην περιφέρεια Κάουκα. Η Πένια δολοφονήθηκε πάνω στην μοτοσυκλέτα της στο δρόμο για το κοντινό χωριό Καλτόνο. Η δολοφονηθείσα δεχόταν απειλές λόγω της εναντίωσής της στις όλο και περισσότερες καλλιέργειες κόκας στην περιοχή. Οι αυτόχθονες γίνονται συχνά στόχοι ένοπλων ομάδων που χρηματοδοτούνται από τους διακινητές ναρκωτικών και συγκρούονται για τον έλεγχο ζωνών που έχουν στρατηγική σημασία για την διακίνηση. Μόνο το 2021 έχουν δολοφονηθεί 52 ηγέτες κοινοτήτων και υπερασπιστές τους, ενώ από το 2016, αφ’ ότου υπογράφτηκε η συμφωνία ειρήνης μεταξύ κυβέρνησης-FARC, ο αριθμός των θυμάτων τέτοιων ενεργειών έχει φθάσει τα 1.166.

Luigi Camillo Berneri, 1897-1937

Η ζωή του διάσημου ιταλικού αναρχικού,

ο οποίος δολοφονήθηκε από τους κομμουνιστές

κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου

Ο Luigi Camillo Berneri γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1897 στην Lodi, στη Λομβαρδία της Βόρειας Ιταλίας. Ο πατέρας του ήταν τοπικός δημόσιος υπάλληλος. Η μητέρα του, Adalgisa Fochi, ήταν δασκάλα σε δημοτικό σχολείο, ενώ συμμετείχε και σε συνέδρια και προγράμματα για την προώθηση της παιδείας. Ο πατέρας της συμμετείχε στα κόκκινα πουκάμισα του Garibaldi^[1], ενώ ο παππούς της ήταν μέλος της μυστικής κοινωνίας των «Carbonari»^[2] και οπαδός του Mazzini^[3].

Ο Camillo είχε μια πολυτάραχη παιδική ηλικία. Ο υποσιτισμός τον έφερε κοντά στον θάνατο μόλις λίγες μέρες αφού η οικογένειά του μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου η μητέρα του άρχισε να γράφει για ένα εκπαιδευτικό περιοδικό. Το 1904 βρισκόταν στο Παλέρμο της Σικελίας, όπου προσβλήθηκε από τύφο. Το 1905, έζησε στις πόλεις Cesena και Forlí στη Romagna, την «πιο κόκκινη» και πιο δημοκρατική περιοχή στο βασίλειο. Στο Varallo Sesia διαγνώστηκε με εντερίτιδα.

Η πολιτική δραστηριότητα για τον Camillo Berneri ξεκινά με τη μετάβασή του στο Reggio Emilia.

Ήταν ήδη μέλος της Ιταλικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας Νεολαίας (FGS) όταν, το 1912, διοργάνωσαν το συνέδριό τους στην πόλη του, μία από τις πρώτες στην Ιταλία που κυβερνιόταν από αριστερή διοίκηση. Ο Berneri ήταν μέλος της «πολιτιστικής» τάσης, δηλαδή προωθούσε τη σημασία του Κόμματος ως όχημα για τον πολιτιστικό διαφωτισμό του λαού, προκειμένου να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους. Την 1η Φεβρουαρίου 1914, έγραψε το πρώτο του άρθρο για τη «L’ Avanguardia» (με τίτλο «Τα ψέματα της Παλαιάς Διαθήκης»), ένα κείμενο γεμάτο επιθέσεις εναντίον του κλήρου, στο στυλ του νεαρού Μουσολίνι, ο οποίος ήταν ακόμα σοσιαλιστής εκείνη την περίοδο. Ο Lido Caiani, ο συντάκτης της L’ Avanguardia, δεν ακολουθούσε πλέον τον Μουσολίνι, ο οποίος προωθούσε μια «παρεμβατική» στάση (δηλαδή, υπέρ της κήρυξης πολέμου στην Αυστρία-Ουγγαρία), πριν από τον Μπερνέρι, και με τη βοήθεια του Amadeo Bordiga [ο οποίος θα βρεθεί στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCd’I) το 1921], κατορθώνει να τον βγάλει από την εφημερίδα.

ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ

Μτφ. Γιάννης Καυκιάς εκδ. Πόλις / σελ. 385 Ιούνιος 2020

Τον έλεγαν Σαΐντ. Ήταν δεκαπέντε χρονών, σκοτώθηκε πολύ κοντά στο κοινωνικό κέντρο. Ένας απλός έλεγχος ταυτότητας, που είχε άσκημη κατάληξη. Όπως συμβαίνει πολύ συχνά. Τα φιλαράκια που πλακώνουν. Το πρώτο μπουκάλι που πετιέται, τα τόσα άλλα που ακολουθούν. Οι νύχτες που διαδέχονται η μία την άλλη υπό το φως των αστυνομικών προβολέων, των φλας από τις κάμερες και των πυρπολημένων οδοφραγμάτων. Ο πατέρας μου που απευθύνει εκκλήσεις για ηρεμία όπως όλοι οι κοινωνικοί παιδαγωγοί. Κανένας δεν τους ακούει. Και γιατί θα έπρεπε να τους ακούσουν; Οι διαδρομές είναι παράλληλες. Δεν διασταυρώνονται. Ποτέ. Και δεν το κατάλαβε. Ούτε αυτός, ούτε οι συνάδελφοί του.

Ο 11χρονος Ματιά μεγαλώνει μέσα σε σιωπές, που κάνουν ακόμη περισσότερο αφόρητο το μίσος, την λύπη, αλλά και τις ενοχές, που σημαδεύουν το περιβάλλον του. Όλα μοιάζουν να διαλύονται μέσα στην απόγνωση, την τρέλα, τα θαμμένα μυστικά. Και πάλι οι σιωπές. Στους τοίχους της μικρής πόλης τα συνθήματα ζητούν Δικαιοσύνη με κόκκινα γράμματα δίπλα στο πρόσωπο του 15χρονου Σαΐντ: η τάξη δολοφόνησε τον Σαΐντ.

Νικήτας Σταματελόπουλος, ὁ Τουρκοφάγος (1787 – 1849)

Μία εξέχουσα προσωπικότητα στὴν ὁποία ὀφείλομεν νὰ παραχωρήσωμε

μία ἀμετακίνητη θέσι στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας

«Ἐγεννήθηκα εἰς ἕνα χωριὸ Μεγάλη Ἀναστάσοβα^[1] ἀποδῶθε ἀπὸ τοῦ Μυστρᾶ πρὸς τὴν Καλαμάτα. Ὁ προπάππος μου ἦτον Προεστὸς καὶ ὁ πατέρας μου ἔφυγε δεκαέξι χρόνων καὶ ἐπῆγε μὲ τὰ στρατεύματα τὰ Ρούσικα στὴν Πάρο καὶ ἦτον πολεμικός. Τὸν ἐσκότωσαν εἰς τὴν Μονεμβασίᾳ μαζὶ μὲ ἕναν ἀδελφὸ καὶ μ’ ἕναν κουνιάδο μου. Ἀπὸ ἕνδεκα χρόνων, μαζὶ μὲ τὸν πατέρα μου, ἔσερνα ἄρματα^[2]».

Ἔτσι ἀρχίζει τὰ ἀπομνημονεύματά του ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικώτερους καὶ γενναιότερους ἀγωνιστὲς τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὑπῆρξε ἀκαταμάχητος πολεμιστὴς καὶ κατὰ τὶς μάχες στὶς ὁποῖες συμμετεῖχε εἶχε ἐξολοθρεύσει μεγάλο ἀριθμὸ τούρκων^[3].

