Δύο όψεις έχει η ψυχή του ραγιά: Ο «Ελληναράς» και ο «Αμερικανο-ευρω-λιγούρης».

Ο «Ελληναράς» είναι συνήθως βουτηγμένος στα χρέη και στις πιστωτικές, αλλά εθνικά υπερήφανος για το Γιούρο, την Ολυμπιάδα και την ένδοξη καταγωγή του. Κοιτάζει με μισό μάτι τους μετανάστες, αλλά ξερογλύφεται με τις καλλίπυγες Μολδαβές, σκιάζεται με τους εχτρούς του Πατριαρχείου, του Ελληνισμού και με τον «βιαστή με το κατσαβίδι», ζητά περισσότερη αστυνόμευση, ει δυνατόν και μπάτσο κάτω από την πολυκατοικία του, λες και είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πιστεύει στα θαύματα και στα UFO και δίνει κάποια προσοχή στα λεγόμενα του Προφήτου Λιακόπουλου ότι, λέει, θα έρθουν έλληνες από τον Σείριο (το αστέρι, όχι της εθνικής Αθηνών-Λαμίας) και θα κυριαρχήσουν στον πλανήτη κτλ κτλ. Τον πιάνει ιερή αγανάκτηση, γιατί υπονοείται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος τα είχε με τον Ηφαιστίωνα πριν την Ροξάνη, στην γνωστή ταινία, και που να καταλάβει ο ηλίθιος, ότι οι σκοπιανοί επιμένουν ότι είναι οι πραγματικοί του απόγονοι, τώρα και με την βούλα των ΗΠΑ, και άρα αυτοί έχουν το πρόβλημα και όχι εμείς.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΡΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙ «ΗΡΩΕΣ» ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΤΟΥ 2015…

«Ξέρουμε πως ποτέ δεν αρπάζει κανείς την εξουσία, με την πρόθεση να την αφήσει μετά. Η εξουσία δεν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δεν εγκαθιδρύει κανείς δικτατορία για να προστατεύσει μία επανάσταση – κάνει επανάσταση για να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία. Η «διπλή σκέψη», ο δεύτερος κανόνας στον οποίο πιστεύει η οργάνωση (ο πρώτος είναι η συστηματική παραποίηση του παρελθόντος, αφού όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον), είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Να λες ηθελημένα ψέματα, ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να αρνιέσαι την ύπαρξη μίας αντικειμενικής πραγματικότητας, όταν την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει». G. Orwell. 

«Αργά ή γρήγορα πίσω από αυτή την πόρτα που σκέπασαν τα χόρτα, μια νέα γενιά θα μεγαλώνει κούκλες». Marsua Basho.

Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν (59 Χαϊκού)

Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο σε ομιλία του, το 2014, είχε δηλώσει μεταξύ άλλων ότι: «Η Ε.Ε. είναι ένα εργαστήρι της παγκοσμιοποίησης». Σε Έγγραφο Προβληματισμού Για Την Τιθάσευση της Παγκοσμιοποίησης (Μάιος 2017) της Ε.Ε. μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «Βρισκόμαστε ακόμη στο αρχικό στάδιο του μετασχηματισμού, κατά το οποίο η ψηφιοποίηση, τα ρομπότ, η τεχνητή νοημοσύνη, το διαδίκτυο των πραγμάτων, η τρισδιάστατη εκτύπωση θα μεταβάλλουν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο παράγουμε, εργαζόμαστε και καταναλώνουμε […] Το 2025, 61 % από τα 8 δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζουν στην Ασία, κυρίως στην Κίνα και την Ινδία. Το σχετικό μερίδιο της Ευρώπης στον παγκόσμιο πληθυσμό θα μειωθεί, και η ΕΕ των 27 θα αντιπροσωπεύει 5,5 %. Μπορεί έτσι να προκύψει μια πολυπολική παγκόσμια τάξη με διάφορες πολιτικές, τεχνολογικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Αλλά θα συνεπάγεται επίσης μεγάλες νέες αγορές για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις».

20 Σεπτεμβρίου 2018: Συζήτηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη

Θρησκεία και Ευρωπαϊκή Ένωση

Η θρησκεία και ειδικότερα η «κοσμική ηγεσία» της, έχει πάψει προ καιρού να έχει την καταλυτικότητα, την οποία παρουσίαζε στο παρελθόν, όσον αφορά το ρόλο της μέσα στη δόμηση του ίδιου του κρατικού καρκινώματος. Με εξαίρεση διάφορα μουσουλμανικά κράτη, κυρίως της Μ. Ανατολής και της Αφρικής, η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών κρατών, δεν στηρίζεται σε κάποια μορφή θρησκευτικού χαρακτήρα δόμησης, π.χ. ο ανώτατος ηγέτης να είναι ταυτόχρονα και θρησκευτικός, η νομοθεσία να είναι σύμφωνη με θρησκευτικές αρχές κ.λπ. Σε αντίθεση βέβαια με το παρελθόν, όπου οι ισχυρότερες μορφές κρατικής δόμησης, εμπεριείχαν την οποιαδήποτε θρησκεία, ως κυρίαρχο συστατικό δόμησης τους, όπως το Βυζάντιο, η Ρώμη κ.α.

