Είναι η μεγαλύτερη δυσκολία για τέτοιας φύσης άρθρα-χρονογραφήματα: Πώς ξεκινάμε; Έχουμε σκεφτεί ορισμένα θέματα, έχουμε απομονωθεί –εξ ανάγκης– από το ιντερνετικό μπάχαλο, τους κομματικούς στρατούς των σόσιαλ μήντια, δεν ακούμε καν ειδήσεις από το ραδιόφωνο μη τυχόν και έχει αμολήσει ενδιαμέσως καμμία καινούργια σαχλαμάρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή έχει δώσει νέα …βαρυσήμαντη συνέντευξη ο Αλέξης, γιατί αμέσως αποσπάται η προσοχή και δεν χρειάζεται πολύ για να συμβεί κάτι τέτοιο. Κυκλοφορούν διάφορες μεθοδολογίες, αλλά η πρώτη κίνηση μάλλον πρέπει να είναι βίαιη, όπως μια βουτιά στο νερό ή κάπως ανορθόδοξη.
Έτσι αυτή τη φορά θα ξεκινήσουμε κάπως ασυνήθιστα, με έναν πολύ διακριτικό πανηγυρισμό: Επιβεβαιωθήκαμε πλήρως πως οι Ευρωπαίοι είχαν προαποφασίσει την «αναβολή της περικοπής της προσωπικής διαφοράς των συντάξεων» (βάζουμε επίτηδες πέντε γενικές στη σειρά για μεγαλύτερη επισημότητα…) για το 2019. Η τυπική επικύρωση έγινε σε ένα euroworking group και σε μία μόνο συνεδρίαση.
Να πως καταργούνται τα μνημόνια και τα χαράτσια! Συνέχεια →
Λίγο μετά τον πόλεμο της Κορέας το 1950 ξεκινούν στις ΗΠΑ μια σειρά πειραμάτων, που ονομάστηκαν «μέθοδοι αλλαγής συμπεριφοράς», στα οποία πρωτοστατούν γνωστοί χειρούργοι εγκεφάλου και ψυχολόγοι. Ένας εκ των συμμετεχόντων μάλιστα στο εγχείρημα ο Dr. Shein εξέδωσε 24 άρθρα που αποτέλεσαν το πρόγραμμα «αλλαγής συμπεριφοράς». Καθένα από αυτά περιείχε ψυχολογικές και διοικητικές εφαρμογές με στόχο την αλλοίωση, την συντριβή και τελικά την «αναμόρφωση» της προσωπικότητας του ατόμου. Παρόμοια πειράματα στην συνέχεια πραγματοποιούνται και στην Δ. Γερμανία, πειράματα που βοήθησαν στον σχεδιασμό των λευκών κελιών που προορίζονταν κυρίως για τους αντάρτες πόλεων. Συνέχεια →
του Ιγνάσιο Ραμονέ
σελ. 186 / ΕΚΔΟΣΕΙΣ του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΙΩΝΑ
Ο Ιγνάσιο Ραμονέ ήδη στην Εισαγωγή δίνει το στίγμα της Αυτοκρατορίας της επιτήρησης, που θα περιγράψει στην συνέχεια σε τέσσερα κεφάλαια:
«Με την βοήθεια ολοένα και πιο τελειοποιημένων αλγορίθμων, χιλιάδες ερευνητές, μηχανικοί, μαθηματικοί, στατιστικολόγοι, προγραμματιστές, ιχνηλατούν και ξεδιαλέγουν πληροφορίες, που παράγουμε εμείς οι ίδιοι. Δορυφόροι και δρόνοι με διαπεραστικό βλέμμα μάς παρακολουθούν από το διάστημα. Στα αεροδρόμια, βιομετρικοί σαρωτές αναλύουν το βάδισμά μας, «διαβάζουν» την ίριδα των ματιών μας και τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Υπέρυθρες κάμερες μετρούν τη θερμοκρασία του σώματός μας. Οι σιωπηλοί φακοί των βιντεοκαμερών μάς περνούν από κόσκινο στα πεζοδρόμια των πόλεων ή στους διαδρόμους των σουπερμάρκετ. Μας παρακολουθούν επίσης στο γραφείο, στους δρόμους, στο λεωφορείο, στην τράπεζα, στο μετρό, στα γήπεδο, στα πάρκινγκ, στα ασανσέρ, στα εμπορικά κέντρα, στα διόδια, στους σταθμούς, στα αεροδρόμια».
