ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ: Ένα ακόμη έγκλημα πριν το επόμενο…

Όταν, στις 10 Σεπτέμβρη, συνέβη το ατύχημα(;) με το δεξαμενόπλοιο Άγια Ζώνη II, δεν ξέρουμε εάν οι επίσημοι αξιωματούχοι του κράτους είχαν κατά νου την ρύπανση στον Σαρωνικό ή το «μαύρισμα», της περίφημης Αθηναϊκής Ριβιέρας. Άλλωστε, τους τελευταίους μήνες, πλήθαιναν τα δημοσιεύματα αλλά και η προώθηση από το επίσημο κράτος, μέσω των δικών του μέσων και διαύλων επικοινωνίας (ΕΟΤ, visitgreece.gr), που αναφέρονταν στο κομμάτι εκείνο της Αττικής, που ενώνει το Φάληρο με τη Βουλιαγμένη, «που όμοιο του δεν υπάρχει πουθενά στο κόσμο», και «παραμένει αναξιοποίητο». Η Αθηναϊκή Ριβιέρα… Δεν υπάρχει δημοσίευμα, προ ατυχήματος, που να αναφέρεται στο θαλάσσιο ανατολικό μέτωπο της Αθήνας που να μην το χαρακτηρίζει με τον ελιτίστικο όρο Ριβιέρα.

Οι τωρινοί διαχειριστές έχουν αναλάβει, απ’ ό,τι ξεκάθαρα φαίνεται, να παραδώσουν ένα ακόμη «φιλέτο» ή πολλά σε σειρά «φιλέτα» σε επίδοξους μεγαλοκατασκευαστές/funds. Ωρίμασε ο καιρός, ώστε ο ευαίσθητος(;) σε πολεοδομικά και περιβαλλοντικά θέματα Σύριζα, να κανονίσει για τη «βρώμικη» δουλειά. Αλλά τα απρόοπτα, πολλές φορές ανατρέπουν τα σχεδιαζόμενα. Όχι πως το σχέδιο δεν θα προχωρήσει, αλλά μια μικρή κηλίδα θα υπάρχει πάντα, αφήνοντας τα ίχνη της στις μνήμες των ανθρώπων… Δεν είναι άλλωστε τυχαίο και συμπτωματικό ότι όλες οι προσπάθειες από πλευράς κράτους είχαν ως στόχο τον καθαρισμό των ακτών της ανατολικής πλευράς του Σαρωνικού και όχι της Σαλαμίνας και των υδάτων του κόλπου της. Όπως διαβάζουμε και στο δελτίο τύπου του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος»: «Μετά το ναυάγιο του Αγία Ζώνη II, η απορρύπανση του θαλάσσιου χώρου έχει επικεντρωθεί σε αυτό που μας ενοχλεί αισθητικά και όχι στο σύνολο των πετρελαιοειδών, δηλαδή και σε αυτά που έχουν βυθιστεί και κατακάτσει στον πυθμένα, ή αιωρούνται και μετακινούνται με τα θαλάσσια ρεύματα, αποτελώντας βασική πηγή ρύπανσης και εισόδου τοξικών ουσιών στην τροφική αλυσίδα»[…] «δυστυχώς οι εργασίες απορρύπανσης έχουν επικεντρωθεί στις παραλίες της Αττικής και όχι στην ανατολική Σαλαμίνα, την κυρίως πληγείσα περιοχή που δέχθηκε το μεγαλύτερο ρυπαντικό φορτίο». Είναι φανερή, λοιπόν, η επιλογή από την πολιτική εξουσία να ασχοληθεί με το «φαίνεσθαι» των ακτών, αφού αυτό είναι που θέλουν να προστατέψουν, όχι οικολογικά αλλά καθαρά επιχειρηματικά, ώστε να καταφέρουν διαχειριστικά ως επίσημοι ντήλερ της ευρύτερης περιοχής του ανατολικού θαλάσσιου μετώπου του Σαρωνικού, να παραδώσουν το ανατιθέμενο project.

Advertisements

Στις 19 Οκτωβρίου, θα γίνει συζήτηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη

Την Πέμπτη 19 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης (Σαριπόλου 8) συζήτηση με θέμα:

Από την ελευθερία προς την Αναρχία ή από την Αναρχία προς την ελευθερία;

Η ΤΟΞΙΚΟΕΞΑΡΤΗΣΗ, Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΙΑΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας
διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο.
Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική. Αλμπέρ Καμύ

[…] Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές εξ αρχής, ότι δεν είναι στις προθέσεις μας να εισέρθουμε στο επιστημονικό πεδίο όπου χρησιμοποιώντας ιατρικά εργαλεία και μεθόδους ανάλυσης να υποστηρίξουμε αν η τοξικοεξάρτηση είναι, ή όχι ανίατη νόσος του εγκεφάλου. Ο κυριότερος λόγος είναι, πως μία τέτοια προσέγγιση –εξειδικευμένη– διέπεται από κάποια χρησιμότητα όταν επιχειρεί να στηρίξει την απόφαση του εξαρτημένου για χορήγηση βοήθειας για την απεξάρτησή του, ενός και μόνο προσώπου τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο συμπεριλαμβανομένης της διαφορετικότητάς του. Από τη στιγμή, που μια τέτοια προσέγγιση ιατρικού χαρακτήρα αποκτά καθολικό μοντέλο ερμηνείας, μιας πολυαιτιακής κατάστασης και ενός συνόλου ανθρώπων που την υφίστανται ή την πλαισιώνουν, πραγματοποιείται η επιβολή της θέλησης του ισχυρού.

Οι κυριότεροι λόγοι είναι δύο: πρώτον η τοξικοεξάρτηση είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο με δεδομένες τις κοινωνικές προεκτάσεις όσων αφορά τη στιγμή που εγκαθίσταται και εκδηλώνεται σε κάποιο άτομο και δεν μπορεί να χωρά σε αυτό το γεγονός μια μονοδιάστατη εξήγηση που χρησιμοποιεί ως αφετηρία μια ιατρική αιτιολόγηση για μια συνολική ερμηνεία και δεύτερον διότι η αλληλοδιαπλοκή των συμφερόντων και τα ωφέλει της κυριαρχίας υλοποιούνται και πραγματώνονται σε πολλά επίπεδα με κύριο την εδραίωση, τη διατήρηση και την αναπαραγωγή της εξουσίας της. Ταυτοχρόνως με τη μέθοδο αυτή –ιατρικοποίηση– απομακρύνεται η κύρια στόχευση με σκοπό την καταστροφή, αυτού που εμείς προσδιορίζουμε ως γενεσιουργό παράγοντα κάθε είδους εξάρτησης και αφαίρεσης της ελευθερίας, δηλαδή το κράτος. Θεωρούμε σημαντικό να καταγράψουμε πτυχές της ιστορικής διαδρομής όπου τα αίτια κοινωνικών αντιθέσεων προσδιορίστηκαν ότι πηγάζουν από την ψυχική πάθηση των ανθρώπων και πάνω σε αυτή την πρακτική και θεώρηση να αναπτύξουμε την άποψή μας.

Ο ΤΟΞΙΚΟΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥ

«Άνθρωποι, πικροφορτωμένοι, σβαρνίζονταν Μισανασαίνοντας…
Κι άλλοι απόνετοι και ψυχοφάγοι,
έριχναν βλέμματα φονικά και λέξεις τερατογεννημένες». Ξένη Μητσοβασίλη

Στην καταγεγραμμένη ιστορική πορεία του ανθρώπου, υπάρχουν πολλές αναφορές για την σημασία και την χρηστική λειτουργία του αποδιοπομπαίου τράγου. Εμείς, μιας και βρισκόμαστε στον ελλαδικό χώρο θα αναφερθούμε σε αυτόν. Όταν μία πόλη υπέφερε από πανούκλα, πείνα ή άλλη συμφορά διάλεγαν έναν παραμορφωμένο άνθρωπο για να επωμιστεί όλα τα δεινά που πρόσβαλαν την κοινότητα. Τον οδηγούσαν σ’ ένα κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο και του έδιναν να φάει ψημένα σύκα, κριθαρένιο ψωμί και τυρί. Μετά χτυπούσαν εφτά φορές τα γεννητικά του όργανα με φτερά και ενώ οι αυλοί έπαιζαν μια ιδιόμορφη μελωδία τον έκαιγαν. Κατά τον 1^ο μΧ αιώνα, όταν μια κοινότητα αντιμετώπιζε τον κίνδυνο να αφανιστεί, διάλεγαν έναν φτωχό όπου για έναν χρόνο τον συντηρούσαν με κρατικά έξοδα και λένε πως τον τάιζαν με τις καλύτερες τροφές. Με την συμπλήρωση του έτους του φορούσαν «ιερά» ρούχα και τον στόλιζαν με «ιερά» κλαδιά. Διέσχιζε την πόλη συνοδευόμενος από τους ιερείς που έλεγαν, ότι όλα τα δεινά των ανθρώπων μπορούν να πέσουν στο κεφάλι του. Στην συνέχεια είτε εξοστρακίζονταν από την πόλη ή εκτελούνταν δια λιθοβολισμού έξω από τα τείχη της. Στην Αθήνα είχε θεσμοποιηθεί η τακτική αυτή, όπου συντηρούσαν με κρατικά έξοδα, κάποια από τα πιο απαξιωμένα μέλη της πόλης και όταν αποφάσιζαν πως ήταν η «ώρα» να επιτελέσουν το σκοπό για τον οποίο είχαν «επιλεχθεί» τους εκτελούσαν.

Περί «ΕΞΑΡΧΟΠΟΙΗΣΗΣ» της ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΑ των ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ…

Εί­ναι γε­γο­νός πως κά­θε το­πο­θε­σί­α, κου­βα­λά­ει την ι­στο­ρί­α των κοι­νω­νι­κών συ­μπε­ρι­φο­ρών και στά­σε­ων α­το­μι­κών ή συλ­λο­γι­κών, αυ­τών που α­να­δει­κνύ­ουν μια ου­σια­στι­κή προ­ο­πτι­κή στην κα­τεύ­θυν­ση της α­το­μι­κής και κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης. Κι αυ­τό α­φο­ρά πλα­τεί­ες, δρό­μους, κτί­ρια κλπ.

Ε­πο­μέ­νως η ι­στο­ρι­κό­τη­τα ε­νός χώ­ρου κα­θο­ρί­ζε­ται α­πό έ­να σύ­νο­λο κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών και χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών αλ­λά κυ­ρί­ως α­πό τον τρό­πο δρά­σης και το ή­θος των αν­θρώ­πων που τις α­να­πτύσ­σουν.

Α­πό αυ­τή την ά­πο­ψη, οι «ι­δέ­ες» και οι «α­ντι­στά­σεις» δεν μπο­ρούν να α­πο­τε­λέ­σουν άλ­λο­θι για την ε­φαρ­μο­γή πρα­κτι­κών που δεν έ­χουν σχέ­ση με την στά­ση και δρά­ση αν­θρώ­πων, οι ο­ποί­οι α­πο­σκο­πούν σε μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ε­λεύ­θε­ρων αν­θρώ­πι­νων ο­μά­δων και α­τό­μων.

Αυ­τός α­κρι­βώς ο σκο­πός κα­θο­ρί­ζει και τον πό­λε­μο ε­νά­ντια στην νάρ­κω­ση που, ε­κτός α­πό το ό­τι εί­ναι διαρ­κής, ε­πί­μο­νος και ε­πί­πο­νος, α­πο­τε­λεί και μια ση­μα­ντι­κή πτυ­χή του συ­νο­λι­κό­τε­ρου α­γώ­να ε­νά­ντια στο κρά­τος και κά­θε μορ­φής ε­ξου­σί­α.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο α­γώ­νας ε­νά­ντια στη νάρ­κω­ση δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται σε μια μορ­φή της ή σε έ­να εί­δος ναρ­κω­τι­κής ου­σί­ας αλ­λά στρέ­φε­ται κα­τά των κέ­ντρων, των λο­γι­κών και των ι­δε­ο­λο­γη­μά­των που προ­ω­θούν και ε­δραιώ­νουν την νάρ­κω­ση, με μια α­πλή λέ­ξη ε­νά­ντια στο κρά­τος.

Λουίζ Μισέλ, η κόκκινη παρθένα (μέρος β΄)

Μέχρι το τέλος…

Η Γαλλική Κυβέρνηση συναινεί στο να δοθεί αμνηστία στους φυλακισμένους της Παρισινής Κομμούνας. Όταν αφήνει το νησί, το 1880, οι Κανάκ θα οργανώσουν γι’ αυτήν έναν συγκινητικό αποχαιρετισμό.

Αλλά και στο Παρίσι, δεν θα πάνε πίσω: δέκα χιλιάδες άτομα θα την περιμένουν για να την επευφημήσουν. «Η πεθαμένη Επανάσταση, θα πει στον πρώτο της λόγο, είναι η αναστημένη Επανάσταση […]. Τη μέρα που όλοι όσοι έχουν συκοφαντήσει την Κομμούνα δεν θα υπάρχουν πια, θα έχουμε πάρει την εκδίκηση μας. Οι θρησκείες σκορπίζονται στο φύσημα του ανέμου, και είμαστε πια εμείς οι μόνοι αφέντες της μοίρας μας. Δεχόμαστε τις επευφημίες όχι για μας, αλλά για την Κομμούνα και τους υπερασπιστές της. Σήμερα, το καράβι-φάντασμα προχωρεί. Ο λαός, ακόμα δεσμώτης, που σέρνει τις αλυσίδες του, θα μας απαλλάξει από τους ανθρώπους που μας χαντάκωσαν, και θα κατακτήσει κι αυτός την ελευθερία του».

«Σπέρνεις το μίσος», την προκαλεί κάποιος από το πλήθος. «Ναι, μισώ, απαντά. Να συνεννοηθούμε όμως! Αν χαστουκίζω τον αφέντη, δεν τα βάζω με τους λακέδες του. Δεν τα είχα με το φανατισμένο πλήθος που με γιουχάιζε στις Βερσαλλίες, όμως μισώ αυτούς που αντί να σκοτώσουν έναν, και να τους στείλουν γι’ αυτό στα κάτεργα, σκοτώνουν χιλιάδες, και γίνονται Κυβέρνηση». Αυτό το διάστημα γράφει πολλά άρθρα για την σημαντική επίδραση που έχουν στον κοινωνικό αγώνα οι απεργίες. Όταν οι φυλακισμένοι επιστρέφουν από την εξορία, πολλοί απ’ αυτούς δεν βρίσκουν δουλειά και πεινούν. Η Μισέλ εργάζεται σκληρά για να οργανώσει συσσίτιο γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Λουίζ Μισέλ, η κόκκινη παρθένα (μέρος α΄)

Η Λουίζ Μισέλ γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1830. Είναι κόρη μιας υπηρέτριας της Marianne Michel και ενός πυργοδεσπότη, του Etienne Charles Demahis. Μεγάλωσε με τη μητέρα της και τους γονείς του πατέρα της. Στα παιδικά της χρόνια, το αγαπημένο της παιχνίδι είναι να «ανεβαίνει στο ικρίωμα» μαζί με τον εξάδελφο της και «πριν πεθάνει» να βγάζει λόγο στον λαό για την ελευθερία. Η αγάπη και η κατανόηση που έδειχνε στους καταπιεσμένους, σε ανθρώπους και ζώα εκδηλώθηκε από νωρίς. Η ευαισθησία και η συμπόνια της προς όσους υποφέρουν μεγάλωνε όσο μεγάλωνε κι αυτή. Αυτό μαζί με το ένστικτο της εξέγερσης ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες, την οδήγησε στο δρόμο της αναρχίας.