Θρησκεία και Ευρωπαϊκή Ένωση (και όχι μόνο…)

Στις νέες διαμορφούμενες συνθήκες, οι θρησκείες είναι δεδομένο ότι δεν θα έχουν το ρόλο τον οποίον είχαν. Ο εκσυγχρονισμός τους, όχι όσον αφορά το εκάστοτε δόγμα αλλά την αναδιοργάνωση και αναδόμηση της λειτουργίας του μηχανισμού εκπροσώπησης του κάθε θεού στη γη, εμφανίζεται επιβεβλημένος, επειδή ακριβώς τα μέχρι τώρα δεδομένα προωθούν κλειστές εθνοκεντρικές λογικές, οι οποίες στέκονται αντιθετικά ως προς τους υφιστάμενους κυριαρχικούς σχεδιασμούς.

Σήμερα και μέσα στις γενικότερες κινήσεις της κυριαρχίας σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι σαφής η σπουδαιότητα της διαμόρφωσης, λειτουργίας και διατήρησης του ευρωπαϊκού υπέρ – κράτους. Και αυτό, γιατί εμφανίζεται ως δομικό στοιχείο της «μετά ’89» εποχής. Αποτελώντας ένα, ας το πούμε, σύγχρονο πείραμα σε πρακτικό επίπεδο, «ανανέωσης», αναδιαμόρφωσης,μερικές φορές ξεπεράσματος, ακόμη και «σύνθεσης» μοντέλων επιβολής του παρελθόντος.

Από το κλουβί στο κλαδί

Σκέφτηκα να κρατήσω μερικές θετικές σκέψεις για το τέλος. Αφορμή για αυτές αποτέλεσε ένα ανέλπιστο γεγονός, από αυτά που, όταν τα θωρείς κατάματα, αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα δεν είναι στην πράξη αδύνατον. Μου είπαν, λοιπόν, προ ολίγων ημερών, κάτι ξεπεσμένοι αριστοκρατοπόντικες (σαν την αφεντιά μου) πως στο Πάρκο της ΧΑΝΘ, άνωθεν τον Λευκού Πύργου, έχει γεμίσει ο τόπος με παπαγαλάκια χρώματος χλωρού! Η πρώτη, βέβαια, ερώτηση που τους απηύθυνα ήταν αν ο εν λόγω παραλογισμός τους σχετίζεται με τα υψηλά κβάντα μπύρας, που αφειδώς καταναλώνουν τους θερινούς μήνες ή αν έχουν στοιχηματίσει μεταξύ των για το ποιος θα αμολήσει τη μεγαλοπρεπέστερη κοτσάνα.

Η αλήθεια είναι πως τα λόγια μου τους εξόργισαν και με προκάλεσαν, αν έχω μουστάκια στο μουσούδι μου (τς τς τς, είναι κουβέντες τώρα αυτές για αριστοκράτες…), ας πάω μόνος μου να διαπιστώσω το αληθές του λόγου τους. Τί να κάνω, φόρεσα τα κουρέλια μου και πήγα. Ειλικρινώς, δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Και για να είμαι απόλυτα ακριβής, ούτε καν είχα φανταστεί πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί· δεκάδες σμήνη από πράσινα παπαγαλάκια να πετούν ΕΛΕΥΘΕΡΑ στον ουρανό, απολαμβάνοντας ανεμπόδιστα τη ζωή, δίχως κλουβί κι αιχμαλωσία. Η αποθέωση της εναγρίωσης σε όλο της το λαμπρό μεγαλείο! Αναρωτήθηκα, λοιπόν, με έκδηλη την απορία στις αυτάρες μου, «μα πώς είναι δυνατόν να συνέβη αυτό; Πώς βρέθηκαν εδώ όλοι αυτοί οι παπαγάλοι;».

Ο ΟΑΣΘ, η «αλληλεγγύη»και η (άμοιρη) κοινωνία!

Όχι, φίλτατοι αναγνώστες, δεν θα αλλάξω θέμα. Παραμένουμε, λοιπόν, σταθερά στο θράσος και τα ελαστικότατα όρια αυτού. Ενώ, λοιπόν, μελετούσα ενδελεχώς τη Βατραχομυομαχία, το ένδοξο τούτο έπος των προγόνων μου, ανάσκελα αραχτός στο υπονόμιο τσαρδί μου, ύψωσα το βλέμμα πέρα από το μαντεμένιο κιγκλίδωμα, για να το ξεκουράσω από την ανάγνωση του εν λόγω πονήματος, και τα μάτια μου συνάντησαν το ηλεκτρονικό μηχάνημα, που ενημερώνει (λέμε τώρα…) για τον χρόνο άφιξης των αστικών λεωφορείων (ναι, ορθώς καταλάβατε, διαβιώ εγγύτατα σε στάση). Τί το ήθελα;! Δεν έμενα καλύτερα αφοσιωμένος στα γενναία κατορθώματα του Λειχοπίνακα και του Εμβασίτριχου; Εκτός από τους χρόνους αφίξεων, η «θαυματουργή» αυτή μηχανή γνωστοποιούσε, προς κάθε ενδιαφερόμενο και μη, πως «Η αλληλεγγύη κρατά την κοινωνία όρθια. Ο ΟΑΣΘ στέκεται δίπλα στους πυρόπληκτους». Προς στιγμήν, έμεινα ασάλευτος, εκτός βέβαια της κάτω σιαγώνας μου, η οποία είχε αφεθεί χαρούμενα στο έλεος της βαρύτητας. Εν συνεχεία, ρίφθηκα εις το πάτωμα, ξεκαρδιζόμενος εις γέλωτες τρανταχτούς, σηκώνοντας στο πόδι (για άλλη μια φορά) τις όμορες ποντικότρυπες. Αν συνεχίσω, βέβαια, αυτά μου τα καμώματα, με βλέπω οσονούπω άστεγο· η σπιτονοικοκυρά μου, παρότι το «ρίχνει» πλέον φανερά στο Σύριζα, είναι παλιά πασόκα, παραδοσιακή, σκληροπυρηνική, με μουστάκες ωσάν του μακαρίτη του Χαραλαμπόπουλου (τουτέστιν ησυχία, τάξις, μικροϊδιοκτησία κι ασφάλεια), και δεν σηκώνει τέτοια.

