Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗΝ ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ…

Μέλη της Παλαιστινιακής Πολιτικής Άμυνας αναζητούν πτώματα κάτω από τα ερείπια μετά από ισραηλινή αεροπορική επιδρομή, στην πόλη Ράφα, νότια της Λωρίδας της Γάζας, 21 Απριλίου 2024. (Abed Rahim Khatib/Flash90)

«Έτρεμα, μου είχε σηκωθεί η τρίχα σ’ όλο το σώμα, όπως νιώθει κανείς που δεν είναι ντυμένος ζεστά. Ένιωθα τρομερό κρύο, ρίγη λες κι είχα πυρετό, και τα δόντια μου χτυπούσαν. Ο χρόνος διεισδύει στους χτύπους της καρδιάς. Το Εγώ έχει χάσει πλέον την επαφή του με τον εξωτερικό χρόνο. Παραμένει παραλυμένο στο Τώρα –το Πριν και το Μετά δεν υπάρχουν. Δεν έκανα άλλες σκέψεις, εκτός από την εξής: τώρα δα, τώρα θα μας πετύχει. Όταν εκδηλώθηκε, τέσσερις ημέρες αργότερα, πάλι μια επίθεση, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και φώναξα, Χάνς, τώρα κάτι, θα μας συμβεί, τώρα είναι η σειρά μας. Το Τώρα δεν είναι απαλλαγμένο από το αίσθημα αγωνίας, ψυχική κατάσταση που επικρατεί πριν από το επικείμενο. Το συναίσθημα της αγωνίας δεν υπήρχε τότε. Πιθανό να επικράτησε εκείνο της παραίτησης: Τώρα θα πέσει επάνω σου μια βόμβα και θα πεθάνεις ακαριαία. Το Τώρα είναι η πιο έντονη στιγμή συναλλαγής μεταξύ του όπλου και του αποδέκτη του, που έχουν συγχρονιστεί απόλυτα. Μόλις αντιληφθεί κανείς το σφύριγμα που κάνει η βόμβα όταν πέφτει, αισθάνεται ότι σταματάει ν’ αναπνέει, βάζει τα χέρια στ’ αυτιά για ν’ αποφύγει το θόρυβο, τώρα, τώρα, τώρα ξανάρχεται».

Φρίντριχ Γιεργκ, Η Γερμανία στις Φλόγες,

ο Βομβαρδισμός της Γερμανίας 1940-1945

Σύμφωνα με πρόταση αξιωματούχων του ΟΗΕ, ζητείται να προστεθεί ένα νέο έγκλημα στη λίστα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, ένα έγκλημα που αποκαλείται «domicide» (οικοκτονία, η σκόπιμη-συστηματική καταστροφή κατοικιών). Αναφέρονται, μάλιστα και συγκεκριμένες περιπτώσεις στην διάρκεια του 21ου αιώνα: Το Γκρόζνι της Τσετσενίας, που καταστράφηκε ολοσχερώς από το ρωσικό στρατό του Βλάντιμιρ Πούτιν, το Χαλέπι της Συρίας, που καταστράφηκε από το ρωσικό στρατό σε συμμαχία με ιρανικές δυνάμεις και δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ το 2016, η Μαριούπολη της Ουκρανίας, που καταστράφηκε από το ρωσικό στρατό κατά τους πρώτες μήνες της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία το 2022.

Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ…

«Κατέστρεψαν τα δάση, στέρεψαν τις πηγές κι έκαναν τα ποτάμια να πλημμυρίσουν κι ύστερα απ’ αυτή τη ζημιά πού προκάλεσαν στο κλίμα, περιβάλανε τις πόλεις τους με μια ζώνη από βαλτώδη κι ανθυγιεινά εδάφη κι έπειτα, όταν η φύση την οποία βεβήλωσαν τους έδειξε την εχθρότητά της, άρχισαν να την μισούν κι όντας ανίκανοι, όπως οι πρωτόγονοι, να ξαναγυρίσουν στη ζωή των δασών, αφέθηκαν να βυθιστούν σε μια ολοένα και μεγαλύτερη κατάπτωση διαμέσου του δεσποτισμού των ιερέων και των βασιλιάδων»

Μπούκτσιν και Ρόμπερτς, 1987

«Να ξέραμε αφεντικό, τι λένε οι πέτρες, τα λουλούδια, η βροχή! Μπορεί να φωνάζουν, να μας φωνάζουν, κι εμείς να μην ακούμε».

Ν. Καζαντζάκης

Οι ανεμογεννήτριες στις ΗΠΑ στέκονται ψηλότερα και από το Άγαλμα της Ελευθερίας, σε ύψος πάνω από 300 πόδια (100 μέτρα). Κάνοντας ένα βήμα πίσω στο παρελθόν, οι ανεμογεννήτριες φαίνονται απλές στο σχεδιασμό: η προπέλα τους «συλλαμβάνει» τον άνεμο, που περιστρέφει μια γεννήτρια για να παράγει ηλεκτρική ενέργεια.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές περισσότερες διαδικασίες βαθμονόμησης και στοιχεία για τη βελτιστοποίηση της δέσμευσης ενέργειας σε αντίξοες συνθήκες. Το βασικό κινητήριο συστατικό είναι το λάδι και οι τουρμπίνες μπορούν να έχουν έως και 1.400 λίτρα στο εσωτερικό τους. Τα λάδια εξυπηρετούν τρεις κύριους σκοπούς: λίπανση, υδραυλικά και για το κιβώτιο ταχυτήτων. Είναι, κατά συνέπεια απαραίτητα για τις λειτουργίες κινούμενων εξαρτημάτων και για την αντιμετώπιση μεγάλων ροπών.

ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΛΗΘΗΣ

«Μετά τον πόλεμο η Ευρώπη οικοδομήθηκε επάνω σε μια σχεδιασμένα λανθασμένη μνήμη, πάνω στην λήθη ως τρόπο ζωής. Αντιθέτως, μετά το 1989 η Ευρώπη οικοδομείται πάνω σε αντισταθμιστικό πλεόνασμα μνήμης, στην θεσμοποιημένη δημόσια μνήμη ως το θεμέλιο της συλλογικής ταυτότητας. Η λανθασμένη μνήμη δεν μπόρεσε να αντέξει, αλλά δεν θα αντέξει ούτε η πλεονασματική μνήμη […] Το ίδιο το τεράστιο μέγεθος του εγκλήματος καθιστά ατελή κάθε διαιώνιση της μνήμης του. Ο ίδιος ο εγγενώς απίστευτος χαρακτήρας του εγκλήματος, η δυσκολία να αντιληφθούμε με ηρεμία εκ των υστέρων ανοίγουν την πόρτα στην υποβάθμισή του ή ακόμη και στην άρνησή του […] Η βάρβαρη πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης, ο σκοτεινός «άλλος» εναντίον του οποίου οικοδομήθηκε κοπιαστικά η μεταπολεμική Ευρώπη, είναι ήδη κάτι το οποίο δεν θυμούνται οι νεαροί Ευρωπαίοι».

Tony Junt, Η Ευρώπη μετά τον πόλεμο, Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων

«Σε κάθε χώρα στην Ευρώπη, και στην πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο, οι Γερμανοί θεωρούνται ανέκαθεν ως οι θύτες, όχι τα θύματα, των ωμοτήτων. Στον κόσμο αρέσει να πιστεύει πως, αν υπήρξαν κάποια μικρά μέτρα εκδίκησης έπειτα από τον πόλεμο, δεν ήταν τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι άξιζε ο γερμανικός λαός –και, επιπλέον, μας αρέσει να πιστεύουμε πως η εκδίκηση που καταφέρθηκε εις βάρος των Γερμανών ήταν σε κάθε περίπτωση αρκετά ήπια, ιδίως δεδομένων των συνθηκών. Η αντίληψη ότι οι Γερμανοί έτυχαν επίσης σε μερικές φρικτές μορφές βασανιστηρίων και εξευτελισμών –όχι μόνον οι ενεργοί Ναζί, αλλά και απλοί άνδρες, γυναίκες και παιδιά– και η συνειδητοποίηση πως οι ίδιοι οι συμπατριώτες μας ήταν, επίσης, ικανοί για τέτοια εγκλήματα, αποτελούν αντικείμενα, που η δεσπόζουσα συμμαχική κουλτούρα έχει ανέκαθεν ενστικτωδώς αποστραφεί».

Keith Lowe, Όλεθρος, η Ευρώπη μετά τον πόλεμο

Πότε τελειώνει ένας πόλεμος, πότε αρχίζουν και που φθάνουν οι συνέπειές του, γιατί κάθε κράτος, κάθε μορφή εξουσίας πασχίζει ακάματα μέσω της εθνικής ιστοριογραφίας να στοχεύει στην  απροβλημάτιστη  ταύτιση  των  ανθρώπων  με  το επίσημο κρατικό αφήγημα και την εγκόλπωση της εθνικής ιστορικής συνείδησης, της εθνικής ενότητας και της εθνικής συμφιλίωσης;

Η διαχείριση του παρελθόντος, η διαχείριση της «κρίσης της μνήμης»,  η στρατηγική της οργανωμένης λήθης, η επιβολή της κρατικής μνήμης, πόσο διαφέρουν όσον αφορά τις εκδοχές που συναντούμε στα δημοκρατικά μοντέλα διακυβέρνησης, σε σχέση είτε με τα δικτατορικά (κομμουνιστικά ή μη) είτε με τα λεγόμενα αυταρχικά; Πόσες και πόσες φορές δημοκρατικές εκδοχές διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων απαγόρεψαν έμμεσα ή άμεσα «επικίνδυνες ιδέες» ακόμα και την αναφορά ιστορικών γεγονότων, προσώπων ή καταστάσεων, επικαλούμενες την αναζωπύρωση των κοινωνικών παθών ή την διασάλευση της τάξης και της ασφάλειας του κράτους;

