Άκης Πάνου: Ένας αδιόρθωτος αναρχικός στην δικιά του ιδεολογική φάση

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας
μα τόσο γλυκός,
είναι τόσο μεγάλη η ζωή
όταν ζεις διαρκώς,
κι έτσι φτάνεις στο τέρμα
χωρίς να ’χεις νιώσει μικρός
και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς
μα δεν είσαι νεκρός. Άκης Πάνου

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να καταταχθούν σε κατηγορίες. Που δύσκολα ορίζονται με λέξεις. Άνθρωποι, που όταν κάποιος προσπαθήσει να μιλήσει γι’ αυτούς, άθελά του, τους στρεβλώνει. Είναι αυτό που κάποιοι θα έλεγαν, ότι είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Συνήθως πρόκειται για κάποιους που η κοινωνία τούς θεωρεί στρεβλούς, παράξενους και καμμιά φορά επικίνδυνους. Για ανθρώπους που σπούδασαν μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό και κατά επέκταση «ξεζούμισαν» τον κόσμο που έζησαν. Ανεβοκατέβηκαν εσωτερικές σκάλες, ψάχνοντας να ανακαλύψουν την θέση τους στην κοινωνία που έτυχε να γεννηθούν και επέλεξαν να μην της έχουν εμπιστοσύνη.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο λαϊκός καλλιτέχνης Άκης Πάνου. Πίστευε ότι το λαϊκό τραγούδι είναι το μελοποιημένο χρονογράφημα κάθε εποχής. Άνθρωπος ανυπότακτος, πολύπλευρος, φιλοσοφημένος και σπουδαγμένος στα πανεπιστήμια της λαϊκής ψυχής του. Με ελεύθερη κοινωνική θεώρηση και συγχρόνως με ισχυρό και σφιχτό προσωπικό αξιακό κώδικα. Μια άναρχη προσωπικότητα, που πολλά διαφορετικά στοιχεία συνυπήρχαν με αρμονία στο ίδιο πρόσωπο.

Εθελοντής αλήτης

Γεννήθηκε στις 15 Δεκέμβρη του 1933 στην Αθήνα. Ήταν το τρίτο παιδί από τα συνολικά έξι που είχε η οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν υπεύθυνος για τον επισιτισμό της βασιλικής φρουράς. Στην κατοχή η οικογένεια του Πάνου μετακομίζει στην Καλλιθέα, στου Χαροκόπου, όπου προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Λόγω των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης, ο Άκης Πάνου σταματάει το δημοτικό σχολείο. Το γεγονός αυτό δεν τον περιορίζει να μορφωθεί και να συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του μαθητή: «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου μορφωμένο, γιατί έχω πει ότι θα είμαι μαθητής μέχρι να πεθάνω».

Ασχολείται με διάφορες δουλειές. Εργάζεται σε εργοστάσιο βερνικιών, σε τυπογραφείο, πουλάει τσιγάρα και συγχρόνως παίζει μπουζούκι σε ταβέρνες.

Από το 1943, σε ηλικία 10 χρονών, ο Άκης Πάνου βγαίνει στο «πεζοδρόμιο» όπως έλεγε και παίζει μπουζούκι επαγγελματικά σε ταβερνάκια. Παρ’ ότι προέρχεται από μια οικογένεια με υψηλό κοινωνικό κύρος, ο ίδιος επιλέγει να αποστασιοποιηθεί από την κοινωνική ζωή που του προσφέρονταν, ακολουθώντας την ζωή του «εθελοντή αλήτη», όπως συνήθως ανέφερε. Ο πατέρας του συχνά του έλεγε, τί δουλειά έχει αυτός με αυτή την αλητεία. Έτσι, λοιπόν, έχοντας επιλέξει να αποστασιοποιηθεί από το οικογενειακό του περιβάλλον, διαγράφοντας μια ξεχωριστή πορεία, καθοδική, δηλαδή έξω από την βασιλική φρουρά και με κατεύθυνση προς τον κόσμο, ο Πάνου ξεκινάει την πορεία του ως λαϊκός καλλιτέχνης.

Σχηματικά, εξηγούσε στους συναδέλφους του καλλιτέχνες, που ξεκίνησαν από διαφορετικές κοινωνικά αφετηρίες, δηλαδή από φτωχές οικογένειες και οι οποίοι με την δουλειά τους αποκτούσαν χρήματα και διακριτή κοινωνική επιφάνεια, ότι μοιραία οι δρόμοι τους κάπου συναντιόνται, αλλά είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Έχουν διαφορετικό στόχο.

Μέχρι να βγει στην δισκογραφία το 1958, ο Άκης Πάνου έκανε υδρομετρήσεις στην Κρήτη και ασχολήθηκε επαγγελματικά με την οργανοποιία, με εξειδικευμένη δουλειά στις φιγούρες οργάνων. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος που εξέλιξε τις φιγούρες των οργάνων προσθέτοντας τους έντονο καλλιτεχνικό στοιχείο. Οι φιγούρες των λαϊκών οργάνων με τον Πάνου αποκτούν θεματικές παραστάσεις. Επίσης, κατασκευάζει κοσμήματα και δημιουργεί πολλούς πίνακες ζωγραφικής. Στην μουσική τον μύησε ο θείος του που έπαιζε κλασική κιθάρα και ο κατά 5 χρόνια μεγαλύτερός του αδελφός, ο οποίος σε ηλικία 17 χρονών σκοτώθηκε από ένα τραμ. Ο Πάνου δημιουργεί τραγούδια ευαίσθητα, ερωτικά και κοινωνικά. Η άποψη του για το τραγούδι είναι καθαρή. Πιστεύει ότι ένα τραγούδι μπορεί να σταθεί άσχετα με το ποιος θα το ερμηνεύσει. Για το λόγο αυτό, επιλέγει να δίνει τα τραγούδια του κυρίως σε τραγουδιστές που δεν είναι ευρέως γνωστοί. Σε αυτό το πνεύμα, οι τραγουδιστές στις ζωντανές εμφανίσεις του Πάνου τοποθετούνται πίσω από τους μουσικούς και όχι μπροστά όπως συνηθίζεται.

