Anarchy press gr
Κείμενο που μοιράστηκε σε παρέμβαση κατοίκων Κύμης- Αλιβερίου στο διεθνές αναρριχητικό event Manikia Project
Το Σάββατο 14 Μαΐου ανεβήκαμε στα Μανίκια, που διεξαγόταν το διεθνές αναρριχητικό event Manikia Project, προκειμένου να ενημερώσουμε για την επικείμενη καταστροφή της ευρύτερης περιοχής λόγω της τοποθέτησης ανεμογεννητριών σε μια τεράστια δασική – και θεωρητικά προστατευόμενη – έκταση από τη Σέτα μέχρι τα Κοτύλαια.
Η στήλη αυτή είναι αφιερωμένη στον σύντροφο και αδελφό μας Γιώργο Βλασσόπουλο
«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιονδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση.»
(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)
Η κακομοιριά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας σε ένα δημοσίευμα. Η εφημερίδα Bild, σε άρθρο της με τίτλο «Αρκεί να πλένετε αυτά τα τέσσερα μέρη του σώματος – Γιατί το δέρμα καθαρίζεται μόνο του αν το αφήσετε», επικαλείται συμβουλές του υπουργού Οικονομίας Robert Habeck, ο οποίος κάλεσε τους πολίτες να μειώσουν τη θέρμανση, τις επισκέψεις στη σάουνα και τα ντους, ώστε να βοηθήσουν τη χώρα να μειώσει την εξάρτησή της από τη ρωσική ενέργεια.
Γκρινιάζετε για την προσωρινή κατάργηση των ψηφιακών πιστοποιητικών, ρε λάτρεις της ελευθερίας; Ρε σεις, κάνετε τον Πλεύρη να ντρέπεται, να κοκκινίζει σαν τα κόκκινα λάβαρα που κρατάτε στα χέρια σας, καθώς γκρινιάζετε. Έχετε αρχίσει και ψελλίζετε ότι, αφού τα πιστοποιητικά καταργούνται, δεν υπάρχει λόγος χιλιάδες ανεμβολίαστοι υγειονομικοί να βρίσκονται σε αναστολή, και πως αυτό έχει στόχο την υποβάθμιση της δημόσιας περίθαλψης; Πού ήσασταν τόσο καιρό, ρε φυντάνια του «ανταγωνιστικού κινήματος»; Πού πήγε ο ορθολογισμός σας;
Μοναδική επιδίωξη των ανοιχτών συνελεύσεων είναι η συνδιοργάνωση, η συνδιαμόρφωση και η συμπερίληψη όλων των εμπλεκόμενων με μοναδικό σκοπό την δυναμική της ενότητας. Έναν συντονισμό όλων των λόγων και δράσεων που μπορούν να συμβάλλουν στην αποτροπή της εκδίωξης κάθε έκφρασης και δημιουργίας που επιτελείται στους δρόμους, στην ύπαιθρο, σε πάρκα και πλατείες. Είμαστε ως επί το πλείστον, δημιουργοί που παράγουν μοναδικά ή περιορισμένου αριθμού αντίτυπα εικαστικών αντικειμένων και έργων τέχνης. Χειροτέχνες/ισσες, εικαστικοί/ες, χειρώνακτες/τριες διακοσμητικών αντικειμένων που εκφράζουμε τη δημιουργικότητά μας ελεύθερα στους δρόμους καθημερινά.
«Και οι δυο πλευρές, νικητές και ηττημένοι, καταστράφηκαν. Όλοι οι αυτοκράτορες ή οι διάδοχοί τους σφαγιάστηκαν ή καθαιρέθηκαν […] Οι πάντες ηττήθηκαν. Οι πάντες επλήγησαν. Όλα όσα έδωσαν ήταν επί ματαίω. Κανείς δεν κέρδισε τίποτα […] Όσοι επιβίωσαν, οι βετεράνοι αναρίθμητων ημερών μάχης, επέστρεψαν είτε με τις δάφνες της νίκης είτε με τα μαντάτα του ολέθρου σε χώρες βυθισμένες ήδη στην καταστροφή».
