ΠΕΡΙ «ΑΝΟΜΙΑΣ» ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ «ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ»…

«Αν πρέπει να παραβιάσεις το νόμο,

καν’ το για να αρπάξεις την εξουσία.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, να τον τηρείς», Ιούλιος Καίσαρ

O γάλλος κοινωνιολόγος Εμίλ Ντιρκέμ (Emile D. Durkheim) θεωρούσε ότι σε καταστάσεις ανομίας εκλείπουν οι σαφείς ρυθμίσεις, οι κανόνες και τα πρότυπα, που καθορίζουν τον τρόπο κοινωνικής λειτουργίας, με αποτέλεσμα της εμφάνιση μιας γενικευμένης κοινωνικής άρνησης συμμόρφωσης σε νόμους και κανόνες, οι οποίοι κρίνονται ανίσχυροι.

Αρκετοί, επίσης, κοινωνιολόγοι, αλλά και εγκληματολόγοι, θεωρούν ότι ανομικές καταστάσεις ευνοούνται σε περιόδους μετάβασης από μια μορφή κοινωνίας σε μια άλλη ή και σε περιόδους λεγομένων κρίσεων.

Σύμφωνα με την κοινωνιολόγο-εγκληματολόγο Ιωάννα Χαρμπέα, «Η ανομία συνεπώς, αναφέρεται σε αποδόμηση των κοινωνικών κανόνων και σε μια κατάσταση, όπου οι δραστηριότητες των μελών της κοινωνίας δεν ελέγχονται από τα αξιολογικά πρότυπα. Τα άτομα δεν μπορούν να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, γιατί εκλείπουν οι σαφείς κανόνες. Απότομα μεταβαλλόμενες συνθήκες και η προσπάθεια προσαρμογής σε ένα ασαφές περιβάλλον, οδηγούν σε δυσαρέσκεια, συγκρούσεις, και άνομη συμπεριφορά. Ο Ντιρκέμ παρατήρησε ότι περίοδοι ύφεσης (για παράδειγμα οικονομικής) συνοδεύονται από παραβατικές συμπεριφορές».

Μία σύντομη βιογραφία της ρωσίδας επαναστάτριας Άννας Γιακίμοβα

Η Άννα Γιακίμοβα, (Άννα Βασιλέβνα Γιακίμοβα-Ντικόφσκι) κόρη ιερέα, γεννήθηκε το 1856. Παρακολούθησε το σχολείο στη Βιάτκα (Κιρώφ) όπου γνώρισε τον Στέφαν Χαλτουρίν.

Το 1872, παρά τις συμβουλές του πατέρα της, πιάνει δουλειά ως δασκάλα σε ένα σχολείο στο Ορλώφ. Συμμετείχε, επίσης, σε τοπικό πρόγραμμα εμβολιασμών, για ευλογιά, σε αγρότες.

Κατά την περίοδο αυτή επηρεάστηκε από τις απόψεις του Μιχαήλ Μπακούνιν και έγραψε προκηρύξεις τις οποίες μοίρασε στους αγρότες. Η Cathy Porter, συγγραφέας του βιβλίου Πατέρες και Κόρες: Οι Ρωσίδες στην Επανάσταση (1976), υποστηρίζει: «Αν και βρήκε τους αγρότες πρόθυμους να ακούσουν την άποψή της για τις αδικίες κάτω από τις οποίες εργάζονταν, φαίνονταν ανίκανοι να εφαρμόσουν όσα έμαθαν στην καθημερινή τους ζωή. Το λάθος, κατέληξε, βρισκόταν στον εαυτό της· έτσι, απομονώθηκε από κάθε κεντρική επαναστατική οργάνωση».

Η Γιακίμοβα ένωσε τις δυνάμεις της με τη Σοφία Περόφσκαγια και την Τατιάνα Λεμπεντέβα για να διανείμουν επαναστατικά κείμενα. Για κάποιο διάστημα βρέθηκε σε μια κοινότητα με την Κατερίνα Μπρεσκόφσκαγια. Το 1875, το σχολείο στο οποίο διδάσκει η Γιακίμοβα ερευνάται από την αστυνομία και η ίδια συλλαμβάνεται. Παραμένει ένα χρόνο στην απομόνωση στην τοπική φυλακή πριν μεταφερθεί στην Αγία Πετρούπολη για να περάσει από δίκη.

