Οι μπαλαντέρ

Ο συνυπολογισμός των μεριδίων προς τους ευκαιριακούς πλην πολύτιμους συνεργάτες των κυρίαρχων μερικές φορές δυσκολεύει. Αλλά και οι πιο δύσκολες εξισώσεις έχουν την λύση τους. Δεν υπάρχει «άλυτο πρόβλημα» για τους μαιτρ της πολιτικής.

Υπάρχει ένα παλιό αραβικό πρόβλημα από την εποχή του Χαρούν Αλ-Ρασίντ, που θυμόμασταν όσοι προτιμούσαμε τα ιστορικά σημειώματα στο περιθώριο του βιβλίου της αριθμητικής, ίσως γιατί μας ενέπνεαν περισσότερο οι «Χίλιες και Μία Νύχτες», τα παλάτια της Βαγδάτης, η πρακτική σοφία των Αράβων και οι καμήλες τους, από τους βλοσυρούς αρχαίους και τα θεωρήματά τους.

Μακεδονικό, ώρα μηδέν: Η κύρωση της επαίσχυντης συμφωνίας προ των πυλών

Την επαύριο του ογκώδους συλλαλητηρίου του περασμένου Ιούνη, ο τότε υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως «αυτοί που δεν κατέβηκαν ήταν περισσότεροι». Και έσπευσε να δηλώσει συνειδησιακά ήσυχος, εφόσον, βάσει της παραπάνω «συλλογιστικής», εκπροσωπεί την πλειοψηφία, την οποία βέβαια με αυθαίρετο τρόπο χρωμάτισε όπως τον βόλευε.

Μία από τις «λογικές» που ατύπως θέσπισε η παγκόσμια τάξη που προέκυψε μετά το 1989 ήταν πως όποιος δεν εκφράζεται ή δεν αντιδρά ξεκάθαρα και φανερά αυτομάτως θεωρείται ότι συναινεί και συμφωνεί με τα σχέδιά της, ακόμα και στην περίπτωση που δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτά, ώστε να είναι σε θέση να αντιδράσει. Ας πρόσεχε, ας φρόντιζε να γνωρίσει.

Ήταν μια τετριμμένη (πλέον) ακροβασία από τον «κύριο ΣΤΑΖΙ» (κατά τους πρώην συντρόφους του), αλλά επαρκής, ώστε να επιστρέψει τον κλονισμό που δέχτηκε η τρέχουσα εξουσιαστική διαχείριση των πραγμάτων πίσω στην πηγή του, δηλαδή στους συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια. «Όταν είσαι περικυκλωμένος, πανικόβαλλε τον ίδιο τον εχθρό». Το σύνθημα είχε δοθεί και ο μηχανισμός της προπαγάνδας έσπευσε να υιοθετήσει την δέουσα απαξιωτική τακτική, προσπερνώντας το παρόν με «επίθεση στο μέλλον»: «Δεν υπάρχετε. Εμείς συνεχίζουμε. Και τί άλλο, άραγε, μπορείτε να κάνετε;».

Χρονικό γεγονότων και κινητοποιήσεων των ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ (Μέρος Β΄ 7/12-22/12/18)

7 Δεκεμβρίου: Παρά τις μεγάλες επαναστατικές εξαγγελίες από τα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες για απεργίες διαρκείας κτλ στις 7 του Δεκέμβρη ανακοινώνουν άρση της απεργίας στις μεταφορές γιατί μετά από προφορική (!) διαβεβαίωση του υπουργού μεταφορών ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά τους σχετικά την αμοιβή των υπερωριών τους. Έτσι έλαβε τέλος άλλη μια επαναστατική γυμναστική.

30 κίτρινα γιλέκα με τα χέρια στα κεφάλια και γονατιστοί με σαφή αναφορά στον τρόπο σύλληψης των 147 μαθητών, συγκεντρώνονται έξω από εργοστάσιο κατασκευής δακρυγόνων και εξοπλισμών για τις αστυνομικές δυνάμεις όλης της Ευρώπης, με πανώ που αφορούσε το σταμάτημα της καταστολής.

Πολλοί εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι της μετριοπαθούς πτέρυγας των Κίτρινων Γιλέκων καλούν τον κόσμο να μην ταξιδέψει στο Παρίσι για την κινητοποίηση στις 8 Δεκέμβρη αλλά να εκφραστεί στις περιφέρειες. Η «εκ των έσω» καταστολή έχει ήδη αρχίσει!