VAE VICTIS, «ΟΥΑΙ ΤΟΙΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙΣ»

Η φράση «οὐαὶ τοῖς ἡττημένοις», (στη νεοελληνική: αλίμονο στους ηττημένους ή τους νικημένους), αποτυπώνει μέσα στις χιλιετίες με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως, ο νόμος είναι το δίκαιο του ισχυρού, που επιβάλλει τη θέληση του έναντι του ανίσχυρου ή του ηττημένου. Σύμφωνα με τον Τίτο Λίβιο, η φράση αυτή λέχθηκε, το 390 π.Χ., από τον αρχηγό των Γαλατών Βρέννο, τη στιγμή που, μετά από αντιρρήσεις των Ρωμαίων για το σωστό βάρος χρυσού, που θα καταβαλλόταν ως λύτρα για την αποχώρηση των Γαλατών από τη Ρώμη, έριξε το ξίφος και τη ζώνη του πάνω στη ζυγαριά των δικών του σταθμών αναφωνώντας Vae victis.

Η πανδημία λειτούργησε, ως επιταχυντής εξελίξεων μεταβάλλοντας άρδην τους όρους επιβολής της εξουσίας στον κοινωνικό χώρο, που επιστρέφει σιγά σιγά σε μια πραγματικότητα, που θα συνιστά την περιβόητη «νέα κανονικότητα».

Η μετά πανδημίας εποχή δεν θα ενσωματώνει όπως συνήθως τους δυσμενείς για τους εξουσιαζόμενους όρους μιας ακόμα «κρίσης». Η μετά κορωναϊό εποχή, είναι η θριαμβευτική επανείσοδος στον θαυμαστό κόσμο του Χάξλεϋ. Πρόκειται για την αρχή μιας νέας κατάστασης, η οποία μεταβάλλει το σκηνικό και επιβάλλει νέους κανόνες σε ένα όλο και πιο ενοποιητικό σχήμα για την εξουσία, με τον κοινωνικό χώρο να μορφοποιείται, ως ένα σύνολο διασυνδεδεμένων ατομικοτήτων σε μια επαναλαμβανόμενη μέρα της μαρμότας.

14 μήνες τρομοκρατίας, με πρόσχημα τον Covid-19 έχουν επιφέρει παγκόσμια τεκτονικές αλλαγές και συγκλίσεις, που σε αντίθετη περίπτωση θα χρειάζονταν δεκαετίες για να πραγματοποιηθούν και πάντα φυσικά με σφόδρα πιθανό το ενδεχόμενο να συναντήσουν ανεξέλεγκτες κοινωνικές αντιστάσεις.

«Ο καρκίνος ήταν μια από τις κυρίαρχες ασθένειες που έπλητταν τον κόσμο στον Μεσαίωνα». «Σάρωνε και τον Μεσαίωνα»

Έτσι μετέφεραν την είδηση ΜΜΕ του ελλαδικού χώρου σχετικά με μια έρευνα που έγινε από το Cambridge University. «Έως τώρα θεωρούσαμε πως η σημαντικότερη αιτία θανάτου στους ανθρώπους του Μεσαίωνα ήταν οι μεταδοτικές ασθένειες, όπως η δυσεντερία και η βουβωνική πανώλη, μαζί με τον υποσιτισμό και τους τραυματισμούς λόγω ατυχημάτων ή πολέμου. Τώρα πρέπει να προσθέσουμε τον καρκίνο στις κυρίαρχες ασθένειες που έπλητταν τον κόσμο στο Μεσαίωνα», αναφέρει η αρχαιολόγος του Cambridge University, Jenna Dittmar.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΣΤΟΝ ΛΑΚΑΝ

Ο αντιεξουσιασμός και η εξάρθρωση της εξουσίας

 του SAUL NEWMAN

Εκδ. κέλευθος / Σελ. 431

Αθήνα 2019

«Ο συγγραφέας, αφορμώμενος από την αντιπαραβολή του αναρχισμού με τον μεταδομισμό, διατείνεται πως το επείγον πολιτικό πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας είναι η ολοένα αυξανόμενη επίταση και επέκταση της εξουσίας. Εστιάζει στην τάση των ριζοσπαστικών πολιτικών θεωριών και κινημάτων να επιβεβαιώνουν την ισχύ και την εξουσία, με ποικίλες μορφές, την ίδια στιγμή που επιχειρούν να την καταλύσουν. Καταγίνεται με στοχαστές όπως ο Μπακούνιν, ο Λακάν, ο Στίρνερ και ο Φουκώ, με σκοπό να εξετάσει σημαντικά επιστημολογικά, οντολογικά και πολιτικά ζητήματα: το ουσιώδες ανθρώπινο υποκείμενο συνιστά το αφετηριακό σημείο αντίστασης στην ισχύ και την εξουσία; Ή μήπως το ίδιο το ανθρωπιστικό υποκείμενο βρίσκεται κι αυτό από τη μεριά της κυριαρχίας και θα πρέπει ως τέτοιο να αποκαλυφθεί; Χαρτογραφώντας με επιδεξιότητα την ανάδυση αυτής της ερωτηματοθεσίας στη σύγχρονη πολιτική σκέψη, ο Νιούμαν παρουσιάζει ανάγλυφα τον τρόπο που το ζήτημα της ουσιακής ταυτότητας ορίζει επαναπροσδιορίζει τα όρια και τις δυνατότητες των σύγχρονων ριζοσπαστικών πολιτικών κινημάτων». (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Σύμφωνα με τον συγγραφέα, στόχος αυτού του έργου είναι να εξετάσει την λογική του τρόπου εξουσίας σε διάφορους πολιτικούς λόγους και ιδέες και να αναπτύξει έναν τρόπο σκέψης σχετικά με την αντίσταση, που δεν θα επιβεβαιώνει την κυριαρχία, αλλά και θα αποφεύγει να βρει ένα θεμελιώδες σημείο αντίστασης, καθώς αυτό αναπόφευκτα θα μορφοποιούνταν μέσα σε μια δομή ή έναν λόγο εξουσίας.