Η Γιακίμοβα αρνείται να υπερασπιστεί τον εαυτό της στη δίκη, κατά την οποία 193 γυναίκες κατηγορήθηκαν για επαναστατικές δραστηριότητες. Η Μπρεσκόφσκαγια ήταν μια από τις δεκαοκτώ γυναίκες που καταδικάστηκαν σε καταναγκαστική εργασία τριών έως δέκα ετών στη Σιβηρία. Σαράντα απεστάλησαν στην εξορία στις «απομακρυσμένες επαρχίες» της Ρωσίας. Ωστόσο, οι περισσότερες γυναίκες, συμπεριλαμβανομένης της Γιακίμοβα, απαλλάχθηκαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

«Τα πιο πολλά βασανιστήρια τα πέρασε μια Τασούλα»

Τον Απρίλιο του 2018, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Επίκεντρο, το βιβλίο με τίτλο: «Τα πιο πολλά βασανιστήρια τα πέρασε μια Τασούλα. Οι μαρτυρίες της Τασούλας Μουτάκη και του Ηλία Ιωαννάκη για την 7η Μεραρχία του ΔΣΕ στη Θράκη, την υπερορία και τον επαναπατρισμό», επιμέλεια: Κ. Τσέκου, Β. Δαλκαβούκης, Μ. Μποντίλα.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τις μαρτυρίες, με τη μορφή συνεντεύξεων της Τασούλας Μουτάκη, ασυρματίστριας της 7ης Μεραρχίας και του γιού της Η. Ιωαννάκη, σχετικά με τα βασανιστήρια που υπέστησαν συγκεκριμένοι μαχητές της μεραρχίας από συντρόφους τους κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’40 και συγκεκριμένα το 1949. Παράλληλα με τις δύο μαρτυρίες, η Κατερίνα Τσέκου μάς εισάγει στη πολυπλοκότητα του συγκεκριμένου θέματος των βασανιστηρίων και πως αυτά σχετίζονται με τις κεντρικές αποφάσεις του ΚΚΕ. Ο Βασίλης Δαλκαβούκης, στο επίμετρο του με τίτλο, «Μια ιστορία από τα κάτω-κάτω» επισημαίνει την απουσία των «κοινοτήτων μνήμης» που θα διαχειριστούν και θα μετασχηματίσουν σε ένα αφήγημα δίπλα στα υπόλοιπα τις μαρτυρίες από τη δεκαετία του ’40. Ενώ η Μαρία Μποντίλα, στο δικό της κείμενο αναδιφεί στο ζήτημα της συντροφικής βίας και πως αυτή καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε από το κόμμα.

Σχετικά με την Α΄ Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή

Καθώς συμπληρώνονται 100 έτη (11 Νοεμβρίου1918-11 Νοεμβρίου 2018) από το πέρας της α’ παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, είναι χρήσιμη μία αναδρομή στα αίτια και τις καταστάσεις που οδήγησαν σε αυτήν.

Τα αίτια

Πρώτη δεκαετία του 1900 έως το 1914. Ο πρώτος πιο αιματηρός πόλεμος που βίωσε, μέχρι τότε, η ανθρωπότητα είναι προ των πυλών.

Οι ετοιμασίες για την μεγάλη ανθρωποσφαγή εξελίσσονται υπογείως και σε πολλά επίπεδα.

Το ίδιο χρονικό διάστημα οι κατέχοντες την εξουσία Ευρωπαίοι απολαμβάνουν, ξέγνοιαστοι την ονομαζόμενη «όμορφη εποχή» (belle epoche), με την «κουλτούρα», τις τέχνες, το εμπόριο, τη μόδα, τις νέες τεχνολογίες, την ιατρική-βιολογία, τις εφευρέσεις (ηλεκτρισμός) και τις τηλεπικοινωνίες και μεταφορές, σε έξαρση. Σε απογείωση και η επιδειξιομανία των «ευγενών» στην οποία βασικό ρόλο παίζουν οι οίκοι ραπτικής που επινοούν διαφορετικά (για κάθε αλλαγή εποχής), πανάκριβα ρούχα, γούνες και φανταχτερά καπέλα, τα οποία, απαραιτήτως, πρέπει να επιδειχτούν στα πολυτελή εστιατόρια, όπερες, θέατρα αλλά και καμπαρέ που βρίσκονται σε μεγάλη άνθιση και όπου ρέει η σαμπάνια.

