του Γκουστάβ Λαντάουερ
Επίμετρα:
Michel Lowy- Γιώργος Περτσάς-Στέφανος Ρέγκας
εκδ. Πανοπτικόν / σελ. 146
Αθήνα Ιανουάριος 2019
«Ζούμε μονάχα μια φορά, μονάχα μια φορά έχουμε το χρόνο να δράσουμε στον κόσμο σύμφωνα με τη βούλησή μας και πεθαίνουμε πολύ νωρίς. Γιατί λοιπόν να μην διακινδυνέψουμε τα πάντα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας;
Η αναρχία δεν είναι ένα άψυχο σύστημα ετοιμοπαράδοτων σκέψεων. Η αναρχία είναι ζωή· η ζωή των ανθρώπων που έχουν απελευθερωθεί από το ζυγό». Γκούσταβ Λαντάουερ (1870-1919)
«Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται κείμενα και επιστολές ενός από τους σημαντικότερους αναρχικούς στοχαστές που συνάμα υπήρξε μια από τις ευγενέστερες φυσιογνωμίες αυτής της πολιτικής παράδοσης.
Πολυμαθής, στοχαστικός, με ευρύτητα πνεύματος, έλαβε μέρος ενεργά στα πολιτικά πράγματα του καιρού του, υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές της σύντομης «Δημοκρατίας των εργατικών συμβουλίων» της Βαυαρίας του 1919, φυλακίστηκε από το σοσιαλδημοκρατικό καθεστώς και δολοφονήθηκε από τους ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς των freikorps.
Όπως το συνόψισε ο φίλος του Μάρτιν Μπούμπερκ: «Ο Λαντάουερ πέθανε τίμια όπως έζησε. Το κράτος και το κόμμα, οι δυο εξουσίες ενάντια στις οποίες ο Λαντάουερ αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή, συνεργάστηκαν για να καταπατήσουν το τελευταίο αβέβαιο τρεμοφέγγισμα της επανάστασης». (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης) Συνέχεια →
…και άλλες γαστριμαργικές ιστορίες
Η πρόσφατη ευρεία επικράτηση της ΝΔ στις ευρωεκλογές άνοιξε την όρεξη για την διαδοχή της κυβερνητικής εξουσίας, για την ακρίβεια τη συνέχιση της λαιμαργίας για εξουσία που διακατέχει τον κάθε Τσίπρα, τον κάθε Μητσοτάκη και όλη τη κουστωδία που διατρέχει και συνδέει τους ευρύτερους κομματικούς σχηματισμούς. Είναι συχνό το φαινόμενο άνθρωποι να έχουν ανάγκη επίδειξης της ισχύος τους και του πλούτου τους (πραγματικού ή φανταστικού). Άλλες φορές κάποιοι ζουν όπως οι επιδειξίες, αλλά θέλουν να το κρύψουν. Είναι βέβαιο ότι οι image makers επιλέγουν να μην εκτίθενται οι πελάτες τους (πρωθυπουργοί και σία) σε θαλαμηγούς με πούρα και άλλα τιμαλφή. Σε αυτή τη περίπτωση ο ιδιοκτήτης των πολυτελών αυτών παγίων επιδεικνύει τον πλούτο του στη κοινωνία και οι διαχειριστές λάγνοι της εξουσίας απολαμβάνουν αυτόν τον πλούτο στα «κρυφά» και μουλωχτά, μην τυχόν και καταλάβει κάτι ο ψηφοφόρος του συστήματος. Συνέχεια →
ΟΙ ΛΟΥΔΙΤΕΣ
ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
του ΚΕΡΚΠΑΤΡΙΚ ΣΕΪΛ
Εκδ. Futura / Δεκέμβριος 2018 / σελ. 348