Άτιμη ΜΚΟ μάς έφαγες τα μισθά μας!

Είναι μήπως το θράσος το ύψιστο «προσόν» της εποχής μας; Κι αν όντως είναι (για κάποιους), έχει όρια; Κι αν έχει ποιοι έχουν αναλάβει τον «σπουδαίο» αυτόν ρόλο, ως «ειδικοί θρασσολόγοι», να μας «διαφωτίσουν» για τα διαρκώς επεκτεινόμενα όρια του; Σουλατσάριζα, το λοιπόν, τις προάλλες, στο Κέντρο της Νυφίτσας του Θερμαϊκού, όπου τα πράσινα φύλλα είναι σπανιότερα κι από τον λευκό ρινόκερο και η ησυχία σπανιότερη κι από τα δυο μαζί, έσερνα την ουρά μου, σκουντούφλης κι άυπνος («έπεσαν» υπερωρίες βλέπετε στους υπονόμους), έως που μια στιγμή (θες από τύχη, θες από συνήθεια) το βλέμμα μου προσγειώθηκε άτσαλα στις αράδες μιας κινηματικής αφίσας «διαμαρτυρίας».

Για να μην σας κουράζω με παντελώς άχρηστες, αριστερίστικες λεπτομέρειες, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι «παθόντες» μάς πληροφορούσαν για την «άδικη», «απαράδεκτη» κι όλα τα κακά της μοίρας της, συμπεριφορά μιας ΜΚΟ (ναι, μάλιστα, από αυτές που «βοηθούν» πρόσφυγες και μετανάστες). Θα μου πείτε, βέβαια, «καλά ρε Πόντικα, εντάξει, όταν εργάζονται για τις ΜΚΟ, τούς ασκείς κριτική. Ωραία. Πώς όμως τους «βγάζεις (πάλι) στη σέντρα» με αφορμή μια αφίσα «διαμαρτυρίας» εναντίον μιας ΜΚΟ;

Πυρκαγιές, Πεύκα και διαμεσολάβηση

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό τη κότα; Πόσες φορές, επανειλημμένως, τίθεται το συγκεκριμένο ερώτημα, μετά από φυσικές καταστροφές ή φυσικά φαινόμενα, που απαιτούν την ενεργοποίηση και αποτελεσματικότητα του Κράτους και των φορέων του; Μετά την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική το ερώτημα είναι: ήταν η πυρκαγιά φονική ή η ολιγωρία του Κράτους; Έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλές αναλύσεις για τη συγκεκριμένη πυρκαγιά και καλό είναι να μην αναπαραχθούν ή επαναληφθούν. Να τονίσουμε απλά ότι οι δασικές πυρκαγιές αποτελούν ένα φυσικό φαινόμενο που έρχεται από πολύ παλιά από τότε που υπήρχαν δάση στη γη. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι όλες οι πυρκαγιές θα χαρακτηριστούν φυσικές διεργασίες, από την στιγμή που στη σύγχρονη εποχή ανθρωπογενείς επεμβάσεις τις προκαλούν ακούσια ή εκούσια. Η ΔΕΗ, μέσω του εναέριου δικτύου της, και οι κτηνοτρόφοι αποτελούν τους σημαντικότερους εμπρηστές σταθερά και συστηματικά. Παλαιότερα συμπεριλαμβάνονταν και οι χωματερές αλλά μέσω των ΧΥΤΑ έχει μειωθεί αισθητά η επίδρασή τους. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί ίσως θα θυμούνται την μεγάλη πυρκαγιά της Θάσου πριν από λίγα χρόνια, η οποία προκλήθηκε από το φαινόμενο των «ξηρών καταιγίδων». Ένα φυσικό φαινόμενο, όχι πολύ σπάνιο, όπου υπάρχει παρουσία κεραυνών χωρίς καθόλου ή με ελάχιστη βροχή.

6ος Κύκλος συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας (2η περίοδος)

Οι συζητήσεις της 2ης περιόδου του 6ου κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας θα γίνουν στον Χώρο της οδού Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο)

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΩΝ ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ

[…] Το βιβλίο «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΩΝ ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ» (έκδοση Ισνάφι) περιέχει δύο κείμενα: Το «Ο Εβραϊκός σοσιαλισμός στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη» του Σουκρού Ιλιτζάκ και το « Ζητήματα σχετικά με την απεργία των Ελλήνων σερβιτόρων στην Θεσσαλονίκη του 1908» της Μαρίνας Αγγελοπούλου.