Έφηβη, στέλνει τους πρώτους της στίχους στον Βίκτωρα Ουγκώ, που της απαντά ενθαρρύνοντάς την. Θα διατηρήσει αλληλογραφία μαζί της για είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Τον Ιανουάριο του 1853, είκοσι δύο ετών πλέον, διορίζεται δασκάλα στο Audelancourt. Επιλέγει ένα ιδιωτικό σχολείο για να μην αναγκασθεί να δώσει όρκο στον Αυτοκράτορα. Κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας της εκεί συνέχεια ονειρεύεται να πάει στο Παρίσι. Αισθάνεται ότι μόνο εκεί μπορούν οι άνθρωποι να πολεμήσουν την αυτοκρατορία.

Η συζήτηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη

Την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης  (Σαριπόλου 8) συζήτηση με θέμα: Ο Συριακός πόλεμος και οι σχεδιασμοί των κυρίαρχων.

Είναι ζητούμενο η διερεύνηση του συνόλου των καταστάσεων και των εμπλεκομένων μερών, η «αραβική άνοιξη», ο ρόλος του  Ισλαμικού κράτους, η διάσταση και η διάρκεια του πολέμου και η έκταση και επίδραση του προσφυγικού κύματος.

Μήπως τελικά έχουμε γενοκτονία; (Μέρος β΄)

Έως εδώ, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τις εξουσιαστικές εφαρμογές, που πάντοτε συμπορεύονται με τους ευρύτερους σχεδιασμούς της κυριαρχίας, αλλά και τον ειδικότερο τρόπο με τον οποίο επιχειρείται η υλοποίησή τους στον ελλαδικό χώρο.

Είναι πέραν αμφισβητήσεως πως ο σχεδιασμός –που αφορά την κατάσταση στην οποία θα περιέλθει ο ελλαδικός χώρος στο επόμενο διάστημα και που σχετίζεται με το κλείσιμο μιας σημαντικής περιόδου για την ενοποιημένη κυριαρχία στον ευρωπαϊκό χώρο– προβλέπει την «αξιοποίηση» του υπό-, επί– και υπέρ– χθόνιου πλούτου. Όπως, μάλιστα, δείχνουν τα δεδομένα από την δεκαετία του 1980, έχει καθοριστεί ως χώρος ανάπτυξης των υπηρεσιών, άντλησης των πηγών, αλλά και εγκατάστασης μονάδων παραγωγής, ενέργειας προς όφελος και περαιτέρω ενδυνάμωση της κυριαρχίας. Έχουν, δηλαδή, προσδιοριστεί συγκεκριμένες «αρμοδιότητες» μέσα στο πλαίσιο του καταμερισμού στις διάφορες (πρώην εθνοκρατικές) περιοχές της Ευρώπης, αλλά και του πλανήτη ευρύτερα.

Οι εντεταλμένοι υπάλληλοί της, στην προκειμένη περίπτωση όλος ο κοινοβουλευτικός, αλλά και ένας ευρύτερος κύκλος (που περιλαμβάνει ΜΜΕ, κάστες αριστερών και δημοκρατών διανοουμένων, ειδικών επιστημόνων, νεοεπιστημόνων, κ.λπ.), στην ουσία ένας συρφετός που διατρέφεται και υπάρχει στον κοινωνικό χώρο επ’ ωφελεία των κρατούντων, έχουν αναλάβει αυτό το τεράστιο έργο καταστροφής με το αζημίωτο (κάτι που μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε, αρκεί να ρίξει μια ματιά μόνο στα δηλωμένα εισοδήματά τους, που συνεχώς αυξάνονται).

Μήπως τελικά έχουμε γενοκτονία; (Μέρος α΄)

Aντιγράφουμε από την σχετική συνθήκη του ΟΗΕ του 1948, το άρθρο 2: «Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας, β) πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας, γ) με πρόθεση την επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει, δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας, ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα».

Συμβαίνουν κάποιες φορές γεγονότα και καταστάσεις που ενώ όλοι μας διαισθητικά αντιλαμβανόμαστε τη σημασία, το βάθος και τις συνέπειες που έχουν ή θα έχουν στο μέλλον, εν τούτοις η «λογική» αδυνατεί ή φοβάται να τις σχηματοποιήσει, να τις περιγράψει με λέξεις –παρά τον αστείρευτο πλούτο της ελληνικής γλώσσας– εν τέλει τις αρνείται και τις απορρίπτει ως μη «λογικές».

Αυτή είναι μια χρόνια, «επαγγελματική» νόσος, όσων έχουν αφεθεί να έχουν ως πνευματικό μπούσουλα, κάποιο θρησκευτικό δόγμα, μια ιδεολογία ή μια πολιτική δοξασία. Το νοητικό δίκτυο είναι για αρκετούς τόσο ισχυρό ώστε δεν μπορούν να κάνουν μια απλή ανάγνωση της πραγματικότητας αν δεν φορέσουν πρώτα τα ιδεολογικά «γυαλιά» τους. Ανάλογα με τον βαθμό που ταιριάζει η πραγματικότητα με τα ψεύτικα είδωλα των διαφόρων δοξασιών, την …προσαρμόζουν, απορρίπτοντας τα στοιχεία εκείνα που δεν συμφωνούν, ή αναιρούν τα εγκεφαλικά ιδεολογικά σχήματα και προσπαθώντας να εκλογικεύσουν το ένστικτο του φόβου που η φύση έχει προικίσει όλα, ανεξαιρέτως, τα ζωϊκά είδη για να τα προειδοποιήσει και να τα προστατέψει.

5ος Κύκλος συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας (2η περίοδος)

Οι συζητήσεις της 2ης περιόδου του 5ου κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας θα γίνουν στον χώρο της οδού Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο)

1) την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017, στις 6μμ, με θέμα:

Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ της «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ» και η ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Στο Συνέδριο που οργανώθηκε στη Ρώμη από το Ινστιτούτο Pollio τον Μάη του 1965 –το οποίο εκτιμήθηκε από τους ιστορικούς ως η στιγμή κορύφωσης της ιταλικής επεξεργασίας για τη στρατηγική έντασης– οι εισηγητές ανέλυσαν μέχρι και τους κινδύνους από μία πολιτική «ύφεσης»: «Στην περίπτωση ύφεσης ή, όπως λέγεται σήμερα, συνομιλιών, η διείσδυση μπορεί να διεξαχθεί σε βάθος, άμεσα, φθάνοντας μέχρι τα ζωτικά όργανα του Έθνους. Διότι σε περίπτωση ύφεσης, συνομιλιών ή ακόμη και ανοιγμάτων στην αριστερά, ή, αν θέλουμε, μεγέθυνσης του δημοκρατικού χώρου, όχι μόνον η κοινή γνώμη δεν διαισθάνεται με διαύγεια την παρουσία ενός επαναστατικού πολέμου, αλλά ούτε ευαισθητοποιείται σχετικά με τις δράσεις του. Τουναντίον, δεν γνωρίζει ούτε τον εχθρό, ο οποίος δεν καταγγέλλεται για το φόβο να διακοπούν η ύφεση και οι συνομιλίες».¹

«Πρώτα απ’ όλα πρόκειται για το γεγονός ότι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της δουλειάς είναι η επιδίωξη να τοποθετείς τα πράγματα με τέτοιο τρόπο, ώστε οι κατασκευασμένες υποθέσεις να φαίνονται επιφανειακά σαν φαινόμενα της καθημερινής ζωής ή σαν τυχαία συμβάντα […] Από το φύτεμα των σπόρων, από την καλλιέργεια των φυτών μέχρι τη συλλογή των καρπών περνούν πολλά χρόνια στις υπηρεσίες πληροφοριών. Από την άλλη πλευρά κατά την μακρόχρονη διαδικασία συλλογής πληροφοριών παρουσιάζονται κάποτε και ορισμένες ευκαιρίες, οι οποίες –αν χαθούν– δεν είναι βέβαιο αν θα ξαναπαρουσιαστούν».²

Η CIA και τα ναρκωτικά

«Στην 30χρονη ιστορία μου στην DEA και σε σχετικές υπηρεσίας, οι πιο πολλές έρευνές μου στράφηκαν στη CIA». (Ντένις Ντέιλ, πρώην διοικητής ομάδας της DEA (1)

Σημαντικό όπλο στα χέρια της κάθε εξουσίας και του κάθε κράτους είναι τα ναρκωτικά. Οι δόλιοι διακινητές, προπαγανδιστές και έμποροι δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε λεπτό χωρίς την πολιτική κάλυψη που τους παρέχεται. Πολλές φορές, μάλιστα, αναδεικνύονται και σε παράγοντες που ρυθμίζουν τα της πολιτικής ή κοινωνικής ζωής.