«Οι Λουδίτες –πολλοί από αυτούς υφαντές, λαναράδες και φινιριστές μαλλιού, αλλά και τεχνίτες στον επαγγελματικό κλάδο του βαμβακιού που απέκτησε ιδιαίτερη σημασία στην Αγγλία στα τέλη του 18ου αιώνα– ήταν, όπως οι Πρόσχαροι Άνδρες του Ρομπέν των Δασών, θύματα της προόδου ή αυτού που θεωρούνταν πρόοδος. Έχοντας δουλέψει επί αιώνες έξω από τα φτωχικά τους σπίτια και σε μικρά μαγαζιά χωριών με μηχανές που, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν καθόλου απλές, πιθανώς και με την βοήθεια παιδιών, είδαν ξαφνικά να παρεισφρέουν (ή να απειλούν να παρεισφρήσουν) στον παγιωμένο επαγγελματικό τους κλάδο νέα, πολύπλοκα, μεγάλης κλίμακας μηχανήματα, που συνήθως στεγάζονταν σε τεράστια πολυώροφα κτίρια εγειρόμενα στις αρχαίες τους κοιλάδες. Ακόμη χειρότερα, είδαν την τακτοποιημένη τους κοινωνία της μαστοριάς, του εθίμου και της κοινότητας να αρχίζει να υποχωρεί μπροστά στην εισβολή της βιομηχανικής κοινωνίας και των νέων τεχνολογιών και συστημάτων της, των νέων κανόνων για τα εμπορεύματα και τις αγορές, της νέας χωροταξικής διάταξης της εξοχής και της πόλης, πράγματα που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν, ή να ελέγξουν. Κι όταν εξεγέρθηκαν εναντίον όλων αυτών για δεκαπέντε θυελλώδεις μήνες στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 19ου αιώνα, το έκαναν με πολύ μεγαλύτερη σφοδρότητα και ένταση από όση είχε ποτέ επιδείξει ο Ρομπέν των Δασών και εξευτελίστηκαν με τρόπους πολύ πιο βίαιους από αυτούς που είχε κατά καιρούς διατάξει ο βασιλιάς Ιωάννης. Συνέχεια →
Τα σκουπίδια του τουρισμού είναι τα αποκαΐδια των τόπων που αγαπήσαμε
Η χθεσινή φωτιά στην Ελαφόνησο αποδεικνύει περίτρανα πως η λεγόμενη βιομηχανία του τουρισμού είναι ανταγωνιστική προς το φυσικό περιβάλλον, στην τοπική κουλτούρα και εν τέλει διαρρηγνύει κοινωνικές σταθερές.
Η χθεσινή φωτιά ξεκίνησε από την χωματερή του νησιού η οποία βρίσκεται πίσω από την ξακουστή και κατά πολλούς, εξωτική παραλία του Σίμου. Άραγε σε λίγα χρόνια πάνω στην καμένη γη τί ακριβώς θα χτιστεί; Κάτω απ’ το χαρακτηρισμό «εξωτική παραλία» κρύβεται μια χωματερή που συγκεντρώνει τα σκουπίδια δεκάδων χιλιάδων τουριστών. Στο νησί διαμένουν μόνιμα περίπου 1.000 κάτοικοι και τους καλοκαιρινούς μήνες ο αριθμός αυτός δεκαπλασιάζεται. Είναι προφανές ότι άλλη η ποσότητα των απορριμμάτων 1.000 και άλλο 10.000 ανθρώπων. Συνέχεια →
Συνουσία είναι η ελληνική λέξη που προσδιορίζει την ερωτική επαφή μεταξύ, τουλάχιστον, δύο ατόμων. Η συνουσία μπορεί να επέλθει με όποιο τρόπο ικανοποιεί το άτομο έχοντας βεβαίως την συγκατάθεση του άλλου ή των άλλων. Σε αντίθετη περίπτωση πρόκειται για ανήθικη πράξη. Όλα αυτά αφορούν την ερωτική πράξη στο φυσικό επίπεδο. Στο απομακρυσμένο επίπεδο, όμως; Προς το παρόν δεν υπάρχει ελληνική λέξη που να μπορεί να προσδιορίσει το «απομακρυσμένο» sex. Αντίστοιχα η αγγλική γλώσσα περιγράφει με ακρίβεια την παραπάνω ιδιαίτερη ερωτική πρακτική ως phone sex, cyber sex ή sexting (ερωτικού περιεχομένου μηνύματα). Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να μεταφραστούν όπως, τηλεφωνικό και διαδικτυακό αλλά πάντα με την λέξη sex –που συμπληρώνει το νόημα– να παραμένει αμετάφραστη. Διαδικτυακή συνουσία ή τηλεφωνική συνουσία ουσιαστικά δεν υπάρχει. Η συνουσία προϋποθέτει την απαραίτητη ανταλλαγή υγρών, κάτι που στο νέο απομακρυσμένο τύπο sex αυτό δεν υφίσταται. Μπορεί να υπάρχει ανταλλαγή «ιδεών», κατάθεση φαντασίας, αλλά τα υγρά δεν ανταλλάσσονται και παραμένουν αυστηρώς προσωπικά. Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, όλα αυτά τα νέα πράγματα παραμένουν στην ουσία αμετάφραστα και οι απανταχού χρήστες χρησιμοποιούν αγγλική ορολογία. Ξενόφερτο είδος θα πουν κάποιοι, ενώ κάποιοι άλλοι θα αναρωτηθούν που οδεύει αυτός ο άμοιρος κόσμος. «Ω ρε που πάμε;» θα ξεφώνιζε ο Βασίλης Αυλωνίτης. Συνέχεια →