Χρονικό γεγονότων και κινητοποιήσεων των ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ (Μέρος Α΄ 17/11-6/12/18)

Τα Κίτρινα Γιλέκα γεννήθηκαν αυθόρμητα μέσα από τα social media στα μέσα Οκτώβρη του 2018. Υπάρχουν όμως και πολλοί που υποστηρίζουν ότι η πρώιμη δημιουργία τους εντοπίζεται σε ένα διαδικτυακό κάλεσμα συλλογής υπογραφών ενάντια στην αύξηση των καυσίμων στα μέσα Μαΐου.

Η ιδέα του κίτρινου γιλέκου είναι πραγματικά μια πάρα πολύ έξυπνη σκέψη. Προσδίδει στους διαδηλωτές μια ομοιογένεια παρά το ότι μπορεί στην πραγματικότητα να είναι πολύ διαφορετικοί, να προέρχονται από πολλά διαφορετικά στρώματα αντιλήψεις κλπ, αλλά μπροστά στις διεκδικήσεις να είναι όλοι ίδιοι να είναι οι καταπιεζόμενοι ενάντια στους καταπιεστές. Για το λόγο αυτό το σώμα που κρύβεται κάτω από ένα Κίτρινο Γιλέκο μπορεί να είναι άνεργου, φοιτητή, μαθητή, εργαζόμενου, εργάτη, αναρχικού, αριστερού, δεξιού αριστερού και ακροδεξιού. Για το λόγο αυτό επίσης βλέπουμε ότι υπάρχουν και ενδογενείς συγκρούσεις ανάμεσα στα Κίτρινα Γιλέκα, πράγμα απολύτως λογικό. Από την πρώτη στιγμή ο Μακρόν έψαχνε εναγωνίως αντιπροσώπους αυτού του κύματος οργής ώστε να μπορέσει να το ελέγξει. Μάταια όμως. Αντιπρόσωποι δεν υπάρχουν, δυστυχώς για του γάλλους εξουσιαστές, ευτυχώς για όλους εμάς. Κάποιοι εντελώς άγνωστοι που εμφανίστηκαν στα κανάλια ως αντιπρόσωποι ήταν εντελώς ξένο σώμα, μάλιστα κάποιοι είχαν και υπηρετικό προσωπικό για να τους κρατάει την ομπρέλα όταν έκαναν δηλώσεις έξω από το προεδρικό μέγαρο.

«Η ζωή ξυπνάει για δουλειά»

Ένα τραγούδι για την δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν

Στις 17 Ιανουαρίου το 2013 ένας 27χρονος πακιστανός, ο Σαχζάτ Λουκμάν, δολοφονείται από δύο έλληνες ακροδεξιούς, με πολλές μαχαιριές στο σώμα του. Ο Λουκμάν είχε ξεκινήσει με το ποδήλατο από το Περιστέρι όπου έμενε, για να πάει στα Πετράλωνα όπου εργαζόταν σε λαϊκή αγορά. Στις 3.30 το πρωί, στην οδό Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα, οι δύο δολοφόνοι οδηγώντας μηχανάκι εντοπίζουν τον Λουκμάν επάνω στο ποδήλατο και τον σκοτώνουν. Λίγη ώρα αργότερα οι δολοφόνοι συλλαμβάνονται στο Σύνταγμα έχοντας ακόμα επάνω τους τα ματωμένα μαχαίρια που δολοφόνησαν τον Λουκμάν. Το γεγονός αυτό δείχνει την σιγουριά ότι η δολοφονία που διέπραξαν θα περάσει απαρατήρητη, όπως όταν ένα αμάξι ξεκοιλιάζει ένα περιστέρι.

Ένας αθώος, ένας αδύναμος ένας φτωχός εργαζόμενος που είχε επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης, δουλεύοντας στις λαϊκές αγορές και όχι τον εύκολο της πώλησης ναρκωτικών και της εμπλοκής με τις μαφίες των τσιγάρων, δολοφονείται από δύο μισάνθρωπους και μιάσματα που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανώτερους, δυνατότερους και κυρίαρχους.

