Η ψυχολογία του ρατσισμού με ενός λεπτού λόγια

Το θέμα μας αλιεύθηκε στο διαδίκτυο. Αφορά το πολυσυζητημένο θέμα που αποκαλείται «ρατσισμός». Βεβαίως, μέσα σε ένα λεπτό η Αμερικανίδα παιδαγωγός Jane Elliot, που είχε γίνει διάσημη για τα αντιρατιστικά ψυχολογικά της πειράματα τη δεκαετία του 60 και του 70, εξηγεί την ψυχολογία του ρατσισμού. «Δεν γεννιέσαι θρησκόληπτος ή φανατισμένος. Πρέπει να διδαχτείς πως να γίνεις κάτι τέτοιο»!

Όμως, θα παρατηρήσουμε πως αυτή η διδαχή προέρχεται από πολλές κατευθύνσεις ανάμεσα στις οποίες είναι η εξοικείωση και πρακτική που ακολουθεί αντιλήψεις που επικρατούν στο περιβάλλον εκάστου ατόμου αλλά και από ιδεολογίες οι οποίες μέσα στον αντιρατσισμό τους καλλιεργούν και διδάσκουν τον αντιρατσιστικό ρατσισμό.

Ας παρακολουθήσουμε το βίντεο.

Πολεμικά αέρια στην υπηρεσία της καταστολής

Ο υπουργός εσάλπισε, τα κάνιστρα διπλοσφάλισαν κι εγένετο η νηνεμία η αφόρητος· ούτε κόκκος CS πετούμενος πλέον εις το άστυ το κλεινόν, ούτε ένα τόσο δα πικρό δάκρυ προκαλούμενο απ’ της αστυνομικής φυσούνας την οπή και με τους praetores urbanis να ρίπτουν μόνον ανθούς ευωδιαστούς στον λεπτόν αέρα της μητροπόλεως από τούδε και στο εξής. Ο διαπρύσιος συγγραφεύς του τρομονόμου και νεωστί κάτοχος υπουργικής καρέκλας Πανούσης, διεμήνυσε προς ενδιαφερομένους και μη, εκτός των άλλων διασκεδαστικών, πως η χρήση χημικών ουσιών για την καταστολή των αγωνιζομένων ανήκει πλέον στο φαύλο παρελθόν, ότι υπάρχουν πολύ εξυπνότεροι τρόποι για να επιβληθεί η «τάξις κι η ασφάλεια» στα απολωλότα πλήθη.

Αφ’ ενός, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τον γενειοφόρον ακαδημαϊκό αρχιλακέ στο εξής: η καταστολή διαθέτει πολλά ποδάρια και σίγουρα τα πλέον επικίνδυνα εξ αυτών είναι άκρως αναίμακτα, μιας και μια σπιθαμή προχώρημα στον έλεγχο της σκέψης αξίζει για τους τυράννους, όσο τα δακρυγόνα όλου του κόσμου. Αφ’ ετέρου, τόσο στο ελλαδικό κοινωνικό γίγνεσθαι, όσο κι εν γένει στους απανταχού καταπιεσμένους, θα υπάρχουν πάντα εκείνες οι «αποκλίνουσες» μειοψηφίες που, παρ’ όλο το προχώρημα της πνευματικής καταστολής, το κράτος θα είναι αναγκασμένο εκ των πραγμάτων να τους αντιμετωπίζει επιπροσθέτως και με καθαρά στρατιωτικούς όρους. Η των ημερών μας πραγματικότητα, όσον αφορά τους εντός των κοινωνικών τειχών της Δύσης εξουσιαζόμενους, είναι άκρως δηλωτική για το αληθές του άνωθι συλλογισμού.

Η εκδήλωση-συζήτηση της 20ης Σεπτεμβρίου

Την Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στον χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης η προγραμματισμένη εκδήλωση που αφορούσε τον ένοπλο μετεμφυλιακό αγώνα στην Ισπανία, στον οποίο καθοριστική ήταν η παρουσία και συμβολή του Φ. Σαμπατέ.

Η εκδήλωση αυτή (όπως και η επομένη της 6^ης Οκτωβρίου) γίνεται με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 80 χρόνων από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία. Πριν από την συζήτηση προβλήθηκε η δίωρη ταινία με τίτλο Behold a Pale Horse, η οποία δημιουργήθηκε το 1964, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του Sabaté. Τον Sabaté ενσαρκώνει ο Γκρέγκορυ Πέκ και τον επικεφαλής της Γκουάρντια Θιβίλ ο Άντονυ Κουήν, ενώ ανυπέρβλητος είναι ο ρόλος του Ομάρ Σαρίφ στο ρόλο νεαρού ιερέα. Η ταινία περιγράφει με μυθιστορηματικό τρόπο τους τελευταίους μήνες της ζωής του Sabaté.