Με το χρυσοφόρο αυτό εργαλείο τα κράτη μπορούν να διαχειρίζονται σημαντικές υποθέσεις που έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση εσωτερικών ή εξωτερικών τους προβλημάτων.

Κάθε συζήτηση και πληροφορία αντιμετωπίζεται, τις περισσότερες φορές, με την σιωπή και την οργανωμένη προσπάθεια απομόνωσης και συκοφαντίας. Χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του δημοσιογράφου Γκάρι Γουέμπ, ο οποίος αποκλείστηκε από όλα τα μέσα (έντυπα και ηλεκτρονικά) επειδή είχε το θάρρος να μιλήσει για τη σχέση της CIA και άλλων υπηρεσιών με την διακίνηση και το εμπόριο ναρκωτικών. Ο Γκάρι Γουέμπ αυτοκτόνησε στις 9 Δεκεμβρίου του 2004, προδομένος ακόμα κι από τους στενούς συνεργάτες του στη San Jose Mercury.

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 175ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.

Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΠΑΖΕΙ ΝΕΡΑ, ΑΣ ΤΟ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ…

[…] αυτός ο αρχηγός είχε συνήθως έναν ευνοούμενο που του έμοιαζε όσο το δυνατόν περισσότερο, που δουλειά του ήταν να γλείφει τα πόδια και τον πισινό του αφεντικού του […] Τον ευνοούμενο αυτόν τον μισεί ολόκληρο το κοπάδι κι επομένως, για να προστατευτεί είναι πάντα κοντά στον αρχηγό του. Συνήθως μένει σ’ αυτό το πόστο ώσπου να βρεθεί κάποιος χειρότερος· μόλις όμως τον ξεφορτωθούν, ο διάδοχος του επικεφαλής όλων των Γιαχού στην περιοχή εκείνη, γέροι και νέοι, άντρες και γυναίκες, έρχονται σύσσωμοι και αποβάλλουν πάνω του τα περιττώματά τους, από την κορφή έως τα νύχια. Τζόναθαν Σουίφτ, Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ

Από τη στιγμή που η ρήξη με την αριστερά βασίζεται στην αναγκαιότητα να ελευθερώσουμε την πρακτική της αναρχίας από τα όρια της πολιτικής, αυτό σίγουρα δεν είναι μια προσέγγιση προς τη δεξιά ή κάποιο άλλο τμήμα του πολιτικού φάσματος. Αποτελεί περισσότερο μια αναγνώριση πως ένας αγώνας για τη μετατροπή της ολότητας της ζωής, ένας αγώνας να πάρουμε πίσω τις ζωές μας, ως δικές μας σε μια συλλογική κίνηση για ατομική πραγμάτωση, μπορεί μόνο να παρεμποδιστεί από πολιτικά προγράμματα, «επαναστατικές» οργανώσεις και ιδεολογικές κατασκευές που απαιτούνε την υπηρεσία μας, επειδή αυτές, όπως το κράτος και το κεφάλαιο, απαιτούνε να δώσουμε τις ζωές μας σ’ αυτά, και όχι να τις πάρουμε στα χέρια μας. Τα όνειρα μας είναι πολύ μεγαλύτερα από τα στενά όρια των πολιτικών σχεδιασμών. Είναι καιρός τώρα να αφήσουμε πίσω μας την αριστερά και να συνεχίσουμε τον κεφάτο δρόμο μας προς το άγνωστο της εξέγερσης και της δημιουργίας γεμάτων και αυτοπροσδιοριζόμενων ζωών. Wolfi Landstreicher

Στην πολιτική δεν υπάρχουν ενδοιασμοί, ούτε περιθώρια δισταγμών, όταν διακυβεύεται είτε η πολιτική επιβίωση ενός κόμματος είτε προσώπων με μικρές ή μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα εξουσιαστικά προσωπεία πέφτουν και αποκαλύπτεται το πραγματικό αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής και των πολιτικών: ο δόλος και η σκληρότητα, η απάτη και υποκρισία, η βία και το οργανωμένο ψεύδος, η κυνικότητα και η υποταγή των εξουσιαζόμενων με κάθε μέσο.
Η ριζοσπαστικότητα του Μακιαβέλι, εν πολλοίς, συνίσταται στο γεγονός ότι προέβαλε την αποτελεσματικότητα στην άσκηση της εξουσίας, αφού πίστευε ότι για τον Ηγεμόνα «είναι καλό όταν τον κατηγορεί η πράξη και τον συγχωρεί το αποτέλεσμα». Μ’ άλλα λόγια αρνιόταν την χρησιμότητα του προσωπείου της εξουσιαστικής ηθικής σπάζοντας τελικά την ενότητα εγκόσμιας και θεϊκής εξουσίας, που η Εκκλησία επέβαλλε μέχρι τότε μέσω της τεράστιας ισχύος, που κατείχε.
«Ο ηγεμόνας θα πρέπει να επιδιώκει να είναι ταυτόχρονα αλεπού και λιοντάρι, διότι αν είναι μόνο λιοντάρι δεν θα μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται τις παγίδες, ενώ αν είναι μόνον αλεπού δεν θα μπορεί να υπερασπίζει τον εαυτό του ενάντια στους λύκους. Συνεπώς έχει εξ ίσου ανάγκη να είναι αλεπού για ν’ αναγνωρίζει τις παγίδες και λιοντάρι για να τρομάζει τους λύκους», συμβούλευε ο Νικολό Μακιαβέλι.
Έχει ειπωθεί, και δικαίως, ότι ο στόχος της διατήρησης της εξουσίας, ενώνει τους εξουσιαστές ακόμη και αν έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα. Εδώ πράγματι αποκαλύπτεται η πραγματική φύση της πολιτικής, καθώς εξουσιαστές, που λίγο πριν προσκόμιζαν τα διαπιστευτήρια του νέου και άφθαρτου, του ηθικού πλεονάσματος, που εμφανίζονταν και εμφανίζονται ως οι πολιτικοί φορείς, που θα παλέψουν για την κοινωνική δικαιοσύνη και την προάσπιση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τελικά εμφανίζονται σαν χάρτινες καρικατούρες.
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα.

Καταλωνία. Καμμία ψήφος δεν φέρνει αλλαγή!

Οι ταραχές μεταξύ ψηφοφόρων και δυνάμεων καταστολής, που σημειώθηκαν στην επαρχία της Καταλωνίας,  με αφορμή το δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της, είχαν ως αποτέλεσμα των τραυματισμό 800 και πάνω ατόμων εκ των οποίων ορισμένοι νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση. Το κράτος της Ισπανίας κατέβασε 10.000 άνδρες της αστυνομίας και της πολιτοφυλακής, με σκοπό να σφραγιστούν όλα τα εκλογικά κέντρα της Καταλωνίας και να αποτραπεί με κάθε μέσο το δημοψήφισμα.

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως μόνο το 42,3 (2,26 εκατομμύρια) φαίνεται ότι προσήλθαν στις κάλπες. Από αυτούς το 90% ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας ενώ 196.000 ψήφισαν όχι. Τα υπόλοιπα 3 εκατομμύρια περίπου των Καταλανών,  δεν ψήφισαν και σαφώς τάσσονται οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, κατά της ανεξαρτησίας. Τα κουκιά φαίνεται πως δεν βγαίνουν, και παρά την φαινομενική νίκη του Ναι και τα πανηγύρια, το θέμα «ανεξαρτησία» έχει πολύ δρόμο ακόμα.

Συνελεύσεις, κοινωνία και Δημοκρατία (Δ΄ Μέρος)

Οι συνελεύσεις είτε στο επίπεδο πλατείας Συντάγματος είτε σε αυτό των γειτονιών δεν μπόρεσαν, δεν μπορούν και δεν θα μπορέσουν να δώσουν διέξοδο ώστε να κατορθώσουν οι άνθρωποι να ξεπεράσουν τις υπάρχουσες συνθήκες και δομές κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. Ως εργαλεία εξαρτημένα, έχουν αναπόφευκτα εξαρτημένες δυνατότητες.

