«Εδώ και καιρό ισχυρίζομαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εισέλθει σε φάση μετασχηματισμού. Από ριζοσπαστικό κόμμα μετατρέπεται σε σοσιαλδημοκρατικό. Δηλαδή μετασχηματίζεται σε φιλοευρωπαϊκό κόμμα που ιδεολογικά και πολιτικά αποδέχεται (προς στιγμήν ανόρεχτα) τους κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της μεικτής οικονομίας. Η αλλαγή γίνεται «στα τυφλά», μέσω της τριβής του με τις απαιτήσεις της διακυβέρνησης, χωρίς προγενέστερη σοβαρή θεωρητική επεξεργασία, υπό την πίεση της επιθυμίας για παραμονή στην εξουσία και της διάθεσης να παίξει κεντρικό ρόλο στη συνέχεια. Η πορεία αυτή είναι χωρίς επιστροφή. Κατά τη διάρκειά της θα αναπτυχθούν εσωτερικές αντιθέσεις και θα επιχειρηθεί η νεκρανάσταση της ριζοσπαστικότητας του ΣΥΡΙΖΑ από κομμάτια του που φέρουν βαρέως τον «ιστορικό συμβιβασμό». Μακροπρόθεσμα, καμμιά από αυτές τις προσπάθειες δεν θα αποδώσει. Οι δυνάμεις του ρεαλισμού θα παραμείνουν, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ισχυρότερες». Καθημερινή, 22-4-2018, Ν. Μαραντζίδης, Ο ιστορικός συμβιβασμός του Συριζα και τα ατελέσφορα μέτωπα.
«Στην φιλελεύθερη δημοκρατία, που πρεσβεύει ο Ν. Μαραντζίδης, δεν επιτρέπεται να πιστεύεις ότι κάποιες αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις πρέπει να ηττηθούν και μάλιστα στρατηγικά, δηλαδή να μην μπορούν να καθοδηγήσουν, να ελέγξουν ή να παρεμποδίσουν τις μετεκλογικές εξελίξεις; Στη φιλελεύθερη δημοκρατία που γνωρίζω εγώ, αυτή είναι μια διεθνώς συνηθισμένη και φυσιολογική στάση. Η άποψη περί σοσιαλδημοκρατικής μετεξέλιξης καταλήγει πρακτικά στο να αφήνει χωρίς πολιτικά οριοθετημένο χώρο το Κίνημα Αλλαγής. Του προσφέρει ως μόνη επιλογή αυτή της συμπληρωματικής δύναμης του Συριζα, την οποία «εγκαθιδρύει» πανηγυρικά στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της εγχώριας Κεντροαριστεράς. Υπό την κραυγή δε «όχι αντι-Συριζα μέτωπο», θέλει να ενοχοποιήσει την συστηματική αντιπολίτευση κατά του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και συμπραττουσών δυνάμεων». Καθημερινή, Ε. Βενιζέλος, 29-4-2018
Αρκετοί πολιτικοί και κοινωνικοί επιστήμονες, οι οποίοι εστιάζουν την έρευνά τους σε θεσμούς και σε συστήματα διακυβέρνησης, αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές συγκρούσεις ως καταστάσεις, που αποτελούν παθογένειες στην σχέση κράτους και κοινωνίας. Φυσικά δεν είναι λίγοι και εκείνοι, οι οποίοι αντίθετα τις θεωρούν εγγενή συνιστώσα του πολιτικού φαινομένου, αλλά και τη βασική διαδικασία μέσω της οποίας ανακύπτουν και μετεξελίσσονται πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί. Στην δεύτερη περίπτωση εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο δεν είναι τόσο το γιατί, όσο οι μηχανισμοί των συγκρούσεων, τα πρόσωπα, οι τρόποι και τελικά η έκταση της πολιτικής μεταβολής την οποία επηρεάζουν βαθιά. Συνέχεια →
Μέσα σ’ ένα πλαίσιο διαταραχής, σε εξουσιαστικό και κοινωνικό πεδίο, εκείνο που προβάλλεται, μεταξύ άλλων, είναι παλιές και αποδειγμένα αποτυχημένες μεθοδεύσεις και συνταγές, που όμως παρουσιάζονται σαν ο καινούργιος δρόμος για την απελευθέρωση της κοινωνίας από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Για να επιτευχθεί μάλιστα αυτό, γίνεται προσπάθεια να παραμεριστούν και να υποβαθμιστούν ως δήθεν αποτυχημένες εκείνες οι πρακτικές, που στην πραγματικότητα έχουν αποδειχθεί πως συμβάλλουν ουσιαστικά στην απελευθερωτική προοπτική και στην καταστροφή του κράτους και των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών.