Ο συγγραφέας εξηγεί πώς έχει συγκροτηθεί μια χωρίς προηγούμενο συμμαχία κράτους, στρατιωτικών μηχανισμών ασφαλείας και των γιγάντιων βιομηχανιών του Ίντερνετ με στόχο να τεθεί το διαδίκτυο, όλο το διαδίκτυο και όλοι οι χρήστες του υπό παρακολούθηση, δηλαδή οι μισοί κάτοικοι του πλανήτη. Συνέχεια →
Θα έχετε οπωσδήποτε παρατηρήσει μια αυξανόμενη κινητικότητα στον βόρβορο της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της αυτοδιοίκησης τα τελευταία 2-3 χρόνια, από μπουρμπουλήθρες και έντονες αναθυμιάσεις.
Δεν είναι τίποτα άλλο από τα νέα κόμματα και δημοτικές παρατάξεις που συγκροτούνται από διάφορες προσωπικότητες-βιτρίνες με σαφείς και ομολογημένες αναφορές στον υποκόσμο, το οργανωμένο έγκλημα, λαμπρούς μεγαλοεπιχειρηματίες και ιδού το νέο «τρεντ»: τηνπραγματική ή φανταστική σύνδεση με ξένες πρεσβείες και διεθνή οικονομικά συμφέροντα. Τα νέα «μορφώματα» έρχονται να μοιραστούν την πίτα μαζί με τους επίσημους κομματικούς σχηματισμούς, που ομολογημένα και αυτοί χρωστούν την εξουσία τους στη σύνδεση με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και την εύνοια του «ξένου παράγοντα». Συνέχεια →
Χ. Π. Σοφίας
Ποιήματα / Εκδόσεις Κουκκίδα
Το Μουσσώνες τα δέντρα δυσκολεύονται να ανασάνουν είναι μια ποιητική συλλογή με μικρά και μεγάλα αλληγορικά αποφθέγματα. Στην αρχή ξεκινά με μια ρήση του Ανδρέα Εμπειρίκου θαναι η ποίησης σπερματική απόλυτα ερωτική η δεν θα υπάρχει. Εν συνεχεία, παρουσιάζει μια σειρά από ποιήματα που έχουν αναφορές στον άνθρωπο, στην φύση, στον έρωτα και στην καθημερινή ζωή.
Ενδεικτική παρουσίαση:
Θλιμμένα λουλούδια
Παραφυλάω να σε δω να φεύγεις
και τότε μπαίνω κρυφά στο σπίτι σου
και με τα δάκρυα μου ποτίζω τα λουλούδια σου
γι’ αυτό όταν γυρίζεις τα βλέπεις θλιμμένα
Θλίψη
Έχει τη θλίψη των κοριτσιών
που γεννήθηκαν από δέντρα
και τα καλοκαίρια όταν δύει ο ήλιος
βγαίνει και συλλέγει τις μοναχικές αράχνες Συνέχεια →
Αριστερισμός….
από Red Αντιφασίστας 25/11/2018 6:32 μμ.