Ὁ παπποῦς τοῦ Νικηταρᾶ, ὁ γερο-Νικήτας, μαζὶ μὲ τὸν γιὸ του Σταματέλλο κυνηγημένοι καὶ ἐπικηρυγμένοι ἀπὸ τοὺς τούρκους, κατέφυγαν καὶ εγκαταστάθηκαν στὸ χωριὸ Τουρκολέκα τοῦ Δήμου Φαλαισίας τῆς ἐπαρχίας Μεγαλουπόλεως, τοῦ Νομοῦ Ἀρκαδίας, τὸ ὁποῖο ἦταν ἀσφαλὲς λημέρι γιὰ τοὺς διωκόμενους κλέφτες. Ὡς ἐκ τούτου, τὰ παιδικά του χρόνια τὰ ἔζησε στὸ χωριὸ τοῦ πατέρα του καὶ λόγῳ αὐτῆς τῆς ἐγκαταστάσεως τοῦ δόθηκε ἀρχικὰ τὸ ἐπώνυμο Τουρκολέκας. Τελικά, τὸ ὄνομα μὲ τὸ ὁποῖο συνδέθηκε ἐπισήμως ἦταν Σταματελόπουλος^[4].

Ἑνδεκάχρονος, βγῆκε στὸ ἁρματωλίκι, στὰ ἀχνάρια τοῦ πατέρα του. Στὴν ἴδια ἡλικία ἐντάχθηκε στὸ «μπουλούκι» τοῦ περίφημου κλέφτη Ζαχαριᾶ Μπαρμπιτσιώτη^[5]. Ἀπὸ αὐτὸν ἔμαθε τὰ μυστικὰ τῆς πολεμικῆς τέχνης, ξεχωρίζοντας γιὰ τὴν ἀνδρεία καὶ τὴν εὐρωστία του. Ἦταν ψηλός, μελαχρινός, πρῶτος στὸ ἅλμα καὶ γρήγορος στὸ τρέξιμο. Ἡ στενὴ σχέσις τοῦ Ζαχαριᾶ μὲ τὸν Νικηταρᾶ, ἐπισφραγίσθηκε στὸν γάμο του μὲ τὴν κόρη τοῦ Ζαχαριᾶ, Ἀγγελίνα.

Ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Κολοκοτρώνη (ἡ μητέρα του ἦταν ἀδελφὴ τῆς συζύγου τοῦ Κολοκοτρώνη) καὶ πολύτιμος συνεργάτης του στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν τούρκων κατακτητῶν. Το 1806, κατὰ τὸν μεγάλο διωγμὸ τῶν κλεφτὼν καὶ τῶν ἁρματωλῶν τῆς Πελοποννήσου, ὁ Νικηταρᾶς μαζὶ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη καταφεύγουν στὴν Ζάκυνθο. Κατατάσσονται στὸν Ρωσσικὸ στρατὸ καὶ παίρνουν μέρος στὴν ἐκστρατεία τῶν συμμαχικῶν πό­λεων τῆς Ἰταλίας ἐναντίον τοῦ Ναπολέοντα. Ἔκτοτε, χρονολογούνται καὶ οἱ δεσμοί του μὲ τὴν Ρωσσία.

Μετὰ τὴν παραχώρησι τῶν Ἑπτανήσων στὴ Γαλλία, τὸν Ιούλιο τοῦ 1807 καταφεύγει μαζὶ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη στὴ Σκιάθο καὶ συμμετέχει ὡς κουρσᾶρος στὴν δρᾶσι τοῦ θρυλικοῦ Μαύρου Στόλου^[6]. Τὴν ἄνοιξι τοῦ 1808 σπεύδει μαζὶ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη σὲ βοήθεια τοῦ ἀνυπότακτου Τουρκαλβανοῦ φίλου τους Ἀλῆ Φαρμάκη ἐναντίον τοῦ Βελῆ Πασᾶ, γιοῦ τοῦ περιβόητου Ἀλῆ τῶν Ἰωαννίνων. Μὲ χιλιάδες στρατὸ ὁ Βελὴς πολιορκεῖ, χωρὶς επιτυχία, γιὰ 65 ἡμέρες τὸν Πῦργο τοῦ Ἀλῆ Φαρμάκη στὸ Μοναστηράκι Ἀρκαδίας.

ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΗΤΤΑ ΜΙΑΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ

«Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, για να θάψει την 17Ν, και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή». Δημήτρης Κουφοντίνας, Φυλακές Δομοκού, 8 Ιανουαρίου 2021.

«Είναι οξύμωρο να βλέπεις αναρχικούς, αριστερούς και ‘‘τρομοκράτες’’ να υπερασπίζονται την εφαρμογή της νομιμότητας του κράτους δίκαιου, την ίδια στιγμή που αυτά παραβιάζονται κατάφωρα και εκδικητικά από τους εντεταλμένους κρατούντες και υποτιθέμενους θεματοφύλακες της ‘‘τάξης’’. Πρόκειται για το απόλυτο πολιτικό παράδοξο που συμπληρώνει όλα τα πολιτικά παράλογα που ζούμε τα τελευταία χρόνια». Σάββας Ξηρός, Φυλακές Κορυδαλλού, 27-2-2021.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 στα χέρια της προ πολλού συνθηκολογημένης λεγόμενης νέας αριστεράς είχαν απομείνει είτε τα κουφάρια είτε τα υπολείμματα των πάλαι ποτέ ένδοξων κινημάτων (γυναικείο, αντιρατσιστικό, αντιπολεμικό, ομοφυλόφιλο, αντιαυταρχικό, αντιψυχιατρικό, μεταναστευτικό ή προσφυγικό κ.α.) της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Η συντριβή έμοιαζε, αλλά και ήταν οριστική, όχι τόσο γιατί δεν επέτρεπε αναζωπυρώσεις, αλλά περισσότερο, γιατί πλέον ήταν ολοένα και περισσότερο κατανοητό ότι η αφομοίωση ήταν το μικρότερο «κακό».

Το «σύστημα» μετά την αρχική επίδειξη σκληρότητας, όχι μόνο «κατάπινε» κάθε διεκδίκηση με ιδιαίτερη ικανότητα και επεδείκνυε «απρόσμενη» ανοχή και προσαρμοστικότητα, όχι μόνο ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις για αναγνώριση κάθε είδους διαφορετικότητας, αλλά κυρίως αναβαπτιζόταν στην επαναστατική κολυμβήθρα του κάθε είδους δικαιωματισμού.

Πολλοί, κυρίως εξ αριστερής προελεύσεως προερχόμενοι, βιάστηκαν να μιλήσουν για έναν αντεστραμμένο πουριτανισμό, για την κατασκευή μιας πολιτικής ορθότητας που κατά βάθος έζεχνε και πάλι «συντήρηση». Τι είδους «συντήρηση», όμως, ήταν αυτή, αφού ο «προοδευτισμός» ακριβώς τις ίδιες απαιτήσεις και επιδιώξεις είχε;

Μαρία Σπυριδώνοβα (28 Οκτωβρίου 1884-11 Σεπτεμβρίου 1941)

Η Μαρία Αλεξανδρόβνα Σπυριδώνοβα ήταν εξέχουσα Ρωσίδα σοσιαλεπαναστάτρια, η οποία πρωτοστάτησε στην Μπολσεβίκικη Επανάσταση του 1917, αλλά ακολούθως κατηγορήθηκε για την αντίθεσή της στην μπολσεβίκικη ιδεολογία. Ήταν, μάλιστα, από αυτούς που οδήγησαν τους Αριστερούς Εσέρους σε συμμαχία με τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους, αλλά φυλακίστηκε για κάποιο διάστημα και κλείστηκε σε ψυχιατρικό θεραπευτήριο, αφού οι Αριστεροί Εσέροι εγκατέλειψαν τους Μπολσεβίκους το 1918. Η ίδια πίστευε ότι η μπολσεβίκικη ιδεολογία στηριζόταν στο μίσος και ότι δεν θα άντεχε για πολύ.