Προβάλλεται, λοιπόν, αυτός ο «καινούργιος» δρόμος και σαν μια «ευκαιρία» που θα αποφέρει «επιτυχίες και νίκες» και θα εδραιώσει κινήματα και διαδικασίες. Άλλωστε, οι ειδικοί της εξουσίας γνωρίζουν πως το κίνημα όσο πιο δομημένο είναι, τόσο πιο εξουσιαστικά και κατασταλτικά δρα.
Γνωρίζουν πως μέσα από ένα κίνημα, ανεξαρτήτως της έκτασης και της πολιτικής βαρύτητας που έχει, λαμβάνονται αποφάσεις που πρέπει να εκτελεστούν και μάλιστα πολλές φορές ντυμένες με τον μανδύα της συναπόφασης. Συνέχεια →
Είχαμε αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενό μας στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ πως, στην παρούσα κατάσταση, το ζητούμενο, από την κυριαρχία και τους συνοδοιπόρους των επιλογών της, δεν βρίσκεται στο ποιοι θα μπουν στην καμπίνα του κυβερνήτη, αλλά να υπάρχουν πάντα οι προϋποθέσεις να μπει κάποιος ή κάποιοι ομαλά.
Αυτό επαναβεβαιώνεται σε όλες τις εκφάνσεις των κινήσεων που πραγματοποιούν οι πολιτικοί διαχειριστές των εξουσιαστικών υποθέσεων. Το πλέον πρόσφατο περιστατικό των ομιλιών, στην έκθεση Θεσσαλονίκης, των δύο από τους βασικούς εκφραστές των διαθέσεων και σχεδιασμών της κυριαρχίας, είναι αρκετά εύγλωττο.
Δεν είναι να απορεί κανείς πως ο ένας, κάτω από τέτοιες συνθήκες μπορεί να συγκαλύπτει τους υπουργούς που εμπλέκονται σε «σκάνδαλα», ενώ ο άλλος με μειλίχιους τόνους υποσχέθηκε πως θα καταργήσει τα νέα φορολογικά μέτρα. Όταν και όποτε έλθει στη διαχείριση των πραγμάτων. Μέχρι τότε όμως συνίσταται υπομονή, περίσκεψη, αυτοσυγκράτηση και προσήλωση στις δημοσκοπήσεις, που κατασκευάζουν πλέον μια άνοδο κατά μονάδες. Η ελπίδα για την καθήλωση έρχεται να αντικαταστήσει την ελπίδα που κινητοποιεί, δρα, εξεγείρει. Συνέχεια →
Ο «πολιτισμένος» άνθρωπος θυμάται τα κρυμμένα ποτάμια και ρέμματα μόνο όταν αυτά προκαλούν κάποια καταστροφή στον πολιτισμό. Όλες τις άλλες στιγμές παρκάρει σε σκεπασμένα τμήματα, οδηγεί πάνω από αυτά χτίζει, δίπλα και πάνω από αυτά, μπαζώνει και ξεφορτώνει σε αυτά ότι δεν θέλει σπίτι. Μα όταν κάτι πάει «στραβά», όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τα όρια που έχει θέσει αγνοώντας τα φυσικά όρια, τότε ψάχνει να αναζητήσει υπευθύνους, ασφαλιστικές αποζημιώσεις κ.λπ.