Αριστερισμός , παιδική αρρώστεια του κομμουνισμού , για κάνε ένα κόπο να το διαβάσεις http://www.antitetradia.gr/portal/images/klasika_keimena/%CE%9B%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BD%20-%20%CE%9F%20%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B1%CF%81%CF%81%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D.pdf Λοιπόν , στο ερώτημα που θέτεις σχετικά με την αποχή από τις εκλογές. Η αποχή – «το κόμμα» της αποχής όπως έλεγαν τότε πολλοί – πήρε 50% και 30% στις προηγούμενες εκλογές. Από την επόμενη κιόλας μέρα όμως ψήφισαν όλα τα αντεργατικά μέτρα της ΕΕ, του ΔΝΤ. Η αποχή τους βολεύει. Βολεύει τα μεγάλα συμφέροντα που πλασάρουν και καλλιεργούν την ψεύτικη εικόνα, ότι τάχα δεν υπάρχει καμία θετική λύση για τα λαϊκά προβλήματα. Οτι είμαστε όλοι ίδιοι! Φοβούνται μη βρει ο λαός το δρόμο του. Γι’ αυτό στέλνουν στην αποχή τους ψηφοφόρους που ξέρουν ότι δε θα τους ψηφίσουν. Θέλουν το λαό στη γωνία. Ομως, όταν ο λαός είναι στη γωνία αυτό δεν είναι ουδετερότητα, δεν είναι απλά άρνηση να πάρεις θέση. Είναι πολιτική θέση που στρώνει ακόμα πιο καλά το έδαφος για νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Με μεγάλη αποχή, ιδιαίτερα με μεγάλη νεανική αποχή, θα έρθουν την επομένη των εκλογών και θα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την κρίση των θεσμών, θα τρίβουν τα χέρια τους όμως, γιατί αποχή σημαίνει απογοήτευση και μοιρολατρία. Η αποχή, λοιπόν, δεν είναι λύση. Στην πράξη σημαίνει εκχώρηση του δικαιώματος συμμετοχής του λαού για να αλλάξει τη «μοίρα» του. Κάτι χειρότερο. Σημαίνει απεμπόληση αυτού του δικαιώματος. Η αποχή φαίνεται να μη μετρά ούτε υπέρ κανενός κόμματος. Οσοι την επικαλούνται πιστεύουν ότι καταδικάζει την όποια πολιτική εφαρμόζεται. Αλλά δε βάζει εμπόδια, δε συμβάλλει στην ανάγκη αλλαγής ρότας. Σκεφτείτε λοιπόν. Θα στείλουμε μήνυμα αδιαφορίας για ό,τι συμβαίνει; Θα αφεθούμε στη «μοίρα» ή, πιο σωστά, θα αφήσουμε στο αστικό πολιτικό σύστημα την τύχη μας, το μέλλον μας; Θα τους αφήσουμε απέχοντας να λένε, όπως τώρα η κυβέρνηση, ότι ο λαός δε μας καταδικάζει, άρα είναι μαζί μας; Θα αφήσουμε να εκβιάζουν με τα διλήμματα περί χρεοκοπίας, όταν μας χρεοκοπούν; Θα αφήσουμε σε άλλους να δρουν για μας χωρίς εμάς και ενάντιά μας; Θα αφήσουμε στην τύχη, πιο σωστά στις αστικές δυνάμεις, να εξαθλιώνουν εργαζόμενους, να ξεκληρίζουν μικροπαραγωγούς, να στέλνουν στον καιάδα συνταξιούχους, γιατί υποκλινόμαστε στο «είναι μοιραίο» ή από την αντίληψη ότι είτε ψηφίσω είτε όχι δε γίνεται τίποτα; Δηλαδή, τους αφήνουμε να μας καταστρέφουν απέχοντας με τη θέλησή μας, αντί να χρησιμοποιήσουμε την ψήφο για να αρχίσει η αντιστροφή αυτής της πορείας; Η αποχή δεν είναι αντισυστημική στάση, όπως καλλιεργούν διάφορες πλευρές. Αντισυστημική είναι μόνο η στάση που βρίσκεται απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική. Είναι η ψήφος στο ΚΚΕ η μόνη που μπορεί να ανοίξει το δρόμο αλλαγής του σημερινού αρνητικού αντιδραστικού συσχετισμού δυνάμεων, που διαμορφώθηκε μετά τη μεταπολίτευση και συνεχίζει τη σημερινή βαρβαρότητα. Ας σκεφτούμε την πείρα από τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στη χώρα μας και από αυτές στη Γαλλία. Τις