Winston Leonard Churchill, βρετανός πρωθυπουργός, Ο άγνωστος πόλεμος (1931)
«Αυτός ο πόλεμος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της βίας. Είναι το σιδηρουργείο στο οποίο ο κόσμος θα σφυρηλατηθεί με νέα σύνορα και νέες κοινότητες. Νέα καλούπια περιμένουν να γεμίσουν με αίμα και η εξουσία θα ασκείται με σιδερένια πυγμή».
Ernst Jünger, Ο πόλεμος ως εσωτερικό βίωμα
Είναι γνωστή η ιστορικότητα των αντιθέσεων, που εκφράστηκαν ανάμεσα στους αναρχικούς για το πράγματι δύσκολο ζήτημα του πολέμου. Ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, διεθνολόγοι, και κάθε λογής ειδικοί, επίσης, έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν την μετάβαση από την «αρχική μορφή πολέμου», που λάμβανε υπ’ όψιν της την επιβίωση και την διατήρηση της σωματικής ακεραιότητας του πολεμιστή λόγου χάριν μιας φυλής, που τόνιζε το προσωπικό θάρρος, στην ολοκληρωτική μορφή του πολέμου, που δεν υπολογίζει ούτε τις ζωές όσων πολεμούν ούτε και τις ζωές των αμάχων.
Πολλοί ανθρωπολόγοι αρνούνται την ύπαρξη ενός «πρωτόγονου πόλεμου» πριν από την ύπαρξη οργανωμένων κρατών, από την στιγμή που οι φρικαλεότητες των μετέπειτα πολέμων μέχρι τις ημέρες μας, οι βιασμοί και αρπαγές γυναικών, οι εθνικές εκκαθαρίσεις, η οργάνωση των σφαγών, η λεηλασία, η καταστροφή και η εκκένωση ολόκληρων περιοχών πραγματοποιούνται με το πρόσημο των πολιτισμένων κοινωνιών. Άλλη μερίδα ειδικών επιμένει ότι «πρωτόγονοι» χαρακτηρίζονταν από την τελετουργία στην διεξαγωγή των πολέμων, αρκετά συχνά επεδείκνυαν αυτοσυγκράτηση και έθεταν περιορισμούς και χρησιμοποιούσαν, πολύ περισσότερο από ό,τι θεωρείται, την διπλωματία.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι η σύγχρονη ολοκληρωτική μορφή του πολέμου δεν μπορεί να ειδωθεί παρά σε συνάρτηση με τα κυρίαρχα συμφέροντα και ιδεολογίες, αλλά και τον πολιτισμό, που διαμορφώνει τις συνθήκες διεξαγωγής του, αλλά και επανακαθορίζεται από την έκβασή του. Άλλο τόσο οφείλουμε να σημειώσουμε, ότι ο ολοκληρωτικός πόλεμος καθίσταται πλέον δυνατός μέσω του οπλοστασίου, που διαθέτουν τα κράτη ή οι συνασπισμοί κρατών και επομένως η τεχνολογική-βιομηχανική επανάσταση είναι εκείνη που ευθύνεται, εκτός των άλλων, και για την εκβιομηχάνιση του πολέμου.
Θα σημειώσουμε, ακόμη, ότι όσο και να προσπαθούν να πείσουν περιώνυμοι εξουσιαστές περί της ύπαρξης του δικαίου του πολέμου και την νομικής θωράκισης της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας από τις θηριωδίες που χαρακτηρίζουν κάθε πόλεμο, δεν πρόκειται παρά για μια συζήτηση για την νομική ρύθμιση και κατοχύρωσή τους. Ο μόνος άγραφος νόμος που ισχύει διαχρονικά είναι το “vae victis” (Ουαί τοις ηττημένοις).
Όπως έθεσε το θέμα ήδη από 1880 ο νομικός του διεθνούς δικαίου Ουίλιαμ Χολ: «Το διεθνές δίκαιο δεν έχει εναλλακτική δυνατότητα παρά να δεχθεί τον πόλεμο ως σχέση των εμπλεκόμενων σ’ αυτόν, ανεξαρτήτως του ποιος έχει το δίκιο κατά την έναρξή του. Τη σχέση αυτή τα εμπλεκόμενα μέλη, εάν το επιλέξουν, είναι σε θέση να τη ρυθμίσουν και ο πόλεμος μπορεί να αυτοαναιρεθεί μόνο με την διευθέτηση των αποτελεσμάτων που επιφέρει η σχέση αυτή. Ως εκ τούτου και τα δυο μέρη, σε κάθε πόλεμο, θεωρείται ότι βρίσκονται σε ταυτόσημη νομική θέση και, συνεπώς έχουν ίσα δικαιώματα».
