Anarchy press gr
Από την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.
Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:
Εκτεταμένες ταραχές στην Κίνα, ενάντια στα lockdown και το καθεστώς
Οι έγκλειστοι και οι καταπιεσμένοι της Κίνας εξεγείρονται. Μετά την εξέγερση στο εργοστάσιο της Foxconn της Apple σειρά έχει όλη η Κίνα. Αφορμή στάθηκε ο θάνατος δέκα ατόμων ύστερα από πυρκαγιά σε πολυκατοικία στην πόλη Ουρούμτσι, όπου επικρατούν σκληρά «υγειονομικά» μέτρα επιτήρησης τα οποία δυσκόλεψαν την απομάκρυνση των εγκλωβισμένων, καθώς και την έλευση των πυροσβεστικών οχημάτων, αφού ηλεκτρικά οχήματα που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο στις γειτονιές είχαν κλείσει τον στενό δρόμο που οδηγούσε στην φλεγόμενη πολυκατοικία. Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν από την πόλη του συμβάντος και γρήγορα επεκτάθηκαν σχεδόν σε όλη την κινεζική επικράτεια, θυμίζοντας μια πορεία εξέγερσης η οποία έχει δεκαετίες να υπάρξει στο αυταρχικό κομμουνιστικό κράτος της Κίνας. Σε πολλές πόλεις στήθηκαν οδοφράγματα, σπάστηκαν σημεία ελέγχου για είσοδο σε γειτονιές και οι εξεγερμένοι συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής. Οι κινέζοι, επίσης, εφηύραν μια ιδιότυπη διαμαρτυρία, αυτή της λευκής κόλλας χαρτιού που υποδηλώνει την αντίθεσή τους στην συνέχιση του εγκλεισμού τους, των συνεχόμενων ελέγχων και στον υγειονομικό ολοκληρωτισμό. Οι διαδηλωτές, εκτός από την εναντίωσή τους στους συνεχόμενους «υγειονομικούς» ελέγχους και αποκλεισμούς, απαιτούν και την απομάκρυνση του Κομουνιστικού Κόμματος καθώς και του Σι Τζινπίνγκ από την εξουσία.
Κείμενο της Πρωτοβουλίας Υγειονομικών Θεσσαλονίκης Ενάντια στους Αποκλεισμούς, που αφορά την επιστροφή των ανεσταλμένων υγειονομικών στις δουλειές τους
Αν και είναι φανερό ότι ο Υπουργός Υγείας έχει ως αποκλειστικό στόχο την περαιτέρω αποδιάρθρωση του ΕΣΥ και την καθυπόταξη των εργαζόμενων (όχι μόνο στο ΕΣΥ) και άρα είναι απρόθυμος να υποχωρήσει, φαίνεται πολύ πιθανό να επιστρέψουμε στις δουλειές μας. Γιατί όμως κάτι μας λέει πως… τίποτα δε θα είναι όπως παλιά;
Πώς θα είναι άραγε για την ίδια την εργάτρια να γυρνάει στη δουλειά της;
Πώς θα είναι να γυρνάει πίσω εκεί όπου, όταν τη χρειάζονται της λένε ότι η δουλειά της είναι λειτούργημα και ότι θα πρέπει να την εκτελεί με κάθε τίμημα, ενώ όταν θέλουν να την υποτάξουν ή να τη διώξουν, της λένε ότι θα πρέπει να ακολουθεί πιστά τις επιταγές της επιστήμης; Μιας αγιοποιημένης επιστήμης μάλιστα που πρεσβεύει μία και μοναδική αλήθεια, αυτή των φαρμακευτικών εταιρειών, του πεφωτισμένου Υπουργού και των αυλικών του;
Σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ , το Ανώτατο Δικαστήριο στο οποίο είχε προσφύγει η ΠΟΕΔΗΝ έκρινε, ότι η εν λόγω ρύθμιση για παράταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού των υγειονομικών ως το τέλος του χρόνου (31.12.2022) είναι αντισυνταγματική και αντίθετη στην αρχή της αναλογικότητας, διότι οι αρμόδιες υπηρεσίες όφειλαν να έχουν, ως ορίζεται, επαναξιολογήσει την αναγκαιότητα του μέτρου. Έτσι από την 1η Ιανουαρίου 2023 οι 2.200 υγειονομικοί που βρίσκονταν σε αναστολή επιστρέφουν στις δουλειές τους. Παράλληλα, οι σύμβουλοι Επικρατείας ακύρωσαν την υπουργική απόφαση που καθόριζε τη διαδικασίας πρόσληψης προσωπικού ορισμένου χρόνου σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 50 ν. 4825/2021.