Πε­ρί λα­ϊ­κι­σμού

Στην κα­τη­γο­ρί­α πε­ρί λα­ϊ­κι­σμού που ε­κτο­ξεύ­ε­ται καμμιά φο­ρά α­βα­σά­νι­στα υ­πάρ­χει μια βα­σι­κή α­ντί­φα­ση. Αυ­τή τη λέ­ξη την α­κού­με π.χ. μέ­σα στον κυ­νο­βου­λευ­τι­κό θί­α­σο, ό­ταν ο τά­δε βου­λευ­τής-κη­φή­νας κα­τη­γο­ρεί τον άλ­λο για λα­ϊ­κι­σμό π.χ. ό­ταν ε­πι­σκέ­πτε­ται μια λα­ϊ­κή α­γο­ρά ή έ­να νο­σο­κο­μεί­ο.

Αλ­λά, εν­νο­εί­ται ό­τι ο βου­λευ­τής και ο κά­θε ε­ξου­σια­στής δεν εν­δια­φέ­ρε­ται ού­τε στο ε­λά­χι­στο για το αν τα πιο φτω­χά κομ­μά­τια, που κυ­ρί­ως ψω­νί­ζουν α­πό τις λα­ϊ­κές, θα βρουν τι­μές που α­ντα­πο­κρί­νο­νται στις δυ­να­τό­τη­τές τους. Το μό­νο που τους εν­δια­φέ­ρει εί­ναι να ρί­ξουν στά­χτη στα μά­τια, ό­τι τά­χα εν­δια­φέ­ρο­νται για το λα­ό, ε­νώ το μό­νο που τους νοιά­ζει εί­ναι να πά­ρουν ψή­φους στις ε­πό­με­νες ε­κλο­γές και να δια­τη­ρή­σουν την ε­ξου­σί­α τους. Και εν­νο­εί­ται ε­πί­σης ό­τι αυ­τοί α­πέ­χουν πά­ρα πο­λύ α­πό το λα­ό, πε­ρι­στοι­χί­ζο­νται α­πό αν­θρω­πο­ει­δή και νο­μί­ζουν ό­τι εί­ναι α­νώ­τε­ροι μέ­σα στις βί­λες τους και τις υ­περ­πο­λυ­τε­λείς λι­μου­ζί­νες τους. Ό­ταν έ­χουν προ πολ­λού χά­σει και την πα­ρα­μι­κρή ε­πα­φή με αν­θρώ­πι­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, με το μό­χθο, την α­γω­νί­α, τον πό­νο, την α­νέ­χεια και τις α­να­ζη­τή­σεις των αν­θρώ­πων, ι­δί­ως των ε­ξα­θλιω­μέ­νων.

Απαράβατες αλήθειες και ρεφορμιστικά τεχνάσματα

Όταν αναφερόμαστε στον κοινωνικό απελευθερωτικό αγώνα, με τις ουσιαστικές διαστάσεις που αυτός εμπεριέχει και προωθεί, δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπ’ όψη μας την ανταγωνιστική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην ανθρώπινη ελευθερία και δημιουργικότητα και την διαμεσολάβηση.

Γιατί είναι αδιαμφισβήτητο πως η διαδικασία μεσολάβησης όχι μόνο αναπαράγει τις συνθήκες εξουσίας αλλά και ενδυναμώνει τη θέση του πλέγματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, αφού απαλλοτριώνει τις δυνατότητες των ανθρώπων να δράσουν δημιουργικά και απελευθερωτικά.

Με βάση το δεδομένο πως οι αναρχικές απόψεις και πρακτικές συμβάλλουν στην επαναοικειοποίηση από τους ανθρώπους των όρων ελευθερίας στην κατεύθυνση της αναρχίας, είναι επόμενο να βρίσκονται σε ανταγωνισμό με κάθε είδος και μορφή αντικατάστασης της πρωτοβουλίας, δημιουργικότητας κι οργανωμένης δράσης των ανθρώπων.

Η πρώτη εκδήλωση-συζήτηση της 2ας περιόδου του 4ου Κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης

Στο πλαίσιο των συζητήσεων της δευτέρας περιόδου του 4^ου κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης, την Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου, στις 6μμ θα πραγματοποιηθεί η συζήτηση  του πρώτου θέματος των προγραμματισμένων συζητήσεων αυτού του κύκλου.

Η συζήτηση  αφορά τον ένοπλο μετεμφυλιακό αγώνα στην Ισπανία, στον οποίο καθοριστική ήταν η παρουσία και συμβολή του Φ. Σαμπατέ.