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
(Κωνσταντίνος Καβάφης, «Όσο μπορείς», Ποιήματα 1897-1933)
Οι αναρχικοί στάθηκαν ανέκαθεν ενάντιοι σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, ακριβώς επειδή αποτελούσε το παραπέτασμα που έκρυβε την αληθινή γνώση. Και για να μην παρανοηθεί επ’ ουδενί το άνωθι, ας ξεκαθαρίσουμε από τη μεριά μας, πως θεωρούμε κάθε προσπάθεια, αγαθοπροαίρετη ή μη, για τη δημιουργία «ελευθεριακών σχολείων» τμήμα του αναρχισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προφανώς, ουδόλως μας εκφράζουν η πολιτική, οι «–ισμοί» και οι ιδεολογίες γενικώς. Αγωνιζόμαστε για την Αναρχία. Συνέχεια →
Κείμενα των Ε. Malatesta και F.S. Merlino
Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα
σελ. 169
Φθινόπωρο 2018
Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει σε δύο μέρη συνολικά 27 επιστολές, που αντάλλαξαν Μαλατέστα και Μερλίνο από τα τέλη του Ιανουαρίου του 1897 έως και τα μέσα Ιανουαρίου του 1898, όταν και η πολεμική σταμάτησε, καθώς ο Μαλατέστα συνελήφθη από την αστυνομία της Σαβοΐας. Οι επιστολές δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά (αναρχικά και μη) της εποχής και αφορούν μια έντονη διαμάχη, όπως αναφέρει και το οπισθόφυλλο της έκδοσης για τα ζητήματα της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης, της συμμετοχής ή μη στις εκλογές, του επηρεασμού ή όχι των εκλογέων, της επιλογής του μικρότερου κακού ή της άκαμπτης υπεράσπισης ιδεών και πρακτικών σε οποιεσδήποτε συνθήκες κ.ά.
Η εικόνα του εξωφύλλου είναι του Flavio Constantini και απεικονίζει, υπό μορφή τραπουλόχαρτου, τον ιταλό βασιλιά Ουμβέρτο, ο οποίος εκτελέστηκε στη Μόντσα από τον Γκαετάνο Μπρέσι στις 29 Ιουλίου του 1900. Ο Μπρέσι είχε σώσει τον Μαλατέστα, όταν εκδηλώθηκε, το 1899, εναντίον του απόπειρα δολοφονίας στο Πάτερσον των ΗΠΑ. Ο δε Μερλίνο υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης του Μπρέσι στη δίκη του για την εκτέλεση του βασιλιά.
Στο Επίμετρο Ι παρατίθεται κείμενο του Gianpetro «Nico» Berti, που είναι η εισήγησή του, για τον Φραντσέσκο Σαβέριο Μερλίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη στην Ίμολα την 1η Ιουλίου 2000 και δημοσιεύτηκε στην ιταλική αναρχική επιθεώρηση «A-rivista anarchica», Νο 360 τον Μάρτιο 2011. Συνέχεια →
Η εισβολή των ένστολων συμμοριών του κράτους στο Πολυτεχνείο και η σύλληψη 500 και πλέον αγωνιζόμενων ανθρώπων, αποτέλεσε τη βάση για την έκφραση διαφόρων απόψεων σχετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο. Πολλά ειπώθηκαν τόσο από την πλευρά των εξουσιαστών όσο και από την πλευρά διαφόρων δεκανικιών και επιδιορθωτών της κρατικής επιβολής.
Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν μπορεί να ειδωθεί, από την σκοπιά του κοινωνικού αγώνα, σαν κάτι περισσότερο από έναν κρατικό θεσμό, ο οποίος φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα των εξουσιαστών, όπως άλλωστε και κάθε θεσμός-μηχανισμός της κρατικής δόμησης. Κάθε τι, λοιπόν, που έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετεί αυτά τα συμφέροντα, είναι δεδομένο ότι χρησιμοποιείται ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις ανάγκες που τίθενται σε κάθε χρονικά δύσκολη στιγμή για την κρατική επιβολή. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι μια κατάκτηση κανενός «κινήματος» (φοιτητικό, νεολαιίστικο κ.τ.λ.) υπό την έννοια ότι δεν υπάρχουν κεκτημένα δικαιώματα κάτω από την κρατική επιβολή, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένες παραχωρήσεις από την πλευρά των κρατιστών. Έτσι, το «δικαίωμα» της ασυλίας (της μη εισόδου αστυνομικών δυνάμεων σε πανεπιστημιακούς χώρους) παραχωρήθηκε κάτω από συγκεκριμένες καταστάσεις και λογικές και αναιρείται κάτω από την πίεση κάποιων άλλων γεγονότων, όταν, δηλαδή, οι διάφοροι χειραγωγικοί μηχανισμοί δεν στέκονται ικανοί να αποτρέψουν τις όποιες εξεγερτικές διαθέσεις των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Συνέχεια →
του Ernesto Sabato
σελ. 157 / Εκδ. Γκοβόστη
Αθήνα 2001
Ο Σάμπατο ορθώνει εμπρός μας ξανά και ξανά την «τρελή του ελπίδα»: οι δυνατότητες για μια πιο ανθρώπινη ζωή είναι κοντά μας, αρκεί να απλώσουμε το χέρι μας, να βρούμε το κουράγιο, που μας τοποθετεί στην πραγματική διάσταση του ανθρώπου. Μπορεί όλοι κάποιες φορές να υποτασσόμαστε, όμως, όπως μας διαβεβαιώνει, εκείνη που δεν λαθεύει ποτέ, είναι η πεποίθηση ότι μονάχα οι αξίες του πνεύματος μπορούν να μας σώσουν απ’ αυτό το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση.
Ο Σάμπατο αντικρύζει την αποξένωση, την απουσία διαλόγου με τους άλλους, την αδυναμία αναγνώρισης του κόσμου που μας περιβάλλει, την απουσία αγάπης και αλληλεγγύης που σημαδεύει το μαζικοποιημένο πλήθος, την ολοένα και μεγαλύτερη αναισθησία στον θόρυβο κάθε απρόσωπης πόλης, που όσο μεγαλώνει τόσο πνίγει τους δεσμώτες της. Και όπως παρατηρεί όσο η παθητικότητα μεγαλώνει τόσο πιο γρήγορα καταλήγει σε μια πνευματική δουλεία, σε μια πραγματική σκλαβιά. Συνέχεια →
Η πρόσφατη αποφυλάκιση του Κορκονέα και η αθώωση του Σαραλιώτη μας δείχνει για μια ακόμα φορά την βούληση του Κράτους να απαλλάσσει τους ένστολους λειτουργούς του ή να τους ρίχνει στα μαλακά. Καθοριστικό ρόλο στην παραπάνω απόφαση έπαιξε το ελαφρυντικό του σύννομου βίου με το οποίο «έσπασαν» τα ισόβια του Κορκονέα, με αποτέλεσμα την απελευθέρωσή του. Το ελαφρυντικό του σύννομου βίου σύμφωνα με τον νέο ποινικό κώδικα δεν λαμβάνεται υπόψη υποχρεωτικά απ’ το δικαστήριο, αλλά είναι στην ευχέρεια του η χρήση του. Η ευχέρεια, λοιπόν, του σύννομου βίου θα μοιράζεται κατά το δοκούν και σίγουρα οι πιο τυχεροί θα είναι οι κάθε λογής κορκονέοι για τους οποίους το Κράτος θέλει να πέσουν στα μαλακά. Η πρόσφατη παρέμβαση του Αρείου Πάγου που ζήτησε αντίγραφο της απόφασης, ώστε να αποφασιστεί εάν θα πρέπει να ασκήσει αναίρεση εντάσσεται σε εσωτερικές διαμάχες και θέση κάποιων «εχεφρόνων» που φοβούνται κοινωνικές αντιδράσεις και σίγουρα δεν θα ήταν επιθυμητές από την νέα εξουσιαστική διαχείριση της Νέας Δημοκρατίας. Οπότε για να προλάβουν τέτοια ενδεχόμενα, αν προχωρήσει η αναίρεση ώστε να ξαναγίνει δίκη (με τον Κορκονέα ελεύθερο) θα είναι μόνο και μόνο για τον κατευνασμό των όποιων αντιδράσεων. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μία νομικίστικη διαδικασία. Συνέχεια →
του Χαβιέρ Κανιάδας Γασκόν
Εκδόσεις Ισνάφι
σελ. 160 / Ιωάννινα 2011
«Στις 20 Νοεμβρίου του 1975 πεθαίνει από φυσικά αίτια ο Φράνκο και η Ισπανία μετά από 36 χρόνια δικτατορίας ετοιμάζεται να αλλάξει σελίδα.