Στο πρώτο κείμενο υπάρχουν πολλά στοιχεία για την σύσταση του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης την περίοδο των Νεότουρκων, την οικονομία της πόλης, πολεοδομικά χαρακτηριστικά της και την θέση της γυναίκας, σε σχέση πάντα με τις διάφορες εθνότητες που συνέθεταν την πόλη, αλλά επίσης και τις πολιτικές εξελίξεις στην διοίκησή της. Κυρίως, όμως, επικεντρώνεται στον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης, που σύμφωνα με το βιβλίο αριθμούσε 15.000 οικογένειες. Ένα σημείο στο οποίο επίσης επικεντρώνεται το κείμενο είναι η ίδρυση και λειτουργία της «Φεντερασιόν» (Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης) που αποτελούταν κυρίως από Εβραίους εργάτες. Το κείμενο αν και φαινομενικά προσεγγίζει την ιστορική αυτή περίοδο της Θεσσαλονίκης με ένα οικονομικο-κεντρικό, «ταξικό» πρίσμα, στην πραγματικότητα αποτελεί μια πολύ καλή προσπάθεια παρουσίασης της διαπλοκής και σύγκρουσης όλων των κοινωνικών παραμέτρων που συνέθεταν την κοινωνία της πόλης.

Καλή χρονιά, απ’ τα παλιά…

Καθὼς ἀρχίζει ἡ νέα σχολική περίοδος καλὸ εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τὴν δυναμικὴ παρουσία καὶ δράση τῶν μαθητῶν κατὰ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ 1990.

Γι’ αὐτό, δημοσιεύουμε μία προκήρυξη ποὺ κυκλοφόρησε ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ ποὺ διατυπώνει ἀλήθειες ποὺ ἰσχὐουν ἕως σήμερα.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΨΙΧΟΥΛΑ – ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ

Μετά την απεργία των καθηγητών το καλοκαίρι και τις ξεφουσκωμένες πια κινητοποιήσεις των κρατικών οργάνων (ΓΣΕΕ-ΕΦΕΕ), το κράτος πίστεψε ότι θα τα βρει εύκολα με τους μαθητές.

Με απειλές, προκατασκευασμένες «συζητήσεις» στην τηλεόραση, με …μια μερίδα από σπασίματα και ναρκωτικά στα σχολεία από τις τρομολάγνες φυλλάδες και να …τα «ΚΑΛΑ παιδιά» ξανά πίσω στα μαθήματά τους!!

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΗΓΕΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ὁμολογούμενον, λοιπὸν, ἀδερφὲ εἶναι ὅτι ἡ πίστη μας καὶ ἠ μετὰ προθυμίας ὑπακοὴ καὶ εὐπείθεια πρὸς τὴν κραταιὰν Βασιλείαν εἶναι ἀναμφιβόλως καὶ δίκαια καὶ νόμιμος καὶ συμφέρουσα εἰς τὸν ἑαυτόν μας, δίκαια μέν, ἐπειδὴ παραυτῆς ἔχομεν ἅπαντες οἱ πιστοὶ ραγιάδες τὸ ζῆν, ἀπολαμβάνοντες διηνεκοῦς περιθάλψεως. Νόμιμος δὲ ἐπειδὴ καὶ μᾶς τὸ νουθετεῖ καὶ ὁ ἱερὸς Ἀπόστολος ἐν τῆ πρώτη πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ κεφ. ΙΓ. Ὅτι δὲ εἶναι καὶ συμφέρουσα καὶ ἀνα­γκαιοτάτη ἡ μετὰ προθυμίας ὑπακοή, καὶ εἰς τοῦτο δὲν εἶναι καμμία ἀμφιβολία, ὡσὰν ὁποὺ κάθε καλὸς δοῦλος, μὲ τὴ χρεωστική του εὐπείθειαν καὶ προθυμίαν ἠμπορεῖ νὰ αὐξήσει καὶ τὴν πρὸς τὸν ἑαυτόν του δεσποτικὴν εὔνοιαν καὶ εὐσπλαχνίαν. Κατὰ πάντα λοιπὸν λόγον πρέπει νὰ φερώμεθα λόγω καὶ ἔργω καὶ διανοία ὡς πιστοὶ ραγιάδες πρὸς τὴν κραταιὰν ταύτην Βασιλείαν ἁπλῶς καὶ εἰς κάθε καιρόν. Πα­τριάρ­χης Προ­κό­πιος προς τον Ι­κο­νί­ου Ρα­φα­ήλ (Συ­νο­δι­κώς) αψ­πζω΄: Αυ­γού­στου ιη΄ (Ιω­άν­νου Οι­κο­νό­μου Λα­ρι­σαί­ου:  «Ε­πι­στο­λαί δια­φό­ρων 1759-1824», σ. 245)

Μέσα σε όλες τις εποχές η εκ­κλησία στάθηκε ο πλέον κατα­πιεστικός  και ο πιο «ο­πι­σθο­δρο­­μι­κός» δυ­νά­στης της κοι­νω­νί­ας. Έ­τσι και στην πε­ρί­ο­δο της ο­θω­μα­νι­κής κυ­ριαρ­χί­ας έ­δρα­σε σε συ­νερ­γα­σί­α με τον κα­τα­κτη­τή για να εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά τους υ­πο­τε­λείς της.

Η σθε­να­ρά αν­θε­νω­τι­κή της στά­ση, στη διάρ­κεια του λυ­κό­φω­τος της «Βυ­ζα­ντι­νής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας», η ο­ποί­α θα συμ­βά­λει ου­σια­στι­κά στην αλ­λα­γή του κυ­ριαρ­χι­κού σκη­νι­κού, δεν υ­πά­κουε μο­νά­χα (ό­πως ι­σχυ­ρί­ζε­ται η κρα­τού­σα ι­στο­ριο­γρα­φί­α) σε δογ­μα­τι­κούς λό­γους, αλ­λά α­πέ­βλε­πε και στην εν­δυ­νά­μω­ση του δια­χει­ρι­στι­κού της ρό­λου σ’ αυ­τό, γε­γο­νός που πι­στο­ποιεί η α­πό­σπα­ση των πε­ρί­φη­μων «προ­νο­μί­ων» α­πό τη σουλ­τα­νι­κή ε­ξου­σί­α, η ο­ποί­α εί­χε α­πό­λυ­τη α­νά­γκη τον γρα­φειο­κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό της εκ­κλη­σί­ας για την εύ­ρυθ­μη λει­τουρ­γί­α του κρά­τους, και τον α­φο­μοιω­τι­κό, χει­ρα­γω­γι­κό και κα­τα­σταλ­τι­κό της λό­γο για να ε­δραιώ­σει και να πα­γιώ­σει την κυ­ριαρ­χί­α της.