Από τις πλημμύρες, στο νερό – νεράκι και οι «μεσσίες» ολλανδοί έμποροι της HVA

Αποτελεί σταθερή επιδίωξη της κάθε εξουσίας να προσπαθεί να διαχειριστεί το κάθε αρνητικό που συμβαίνει προς ίδιον όφελος. Τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης της ομάδας Μητσοτάκη παρατηρείται μια επιπλέον παράμετρος, αυτή της εισαγωγής επιχειρηματικών συμφερόντων, ως «μεσσίες» αλεξιπτωτιστές για να εγκαθιδρύσουν ένα νέο στάτους. Αφού αφαίμαξαν όλοι οι κρατιστές διαχρονικά τους φυσικούς και μη, πόρους, αντικαθιστούν το παλαιό καθεστώς με καινούργιο, φτιασιδωμένο και σύγχρονο. Στην πυροπαθή Βόρεια Εύβοια, το «μαγαζάκι» στήθηκε από εγχώριες επιχειρήσεις και από παλιές πολυκομματικές καραβάνες, όπως ο Στ. Μπένος. Στη πλημμυροπαθή Θεσσαλία το νέο πρότζεκτ στήνεται μέσω της –κατά βάση– άσχετης ολλανδικής εταιρείας HVA, η οποία διευθύνεται από έλληνα CEO. Αυτοί οι έλληνες CEO των πολυεθνικών, πολύ μάς αρέσουν για τον «εθνικό» αλτρουισμό τους, από τη μία ο Μπουρλά της Pfizer και τώρα ο Γκουζούρης της HVA εξαργυρώνουν συμβόλαια εκατομμυρίων ευρώ για τις υπηρεσίες που «προσφέρουν» στους εντελείς τους. Και ασφαλώς δεν θα εκπλαγούμε εάν, μερικές δεκαετίες μετά, θα εμφανίζονται από την Εξουσία ως σύγχρονοι ευεργέτες και χορηγοί του Έθνους. Η διαδικασία είναι απλή: εισπράττουν 100 μονάδες κρατικό χρήμα και χορηγούν 5 μονάδες για τη ματαιοδοξία τους και έτσι καμιά δεκαριά δρόμοι και πλατείες θα φέρουν το όνομά τους στο απώτερο μέλλον. 

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ το 248ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Πέμπτη 2 Μάϊου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.

Ακολουθεί ο πρόλογος του Κύκλου Σύνταξης γι’ αυτή την έκδοση:

Σε πρόσφατο άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στην αγγλόφωνη έκδοση των Foreign Affairs και υπογράφουν πρώην αμερικανοί αξιωματούχοι του Εθνικού Συμβούλιου Πληροφοριών και σύμβουλοι εξωτερικής πολιτικής, παρομοιάζεται το Τριμερές Σύμφωνο του 1940 («Άξονας»), που ένωσε τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία, με τον «Άξονα» της Κίνας, του Ιράν, της Βόρειας Κορέας και της Ρωσίας, που επίσης στοχεύει, σύμφωνα με το δημοσίευμα, στην αμφισβήτηση και τελικά στην ανατροπή της υπάρχουσας παγκόσμιας τάξης. Οι συντάκτες του άρθρου συγκλίνουν με την διαπίστωση ορισμένων ερευνητών πολιτικών επιστημών, ότι οι περίοδοι κατά τις οποίες επικρατούσε μια ενιαία παγκόσμια τάξη –το σύστημα ισορροπίας δυνάμεων που διατηρούσαν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις για μεγάλο μέρος του δέκατου ένατου αιώνα, για παράδειγμα, ή η εποχή που κυριαρχούσαν οι ΗΠΑ μετά τον Ψυχρό Πόλεμο– ήταν λιγότερο επιρρεπείς σε συγκρούσεις από εκείνες που χαρακτηρίζονται από περισσότερες από μία τάξεις, όπως η πολυπολική περίοδος μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων και το διπολικό σύστημα του Ψυχρού Πολέμου. Υπενθυμίζουν, επίσης, ότι στις αρχές του 2022, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπίνγκ υπέγραψαν ένα κοινό μανιφέστο, που δεσμεύει για μια εταιρική σχέση «χωρίς όρια» μεταξύ των δύο κρατών περιγράφοντας και απαιτώντας «διεθνείς σχέσεις νέου τύπου» –με άλλα λόγια, ένα πολυπολικό σύστημα, που δεν κυριαρχείται πλέον από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ (1863-1945), πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας όταν υπογράφτηκε η Συνθήκη των Βερσαλλιών, προφανώς σε μια κρίση ειλικρίνειας, έγραψε μεταξύ άλλων στα απομνημονεύματα του, πως «τα έθνη γλίστρησαν στον πόλεμο» ως αποτέλεσμα λαθών της διεθνούς διπλωματίας και ότι «κανένα έθνος δεν μπορεί να φέρει την αποκλειστική ευθύνη», αμφισβητώντας, μ’ αυτόν τον τρόπο την κυρίαρχη άποψη περί αποκλειστικής γερμανικής υπαιτιότητας. Συγκεκριμένα, αναφερόμενος στην Πρώτη Μεγάλη Ανθρωποσφαγή που ξέσπασε με αφορμή την δολοφονία του Αυστριακού Αρχιδούκα στο Σεράγεβο, υποστήριξε ότι: «Ούτε ο πιο πανούργος και ο πιο διορατικός αξιωματούχος δεν προέβλεψε στις αρχές του καλοκαιριού του 1914, πως το φθινόπωρο τα έθνη του κόσμου θα εμπλέκονταν στην πιο τρομερή μάχη που έχει δει κανείς στην ιστορία του ανθρώπινου γένους».

Βρισκόμαστε 110 χρόνια αργότερα από την απαρχή εκείνης της «μεγάλης σπερματικής καταστροφής» του 20ου αιώνα, όπως χαρακτηρίστηκε, καθώς, διακόπτοντας την «belle époque», έθεσε τέλος στην «ειρήνη» που επικρατούσε ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης για πάνω από σαράντα χρόνια, μετά το τέλος του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1871). Ένας ολοκληρωτικός πόλεμος ο οποίος συνεχίστηκε με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα μόλις 26 χρόνια μετά.