Η μετάβαση προς την δημοκρατία θα συνδεθεί με το αίτημα της ένταξης της χώρας στην Ε.Ο.Κ., την ατιμωρισία των χουντικών, την νομιμοποίηση όλων των κομμάτων και των συνδικάτων, την ελευθεροτυπία και με σκληρά οικονομικά μέτρα, που προτείνει η Τριμερής Επιτροπή (αύξηση φορολογίας, μείωση μισθών και συντάξεων, αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, απελευθέρωση των απολύσεων κλπ).
Η δημοκρατία θέτει το δίλλημα της συναίνεσης ή της ρήξης.
Όλα τα κόμματα, τα μεγάλα συνδικάτα, ο στρατός και η κυβέρνηση καταλήγουν σε μια συμφωνία, που θα ονομαστεί «Σύμφωνο του Μονκλόα».
Όσοι δεν δέχονται την συμφωνία (και είναι πάρα πολλοί) οργανώνονται σε αυτόνομα συνδικάτα και κυρίως στην CNT (αναρχοσυνδικαλιστές).
Ενάντια στο «Σύμφωνο του Μονκλόα» την Κυριακή το πρωί της 15ης Ιανουαρίου του 1978 ξεκινάνε σ’ όλη την Ισπανία οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις, που έχει δει ποτέ η χώρα. Συνέχεια →
Οι μεγάλες πυρκαγιές που έχουν ξεσπάσει στη Σιβηρία, εδώ και 9 ημέρες έχουν ήδη καταπιεί το 1/3 της έκτασης, δηλαδή 7,4 εκατομμύρια στρέμματα. Οι πυρκαγιές πιθανόν να πυροδοτήθηκαν από πτώσεις κεραυνών. Οι καλοκαιρινές πυρκαγιές στη Σιβηρία είναι σχετικά συχνές, ωστόσο η φετινές δεν έχουν προηγούμενο δεδομένου ότι έχουν τροφοδοτηθεί από ένα μίγμα υψηλών θερμοκρασιών με δυνατούς ανέμους.
Αίσθηση προκαλεί η πληροφορία από την Moscow Times ότι λόγω των δυσπρόσιτων περιοχών που βρίσκονται οι φωτιές καθώς και το γεγονός ότι αυτές είναι μακριά από αστικούς ιστούς και ανθρώπινους πληθυσμούς η κυβέρνηση είχε μια βραδύτητα στο να οργανώσει την κατάσβεση. Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από δήλωση του κυβερνήτη της περιοχής Krasnoyarsk ο οποίος δήλωσε ότι: «Αυτό (η πυρκαγιά) είναι ένα κοινό φυσικό φαινόμενο, δεν έχει κανένα νόημα να το πολεμήσουμε, και μάλιστα μερικές φορές, ίσως να είναι και επιβλαβές». Συνέχεια →
«…Ο άνθρωπος δεν είναι το αιμοδιψές τέρας που παρουσιάζουν μερικοί για να δικαιολογήσουν την επιθυμία τους να εξουσιάζουν. Πάντα προτιμούσε την ειρήνη και την ησυχία. Καβγατζής περισσότερο παρά άγριος, προτιμά να προστατεύει το κοπάδι του, τη γη του, από το να πηγαίνει στον στρατό…». Πιότρ Κροπότκιν, Το κράτος και ο ιστορικός του ρόλος.