Όλα τα γουρούνια στη βιτρίνα

Βιώνουμε μία εποχή αποκαλύψεων, που γίνονται ξεκάθαρες ακόμη και στους πλέον ανυποψίαστους.

Είναι η αποκάλυψη του ουσιαστικού ρόλου της αριστεράς (κομμουνιστικής και μη) που αποτελεί, όπως συνέβαινε ανέκαθεν, κομμάτι και στήριγμα της κάθε εγχώριας εξουσίας και συνάμα του εκάστοτε πλέγματος κυριαρχίας, στην Ευρώπη και πέραν αυτής.

Είναι η αποκάλυψη αυτού του πλέον απάνθρωπου εξουσιαστικού και πολιτικο-ιδεολογικού συμπλέγματος (αριστερών, δεξιών, κομμουνιστών, εθνικιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατών, κ.λπ.) που χρησιμοποιεί ανθρωπιστικές διατυπώσεις, ειρηνιστικές δηλώσεις, μαχητικά πατριωτικά συνθήματα, προτροπές και ευχές για συναδέλφωση των λαών και μία σειρά από εύηχες και εντυπωσιάζουσες φράσεις με τις οποίες συγκαλύπτει την κτηνώδη θηριωδία του.

Είναι, επίσης, η αποκάλυψη της αλληλοκάλυψης των διάφορων μερίδων την εξουσίας, οι οποίες μέσω των υποτιθέμενων «σκληρών» κομματικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων στην ουσία διευκολύνουν την εκπλήρωση, σε κάθε περίπτωση, των σχεδίων της κυριαρχίας, αφού με τα λόγια παραπλανούν ενώ στην πράξη στηρίζουν την καθεστωτική γραμμή πλεύσης.

Ο μονόλογος του Κρόνου

Μια αλληγορία για τη σχέση της ανθρωπότητας με τον χρόνο, για το τέλος των αφηγήσεων και το πύργωμα της Ιστορίας, όχι πλέον σε αέναους φωτεινούς κύκλους, αλλά σε κουραστικές, οδυνηρές ευθείες· για τον Κρόνο-Χρόνο και τη μανία των ανθρώπων να τον διαιρούν σε μεγάλα ή λιλιπούτεια κομματάκια, για το βάρος του, που οι «θεοί» απίθωσαν έξυπνα στους ώμους μας, ως αντίδωρο για τα θεμέλια της πρώτης αληθινής πόλης.

Τελικά, κοιτάζω τα παιδιά μου και τα βλέπω να μεγαλώνουν με την ίδια κι απαράλλακτη αυταπάτη: ότι αυτοί είναι κάτι ξεχωριστό, ότι αυτοί είναι η ελπίδα του μέλλοντος, ότι αυτοί προορίζονται για κάτι μοναδικό κι ανεπανάληπτο.

Και σκέφτομαι ότι αυτός ο Δίας καλά τα κατάφερε. Τους έπεισε όλους ότι είναι τόσο ξεχωριστοί, που ξέχασαν να ζουν με τους άλλους, ξέχασαν γιατί, υποτίθεται, τους έτρωγα.

Με απεικόνισαν σαν τέρας, για να βεβαιώσουν τις μέλλουσες γενιές ότι καλά έκανε και μου γέμισε πέτρες το στομάχι. Μα από τότε που με ξεγέλασε, τα πράγματα δεν φαίνονται να πηγαίνουν όπως θα ταίριαζε στο φυσικό νόμο. Οι πάντες πασχίζουν για τη δυστυχία τους. Βουλιάζουν στη λάσπη, υποφέρουν από τον αέρα που φυσά, υποφέρουν από τον ήλιο που καίει, πονάνε τα κόκκαλά τους από την υγρασία. Η άνοιξη τούς φέρνει αλλεργίες.

Ποιός θα πίστευε πια, ό,τι παλιά η γιορτή του Κρόνου ήταν υπενθύμιση της ελευθερίας; Ότι ήταν η πιο μεγάλη γιορτή που συμμετείχαν κι οι δούλοι κι οι ρόλοι αντιστρέφονταν; Ποιός θα το πίστευε άραγε; Και τώρα πιστεύουν στους υιούς των θεών. Λατρεύουν τη νεότητα, αλλά δεν ξέρουν τί να την κάνουν. Την κολακεύουν, μόνο και μόνο για να της ρουφάνε την ενέργεια, την ορμή και τη δύναμη.