Και όμως. Μια παγκόσμια σύρραξη μαίνεται σ’ ένα απροσδιόριστο πλανητικό μέτωπο, με την μεγαλύτερη, μετά την λήξη της Δεύτερης Παγκόσμιας Ανθρωποσφαγής (Μάιος 1945), κινητοποίηση και μετακίνηση στρατιωτικών δυνάμεων (αλλά και οπλικών συστημάτων κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών), είτε εμπλέκονται σε καυτά μέτωπα, όπως αυτό της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής, είτε συμμετέχουν σε τεράστιες στρατιωτικές ασκήσεις από τον Αρκτικό Κύκλο μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι απειλές για κλιμάκωση και καθολικό πόλεμο, οι αναφορές για υβριδικά δόγματα με χρήση πυρηνικών όπλων στην Ανατολική Ευρώπη (ακόμα και με πυρηνικοποίηση του διαστήματος), οι επαυξημένες απειλές για …«κλιμάκωση για να αποφευχθεί η κλιμάκωση», με συνεχείς εξοπλισμούς και διάθεση άνευ προηγουμένου οικονομικών πόρων βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη.

Και όμως, οι δυτικές κοινωνίες, ακόμα και την στιγμή που πυκνώνουν τα κυριαρχικά κελεύσματα ή μάλλον οι προσταγές να μετατραπούν σε πολεμικές, σαν υπνωτισμένες συνεχίζουν να βρίσκονται σε μια κατάσταση βαθιάς νωχελικότητας.

Την πραγματικότητα αυτή, φαίνεται ότι αμφισβητούν οι φοιτητικές καταλήψεις αμερικανικών πανεπιστημίων, οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη και, παρ’ ότι εκδηλώνονται ειρηνικά, αντιμετωπίζουν τις αστυνομικές ράβδους και αθρόες συλλήψεις συμμετεχόντων που αντιτίθενται στην ισοπέδωση και στην ασταμάτητη σφαγή αμάχων στην Γάζα εκ μέρους ισραηλινού κράτους.

Ακόμα όμως και αυτές οι αντιδράσεις υπολείπονται σ’ ό,τι θα αντιστοιχούσε στοιχειωδώς ενάντια σε όσα εν συντομία  περιγράψαμε.

Και κάτι τελευταίο. Αδύναμοι δεν είναι όσοι αγωνίζονται, έστω, με μικρές δυνάμεις, αλλά όσοι παραιτούνται. Δυστυχώς και χωρίς να θέλουμε να γίνουμε μάντεις ενός αναπόδραστου δυστοπικού «αύριο», τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και η κοινωνική απραξία γιγαντώνει τις δυσμενείς συνέπειες του «θαυμαστού καινούργιου κόσμου» που ανατέλλει για μίαν ακόμη φορά. Δια πυρός και σιδήρου…

Μάιος 2024

Τα θέματα αυτού του φύλλου:

– Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ…

-ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΛΗΘΗΣ

-Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗΝ ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖ ΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

-Από τις πλημμύρες, στο νερό – νεράκι και οι «μεσσίες» ολλανδοί έμποροι της HVA

-Μπροσούρα που κυκλοφόρησε από την Ανοιχτή Αντιπολεμική Συνέλευση Αναρχικών

-Θέτοντας τις βάσεις για τη μόνιμη έξοδο της Γάζας

-ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ; Η διάκριση μεταξύ περιβαλλοντολόγων και οικολόγων. Μια συνέντευξη με τον Μάρεϋ Μπούκτσιν

-ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: HAKIM BEY: ΡΟΔΑ & ΑΗΔΟΝΙΑ. ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΩΝ ΣΟΥΦΙ

Ενάντια στον πόλεμο και στην ειρήνη των κυρίαρχων

«Εάν δεν δώσουμε τη σωστή απάντηση ως Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν προσφέρουμε στην Ουκρανία αρκετή βοήθεια για να σταματήσει τη Ρωσία, είμαστε οι επόμενοι. Κατά συνέπεια, πρέπει να είμαστε αμυντικά έτοιμοι και να περάσουμε σε λειτουργία οικονομίας πολέμου…

Αν θέλουμε ειρήνη, πρέπει να ετοιμαστούμε για πόλεμο».

Σαρλ Μισέλ, πρόεδρος ευρωπαϊκού συμβουλίου, 19/3/24

Όλο και περισσότεροι ευρωπαίοι αξιωματούχοι και ηγέτες κρατών επαναλαμβάνουν σε κάθε τόνο:

“Ετοιμαστείτε για πόλεμο”

– Αναρχία και εκπαίδευση. – Αναρχία στην τάξη/αίθουσα διδασκαλίας. – Η Αναρχική αντίληψη για την Εκπαίδευση

Αναρχία και εκπαίδευση

Rev Dia anarchism and education

Η εκπαίδευση έπαιζε πάντα μεγαλύτερο ρόλο στην κοινωνία από το να μαθαίνει απλώς στα παιδιά αριθμητική και ορθή ανάγνωση. Μετά την εισαγωγή του γενικού εκπαιδευτικού συστήματος στη βιομηχανική εποχή, μετατράπηκε σε ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο κρατικής προπαγάνδας. Οι μαθητές διδάσκονται όχι μόνο να κάνουν σωστές αριθμητικές πράξεις, αλλά διδάσκονται και πατριωτισμό και πώς να είναι ένα υπάκουο γρανάζι στο σύστημα. Βασικός στόχος του κρατικού συστήματος είναι η καλλιέργεια υπάκουων πολιτών. Όσον αφορά την επαγγελματική εκπαίδευση, αυτή, ιδίως στην Ουκρανία, είναι πλήρως τυποποιημένη και δεν λαμβάνει υπ’ όψη τις ατομικές δεξιότητες του μαθητή. Επιπλέον, στην πραγματικότητα, η ποιοτική εξειδικευμένη εκπαίδευση δεν είναι διαθέσιμη σε πολλούς ανθρώπους επειδή είναι πολύ ακριβή.