AVANTI RAGAZZI KOMMUNISTA…

«Δεν μπορούμε προς το παρόν να νικήσουμε την κυβέρνηση που υπάρχει ίσως να μην μπορέσουμε ούτε κι αύριο να εμποδίσουμε μιαν άλλη κυβέρνηση να ξεπροβάλλει από τα ερείπια της τωρινής· αυτό, όμως, δεν μας εμποδίζει σήμερα, όπως δεν θα μας εμποδίσει ούτε κι αύριο, να πολεμούμε την οποιαδήποτε κυβέρνηση, με την άρνησή μας να υποταχθούμε στον νόμο όποτε μπορούμε και αντιτάσσοντας την βία στην βία. Κάθε φορά που περιορίζεται η εξουσία, κάθε φορά που κατακτιέται μεγαλύτερη ελευθερία και δεν ζητιανεύεται, έχει γίνει ένα βήμα στον δρόμο για την αναρχία. Το ίδιο γίνεται και κάθε φορά που βλέπουμε την κυβέρνηση σαν εχθρό με τον οποίο δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε ανακωχή, αφού έχουμε πια πειστεί για καλά ότι δεν μπορούν να περιοριστούν τα δεινά που αυτή προκαλεί παρά μόνο αν περιοριστούν οι δικαιοδοσίες κι η δύναμή της και όχι αν μεγαλώνει ο αριθμός των κυβερνώντων ούτε αν αυτοί εκλέγονται από τους ίδιους τους κυβερνώμενους». (Ε. Μαλατέστα, Στον Δρόμο για την Αναρχία)

Πολλές φορές οι αναρχικοί λαθεύουμε θεωρώντας ότι είναι περιττή η ενασχόληση με ορισμένες «αυτονόητες» θεμελιακές αρχές μας, ανούσια, ξεπερασμένη ή έστω άκαιρη, ιδιαίτερα, όταν γεγονότα ή εξελίξεις «τρέχουν». Τότε η άδολη ή σκόπιμη βιασύνη φαίνεται να βοηθά ώστε να καλυφθούν πρακτικές ανάγκες, που επιβάλλει η λεγόμενη επικαιρότητα. Σύντομα, βέβαια, τα προβλήματα κάνουν την εμφάνισή τους.

Οι ισλαμιστές του σήμερα στο ρόλο των κομμουνιστών του χθες

Ο τίτλος φαίνεται κατ’ αρχάς παράξενος. Ποιά μπορεί να είναι η σχέση της δράσης των κομμουνιστών των προηγούμενων δεκαετιών με τις σημερινές προθέσεις των ισλαμιστών, το φόβητρο των οποίων προβάλλεται εσχάτως ενισχυμένο πάνω από την Ευρώπη;

Δεν αναζητούμε συσχετίσεις στο επίπεδο των ιδεών ή των πεποιθήσεων του καθενός. Στην παγκόσμια γεωπολιτική οι ιδέες κατασκευάζονται, ανακατασκευάζονται και προσαρμόζονται για να κινούν τον κόσμο προς τις επιθυμητές κατευθύνσεις των όποιων σχεδιασμών. Το ερώτημα στο οποίο επικεντρωνόμαστε αφορά το ποιό είναι το γενικό πλαίσιο αυτών των σχεδιασμών και τί ρόλο παίζει η ανάδειξη, αναγνώριση και έντεχνη προώθηση του εκάστοτε «εχθρού». Μια από τις «υψηλές τέχνες» της πολιτικής είναι το να επιλέγεις τον εχθρό σου και σ’ αυτήν την «αλχημεία» επιδίδονται οι αναγνωρισμένοι ως «μάγοι» της διπλωματίας. Το να τον επιλέγεις σημαίνει και να τον προσαρμόζεις μέσω στοχευόμενων, αλλά μη ευδιάκριτων, πιέσεων ώστε να αποκτήσει τα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Ένας «εχθρός» με τα κατάλληλα χαρακτηριστικά είναι προέκταση του εαυτού σου και μάλιστα, εξαιρετικά χρήσιμη εφ’ όσον δεν είναι ευδιάκριτη από τους περισσότερους. Η «τέχνη» είναι, μέσω αυτού του «εχθρού», να ελέγξεις όλους τους υπόλοιπους εχθρούς σου.