Η γέννηση των «παραδόσεων»[1], δηλαδή των κοινοτικών συνηθειών που εκφράζονται μέσα από μουσικές, τραγούδια αλλά και με διάφορες άλλες πρακτικές, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις «μικρές και μεγάλες» ιστορίες του κοινωνικού χώρου. Ιστορικά γεγονότα, είτε ευρύτερα είτε περιορισμένα χωρικά, μπορεί να μην είχαν την δυνατότητα να καταγραφούν στο χαρτί, αλλά μπορούσαν να αποτυπωθούν στο κοινωνικό σώμα μέσω μια κοινωνικής συνήθειας, μιας μουσικής, κάποιου στίχου και χορού και έτσι με αυτό τον τρόπο, η μνήμη αυτή να περάσει στις αισθήσεις και στο ατομικό σώμα. Στο παρόν κείμενο θα παρουσιαστεί το παραδοσιακό τραγούδι «Ακρίδα» το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο τραγούδι κυρίως της Σίφνου και της Σικίνου, αλλά και άλλων νησιών των δυτικών Κυκλάδων. Η «Ακρίδα» συνδέεται με τις αντιοθωνικές εξεγέρσεις του 1862, γράφτηκε από τον Σοφοκλή Καρύδη ο οποίος εξέδιδε την εφημερίδα «Φως» και στην οποία βρίσκουμε το πρώτο δημοσιευμένο κείμενο που προσπαθεί να εξηγήσει τι είναι η αναρχία, με τον τίτλο «Αναρχία». Αρθρογράφος του κειμένου φαίνεται πως είναι ο ελευθεριακός κοινωνικός αγωνιστής Δήμος Παπαθανασίου[2] ο οποίος είχε εξοριστεί από τον Όθωνα στην Κύθνο και ήταν παρόν σε μια επιχείρηση απελευθέρωσης εξόριστων η οποία βάφτηκε στο αίμα από τα στρατεύματα του Όθωνα.
Από τέλη Οκτώβρη οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της Foxconn της Apple, το οποίο κατασκευάζει κυρίως κινητά τηλέφωνα iPhone, στην πόλη Zhengzhou της Κίνας, βρίσκονται σε αναταραχή και το τελευταίο 10ήμερο του Νοεμβρίου έχουν πλέον εξεγερθεί και οι ταραχές έχουν επεκταθεί και στην πόλη. Να σημειωθεί, ότι οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο δουλεύουν έγκλειστοι από τα τέλη του Οκτωβρίου. H Foxconn για να αποφύγει την εξάπλωση του κορονοϊού μέσα στο εργοστάσιο και την διακοπή της παραγωγής, εφαρμόζει το σύστημα «κλειστού βρόχου», στο οποίο οι εργαζόμενοι δουλεύουν και ζουν απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Τον περασμένο μήνα, όπου και ξεκίνησε το κλειστό σύστημα εργασίας, δηλαδή το lockdown του εργοστασίου, αποχώρησαν πολλοί εργαζόμενοι. Στη συνέχεια, η εταιρεία προσέλαβε νέους εργαζόμενους με την υπόσχεση γενναιόδωρων μπόνους.