Πιο συγκεκριμένα: Στις 11/05/2018 σημειώθηκε καθίζηση σε χώρο στάθμευσης του ΗΣΑΠ στην Καλλιθέα παρασέρνοντας τρία σταθμευμένα αυτοκίνητα. Το σημείο καθίζησης του οδοστρώματος δεν είναι τυχαίο, καθώς από κάτω περνάει ο γνωστός και ταλαιπωρημένος ποταμός Ιλισσός. Πρόκειται για τεχνητό τμήμα του Ιλισσού και όχι για την φυσική του κοίτη. Το συγκεκριμένο ρέμα διανοίχτηκε το 1905 ώστε να αποσυμφορείται ο Κηφισός, αφού ο Ιλισσός, μέχρι αυτή την εκτροπή, έχυνε τα νερά του στον Κηφισό. Το ρέμμα παρέμεινε ανοιχτό μέχρι την δεκαετία του ’80 οπότε και κλείστηκε. Συνέχεια →
Η «προπαγάνδα με την πράξη» στην Ιταλία του 19ου αιώνα
Η ιστορία του Ιταλικού Αναρχισμού στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, περίοδος σχηματισμού του σαν οργανωμένο κίνημα ανθρώπων και ιδεών, είναι και η ιστορία μιας ολόκληρης σειράς από απόπειρες εξεγέρσεων (ή συνωμοσιών όπως αποκαλούνταν). Αυτές τις εκμεταλλεύθηκε η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τη σύνηθη εικόνα του αναρχικού σαν ληστή και παλιανθρώπου, αλλά την ίδια στιγμή συνέβαλαν σημαντικά, με τη λαϊκή αποδοχή που είχαν, στην κατανόηση και εξάπλωση των ελευθεριακών ιδεών.
Αυτές οι προσπάθειες ήταν αποτυχημένες, και πρέπει να δεχτούμε ότι αυτό συνήθως οφείλεται στην ερασιτεχνική προσέγγισή τους. Αλλά θα ήταν άδικο να κατηγορήσουμε τους ανθρώπους που εμπλέκονται. Το λάθος πιο πολύ σχετίζεται με την εποχή τους. Η πίστη τους στην εξέγερση ως μέσο κοινωνικής ανανέωσης, και ο οπτιμισμός ότι μια δράκα γενναίων ανδρών θα ήταν αρκετή να αλλάξει την πορεία των γεγονότων, ήταν χαρακτηριστικές για την αντίληψη περί γενικής προόδου που υπήρχε το 19ο αιώνα και ειδικά του Risorgimento (το όνομα δόθηκε στο εθνικό απελευθερωτικό κίνημα από την Αυστριακή κυριαρχία).
Οι αναρχικοί σίγουρα δεν ήταν οι μόνοι που ξεκίνησαν αυτές τις συνωμοσίες. Πριν απ’ αυτούς υπήρξαν οι Carbonari, οι Mazziniani, και άλλοι, από τον Ciro Menotti ως το Garibaldi, στους οποίους οι επίσημοι ιστορικοί ένιωσαν υποχρέωση να φερθούν με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό απ’ ότι στους Καφιέρο, Μπακούνιν ή Μαλατέστα. Πάντως, σε αντίθεση με τους πιο διάσημους σύγχρονούς τους, οι αναρχικοί δεν είχαν ποτέ πρόθεση να πάρουν την εξουσία και να επιβάλουν ένα νέο στάτους κβο με τη χρήση όπλων. Με μεγαλύτερη τιμιότητα σκόπευαν απλά να υλοποιήσουν παραδειγματικές πράξεις για να ξυπνήσουν τη συνείδηση των καταπιεσμένων μαζών. Αυτό σήμαινε η προπαγάνδα με την πράξη. Συνέχεια →
Ἐπ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 50 χρόνων από τον ξεσηκωμό στη Γαλλία αναδημοσιεύουμε ένα ακόμη άρθρο που τιτλοφορείται: ΜΑHΣ 1968-2004. Ο αγώνας ενάντια στην εξουσία συνεχίζεται… και το οποίο δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθμ. 26 φύλλο της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, τον Ιούνιο του 2004.
36 χρόνια μετά την εξέγερση του γαλλικού Μάη του 1968 το μήνυμα των οδοφραγμάτων και των άγριων απεργιών του τότε παραμένει επίκαιρο και στις μέρες μας.