Όσοι, μάλιστα, προσβλέπουν στην όποιας μορφής συνέλευση ως εκείνο το μέσο που μέσα από τα μικροπροβλήματα ή και ακόμα σοβαρότερα, θα μπορέσουν να «αφυπνίσουν» κοιμισμένες συνειδήσεις βαδίζουν στα θλιβερά μονοπάτια του Λενινισμού, της εξαπάτησης και της αναπόφευκτης περιθωριοποίησής τους από την συνολικότερη απελευθερωτική διεργασία, γεγονός που θα τους δώσει ένα μόνιμο διαμέρισμα στις πολυκατοικίες του ρεφορμισμού.

Η κάθε συνέλευση είναι μια μαζική δομή ένας μαζικός «χώρος δουλειάς», όπου οι εξουσιαστικές οργανώσεις και ιδεολογίες επιβάλλουν και διαμορφώνουν με δημοκρατικές διαδικασίες μια εξουσιαστική νοοτροπία παρόμοια με αυτή των κομμάτων. Απλά, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η τεχνική. Είναι, άλλωστε, αρκετά παλιά η τριβή ανάμεσα στις πτέρυγες της κομμουνιστικής αριστεράς σχετικά με το ζήτημα του τρόπου καθοδήγησης των μαζικών χώρων.

Η μεταπολιτευτική περίοδος σημαδεύτηκε από αυτή την κόντρα ανάμεσα στην γραμμή της «αυτονομίας» των μαζικών χώρων και των μαζικών οργάνων και στην σκληρή άποψη της κομματικής καθοδήγησης από το λενινιστικό κόμμα νέου τύπου, μέσω παρατάξεων ή μετώπων. Εκείνο, πάντως, που μετρά, για τον εξουσιαστικό συρφετό είναι το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα αν αυτό θα προκύψει μέσα από μια αυστηρή κομματική καθοδήγηση ή από μια «χαλαρή» και «αφανή» διαδικασία σχηματισμών, όπως είναι οι συνελεύσεις (κάθε ονομασίας και προδιαγραφών).

Συνελεύσεις, κοινωνία και Δημοκρατία (Γ΄ Μέρος)

Πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις;

Αν και ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις είναι λίγο πολύ γνωστός, εν τούτοις περνά απαρατήρητος ως προς τον αντίκτυπο που έχει στον κοινωνικό χώρο.

Από τους υποστηρικτές των συνελεύσεων γίνεται λόγος για την ψηφοφορία, με τέτοιο τρόπο ώστε να εμφανίζεται σαν μια ανώδυνη και ωφέλιμη διαδικασία. Εντάσσεται μάλιστα σε έναν από τους τρόπους άσκησης της άμεσης δημοκρατίας, η οποία εμφανίζεται σαν συστατικό της αναρχίας (sic erat scriptum!). Έχουμε αναφερθεί σε άλλα κείμενά μας στο θέμα της άμεσης δημοκρατίας και δεν χρειάζεται να επανέλθουμε. Απλά και ξεκάθαρα θυμίζουμε, πως η άμεση δημοκρατία δεν έχει σχέση με την αναρχία και τις διεργασίες που κατατείνουν στην ολική απελευθέρωση.

Θεωρείται, λοιπόν, η ψηφοφορία που γίνεται στις συνελεύσεις ως η πεμπτουσία του τρόπου με τον οποίο «οι πολίτες συμμετέχουν στα κοινά». Οι ψηφοφορίες, μολονότι καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα μπορούν να γίνονται με διαφορετικό τρόπο. όπως: δια βοής, δι’ ανατάσεως των χειρών, δηλαδή με υψωμένο το χέρι και με την κάλπη.

Σε όλες τις περιπτώσεις η πλειοψηφία είναι αυτή που επιβάλλει την γνώμη της και η απόφαση αφορά αυτήν και όχι την μειοψηφία. Εδώ –όπως και σε κάθε είδους αποφάσεις που λαμβάνονται με αυτό τον τρόπο– ισχύει το ερώτημα: Από πού κι ως που η γνώμη της πλειοψηφίας είναι σωστή; Η ορθότητα ή το δίκαιο μιας γνώμης ή άποψης δεν καθορίζεται σε καμία περίπτωση από τον αριθμό αυτών που την υποστηρίζουν. Απλά αυτοί είναι πιο πολλοί και συνεπώς η γνώμη τους περιβάλλεται από την ισχύ που έχουν ή μπορούν να αποκτήσουν, τόσο λόγω του αριθμού τους όσο και από εξωτερικούς (σε άλλες περιπτώσεις) παράγοντες, που τους ενισχύουν.

Συνελεύσεις, κοινωνία και Δημοκρατία (Β΄ Μέρος)

Τι είναι μια συνέλευση;

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε πως η συνέλευση είναι μια παλιά συνταγή. Γίνεται το εργαλείο (εθνοσυνέλευση) για την συγκρότηση θεσμών και μηχανισμών, όπως αυτοί που προκύψαν μετά την Γαλλική Επανάσταση και -για να αναφερθούμε στα δικά μας- για την συγκρότηση κράτους στον ελλαδικό χώρο μετά την επανάσταση του 1821, όπως και για την διευθέτηση της διαχείρισης των συμφερόντων της κυριαρχίας για περισσότερο από έναν αιώνα (κατάργηση και επαναφορά της βασιλείας ή καθιέρωση Συνταγμάτων). Η ονομασία Εθνοσυνέλευση ή Συντακτική συνέλευση προσδίδει και το ανάλογο κύρος για την αποδοχή των ψηφισμάτων (νομοθετημάτων) που θα εκδώσει ή θα επικυρώσει. Η χρήση τους γίνεται σε σημεία καμπής για την πορεία της εξουσίας και της κυριαρχίας γενικότερα.

Αυτές οι συνελεύσεις ήσαν ανέκαθεν εργαλεία για την εδραίωση των εξουσιαστικών συμφερόντων.

Τι έχουμε, όμως, να πούμε σε σχέση με αυτό που ονομάζεται λαϊκή συνέλευση;

Θα πρέπει να διευκρινιστεί πως για την καλύτερη κατανόηση του θέματος χρειάζεται να γίνει μια προσπάθεια ώστε να αναζητηθούν οι όροι που το αναδεικνύουν.

Συνελεύσεις, κοινωνία και Δημοκρατία (A΄ Μέρος)

Ο ορισμός

Αρχικά χρειάζεται να γίνει κάποια διερεύνηση σχετικά με την προέλευση και την σημασία που υπάρχει ή που αποδίδεται με τη χρήση του όρου συνέλευση.

Η συνηθέστερη και πλέον γνωστή διατύπωση αυτού του όρου τον συνδέει με την εκ των προτέρων καθορισμένη συγκέντρωση εργαζομένων, μελών συλλόγων, κομμάτων, σωματείων κ.λπ. Δεν συνδέεται με την σύσκεψη, ούτε με κάποια συζήτηση παρ’ ότι και σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει συγκέντρωση ενός αριθμού ατόμων. Εν τούτοις, κάθε συγκέντρωση ενός ορισμένου αριθμού ατόμων μπορεί να συστήσει μία συνέλευση. Συνεπώς ο όρος είναι ευρύς αλλά και συσταλτικός, χωρά δηλαδή συσταλτική ή διασταλτική ερμηνεία και αποκτά χαρακτηριστικά που ορίζονται είτε εκ των προτέρων (π.χ. σωματείο), είτε κατά την πραγματοποίηση μιας συγκέντρωσης.