Mερικές φορές ο χρόνος μἀς αφήνει απλούς παρατηρητές. Άνθρωποι ανεξαρτήτως ιδιότητας και μορφωτικού επιπέδου, προσπαθούν να επιβιώσουν με τον τάδε η δείνα τρόπο, χωρίς να σκεφτούν για το πώς η καθημερινότητα θα μπορούσε να μετατραπεί σε μία αρμονική συμβίωση μεταξύ ανθρώπου και φυσικού κόσμου. Μέσα από το πέρασμα των αιώνων πολλάκις συναντούμε ανθρώπους που ανιδιοτελώς λειτουργώντας βοηθούν στο να αναδειχθούν ουσιαστικές απελευθερωτικές διεργασίες. Σύνηθες φαινόμενο είναι να παρουσιάζονται απλές καθημερινές φιγούρες προσώπων χωρίς να υποκρύβουν επιτηδευμένες ή φιλοχρήματες σκέψεις, ανθρώπων που δρουν με σεμνότητα και ήθος, τα οποία γνωρίζουν ότι μπορεί να τα υπονομεύσει η δημοσιότητα και η πολιτική σκοπιμότητα. Συνέχεια →
«Αν το νερό δεν έρθει, οι άνθρωποι θα έχουν μόνο αίμα, στη θέση των δακρύων, για να κλάψουν»
Η ανεπαρκής βροχόπτωση για δεκαοκτώ μήνες έχει αφήσει την πόλη των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων Chennai στη νότια Ινδία με σοβαρές ελλείψεις νερού. Η υπόθεση του νερού έχει μετατραπεί σε ένα μόνιμο καθημερινό άγχος για τους κατοίκους. Η πόλη Chennai συνήθως αντλεί το μεγαλύτερο μέρος του νερού από τέσσερις μεγάλες γειτονικές δεξαμενές. Ο κακός μουσώνας του περασμένου έτους δεν γέμισε αυτές τις δεξαμενές. Η έλλειψη βροχοπτώσεων είναι η κύρια αιτία της κατάστασης που βιώνει η συγκεκριμένη πόλη στην Ινδία, αλλά οι ειδικοί επισημαίνουν ότι η κρίση επιδεινώνεται λόγω μιας ολοένα και πιο αστικοποιημένης κοινωνίας με αυξανόμενες ανάγκες σε νερό, χωρίς ιδιωτικές δεξαμενές συλλογής βρόχινου νερού που θα έλυνε σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα. Συνέχεια →
Σκούρα τα έχει βρει η αστυνομία στο Παρίσι, καθώς γλάροι και κοράκια επιτίθενται στα αστυνομικά τους drone. Έχουν καταγραφεί δώδεκα επεισόδια μεταξύ γλάρων- κορακιών και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, ακόμη και κατά τη διάρκεια των τελευταίων διαδηλώσεων του Ιουνίου από τα Κίτρινα Γιλέκα.
Συνέχεια →
Η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός, με τις πλάτες όλων των κυβερνήσεων από τότε που έχει αναπτύξει τις καταστροφικές δραστηριότητές της, συνεχίζει συστηματικά να καταστρέφει το περιβάλλον. Το ποτάμι «Μαυρόλακκα» που είναι ο αποδέκτης των υγρών αποβλήτων του μεταλλείου Ολυμπιάδας παρουσιάζει υψηλές συγκεντρώσεις σε ψευδάργυρο, κάδμιο, μόλυβδο και αρσενικό, μολύνοντας έτσι και τους περαιτέρω υδάτινους αποδέκτες. Η εταιρεία αγνοεί στους ελέγχους της να μετράει τα βαρέα μέταλλα όπως τον υδράργυρο, το χρώμιο, το βάριο και το σελήνιο. Συνέχεια →
«Ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του ανθρωπάκι, αλλά είναι»
Στα σκουπίδια βρέθηκε ένα απ’ τα τρία γνωστά ανθρωπάκια του καλλιτέχνη Γιάννη Γαΐτη που ήταν από το 1985 στην είσοδο των επισήμων στο ΣΕΦ. Στήθηκαν ρεπορτάζ και γράφτηκαν στήλες απ’ τα ΜΜΕ, καταδικάζοντας το γεγονός ως βέβηλο. Είναι όμως έτσι; Εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι αν ζούσε ο καλλιτέχνης θα ένιωθε ότι ένα έργο του επιτέλους ολοκληρώθηκε και σε ένα άλλο επίπεδο, επιβεβαιώνοντάς τον καλλιτεχνικά και κοινωνικά.