απεχθάνονται οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών, γιατί θέλουν συναίνεση στα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά συνεχίζουν στον ίδιο βάρβαρο δρόμο. Τι θα τους τρομάξει; Η αφαίρεση πολιτικής δύναμης. Και οι εκλογές είναι ένα μέσο. Με την προϋπόθεση να πάμε όλοι για ψήφο όχι απλά καταδίκης τους, αλλά και υπερψήφισης της μοναδικής δύναμης που τους αντιστρατεύεται κυριολεκτικά, με ψήφο υπέρ του ΚΚΕ. Ετσι τους αφαιρούμε πολιτική δύναμη. Αφαιρώντας τους δύναμη, εμποδίζουμε την αντιλαϊκή πορεία. Ας τους δώσουμε με την ψήφο να καταλάβουν ότι ο δυνατός λαός θα τραντάξει το σάπιο πολιτικό σύστημα. Και δυνατό ΚΚΕ σημαίνει δυνατός λαός. Αυτοί δεν αλλάζουν. Την Κυριακή ψήφο στη «Λαϊκή Συσπείρωση», για ισχυρό ΚΚΕ. Πάνω ο λαός κάτω αυτοί.» Συνέχεια →
«Οι Γάλλοι βαριούνται… Η νεολαία βαριέται… Ο στρατηγός ντε Γκωλ βαριέται». [Εφημερίδα Le Monde Mαρτίου του 1968 (Λίγες ημέρες μετά το Παρίσι φλέγεται)]
«Μια κυνική άποψη για τα μέλη της γενιάς που πήρε το όνομά της από το γεγονός, άποψη η οποία προέρχεται τόσο από τη δεξιά όσο και από την αριστερά, υποστηρίζει ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 απέκτησαν κομφορμιστικά χαρακτηριστικά, προδίδοντας τα νεανικά τους ιδανικά με αντάλλαγμα σημαντικές θέσεις εξουσίας στην ελληνική κοινωνία. Εφόσον το Πολυτεχνείο περιγράφεται συχνά ως «ύστερο ’68», η εξέλιξη αυτή θεωρήθηκε παρόμοια με την ανάληψη θέσεων ισχύος από εκπροσώπους της γενιάς του Μάη του ’68 σε πολλές δυτικές χώρες». Κωστής Κορνέτης, Τα Παιδιά της Δικτατορίας
Ἐχουμε χαρακτηρίσει σε παλαιότερο κείμενό μας την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 ως την εξέγερση, που υποχώρησε αήττητη θέλοντας να υπογραμμίσουμε και μ’ αυτόν τον τρόπο την ανάγκη να αναζητούνται διαρκώς σημαντικές όψεις ενός γεγονότος, οι οποίες θα φωτίζουν και θα οδηγούν σε διαφορετικούς δρόμους από εκείνους, που υποδεικνύουν κοινότυπα συμπεράσματα εκπορευόμενα άλλοτε από λογικές πολιτικής νίκης και άλλοτε πολιτικής ήττας. Είναι άλλωστε κατά την γνώμη μας αναμφισβήτητο γεγονός ότι ιδιαίτερα σε περιόδους κινηματικής ευμάρειας, η ικανοποίηση, που πηγάζει από την βελτίωση της θέσης των πολιτικών δυνάμεων του κινήματος, εξαφανίζει στην κυριολεξία ακόμη και τους χλιαρότερους προβληματισμούς, που εκφράζονται για τις αφομοιωτικές ικανότητες κάθε μορφής εξουσίας.
Αυτή, όμως, η ενίσχυση της κινηματικής εξουσίας, γιατί περί αυτού πρόκειται, οδηγεί βήμα βήμα στην φανερή, πλέον, ενσωμάτωσή της σε όμορους (αριστερά) ιδεολογικούς χώρους. Η εκτίμηση, όμως, αυτή παραμένει ανολοκλήρωτη αν δεν αναζητηθούν οι προϋπάρχοντες δίαυλοι, τα ενδιάμεσα πολιτικά σχήματα, δομές κοκ, που εμφανιζόμενοι ως αντισυστημικοί μπορούν αφ’ ενός να υποδεχθούν και να εκφράσουν πολιτικά την αποξένωση και την βαθιά αντιπάθεια για την πολιτική και τα κόμματα στο όνομα της αυτοοργάνωσης, ενώ την ίδια στιγμή οι κομματικές λογικές όχι μόνο κυριαρχούν στο εσωτερικό τους, αλλά είναι αυτές που διαπαιδαγωγούν πολιτικά τους υποψήφιους «αυτοοργανωμένους». Συνέχεια →
Η παρακάτω αφίσα της Συσπείρωσης Αναρχικών τυπώθηκε και κολλήθηκε προ δεκαετίας και σε σχέση με τα γεγονότα της εξέγερσης του Δεκεμβρίου 2008.