Στην πολιτική ορολογία η συνέλευση ταυτίζεται σε πολλές περιπτώσεις με την βουλή, το νομοθετικό σώμα που συνέρχεται και αποφασίζει με προσδιορισμένες πλειοψηφικές διαδικασίες και σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Η λέξη προέρχεται από το συνελεύσομαι, μέλλοντα του ρήματος συνέρχομαι (που σημαίνει έρχομαι ή πηγαίνω μαζί με άλλους σε ένα και το αυτό μέρος. Η αναφορά της λέξης βρίσκεται στον Ηρόδοτο, τον Ευριπίδη και τον Θουκυδίδη. Παρ’ ότι, λοιπόν, υπάρχει η ρηματική διατύπωση σε κείμενα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, το παράγωγο συνέλευση εμφανίζεται ως διατύπωση κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και χρησιμοποιείται τόσο για πρόσωπα όσο και για πράγματα. Στα πράγματα χρησιμοποιείται για να αποδώσει συνδυασμό, ένωση, συναγωγή, τοποθέτηση ομάδας πραγμάτων.

42 ημέρες φυλακή για άρνηση πληρωμής διοδίων

Σε φυλάκιση 42 ημερών καταδικάστηκε ο 47χρονος άνεργος Στράτος Δασκαρόλης για την μη πληρωμή διοδίων πριν από μερικά χρόνια. Την ποινή την επέβαλε το πταισματοδικείο Καλαμάτας. Να σημειωθεί ότι ο 47χρονος αρνήθηκε να πληρώσει τα πρόστιμα (2.400), τα έξοδα της δίκης καθώς και τις ημέρες φυλάκισης του και οδηγήθηκε στην φυλακή.

Είναι σαφές πως η παραπάνω υπόθεση αποτελεί μια συνειδητή ατομική πράξη αντίστασης. Επίσης, πρέπει να γίνει σαφές ότι το κράτος ανά πάσα στιγμή μπορεί να πάρει πίσω ότι φαινομενικά του ανήκει. Έτσι, λοιπόν, πριν από χρόνια, άφησε να εξελιχθεί μια πολιτικάντικη καμπάνια άρνησης πληρωμών και όταν ήρθε η ώρα που αποκομίσθηκαν τα εκλογικά οφέλη για τους αριστερούληδες, αυτό σταμάτησε. Το χαράτσι στην ΔΕΗ πήγε αυτομάτως στην εφορία ως ΕΝΦΙΑ. Στάλθηκαν τα ραβασάκια με τα πρόστιμα για άρνηση πληρωμής διοδίων και άρχισαν οι πρώτες καταδικαστικές αποφάσεις. Οι πλειστηριασμοί σπιτιών γίνονται πλέον ηλεκτρονικά κ.α. Το κράτος σε τέτοιου είδους αντιστάσεις, ξέρει να λειτουργεί αποτελεσματικά και τελικά να τις γυρίζει προς όφελός του, απλοποιώντας τις διαδικασίες.

Η ΚΟΤΤΑ ΈΚΑΝΕ ΤΟ (ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ) ΑΥΓΟ Ή ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΗΝ ΚΟΤΤΑ;;;

«Δεν θα χρειαστούμε τέταρτο πρόγραμμα», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Alpha 9.89, ενώ απαντώντας στις δηλώσεις Ντομπρόβσκις ότι τα σκληρά μέτρα ήταν επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης είπε: «Γνωρίζουμε πώς συντάσσονται τα μνημόνια και με ποιους όρους προσέρχονται οι δυο πλευρές», αποφάνθηκε ότι πρόκειται για επικοινωνιακή αντίδραση από την πλευρά του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις.

«Είμαστε στο τέλος μιας πολύ σκληρής δοκιμασίας», πρόσθεσε ο Δραγασάκης και υπενθύμισε την εισήγηση του πρωθυπουργού στο Υπουργικό Συμβούλιο, όπου ο μεγάλος ηγέτης είπε με τον ανάλογο στόμφο μια ακόμα μπουρδάρα περί κρίσιμης περιόδου «για να τελειώσουμε οριστικά από τα προγράμματα και την εποπτεία τον Αύγουστο του 2018».

Μόνο που το τέταρτο μνημόνιο έχει ήδη ψηφιστεί και εφαρμόζεται, ενώ προβλέπει μέτρα ακόμα και μετά το 2019.

Η Διπλωματία των όπλων και τα όπλα της διπλωματίας, όψεις του ίδιου κυριαρχικού νομίσματος

«Η εγκαθίδρυση προτεκτοράτου στην Αρμενία και η διατήρηση σχέσεων καλής γειτονίας με το βασίλειο των Πάρθων συνέδεε την Ρώμη με τα κράτη της κεντρικής Ασίας, και, μέσω αυτών, και με την Κίνα. Οι εμπορικές και οι διπλωματικές σχέσεις της Ρώμης με την Κίνα αρχίζουν από τον Ι αιώνα μ.Χ. Η κυρία αρτηρία που τις ένωνε, ήταν η λεγόμενη Σηρική οδός». Η «Σηρική οδός» άρχιζε από την Συρία, περνούσε από τις πόλεις Έδεσσα, Νίσιβι, Ράγα, Φάργα κι έφτανε ως το μεγάλο Σινικό Τείχος. Μαζί με τα καραβάνια, τη «Σηρική οδό» την ακολουθούσαν οι πρεσβείες από την Ρώμη στην Κίνα κι αντίθετα».  Β. Ποτέμκιν, Η Ιστορία της Διπλωματίας

«Στα Βαλκάνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες ουσιαστικά εκπληρώνουν τις ίδιες λειτουργίες με εκείνες που επιτελούσαν η Αυστριακή και η Οθωμανική Αυτοκρατορία στις αρχές του 20ου αιώνα, διατηρούν δηλαδή την ειρήνη ιδρύοντας προτεκτοράτα που παρεμβάλλονται ανάμεσα σε εμπόλεμες εθνότητες».  Henry Kissinger, ΗΠΑ Αυτοκρατορία ή ηγετική δύναμη, Για μια διπλωματία του 21ου αιώνα

Ένας πρόχειρος, αλλά και απλουστευτικός, ορισμός θέτει τη διπλωματία ως «επιστήμη και πρακτική τέχνη διαχείρισης των εξωτερικών σχέσεων ενός κράτους». Ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται ακόμη για να δηλώσει το σύνολο των υπηρεσιών του εκάστοτε υπουργείου Εξωτερικών, που ασχολείται με τις υποθέσεις αυτές. Γεγονός παραμένει, ότι είναι δύσκολο κανείς να προσεγγίσει μια στοιχειώδη εικόνα της πραγματικότητα, χωρίς να δεχτεί την συγκρότηση στις μέρες μας ενός «παγκόσμιου διπλωματικού συστήματος» (universal diplomatic system).

Ο Θουκυδίδης διαπίστωνε πως σ’ ένα (διεθνές) σύστημα, που εξ ορισμού στερείται κοινωνικά νομιμοποιημένης ρυθμιστικής εξουσίας, «το δίκαιο λογαριάζεται, όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του» και πως όταν αυτό δεν ισχύει, «οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και αποδέχονται». Μ’ άλλα λόγια αποδεχόταν ότι οι λεγόμενοι διεθνείς θεσμοί είναι όργανα τάξης και υποταγής για τους ισχυρούς και όχι δικαιοσύνης.