Η δολοφονία του περιβόητου Λουζενόβσκι, γενικού επιθεωρητή της αστυνομίας και ονομαστού βασανιστή, που διέπραξε το 1905, ήταν η πιο σπουδαία τρομοκρατική πράξη από γυναίκα στην τότε Ρωσία, και η επακόλουθη κακομεταχείρισή της από την αστυνομία την κατέστησε ονομαστή μάρτυρα. Μετά από 11 χρόνια σε φυλακή της Σιβηρίας, απελευθερώθηκε μετά την Φεβρουαριανή Επανάσταση του 1917 και επέστρεψε σαν ηρωίδα της Επανάστασης.

Η Σπυριδώνοβα συνελήφθη από την μυστική αστυνομία κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εκκαθάρισης του 1937 – 1939 και στάλθηκε στα στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας των Γκουλάγκ. Εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες αμέσως μετά την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στα τέλη του καλοκαιριού 1941, στο Ορυόλ, λίγο πριν μπουν οι ναζί μέσα στην πόλη. Η Μαρία Σπυριδώνοβα απαλλάχθηκε επίσημα όλων των κατηγοριών το 1992.

Ψεύδος και Αλήθεια

Είναι κατ’ αρχάς χρήσιμο να επισημανθεί η λέξις ψεύδος. Ψεύδος είναι ο μη αληθής λόγος, το εσφαλμένο συμπέρασμα, ο απατηλός συλλογισμός. Επίσης, γνωρίζουμε ότι η είδηση είναι γνώση. Επομένως, είναι σημαντικό η είδηση να ανταποκρίνεται προς την πραγματικότητα.

Εάν, εν συνεχεία, αναζητήσομε την σημασία της λέξης πληροφορία θα διαπιστώσομε ότι σημαίνει την πλήρη βεβαιότητα, την πεποίθηση. Ως τέτοια, η πληροφορία διεκδικεί το αλάθητο και το αληθές. Ισχύει, πράγματι, αυτό, σε όλες τις περιπτώσεις; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική, δεδομένου πως κατά και δια της χρήσεως, αυτού το οποίο φέρεται ως πληροφορία, συνήθως πραγματοποιείται φθορά του περιεχομένου που αποδίδεται εξ ορισμού στην λέξη.

Έτσι, αναγκαζόμαστε να αποδεχθούμε αυτό το οποίο ισχύει στην πράξη ότι, δηλαδή, το ψεύδος και η αλήθεια συναρτώνται με την πληροφορία και επομένως μία πληροφορία είναι αληθινή ή ψευδής. Το ίδιο ισχύει και για την είδηση. Αυτό αφορά κατ’ αρχήν τις «καθαρές» περιπτώσεις. Μπορεί, όμως, να είναι αποτέλεσμα αναμίξεως του αληθούς με το ψευδές. Σε αυτήν την περίπτωση τα ποσοστά αληθείας και ψεύδους ποικίλλουν. Αυτό εξαρτάται σε πολλές περιπτώσεις από την βαρύτητα που έχει για κάποιους η αλλοίωση των πραγματικών περιστατικών. Το βέβαιον είναι πως με αυτήν την ανάμιξη κατοχυρώνεται το ψευδές μέρος.

Σε πολλές, επίσης, περιπτώσεις εκείνο το οποίο μπορεί να συμβεί είναι η αποσιώπηση μέρους της πληροφορίας. Εννοείται, πως εκείνο το οποίο ισχύει, στις περισσότερες καταστάσεις αυτού του είδους, είναι η επιδίωξη κάποιου σκοπού εκ μέρους εκείνων οι οποίοι αλλοιώνουν ή παραποιούν την πληροφορία. Η παραποίηση μπορεί να αφορά τον τίτλο, την περιγραφή ή κάποια από τα στοιχεία ενός γεγονότος.