Απ’ την άλλη, ταυτόχρονα, τονίζονται σε κάθε ευκαιρία ο διαφορετικός τρόπος ζωής και τo χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Οι λαϊκές γειτονιές απομακρύνονται από τις περιοχές που ζουν οι εύποροι, οι αστικές συγκοινωνίες και τα μετρό γίνονται τα καθημερινά μέσα μεταφοράς των εργατών σε αντίθεση με τα πολυτελή βαγόνια και τα αμάξια των αφεντικών. Αυτές οι διακρίσεις και, φυσικά, το πολύ χαμηλό οικονομικό επίπεδο και η καταστολή επιφέρουν εντάσεις, συνεχείς διαμαρτυρίες, πορείες, διεκδικήσεις, έξαρση της μετανάστευσης, ιδεολογικές αλλαγές και δημιουργία εργατικών οργανώσεων με έντονη την παρουσία της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Προπολεμικά η «ηρεμία» επικρατεί ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις στην Ευρώπη. Ο πόλεμος και οι συγκρούσεις έχουν μεταφερθεί στις μακρινές αποικίες, όπου με την πρόφαση του εκπολιτισμού επιβάλουν με τα όπλα στους γηγενείς λαούς την επικυριαρχία τους. Οι μεγάλες αυτοκρατορίες (Αγγλία, Γαλλία) είναι αυτές που έχουν τις περισσότερες αποικίες και η Γερμανία, Αυστρία, Τουρκία είναι αυτές που επιθυμούν να γίνει ανακατανομή των εδαφών των αποικιών.

Α΄ Παγκόσμιος Εξουσιαστικός Πόλεμος

Κείμενο με αφορμή την λήξη του πριν από 100 έτη.

Όπως υποστηρίζουν οι «ειδικοί» της προϊστορίας Μπρεΐ και Λοτιέ, «δεν υπήρχε μεγάλο χάσμα μεταξύ του ανθρώπου κυνηγού και των ζώων. Οι δεσμοί ανάμεσά τους ακόμη δεν είχαν διαρρηχθεί και ο άνθρωπος ένιωθε κοντά στα ζώα που ζούσαν γύρω του και που σκότωναν και διατρέφονταν όπως αυτός… Απ’ αυτά πήρε όλες τις ιδιότητες ο πολιτισμός, τις άμβλυνε –ταχύτητα στις ενέργειές του, εξαιρετικά ανεπτυγμένες αισθήσεις όρασης, ακοής και όσφρησης, φυσική αντοχή σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό, ακριβή και λεπτομερή γνώση των ικανοτήτων και των συνηθειών των θηραμάτων, καθώς και μεγάλη επιδεξιότητα στην αποτελεσματική χρήση των υποτυπωδών όπλων που διέθετε».

Τεράστιες μεταβολές στο κλίμα, στην πανίδα και την χλωρίδα, επέτρεψαν την μετακίνηση μεγάλων κυρίως ζώων, ενώ άλλα είδη εξαφανίστηκαν δια παντός για διάφορες και διαφορετικές αιτίες. Τα εργαλεία που εμφανίστηκαν «ξαφνικά» στα χέρια μακρινών μας προγόνων άρχιζαν να σκαλίζουν την γη, αλλά και να δίνουν νέες δυνατότητες στους τροφοσυλλέκτες-κυνηγούς. Και όμως, δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι οι άνθρωποι της λίθινης εποχής ήταν φιλοπόλεμοι κυνηγοί.

Οκτώ με δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή μας, οι πρώτες αυτοσχέδιες πόλεις απέκτησαν τα πρώτα τείχη και τα πρώτα φυλάκια. Ανθρωπολόγοι αναφέρουν, παρ’ όλα αυτά, ότι στην Πολυνησία της προηγούμενης χιλιετηρίδας, όπως και σε πολλές φυλές των Ατζέκων, οι πολεμιστές αποσύρονταν όταν σκότωναν τον προσωπικό τους αντίπαλο για να τιμήσουν το πνεύμα του και θεωρώντας ότι εκπλήρωσαν το πολεμικό τους καθήκον. Εκατοντάδες χρόνια αργότερα, σε διαφορετικά μέρη, αλλά και εποχές, άνθρωποι πολεμούν για την επιβίωσή τους, για να προστατεύσουν τον χώρο που διέμεναν ή για την ελευθερία τους, αλλά όχι με μεθόδους και τακτικές που πολλαπλασίαζαν τις πιθανότητες ενός «άσκοπου θανάτου», που εξαφάνιζαν την πρωταρχική αρχή της μάχης μέχρι τότε: την κατοχύρωση της προσωπικής ασφάλειας.

Τα όρια που έθετε μια κοινότητα που συναινούσε στην διεξαγωγή μιας μάχης δεν υπερβαίνονταν ανεξάρτητα από την εξέλιξη των πραγμάτων.