 Πολλοί αναρχικοί στοχαστές προσπάθησαν να αναπτύξουν ένα βέλτιστο μοντέλο μάθησης.
 Τον 19ο αιώνα, ο Ζοζέφ Προυντόν πρότεινε τη μεταφορά της διαχείρισης της εκπαίδευσης στις κοινότητες εργατών και αγροτών, οι οποίοι θα μπορούσαν να προσλαμβάνουν δασκάλους με βάση τις ανάγκες τους. Όλοι οι επόμενοι θεωρητικοί της αναρχίας ανέπτυξαν περεταίρω αυτήν την ιδέα. Τον εικοστό αιώνα, ο Ιβάν Ίλιτς πρότεινε την αντικατάσταση του σχολείου με δωρεάν άτυπες ενώσεις. Κοινότητες, δηλαδή, μέσα στις οποίες οι άνθρωποι θα μπορούσαν να συναντηθούν για να μοιραστούν γνώσεις, να δημιουργήσουν κέντρα δεξιοτήτων, να βρουν συνεργάτες μαθητείας. Έθεσε την ιδέα, ότι η βάση της σύγχρονης εκπαίδευσης πρέπει να είναι προσανατολισμένη στην πρακτική. Δεν πρέπει να είναι ένα αφηρημένο πρόγραμμα σπουδών, αλλά το περιβάλλον και οι προσωπικές ενέργειες του μαθητή θα καθορίζουν τη γνώση που θα λάβει.

Μετατροπή της Ζεϊτούν σε Σιβάτ Σιόν: Η ισραηλινή σύνοδος κορυφής οραματίζεται την επανεγκατάσταση στη Γάζα

Απτόητοι από το ICJ, υπουργοί και ηγέτες εποίκων προώθησαν σχέδια για απέλαση Παλαιστινίων και «επιστροφή» των Ισραηλινών στη Γάζα σε μια μεγάλη διάσκεψη στην Ιερουσαλήμ.

του Όρεν Ζιβ, 30 Ιανουαρίου 2024 Αναδημοσίευση, +972 Magazine σε συνεργασία με Local Call

Οι Ισραηλινοί βλέπουν έναν γιγάντιο χάρτη της Λωρίδας της Γάζας, που απεικονίζει μελλοντικούς ισραηλινούς οικισμούς στη «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ» στην Ιερουσαλήμ, 28 Ιανουαρίου 2024. (Oren Ziv)

Το πιο περίεργο θέαμα στη «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ», που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Κυριακής στο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο της Ιερουσαλήμ, δεν ήταν ο χάρτης, που απεικόνιζε δεκάδες νέους οικισμούς, τους οποίους οι Ισραηλινοί έποικοι ελπίζουν να δημιουργήσουν σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας μετά το τέλος του πολέμου. Ήταν η στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι χόρευαν γύρω από την αίθουσα τραγουδώντας εορταστικά τραγούδια –ένα σπάνιο θέαμα στο Ισραήλ μετά την 7η Οκτωβρίου, με το μεγαλύτερο μέρος του έθνους να θρηνεί ακόμα τα θύματα των επιθέσεων της Χαμάς και να φοβάται για την ασφάλεια των ομήρων στο Γάζα. 

Ωστόσο, για τους συμμετέχοντες στο συνέδριο –ανάμεσά τους 11 υπουργοί του υπουργικού συμβουλίου και 15 μέλη του συνασπισμού, οι οποίοι συμμετείχαν με χαρά στο χορό– υπάρχει πράγματι κάτι να γιορτάσουν. Γι’ αυτούς, η 7η Οκτωβρίου και ο πόλεμος που ακολούθησε, παρουσίασαν μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία να ανακαταλάβουν τη Γάζα και, ει δυνατόν, να δημιουργήσουν την κατάσταση έτσι ώστε να μην μείνουν Παλαιστίνιοι, όταν φτάσουν οι νέοι έποικοι. 

Ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων: Το «ιδιωτικό», το «δημόσιο» και η προάσπιση του Συντάγματος

Ας ξεκινήσουμε με αυτό: «το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος» και ας συνεχίσουμε με αυτό ως βάση, αναπτύσσοντάς το με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ίδρυση ιδιωτικών / μη κρατικών πανεπιστημίων. Με αφορμή, λοιπόν, το παραπάνω νομοσχέδιο, επόμενο ήταν να εμφανιστεί στον δημόσιο διάλογο το δίπολο δημόσιο-ιδιωτικό, όπου σε πολύ γενικές γραμμές το ιδιωτικό είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με το κεφάλαιο, ενώ το δημόσιο προσφέρει μια ελεύθερη γνώση χωρίς δίδακτρα. Σ’ αυτό το δίπολο, λοιπόν, βασίζεται και εξαντλείται όλη η ρητορική, αρνητική ή μη, σχετικά με το νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών / μη κρατικών πανεπιστημίων. Ενώ η εξουσία και η πλευρά που είναι υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων «τρίβει τα χέρια της», όταν μια αντιπαράθεση γίνεται εντός ενός διπολικού πλαισίου που συνήθως η ίδια έχει θέσει, δεν συμβαίνει το ίδιο για την πλευρά που στέκεται απέναντι ή είναι κατ’ επίφαση «απέναντι». Ο ιδεολογικός εγκλωβισμός σε δίπολα, δημιουργεί με την σειρά του εγκλωβισμό στην σκέψη, που συνήθως έχει ως αποτέλεσμα η όποια προσπάθεια αντίδρασης να χειραγωγείται κυρίως από όσους είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος της εξουσίας.