Όταν η αντικουλτούρα συναντά το μάρκετινγκ…

Με αρκετή δόση υπερβολής ίσως οι συγγραφείς του βιβλίου «H επανάσταση που ολοκληρώθηκε: ο μύθος της αντικουλτούρας», δηλώνουν: «Είναι κυρίως οι αντικομφορμιστές και όχι οι κομφορμιστές αυτοί που ενισχύουν την κατανάλωση. Αυτή η διαπίστωση είναι προφανής για όσους δουλεύουν στη διαφήμιση». Είναι σίγουρο πάντως, ότι σύνθετοι μηχανισμοί επιδρούν στις συνήθειες των ανθρώπων, είτε αφορούν την επιλογή των εμπορικών αγαθών είτε τη διαχείριση του χρόνου και άλλων άυλων αγαθών. Σε κάθε περίπτωση και μέσα στην υπερβολή τού παραπάνω μηνύματος κρύβονται πικρές αλήθειες. Το μότο «Πες μου τι αγοράζεις, για να σου πω ποιος είσαι» δεν αφορά μόνο το κομμάτι της κοινωνίας που αρέσκεται να καταναλώνει, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο διαμορφώνει μια ταυτότητα, αλλά και άλλα κομμάτια που φέρουν αντισυμβατικά χαρακτηριστικά. Τα μέλη ή οι φορείς μιας αντικουλτούρας μπορεί να πιστεύουν ότι είναι ανυπάκουοι στον καπιταλισμό αλλά όχι στο σύστημα ως σύνολο. Μπορεί να μην αγοράζουν τα κλασσικά ρούχα ή τα κλασσικά αυτοκίνητα, αλλά προσδίδουν στην «αιρετική» τους επιλογή μια αξία για την ικανοποίηση του «εγώ» τους και ταυτόχρονα του συστήματος, σε οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο. Ο καπιταλισμός είτε πουλήσει «κλασσικά» είτε «εναλλακτικά» είναι το ίδιο και το αυτό με όρους καθαρά χρηματοοικονομικούς. Λεφτά μπαίνουν στο ταμείο. Γι’ αυτό και η όποια σύγκρουση περιορίζεται μονάχα σε πολιτισμικό επίπεδο είναι ακίνδυνη για το σύστημα. Ασφαλώς καινοτόμα η αντικουλτούρα, πολλές φορές δανείζει τις ιδέες και τις λύσεις της σε συστημικούς επιχειρηματικούς βραχίονες ανανεώνοντας και φρεσκάροντας τη γκάμα τους. Και αυτό αφορά και «αθώους» τομείς, όπως είναι τα βιολογικά τρόφιμα ή η εναλλακτική ιατρική, όπου πολύ συχνά η εμπορική ισχύς υποβαθμίζει την μη χρηματική αξία του αγαθού.

Φοβάμαι, άρα υπάρχω

Η ασθένεια της ευυπόληπτης καρμανιόλας προς τέρψη της οφθαλμοφανούς εξαπάτησης συναντάται σε κάθε εποχή (για να μην πούμε πως προηγείται της εποχής της). Πρόκειται για ασθένεια μακροχρόνια και υποτροπιάζουσα. Μερικά από τα συμπτώματα που έχουν αναφερθεί στα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης είναι μούδιασμα, αδιαφορία, αστάθεια, έλλειψη επικοινωνίας με το φυσικό περιβάλλον, αίσθηση εγκατάλειψης, δυσφορία, ακράτεια, εγωκεντρισμός, τάσεις αυτοκαταστροφής και διαφυγής από την πραγματικότητα.

Τα άτομα που πάσχουν από την παραπάνω νόσο συνήθως ζούνε σύμφωνα με όσα τους έχουν πει κι όχι με όσα τους ταιριάζουν. Για την ακρίβεια δεν μπήκαν καν στον κόπο να αναζητήσουν τι είναι αυτό που τους ταιριάζει και κυρίως ποιοι είναι. Συμπεριφέρονται στη ζωή όπως σε ένα ρούχο που το φοράνε καθημερινά μέχρι τη στιγμή που θα το βαρεθούνε και θα το πετάξουν ενώ θα μπορούσαν να το χαρίσουν.