Το τεράστιο κύμα καταλήψεων σε πανεπιστημιακές σχολές, καθώς και σε εργοστάσια, οι διαδηλώσεις, οι σκληρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής του γαλλικού κράτους συνέβαλαν στη δημιουργία ενός κλίματος, που σίγουρα προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στην εξουσία. Το καθεστώς βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση και δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι επιστρατεύτηκαν λυτοί και δεμένοι από την πλευρά της εξουσίας με σκοπό να κατασταλεί η εξέγερση. Και είναι πολύ σημαντικό, πως και σε άλλες χώρες επικρατούσε, την ίδια πάνω κάτω εποχή, ένας ανάλογος κοινωνικός αναβρασμός, που έθετε στο στόχαστρο κάθε μορφής εξουσία, βλ. Γερμανία, Ιταλία, ΗΠΑ. Το Βιετνάμ, εξ άλλου, συγκέντρωνε τα βλέμματα των ανήσυχων συνειδήσεων με μεγάλη ένταση. Συνέχεια →
Δεδομένης της σφαγής, στον τομέα των συντάξεων, η οποία πραγματοποιείται τα τελευταία έτη, του θορύβου που έχει προκληθεί από τα κόμματα και τα παραρτήματά τους προκειμένου να παρουσιάσουν «έργο», αλλά και της επερχόμενης μείωσης των συντάξεων από τις αρχές του 2019 χρήσιμον είναι να επαναδιατυπωθούν κάποιες απόψεις. Προς τούτο αναδημοσιεύουμε την προκήρυξη για το ασφαλιστικό ζήτημα, η οποία μοιράστηκε στην πορεία της 12ης Δεκεμβρίου 2007 και δημοσιεύθηκε στο φύλλο αριθμ. 68, του μηνός Ιανουαρίου, της μηνιαίας Πανελλαδικής αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Στο προσκήνιο των κρατικών μεθοδεύσεων κι εκβιασμών έρχεται και πάλι το «ασφαλιστικό».
Οι εξουσιαστές των ανθρώπινων ζωών και οι συνεργάτες τους προσπαθούν για άλλη μια φορά να χειριστούν και να καναλιζάρουν την κοινωνική οργή. Προσπαθούν να πείσουν για ανάσες οξυγόνου σε ένα πνιγηρό και εξοντωτικό περιβάλλον.
Μετά την έναρξη ενοποίησης της παγκόσμιας κυριαρχίας, που ήδη θα συμπληρώσει εικοσαετία, νοιώθουν ισχυροί. Έτσι, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια ανθρωποσφαγή που το ένα μέρος της είναι οι διαρκείς ένοπλες επεμβάσεις της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας, ενώ το άλλο είναι ένα αδυσώπητο μακελειό οικονομικής σύγκρουσης, όπου κι εδώ εξοντώνονται εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, προκειμένου να στηθεί το νέο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Συνέχεια →
Πολλά έχουν ειπωθεί και ακόμα περισσότερα έχουν γραφτεί εδώ και πολλά χρόνια για έννοιες, όπως είναι το κράτος, η εξουσία, η εκμετάλλευση, η καταπίεση και για τον τρόπο που αυτές έχουν επιβληθεί πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης και της κοινωνίας των ζώων, αλλά και της φύσης γενικότερα, επηρεάζοντας αρνητικά το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της γης.