Ομαδικός τάφος 215 παιδιών στον Καναδά. Ο «πρώτος κόσμος» χτισμένος με το αίμα των απανταχού «τρίτων»

Τα λείψανα 215 παιδιών αποκαλύφθηκαν σε ομαδικό τάφο στο οικοτροφείο αφομοίωσης Ινδιάνων στο Kamloops Indian Residential School στην Βρετανική Κολούμπια του Καναδά, το οποίο και έκλεισε το 1978. Τα οικοτροφεία του Καναδά ήταν ένας κρατικός θεσμός υποχρεωτικών σχολείων, όπου υπό κρατική και θρησκευτική επίβλεψη στόχο είχαν την αφομοίωση των αυτόχθονων παιδιών.

Αιολικά Πάρκα: Η απάντηση Αμυρά σε επίκαιρη ερώτηση

Ο υφυπουργός, υπογράμμισε ότι αυτή η στρατηγική επένδυση προχωράει με γρήγορους ρυθμούς, χωρίς εκπτώσεις, σύμφωνα με τους «τους σκληρούς κανόνες και όρους του εθνικού, όσο και του ενωσιακού δικαίου, έτσι ώστε να είμαστε 1000% σίγουροι ότι το περιβάλλον προστατεύεται»! Επί πλέον, σημείωσε ότι επειδή οι θέσεις εργασίας αυξήθηκαν από 62 σε 182, πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις για να ενταχθεί στην κατηγορία των στρατηγικών επενδύσεων. Όσον αφορά τον κορεσμένο αιολικά Δήμο Καφηρέως και την υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας του, αυτή λύθηκε πανεύκολα μεταφέροντας ανεμογεννήτριες από τον γειτονικό Δήμο Μαρμαρίου. Ευκολάκι για τους Αμυρά, Σκρέκα και λοιπούς «προστάτες». Και ας μην ανέφερε τίποτα η ΡΑΕ, εκ παραδρομής όπως ισχυρίστηκαν.

ΤΩΝ ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΩΝ ΠΗΓΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΤΟ …ΚΑΓΚΕΛΟ…

Ώρα 23:55 τα μεσάνυχτα, της 5ης Μαΐου του έτους 2021.

Όπως πληροφορηθήκαμε από τον ειδικό οικονομικό τύπο, ήταν η στιγμή που ο διευθυντής του ΑΗΣ Καρδιάς Κοζάνης, δίνει ο ίδιος την εντολή στον μηχανικό λειτουργίας του σταθμού και ακολούθως στους χειριστές της νυκτερινής βάρδιας, που είναι στο κοντρόλ ελέγχου της μονάδας 4, του παλαιότερου εν ζωή εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη της ΔΕΗ, να προχωρήσουν στην άμεση μείωση του φορτίου και του σβησίματος της μονάδας.

Το συγκρότημα του ΑΗΣ Καρδιάς, μετά από 47 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας, περνά στην ενεργειακή ιστορία της χώρας. Η είδηση μέσα στην τούρλα του «ανοίγματος» της οικονομίας από την κορονοεπιδημία πέρασε στα ψιλά. Επρόκειτο, βέβαια, για έναν «μνημονιακό» όρο, που αφορούσε την ενεργειακή απεξάρτηση από το «βρώμικο» πλην φθηνό λιγνίτη και την εξάρτηση από τις «ανανεώσιμες πηγές». Οι ντόπιες κυβερνήσεις, μάλιστα, ως καλά παιδιά φρόντισαν να υπακούσουν ακόμα πιο γρήγορα, δηλαδή, νωρίτερα από το 2028, που είχε τεθεί ως ορόσημο. Για την ιστορία, το γερμανικό κράτος έχει δεσμευτεί να καταργήσει την παραγωγή ενέργειας από λιγνίτη το …2050 και αν.

ΤΑ …ΣΧΙΣΜΕΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ…

Μια μεγάλη εξέγερση προμηνύεται.

Τα χαρτοπανώ με τα οποία το ΚΚΕ έχει γεμίσει το κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο το μαρτυρούν. Δεν θα γίνουμε «σκλάβοι» τον 21^ο αιώνα, γράφουν, να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο για τα εργασιακά ζητούν. Αυτό που μας μπέρδεψε λίγο και αναρωτηθήκαμε τον λόγο, είναι γιατί η λέξη σκλάβοι μπαίνει σε εισαγωγικά. Υπάρχει μισθωτή σκλαβιά, ή όχι; Τα εισαγωγικά πάντως δείχνουν ότι αυτό που επίκειται δεν σηματοδοτεί ακριβώς μια σκλαβιά. Πάντως σίγουρα αυτή τη στιγμή δεν έχουμε μισθωτή σκλαβιά, αφού το «δεν θα γίνουμε» παραπέμπει στο μέλλον. Άρα για την ώρα, όλα είναι εντάξει. Οπότε, το κόμμα του λαού, κινητοποιείται μεν αλλά δεν θα τα «δώσει» και «όλα» (λες και το έκανε ποτέ).