ΑΘΟΣ, Ο ΔΑΣΟΝΟΜΟΣ

της ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

284 σελ., Εκδόσεις Το Ροδακιό, 2015.

«“Θέλετε ν’ αλλάξετε τον κόσμο, την κοινωνία;” μας ρώτησε ένα βράδυ εκεί που καθόμασταν στο αρχονταρίκι κι ό,τι είχαμε αποφάει. “Εγώ θέλω ν’ αλλάξει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος μόνος, ως άτομο απέναντι στον εαυτό του, και τούτο κρίνεται από τη στάση του απέναντι στα ζώα και στη φύση. Όταν σέβεσαι ένα δέντρο ή έναν σκύλο πιο πολύ από τη σημαία του κόμματος, τότε μπορείς να προσφέρεις περισσότερα στην ανθρωπότητα απ’ ότι χιλιάδες φανατισμένοι διαδηλωτές που ανεμίζουν, κραυγάζοντας συνθήματα, αυτό το κόκκινο πανί με το σφυροδρέπανο. Ο κομμουνισμός θα περάσει στην ιστορία ως η δύναμη που νίκησε το φασισμό. Αλλά ύστερα απ’ αυτό, τι νόημα πια θα έχει; Τη δικαιοσύνη που επικαλείται πως θα την εφαρμόσει στις κοινωνίες, αφού μόνο εξέγερση, αντίσταση και πόλεμο ξέρει να κάνει; Πως θα χτίσει εν ειρήνη, όταν χρειάζεται να εξολοθρεύει όσους δεν τον ασπάζονται, τους διαφορετικούς; Δεν αποδεικνύουμε την πίστη μας σε μιαν ιδέα καίγοντας ανθρώπους, αλλά όταν φλεγόμαστε εμείς για χάρη της”».

Μπορεί ένα αμοιβαίο έγκλημα πολέμου να γίνει αφορμή για να γραφεί ένα λυρικό – ποιητικό μυθιστόρημα; Αυτό κατορθώνει η Μαρία Στεφανοπούλου με τον καλύτερο, κατά τη γνώμη μας, και βαθιά ανθρώπινο τρόπο.

Οι τελευταίες ώρες του Πάνου και ο Πανκ οιωνός

Ο Πάνος μετά από μια κουραστική μέρα πάρκαρε το F16 κάτω από το σπίτι του. Έβγαλε την στολή του πιλότου, ακούμπησε τα γυαλιά και το κράνος στο κομοδίνο και έπεσε να κοιμηθεί νωρίς. Στον ύπνο του είδε ότι πετούσε πάνω από την Αγία Σοφία κάνοντας τους μιναρέδες να τρέμουν. Αλλά το όνειρο δεν κράτησε πολύ, το ringtone του κινητού του «Μακεδονία ξακουστή» τον ξύπνησε απότομα. Ο Πάνος σηκώθηκε, πήγε στην τουαλέτα για την πρωινή του ανάγκη παρέα με το κινητό του, από εκεί ανάρτησε στα social media μια εικόνα της ελληνικής σημαίας στο Γράμμο και… ανακουφίστηκε.

Έπειτα φόρεσε το καλό του το κοστούμι και πήγε στην εκκλησία ενώ το μάτι του δεν είχε ανοίξει ακόμα. Κοιμόταν όρθιος στο άκουσμα του ευαγγελίου αλλά το έκανε να φαίνεται σαν εσωτερική προσευχή. Περίμενε στην ουρά μέχρι να έρθει η ώρα να λάβει την Θεία κοινωνία. Από πίσω του περίμενε, επίσης, για την Θεία κοινωνία ένας γερο-πάνκης. Ο πάνκης ήταν λες και βρέθηκε εκεί από το πουθενά. Ο Πάνος το θεώρησε καλό οιωνό, σκέφτηκε ότι ήταν μήνυμα της Παναγίας για την Μακεδονία. Τότε ήταν σίγουρος ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή, να τα κάνει όλα πουτάνα. Punks not dead σκέφτηκε.