Η φράση «είμαστε εντελώς αντίθετοι σε κάθε απειλή που έχει στόχο να επιλύσει με στρατιωτικά μέτρα το πρόβλημα» είναι ίσως η πιο πολυχρησιμοποιημένη από τους εντεταλμένους διπλωμάτες ή όπως λέγονται μεσολαβητές είτε κρατών είτε διακρατικών οργανισμών.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ!!! ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ …ΛΑΟΠΡΟΒΛΗΤΟ ΗΓΕΤΗ ΤΣΙΠΡΑ…

«Όποιος σε δυσφημεί, θέλει να συκοφαντήσει εμάς,
το Κόμμα και την εργατική τάξη.
Όσοι είναι τόσο ανόητοι και τυφλοί για να το καταλάβουν
Θα πέσουν θύματα του εχθρού.
Στέκεις στην κορυφή του Κόμματος μας». Ποίημα γραμμένο προς τιμήν του Βάλτερ Ούλμπριχτ (γραμματέα του ανατολικογερμανικού κομμουνιστικού κόμματος έως το 1971)

«Για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση εγκαθιδρύθηκε στην εξουσία το εθνικοπατριωτικό τόξο. Ουσιαστικά ιδρύθηκε σιωπηλά και ανέλαβε την εξουσία ένα νέο υπερ – κόμμα που διαπερνά οριζόντια ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και εκδηλώθηκε ως κύριος εκφραστής του σοσιαλισμού, του εθνικισμού, του λαϊκισμού, του αντιδυτικισμού και του ευρωσκεπτικισμού. Η πολιτική του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ποτέ μονοσήμαντη. Σχεδόν όλες οι τοποθετήσεις του μοιάζουν με χρησμούς αφού τα ίδια λόγια επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες. Σταθερή στρατηγική του είναι να αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, να μην δεσμεύεται ποτέ σε μία πολιτική και να κάνει όσο γίνεται περισσότερους πολίτες (όπως επίσης τους βουλευτές, τους συνεργάτες, τους συνομιλητές ή ακόμα και τους αντιπάλους του) να πιστεύουν ότι σχεδόν συμφωνεί με τις απόψεις και τις ιδέες τους». (Παύλος Παπαδόπουλος, πρώην λογογράφος του Τσίπρα, πάλαι ποτέ σύνδεσμός του με την ξεδοντιασμένη πλέον γριά αλεπού του ΔΟΛ τον Σ. Ψυχάρη.)

Οι σκοτεινές δυνάμεις της αντίδρασης, ντόπιες και ξένες, τα τσιράκια τους και οι κάθε λογής λακέδες των εχθρών της πρώτης φορά αριστερής κυβέρνησης, όπως είναι γνωστό και αδιαμφισβήτητο, δεν έχουν πάψει να μηχανεύονται τρόπους για να ρίξουν τον λαοπρόβλητο ηγέτη, που σάρωσε την διαπλοκή και την οδήγησε στην σκουληκότρυπα της ιστορίας, που έβαλε τα δύο πόδια των δοσίλογων και των γερμανοτσολιάδων σ’ ένα παπούτσι, έπιασε από τα κρεμαντζόλια τις ξένες δυνάμεις, υποχρέωσε να γονατίσουν μπροστά του η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ, έσκισε τα μνημόνια με το μικρό του δακτυλάκι, όπως άλλωστε …υποσχέθηκε και μετά τους έβαλε να τα φάνε…

Και πόσα ακόμη, που είναι πλέον βαρετό, αλλά ιδίως βλάσφημο να τα αναφέρουμε, λες και υπάρχει, έστω και στο ελάχιστο, τέτοια ανάγκη…

Αλλά οι προκλήσεις μάς αναγκάζουν.

Η πετρελαιοκηλίδα είναι οφθαλμαπάτη…

Μέσα στην ημέρα θα αρχίσει η απάντληση των καυσίμων από το βυθισμένο δεξαμενόπλοιο «Αγία Ζώνη ΙΙ» στον Σαρωνικό, δήλωνε σε συνέντευξή του στον Real FM, ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Παναγιώτης Κουρουμπλής, διαβεβαιώνοντας ότι από το δεξαμενόπλοιο, που θα έχει πλήρως στεγανοποιηθεί, δεν υπάρχει κίνδυνος περαιτέρω διαρροής. Λίγες ώρες αργότερα, η πετρελαιοκηλίδα φθάνει στη Γλυφάδα! Ο Κουρουμπλής, όμως, έχει πολλούς άσσους στο μανίκι του…

Απαντώντας σε ερώτηση της Σίας Κοσιώνη, στον Σκάι, για το αν ο κόσμος θα πρέπει το επόμενο διάστημα να μην κάνει μπάνιο ή να μην ψαρεύει στις περιοχές που μολύνθηκαν από την πετρελαιοκηλίδα απάντησε: «Γιατί να μην κάνει μπάνιο ο κόσμος;» προσθέτοντας: «Άμα πάτε τώρα και δείτε στη Σαλαμίνα, δεν υπάρχει πρόβλημα».

Η «συνωμοσία» της βύθισης της «Αγίας Ζώνης» και οι πρώτες υποψίες…

Ο λαοπρόβλητος κομμουνιστής ηγέτης Τσίπρας μέσα στο καλοκαίρι, όπως έγκαιρα έχουμε επισημάνει, επαγρυπνούσε, αλλά και ενεργούσε. Πρόκειται, δηλαδή, για μια ενεργητική επαγρύπνηση, γνωστή για την αποτελεσματικότητά της στην «ένδοξη» ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

Έτσι εκμεταλλευόμενος την παρουσία του στο συνέδριο του Economist, μια ακόμη φιδοφωλιά των καπιταλιστών, γονυπετής τους παρακαλούσε να κάνουν επενδύσεις «τώρα και όχι στο μέλλον», βεβαιώνοντας ότι «τώρα η Ελλάδα δεν θα βγει στις αγορές προστατευμένα και για επικοινωνιακούς λόγους. Θα βγει με το σπαθί της και με όρους βιώσιμης προοπτικής».

Όχι παίζουμε. Ή μήπως νομίζετε ότι οι κομμουνιστές δεν σκαμπάζουν από «αγορές». Στα δάκτυλα τις «παίζουν»…

Αυτό, όμως, ήταν μόνο η αρχή, καθώς η ενέργειά του παρέμενε αστείρευτη. Άρχισε τις επισκέψεις και τις φωτογραφίσεις σε κάθε πιθανή και απίθανη, μικρή ή μεγαλύτερη επιχείρηση είχε βολικότερη πρόσβαση.

ΓΟΥΩΤΕΡΓΚΕΪΤ ΑΛΑ ΓΚΡΕΚΑ Ή ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΣΗ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ;;;

Πριν από μία εβδομάδα είδε το φώς της δημοσιότητας το βούλευμα με το οποίο παραπέμπονται να δικασθούν από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών με βαρύτατες κατηγορίες κατασκοπείας και παραβίασης μυστικών της Πολιτείας, ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας της CIA William Basil, ο οποίος οργάνωσε το σκάνδαλο των υποκλοπών σε βάρος του Καραμανλή και του μισού υπουργικού συμβουλίου του, μεταξύ των οποίων και κορυφαίων στελεχών του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και Δημόσιας τάξης.

Επίσης, κατηγορείται και ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και στενός συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, Μιχάλης Καρχιμάκης, ότι υπέκλεπτε έγγραφα μείζονος εθνικής ασφάλειας, ενώ κατηγορούνται και τα μέλη της ΕΥΠ που τον προμήθευαν «τα ωραία εκείνα χαρτιά» όπως τα αποκαλούσε. Παράλληλα, το βούλευμα θέτει στο αρχείο το σκέλος της δικογραφίας για τους «άγνωστους δράστες» που συνέπραξαν με τον (εξαφανισμένο προ ετών) Ελληνοαμερικανό πράκτορα.

Όπως γίνεται αντιληπτό είναι ένα παραπεμπτικό, για το οποίο χρειάσθηκαν περισσότερα από δέκα χρόνια για να εκδοθεί και, όπως δείχνουν μέχρι στιγμής τα πράγματα, επικρατεί «σιγή ιχθύων». Η σιγή ή οι φωνασκίες συμβαίνουν πάντοτε όταν υπάρχουν διαθέσεις κουκουλώματος. Επί τη ευκαιρία, παραθέτουμε το κείμενο που είχε δημοσιευθεί στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 48, Μάρτιος 2006.

Η. Α.