Από τα αρχαία χρόνια και από τότε που γνωρίζουμε την ιστορία μέσω γραπτών και προφορικών αναφορών (στην οποία ιστορία οι εξουσιαστές προώθησαν τεχνηέντως τις αναφορές που έχουν να κάνουν μόνο στα γεγονότα, με τις κοινωνίες που σχετίζονται με εξουσιαστικές δομές και που οι ίδιοι ονομάζουν πολιτισμό, ενώ σκόπιμα κοινωνίες που ανέπτυξαν αλληλεγγύη μεταξύ των μελών τους και μη εξουσιαστικές δομές χαρακτηρίζονται με τον απαξιωτικό όρο πρωτόγονες) ομάδες ανθρώπων προσπαθούσαν να καθυποτάξουν και να εκμεταλλευτούν όσα περισσότερα κομμάτια πληθυσμού επέτρεπαν οι συνθήκες και οι ανάλογες κατά την εποχή περιστάσεις, ώστε να συγκεντρώσουν πλούτο και εξουσία. Συνέχεια →
Από τις αρχές Μαρτίου έγινε γνωστό με επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις από την Αστυνομική Διεύθυνση Ευβοίας, η εξάρθρωση δικτύου εμπορίας ναρκωτικών στη Χαλκίδα και στη Βόρεια Εύβοια. Η διαφοροποίηση της συγκεκριμένης ενημέρωσης σε σχέση με προηγούμενες έγκειται στο ότι σε αυτό το δίκτυο εμπλέκονται και «άτομα υπεράνω πάσης υποψίας». Είναι γνωστός τοις πάσι, ο ρόλος της αστυνομίας στη διακίνηση και το εμπόριο των ναρκωτικών, όπως και αυτός των «ευυπολήπτων» πολιτών. Μια από τις βασικές εργασίες της αστυνομίας είναι ο καθορισμός και η μεταφορά των χώρων διακινήσεως σε χώρους που φέρουν εις πέρας τις εκάστοτε επιδιώξεις. Καθώς, επίσης, και σε συνεργασία με το άλλο βασικό γρανάζι του συστήματος, τους δικαστές, μέχρι που και σε πιο σημείο κάθε φορά θα βγουν «τα γνωστά και μη εξαιρετέα» στη φόρα. Αποφασίζουν, δηλαδή, κάθε φορά για το ποιόν/ποιους «θα κρεμάσουν στα μανταλάκια» και μέχρι ποιο σημείο. Για διαφόρους λόγους, λοιπόν, που στην παρούσα φάση δεν εξετάζουμε, οι αστυνομικές αρχές τους τελευταίους μήνες έκαναν μια συστηματική καταγραφή συγκεκριμένων τηλεφωνικών συνομιλιών, από τις οποίες αποδίδονται οι συγκεκριμένες κατηγορίες. Συνέχεια →
Ένας ασταμάτητος πόλεμος.
Όξινα πέπλα ορμούν με ορμή ενάντια σε ενοποιημένους τσιμεντένιους λίθους πολιτισμού…
Μέρα βροχής,
όσο και αν προσπαθήσεις να κρυφτείς κάτω από την στέγη ενός τεμαχισμένου βουνού, θα σε βρει! Συνέχεια →
Αφού, πλέον, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη μεταβολή των όρων που συγκροτούσαν μέχρι πριν λίγο καιρό το λεγόμενο ασφαλιστικό σύστημα, είναι χρήσιμο να γίνει μια προσπάθεια προσέγγισης ούτως ώστε μιλώντας για «ασφάλιση» και σύνταξη να έχουμε υπ’ όψη μας πώς άρχισε αυτή η διαδικασία. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να αποβεί χρήσιμη για το ξεπέρασμα όλου αυτού του κυκεώνα. Αναφερόμενοι, κατ’ αρχήν, στις συνθήκες ανασυγκρότησης της κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο είναι εύκολο να αντιληφθούμε τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία κατασκευάζει τους όρους, που θα της διασφαλίσουν την συνέχεια της επιβολής της στην κοινωνία.
Ο διαχωρισμός και η διαδικασία επανένταξης, επ’ αμοιβή, όσων ήδη ανήκαν στην δικαιοδοσία της κρατικής κυριαρχίας, η επαναβεβαίωση των όρων δουλοκτησίας και η εξόντωση όσων δεν συναίνεσαν στην αποδοχή των νέων συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Αυτή η σταθερή (με τις όποιες ιδιαιτερότητες υπάρχουν και ανάλογα με την κάθε περίσταση) πρακτική των κυρίαρχων εφαρμόστηκε και μετά την κοινωνική επανάσταση του 1821, αφού, ως γνωστό, στα τέλη αυτής της δεκαετίας, η διαχείριση των υποθέσεων του κοινωνικού χώρου είχε αρχίσει να περνά στα χέρια των τοπικών ομάδων εξουσίας που έχαιραν της υποστήριξης των Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία κ.λπ.). Συνέχεια →
Στις 12 Απριλίου 2018 ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Facebook Μαρκ Ζούκερμπεργκ ζήτησε προσωπικά και επίσημα συγγνώμη, στην κατάθεσή του, στο Κογκρέσσο, για τα λάθη στην προστασία των προσωπικών δεδομένων και για την πολιτική χειραγώγηση. «Είναι προφανές σήμερα ότι δεν έχουμε κάνει αρκετά για να αποτρέψουμε αυτά τα εργαλεία να χρησιμοποιούνται λανθασμένα. Δεν λάβαμε ένα μεγάλο μέρος των ευθυνών μας και αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Ήταν λάθος μου και λυπάμαι», δήλωσε αναφερόμενος στο «σκάνδαλο» διαρροής προσωπικών δεδομένων 85 εκατομμυρίων αμερικανών, που χρησιμοποιήθηκαν στην προεκλογική εκστρατεία τονίζοντας ότι το Facebook βρίσκεται σε «φιλοσοφική καμπή».