Αναρχικό διήμερο 15 και 16 Νοεμβρίου 2018 στο Ε.Μ.Π.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2018

Να προσπαθούμε, να αντιστεκόμαστε, να επιμένουμε, να μην το βάζουμε κάτω, να είμαστε πιστοί, να αντιπαλεύουμε σώμα με σώμα τη μοίρα, να εκπλήσσουμε την καταστροφή με την αφοβία που δείχνουμε μπρος της, να αντιμαχόμαστε κατά μέτωπο την άδικη δύναμη και να λοιδωρούμε την κούφια νίκη, να στεκόμαστε ακλόνητοι, να βαστάμε ταμπούρι· από τέτοιο παράδειγμα έχουν οι λαοί ανάγκη, τέτοιο φως πρέπει να τους ηλεκτρίζει. (Β. Ουγκώ, Οι Άθλιοι)

Σικέ…

Μπούχτισα πια. Βαρέθηκα να μετράω και να ακούω.

Πρώτα, κάθε τρεις και λίγο νάσου κι εμφανιζότανε εκείνος ο ανεκδιήγητος ο Λεβέντης κάνοντας προβλέψεις για το πότε θα γίνουνε εκλογές. «Εκλογές θα γίνουν τον Μάιο», «Εκλογές θα γίνουν τον Ιούνιο, τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβριο», κλπ, κλπ. Σχοινί κορδόνι το πήγαινε. Από κοντά και οι δημοσιογράφοι στην καζούρα, αλλά με «σοβαρότητα» να τον ρωτάνε και να τον ξαναρωτάνε. Κι αυτός δώστου να συνεχίζει το χαβά του. Μέχρι που το καλαμπούρι κρύωσε και τον παρατήσανε και ησυχάσαμε και μείς από την απεραντοσύνη της μαλακίας που έδερνε και αυτούς που ρωτούσαν και αυτόν που σοβαρός-σοβαρός τους απαντούσε.

Τώρα, όλοι μαζί μιλάνε για προεκλογική περίοδο για να μπάσουνε τους κουτούς στην ανυπομονησία για το πότε θα γίνει το «σπουδαίο».

Το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Εξουσιαστικού Πολέμου

Τα σύνορα, ο πολιτισμός, η επιστήμη, η τεχνολογία, τα οπλικά συστήματα, η κοινωνιολογία, η πολιτική και η ψυχολογία (από τις ψυχώσεις κλπ) των κατοίκων της ευρώπης, αλλά και, σχεδόν, ολόκληρου του κόσμου, αναδιαμορφώνονται από τους δύο μεγάλους πολέμους που διεξάγονται το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και, οι οποίοι, στην ουσία αποτελούν ενιαίο πόλεμο, με ένα μεσοδιάστημα «ειρήνης» είκοσι ετών.

Πρώτος Μεγάλος Πόλεμος «λήγει» στις 11 Νοεμβρίου του 1918 με την υπογραφή ανακωχής ανάμεσα στον εκπρόσωπο της ηττημένης Γερμανίας Ματίας Ερτζμπέργκερ και τον στρατάρχη Φερντινάν Φος, στο δάσος της Κομπιέν (η οποία επικυρώνεται με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών στις 28 Ιουνίου 1919). Η λεγόμενη ανακωχή είναι ουσιαστικά μία «άνευ όρων» συνθηκολόγηση της Γερμανίας και περιλαμβάνει τα εξής:

Εντός δεκαπενθημέρου απαιτείται παράδοση από τη Γερμανία της Αλσατίας και Λωραίνης, αποχώρηση από θέσεις που κατείχε σε Γαλλία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο και αντικατάσταση των γερμανικών στρατευμάτων σε όλο το μήκος της δεξιάς όχθης του Ρήνου από στρατεύματα της «Αντάντ» τα οποία θα συντηρούσε η Γερμανία. Στο ίδιο χρονικό διάστημα οφείλει να αποσυρθεί από την Αυστροουγγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, γενικότερα να επιστρέψει στις θέσεις που είχε πριν τον πόλεμο (1/8/1914) και να εγκαταλείψει τα εδάφη που κατείχε στην ανατολική Αφρική. Επίσης, απαιτείται η αποκήρυξη της συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ με τη Ρωσία (Άνοιξη του 1918) και της συνθήκης του Βουκουρεστίου με τη Ρουμανία.

Τέλος, η Γερμανία, υποχρεούται να παραδώσει τον τεράστιο οπλισμό της (5 χιλιάδες πυροβόλα, 30 χιλιάδες πολυβόλα, 2 χιλιάδες αεροπλάνα, 3 χιλιάδες ολμοβόλα) και να παροπλίσει το στόλο της και να καταβάλει στους νικητές τεράστια αποζημίωση.