Οι άνθρωποι στις μοντέρνες κοινωνίες έχουν την τάση να βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο της καταναλωτικής συνήθειας πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο θα καταφέρουν να γεμίζουν τα κενά που χάσκουν σαν κρατήρες μέσα στην ψυχή τους. Μέσα από την άρνηση αντιμετώπισης των προβλημάτων τους διακόπτουν τη φυσική εξέλιξη του είναι τους κατακερματίζοντας την όποια ευνοϊκή αντιπαράθεση με τον εαυτό τους. Αρέσκονται να τους ακούν κι όχι να ακούνε, μεταφέροντας το βάρος της υπόστασής τους στην πιο εύκολη λύση των πάντων: ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ζωής αντί να τις γράψουν. Είναι κάτι σαν νοητική ανεπάρκεια. Είναι τόσο θλιβερό κι επικίνδυνο να αντιλαμβάνεσαι τις δυνατότητες που κρύβει ένας άνθρωπος και να μην επιθυμεί να συντελέσει στην ολοκλήρωση της εσωτερικής του αναζήτησης.

Από την ελευθερία στην εκμετάλλευση των δελφινιών

Από τον περίσσιο θαυμασμό που ανέκαθεν προκαλούσαν στους ανθρώπους τα κητώδη, μέχρι την εκμετάλλευσή τους σαν ένα ακόμη είδος ζωντανού εμπορεύματος, μεσολάβησαν αιώνες και πληθώρα ανθρώπινων πολιτισμών. Η πρώτη ανθρώπινη απόπειρα, ώστε να εκτεθούν αιχμάλωτα δελφίνια με σκοπό τη διασκέδαση του εκάστοτε κοινού, έγινε στον Άγιο Αυγουστίνο της Φλόριντα, το 1938. Η μόδα των δελφιναρίων εξαπλώθηκε γρήγορα μετά από την μεγάλη επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς «Φλίππερ» που παρουσιαζόταν στην Αμερική, κατά την δεκαετία ’60-70. Το θλιβερό παρασκήνιο στην ιστορία της αιχμαλωσίας τους αποκαλύπτεται είτε μέσω ντοκιμαντέρ είτε μέσα από κάποιες απόπειρες δημοσιογραφικού περιεχομένου, παρουσιάζοντας την «πτώση» τους από την ελευθερία της θάλασσας και του ωκεανού στο χλωριωμένο νερό της πισίνας, και την έκπτωση της ιδιαίτερα σύνθετης και εξελιγμένης τους οντότητας στο ρόλο του υπάκουου γελωτοποιού. Η ιστορία της αιχμαλωσίας τους ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ουσιαστικά πρόκειται για το χρονικό σημείο όπου οι επιχειρήσεις αυτού του είδους εξελίχθηκαν σε παγκόσμια βιομηχανία. Στο προσκήνιο της βιομηχανίας αυτής βασιλεύει η τέχνη της παραπληροφόρησης του κοινού, μέσα από καλά οργανωμένες δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές καμπάνιες, ενώ στο παρασκήνιο κυριαρχούν οι αρπαγές από τη θάλασσα, η παράνομη διακίνηση, η κυβερνητική διαφθορά και οι επώδυνες μεταφορές από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη και η ανελέητη εκμετάλλευση.

Η καταστροφή της φύσης

του Anton Pannekoek (1873-1960)

Πρόλογος

Πρόκειται για ένα πρώιμο άρθρο του διάσημου σοσιαλιστή μελετητή, καθώς και εξέχοντος αστρονόμου Anton Pannekoek, το οποίο προχωρά σε μεγάλο βαθμό στην εξάλειψη της ιδέας ότι οι σοσιαλιστές είχαν μια πολύ παραγωγιστική άποψη για τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον.