Τα ανθρωπάκια του καλλιτέχνη έχουν αναφορά στην μάζα. Στο απρόσωπο άτομο που δεν χρειάζεται να έχει πρόσωπο, και όταν έχει είναι ίδιο με τα άλλα ανθρωπάκια. Το ανθρωπάκι δεν έχει χαρακτήρα, άγεται και φέρεται, εξουσιάζεται και αφήνεται να κυριαρχηθεί. Τα ανθρωπάκια του καλλιτέχνη περιγράφουν μια δυστοπία για τους ανθρώπους. Συνέχεια →
Από τον Ιανουάριο έχει ξεκινήσει ένας ατέρμων κύκλος βίας μεταξύ των φυλών Dogon και Fulani που οφείλεται στην πρόσβαση των φυλών σε πηγές νερού και εδαφών για βοσκή. Η πιο αιματηρή επίθεση συνέβη τον Μάρτιο που τουλάχιστον 150 μέλη της φυλής Fulani σκοτώθηκαν. Η επίθεση αυτή ήταν η αφορμή να παραιτηθεί ο τότε πρωθυπουργός του Μάλι. Στις 10 Ιουνίου οπλισμένοι άνδρες της φυλής Fulani εισέβαλαν σε χωριό της φυλής Dogon καίγοντας σπίτια και σκοτώνοντας 35 άτομα.
Συνέχεια →
του ΕΡΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ
Εκδόσεις Νησίδες / 2019 / Σελ. 146
Η έκδοση περιλαμβάνει βιογραφία του Ερρίκο Μαλατέστα (14 Δεκεμβρίου 1853 – 22 Ιουλίου 1932) που γράφτηκε από τον Μαξ Νετλάου στα τέλη του 1920 και δημοσιεύθηκε στην Freedom. Όπως σημειώνει ο μεταφραστής Β. Τομανάς, «Το 1969 είχα δει το όνομα «Μαλατέστα» σε ένα βιβλίο Pier Carlo Masini, Storia degli anarchici italiani da Bacunin a Malatesta (1862-1892). Δεν ήξερα τότε ποιος ήταν ο Μαλατέστα. Αργότερα έμαθα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μετέφρασα και εξέδωσα ορισμένα κείμενα του (στις εκδόσεις Κατσάνος). Σήμερα ξανακοίταξα, διόρθωσα τα παλιά κείμενα και πρόσθεσα και δυο σημαντικά καινούργια. Αποτέλεσμα είναι το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας. Πιστεύω πως δίνει μια καθαρή εικόνα της σκέψης και της δράσης του μεγάλου Ιταλού αναρχικού».
Συνέχεια →
Συχνά ακούμε την παραπάνω απαξιωτική φράση να βγαίνει από τα στόματα των ενηλίκων. Πόσο ψέμμα μπορεί να κουβαλάει μια τέτοια φράση; Ένα παιδί έχει και χρησιμοποιεί αισθητήρες που ίσως ένας ενήλικας να τους έχει χάσει υπό το βάρος της καθημερινότητας και των διαφόρων πεποιθήσεων που κουβαλάει. Έτσι, λοιπόν, μια ζωγραφιά που μπορεί να είναι μουτζούρα στα μάτια ενηλίκων, για ένα παιδί κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο.
Όπως αυτή η «μουντζούρα» που ενώ ήταν έτοιμη να πεταχτεί από κάποιον ενήλικα τελικά μπήκε σε έκθεση γιατί ο ενήλικας σκέφτηκε να ρωτήσει το μικρό παιδί τι μπορεί να απεικονίζει.
Συνέχεια →
«Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται κείμενα και επιστολές ενός από τους σημαντικότερους αναρχικούς στοχαστές που συνάμα υπήρξε μια από τις ευγενέστερες φυσιογνωμίες αυτής της πολιτικής παράδοσης.