Μέρος 2ο
Πικραμένοι, φυσικοί εχθροί της κρατικής εξουσίας, περισσότερο από τους κηφήνες και προνομιούχους, οι εργάτες δίνουν διέξοδο στο μίσος τους, ξεσηκώνονται, πραγματοποιούν την επανάσταση, καταστρέφουν την εξουσία του κράτους και διώχνουν αυτούς που το κυβερνούν, και στη συνέχεια, είτε λόγω της αφέλειας είτε λόγω της έλλειψης επαγρύπνησης, άφησαν τους σοσιαλιστές να απλώσουν τα χέρια τους σε αυτήν. Στην Ρωσία, άφησαν τους μπολσεβίκους-κομμουνιστές να βάλουν τα χέρια πάνω της έτσι. Αυτοί οι δειλοί, αυτά τα τέρατα, οι σφαγείς της ελευθερίας, έπιασαν δουλειά για να στραγγαλίσουν, να πυροβολήσουν και να συντρίψουν τους ανθρώπους, παρ’ όλο που ήταν άοπλοι, όπως ακριβώς είχαν κάνει οι αστοί πριν από αυτούς, αν όχι χειρότερα. Πυροβόλησαν για να σπάσουν το ανεξάρτητο πνεύμα, είτε συλλογικό είτε ατομικό, με στόχο να εξαλείψουν μια για πάντα από τον άνθρωπο το πνεύμα της ελευθερίας και τη θέληση για δημιουργία, για να τον αφήσουν πνευματικό σκλάβο και σωματικό λακέ σε μια ομάδα κακοποιών που θρονιάστηκαν στον θρόνο που μόλις ανετράπη, και χωρίς να διστάσουν να χρησιμοποιήσουν πληρωμένους δολοφόνους για να γονατίσουν τους ανθρώπους και να εξαλείψουν τους απείθαρχους.
Κατά τις πρωινές ώρες της Τρίτης 22/11, άρχισε να εξελίσσεται ευρεία κατασταλτική επιχείρηση στην γειτονιά των κατειλημμένων προσφυγικών από την Υποδιεύθυνση Κρατικής Ασφάλειας της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής με την συνδρομή δυνάμεων της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων Βίας και της Ειδικής Κατασταλτικής Αντιτρομοκρατικής Μονάδας (Ε.Κ.Α.Μ.), καθώς και Ομάδων Πρόληψης και Καταστολής Εγκληματικότητας (Ο.Π.Κ.Ε.) της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής και της Υποδιεύθυνσης Αποκατάστασης Τάξης της Διεύθυνσης Αστυνομικών Επιχειρήσεων Αττικής.
Σύμφωνα με τις σχετικές ανακοινώσεις των Κλουζώ της ΕΛ.ΑΣ. αφορμή για την χολυγουντιανής έμπνευσης κατασταλτική επιχείρηση ήταν ο εντοπισμός και η σύλληψη «υπόπτου» για τον εμπρησμό (13-7) των γραφείων της Real News,την ευθύνη του οποίου είχε αναλάβει η ομάδα «Χίλιοι ήλιοι της νύχτας».
Συλλογικό κείμενο της Ανοιχτής αντιπολεμικής συνέλευσης αναρχικών για τον πόλεμο και τον εθνικισμό
Ο πόλεμος στην Ουκρανία εντάσσεται στην αναδιανομή της παγκόσμιας κυριαρχικής ισχύος και γιγαντώνει τη δυστοπία της εποχής μας. Οι κυρίαρχοι οργανώνουν και πάλι την υποδούλωσή μας με χειρότερα δεσμά και μας καλούν να διαλέξουμε τους σφαγείς μας. Οι εξελίξεις στο πολεμικό μέτωπο παρότι έχουν υποχωρήσει στη μιντιακή ατζέντα διαμόρφωσης της «πραγματικότητας», συνεχίζονται με αμείωτη ένταση έχοντας αφήσει πίσω τους χιλιάδες νεκρούς, κατεστραμμένη γη, τσακισμένα/βιασμένα σώματα, εκατομμύρια εκτοπισμένες/ους.
«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιωνδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση».
(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)
Ογκώδεις διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν για την επέτειο των 49 χρόνων από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα σημειώθηκαν συγκρούσεις.
Από την Τρίτη 15 έως και την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου, επ’ ευκαιρία των εκδηλώσεων μνήμης για την εξέγερση του Νοέμβρη 1973, επί της οδού Πατησίων, γωνία με την οδό Στουρνάρη, παρουσιάστηκαν έντυπα και βιβλία που εκδίδει η Αναρχική Αρχειοθήκη. Παράλληλα στο κτήριο ΜΑΧ υπήρχε έκθεση φωτογραφίας σχετικά με τον πόλεμο και τα κατασταλτικά μέτρα των προηγούμενων ετών με αφορμή τον covid 19, προβολές ταινιών, καθώς και βιβλία που εκδίδει η Αναρχική Αρχειοθήκη.