«Μην αγχώνεσαι, στα τέσσερα. Θα σου δείξει ο Γιάννης ο Βρούτσης»…

(Τάδε έφη Αντώνης Σαμαράς προς Νίκο Νικολόπουλο: σύσταση με αφορμή την συνάντηση με την Τρόικα για τα εργασιακά το 2014).

Μετά από απαίτηση των δεκάδων χιλιάδων οπαδών του Αντώνη Σαμαρά ανά την επικράτεια, αλλά και ανάμεσα στους κύκλους της ομογένειας, ιδρύθηκε επιτέλους το «Kοινωφελές Ίδρυμα Αντώνης Σαμαράς», που έχει ως σκοπό τη «συστηματική μελέτη, έρευνα και προβολή του έργου του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, τη διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης με την ανάδειξη γεγονότων της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, την προώθηση της ευρωπαϊκής ιδέας και ολοκλήρωσης, την προαγωγή της πολιτικής κι επιστημονικής έρευνας και την συμβολή του στην ανάπτυξη της κοινωνίας και την εκπλήρωση των εθνικών κι ευρωπαϊκών στόχων».

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 216ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Παρασκευή 4 Ιουνίου 2021, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.

                                                                

Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:

Κούλη μαδάς;

Ονειρεμένη εποχή για την εξουσία.

Οι φτωχοί όλη μέρα τσακώνονται σαν θηρία μεταξύ τους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για το νέο επίδομα, που πέταξε το υπουργείο στην αρένα και αφορά την δείνα κατηγορία ανέργων, θρηνολογούν την κατάντια τους και το «Κράτος» που τους έχει παρατήσει στη μοίρα τους. Από κοντά, στο δρόμο, στο μετρό, στο λεωφορείο τα φτωχά φοβισμένα ανθρωπάκια αποφεύγουν να κοιτάξει ο ένας τον άλλον, με τις μάσκες υψωμένες σχεδόν ως το φρύδι. Ο φόβος του διπλανού έγινε συνήθεια και η παράνοια καθημερινότητα. Αν αυτό που ζούμε είναι ένα πελώριο κοινωνικό πείραμα, τότε είναι απόλυτα επιτυχημένο. Ο πληθυσμός καταναλώνει ήσυχα και σε καθημερινή βάση το καθιερωμένο ναρκωτικό: το αφήγημα για τους εμβολιασμούς ως εισιτήριο για την «ελευθερία», προϋποθέτει την διατήρηση της καχυποψίας για τον διπλανό, που μπορεί να είναι ύποπτος «ασυμπτωματικός».

Ζήτω, λοιπόν, η πανανθρώπινη αξία της υποταγής στην κρατική εξουσία!!!

Ο μόνος τρόπος για να μάθεις μια είδηση της προκοπής σε αυτό το θλιβερό προτεκτοράτο είναι μόνο από σύμπτωση και μόνο από ξένους δημοσιογράφους.

Στο πλαίσιο μιας έρευνας πορτογάλων δημοσιογράφων, του οργανισμού EIC (European Investigative Collaboration), που διεξάγουν σχετική έρευνα με τίτλο «Black Trail», για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις από τη ναυτιλιακή βιομηχανία, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο των εφοπλιστών, ο Παναγιώτης Λασκαρίδης είπε μεταξύ πολλών άλλων, ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι της παραγγείλει η Ένωση των Εφοπλιστών και ότι οι εφοπλιστές μπορούν να χέσουν τον πρωθυπουργό.

Δεν τον έχουν ανάγκη. Μεταξύ μας δεν είπε κάτι, που δεν ξέρουμε όλοι. Όμως το είπε.

Το απόσπασμα αυτό το παρουσίασαν οι δαιμόνιοι δημοσιογράφοι στον υπουργό εμπορικής ναυτιλίας τον κύριο Πλακιωτάκη, προσέξτε, χωρίς να τον προειδοποιήσουν. Έτσι, ο κύριος υπουργός, μαθημένος να τον γλείφουν οι εγχώριοι γυμνοσάλιαγκες, με τον γνώριμο αέρα του «γαμάτου» συστήθηκε ως «ο πιο σημαντικός υπουργός ναυτιλίας του κόσμου».

Όταν ξαφνικά του έβαλαν μπροστά του το απόσπασμα με τις δηλώσεις του Λασκαρίδη (Ά, Ο Πάνος!), παραλίγο να καταρρεύσει ο κύριος υπουργός! Ίσα που μπόρεσε να ψελλίσει κάτι για σταθερό νομοθετικό πλαίσιο για τη ναυτιλία και έκλεισε άρον-άρον τη συνέντευξη.

«ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΒΓΗΚΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ»…

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα τα ΝΕΑ, ο υπουργός δημόσιας τάξης Μ. Χρυσοχοΐδης, απαντώντας σχετικά με την παράδοση στην «Δικαιοσύνη» έκθεσης για την επονομαζόμενη «greek mafia» και τον χρόνο των αναμενόμενων εξελίξεων, δήλωσε:

«Περιμένω και επιδιώκω κάτι που έχει γίνει αναγκαίο. Μια απάντηση της δημοκρατίας στο οργανωμένο έγκλημα. Το οργανωμένο έγκλημα είναι εγκληματικές επιχειρήσεις, δηλαδή οργανώσεις με ιεραρχία, συγκεκριμένους τομείς δραστηριοποίησης και μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό. Στα τελευταία 20 χρόνια ένα περιχαρακωμένο φαινόμενο νύχτας και μαγαζιών που ήταν κυρίως αστυνομική υπόθεση εξελίχθηκε, οργανώθηκε και επεκτάθηκε, ιδιαίτερα μετά το 2010, σε επιχειρηματικές δραστηριότητες στο φως της ημέρας που μπορούν να επηρεάσουν ακόμη και τη λειτουργία των θεσμών, στη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, τα Μέσα και τη Διοίκηση. Δεν είναι πια πρόσωπα, ιδιοκτήτες μικρών ομάδων ή νυκτερινών κέντρων, είναι οργανώσεις που διακινούν τεράστια χρήματα, έχουν νόμιμες επιχειρήσεις, ξεπλένουν και επηρεάζουν».