Αρχηγοί…

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! … κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,

ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

Το Κράτος σκοτώνει και σακατεύει

Ο απολογισμός της καταστολής του γαλλικού κράτους στα Κίτρινα Γιλέκα

Όλα τα Κράτη του κόσμου όταν χρειαστεί να διαφυλαχθούν βάζουν μπρος τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς, ώστε πάση θυσία να διαλυθεί ο,τιδήποτε μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ύπαρξή τους. Έτσι, λοιπόν, τα σκυλιά του Μακρόν κάνουν ό,τι χειρότερο μπορούν ώστε να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του αφεντικού τους. Για το λόγο αυτό άλλωστε ανταμείφθηκαν με μισθολογικό δωράκι καθώς και με αύξηση του μισθού τους.

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ…

«Η ανοχή, επιφυλάσσοντας στους ηττημένους έναν βαθμό εξουσίας και ασφάλειας, και διατηρώντας ανοικτό το ενδεχόμενο αναστροφής της ήττας τους, συντηρεί την αντιπολίτευσή τους, ενώ επιτρέπει στον νικητή να εφαρμόσει τα προγράμματα και τις πολιτικές του». S.F. Hartenberg, Εξτρεμισμός και Ανοχή στην Πολιτική, (1967)

«Η συνεργασία υποδηλώνει εκτενή εμπλοκή με κόμματα-παρίες σε συνδυασμό με υψηλό επίπεδο ανοχής. Σαφώς, και επιπροσθέτως, συνεπάγεται επίσης και ένα «δράμα» για το κομματικό σύστημα και για τη δημοκρατία. Συνεργασία μπορεί να προκύψει σε ένα ή περισσότερα πεδία: εκλογικό, νομοθετικό, ή/και εκτελεστικό. Οι εκλογικές δεσμεύσεις και διαπραγματεύσεις εμπεριέχουν συμφωνίες –επίσημες ή σιωπηρές– δημιουργίας περιφερειακού ανταγωνισμού που θα είναι αμοιβαία επωφελής». William M. Downs, Πολιτικός εξτρεμισμός στις δημοκρατίες, (2012)

Σύμφωνα μ’ έναν ορισμό της «σύγκρουσης», που βασίζεται σε μια περιοριστική σημασία του όρου, η «σύγκρουση» παραπέμπει σε μια αντιληπτή διάσταση ενδιαφερόντων ή στην πεποίθηση ότι οι φιλοδοξίες των εμπλεκομένων μερών δεν μπορούν να επιτευχθούν ταυτόχρονα.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ορισμό αυτό η σύγκρουση λαμβάνει χώρα, όταν οι «εμπλεκόμενοι» θεωρούν ότι οι φιλοδοξίες τους είναι ασύμβατες ή προβάλλουν τεχνηέντως αυτή την εικόνα, γιατί κάτι τέτοιο ωφελεί αμφότερους. Στην τελευταία περίπτωση ενδείκνυται η προβολή της παράστασης μιας εικονικής σύγκρουσης, η οποία για να πείθει ενδύεται κυρίως τον συγκρουσιακό λόγο, με το σκηνικό να συμπληρώνεται από συνεχείς απειλές, που διατηρούν την ένταση και δίνουν την δυνατότητα σε ενδιάμεσους μηχανισμούς, όπως λόγου χάρη τα ΜΜΕ, αλλά όχι μόνον, να την διαφημίζουν.

Πες μου τη γραμμή σου, να σου πω τον εφοπλιστή σου…

Αν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, οι οποίοι αντέχουν να διαβάζουν Ριζοσπάστη και μάλιστα να φτάνουν ως την 21η σελίδα, στον «Ρ» της 20ης Δεκεμβρίου, υπάρχει ένα αθώο μονοστηλάκι, που αναφέρεται στην περίπτωση «γνωστού εφοπλιστή» και στην επικύρωση εκ μέρους του ΣτΕ απόφασης της ΕΛΑΣ να του αφαιρέσει το διαβατήριο. Ποιός είναι αυτός ο «γνωστός εφοπλιστής»;

Είναι πολύ δύσκολο από τα συμφραζόμενα του Ριζοσπάστη να καταλάβει κάποιος χωρίς καλή γνώση του πολιτικού και επιχειρηματικού παρασκηνίου, χώρια που το θέμα είναι σχετικώς αδιάφορο. Και τί έγινε που κάποιος εφοπλιστής δεν πήρε διαβατήριο, όλοι έχουν τα βάσανά τους σε αυτό τον κόσμο…

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, Ο ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΥΠΟΚΛΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ…