Η εκ­κλη­σί­α κα­τεί­χε α­πό τον και­ρό του βυ­ζα­ντί­ου τε­ρά­στιες ε­κτά­σεις, και πα­ρά το πέ­ρα­σμα μέ­ρους αυ­τών στο ο­θω­μα­νι­κό «δη­μό­σιο» και στη δι­καιο­δο­σί­α του κυ­ρί­αρ­χου ι­σλα­μι­κού δόγ­μα­τος (βα­κού­φια), στα τέ­λη του 18ου αιώ­να αυ­τές κα­λύ­πτουν το 1/4 του «ελ­λα­δι­κού χώ­ρου».

«ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ, ΓΕΡΑΣΙΜΕ…»

ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – 1974-2000

Δημήτρης Σκλαβενίτης / Εκδόσεις Ασίνη / Αθήνα 2016

Ο συγγραφέας στην Εισαγωγή του εν λόγω ιδιαίτερα αξιόλογου πονήματος, που καλύπτει μια σημαντική περίοδο 26 ετών, εξηγεί τους λόγους που τον παρακίνησαν στην εν λόγω μελέτη και συγγραφή:

«Η ισχνή καταγραφή και ανάλυση των μαθητικών δράσεων στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά λειτούργησε παρακινητικά στην απόφαση μου να καταπιαστώ με τη συλλογική δράση των μαθητών από τις πρώτες κιόλας μέρες μετά την πτώση της χούντας μέχρι το τέλος του 20^ου αιώνα, εστιάζοντας κυρίως στην σύνδεσή τους με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της περιόδου. Ενδεικτικά αναφέρω ότι κατά την διερεύνηση της ελληνικής βιβλιογραφίας εντοπίστηκαν μόνο τρεις εργασίες σχετικά με τις μαθητικές κινητοποιήσεις-καταλήψεις, που δημοσιεύτηκαν με αφορμή και τα γεγονότα της περιόδου 1990-1991 (οι δύο πρώτες) και 199801999 (η τρίτη) στα σχολεία […] Κοινό στοιχείο και των τριών παραπάνω μελετών είναι η προσέγγιση του φαινομένου των σχολικών καταλήψεων από την νομική του πλευρά και η εξακρίβωση των λόγων της νομιμοποίησής του σε κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο».

Ο Δημήτρης Σκλαβενίτης, επίσης, στην Εισαγωγή παρουσιάζει το βιβλίο που «διαρθρώνεται σε τρία μέρη που ανταποκρίνονται σε τρεις διαδοχικές χρονικές περιόδους, κατά την διάρκεια των οποίων αποτυπώνεται η εξέλιξη των μαθητικών κινητοποιήσεων στη Μεταπολίτευση».

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ «2» ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟ …ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ «ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΨΟΧΕΡΟΒΟΛΟΥΣΑΣ»*

Και μελαγχολικός
κρατώντας τίμιο λάβαρο
Ν’ ανοίγει την πομπή
ο εθνικός μαλάκας»…

Στα εξουσιαστικά παζάρια, όπως είναι γνωστό, αυτός που έχει το πάνω χέρι είναι εκείνος, ο οποίος λόγω ισχύος έχει μεγαλύτερη ικανότητα να επιβάλλει την θέλησή του. Η ικανότητα αυτή αυξάνεται ακόμα περισσότερο, όταν η «άλλη» πλευρά είναι στριμωγμένη χρονικά, δηλαδή, βιάζεται για διάφορους λόγους να λύσει ένα «πρόβλημα» εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις φαινομενικά «άλυτα» ή «περίπλοκα» ζητήματα αίφνης διευθετούνται εν ριπή οφθαλμού. Στις λεγόμενες διεθνείς σχέσεις, όμως, δεν υπάρχει ζήτημα το οποίο αποκόπτεται από την λεγόμενη συνολική ατζέντα, αλλά αντίθετα η έκβαση κάθε είδους επιμέρους διαπραγμάτευσης εξαρτάται από τις συνολικότερες διευθετήσεις. Έτσι, η «λύση» ενός ζητήματος παρ’ ότι οφείλεται σε φανερές ή μη παραχωρήσεις εμφανίζεται ως αποτέλεσμα ολοκλήρωσης θεσμικών διαδικασιών.

Το ζήτημα της ομηρίας και τελικά της απελευθέρωσης από το τουρκικό κράτος των δύο ελλήνων στρατιωτικών είναι χαρακτηριστικότατο.

Ξεκινώντας από την σχετική ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ας κρατήσουμε την σημασία της διατύπωσης ότι η στρατιωτική περίπολος «φέρεται να εντοπίστηκε από τουρκική περίπολο σε τουρκικό έδαφος» και φυσικά ότι απουσιάζει η οιαδήποτε αναφορά σε σύλληψη παρά μόνο σε τυπικές διαδικασίες που αναμενόταν (;) να ολοκληρωθούν, όπως συνήθως…

Δ.Ε.Θ. Μια μικρή Αναδρομή…

«Η Θεσσαλονίκη υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία, βαλκανικό λιμάνι, πόλη ελληνική και οθωμανική, εβραϊκή και διεθνής, ήταν στον πρώιμο 18ο αιώνα εξίσου «ανεπτυγμένη» με πολλές πόλεις της βορειοδυτικής Ευρώπης»[1].