Οι θεωρητικές εξηγήσεις των εμπόλεμων συρράξεων μιλούν σε γενικές γραμμές για την ασυμμετρία ισχύος που οφείλει μια κρατική οντότητα ή οφείλουν να «διορθώσουν» τα ηγεμονικά κράτη σε μια διπολική παγκόσμια τάξη ή σ’ έναν πολυπολικό κόσμο. Αυτή ακριβώς η επαναδιαπραγμάτευση της ισχύος αφορά την πρόσβαση ή την απόκτηση μέσω της στρατιωτικής δύναμης σφαιρών επιρροής, αγορών, πρώτων υλών, ναυτικών οδών, αποικιών κοκ.
Η εμπειρία των δυο Μεγάλων Παγκόσμιων Ανθρωποσφαγών έχει αποδείξει με τον πλέον επώδυνο τρόπο για την ανθρωπότητα, ότι από την στιγμή που ξεσπά μια παγκόσμια σύρραξη αποκτά μια ανεξέλεγκτη και παρατεταμένη δυναμική και με συνέπειες που δύσκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει, όπως άλλωστε και το μερίδιο ευθυνών για την κατάληξη.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Robert Gerwarth, «Εντούτοις ακόμη και σε μέρη στα οποία η βία ήταν πολύ πιο ήπια, […] πολλοί άνθρωποι συμμερίζονταν την άποψη του Στρούβε ότι το τέλος του Μεγάλου Πολέμου δεν είχε επιφέρει σταθερότητα, αλλά αντιθέτως είχε δημιουργήσει μια πολύ ευμετάβολη Κατάσταση, στην οποία η ειρήνη ήταν στην καλύτερη περίπτωση επισφαλής, αν όχι εντελώς απατηλή. Στη μεταεπαναστατική Αυστρία –που δεν ήταν πια το κέντρο μιας από τις μεγαλύτερες χερσαίες αυτοκρατορίες στην Ευρώπη, αλλά μια μικρή και φτωχή Δημοκρατία των Άλπεων– μια συντηρητική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας εξέφραζε παρόμοια άποψη τον Μάιο του 1919 σε άρθρο της σύνταξης με τίτλο «Πόλεμος εντός της ειρήνης». Επισημαίνοντας τα μονίμως υψηλά επίπεδα βίας στα εδάφη των ηττημένων χερσαίων αυτοκρατοριών της Ευρώπης, η εφημερίδα παρατηρούσε ότι ένα μεγάλο τόξο Μεταπολεμικής βίας επεκτεινόταν από τη Φινλανδία και τις βαλτικές χώρες και έφθανε στα Βαλκάνια, την Ανατολία και τον Καύκασο περνώντας μέσα από τη Ρωσία και την Ουκρανία, την Πολωνία, την Αυστρία, την Ουγγαρία και τη Γερμανία.» (Οι Ηττημένοι, Γιατί δεν τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1917-1923).
Η φανερή και αθέατη έκβαση του λεγόμενου Μεγάλου Πολέμου έθεσε τέρμα στην ευρωπαϊκή κυριαρχία του κόσμου και ετοίμασε την ολοκλήρωση της καταστροφής που επήλθε με την δεύτερη Μεγάλη Ανθρωποσφαγή. Και γεγονός είναι, ότι όλοι συνέβαλαν στην καταστροφή αυτή, «νικητές» και «ηττημένοι».