Την ανάγκη να συνεχίσουν οι λαοί των Βαλκανίων το όραμα του Ρήγα Φεραίου, «ενός μεγάλου επαναστάτη, που οραματίστηκε την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, όπως κι εμείς σήμερα οφείλουμε να κάνουμε στο πλαίσιο της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης των λαών των Βαλκανίων», υπογράμμισε ο αεικίνητος κομμουνιστής πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε χαιρετισμό που απηύθυνε στο συνέδριο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Σερβίας, που πραγματοποιήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου στο Βελιγράδι, ύστερα από σχετική πρόσκληση του προέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος Σερβίας Ίβιτσα Ντάτσιτς, αλλά και του προέδρου της χώρας και οικοδεσπότη της Τετραμερούς Συνόδου Συνεργασίας Βουλγαρίας – Ελλάδας – Σερβίας – Ρουμανίας, Αλεξάνταρ Βούτσιτς.

Ο Τσίπρας εκμυστηρεύτηκε μάλιστα πως κάθε φορά που έρχεται στο Βελιγράδι επισκέπτεται το μνημείο του Ρήγα Φεραίου, με τον οποίο είναι βέβαιο ότι κρατά μια υπερβατική επαναστατική επαφή, αφού καθώς δήλωσε «εμείς βρισκόμαστε εδώ για να συνεχίσουμε το όραμά του, ένα όραμα που μας εμπνέει παρά τις μεγάλες δυσκολίες». Δεν απέφυγε δε να ξεκαθαρίσει ότι «κανένας αγώνας δεν πήγε χαμένος, ότι καμμία μεγάλη θυσία για την υπεράσπιση μεγάλων αξιών στην ιστορία μας δεν πήγε χαμένη και ότι οι αγώνες αυτοί συνεχίζονται».

Πράξη 8η για τα Κίτρινα Γιλέκα στην Γαλλία

Για 8^η φορά τα Κίτρινα Γιλέκα διαδήλωσαν το Σάββατο σε πολλές περιοχές της Γαλλίας. Οι διαδηλώσεις αυτές για μια ακόμα φορά χαρακτηρίστηκαν από την δυναμική τους, τον συγκρουσιακό τους και σε κάποιες περιπτώσεις των εξεγερσιακό τους χαρακτήρα.

Saint Nazaire:

Οι διαδηλωτές αρχικά απέκλεισαν κυκλικό κόμβο και στην συνέχεια συγκρούστηκαν με την αστυνομία που επιχείρησε να τους διαλύσει. Στην πόλη του Saint Nazaire οι διαδηλωτές έσπασαν τράπεζες, πετροβόλησαν το τοπικό αστυνομικό τμήμα ενώ έβαλαν φωτιά στην είσοδο του κτηρίου της νομαρχίας.

Η επανάσταση των social media

Όταν η φωνή παύει να βγαίνει απ’ το στόμα και επιλέγει τα δάχτυλα

Το παίρνεις μαζί σου πάντα. Δεν φεύγεις χωρίς αυτό. Στην οδήγηση, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την ώρα που τρως, την ώρα που δουλεύεις, την ώρα που χαλαρώνεις. Στην τουαλέτα μπορεί να το μπερδέψεις με το χαρτί και ενίοτε να σου πέσει στην λεκάνη! Σε συντροφεύει στον ύπνο σου και του ρίχνεις κλεφτές ματιές όταν κάνεις σεξ. Με αυτό βγάζεις φωτογραφία το πιο νόστιμο φαγητό, τραβάς βίντεο μια συναυλία ή μια υπέροχη προσωπική στιγμή ώστε να την ζήσεις καλύτερα αργότερα, μαγνητοσκοπημένη, για να την στείλεις στους χιλιάδες φίλους σου και να πάρεις like! Να κάνεις επανάσταση, να τα βάλεις με την Εξουσία, το Κράτος και την Κυβέρνηση, να τα κάνεις όλα μπάχαλο, να βάλεις μια εξεγερμένη φωτογραφία προφίλ και στο τέλος επίσης να πάρεις πολλά like! Για να νιώσεις όμορφα και να κοιμηθείς μόνος, δίχως να έχει βγει λέξη από το στόμα σου αλλά να έχουν βγει εκατοντάδες από τα δάχτυλά σου.