Ο Φουρθιώτης και η κοντή αντιπολιτευτική μνήμη των δικαιωμάτων

Πρόσφατα επικράτησε το θέμα για την ευνοϊκή μεταχείριση της διοίκησης των φυλακών Κορυδαλλού στην νυν τηλεοπτική περσόνα και υποψήφιο βουλευτή με την Νέα Δημοκρατία και πρώην ατζέντη γνωστού μοντέλου και πορνοστάρ Φουρθιώτη, του οποίου τα αιτήματα για καλωδιακή τηλεόραση στο κελλί του, καθώς και ειδική διατροφή, για λόγους υγείας, έγιναν δεκτά. Η «Γενική Γραμματεία Αντιεγκληματικής Πολιτικής» αναφέρει πως τα παραπάνω αιτήματα έγιναν δεκτά, καθώς υπάρχει εσωτερικός κανονισμός που τα προβλέπει και μάλιστα 400 κρατούμενοι έχουν καλωδιακή τηλεόραση στα κελιά τους πληρώνοντάς την με δικά τους έξοδα. Εννοείται, πως όλα αυτά συμβαίνουν κυρίως στην 6η πτέρυγα του Κορυδαλλού όπου κρατούνται «vip» κρατούμενοι, χωρίς βέβαια να σημαίνει πως αυτό δεν συμβαίνει και σε άλλες πτέρυγες των φυλακών. Βεβαίως, για το κράτος οι κάθε είδους παρόμοιες αιτήσεις από κρατούμενους δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, καθώς τα πάρε δώσε με το κράτος, οι κοινωνικές θεωρήσεις του κάθε κρατούμενου, το πόσους «κρατάει», το πόσα λεφτά έχει κ.λπ. παίζουν ρόλο για την θετική ή την αρνητική απάντηση της διοίκησης των φυλακών.

Ο Μιθριδάτης ας είναι το «μερικό» από το «όλο», το οποίο θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον

Ανάμεσα στα χασμουρητά πολλών καλλιτεχνών και στον διαλυμένο, οικονομικά και συνειδησιακά, χώρο τους, έκανε την εμφάνισή του ένα μακροσκελές 12λεπτο τραγούδι του Μιθριδάτη, το οποίο σαφώς στοχεύει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τους εξουσιαστικούς χειρισμούς της στον κοινωνικό χώρο τον τελευταίο χρόνο με αφορμή τον Covid-19. Δικαίως και συγκέντρωσε την προσοχή του κόσμου και λογικό, σύμφωνα με πολλά ΜΜΕ, να ανησύχησε επικοινωνιολόγους στο Μαξίμου, καθώς το τραγούδι κάνει την εμφάνισή του σ’ ένα ξερό και άνυδρο τόπο από τέτοιου είδους τραγούδια που απευθύνονται ευρύτερα στον κοινωνικό χώρο και δεν καταναλώνονται μόνο μεταξύ ενός κλειστού «επαναστατικού χώρου». Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Πως τα καλλιτεχνικά στεγανά, όσο αφορά στην προώθηση των καλλιτεχνικών δημιουργιών, που εδώ και δεκαετίες κτίστηκαν από μερίδα του λεγόμενου «χώρου», αποτέλεσαν φραγμό στην διάδοση αντιεξουσιαστικών- επαναστατικών μηνυμάτων και σε κομμάτια του κοινωνικού χώρου που θα μπορούσαν, με αφορμή κάποιες καλλιτεχνικές δημιουργίες, να βρεθούν, να γνωρίσουν, αλλά και να συναντηθούν σε δράσεις, συζητήσεις κ.λπ. Όλα αυτά γιατί η ταμπέλα της αντιεμπορευματοποίησης κάλυπτε ακόμα και το ποσό μιας έκδοσης, της δημιουργίας ενός CD ή ακόμα και την ύπαρξη ενός ελάχιστου μεροκάματου που σε καμμία περίπτωση δεν θα έφτανε να ζήσει κάποιος παραπάνω από μια- δύο μέρες.

Δίπολα και Ανθρώπινες Σχέσεις στην καθημερινότητα μας

Πόσο οξύμωρο είναι τελικά, ένας αναρχικός να ακούει κρατικό ραδιόφωνο, να μαθητεύει σε κρατικά σχολεία ή να σπουδάζει σε κρατικά πανεπιστήμια; Η χρήση τους ή μη αποδεικνύει και την σύμπλευσή του με τις απόψεις και ιδέες του; Είμαστε σίγουροι ότι πολλές φορές και σε πάρα πολλές περιπτώσεις, αρκετοί που τοποθετούν τον εαυτό τους στην αντίπερα όχθη από εκείνη της εξουσίας και της κυριαρχίας αισθάνονται ολίγον σαν «εξωγήινοι» και «περίεργοι». Όχι επειδή είναι ανέφικτη η επεξήγηση και η ανάλυση των ρόλων και της στάσης στην καθημερινότητά μας. Λες και δεν είναι αυτονόητα ορισμένα ζητήματα, ότι δεν υπάρχει κάποια κοινή βάση, που πάνω σε αυτή να πατάμε και να αναπτύσσουμε τη συλλογιστική μας. Βαρύγδουπες λέξεις και αναλύσεις περιγράφουν απλές και προφανείς καταστάσεις.