Το κείμενο της αφίσας έχει ως εξής: Συνέχεια →
Προκήρυξη της Συσπείρωσης Αναρχικών για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008.
Η δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου, ήρθε να επιβεβαιώσει για μιαν ακόμη φορά την εγκληματικότητα του κράτους και των οργάνων του. Οργάνων που τα χρησιμοποιεί προκειμένου να συνεχίσει τους όρους επιβολής των θελήσεων της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας στους ανθρώπους.
Δεν είναι η μοναδική δολοφονία που πραγματοποιεί το κράτος με τα όργανά του. Δεκάδες και εκατοντάδες είναι οι δολοφονημένοι, αλλοδαποί και ντόπιοι κάθε χρόνο. Απλά ο φόνος ενός 16χρονου, και κάθε 16χρονου, χτυπά σε πολλά σημεία την κοινωνία. Γιατί ο δολοφονημένος δεν είναι πλέον κάτι το απρόσωπο. Είναι το παιδί, ο φίλος, ο συμμαθητής, ο μαθητής, ο αδελφός, ο νεαρός, η ζωντάνια. Είναι, πάνω απ’ όλα, η ελπίδα…
Από την πρώτη στιγμή, που μαθεύτηκε ο φόνος, ξέσπασαν συγκρούσεις με τις δυνάμεις των μπάτσων, που πραγματοποίησαν επιδρομή καταλαμβάνοντας την πλατεία Εξαρχείων και εγκλωβίζοντας νεολαίους και αγανακτισμένους ανθρώπους που είχαν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται. Συνέχεια →
Αφίσα που έβγαλαν από κοινού η Συσπείρωση Αναρχικών και οι Αναρχικοί, αναρχικές μέσα κι έξω από σχολεία και σχολές, για τηνεξέγερση του 2008.
Το κείμενο της αφίσας έχει ως ακολούθως: Συνέχεια →
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 78 της αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, του μηνός Δεκεμβρίου 2008, η οποία εκυκλοφόρησε λίγο πριν από το συμβάν της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Εκείνες τις σκοτεινές μέρες, τό ενδεχόμενο να υπάρξει νεκρός ήταν τόσο φανερό, ώστε μόνον ένας πλήρως ανοήμων δεν θα το αντιλαμβανόταν. Επειδή, κάποιοι ένθεν κακείθεν φρόντιζαν, άλλοι με πύρινα κείμενα και άλλοι με επιθετικές πρακτικές, να καλλιεργούν τις συνθήκες για έναν θάνατο…
«Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας έχει διαπαιδαγωγηθεί να θεωρεί την Αστυνομία ως εχθρό και να ανέχεται –αν δεν συμπαρίσταται– εκείνους που σπάνε και καίνε ή ακόμη και σκοτώνουν. Οι τρομοκράτες δολοφόνοι είχαν ευρεία κοινωνική στήριξη ή ανοχή που ενθουσιωδώς καταδίκασε σε ηθική και επαγγελματική εξόντωση τον αστυνομικό ο οποίος, προσπαθώντας να αποφύγει την πυρπόλησή του από τον νεαρό κουκουλοφόρο Καλτεζά, τον πυροβόλησε θανάσιμα. Δεκάδες είναι άλλωστε οι αστυνομικοί που δολοφονήθηκαν ή έμειναν ανάπηροι στη μάχη κατά των τρομοκρατών. Ενώ επί δεκαετίες προσέρχονται ως μάρτυρες υπεράσπισης τρομοκρατών γνωστοί δήθεν προοδευτικοί». (Γιάννης Μαρίνος, βουλευτής της ΝΔ, έμμισθος κονδυλοφόρος του Βήματος σε άρθρο του στις 23/11/2008 με τίτλο Εξουσία αντιεξουσιαστών.)