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΓΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ…

Λάβαμε την παρακάτω επιστολή την οποία και δημοσιεύουμε αυτούσια, αναγνωρίζοντας τον επείγοντα χαρακτήρα της έκκλησης και την αγωνία που κινητοποίησαν τον άγνωστο σε εμάς αποστολέα της…

Σύντροφοι,

Με αγωνία και τρέμοντας από συγκίνηση σάς γράφω αυτό το γράμμα.

Γνωρίζω τις ευαισθησίες σας και για τον λόγο αυτό τόλμησα να σας ενοχλήσω ελπίζοντας ότι οι ανησυχίες μου και η κραυγή αγωνίας μου θα εισακουστούν, θα προβληματίσουν, όχι μόνον εσάς, αλλά και πλήθος συντρόφων, που μάλλον έχουν υποτιμήσει τον κίνδυνο που απειλεί το ανταγωνιστικό κίνημα.

Και ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρξιακής φύσεως. Όχι, μην τρομάζετε. Δεν πέφτει πρόωρα η κυβέρνηση. Μην πάει ο νους σας στο κακό. Η ώρα η κρίσιμη, όμως, πλησιάζει. Η Δεξιά είναι έτοιμη να σηκώσει κεφάλι, έφτασε μάλιστα στο σημείο να κατηγορεί την κυβέρνηση ότι έγινε καθεστώς και ότι δεν μπορεί να κρύψει την μανία της για την εξουσία.

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 187ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Παρασκευή 2  Νοεμβρίου 2018, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο σε σημεία όπου διατίθεται ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος.

Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΚΟΤΖΙΑ: (Β) ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΠΙΛΟΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΔΕΜΕΝΑ…

Στις 16-10-2018 σύμφωνα με το Πρώτο Θέμα: «Μετά το τέλος του υπουργικού συμβουλίου ο κ. Κοτζιάς εκλήθη από τους δημοσιογράφους να διευκρινίσει τι ακριβώς συνέβη με τον κ. Καμμένο και ο υπουργός Εξωτερικών απάντησε «δεν ξέρω» αρνούμενος να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τις πληροφορίες για το λεκτικό επεισόδιο».

Την επομένη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος δηλώνει: «Αυτό που εξέπεμψε ο πρωθυπουργός ήταν σαφές, καθαρό και προς όλες τις κατευθύνσεις. Το τρένο της κυβέρνησης προχωρά, έχει σαφή κατεύθυνση, προχωρά σταθερά και θα φτάσει στον προορισμό του. Από κει και πέρα, όποιος δεν θέλει να φτάσει σε αυτόν τον προορισμό ή όποιος δυσφορεί στη διαδρομή μπορεί να κατέβει από το τρένο. Αυτό δεν θα επηρεάσει ουδόλως την ελληνική κυβέρνηση η οποία έχει ως κεντρικό της στόχο αυτή τη στιγμή, την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, την τόνωση της ανάκαμψης και την υποστήριξη των κοινωνικών στρωμάτων, που δυσανάλογα επιβαρύνθηκαν την περίοδο της κρίσης».

Ο Τζανακόπουλος, μάλιστα, δεν διστάζει να χαρακτηρίσει «φαντασιόπληκτες διαρροές» όλα όσα ήδη άρχιζαν να δημοσιοποιούνται σχετικά με τον «ομηρικό» καυγά εντός του υπουργικού συμβουλίου ανάμεσα σε Κοτζιά και Καμμένο. Στη συνέχεια εξηγεί και τους λόγους αποκεφαλισμού του Κοτζιά: «Ο πρωθυπουργός δεν παρακαλάει κανέναν. Δεν έχει φοβηθεί αυτός ο πρωθυπουργός ποτέ τις πολιτικές εξελίξεις. Τις προκαλεί ο ίδιος όταν θεωρεί ότι είναι καλό για την χώρα. Ο πρωθυπουργός χθες έθεσε ένα σαφές πολιτικό ζήτημα ότι η κυβέρνηση πρέπει να πορευθεί με ενότητα ως την λήξη της τετραετίας. Ο κ. Καμμένος διατηρεί την διαφωνία του, αλλά δεν συμπλέει με τη ΝΔ. Ο κ. Καμμένος είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμπλεύσει με τη ΝΔ και να αποσταθεροποιηθεί η χώρα».

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΚΟΤΖΙΑ: (Α) ΤΑ ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ…

Στην νομή της εξουσίας, όπως είναι γνωστό, κερδισμένες βγαίνουν πάντα οι ύαινες, αλλά και εκείνοι, που έχουν φροντίσει να έχουν γερές πλάτες. Ο πλέον αδίστακτος θα επικρατήσει, τα αφοσιωμένα τσιράκια θα επιβιώσουν για όσο χρονικό διά­στημα βέβαια, αποφασίσουν και με τους όρους που θα αποφασίσουν οι ισχυροί πάτρονές τους.