Κάλεσμα στήριξης στη μικροφωνική αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση για ζωή, γη και ελευθερία

Σάββατο 13 Απριλίου στις 19.00 στην κεντρική πλατεία Χαλανδρίου

Μικροφωνική αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση για ζωή, γη και ελευθερία

Στηρίζουμε τη μικροφωνική αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση για ζωή, γη και ελευθερία, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 13 Απριλίου στις 19.00 στην κεντρική πλατεία Χαλανδρίου, από την Aναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα, σε τροχιά σύγκρουσης.

Ατμοσφαιρική Ρύπανση και Κατάθλιψη

Για πολλές δεκαετίες, ήταν συχνές οι αναφορές στον τύπο που έκαναν λόγο για τον αναπτυγμένο Βορρά απέναντι σε ένα υπανάπτυκτο και καθυστερημένο Νότο. Οι αναφορές αυτές περί ανάπτυξης εστιάζονταν κυρίως στην οικονομική πλευρά της συγκεκριμένης τάσης, οι οποίες συχνά διανθίζονταν και από τον, δήθεν, πολιτικό φιλελευθερισμό που χαρακτηρίζουν τις «δυτικές» κοινωνίες. Μερικές δεκαετίες αργότερα, μια σειρά από έρευνες και μελέτες φανερώνουν την «άσχημη» πλευρά των αναπτυγμένων κοινωνιών. Αλκοολισμός, Κατάθλιψη, Αποξένωση, Μοναξιά. Είναι τα κυρίαρχα εξουσιαστικά πολιτικά συστήματα που εντείνουν τις ψυχικές ασθένειες στον άνθρωπο και αυτό διαχέεται παντού μέσω του παγκοσμιοποιημένου μοντέλου των τελευταίων 25 ετών και της ραγδαίας ψηφιοποίησης η οποία είναι σε πλήρη ανάπτυξη. Ασθένειες, όμως, των «αναπτυγμένων» χωρών εμφανίζονται πλέον και στις υπόλοιπες, αναπτυσσόμενες και μη. Σίγουρα υπάρχουν διαβαθμίσεις στο ζήτημα της ψυχικής υγείας από χώρα σε χώρα και οι αιτίες δεν είναι μονομερείς και ούτε πηγάζουν απαραίτητα από κοινές αιτίες. Ενδεικτικά, η φτώχεια, οι πόλεμοι, η οικονομική εξαθλίωση, η κοινωνική καταπίεση, τα στερεότυπα αλλά και η ματαιοδοξία, το κυνήγι του πλούτου, η ατμοσφαιρική ρύπανση αποτελούν μέρη της εξίσωσης που φανερώνουν την κατάθλιψη.

Το «Ανοιχτό σχολείο» έχει βαριά κάγκελα

Το «Ανοιχτό σχολείο» του Πιερρακάκη δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει σε αυταρχισμό από το σχολείο της εποχής του Κοντογιανόπουλου και στις εξετάσεις απ’ αυτό της εποχής Αρσένη. Απλά, επειδή ο εν λόγω υπουργός έχει συνδεθεί με την ψηφιακή αναβάθμιση του κράτους, θα παρέχει και κάποιες ψηφιακές πλατφόρμες, έτσι για να νιώσουν οι υπήκοοι λίγο κρατικό ψηφιακό μετασχηματισμό. Ο αυταρχισμός στα σχολεία αναβαθμίζεται και οδηγεί, με βήματα προς τα πίσω, μια ολόκληρη γενιά που ήδη το περιβάλλον που μεγαλώνει είναι μέσα στον φόβο και την απειλή.

 Επαναφέρονται οι 5ήμερες αποβολές, ως μέτρο πρόληψης του σχολικού εκφοβισμού (bulling), επίσης γίνεται ευκολότερη η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος για τον μαθητή που εκφοβίζει άλλο μαθητή. Η δημιουργία ψηφιακής πλατφόρμας, όπου οι μαθητές και οι γονείς θα μπορούν να κάνουν καταγγελίες για περιστατικά εκφοβισμού μέσα στη σχολική μονάδα, είναι άλλη μια ψηφιακή κοροϊδία του Πιερρακάκη, με μόνο νόημα την σώνει και ντε εμπέδωση στους υπηκόους ότι το κράτος αναβαθμίζεται ψηφιακά.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ «ΤΕΜΠΗ» ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ «ΚΟΛΩΝΟΥ»

Η εξουσία, στις φανερά ολοκληρωτικές μορφές της, δεν διστάζει να θέσει είτε σε περιορισμό είτε σε πλήρη απαγόρευση την χρήση ορισμένων λέξεων, ορισμένων συμβόλων, καθώς και την αναφορά ανεπιθύμητων χρονολογιών, γεγονότων ή προσώπων. Στις δημοκρατίες, ο τρόπος είναι συγκαλυμμένος αλλά, παρ’ όλα αυτά, η βούληση παραμένει ίδια και απαράλλακτη, όσον αφορά την επιδίωξη.