Η συγκεκριμένη ύαινα που ακούει στο όνομα Γιάννης Μαρίνος δεν αγνοεί ότι ο «νεαρός κουκουλοφόρος Καλτεζάς» ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών, δεν ξέχασε ότι ο μπάτσος που τον δολοφόνησε ήταν δεινός σκοπευτής. Θυμάται πολύ καλά ότι ο μπάτσος Μελίστας δεν κινδύνευε να πυρποληθεί, αλλά βρισκόταν έξω από την κλούβα, είχε την άνεση να γονατίσει και να σκοπεύσει επαγγελματικά πισώπλατα τον Καλτεζά, που έτρεχε ν’ απομακρυνθεί. Συνέχεια →
Από το Σάββατο 1η Δεκεμβρίου 2018, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο σε σημεία όπου διατίθεται ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος.
Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση: Συνέχεια →
Ο γαλλοελβετός τραπεζίτης Ζαν Κλωντ Όσβαλντ συλλαμβάνεται τον Απρίλιο του 2015 στο Άμπου Ντάμπι μετά από ένταλμα των ελληνικών αρχών, καθώς σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία που παρουσίασαν οι δικαστικές αρχές μαζί με τον συνεργάτη του Φάνη Λυγινό, βοήθησαν στη μεταφορά και απόκρυψη του «μαύρου» χρήματος που διακινήθηκε για δωροδοκίες Ελλήνων αξιωματούχων, τόσο στην υπόθεση της Siemens, όσο και σε υποθέσεις εξοπλιστικών προγραμμάτων του υπουργείου Άμυνας. Τον Μάρτιο του 2015, ο Ζαν Κλοντ Όσβαλντ κρίνεται προφυλακιστέος, μετά την απολογία του στους ανακριτές διαφθοράς Νίκο Τσιρώνη και Βασιλική Μπράτη. Και μια λεπτομέρεια. Κατά την διαδικασία της απολογίας του δεσμεύεται να προσκομίσει κατάλογο με πελάτες ελβετικών τραπεζών που εμπλέκονται στο ξέπλυμα χρήματος, αλλά και στοιχεία λογαριασμών οι οποίοι είχαν «υποδεχθεί» μαύρο χρήμα από τα εξοπλιστικά. Η υπόσχεσή του αυτή, βέβαια, μένει στα λόγια αφού κατά τα άλλα δηλώνει ότι δεν γνωρίζει τίποτα για πρόσωπα που εμπλέκονται. Συνέχεια →
Η είδηση συντάραξε ορισμένους κινηματικούς κύκλους, (που εκφράζονται στο Ιντυμίντια) στους οποίους η αγωνία φαίνεται να κορυφώνεται μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό το λεπτό. Για τις εξελίξεις αυτές, βέβαια, εμείς είχαμε φροντίσει να ενημερώσουμε άμεσα αναλογιζόμενοι τις αγωνιστικές ευθύνες, που προκύπτουν. Τα είπαμε, προειδοποιήσαμε, φωνάξαμε, ξεσηκώσαμε τους κοιμισμένους, καλέσαμε σε επαγρύπνηση με κάθε τρόπο. Το τέρας (της δεξιάς) βρίσκεται έξω από τις κινηματικές θύρες, πλησιάζει, μουγκρίζει, δείχνει τους χαυλιόδοντές του, βγάζει φωτιές από τα ρουθούνια, το τέρας πλησιάζει, αποπατεί και αφήνει πίσω του λόφους περιττώματα, η γη τρέμει, τα πουλιά πετούν φοβισμένα, ο αέρας μεταφέρει μια δυσοσμία ανυπόφορη. Οι μέρες του κομμουνιστικού παραδείσου φαίνεται να λιγοστεύουν… Όμως έχουν γνώση οι φύλακες. Οι φρουροί της «επανάστασης» βρίσκονται επί ποδός… Συνέχεια →
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Real News, ο αντιεισαγγελέας Εφετών, Οδυσσέας Τσορμπατζόγλου στην εισηγητική του έκθεση, βάσει της οποίας προτείνει την απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης του Σάββα Ξηρού (110 Α ΠΚ), μεταξύ άλλων, αναφέρει για τον «κίνδυνο για την κοινωνία των πολιτών» που εγκυμονεί η αποφυλάκισή του, υποστηρίζοντας πως «θα καταστεί πόλος έλξεως, καθοδηγητής, αλλά και ιδεολογικός στρατολόγος», ενώ επίσης προσθέτει ότι οι «κατά καιρούς δηλώσεις από μέρους του, προσχηματικής και υποκριτικής συγγνώμης, δεν πείθουν».