Φυσικά ο Ζούκεμπεργκ ψεύδεται και μάλιστα ασυστόλως. Δεν έγινε κανένα απολύτως λάθος. Αλλά η ουσία βρίσκεται αλλού.
Ας δούμε τι γράφει σχετικά, ήδη από το 2016, ο ισραηλινός ιστορικός Χαράρι στο βιβλίο του Homo Deus: Συνέχεια →
Το αμερικανικό πεντάγωνο επέδειξε με καμάρι ένα «νέο μη θανατηφόρο όπλο», που εκπέμπει ακτίνες θερμότητας, προκαλώντας στον «εχθρό» ένα έντονο αίσθημα καψίματος.
Το όπλο μικροκυμάτων (Σύστημα Ενεργού Άρνησης) απωθεί τους «εχθρούς» από απόσταση έως και 500 μέτρων, διαπερνώντας τα ρούχα τους και ζεσταίνοντας τα μόρια του νερού στο δέρμα τους μέχρι τους 50 βαθμούς Κελσίου προκαλώντας ανυπόφορο κάψιμο.
Αμερικάνοι στρατιωτικοί παρ’ ότι «διαβεβαιώνουν» ότι τα μικροκύματα δεν διεισδύουν βαθιά στο δέρμα, ώστε να προκαλέσουν μόνιμες βλάβες, τρίβουν ταυτόχρονα τα χέρια τους, καθώς ο πόνος είναι τόσο έντονος, που δεν επιτρέπει σε κανένα να παραμένει στην ακτίνα δράσης του ΣΕΑ. Το όπλο, που αναπτύχθηκε από την «Κοινή Διεύθυνση Μη Θανατηφόρων Όπλων» του αμερικανικού υπουργείου Αμύνης και την εταιρεία οπλικών συστημάτων Raytheon προορίζεται για τον έλεγχο του πλήθους, για σταθμούς ελέγχου σε δρόμους και λιμάνια, καθώς και για «επιχειρήσεις», όπως στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Συνέχεια →
Για τα αλλού —μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
K.Π. Καβάφης, η Πόλις (1894)
ΕΛ.Δ.Ο. Δεν σας φαίνεται πολύ οικείο αυτό το λιπαρό αρκτικόλεξο;
Κάτι σαν τα πρώην ΕΛ.Δ.Α, τα πάλαι ποτέ κρατικά Διυλιστήρια Ασπροπύργου ή κάποια ξεχασμένη ΔΕΚΟ, που υπάρχει μόνο για να καταβάλλει μισθούς στους –κατά κανόνα– αργόσχολους υπαλλήλους της ως τη συνταξιοδότηση; Μ’ άλλα λόγια τα «ρετιρέ» για όσους θυμούνται την ελληνική «μπελ επόκ».