Στις 10-10-2018 ο υπουργός Άμυνας Π. Καμμένος δηλώνει ύστερα από συνάντηση, που είχε στις ΗΠΑ με τον υφυπουργό Εξωτερικών αρμόδιο για θέματα Ευρώπης Γουές Μίτσελ στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, πως τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στην πΓΔΜ καταδεικνύουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών δεν στηρίζει τη συμφωνία, εκφράζοντας την πεποίθηση, πως η συμφωνία των Πρεσπών δεν θα καταφέρει να επικυρωθεί στην πΓΔΜ. Στην συνέχεια πρότεινε ως εναλλακτική λύση, παρακάμπτοντας το ονοματολογικό, την υπογραφή αμυντικής συμφωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα, τη πΓΔΜ, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και σε μεταγενέστερο επίπεδο και τη Σερβία, με στόχο τη δημιουργία ενός τόξου σταθερότητας στα βόρεια σύνορα του ελλαδικού κράτους, υποστηρίζοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα αναχαιτιστεί η ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια και θα θωρακιστεί η σταθερότητα στην πΓΔΜ. Ο Καμμένος στην συνέχεια προτείνει στον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Τζέιμς Μάτις, στη συνάντηση που έχουν στο αμερικανικό Πεντάγωνο, να δημιουργηθούν μόνιμες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα στο Βόλο, τη Λάρισα και την Αλεξανδρούπολη.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΑΣΟΓΚΙ, Ο ΧΑΣΑΠΗΣ ΤΟΥ ΡΙΑΝΤ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ…

Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά. Ο σαουδαραβικής καταγωγής αρθρογράφος της Ουάσιγκτον Ποστ και μόνιμος κάτοικος ΗΠΑ δολοφονείται μέσα στο προξενείο του Σαουδαραβικού κράτους στην Κωνσταντινούπολη, ενώ στην συνέχεια κομματιάζεται στην κυριολεξία για να εξαφανιστούν με μεγαλύτερη ευκολία τα μέλη της σωρού του. Την επιχείρηση την φέρουν εις πέρας 15 μέλη των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας μαζί με έναν ιατροδικαστή-χειρούργο, που μεταβαίνουν προγραμματισμένα στην Τουρκία για τον σκοπό αυτό.

Στις 24 Οκτωβρίου ο πρίγκιπας Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν χαρακτηρίζει την υπόθεση «αποτρόπαιο έγκλημα, που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί» και πρόσθεσε ότι οι ένοχοι θα τιμωρηθούν. «Η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία συνεργάζονται για να επιτευχθούν αποτελέσματα», συμπλήρωσε, μιλώντας στο συνέδριο Future Investment Initiative, το αποκαλούμενο και «Νταβός της ερήμου», που πραγματοποιήθηκε με αρκετές απουσίες έπειτα από τη δολοφονία του δημοσιογράφου στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη.

Η εκτέλεση του Κατσίφα έχει ψωμί για όλη την πολιτική παράγκα

Τί γίνεται όταν ένα κράτος εκτελεί κάποιον που οι ιδέες του είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με τις δικές σου; Χαίρεσαι ή λυπάσαι; Σκέφτεσαι και αίσθάνεσαι ως ελεύθερος άνθρωπος ή σαν ανδρείκελο τής πολιτικής και των ιδεολογικών παρωπίδων;

Ο Κατσίφας είναι θύμα εξουσιαστικών ακροδεξιών ιδεολογιών που φαίνεται ότι είχε ενστερνιστεί, όπως και τα κτήνη που τον σκότωσαν. Λόγω των παραπάνω, προφανώς τον διακατείχε η ίδια λύσσα με αυτή που είχαν οι διώκτες και οι εκτελεστές του.

Βέβαια, η εκτέλεση του από ισχυρές δυνάμεις τής αλβανικής αστυνομίας άνοιξε την όρεξη σε όλους τους λάτρεις της εξουσίας. Σε εθνικιστές, αντιεθνικιστές, φασίστες, αντιφασίστες, δεξιούς, αριστερούς, φιλελεύθερους και κομμουνιστές. Σε όλους αυτούς που αρέσκονται να εξουσιάζουν και να επιβάλλονται. Σε όλο το πολιτικό συνάφι. Όλοι ανεξαιρέτως θα γλείψουν μέχρι και το τελευταίο κοκκαλάκι τού νεκρού για να επωφεληθούν πολιτικά, συσπειρώνοντας τούς υπηκόους και τους ακολουθητές τους. Όλοι διψάν και αναζητούν το αίμα.