Ο Άντον Πάνεκουκ, υπήρξε ο πιο γνωστός θεωρητικός των εργατικών συμβουλίων και κύριος εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας του Κ.Κ. Ολλανδίας, στην οποία ο Λένιν επιτέθηκε στο έργο του «Ο αριστερισμός». Ο Πάνεκουκ προσπάθησε να ξεκαθαρίσει τη φύση του μπολσεβικισμού και της ρωσικής επανάστασης. Έδειξε ότι η Οκτωβριανή επανάσταση, αν και αποτελούσε σημαντικό σταθμό στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, κατέτεινε εξ αρχής σε ένα σύστημα παραγωγής που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κρατικός σοσιαλισμός ή κρατικός καπιταλισμός. Αλλά η ρωσική επανάσταση διεξάχθηκε κάτω από το λάβαρο του μαρξισμού και το μπολσεβίκικο κράτος θεωρήθηκε γενικά ένα μαρξιστικό καθεστώς. Ο μαρξισμός, και κατόπιν, ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός, αποτέλεσαν την ιδεολογία του ρωσικού κρατικού καπιταλισμού.

Οι απόψεις του τείνουν στον ακραίο κομμουνισμό, σε πολλά σημεία δε ταυτίζονται με τους αναρχοκομμουνιστές, τους λεγόμενους ντεφαιτιστές και άλλες επαναστατικές για την εποχή τους τάσεις, εκφραστές των οποίων είναι οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, Κάρλ Λίμπκνεχτ, Πώλ Μάτικ, Αμαντέο Μπορντίγκα κ.ά.

Χαρακτηριστικό των απόψεων του είναι, επίσης, το Γράμμα του Πανεκούκ προς τον Πωλ Ματίκ (στις 26/5/1949) σχετικά με τις διαφορές μεταξύ μαρξισμού και αναρχισμού.^[1]

1850: Η εξέγερση των βουλγάρων χωρικών

Πρόκειται για τη σύντομη ιστορία μιας εξέγερσης από (κυρίως) βουλγάρους χωρικούς κατά την περίοδο της πτώσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι αγρότες αγωνίστηκαν για να καταργήσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις στους φεουδάρχες, αλλά πολλοί από τους ηγέτες τους κινούνταν επίσης από ένα μίγμα εθνικής αυτονομίας και Χριστιανισμού. Η εξέγερση συνετρίβη, αλλά η οργή από τα σοβαρά αντίποινα εκ μέρους των αρχών ανάγκασε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να υποχωρήσει και να παραχωρήσει περιορισμένες μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τη γη και τους φόρους.

Η εξέγερση

Από τότε που οι Τούρκοι κατέκτησαν τη Βουλγαρία στα τέλη του 14ου αιώνα, ο τοπικός σλαβικός και χριστιανικός πληθυσμός, απτόητος από τους αυστηρούς νόμους και την αιματηρή καταστολή, συνεχίζει να αντιστέκεται και να διοργανώνει ένοπλες εξεγέρσεις. Κάθε φορά που η Οθωμανική Αυτοκρατορία έκανε πόλεμο με μια από τις Ευρωπαϊκές Χριστιανικές Δυνάμεις και ηττούνταν, οι Βούλγαροι ξεσηκώνονταν. Στα τέλη της άνοιξης του 1850, στα βορειοδυτικά της Βουλγαρίας σημειώνεται μια καθυστερημένη αντίδραση στα επαναστατικά γεγονότα στην κεντρική Ευρώπη.

Οι βούλγαροι αγρότες είχαν διαχρονικά αντιταχθεί στην φεουδαρχική καταπίεση, η οποία, όπως εφαρμοζόταν από το οθωμανικό καθεστώς, ήταν μια άμεση ληστεία που επέβαλαν οι Τούρκοι φεουδάρχες άρχοντες. Αρκετοί νεαροί βούλγαροι διανοητές προσπάθησαν να κάνουν τους βουλγάρους χωρικούς να συσχετίσουν την απαίτηση για κατάργηση της πρωτόγονης φεουδαρχικής καταπίεσης με το αίτημα αυτονομίας για τους Βούλγαρους. Ήταν πολύ νωρίς εκείνη την εποχή, σε αντιδιαστολή με την επικρατούσα Οθωμανική εξουσία, να οραματίζονται την πλήρη ελευθερία για τη Βουλγαρία.