Θεσσαλονίκη. Η πυρκαγιά του 1917 που έφερε τον ανασχεδιασμό της πόλης.

Θεσσαλονικη: Η πόλη των εμπόρων, αλλά και των προσφύγων. Καταφύγιο των διωγμένων από τις ισπανικές κτήσεις εβραίων, της Ιβηρικής και της Ιταλίας ανάμεσα στα 1492 και 1580 και, αιώνες μετά, των προσφύγων της Μ. Ασίας στα 1922, καταφύγιο της εξαρχικής κοινότητας[2] στα 1860, από την οποία ξεπήδησαν οι Βαρκάρηδες, επαναστάτες βούλγαροι αναρχικοί, που έκαναν την πόλη να δονείται στις 3 Μαΐου του 1903, καταστρέφοντας την Οθωμανική Τράπεζα, την Γερμανική Λέσχη, τρία «ευρωπαϊκά καφενεία», το γαλλικό ατμόπλοιο Γκουανταλκιβίρ στο λιμάνι, και το εργοστάσιο Αεριόφωτος.

Αλλά ας πάμε για μια «στιγμή» πολύ πιο πίσω.

Στις ανασκαφές που έγιναν κατά την χάραξη της οδού Διοικητηρίου μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 1917, βρέθηκαν ερείπια αρχαίων ναών και διαπιστώθηκε από αρχαιολόγους η λατρεία των γνωστών Καβείρων της Σαμοθράκης. Προς τιμήν αυτών των «μυστηριακών θεοτήτων» μαζεύονταν στην Θεσσαλονίκη έμποροι από ολόκληρη την Βαλκανική.

Οι πυρκαγιές, τα προηγούμενα και τα επερχόμενα

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο 86^ο φύλλου (Σεπτέμβριος 2009) της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και άπτεται ορισμένων πλευρών που σχετίζονται με τις πυρκαγιές. Οπωσδήποτε ένα μέρος των επισημάνσεων αφορά και το πρόσφατο κρατικό έγκλημα στο ΜΑΤΙ και πιο συγκεκριμένα την «αποκατάσταση», την «αναμόρφωση» και εν τέλει την «αξιοποίηση» την οποία επαγγέλλονται οι νυν και οι επόμενοι διαχειριστές των κρατικών και εξουσιαστικών υποθέσεων.

Αφού ολοκληρώθηκε το κτηματολόγιο το 2008 με σκοπό την αναγνώριση δασικών εκτάσεων ως ιδιοκτησιών, τον περασμένο Απρίλιο, το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ παρουσίασε το νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής.

Σύμφωνα με αυτό, συνολικά 250.000 στρέμματα γης στην Ανατολική, τη ΒΑ και τη ΝΑ Αττική επρόκειτο να ενταχθούν στο σχέδιο πόλης.

Βάσει των στοιχείων του Ευρωπαϊκού Πληροφοριακού Συστήματος Δασικών Πυρκαγιών, 313.680 στρέμματα καταστράφηκαν (εντελώς τυχαία) από τις πυρκαγιές στην ΒΑ Αττική.

«Οι πρώτες εστίες των πυρκαγιών εκδηλώθηκαν πολύ κοντά στις εγκαταστάσεις εργοληπτικής εταιρείας στο Γραμματικό, που έχει αναλάβει την κατασκευή του γνωστού ΧΥΤΑ, ο οποίος έχει προκαλέσει οργισμένες αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής. Πρόκειται για εταιρεία θυγατρική μεγάλου ομίλου, με ειδίκευση σε ανάλογα έργα, τα οποία αποδεικνύονται εξαιρετικά επικερδή, καθώς τα προ φόρων κέρδη της στις δύο τελευταίες χρήσεις ξεπερνούν συνολικά τα 30 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με τους δημοσιευμένους ισολογισμούς […] οι καταστροφικές πυρκαγιές που κατέκαψαν τις καταπατημένες, από τον εργολάβο, σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες τους, εκτάσεις, αλλά και μεγάλες εκτάσεις στην ευρύτερη περιοχή, με αποτέλεσμα πολλοί στην κατασκευαστική αγορά να εκτιμούν, ότι ανοίγει πλέον διάπλατα ο δρόμος για την καταβολή χαμηλών αποζημιώσεων στους ιδιοκτήτες, ώστε να απεμπλακεί η κατασκευή του ΧΥΤΑ από τις προσφυγές τους. «Ήταν μια πολύ βολική φωτιά για τους θιασώτες του νέου ΧΥΤΑ στο Γραμματικό», τονίζουν χαρακτηριστικά στελέχη εργοληπτικών εταιρειών. Χρυσές δουλειές…» (Πρώτο Θέμα, Οικονομία 25/8/2009)

ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ 1876-1936 (Μέρος Δ΄)

Απεργία καπνεργατών, Θεσσαλονίκη 1936

1931. Αρ­χές Νο­εμ­βρί­ου. Α­περ­γί­α των υ­πο­δη­μα­τερ­γα­τών Α­θή­νας, Πει­ραιά, Θεσ/νί­κης και άλ­λων πό­λε­ων που κρά­τη­σε 45 μέ­ρες. Κα­τά τη διάρ­κεια της α­περ­γί­ας γίνονται πολ­λές συ­γκρού­σεις με τη χω­ρο­φυ­λα­κή και τους α­περ­γο­σπά­στες, μέ­χρι και α­πό­πει­ρες με δυ­να­μί­τη κα­τά των δεύ­τε­ρων.