Τρεις φόνοι και μια «αντρίλα» εξουσία

Η προηγούμενη χρονιά βγήκε με μια δολοφονία και μπήκε με δύο. Τρεις φαινομενικά ασύνδετες δολοφονίες που όμως δείχνουν έναν κοινό παρανομαστή, την επιβολή εξουσίας του ισχυρού πάνω στον ανίσχυρο και της «αντρίλας» ως επιβεβαίωση δύναμης και επιβολής. Στις ΗΠΑ η «αντρίλα» έχει νόμιμο όπλο με τις ευλογίες του Κράτους, ώστε να λύνονται άμεσα οι όποιες διαφορές και ο ισχυρός να επιβάλλεται με το όπλο του. Πόσες τέτοιες ιστορίες εκτυλίσσονται αυτή την στιγμή πίσω από τις κλειστές πόρτες των διαμερισμάτων; Πόσα τέτοια αρχέτυπα κυκλοφορούν και μεγαλώνουν γενιές και γενιές ανθρώπων; Πόση τέτοια σαπίλα είναι κουκουλωμένη κάτω από ωραία ρούχα, γιορτές, ευγένειες· κάτω από ένα καλημέρα ή μια καληνύχτα;

Στον πρώτο φόνο μια κοπέλα από την Ρόδο, η Ελένη Τοπαλούδη, δολοφονήθηκε από δύο άνδρες επειδή αρνήθηκε να έλθει σε σεξουαλική επαφή μαζί τους. Οι ματσό άνδρες την χτύπησαν, την έδεσαν και την πέταξαν ζωντανή, δεμένη και αναίσθητη στην θάλασσα.

…διότι βρέθηκαν στην κατοχή τους ελληνικές σημαίες!

Θέλετε να ενημερωθείτε και για την τελευταία ομιλία του έλληνα πρωθυπουργού –το τονίζουμε– Αλέξιου Τσίπρα του μέγα κομμουνιστή ηγέτη στην ερωτική Θεσσαλονίκη; Πολύ ωραία. Στις 14 Δεκεμβρίου ο ΣΥΡΙΖΑ διοργάνωσε ομιλία στο Παλέ ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης. Το θέμα της ομιλίας ήταν «Ναι, στη Μακεδονία της Δημοκρατίας και της Αλληλεγγύης. Όχι, στο μίσος και τον Εθνικισμό». Πηγαίνετε στο διαδίκτυο –την αποκλειστική πηγή ειδήσεων για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού πλέον– βάζετε τις κατάλληλες λέξεις-κλειδιά και ιδού τι το πανομοιότυπο θα διαβάσετε σε 30-40 σάιτς (με την εθιμικώς κατοχυρωμένη μεθοδολογία του copy-paste από το κρατικό ΑΠΕ-ΜΠΕ…).

[…]Οι αστυνομικοί προσάγουν άτομα που βρίσκονται έξω από το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, ενώ και από το εσωτερικό του γηπέδου έχουν απομακρυνθεί πολίτες, που κρίθηκαν ύποπτοι, καθώς βρέθηκαν στην κατοχή τους ελληνικές σημαίες […]

Ο Χρόνος και οι Αναρχικοί

στην ταινία «Μεγαλέξαντρος» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου

Μα πως γίνεται ο χρόνος να έχει ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα; Ο άνθρωπος γελιέται όταν νομίζει ότι το θηρίο που λέγεται χρόνος πιάστηκε στο δόκανό του. Τον καρατόμησε από το μηδέν έως το εικοσιτέσσερα και από το μηδέν έως το εξήντα και έτσι ορίζει άλλους ανθρώπους. Όποιος είναι έξω από αυτούς τους αριθμούς βαφτίζεται με υποκοριστικά όπως: απροσάρμοστος, τρελλός, φαντασμένος, περιθωριακός, τεμπέλης. Άνθρωποι που δεν χωράνε στην έννοια της κοινωνίας, εχθροί της φερέφωνης κανονικότητας. Ο ανθρώπινος χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά δυνάστης. Στην ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Μεγαλέξαντρος», τα παραπάνω φαίνονται καθαρά μέσα από μια ελεύθερη ορεινή κοινότητα, ένα σταματημένο ρολόι και του ρόλου των αναρχικών, που εμφανίζονται στην κοινότητα.