Όπως παρατηρεί ο Γάλλος ιστορικός Φρανσουά Ντελπλά, «Για την έναρξη αυτής της σύρραξης στη διάρκεια της οποίας θα σκοτώνονταν πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά και για το αρχικό πλεονέκτημα που θα διέθετε η Γερμανία εν μέρει χάρη στο γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο, η ευθύνη του Τσάμπερλεϊν είναι απόλυτη, όπως και εκείνη του Νταλαντιέ. Όμως, και εκείνη του Στάλιν είναι σημαντική […] Μετατρέποντας τη Ρωσία σε μια δύναμη που διαπραγματεύονταν με τις δυτικές καπιταλιστικές δυνάμεις, βάζοντας παντού τροχοπέδη στους αγώνες και κυρίως στο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, ο Στάλιν εξασθένησε την επαναστατική ισχύ, η οποία ήταν η μόνη που θα μπορούσε να εξαναγκάσει σε οπισθοχώρηση το φασισμό» (Η Μαύρη βίβλος του Καπιταλισμού, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος σελ. 209, Ποιος ευθύνεται για το γερμανο-σοβιετικό Σύμφωνο;)
«Όσοι θέλουν να ζήσουν ας πολεμήσουν, κι όσοι δεν θέλουν να πολεμήσουν σε αυτόν τον κόσμο του διαρκούς αγώνα δεν αξίζει να ζουν», έγραφε ο Αδόλφος Χίτλερ στο Mein Kampf, ενώ ο επιφανής ναζί Έρνστ Ρεμ συμπλήρωνε ότι «…εφόσον είμαι ένας ανώριμος και αχρείος άνθρωπος, προτιμώ τον πόλεμο και την αναταραχή από την ενάρετη αστική τάξη. Σέβομαι τη βαρβαρότητα, οι άνθρωποι χρειάζονται τον απόλυτο φόβο».
Και όμως, η μυθολογία του απόλυτου κακού που δήθεν προσπαθεί να εξηγήσει το ναζιστικό φαινόμενο είναι τουλάχιστον σαθρή.
Πολλοί και «σπουδαίοι» αντιφασίστες ξεχνούν ότι ο βομβαρδισμός της Γερμανίας διήρκεσε πέντε χρόνια και αποτελεί την μεγαλύτερη συμφορά ιστορικά για την χώρα μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Περισσότερες από χίλιες πόλεις και χωριά βομβαρδίστηκαν, σχεδόν ένα εκατομμύριο τόνοι βόμβες έπεσαν πάνω σε τριάντα εκατομμύρια αμάχους, κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, εκατοντάδες χιλιάδες ήταν οι νεκροί και ανυπολόγιστος ήταν ο αριθμός των τραυματιών.
Όπως περιγράφει ο γερμανός ιστορικός Φρίντριχ Γιεργκ (Η Γερμανία στις Φλόγες, ο Βομβαρδισμός της Γερμανίας 1940-45), ο πύρινος όλεθρος στο Αμβούργο και στη Δρέσδη την στιγμή που οι ναζί είχαν νικηθεί μπορεί να είναι ευρέως γνωστός ως ένα έγκλημα των συμμάχων κατά της ανθρωπότητας, αλλά στην συλλογική μνήμη έχουν σβηστεί όσα πραγματικά έγιναν στο Πφόρτσχαϊμ, το Ντόρτμουντ, το Ντάρμαστ, το Κρέφελντ και το Κάσελ, καθώς και σε πολλές άλλες πόλεις που έγιναν στάχτη.
Επίσης, οι «σπουδαίοι» αντιφασίστες καμώνονται ότι ξεχνούν τους χιλιάδες βιασμούς Γερμανίδων από τον Κόκκινο Στρατό, αλλά και από Αμερικανούς στρατιώτες στο Βερολίνο.
Οι υπηρέτες, βέβαια, κάθε ιδεολογίας έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες και κοντή μνήμη ή μήπως όχι;
Συσπείρωση Αναρχικών
Ο γραμμετέας του ΚΚ Κίνας, σε ομιλία του την 16η Απριλίου στην περιφέρεια Μπαοσάν της Σανγκάης περιέγραψε το νέο στόχο, δηλαδή τον μηδενισμό των κρουσμάτων ως διαταγή που επιβάλλεται, επειδή η κατάσταση της πόλης έφθασε σε «κρίσιμο σημείο»: «Η Ομάδα Εργασίας του Κρατικού Συμβουλίου, η δημοτική επιτροπή του κόμματος και η δημοτική κυβέρνηση ζήτησαν το σημείο καμπής στην επιδημία να υπάρξει την 17η και το επίπεδο των μηδενικών κρουσμάτων Covid να επιτευχθεί την 20η (Απριλίου)», δήλωσε στην ομιλία του ο Τσεν Τζίε τονίζοντας, ότι «Αυτή είναι μια στρατιωτική διαταγή, δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης, μπορούμε μόνο να σφίξουμε τα δόντια και να δώσουμε τη μάχη για τη νίκη. Μπορεί επίσης να λεχθεί πως αυτή είναι μια ολική επίθεση, μια ύστατη μάχη για να αναστρέψουμε την τάση της επιδημίας».