Σ’ άλλο σημείο της εισηγητικής έκθεσης ο Αντιεισαγγελέας τονίζει ότι, δεν συντρέχουν λόγοι αποφυλάκισης, επειδή σύμφωνα με τον ίδιο από το συνολικό 98% ποσοστό αναπηρίας, που διαπιστώνει η αρμόδια επιτροπή ΚΕΠΑ, το 95% σχετίζεται με την απώλεια όρασης, ενώ οι αισθήσεις της γεύσης, της όσφρησης και της ακοής «συνεχίζουν να κοσμούν την προσωπικότητά του».
Ο αξιότιμος κ. Εισαγγελέας φροντίζει πρώτα απ’ όλα να ξεχνά ότι η σημαντική επιδείνωση της υγείας του πολυτραυματία και βασανισμένου στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός προήλθε από τις συνθήκες κράτησής του. Συνέχεια →
Και γιατί παρακαλώ γελάτε ή θυμώνετε, που ο Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στην Corriere de la Serra προκειμένου να πείσει τη νέα ιταλικήκυβέρνηση των «ποπουλιστών» να κάνει μια ωραία κωλοτούμπα και να υπογράψει ένα ταπεινωτικό μνημόνιο η τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρώπης;
Δεν υπάρχει καταλληλότερος σε όλη την Ευρώπη των «28» γι’ αυτή τη δουλειά. Ο Τσίπρας δεν είναι το «κανίς των Βρυξελλών», αυτό το γλυκούλικο και χαδιάρικο ζωάκι, όπως υποτιμητικά τον αποκαλούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Είναι ο μουτζαχεντίν της γερμανικής αντίληψης για την «ενωμένη ευρώπη», είναι ο αυταρχικός και αλαζόνας φύλαρχος, που ανακαλύπτει τη Νέα Υόρκη, τον καπιταλισμό (τον κανονικό όχι τον οθωμανικό…) και τα μεγάλα σαλόνια. Είναι ο κομμουνιστής που ανακάλυψε τη νέα Μόσχα του. Συνέχεια →
Δοκίμιο προς χρήσιν των αυλικών
του Βαρώνου Χόλμπαχ
Εκδόσεις Άγρα
Ο Βαρώνος Χόλμπαχ (Paul Henri Baron d’ Holbach) γεννιέται στη Ρηνανία της Γερμανίας (Edesheim) το 1723 και πεθαίνει στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1789, λίγους μήνες μετά την κατάληψη της Βαστίλλης. Μικρός εγκαθίσταται στο Παρίσι, κοντά στον πλούσιο θείο του Φρανσουά, αδελφό της μητέρας του. Από εκείνον κληρονομεί το όνομά του, τον τίτλο του (Baron) και τη σημαντική περιουσία του.
Το 1744 σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο του Leiden ενώ το 1749 επιστρέφει στο Παρίσι και αποκτά την γαλλική υπηκοότητα.
Ένα έτος μετά, στην οδό Ρουαγιάλ (Royale), αγοράζει ένα σπίτι το οποίο με τον καιρό, μετατρέπεται σε έναν χώρο που επί 30 χρόνια (από το 1750 έως το 1780) φιλοξενεί τα μεγαλύτερα μυαλά του Γαλλικού, και όχι μόνο, Διαφωτισμού. Ο μαθηματικός Ντ’ Αλαμπέρ, ο φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, ο εγκυκλοπαιδιστής Ντενίς Ντιντερό, ο φιλόσοφος Κλωντ Ελβέτιος, ο ιστορικός Έντουαρτ Γίββων (Gibbon), ο θεολόγος και φυσικός φιλόσοφος Ζοζέφ Πρίστλυ, ο φιλόσοφος Νταίηβιντ Χιούμ, ο οικονομολόγος Άνταμ Σμιθ (και πολλοί άλλοι), είναι φίλοι του και συχνοί επισκέπτες στο διάσημο «σπίτι της φιλοσοφίας».