1931, 26 Νο­εμ­βρί­ου. Πει­ραιάς. Σο­βα­ρά ε­πει­σό­δια στο λι­μά­νι με­τα­ξύ, των φορ­το­εκ­φορ­τω­τών και της χω­ρο­φυ­λα­κής με πολ­λούς τραυ­μα­τί­ες. Τις μέ­ρες που α­κο­λουθούν γίνονται πολ­λές συ­γκρού­σεις και το κρά­τος α­να­γκάζεται να υ­πο­χω­ρή­σει στα αιτήματά τους.

1931, 4 Δε­κεμ­βρί­ου. Α­θή­να. Η α­στυ­νο­μί­α επιχειρεί να μπει στα γρα­φεί­α της ο­μο­σπον­δί­ας των αρ­τερ­γα­τών, που βρί­σκο­νταν στην ο­δό Λυ­κούρ­γου. Οι αρ­τερ­γά­τες, που βρί­σκο­νταν μα­ζε­μέ­νοι απ’ έ­ξω, υ­πε­ρα­σπί­ζονται την εί­σο­δο του κτι­ρί­ου. Χτυ­πιούνται ά­γρια με τους α­στυ­φύ­λα­κες, με α­πο­τέ­λε­σμα πολ­λούς τραυ­μα­τι­σμούς και α­πό τις δυο πλευ­ρές.

1935, Αρ­χές Αυ­γού­στου. Η­ρά­κλειο. Ό­λοι οι ερ­γά­τες της πό­λης κα­τε­βαί­νουν σε α­περ­γί­α διαρ­κεί­ας. Δια­δη­λώ­νο­ντας προς τη νο­μαρ­χί­α δέ­χο­νται τα πυ­ρά του στρα­τού.7 νε­κροί και πολ­λοί τραυ­μα­τί­ες εί­ναι ο θλι­βε­ρός α­πο­λο­γι­σμός. Χτυ­πούν οι κα­μπά­νες. Ό­λος ο πλη­θυ­σμός της πό­λης κα­τε­βαί­νει στο δρό­μο σε πα­λλαϊ­κό συλλαλητήριο. Οι α­περ­γοί ο­πλί­ζο­νται με κα­ρα­μπί­νες, του­φέ­κια, ξύ­λα κ.ά.. Το κρά­τος, α­νή­συ­χο για την ε­ξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των στέλ­νει α­πό τα Χα­νιά μια με­ραρ­χί­α στρα­τού, α­πό τον Πει­ραιά τα α­ντι­τορ­πι­λι­κά «Σπέ­τσες» και «Υ­δρα» και έ­να σμή­νος βομ­βαρ­δι­στι­κών. Η ε­ξέ­γερ­ση πνί­γε­ται στο αί­μα των κα­τα­πιε­σμέ­νων και γί­νο­νται ε­κα­το­ντά­δες συλ­λή­ψεις.

ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ 1876-1936 (Μέρος Γ΄)

Φυσητές (1930)

1927, 19 Φεβρουαρίου. Θεσ­σα­λο­νί­κη. Χι­λιά­δες κα­πνερ­γά­τες α­κο­λου­θούν την κη­δεί­α του συ­να­δέλ­φου τους Κά­ρεν­φιλ, που έχει σκο­τω­θεί σε συ­μπλο­κές με την χω­ρο­φυ­λα­κή έ­ξω α­πό το ερ­γο­στά­σιο Σπί­ρερ. Κα­τά τη διάρ­κεια της κη­δεί­ας θα ε­πα­να­λη­φθούν οι συ­γκρού­σεις στους δρό­μους της πό­λης.

1927, Φεβρουάριος. Α­γρί­νιο. Ά­γρια συ­μπλο­κή α­περ­γών κα­πνερ­γα­τών και α­στυ­νο­μί­ας έχει σαν α­πο­τέ­λε­σμα 4 νε­κρούς κα­πνερ­γά­τες.

1927, 10 Μάρτιος. Α­θή­να. Α­περ­γί­α των ε­παγ­γελ­μα­τιών. Μια ε­πι­τρο­πή τους έχει πά­ει να συ­ζη­τή­σει με τους αρ­μό­διους υ­πουρ­γούς, ε­νώ οι υ­πό­λοι­ποι συγκεντρώνονται έ­ξω α­πό τα γρα­φεί­α τους, στην ο­δό Θε­μι­στο­κλέ­ους, πε­ρι­μέ­νο­ντας το α­πο­τέ­λε­σμα της συ­ζή­τη­σης. Επιστρέφοντας η ε­πι­τρο­πή αναγγέλλει ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση θα λύ­σει τα προ­βλή­μα­τά τους, ο­πό­τε η διοί­κη­ση αποφασίζει την λή­ξη της α­περγί­ας. Ο συγκεντρωμένος κό­σμος δεν πεί­θε­ται. Με­ρι­κοί α­νε­βαί­νουν στα γρα­φεί­α, παίρ­νουν τη ση­μαί­α τους και κα­τε­βαί­νουν στο δρό­μο. Δη­μιουρ­γεί­ται αυ­θόρ­μη­τη δια­δή­λω­ση. Στο Αρ­σά­κειο τους πε­ρι­μέ­νουν στρα­τός και χω­ρο­φυ­λα­κή ε­νώ μιά α­ντλί­α κα­τα­βρέ­χει τους δια­δη­λω­τές. Αυ­τοί ε­πι­τί­θε­νται για να την κα­τα­λά­βουν. Οι στρα­τιώ­τες πυ­ρο­βο­λούν με α­πο­τέ­λε­σμα 3 νε­κρούς α­περ­γούς. Η αυ­θόρ­μη­τη αυτή δια­δή­λω­ση δημιουργεί φόβο στο κρά­τος λό­γω της βιαιό­τη­τας που πε­ριέχει, του αυ­θόρ­μη­του, του πα­ρα­γκω­νι­σμού των συν­δι­κα­λι­στών και την μη πί­στη στα λό­για τους.

ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ 1876-1936 (Μέρος Β΄)

1910, 6 Μαρτίου. Ν. Λα­ρί­σης. Αυ­τή τη μέ­ρα έχει α­πο­φα­σι­στεί α­πό τους κο­λί­γους, να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί πα­να­γρο­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση της πε­ριο­χής του Λα­ρι­σαϊ­κού κά­μπου στη Λά­ρι­σα. Στην αρ­χή μά­λι­στα ρί­χνεται α­πό πολ­λούς η ι­δέ­α να κα­τε­βούν ό­λοι οι α­γρό­τες ο­πλι­σμέ­νοι και έ­τοι­μοι για κά­θε εν­δε­χό­με­νο. Μα τό­τε μπαίνουν στη μέ­ση οι δή­μαρ­χοι (πλού­σιοι ό­λοι τους), οι πο­λι­τι­κά­ντη­δες και οι άλ­λοι «α­γρο­τι­στές» και κινδυ­νο­λογούν. Υποστηρίζουν πως αν κα­τε­βούν έ­νο­πλοι, θα τους σφά­ξει ο στρα­τός και ισχυρίζονται ό­τι «τώ­ρα δεν εί­ναι κα­τάλ­λη­λες οι συν­θή­κες, ας το α­φή­σου­με για το ε­πό­με­νο Σάβ­βα­το». Μ’ αυτά πετυχαίνουν να πιά­σει το «ει­ρη­νι­στι­κό» τους κή­ρυγ­μα.

Οι α­γρό­τες α­πό το πρωί της 6ης Μάρτη αρχίζουν να συρ­ρέ­ουν κα­τά ε­κα­το­ντά­δες στη Λά­ρι­σα. Πρώ­τοι μπαίνουν οι κο­λι­γά­δες του δή­μου Κρά­νω­να, με μαύ­ρες και κόκ­κι­νες ση­μαί­ες κι έ­πει­τα κι άλ­λοι κι άλ­λοι… Εν τω με­τα­ξύ η πό­λη στρα­το­κρα­τεί­ται, α­πό την προ­η­γού­με­νη μέ­ρα ή­δη, με­τά α­πό δια­τα­γή του νο­μάρ­χη. Πρόκειται γι’ αυτόν που εί­πε: «Μα τι θέ­γουν πα­ντε­σπά­νι να φά­νε; Αυ­τοί δεν εί­ναι α­φε­ντι­κά μα σκλά­βοι… Αι κοι­νω­νί­γαι γεν μπο­ρούν να πγο­ο­δέ­ψουν ό­ταν ο ό­κλος α­ποτ­γα­χεί­νε­ται. Πγέ­πει να πγο­λά­βο­μεν τας α­ναρ­χι­κάς εκ­δη­λώ­σεις…»

ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ 1876-1936 (Μέρος Α΄)

Λαυρεωτικά

1876, αρ­χές Οκτωβρίου. Πάτρα. Χω­ρι­κοί καί­νε την α­πο­θή­κη του κρα­τι­κού μο­νο­πω­λί­ου στην Πά­τρα, σε μιά έ­μπρα­κτη α­πά­ντη­ση στην λή­στευ­σή τους α­πό το κρα­τι­κό μο­νο­πώ­λιο.

1879, Μάρ­τιος. Σύ­ρος. Η α­περ­γί­α των βυρ­σο­δε­ψών κα­τα­λή­γει σε βί­αιες συ­γκρού­σεις με την ε­θνο­φρου­ρά. Οι α­περ­γοί κα­τα­στρέ­φουν έ­να βυρ­σο­δε­ψεί­ο, στή­νο­νται ο­δο­φράγ­μα­τα, γί­νο­νται ά­γριες ο­δο­μα­χί­ες ό­που σκο­τώ­νε­ται έ­νας ε­θνο­φύ­λα­κας και τραυ­μα­τί­ζο­νται πολ­λοί. Πολλοί είναι και οι τραυματίες από τους εργάτες. Ε­νερ­γη­τι­κό μέ­ρος και στην α­περ­γί­α και στις συ­γκρού­σεις πή­ρε ο Α­ναρ­χι­κός Ό­μι­λος Σύ­ρου.

1894, Μάϊος. Α­θή­να. Πρώ­τος ε­ορ­τα­σμός της πρω­το­μα­γιάς στη Ελ­λά­δα. Λί­γες μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα ο Καλ­λέρ­γης (έ­νας α­πό τους πρω­τερ­γά­τες του σο­σια­λι­σμού στον Ελ­λα­δι­κό χώ­ρο) την ώ­ρα που συ­νε­δρί­α­ζε η βου­λή, άρ­χι­σε να δια­βά­ζει το μή­νυ­μα της πρω­το­μα­γιάς, α­πό το δη­μο­σιο­γρα­φι­κό θε­ω­ρεί­ο,.