Τον τελευταίο καιρό έχει εμφανιστεί ένα είδος ακτιβισμού για το περιβάλλον, στόχος του οποίου είναι ο «βανδαλισμός» διάσημων έργων τέχνης. Η βάση των συγκεκριμένων δράσεων προφανώς είναι η πρόκληση, μιας και οι επιθέσεις στους πίνακες ζωγραφικής είναι μικρής κλίμακας, με αποτέλεσμα ο «βανδαλισμός» να περιορίζεται στα προστατευτικά τους τζάμια και στα κάδρα. Είναι προφανές, πως μια επίθεση με μπογιές, για παράδειγμα σε ένα εργοστάσιο παραγωγής πλαστικού, θα ήταν μια πράξη σχεδόν ως μη γενομένη, αλλά αν οι μπογιές πέσουν σε κάτι αντικειμενικά όμορφο και σύμβολο του ωραίου, τότε η πράξη θα διαδοθεί μαζί με τα προπαγανδιστικά μηνύματα που την συνοδεύουν. Η αρχή έγινε στις 29 Μαΐου με το γιαούρτωμα της Μόνα Λίζα, ακολούθησαν μετά από μήνες ο βανδαλισμός με τοματόσουπα στα «ηλιοτρόπια» του Βαν Γκογκ, το λέρωμα με πουρέ του πίνακα «Les Meules» του Μονέ και στην περίεργη κίνηση άνδρα να κολλήσει με κόλα το κεφάλι του σε πίνακα του Johannes Vermeer, «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι» στο μουσείο Mauritshuis, στην Χάγη της Ολλανδίας. Βέβαια, όλα τα παραπάνω έργα ήταν προστατευμένα με τζάμι, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οπότε ο «βανδαλισμός» ήταν σε όλες τις περιπτώσεις περισσότερο μια συμβολική κίνηση παρά μια βάνδαλη καταστροφική πράξη.
Επιμέλεια- Εισαγωγή Ιάσονας Χανδρινός, Εκδόσεις Καστανιώτης, 1η έκδοση Οκτώβριος 2019, σελ. 780
«Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή ατομικών βιωματικών αφηγήσεων με θέμα την Εξέγερση του Πολυτεχνείου (14-18 Νοεμβρίου 1973). Αποτελείται από ογδόντα τέσσερα απομαγνητοφωνημένα κείμενα προφορικών μαρτυριών-συνεντεύξεων με ισάριθμους αφηγητές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τα τέλη του 2010 έως και το φθινόπωρο του 2019. Πρόκειται για μια συστηματική μελέτη προφορικής ιστορίας με βάση επάλληλα κριτήρια αντιπροσωπευτικότητας όσον αφορά τη συμμετοχή στα γεγονότα, που τη συναπαρτίζουν μαρτυρίες από γυναίκες και άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, συνδικαλιστές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, μέλη παράνομων οργανώσεων, μαθητές, εργάτες, διαδηλωτές που τραυματίστηκαν από σφαίρες, αυτόπτες μάρτυρες και στρατιωτικούς. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να αποτελέσει ένα σώμα πληροφοριών, που θα καλύψει ορισμένα από τα κενά της έρευνας γύρω από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, και παράλληλα να συμβάλλει στη διατήρηση της μνήμης ενός από τα πιο εμβληματικά γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, το οποίο συνεχίζει να είναι αντικείμενο έντονων φορτίσεων αλλά και να υπόκειται σε διάφορες στρεβλώσεις και ποικίλες αναθεωρήσεις».
(Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)
Έχουν περάσει ογδόντα χρόνια περίπου από τη δεκαετία του 1940 και λιγοστεύουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στη ζωή και έζησαν από κοντά τα έντονα γεγονότα της εποχής: πόλεμοι, αντίσταση, ένοπλοι ενδοεξουσιαστικοί ανταγωνισμοί και αντάρτικο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον όσοι είχαν παππούδες και γιαγιάδες, που έζησαν ενεργά εκείνες τις εποχές, να διηγούνται τις ιστορίες τους στα εγγόνια τους. Και ήταν ακόμη πιο συναρπαστικό όταν διαπιστώναμε ότι αυτά που μάς περιέγραφαν δεν τα είχαν εκμυστηρευτεί ούτε στα παιδιά τους. Ήταν οι εποχές που θεωρούσαν ότι έπρεπε τα παιδιά να «προστατευτούν» και να μην πολυξέρουν. Η γενιά που τα έζησε δεν πολυμιλούσε. Πολλά γεγονότα και ιστορίες δεν ήρθαν, σκοπίμως, ποτέ στο φως της αφήγησης. Τα «κρατούσαν» μέσα τους σαν φυλακτό αλλά όταν αποφάσιζαν, σπάνια, να μιλήσουν ήταν καθηλωτικοί. Οι προφορικές ιστορίες που συχνά δεν διαθέτουν τεκμηριώσεις και γραπτές πηγές αλλά τη ζωντάνια και την ένταση των ανθρώπων που ήταν μέσα στα γεγονότα, χωρίς να διαθέτουν θέσεις και θώκους, που πολλές φορές οι κάτοχοι τους συσκοτίζουν ή αποκρύπτουν στοιχεία γεγονότων. Ασφαλώς και η τεκμηρίωση των ιστοριών γίνεται σε ύστερο χρόνο από τους αυτήκοους δέκτες.
Πολλά εγγόνια είχαν την τύχη οι παππουδογιαγιάδες τους να τα μαζεύουν, έστω για μια και μοναδική φορά, για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους από εκείνα τα χρόνια. Είχαμε και εμείς αυτή την τύχη και ευκαιρία και μάλιστα εις διπλούν. Ο παππούς Σ. από τη Βοιωτία μάς εξιστορούσε την ιστορία από το αντάρτικο και ο παππούς Γ. τις ιστορίες από το κίνημα της Μέσης Ανατολής. Ιστορίες εντελώς ξεχωριστές και διαφορετικές αλλά με κοινό στοιχείο τον εμετικό και προδοτικό ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Και οι δυο παππούδες ένιωθαν προδομένοι από το ΚΚΕ για τα συγκεκριμένα γεγονότα που βίωσαν και απομακρύνθηκαν άμεσα και δια παντός από το Κόμμα. Χάραξαν, όμως, διαφορετικές πορείες, εκ διαμέτρου αντίθετες. Και αυτό έχει ενδιαφέρον, να βλέπει και να παρατηρεί κάποιος το πως αντιδρά ο καθένας και η καθεμία στις επιδράσεις που δέχεται. Ο ένας από κομμουνιστής έγινε δεξιός και μπάτσος της υπαίθρου-αγροφύλακας- και ο άλλος παρέμεινε στην αριστερή όχθη ανένταχτος μεν αλλά τον πλάνεψε για έναν διάστημα ο Ανδρέας, έζησε και τη περίοδο 1989-’90, με οικουμενική κυβέρνηση να του θυμίζει «κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας» του Λιβάνου. Ο παππούς Σ., λοιπόν, αφού είχε πολεμήσει νεαρός στο αλβανικό μέτωπο στη πρώτη γραμμή και είχε επιστρέψει στο χωριό του τραυματίας με παράσημο μια σφαίρα στο γόνατο, η οποία δεν αφαιρέθηκε ποτέ από το σώμα του, εντάχθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ Βοιωτίας.
Ημέρες αντιμνημονιακών αγώνων, τουλάχιστον σε σχέση με την συμμετοχή θύμισαν οι ογκώδεις απεργιακές διαδηλώσεις, που πραγματοποιήθηκαν σ’ όλη την χώρα. Η συμμετοχή στην απεργία τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) ήταν πολύ μεγάλη, ακινητοποιήθηκαν τα ΜΜΜ, απεργία κηρύχθηκε από τα σωματεία σιδηροδρομικών, από την ΠΟΕ-ΟΤΑ, την ΠΝΟ (Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία), από την Ομοσπονδία ΤΑΧΙ, από τα σωματεία Εναέριων Ελεγκτών Κυκλοφορίας, εμπορικούς συλλόγους κα. Στο απεργιακό συλλαλητήριο συμμετείχαν, επίσης, φοιτητικοί σύλλογοι, αριστερές οργανώσεις, καθώς και αναρχικά-αντεξουσιαστικά μπλογκς.