Ζούμε σε έναν ψηφιακό κόσμο που μετασχηματίζεται και η αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων γιγαντώνεται. Αυτό δημιουργεί νέες συνθήκες και δεδομένα στις ανθρώπινες σχέσεις. Αναμφισβήτητα, οι βλαβερές συνέπειες της μακρόχρονης παγιωμένης κρατικής εξουσίας και κυριαρχίας έχουν καταστρέψει και αλλοιώσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Και θεωρούμε πως είναι ό,τι χειρότερο για τον άνθρωπο η αλλοίωση των χαρακτηριστικών του, τα οποία έρχονται από πολλές χιλιάδες χρόνια πριν. Ένα σύστημα εξουσιαστικό και άδικο που έχει παράξει έναν τύπο ανθρώπου όπου κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, η απομόνωση, οι διακρίσεις. Είναι η τοξικότητα που εκπέμπεται και δυστυχώς δεν εκπορεύεται μονάχα από άτομα που φέρουν εξουσία.

ΟΙ «ΚΙΒΩΤΟΙ» ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΜΝΗΜΗΣ…

«Το μνημείο, αντί να ενσωματώνει τη μνήμη, την εκτοπίζει ολοκληρωτικά… Από τη στιγμή που προσδίδουμε μνημειακή μορφή στη μνήμη, απεκδύουμε σε κάποιο βαθμό τον εαυτό μας από την υποχρέωση να θυμόμαστε. Μεταφέροντας το βάρος της μνήμης στις πλάτες του μνημείου, οι θεατές ανακουφίζονται από την κατάρα της μνήμης». Pierre Nora

Ο τωρινός χρόνος κι ο περασμένος χρόνος

Είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μελλούμενο χρόνο,

Κι ο μελλούμενος χρόνος περιέχεται στον περασμένο χρόνο.

Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνια παρών

όλος ο χρόνος δεν μπορεί να εξαγοραστεί.

Αυτό που θα μπορούσε να ’ταν είναι μια αφαίρεση

Που παραμένει μια μόνιμη δυνατότητα

Μόνο σ’ έναν κόσμο ρεμβασμού.

Αυτό που θα μπορούσε να ’ταν κι αυτό που ήταν

Σημαδεύουν σ’ ένα τέρμα, που είναι πάντα τωρινό.

Πατημασιές αντηχούν μες στο μνημονικό

Κάτω στο δρομάκι που δεν ακολουθήσαμε

Κατά την πόρτα που ποτέ δεν ανοίξαμε

Προς τη μεριά του ροδόκηπου.

Τ.Σ. Έλιοτ, Τα τέσσερα κουαρτέτα

Το μπρούντζινο άγαλμα του βρετανού δουλέμπορου Έντουαρντ Κόλστον γκρεμίζεται από τους «ταραχοποιούς», σέρνεται στους δρόμους του Μπρίστολ και τελικά πετιέται από το ίδιο λιμάνι όπου προσέδεναν τα δουλεμπορικά του καράβια».

Υπάρχει, τελικά, μία ιστορία να διηγηθούμε; Μπορούμε να διηγηθούμε τα πραγματικά γεγονότα; Να τα ξαναζωντανέψουμε, να τους κάνουμε τεχνητή αναπνοή, να «επαναπατρίσουμε» το εξόριστο παρελθόν; Να σβήσουμε τις παραμορφώσεις, να διαβάσουμε τα μυστικά τους νοήματα; Είναι σαν να σκάβεις ένα τούνελ μέσα στην νύχτα δίχως να ξέρεις, που θα βγεις, είναι μια ψευδαίσθηση, ή μήπως αυτό το πάθος είναι ο μόνος δεσμός με την αλήθεια;

Ναι, για να αναστηθεί ο χρόνος θέλει έναρξη και διαδοχή, και έτσι δεν μπορεί να «χωρέσει» στο παρόν. Ναι, παρ’ όλα αυτά δεν γίνεται να φανταζόμαστε συνεχώς τον εαυτό μας δραπέτη του παρόντος, χαμένο για πολύ στους λαβύρινθους του παρελθόντος. Γιατί δεν μπορούμε να κοινωνούμε αδιάλειπτα τα «μυστικά φίλτρα» της νοσταλγίας και παρ’ όλα αυτά να βρισκόμαστε συνεχώς εν πλω;

Γιατί η μνήμη δεν είναι ταμιευμένος χρόνος, επειδή δεν ανατρέχουμε «εκεί», απλά, για να ζήσουμε πάλι την ζωή μας, γιατί δεν αντέχουμε την σιωπή, γιατί θέλουμε να τα αφηγηθούμε όλα από την αρχή, γιατί θέλουμε ξανά και ξανά να πιανόμαστε στο ιστό της αράχνης της.