Οι περιπτώσεις των «Τεμπών» και της υπόθεσης του Κολωνού είναι ενδεικτικές. Σύμφωνα με τον υπουργό υγείας Γεωργιάδη, η κυβέρνηση βρίσκεται σε δεινή θέση, γιατί επέτρεψε να επικρατήσει η  χρήση των λέξεων «συγκάλυψη» και «έγκλημα». Δεν διαμαρτύρεται, δηλαδή, για την ανεπάρκεια των κυβερνητικών επιχειρημάτων, αλλά γιατί δεν μπόρεσε να ελεγχθεί η χρήση των χαρακτηρισμών αυτών και έτσι «ως αποτέλεσμα αυτού ο Ελληνικός Λαός έχει πιστέψει στην συντριπτική του Πλειοψηφία στο «Έγκλημα των Τεμπών» και στην «συγκάλυψη του εγκλήματος»». Στην ίδια ρότα και η υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Σοφία Βούλτεψη, η οποία διαμαρτυρήθηκε έντονα γιατί, «δεν περίμεναν ούτε να περάσει η εθνική εορτή όπου χρειάζεται εθνική ομοψυχία στη πράξη για να παρουσιάσουν το μπαγιάτικο θέμα, το περσινό. Θα μπαγιάτευε δηλαδή πολύ αν έμενε άλλη μια εβδομάδα να περάσει η σημερινή ημέρα εθνικής εορτής;».

Ο ΚΟΜΗΤΗΣ ΤΟΥ «ΔΙΑΒΟΛΟΥ», ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΓΟΥΡΛΟΜΑΤΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Επιστρέφει στην τροχιά της Γης μετά από 70 χρόνια

Οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι γιατί ο 12P σταμάτησε να εκρήγνυται.
Πηγή: Rok Palčič/Rezman Observatory

Απέκτησε «κέρατα», που ξεχωρίζουν στις άκρες του, είναι απόκοσμος, καθώς στην επιφάνειά του βρίσκονται εκατοντάδες ενεργά «κρυοηφαίστεια», που δεν ξερνούν λάβα, αλλά πάγο. Κινείται με μεγάλη ταχύτητα στο Σύμπαν, αφήνοντας πίσω του σκόνη και τεράστια κομμάτια πάγου. Έχει το μέγεθος όσο τέσσερα βουνά Έβερεστ με διάμετρο 31 χιλιόμετρα και το σχήμα του μοιάζει με ημισέληνο. Ο ηλιακός άνεμος και η πίεση από την ηλιακή ακτινοβολία ασκούν δύναμη στην κόμη και προκαλούν τη δημιουργία της χαρακτηριστικής ουράς του κομήτη. Τον αποκαλούν «κομήτη του Διαβόλου» και σύμφωνα με ορισμένους αστρονόμους δεν είχε πάντα αυτό το σχήμα, αλλά το απέκτησε μεταξύ 5 και 7 Οκτωβρίου, όταν εξερράγη και ένα κομμάτι του αποκολλήθηκε.

Το «φαινόμενο» της εισόδου στην τροχιά της γης ξεκινά στις 30-31 Μαρτίου, με τον Κομήτη να αφήνει πίσω του μια πράσινη λάμψη, καθώς θα μετακινείται από τον Αστερισμό της Ανδρομέδας προς τους Ιχθείς. Θα φθάσει στο πλησιέστερο σημείο του στο Ήλιο την 21η Απριλίου, οπότε και θα είναι ορατός από την Γη διά γυμνού οφθαλμού, κοιτώντας βορειοανατολικά στον νυχτερινό ουρανό, μέχρι και τον Ιούνιο, όταν θα «χαθεί» και πάλι στο Ηλιακό σύστημα. Οι επιστήμονες, βέβαια, καθησυχάζουν. Δεν «τρέχει» και τίποτα με την επιστροφή του «Κομήτη του Διαβόλου», ουδείς κίνδυνος συντρέχει. Όλα υπό έλεγχο.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ το 247ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Παρασκευή 5η Απριλίου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.

Ακολουθεί ο πρόλογος του Κύκλου Σύνταξης γι’ αυτή την έκδοση:

22 Χρόνια ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

«Ουρλιάζουμε, πεινάμε και πεθαίνουμε μόνοι»: Ζωή στα ερείπια της Shuja’iya

Η εισβολή του Ισραήλ στην γειτονιά της πόλης της Γάζας άφησε πίσω του σημάδια καταστροφής. Ακόμα υπό πολιορκία οι κάτοικοί της κινδυνεύουν με θάνατο για να πάρουν ένα σακουλάκι αλεύρι

Από τον Mahmoud Mushtaha , 16 Μαρτίου 2024 Αναδημοσίευση, +972 Magazine

Παλαιστίνιοι περπατούν ανάμεσα στα ερείπια της Shuja’iya, στη βόρεια Γάζα,
Φεβρουάριος 2024. (Mohammed Hajjar)