Έφυγε” η ακτιβίστρια δικηγόρος Κατερίνα Ιατροπούλου σε ηλικία 77 ετών.
Η Κατερίνα γεννήθηκε το 1945 στην Τρίπολη, σπούδασε Νομική και εντάχθηκε στη Νεολαία Λαμπράκη συμμετέχοντας και στα Ιουλιανά.
«Την αυγή του επόμενου πρωϊνού οι Καρχηδόνιοι αφοσιώθηκαν στην περισυλλογή των λαφύρων και στην παρατήρηση των αποτελεσμάτων της σφαγής, τα οποία ακόμη και για τα μάτια ενός εχθρού ήταν συγκλονιστικό θέαμα. Σε όλο το πεδίο κείτονταν Ρωμαίοι στρατιώτες, νεκροί κατά χιλιάδες, ιππείς και πεζοί ανάμεσα, καθώς οι εναλλασσόμενες φάσεις της μάχης ή κάποια προσπάθεια διαφυγής τους είχε σωρεύσει όλους μαζί. Εδώ κι εκεί άνδρες τραυματισμένοι, βουτηγμένοι στο αίμα, που είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις από την πρωινή ψύχρα, θανατώνονταν συνοπτικά με ένα χτύπημα, καθώς έκαναν κάποια προσπάθεια να ανασυρθούν μέσα από τα πτώματα. Άλλους τους έβρισκαν ακόμη ζωντανούς, με τους τένοντες πίσω από τους μηρούς και τα γόνατα, κομμένους. Γύμνωναν τον λαιμό ή το λαρύγγι τους εκλιπαρώντας όποιον ήθελε να δείξει οίκτο να χύσει και το ελάχιστο αίμα που τους απέμενε. Μερικοί είχαν θάψει το κεφάλι τους στο χώμα· προφανώς είχαν σκάψει τρύπες και αλείφοντας το πρόσωπό τους με χώμα, είχαν αυτοκτονήσει με ασφυξία».
Τίτος Πατρίκιος, περιγραφή της επομένης της μάχης των Καννών το 216 π.χ., όπου «θριάμβευσαν» οι Καρχηδόνιοι υπό την ηγεσία του Αννίβα
«Το τρομακτικό θέαμα του πεδίου της μάχης, οι σωροί των νεκρών και των τραυματισμένων και συνάμα το βάρος στο κεφάλι του, τα νέα ότι κάπου είκοσι στρατηγοί που τους γνώριζε καλά ήταν ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες και η αίσθηση της ανικανότητας του κάποτε ανίκητου στρατού του, άφηναν μιαν απροσδόκητη εντύπωση στον Ναπολέοντα, που του άρεσε να βλέπει τους νεκρούς και τους τραυματίες μιας μάχης, γιατί έτσι, όπως νόμιζε, αποδείκνυε το ακατάβλητο πνεύμα του. Την ημέρα εκείνη, το φρικτό θέαμα στο πεδίο της μάχης νίκησε το ακατάβλητο πνεύμα του, που το θεωρούσε τη μεγαλύτερη αρετή και απόδειξη μεγαλοσύνης».
Λέων Τολστόι, Πόλεμος και Ειρήνη
Ακόμη ένα Συμβούλιο Υπουργών Ενέργειας της Ε.Ε. πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο, χωρίς να λάβει καμία απόφαση. Ή μάλλον ελήφθη η απόφαση να γίνει νέο συμβούλιο στις 24 Νοεμβρίου, όπου και θα ληφθούν αποφάσεις. Προφανώς ο χειμώνας για τους υπουργούς Ενέργειας ξεκινά σε 5-6 μήνες. Τέλη Νοεμβρίου θα συζητήσουν, άντε και να αποφασίσουν, οι αποφάσεις τους για να επικαιροποιηθούν και να περάσουν στον τελικό καταναλωτή έφθασε το 2023. Δεν μπορούν να αποφασίσουν για το πλαφόν, μωρέ τα καλόπαιδα, φοβούνται ότι θα εξάγεται φθηνό επιδοτούμενο ρεύμα σε Βρετανία και Ελβετία και προτιμούν να «παγώσει» όλη η υπόλοιπη Ευρώπη.
Anarchy press gr 