Ο άνθρωπος και η γη

του ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΚΛΑΓΚΕΣ

Μτφ: Γιώργος Στεφανίδης, Επίμετρο: Ζιλμπέρ Μερλιό, Εκδόσεις μάγμα Μάιος 2020

«Το κατηγορώ του είναι ανελέητο. Ο Γερμανός στοχαστής μιλά για «φόνο», «όργιο», καταστροφική «τρέλα», για «μεθοδική» καταστροφή, «δηλητηρίαση», για «βαμπιρική δύναμη» σε σχέση με τη φύση κ.ο.κ. Η Πρόοδος παίρνει τη μορφή ενός σατανικού θεριού που κατασπαράσσει τα πάντα στο πέρασμα του. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει στη βαναυσότητα του ανθρώπου, ο οποίος δεν σκοτώνει για να επιβιώσει, αλλά για να ζήσει «καλύτερα» για να ικανοποιήσει τη δίψα του για δύναμη και κατανάλωση, όπως επίσης, βέβαια, και για να κορέσει τις πολυτελείς του ορέξεις ή την ανάγκη του για διασκέδαση. Ο Κλάγκες αρνείται, ορθώς, ότι η Πρόοδος καλύπτει βιοτικές μας ανάγκες, υπό το επιχείρημα πως δημιουργεί διαρκώς νέες. Προκύπτει, συνεπώς, το συμπέρασμα ότι –όπως θα το θέσει στη συνέχεια κι ο Σπένγκλερ στον Άνθρωπο και την τεχνική, επαναλαμβάνοντας τον Νίτσε– ο άνθρωπος είναι πράγματι ένα «αρπακτικό» δίχως αμφιβολία το πιο θανατηφόρο ον ολόκληρης της πλάσης. Γι’ αυτό κι η σημερινή εξαφάνιση ειδών δεν έχει καμμία σχέση με την εξαφάνιση ειδών που έλαβε επανειλημμένως χώρα στο παρελθόν ως συνέπεια φυσικών καταστροφών […] Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως για τον Κλάγκες κύριος υπεύθυνος της «προοδευτικής» παραμόρφωσης του ανθρώπου, όπως βέβαια και των καταστροφών στις οποίες αυτή οδήγησε, δεν είναι άλλος από τον …χριστιανισμό! […] Συνεπώς δεν ήταν ο Καρτέσιος εκείνος που πρώτος εξώθησε τον άνθρωπο να γίνει «κυρίαρχος και κάτοχος της φύσης»· είχε προηγηθεί η Γένεση: «Να κάνετε πολλά παιδιά, ώστε οι απόγονοί σας να εξαπλωθούν πάνω στην γη. Όλα τα ζώα της γης, τα πτηνά του ουρανού και καθετί που κινείται πάνω στη γη, καθώς και τα ψάρια της θάλασσας θα σας φοβούνται και θα σας τρέμουν· έχουν όλα παραδοθεί στην εξουσία σας». Για τον Κλάγκες η χριστιανική αγάπη περιορίζεται στον άνθρωπο, ο οποίος μετατρέπεται σχεδόν σε θεό κατά την πάλη του με την φύση. Στην πραγματικότητα ο χριστιανισμός αναγνωρίζει μονάχα στον άνθρωπο το δικαίωμα ύπαρξης, και γι’ αυτό τα μόνα ζώα στα οποία, ο τελευταίος δείχνει έλεος είναι εκείνα που έχει εξημερώσει και, γενικώς μόνο όσα του είναι χρήσιμα». (απόσπασμα από το επίμετρο της έκδοσης του Ζιλμπέρ Μερλιό)

Ο Λούντβιχ Κλάγκες επιτίθεται με σφοδρότητα, αλλά και με ιδιαίτερη διορατικότητα, στην συστηματική λεηλασία και καταστροφή του πλανήτη στο όνομα της θρησκείας της προόδου, στην μεθοδική και μανιασμένη εξολόθρευση των ζώων με το πρόσχημα ότι τα περισσότερα από αυτά μάς είναι επιβλαβή, με αποτέλεσμα την πλήρη εξαφάνιση αμέτρητων πλέον ειδών, και στην αχαλίνωτη κατασπατάληση των πόρων της γης.

Κελιά από νοβοπάν

Ιδιοκτήτες καταστροφείς δημοσκοπήσεις εποχικές προσφορές προεκλογικές εξέδρες αναθέρμανση οικονομίας καταστολή εγκεφαλικών ιστών μισοτελειωμένα φαγητά τί θέλει να πει ο ποιητής ποτέ δε θα μάθουμε μεταφραστές υποκείμενων θεωριών προσβλητικές προσφωνήσεις ρούχα για όλα τα μεγέθη σώματα απόντα θα χαρούμε πολύ να σας συμπεριλάβουμε στην ατζέντα του ατελέσφορου μήνα φιλικά διακείμενοι στις εθελοντικές σφαγές προκαταρκτικές διαβουλεύσεις ανήμερα θηρία προκαταβολικές αναθεωρήσεις πνιγμένα γέλια μάς βρήκανε τα χρόνια ακόμα να συγκατοικήσουμε στα όνειρά μας μήπως να ξεκλέψουμε λίγα λεπτά παραπάνω οι μοναχικοί δρόμοι συναντιούνται λίγο πριν το τέλος των ευθείων εργόχειρα πώς αντέχεται τόση δυστυχία μετά τις δώδεκα (τα μεσάνυχτα) να έχεις ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά αποκοιμίζουν τα παιδιά δοχεία με αίμα γάτες σε οίστρο χαμένοι στα λόγια χαμηλά ημερομίσθια υψηλοί στόχοι βουλώνουμε τις τρύπες με ύφασμα οργάντζας εξουσιαστές εναντίον εξουσίας μακριά η διαδρομή από την ώρα που θα σηκώσεις το βλέμμα ευδιάκριτα σημεία δυσδιάκριτα όρια πίσω από σύμβολα κρύβονται ανθρωποδαμαστές

Αυτός που έσπασε τις βιτρίνες

του Δημήτρη Υφαντή

ΓΙΩΡΓΗΣ ΖΑΡΚΟΣ 54 ΗΜΕΡΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ Εκδόσεις ΑΓΡΑ / 2020 / Σελ. 133

«Πριν σπάσο τα διο τζάμια που τόρα κατιγορούμε έσπασα πρότα το δεξί, μετά μια εβδομάδα το αριστερό κε μετά 15 μέρες κε τα διο μαζί».