Πάνω από πέντε μήνες αφότου το Ισραήλ διέταξε όλους τους Παλαιστίνιους στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας να εκκενώσουν προς τα νότια, περίπου 300.000 παραμένουν. Η πλειοψηφία ζει σε μια γειτονιά: τη Shuja’iya. Βρίσκεται στα ανατολικά της πόλης της Γάζας, η Shuja’iya υπήρξε καταφύγιο τόσο για μερικούς από τους κατοίκους της, όσο και για πολλούς περισσότερους Παλαιστίνιους, που εκτοπίστηκαν από αλλού στο βορρά ως αποτέλεσμα του εναέριου βομβαρδισμού και της χερσαίας επίθεσης του Ισραήλ. Μέχρι τον Δεκέμβριο, παρέμενε η μοναδική γειτονιά στη βόρεια Γάζα, που τα ισραηλινά στρατεύματα δεν είχαν ακόμη εισβάλει. Κατά τη διάρκεια εκείνου του μήνα, η Shuja’iya είδε μερικές από τις πιο βάναυσες ισραηλινές επιθέσεις που έχουν δει οπουδήποτε στη Λωρίδα.

Οίκος

Βαθιά επιθυμία το πάγωμα του χρόνου, αλλά δεν μπορείς να εξαγνιστείς.

Σαν μεγάλος βράχος σέρνεται στο διάβα σου, το κληρονομικό βάρος.

Μέσα στην γέννηση του πυρήνα της εξουσίας, καλείσαι να βγεις στον χωμάτινο δρόμο, ξυπόλητος.

Μόνος και ανήμπορος, θα συλλογιέσαι την γύμνια της σκέψεώς σου.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ για την αλληλεγγύη στον αγώνα των παλαιστίνιων για αξιοπρέπεια, γη και ελευθερία

Παρασκευή 29/3, 18.30, ΑΣΟΕΕ

με αφορμή την έκδοση ομώνυμης μπροσούρας

ΠΕΡΙ «ΑΝΟΜΙΑΣ» ΚΑΙ «ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ»: ΤΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

«Είναι σημαντικό να πούμε ότι δεν θα ανεχθούμε πλέον τα μικροαδικήματα. Η βασική αρχή εδώ είναι να πούμε ότι, ναι, είναι δίκαιο να είμαστε δυσανεκτικοί απέναντι στους άστεγους που είναι στο δρόμο».

Τόνυ Μπλερ, δήλωση (1997) του πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας

«Δεν πρόκειται να αφήσουμε τη χώρα εκτεθειμένη στον κίνδυνο της διεθνούς ανυποληψίας και της περιθωριοποίησης, γιατί εκεί οδηγείται μια χώρα με ταυτότητα ανομίας. Προέχει η απαξίωση της κοινωνικής αντίληψης του τζαμπατζή και η πολιτική κατάρρευση του ψευδοομοιώματος προοδευτισμού, που κάποιοι προβάλλουν»

Δημήτρης Ρέππας, υπουργός μεταφορών, αναφερόμενος σε κοινωνικές πρακτικές άρνησης πληρωμής των διοδίων, Καθημερινή, 6.2.2011.

«Δεν γίνεται να υπάρχουν φοιτητές, οι οποίοι να προβαίνουν σε τέτοιες παράνομες πράξεις κατ’ επανάληψη και τα πανεπιστήμια να μην προχωρούν στην προφανή κίνηση, που δεν είναι άλλη από τη διαγραφή τους από το Πανεπιστήμιο».

Κυριάκος Μητσοτάκης, (19-3-2024) απειλώντας με διαγραφές τους απείθαρχους φοιτητές ενώπιον της προέδρου της δημοκρατίας Κ. Σακελαροπούλου

Σύνταγμα 8 Μάρτιου, επεισόδια κατά την διάρκεια φοιτητικού συλλαλητηρίου
την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου. Ακολουθούν ξυλοδαρμοί φοιτητών από τα ΜΑΤ, τραυματίζονται συνολικά 9 φοιτητές.

Η γλώσσα της εξουσίας είναι πρώτα απ’ όλα η γλώσσα της πολιτικής, δηλαδή η γλώσσα της εξαπάτησης, της παραπλάνησης, της σύγχυσης και της χειραγώγησης. Ο πομπός (η εξουσία) στοχεύει στην κατάκτηση του δέκτη (κοινωνία) στην ακινητοποίησή του, στην αποδοχή της υποτελούς σχέσης. Η αναδιατύπωση του εξουσιαστικού μηνύματος, οι συνεχείς επαναλήψεις του, στοχεύουν στην εμπέδωσή του «γεγονότος», της αναγκαιότητας της μη αμφισβήτησης του.

Δεν είναι τυχαίο, ότι η έκφραση «πλύση εγκεφάλου» τείνει να εκλείψει από τον λεγόμενο δημόσιο λόγο, παρ’ ότι ασκείται αδιαλείπτως και με τον πλέον επιστημονικό τρόπο. Οι «αυταπόδεικτες αλήθειες», επιβάλλονται μέσω του διατακτικού χαρακτήρα των διατυπώσεων στους λόγους των πολιτικών, που εκφέρονται άλλοτε με φιλικό τόνο, άλλοτε με διδακτικό και άλλοτε με αυστηρό και απειλητικό. Οι τεχνικοί της εξουσίας το παραδέχονται: η γλώσσα είναι το μέτωπο, η ασάφεια και η διαστροφή νοημάτων, εννοιών και σημασιών είναι από τα αποτελεσματικότερα πυρομαχικά.