Και όμως πρόκειται για κάτι εντελώς νέο: είναι ο νεοσύστατος Ελληνικός Διαστημικός Οργανισμός (ουάου!), μια επινόηση του σημερινού καθεστώτος, που υπάγεται –άγνωστο γιατί– στο Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, δηλαδή το τσιφλίκι του πρωθυπουργικού φίλου από τις σχολικές καταλήψεις της Καισαριανής, του κυρίου Παππά. ΕΛ.Δ.Ο. σε απλά ελληνικά, σημαίνει ακόμα μια ΔΕΚΟ, όχι όμως για τα γήινα, αλλά για τα ουράνια ζητήματα. Συνέχεια →
Σύμφωνα με δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Stern, «Η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους δεν κοστίζει στον Γερμανό φορολογούμενο ούτε μια δεκάρα. Πολλοί δεν το καταλαβαίνουν, επειδή πιστεύουν ότι γεμίσαμε βαγόνια τρένων με ευρώ και τα στείλαμε από το Βερολίνο στην Αθήνα. Αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Από τον γερμανικό προϋπολογισμό δεν εισέρρευσε ούτε ένα ευρώ στην Ελλάδα. Αυτό οφείλεται στο περίπλοκο σύστημα διάσωσης. Η Γερμανία βοήθησε την Αθήνα με δύο τρόπους: αρχικά, το Πιστωτικό Ίδρυμα για την Ανοικοδόμηση (Kreditanstalt fur Wiederaufbau/KfW) χορήγησε περίπου 15 δισ. ευρώ δάνειο, αργότερα η Γερμανία έδωσε σχεδόν 22 δισ. ευρώ στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας/EΜΣ (ESM). Επρόκειτο για εγγύηση ώστε ο ΕSM να πάρει δάνεια από τις παγκόσμιες αγορές και τα οποία χορήγησε στη συνέχεια στην Ελλάδα, υπό όρους φυσικά». Συνέχεια →
«Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα,
μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα»
Τα φερέφωνα κάθε καθεστώτος και δη αριστερού έχουν καθήκον να βρίσκονται σε μια συνεχή ετοιμότητα, σε μια επαγρύπνηση δίχως τέλος, να φρουρούν άοκνα τον Μεγάλο Ηγέτη, αλλά και τα επιτεύγματά του, να διακρίνουν έγκαιρα κάθε απόκλιση από την κομματική γραμμή, να καταγγέλλουν τις φράξιες και να στέλνουν σαφή μηνύματα στα «ύποπτα στοιχεία».
Το έργο αυτό δεν είναι εύκολο, αντίθετα προϋποθέτει τις ικανότητες των κατάλληλων ανθρώπων, που ξέρουν να προειδοποιούν και εν τέλει να προγράφουν. Οι «δύσκολες» στιγμές κάθε καθεστώτος είναι και εκείνες, κατά την διάρκεια των οποίων η δήθεν χαλαρότητα στην διαφορετική άποψη αποδεικνύεται όχι μόνο καλαμπουράκι, αλλά το χρήσιμο προπέτασμα καπνού για να παραμείνουν εντός κομματικής πεδιάδος οι ελάχιστοι εναπομείναντες αφελείς, αλλά και οι πλείστοι, που έθεσαν ως όρο της παραμονής τους να μπορούν να ανεμίζουν τις συνήθεις μπουρδάρες περί του δεδομένου και του αναμφισβήτητου πλουραλισμού απόψεων. Συνέχεια →
Από την Παρασκευή 4 Μαΐου 2018, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο, σε χώρους όπου διατίθεται ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος.
Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης: Συνέχεια →
Καθώς στις 3 Μαΐου συμπληρώθηκε μισός αιώνας από το ξεκίνημα των γεγονότων που οδήγησα στον γνωστό «Μάη του ’68, αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 72, Μαΐου 2008.
40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΔΥΝΑΤΗ ΓΙΑΤΙ ΤΟ «ΑΠΙΘΑΝΟ» ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΤΙΡΙΑ, ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ, ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΦΛΕΓΟΜΕΝΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
Υπάρχουν γεγονότα που παρ’ όλη τη σημασία που έχουν για τον αγώνα των ανθρώπων για ατομική και κοινωνική απελευθέρωση περνούν απαρατήρητα. Άλλα πάλι, μεγεθύνονται και γίνονται σημεία διαρκούς αναφοράς και πολλές φορές μάλιστα με ένα τρόπο που διαστρεβλώνει και απομακρύνει από τους λόγους, τις αφορμές και τις καταστάσεις μέσα στις οποίες πραγματοποιήθηκαν.