Στη σωφρονιστική αποικία

του Franz Kafka

Εκδ. Κίχλη / Α΄ Έκδοση Φεβρουάριος 2017

σελ. 190

«ΕΝΑΣ ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ καταδικάζεται σε θάνατο. Την απόφαση θα εκτελέσει ένα «ιδιόρρυθμο» μηχάνημα εγγράφοντας με αιχμηρές ακίδες πάνω στο γυμνό του σώμα το παράπτωμά του. Βαρύνοντα ρόλο παίζουν δύο πρόσωπα: ο αξιωματικός, που ενδιαφέρεται μόνο για την καλή λειτουργία της μηχανής, και ο ερευνητής ταξιδιώτης, που αν και εκφράζει την αντίθεσή του ουσιαστικά παραμένει αμέτοχος και φροντίζει να αποδράσει τάχιστα από το ζοφερό τόπο.

Ο ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ο ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΙ» ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥΣ..

H υπόθεση Παπαντωνίου ακούστηκε πρώτη φορά το 2005, όταν σε τέσσερις γαλλικές εφημερίδες (Le Monde, Le Figaro, Liberation και L’ Humanité) το πρώην στέλεχος της Thales Engineering and Consulting, Michel Josserand κατήγγειλε μίζες και χρηματισμό Έλληνα υπουργού την «χρυσή» περίοδο των μεγάλων παραγγελιών 2002 – 2003. Ο καταγγέλλων, που ήταν και ο ίδιος προσωπικά αναμεμειγμένος σε άλλες υποθέσεις δωροδοκίας, είχε δώσει στοιχεία για τον ακριβό εκσυγχρονισμό των παλαιών φρεγατών, με υποκατασκευαστή την Thales Naval Nederland, αλλά και για το C4I, που έχασε η εταιρεία του, «επειδή πότισε χαμηλά», όπως αναφέρει, σε αντίθεση με την αμερικανικών συμφερόντων Saic.

Ο Παπαντωνίου, μάλιστα, μήνυσε τη «Liberation», η οποία καταδικάστηκε από τη γαλλική Δικαιοσύνη σε καταβολή 20.000 ευρώ, διότι «δημοσιοποίησε πληροφορίες εις βάρος του, χωρίς να τις ελέγξει…».

Δύο ἀκόμη…

Δύο ἀκόμη άνέκδοτα ἀπὸ τὸ βιβλίο ἡ πίπα του Στάλιν:

α) Τὸ καλύτερο ἀνέκδοτο

Ἕνας δικαστὴς βγαίνει ἀπό τὴν αἴθουσα τοῦ δικαστηρίου σκασμένος στα γέλια.

Τὸν βλέπει ἕνας συνάδελφὸς του καὶ ἐρωτᾶ:

– Τὶ ἔγινε;

– Ἄκουσα ἕνα ξεκαρδιστικὸ άνέκδοτο! Ἀπίστευτο!

Η ΠΙΠΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ (ΑΝΤΙ)ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ

Εισαγωγή, ανθολόγηση, απόδοση Γιώργος Τσακνιάς

σελ. 210

Α΄ Εκδοση Δεκέμβριος 2017

Β́  Έκδοση Φεβρουάριος 2018

Εκδ. Κίχλη

Στην ιδιαίτερα κατατοπιστική Εισαγωγή της Ανθολογίας αυτής των (αντι)σοβιετικών ανεκδότων, ο Γιώργος Τσακνιάς κατ’ αρχάς παρατηρεί ότι η εμφάνισή τους καταγράφεται ήδη από τα πρώτα χρόνια της εγκαθίδρυσης του σοβιετικού καθεστώτος παρά τις διώξεις όσων συλλαμβάνονταν, όχι μόνο να τα λένε αλλά και απλώς να τα ακούν· πρόκειται για ανέκδοτα που ασκούσαν κριτική ή γελοιοποιούσαν την εξουσία του καθεστώτος και την μαρξιστική λενινιστική ιδεολογία. Τα ανέκδοτα είχαν σε πολλές περιπτώσεις δεκάδες παραλλαγές, καθώς ήταν δημιούργημα αφ’ ενός του προφορικού λόγου και αφ’ ετέρου μιας «περιπλάνησης» στην αχανή και πολυπολιτισμική ΕΣΣΔ, αλλά και σε ολόκληρο το ανατολικό μπλοκ.

ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

του An Archos

Εκδ. Αλεξάνδρεια / Ά Έκδοση Σεπτέμβριος 2018

σελ. 64

Το βιβλιαράκι αυτό αναφέρεται συνοπτικά στην προέλευση και στην χρήση συμβόλων όπως η Κόκκινη Σημαία, η Μαύρη Σημαία, η Κοκκινόμαυρη Σημαία, το Σαμπό, η Μαύρη Γάτα, (η Αγριόγατα), το Μαύρο Ρόδο, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός και το Α σε κύκλο, ενώ περιέχει επίσης ένα έγχρωμο ένθετο δεκαεξασέλιδο όπου απεικονίζεται ποικιλία παραλλαγών συμβόλων με μαύρες σημαίες, αλφάδια και σύμβολα διαφόρων τάσεων.

Παραθέτουμε ενδεικτικά την προέλευση του Μαύρο Ρόδου όπως αυτή αναφέρεται στην παρούσα έκδοση.

Το Μαύρο Ρόδο

Πρέπει εξ αρχής να διευκρινήσουμε ότι μαύρο ρόδο δεν υφίσταται σε φυσική μορφή. Αυτό που εκλαμβάνουμε ως μαύρο ρόδο, είναι είτε πολύ βαθύ κόκκινο ρόδο είτε τεχνητά χρωματισμένο.

ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ;;;

«Στην πραγματικότητα υπάρχουν ελάχιστες, ίσως και καμία, σοσιαλιστικές ηγεσίες που δεν έχουν αναρριχηθεί σε τέτοια τριμμένα ζεστά καθίσματα. Σ’ ένα λιγότερο άμεσα αντιληπτό επίπεδο, οι επιτυχημένοι επαναστάτες κληρονομούν και τα πληροφοριακά δίκτυα του παλιού κράτους: μερικές φορές λειτουργούς και πληροφοριοδότες, αλλά πάντοτε έγγραφα, φακέλους, αρχεία, νόμους, οικονομικά αρχεία, απογραφές, χάρτες, συμφωνίες, αλληλογραφία, υπομνήματα και ούτω καθ’ εξής. Όπως συμβαίνει με το περίπλοκο σύστημα ηλεκτροδότησης σε κάθε μέγαρο, που ο ιδιοκτήτης το έχει βάλει στα πόδια, το κράτος περιμένει τον καινούργιο του ιδιοκτήτη που θα γυρίσει το διακόπτη για να βρει ξανά τον παλιό καλό εαυτό του. Δεν θα έπρεπε επομένως κανείς να εκπλήσσεται ιδιαίτερα αν οι επαναστατικές ηγεσίες συνειδητά ή ασυνείδητα, παίζουν τελικά τον ρόλο του μεγάλου γαιοκτήμονα». Μπένεκτιτ Άντερσον, Φαντασιακές Κοινότητες, Στοχασμοί για τις απαρχές και τη διάδοση του Εθνικισμού.

Είναι γνωστό ότι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι από κάθε μορφής κυριαρχία, όσο και αν παραμένουν γονατισμένοι, όσο και αν βρίσκονται αλυσοδεμένοι από κάθε είδους εξαρτήσεις βρίσκουν τα μονοπάτια που οδηγούν στις μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις.

Αυτό το γεγονός, όμως, δεν είναι αρκετό.

Πολλές φορές μια αποτυχημένη εξέγερση είναι χειρότερη από μια κοινωνική σύγκρουση χαμηλότερης μεν έντασης, αλλά καθαρότερης στα χαρακτηριστικά της. Δυστυχώς, η ορμή και ο πόθος για άμεση σύγκρουση των καλοπροαίρετων τουλάχιστον από τους συμμετέχοντες σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν οδηγούν στη λήψη εκείνων των αποφάσεων, που τουλάχιστον για τους αναρχικούς πρώτα απ’ όλα εξασφαλίζουν τον μη εκφυλισμό, σ’ όποιο βαθμό, των ιδεών τους.

Ο Ερρίκο Μαλατέστα υποστήριζε ότι δεν αρκεί να επιθυμούμε κάτι, αλλά αν θέλουμε να το αποκτήσουμε θα πρέπει οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσουμε τα κατάλληλα μέσα, τα μέσα εκείνα, που αναγκαστικά απορρέουν από τους στόχους, που επιδιώκουμε και από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αγωνιζόμαστε. Έτσι, αν σφάλουμε στην επιλογή των μέσων, όχι μόνο δεν θα φτάσουμε στον επιδιωκόμενο στόχο, αλλά θα απομακρυνθούμε περισσότερο απ’ αυτόν. «Όποιος βγαίνει στον δρόμο», έγραφε, «και παίρνει λάθος μονοπάτι, δεν φτάνει εκεί που θέλει, αλλά εκεί που τον πάει το μονοπάτι που πήρε».