Ο Χόλμπαχ εκτός από εξαιρετικός χαρακτήρας και ιδιαίτερα γενναιόδωρος είναι συγχρόνως ένας σοβαρός υλιστής και αθεϊστής φιλόσοφος και λόγιος. Γενικότερα βασίζει τη φιλοσοφία του στη Φύση και θέτει το έλλογο όν ως κέντρο των πάντων. Επίσης επιχειρηματολογεί για την αποδέσμευση της ηθικής από κάθε είδους θρησκευτικό δόγμα. Συνέχεια →
«Συμφωνίες, χωρίς ξίφος, είναι λόγια μονάχα, ανίκανα να εξασφαλίσουν τον άνθρωπο. Τα δεσμά των λόγων είναι πολύ εύθραυστα για να χαλιναγωγήσουν τη φιλοδοξία των ανθρώπων, τη φιλοχρηματία τους, την οργή τους και τα άλλα τους πάθη, χωρίς το φόβο μιας δύναμης που μπορεί να εξαναγκάζει». Thomas Hobbes
«Τα λόγια ενός διπλωμάτη δεν πρέπει να έχουν σχέση με τις πράξεις, διαφορετικά τί είδους διπλωματία είναι αυτή; Άλλο πράγμα οι λέξεις και άλλο οι πράξεις. Τα ωραία λόγια είναι η μάσκα για την απόκρυψη των κακών πράξεων. Ο ειλικρινής διπλωμάτης είναι σαν το ξηρό νερό ή το ξύλινο σίδερο». Ιωσήφ Στάλιν
Ο όρος διπλωματία έχει ταυτιστεί στο μυαλό πολλών ανθρώπων με μια πολιτισμένη διαδικασία, που αποσκοπεί στην ειρηνική διαχείριση των σχέσεων ανεξάρτητων κρατών και διεθνών οργανισμών. Μ’ άλλα λόγια θεωρείται σε γενικές γραμμές ότι η διπλωματία συνιστά μια λειτουργία, που αποσκοπεί στην επικοινωνία κρατικών αξιωματούχων, ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής δίχως την προσφυγή στην βία, είτε μέσω επίσημων συμφωνιών είτε σιωπηρών διευθετήσεων.
Η διπλωματία, λοιπόν, σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη, συντείνει στην αποφυγή «κρίσεων» κατοχυρώνοντας το «αγαθό» πρόσωπο του κράτους. Η εντύπωση αυτή είναι φυσικά λανθασμένη, καθώς, όπως είναι γνωστό, η διπλωματία δεν παύει να υφίσταται σε περιπτώσεις ένοπλων συγκρούσεων ή γενικευμένων ανθρωποσφαγών, όπου συχνότατα χρησιμοποιείται για την κλιμάκωσή τους και όχι για την παύση τους. Συνέχεια →
Είναι η μεγαλύτερη δυσκολία για τέτοιας φύσης άρθρα-χρονογραφήματα: Πώς ξεκινάμε; Έχουμε σκεφτεί ορισμένα θέματα, έχουμε απομονωθεί –εξ ανάγκης– από το ιντερνετικό μπάχαλο, τους κομματικούς στρατούς των σόσιαλ μήντια, δεν ακούμε καν ειδήσεις από το ραδιόφωνο μη τυχόν και έχει αμολήσει ενδιαμέσως καμμία καινούργια σαχλαμάρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή έχει δώσει νέα …βαρυσήμαντη συνέντευξη ο Αλέξης, γιατί αμέσως αποσπάται η προσοχή και δεν χρειάζεται πολύ για να συμβεί κάτι τέτοιο. Κυκλοφορούν διάφορες μεθοδολογίες, αλλά η πρώτη κίνηση μάλλον πρέπει να είναι βίαιη, όπως μια βουτιά στο νερό ή κάπως ανορθόδοξη.