Ο δυνάστης Μεγαλέξαντρος, στην ομώνυμη ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, καταφθάνει με την ένοπλη ομάδα του καθώς και με μια ομάδα Ιταλών αναρχικών, σε ένα χωριό. Οι χωριανοί τούς υποδέχονται με χαρά και το ίδιο βράδυ στήνουν γλέντι για το καλωσόρισμά τους. Οι χωρικοί διαμηνύουν στους αναρχικούς ότι στο χωριό δεν υπάρχει ιδιοκτησία, όλοι είναι ίσοι και ότι για να μείνουν θα πρέπει και αυτοί να βοηθήσουν στην καλλιέργεια, στην βιοτεχνία αλλά και να υπερασπίσουν το χωριό όταν χρειαστεί. Μια άλλη ιδιαιτερότητα του χωριού είναι ότι το κεντρικό ρολόι της πλατείας είναι σταματημένο από τους ίδιους του χωρικούς. Τα ρολόγια που μετρούν το χρόνο, γι’ αυτούς είναι δυνάστες. Η εξουσία που ασκούν είναι τέτοια ώστε μπορούν να ορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Κανείς δεν είναι ελεύθερος όταν υπάρχουν τα ρολόγια που έχουν υποτάξει τον χρόνο, κανείς δεν έχει την ελευθερία να πορεύεται άναρχα και ανεξούσια στο πλαίσιο που ορίζουν αυτά.

Οδύσσεια εν κύκλω: Ένα ρολόι ταξιδεύει.

Το ζήτημα του χρόνου, ως μιας ουσιώδους μεταβλητής της ίδιας της ύπαρξης, μας έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές και στο παρελθόν. Ωστόσο, όσα κι αν ειπωθούν ή, ακόμη καλύτερα, όσα κι αν καταγραφούν μέσω της αρθρογραφίας, είναι λογικό πως ο πανδαμάτωρ χρόνος θα στέκει πάντοτε λίγο μακρύτερα, λίγο ψηλότερα από τις λέξεις, καλοκαμωμένες ή άγευστες.

Η σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με τον χρόνο είναι εκ των πραγμάτων αμφίσημη· αφ’ ενός γνωρίζει, μέσω του προχωρήματος της γνώσεως επί του θέματος, πως ο χρόνος δεν είναι, επί της ουσίας, αυτό που αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του, αλλά αφ’ ετέρου τού είναι σχεδόν αδύνατον να πάψει να τον προσεγγίζει αμιγώς αισθητηριακά, να τον κατατέμνει σε μικρά, μικρότερα, μικρότατα κομματάκια. Για τον σύγχρονο άνθρωπο όλα οφείλουν να είναι μετρήσιμα. Και ό,τι «αρνείται» να μετρηθεί είτε αγνοείται είτε λογίζεται ως ανάξιο, ως παντελώς άχρηστο.

Ακόμη κι αυτή η «ηλικία» του Σύμπαντος έχει πέσει «θύμα» της άνωθι «λογικής». Ακούμε συχνά πως το Σύμπαν έχει τόσα δισεκατομμύρια χρόνια ηλικία ή λίγο περισσότερα από τόσο ή και λίγο λιγότερα, γιατί έτσι ή αλλοιώς. Μα, ακόμη κι ένα μικρό παιδάκι είναι εύκολο να αντιληφθεί πως στο παραπάνω «επιστημονικό» ευφυολόγημα περιλαμβάνεται μια τεράστια αυθαιρεσία· ένα έτος, ένα γήινο έτος, για να μην μπερδευόμαστε, ισούται με το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να διαγράψει η Γη μιαν πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο. Η Γη είναι ένας μικρός πλανήτης στην άκρη του Δυτικού σπειροειδούς βραχίονα του Γαλαξία μας. Μια ασήμαντη κουκίδα σκόνης εμπρός στο άπειρο της υπάρξεως είτε αυτή είναι ορατή είτε αόρατη από τις αισθήσεις μας. Πώς, λοιπόν, χρησιμοποιείται ο χρόνος περιφοράς ενός μικρού πλανήτη ως το απόλυτο μέτρο για την ηλικία ολόκληρου του Σύμπαντος, αλλά και κάθε πλανητικού σώματος ξεχωριστά;^[1] Προφανώς το εν λόγω άλμα λογικής εξυπηρετεί βαθύτερους κι ασφαλώς σκοτεινότερους εξουσιαστικούς σκοπούς.