Ύστερα από τόσα χρόνια θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να ισχυριστεί πως λίγα μένουν να ειπωθούν για τα όσα έγιναν εκείνη την εποχή. Κι όμως υπάρχει ένα μεγάλο λάθος σ’ αυτή την άποψη. Η ανάλυση της πραγματικότητας δεν έχει όρια. Εμπλουτίζεται μέσα από τις εμπειρίες που συσσωρεύονται. Ξεπερνά τις εύκολες και καθιερωμένες αναλύσεις, που βασίζονται σε ιδεολογικά ή ιδεολογικοποιημένα στερεότυπα που υπερτιμούν ή υποβαθμίζουν το κάθε γεγονός ανάλογα με τις πολιτικές επιδιώξεις και προτεραιότητες. Αναζητά την παρουσία και το μέγεθος των ανθρώπινων απελευθερωτικών διεργασιών, που στοχεύουν στην καταστροφή του κράτους και των κάθε λογής εκμεταλλευτικών σχέσεων. Συνέχεια →
Θα φέρω τη βενζίνη
κι αναλαμβάνω την ευθύνη
[…] την είχα άχτι, την είχα άχτι,
τώρα την έχω μόνο σε στάχτη,
μέσα στο τσίγκινο κουτί,
που φύλαγε τα μπικουτί…»
(Στίχοι από σκυλάδικο και ουχί από προκήρυξη επαναστατικής οργάνωσης)
«Κάτσε δω, να κλείσω κάμαρη και περίμενε»,
“Και θα μείνω εδώ, μόνη μου με το σωφέρ;”, “Δε φοβάται. Σε συνήθισε!”»
Από την ταινία, Η Ωραία των Αθηνών
«Πνεύμα και ηθική», «πνεύμα και ηθική» έλεγε ο τρομερός και φοβερός Βασίλης Αυλωνίτης στην κινηματογραφική ταινία η «Ωραία των Αθηνών» στην οποία συμπρωταγωνιστούσαν ο ίδιος, αλλά και οι αξεπέραστοι Βασιλειάδου, Φωτόπουλος και Σταυρίδης.
Άλλο τόσο αξεπέραστη, όμως δηλώνει και η βουλευτής του Συρίζα Αυλωνίτου, που άστραψε και βρόντηξε κατά του Λάκη Λαζόπουλου, η οποία θεώρησε ότι την σατίρισε λόγω κόμπλεξ απέναντί της.
«Προφανώς δεν με ήξερε και πριν. Δεν με ήξερε ούτε ποια είμαι, ούτε πώς ντύνομαι, ούτε τι κάνω στη ζωή μου. Ας ήταν ικανοί να κάνουν το δικό μου διδακτορικό (το οποίο είναι άριστο και είναι στη βιβλιοθήκη του Washington DC και κομμάτι του οποίου έχει χρησιμοποιηθεί και στη NASA) και μετά ας λένε ό,τι θέλουν. Έχουν δυσκολία να δεχτούν μια ωραία γυναίκα, η οποία είναι και πολύ μορφωμένη και έχει και πολιτικό λόγο. Τι άλλο να σας πω; Αυτός ο συνδυασμός «σκοτώνει» για μερικούς κομπλεξικούς. Μας περισσεύουν οι κομπλεξικοί στην Ελλάδα». Συνέχεια →
Αρκετοί πολιτικοί και κοινωνικοί επιστήμονες, οι οποίοι εστιάζουν την έρευνά τους σε θεσμούς και σε συστήματα διακυβέρνησης, αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές συγκρούσεις ως καταστάσεις, που αποτελούν παθογένειες στην σχέση κράτους και κοινωνίας. Φυσικά δεν είναι λίγοι και εκείνοι, οι οποίοι αντίθετα τις θεωρούν εγγενή συνιστώσα του πολιτικού φαινομένου, αλλά και τη βασική διαδικασία μέσω της οποίας ανακύπτουν και μετεξελίσσονται πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί. Στην δεύτερη περίπτωση εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο δεν είναι τόσο το γιατί, όσο οι μηχανισμοί των συγκρούσεων, τα πρόσωπα, οι τρόποι και τελικά η έκταση της πολιτικής μεταβολής την οποία επηρεάζουν βαθιά. Συνέχεια 