«Ντην: Έ­τσι έ­χουν τα πράγ­μα­τα. Αυ­τά εί­ναι ό­λα ό­σα γνω­ρί­ζω. Ποια εί­ναι λοι­πόν τα α­δύ­να­τα ση­μεί­α; Πρώ­τα απ’ ό­λα, υ­πάρ­χει το πρό­βλη­μα του διαρ­κούς εκ­βια­σμού, που δεν υ­πάρ­χει μό­νο τώ­ρα, αλ­λά θα συ­νε­χι­στεί και ό­ταν αυ­τοί οι άν­θρω­ποι θα πά­νε στη φυ­λα­κή και θα ε­πι­δει­νώ­σει την κα­τά­στα­ση που έ­χει δη­μιουρ­γη­θεί με την κα­τη­γο­ρί­α για την πα­ρε­μπό­δι­ση του έρ­γου της δι­καιο­σύ­νης. Θα κο­στί­σει πολ­λά χρή­μα­τα. Εί­ναι ε­πι­κίν­δυ­νο. Οι άν­θρω­ποι μας δεν μπο­ρούν να κά­νουν με ε­παγ­γελ­μα­τι­κό τρό­πο αυ­τή τη δου­λειά. Μό­νο οι άν­θρω­ποι της μα­φί­ας μπο­ρούν να κά­νουν τέ­τοιου εί­δους πράγ­μα­τα: να ξε­πλύ­νουν χρή­μα, να βρουν κα­θα­ρό χρή­μα και να κά­νουν πα­ρό­μοια πράγ­μα­τα. Δεν ξέ­ρου­με α­πό αυ­τά τα πράγ­μα­τα, ε­πει­δή δεν εί­μα­στε ε­γκλη­μα­τί­ες και δεν εί­μα­στε συ­νη­θι­σμέ­νοι σε αυ­τού του εί­δους τις δου­λειές.
Πρό­ε­δρος Νί­ξον: Έ­χεις δί­κιο.
Ντην: Εί­ναι δύ­σκο­λο να κά­νεις τέ­τοια πράγ­μα­τα.
Πρό­ε­δρος Νί­ξον: Ί­σως χρειά­ζε­ται μια συμ­μο­ρί­α για να κά­νει.
Ντην: Έ­τσι εί­ναι. Το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα εί­ναι αν μπο­ρού­με να το κά­νου­με. Και υ­πάρ­χει α­κό­μα το πρό­βλη­μα του πως θα μα­ζέ­ψου­με τα χρή­μα­τα. Ο Μί­τσελ προ­σπα­θεί να μα­ζέ­ψει χρή­μα­τα. Εί­ναι α­πό αυ­τούς που θα χά­σουν πολ­λά. Εί­ναι ό­μως α­διά­ψευ­στο γε­γο­νός ό­τι ο Λευ­κός Οί­κος, μέ­σω του Έρ­λιχ­μαν, του Χάλ­ντε­μαν και ε­μέ­να, εί­ναι α­να­με­μειγ­μέ­νος σε με­ρι­κές α­πό τις πρώ­τες α­πο­φά­σεις για τα χρή­μα­τα.

Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ, Ο (Μ)ΠΑΟΚ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΜΠΟΤ…

Μεγάλη εντύπωση έκανε ο λόγος του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ΔΕΘ σε τέτοιο βαθμό που ορισμένοι δημοσιογράφοι μίλησαν για την ανάγκη να αποκρυπτογραφηθεί η ομιλία του.

«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη δεν προσπάθησε απλώς να «κάνει στην άκρη» τον Αλέξη Τσίπρα ούτε να αναδειχθεί ως ο καταλληλότερος επόμενος πρωθυπουργός. Η φιλοδοξία του είναι μεγαλύτερη και αποκαλυπτόταν από τις λεπτές αποχρώσεις όσων είπε. Θέλει να κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό, τόσο ο ίδιος όσο και η πολιτική του πρόταση. Επιθυμεί να αλλάξει όχι απλώς η βάση πάνω στην οποία γίνεται ο δημόσιος διάλογος αλλά η νοοτροπία της μιζέριας και της υστέρησης με την προσδοκία της διεκδίκησης και της επιτυχίας. Αυτό που οραματίζεται δεν είναι η πολιτική αλλαγή στο σύστημα διακυβέρνησης αλλά η αλλαγή της ίδιας της Ελλάδας», σημειώνει σε σχετικό της άρθρο στο Βήμα η δημοσιογράφος Δήμητρα Κρουστάλλη. (18-9, Κ. Μητσοτάκης, Άνοιγμα στην κοινωνία για την αλλαγή της Ελλάδας, Η αποκρυπτογράφηση της ομιλίας του στην ΔΕΘ).

Ο ΤΡΑΜΠ, Ο «ΤΡΕΛΟΣ» ΠΥΡΑΥΛΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΙΜ ΓΙΟΝΓΚ ΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ CIA…

Εάν απειληθούν οι ΗΠΑ ή σύμμαχοί τους, η Β. Κορέα θα καταστραφεί εντελώς, απείλησε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών, στην ετήσια γενική συνέλευση του Οργανισμού αποκαλώντας τον Κιμ Γιονγκ Ουν «πυραυλάνθρωπο» («rocket man). 

Έκανε ακόμη λόγο για κράτη – παρίες τα οποία αποτελούν απειλή για τον πλανήτη.

«Θα βάζω πάντα πρώτη την Αμερική, όπως κι εσείς κάνετε το ίδιο με τις χώρες σας», είπε ο κ. Τραμπ, απευθυνόμενος στους ηγέτες των κρατών οι οποίοι παρακολούθησαν την ομιλία του στη Νέα Υόρκη.

«Στην Αμερική, δεν προσπαθούμε να επιβάλουμε τον τρόπο ζωής μας σε κανέναν, αντιθέτως θέλουμε εκείνος να λάμπει σαν παράδειγμα το οποίο οι υπόλοιποι θα θέλουν να παρακολουθούν», είπε ο επικεφαλής του αμερικανικού κράτους.

ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ: ΘΕΑΜΑ, ΒΙΑ, ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

«Τραγικό θάνατο βρήκε ο Πορτογάλος ταυρομάχος Φερνάντο Κιντέλα στην, όταν δέχθηκε επίθεση από ταύρο 500 κιλών. Το «τελειωτικό» χτύπημα του πελώριου ταύρου στον άτυχο ταυρομάχο καταγράφτηκε σε βίντεο, με το ζώο να αντιδρά και να ορμά πάνω του παρασύροντας τον για αρκετά μέτρα ενώ ο 26χρονος προσπαθούσε να μείνει ζωντανός έχοντας γαντζωθεί πάνω του. Στην αρένα μάλιστα υπήρχαν κι άλλοι ταυρομάχοι οι οποίοι προσπάθησαν να σταματήσουν το ζώο, αλλά δεν τα κατάφεραν καθώς παρασύρθηκαν και οι ίδιοι.» (Τρίτη, 19 Σεπτεμβρίου 2017)

Ο ταύρος… εξεγείρεται

[…] ταύρος ξέφυγε από την αρένα και τραυμάτισε θεατές. Τα ΜΜΕ έκαναν λόγο για ατυχές και θλιβερό περιστατικό. Κανένας δεν αναφέρθηκε στο βασανιστήριο το οποίο υφίστανται τα άτυχα ζώα, προκειμένου να «διασκεδάσουν» οι θεατές των ταυρομαχιών ή των τσίρκων.

Το βασανιστήριο του ταύρου

Προκειμένου να αποφευχθούν οι τραυματισμοί των ταυρομάχων, οι βασανιστές-δεσμοφύλακες του ζώου, φροντίζουν να τον καταστήσουν ανίκανο για μάχη. Χορηγούν στον ταύρο χημικές ουσίες, ενώ στη συνέχεια τον μαχαιρώνουν ώστε να χάσει πολύ αίμα. Επίσης, όσον αφορά το κόκκινο πανί… αφ’ ενός δεν είναι καν σε θέση να το δει και αφ’ ετέρου έχει μείνει δύο μέρες πριν τη μάχη στο απόλυτο σκοτάδι, ενώ του έχει τοποθετηθεί στα μάτια βαζελίνη. Όμως ο βασανισμός του ζώου δεν σταματά εδώ. Το σπρώχνουν φοβισμένο στην αρένα, όπου ζαλίζεται από το φως και την οχλοβοή. Αφού υποστεί την ανελέητη εκμετάλλευση του επιθετικού του ενστίκτου, επιδίδεται σε έναν άνισο αγώνα με το σαδιστή ταυρομάχο ο οποίος, ως ήρωας, μετά τη «θριαμβευτική» νίκη, πετσοκόβει σιγά – σιγά τον ταύρο, ενώ ύστερα τον σέρνουν βαριά τραυματισμένο, αλλά ακόμη ζωντανό, μπροστά στα μάτια του αδηφάγου κοινού.