Από τo Σάββατο 7 Μαΐου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.
Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:
Οι ένθερμοι υποστηριχτές, όλων των πολιτικών αποχρώσεων, των υποχρεωτικοτήτων, της καραντίνας, των προστίμων, των αποκλεισμών, των διαχωρισμών και του κοινωνικού αυτοματισμού, δυσφορούν μέσα από τα social media για την σκληρότητα των μέτρων στην Σαγκάη. Εμείς πιστεύουμε ότι οι πολίτες της Σαγκάης προστατεύουν την Τάξη τους απέναντι στο κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας, ώστε να είναι υγιείς και να το αντιμετωπίσουν όταν θα λογαριαστούνε μετά! Οι πολίτες της Σαγκάης τηρούν το ταξικό τους καθήκον ουρλιάζοντας από τα μπαλκόνια, ενώ οι πιο σκληροπυρηνικοί, είτε κρεμιούνται από αυτά, είτε πηδάνε.
H Αμερική είναι ένα έθνος που μπορεί να περιγραφεί με μία και μόνο λέξη: asafudafidatitotaf»
Joe Biden, ο ηγέτης του «ελεύθερου κόσμου» σε ένα από τα αμέτρητα επικά σαρδάμ του
Ο πεζογράφος Αντώνης Σαμαράκης δεν ήταν ποτέ του γούστου μας. Κάτι το αδιόρατα ενοχλητικό υπήρχε στα γραφτά του, «πολιτικά ορθός» προτού να γίνει η πολιτική ορθότητα καταστατικός όρος για επιζήσει ένα έργο και να μην αφανιστεί από τη λογοκριτική μάστιγα του «cancel culture», με ακραίους οφθαλμοφανείς συμβολισμούς -που ακυρώνονται de facto ως συμβολισμοί-, διάθεση εντυπωσιασμού, επιτηδευμένα κοφτή και ασθμαίνουσα γραφή, ένας γλυκερός και εύπεπτος ανθρωπισμός ξεχειλίζει από την εργογραφία του. Υπερβολικά βραβευμένος και ακατανόητα εξυμνημένος.
Η γεωλογική εποχή που διανύουμε έχει κυριαρχήσει να ονομάζεται ανθρωπόκαινος. Η αρχή μέτρησης αυτής της εποχής ακόμα δεν έχει αποσαφηνιστεί αφού κάποιοι επιστήμονες την εντάσσουν από το ξεκίνημα της βιομηχανικής επανάστασης και κάποιοι άλλοι από τις πρώτες ατομικές βόμβες που ρίχτηκαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Και οι δύο περιπτώσεις, έχουν αφήσει το στίγμα τους εκτός από τον άνθρωπο και στα ζώα, αλλά και γεωλογικά. Σε μια γεωλογική στρωματογραφία, το στρώμα της ανθρωπόκαινου εποχής εκτός από κατάλοιπα πυρηνικής ενέργειας θα βρεθούν και στοιχεία που είναι αποτέλεσμα της λεγόμενης βιομηχανικής προόδου. Ένα χαρακτηριστικό εύρημα που θα ανιχνεύεται παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, είναι το πλαστικό.
ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ-ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΕΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΒΙΟΣ 2, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2021
Με όσα λέω εδώ για τον κατασταλτικό ρόλο τής ιατρικής δεν αντιτίθεμαι στην «πολιτικοποίηση της ιατρικής» γενικώς, αλλά σε μια ορισμένη πειθαρχική πολιτική της λειτουργία· και πιστεύω ακράδαντα την ίδια στιγμή ότι αν μια ιατρική είναι όντως θεραπευτική, ενέχει κατ’ ανάγκη μια ορισμένη πολιτική διάσταση, χειραφετησιακή και απελευθερωτική. Το πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικές χρήσεις τής ιατρικής, ως εάν η ίδια ήταν ένα ουδέτερο εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με καλό ή με κακό τρόπο, για καλούς είτε για κακούς σκοπούς. Οι πολιτικές σημασίες για τις οποίες μιλώ και οι οποίες διακυβεύονται στην άσκηση της ιατρικής δεν ανάγονται κατ’ αρχήν σε προθέσεις αλλά είναι ενθηκευμένες στο ίδιο το επιστημολογικό μοντέλο, δηλαδή στη μορφή τής εκάστοτε ιατρικής. Η συζήτηση που αναλαμβάνω αφορά πρωτίστως αυτό το βαθύτερο επίπεδο, τα ιατρικά μοντέλα και τις πολιτικές σημασίες που είναι εγγεγραμμένες στη δομή τους, τις οποίες προσπαθώ να φέρω στο φως και να καταστήσω ρητές – και μόνο δευτερευόντως, εν είδει προέκτασης των πρώτων, τις πολιτικές χρήσεις τής ιατρικής και τον εγκληματικά κερδοσκοπικό χαρακτήρα των φαρμακευτικού καρτέλ και της βιομηχανίας υγείας.
ΜΤΦ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΤΣΟΔΙΑΚΟΣ, Εκδόσεις Firebrand Υποδαύλιση, 1 Δεκέμβριος 2021, σελ 197 ✒ Firebrand-ed@protonmail.com, Κεντρική διάθεση βιβλιοπωλείο Αλφειός
Το βιβλίο ΤΟΜΑΣ ΜΙΝΤΣΕΡ Ο ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ χωρίζεται σε οκτώ κεφάλαια.
Πρόκειται για μια μελέτη επάνω στον στοχασμό και στο έργο του γερμανού παπά και θεολόγου Τόμας Μίντσερ, που διψούσε να αναβιώσει τις ριζοσπαστικές πρακτικές των πρώτων χριστιανικών κομμούνων. Η εξεγερμένη θεολογία του είχε έναν δυναμικό ρεαλισμό, ο οποίος τρεφόταν από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και τον μαρτυρικό δρόμο του σταυρωμένου Χριστού.
Ο Μίντσερ επαινέθηκε ως ο επαναστατικός ήρωας των ποδοπατημένων μαζών, ο προάγγελος μιας σύγχρονης αντιεξουσίας και αδιαμφισβήτητα, ο κατεξοχήν επαναστάτης, ο οποίος εξισώνει τους εκλεκτούς πληρέστερα με εκείνους μεταξύ των κοινών ανθρώπων, που έχουν υποστεί τη δοκιμασία μιας προσωπικής ερήμου και την επίπονη διαδικασία της ανάβασης στο όρος της δοκιμασμένης πίστης.
Στη γεωγραφική περιοχή της Ουκρανίας-Ρωσίας που το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, στα τέλη του 19ου αι. ευδοκίμησαν οι λεγόμενες τολστοϊκές κοινότητες. Κοινοβιακές, αναρχοχριστιανικές κοινότητες. Σίγουρα οφείλουμε να διευκρινίσουμε, ότι ο Τολστόι δεν συμμεριζόταν τον όρο «τολστοϊσμός», ενώ παράλληλα και η χρήση του συνθετικού όρου «αναρχοχριστιανισμός» εμπεριέχει ουσιαστικά δυο αντίθετες μεταξύ τους έννοιες. «Μπορεί να είμαι ο Τολστόι, αλλά δεν είμαι τολστοϊκός», έλεγε ο γνωστός λογοτέχνης. Ενώ ο αναρχοχριστιανισμός διακρίνεται από μια σύνθετη και πολλές φορές ετερόκλητη παρουσία απόψεων και πρακτικών. Δεν αποτελεί έναν συμπαγή «χώρο» αλλά σίγουρα υπάρχουν βασικοί και κοινοί πυλώνες που τον οριοθετούν. Η διδασκαλία του Ιησού, ο πασιφισμός, ο λιτός τρόπος ζωής είναι μερικοί από αυτούς. Ασφαλώς η Αναρχία, ξεκάθαρα αντίθετη σε κάθε μορφής επιβολή, ιεραρχία και εξουσία, τάχθηκε και τάσσεται αντίθετη σε κάθε -ισμό είτε πολιτικό είτε θρησκευτικό.