Εξέχουσα φυσιογνωμία μεταξύ των λογοτεχνών του Μεσοπολέμου ο «ντανταϊστής» Γιώργης Ζάρκος. Ο άνθρωπος που τη δεκαετία του 1930 προέβη σε πρωτοφανείς για την εποχή ενέργειες, καθώς έσπασε κατ’ επανάληψη τις βιτρίνες του εκδοτικού οίκου «Πυρσός», οι ιδιοκτήτες του οποίου δημοσίευσαν έργο του, που τους είχε παραδώσει προς δημοσίευση, με το όνομα άλλου και όχι δικό του.

Εκτός αυτού, ο Ζάρκος σε συμβολικό επίπεδο, με τις απόψεις, τα κείμενα και τη δράση του, έσπασε πολλές ακόμη «βιτρίνες», όπως αυτές του ακαδημαϊσμού, της εξουσίας, της Δικαιοσύνης, των διωκτικών αρχών, των κομμάτων, των πολιτικών, του Τύπου, της Εκκλησίας, της φυλακής και βεβαίως του ψυχιατρείου.

Η ανυπότακτη και απείθαρχη στάση του αποτέλεσε την αφορμή του εγκλεισμού του, για πολιτικούς λόγους, στο ψυχιατρείο. Αυτούς τους λόγους, όπως και τις συνθήκες εγκλεισμού του πραγματεύεται το παρόν βιβλίο, βάσει τεκμηρίων, που εντοπίστηκαν στο Δημόσιο Ψυχιατρείο Αθηνών, σε γραπτά κείμενα του συγγραφέα και στον Τύπο της εποχής.

Όσον αφορά τον Ζάρκο και την ιστορία του, μάλλον διεκδικεί πολλές «πρωτιές» και μοναδικότητες. Αποτελεί καταρχάς για την Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζονται, την πλέον χαρακτηριστική περίπτωση εγκλεισμού σε ψυχιατρείο για πολιτικούς λόγους. Επακόλουθο αυτού ήταν να γίνει ο πρώτος που έγραψε και εξέδωσε βιβλία για τα σοβαρότατα προβλήματα του συστήματος-ψυχιατρείου και των τροφίμων του. Η απροκάλυπτη γραφή και το μαύρο χιούμορ που τον χαρακτήριζαν, έσπασαν τη σιωπή, την αδιαφορία τις «βιτρίνες» του ψυχιατρείου, θέτοντας σε αμφισβήτηση τις έως τότε συμβατικές αναφορές στο «τρελοκομείο» και στους «τρελούς». Βεβαίως, είναι ο μοναδικός στην εποχή του από το χώρο της Αριστεράς, που ασχολήθηκε επισταμένως με το θέμα, διατυπώνοντας απόψεις και προτάσεις. Μια Αριστερά που, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, για αδιερεύνητους λόγους, δεν καταπιάστηκε με τους περιθωριοποιημένους ψυχικά πάσχοντες». (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Στιγμές από τα άκρα του κόσμου

Λέγεται πως η πρόοδος είναι μονόδρομος. Ότι ο χρόνος τρέχει μόνον προς τα εμπρός και όσο πιο υψηλές και ριζοσπαστικές είναι οι ταχύτητες της εξέλιξης, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Έχει, επίσης, καθιερωθεί ως αναντίρρητη «αλήθεια» πως πρέπει συγκεκριμένα γεγονότα να τοποθετούνται στον αυστηρά γραμμικό άξονα της μέτρησης του χρόνου, ως απόλυτα «σημεία αναφοράς»: από κτίσεως Ρώμης, από κτίσεως Κόσμου κ.ο.κ. Η προσέγγιση αυτή σταθεροποιεί κι ενισχύει την άνωθι αντίληψη περί της προόδου και της εξέλιξης, ως απόλυτο αυτοσκοπό˙ οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση δεν είναι αρεστή ή είναι ξεπερασμένη.

Επί προσθέτως, έχει επιβληθεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ως θέσφατο, η αντίληψη ότι όσο πιο πολύπλοκος είναι ένας πολιτισμός, τόσο το καλύτερο για όσους των βιώνουν. Με άλλα λόγια, η απλότητα (κι όχι απλοϊκότητα), ο τρόπος θέασης του γίγνεσθαι με φυσικό, θεμελιωδώς ανθρώπινο τρόπο θεωρείται από αναχρονιστική έως γελοία. Κι όσοι προσπαθούν να τη βιώσουν, στην καλύτερη περίπτωση κατηγοριοποιούνται ως (θέαμα) «φολκλόρ», ιδιόρρυθμη «ατραξιόν», «αποκλίνουσα» συμπεριφορά, εμπορεύσιμο «προϊόν» για τουριστική εκμετάλλευση. Για όσους, δε, διαβιούν εντός του σύγχρονου κυρίαρχου πολιτισμού, αλλά υποστηρίζουν με λόγια κι έργα την απλότητα ως στάση ζωής, οι αντιδράσεις της «κυρίαρχης» πλειονότητας αμφιρρέπουν ανάμεσα στην «απλή» χλεύη και την μασκαρεμένη περιθωριοποίηση.

Ασφαλώς, τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν κι εκείνες οι φωνές (και γραφίδες), ακόμη κι από ακαδημαϊκούς, που υποστηρίζουν δίχως περιστροφές πως ο σύγχρονος τεχνοβιομηχανικός πολιτισμός είναι, επί της ουσίας, ένα όχημα που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, δίχως φρένα (και δίχως οδηγό;) προς το κενό. Μάλιστα, κάποιοι εξ αυτών, όπως ο βιολόγος Jared Diamond και ο αρχαιολόγος Eric Cline, μέσα από το συγγραφικό τους έργο, έχουν παραθέσει παραδείγματα αλλοτινών πολιτισμών που κατέρρευσαν, πολιτισμών με παρόμοιες αντιλήψεις για τη φύση, τον χρόνο, την εξέλιξη με τον σημερινό κυρίαρχο πολιτισμό.