Η έννοια του περιθωρίου έχει κυριαρχήσει να ταυτίζεται μ’ ένα σύνολο πρακτικών της ανθρώπινης έκφρασης που δεν γίνεται να ενσωματωθούν στις κυρίαρχες πρακτικές. Μουσική και τέχνη γενικότερα, αντιλήψεις, τρόπος ζωής, συνήθειες κ.ά. μπορούν να ενταχθούν σε αυτό που ονομάζεται περιθώριο. Στον τομέα της μουσικής τα παραδείγματα είναι πολλά, όπως το ρεμπέτικο, η punk μουσική, είδη ηλεκτρονικής μουσικής, ακόμα και τα λεγόμενα σκυλάδικα μπορούν να ενταχθούν στην έννοια του περιθωρίου. Η μουσική δεν είναι ένα ξέχωρο φαινόμενο αποκομμένο από τις συνήθειες του ανθρώπου, δεν είναι απλά ένας ήχος και νότες στα μουσικά όργανα που της δίνουν υπόσταση, αλλά συνδέεται και ανατροφοδοτείται από τον τρόπο ζωής και τις ανθρώπινες αντιλήψεις.
Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
Γ’ Μέρος
Συμμετέχων: …δηλαδή το πρόβλημα είναι να μην ασκήσεις βία;
ΓΒ. Όχι, να ασκήσεις την βία όταν χρειάζεται να συμβάλεις σε συνολικότερες αποδεσμευτηκές καταστάσεις και όχι να την ασκήσεις επειδή η εξουσία σού το επιτάσσει να το κάνεις. Είτε γιατί παρορμητικά θεωρείς ότι οι τάδε είναι κατώτεροι και συμπαρατάσσονται με την εξουσία και πάω να τους τσακίσω. Δηλαδή, έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποιες κοινότητες που θεωρούμε ότι θα φτιαχτούνε στο μέλλον, θα έχουν να αντιμετωπίσουν επιθετικότητα από εξουσιαστές κάθε λογής και αναγκαστικά θα προσφύγουν και σε αυτό το μέσο για να υπερασπιστούν αυτό το οποίο ….
Β’ Μέρος
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απομαγνητοφώνηση συζήτησης που πραγματοποιήθηκε
στις 17 Οκτωβρίου του 2019 στα γραφεία της Αναρχικής Αρχειοθήκης με θέμα «Ο Πόλεμος και οι Αναρχικοί».
Στη συζήτηση, εξετάστηκε η σημασία που έχει, πρώτα πρώτα ως αναρχικοί, σε κάθε γεγονός να είμαστε μακριά (παρατηρητές) μέχρι να κατανοήσουμε πότε η συμβολή μας δεν θα ενισχύσει εξουσιαστικές διαθέσεις, προοπτικές και σχέδια. Η όποια συμβολή μας να είναι όσο το δυνατόν προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ανθρωπινότητας, της ανθρώπινης φύσης, της απελευθερωτικής, της αποδευσμευτικής προοπτικής.
Στη συζήτηση συμμετείχε και ο σύντροφός μας Γιώργος Βλασσόπουλος.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ: Το κομμουνιστικό κόμμα είχε ένα σχέδιο το οποίο το πήρε από την κομμουνιστική διεθνή, στα γερμανικά … ο Σταυρίδης το εφάρμοσε μαζί με τον Πουλιόπουλο στο μέτωπο, δυστυχώς, με απόλυτη επιτυχία … με απόλυτη καταστροφική επιτυχία. Κατέλαβαν τα τηλεφωνικά κέντρα για να έχουν επικοινωνία, έγινε μια απεργία και το κράτος έστειλε όλους τους απεργούς πείνας, οι περισσότεροι κομμουνιστές, στο μέτωπο… κατέλαβαν τις σιδηροδρομικές γραμμές… είχανε λιποταξίες κλπ
Ο αγώνας ενάντια στην αναδιάρθρωση του ΕΣΥ και την απαλλοτρίωση του σώματος ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ την περίοδο της απεργίας πείνας ανεσταλμένων υγειονομικών.
Anarchy press gr 