Τρέξε ανθρωπάκο, τρέξε

 

Εγώ τρέχω, εσύ τρέχεις, αυτός τρέχει. Πολύ, περισσότερο, άπειρα. Να προλάβω, να προλάβεις, να προλάβει την ροή της πληροφορίας, σε όλη της την απροσμέτρητη ταχύτητα. Διάσπαση προσοχής, έλλειψη συγκέντρωσης, μη αφομείωση της πληροφορίας, διογκούμενη ανικανότητα της μετατροπής της σε γνώση. Ένας νέος Μεσαίωνας. Τότε οι πληροφορίες απειροελάχιστες, οπότε και η δυνατότητα αποκόμισης γνώσης ισχνή. Τώρα οι πληροφορίες αναρίθμητες, άρα και η δυνατότητα αποκόμισης γνώσης ισχνότερη. Αμφιβάλλετε; Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα. Ένα παιδί, μια απόχη, μια λίμνη. Αν η λίμνη περιέχει απειροελάχιστα ψάρια, το παιδί ή δεν θα πιάσει καθόλου ή, αν είναι ικανός ψαράς, θα πιάσει ένα ή ελάχιστα. Αν, όμως, η λίμνη είναι γεμάτη με κοπάδια ψαριών, τόσα πολλά που θα μπορούσες, ως σχήμα λόγου, «να βαδίσεις κι επάνω τους», κάθε φορά που το παιδί θα ανεβάζει την απόχη, θα είναι τόσο μεγάλο το βάρος της από τα ψάρια, που θα είναι, τις περισσότερες φορές, αδύνατο να τη σηκώσει.

Πόσο αντίθετη στη ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ είναι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;;;

Δημοσιεύουμε ένα κατατοπιστικό και, τρόπον τινά, προφητικό άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φύλλο 125, Μάρτιος 2013) πριν από 3,5 χρόνια.

Ακόμη και αν κάποιος δεν επιθυμεί να εντρυφήσει στην πολιτική οικονομία, δεν μπορεί να αποφύγει την έστω επιδερμική ενασχόληση με την γνωριμία των οικονομικών όρων. Και αυτό δεν αφορά μονάχα το έντονα τεχνο-οικονομικό σήμερα, αλλά έρχεται από παλιά, από τότε που ο Μάρξ στόχευε περισσότερο στην οικονομία και στο κεφάλαιο. Και προοδευτικά όλο και περισσότερο η οικονομική λογική διεισδύει στη ζωή των ανθρώπων, περισσότερες σελίδες με οικονομικά θέματα στις εφημερίδες, ρεπορτάζ στη τηλεόραση με συχνό φόντο τα τελευταία χρόνια τις μηχανές που κόβουν χρήμα. Οξύμωρο; Την χρονική περίοδο που όλο και περισσότερα κομμάτια του πληθυσμού φτωχοποιούνται, η τηλεόραση «ταΐζει» εκτυπωτικές μηχανές χρήματος. Από τους διαμορφωτές και χειραγωγούς της «κοινής γνώμης» τίποτα δεν αφήνεται στη τύχη, όλα σκηνοθετημένα με κάθε λεπτομέρεια. Βασικό μέρος της οικονομικής θεματολογίας καταλαμβάνει και στη παρούσα χρονική περίοδο η φορολογία. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού οι έκτακτες εισφορές των τελευταίων δύο χρόνων, τόσο στο μέγεθος τους όσο και στην ένταση τους αποτελούν μοναδικό παράδειγμα στην σύγχρονη ιστορία. Μόνο με τις έκτακτες εισφορές σε φεουδάρχες, αυτοκράτορες και αποικιοκράτες θα μπορούσε να συγκριθεί. Η φορολογία, εν τη γενέσει της, αποτελεί μια κρατική επιβολή. Δεν νοείται κράτος χωρίς φορολογία και ασφαλώς φορολογία χωρίς κράτος. Στα καθ’ ημάς, όμως, υπάρχει το οξύμωρο, να θεωρείται η Αριστερά ότι είναι ενάντια στους φόρους παρ’ ότι είναι κρατίστικη και ο νέο-φιλελευθερισμός να πιστώνεται ότι είναι υπέρ των φόρων παρ’ ότι λογίζεται ως αντι-κρατικός. Εδώ φυσικά διαμορφώνονται και οι σύγχρονες αντιφάσεις της εποχής μας, αφού οικονομικά θεωρητικά κείμενα ανατρέπονται στη πράξη λόγω του status που επικρατεί. Έτσι, στις ΗΠΑ όλο το οικονομικό και τραπεζικό κατεστημένο, το 2007, πίεζε το κράτος να «κόψει» χρήμα για να μην χρεωκοπήσουν οι τράπεζες και τα κατάφερε. Έτσι οι «αντι»-κρατιστές φιλελεύθεροι καπιταλιστές μετά χαράς υποδέχθηκαν το κρατικό παρεμβατισμό, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τα κείμενα των θεωρητικών τους. Δεν θέλουν το κράτος όταν μπλέκεται στα πόδια τους, το θέλουν όταν πρέπει να τους «εξυγιάνει», αυτό είναι το σύγχρονο απόφθεγμα τους. Δύο μέτρα και δυο σταθμά. Στην ΕΕ, δύο χρόνια αργότερα, το περίφημο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο ανατρέπεται άλλοτε σταδιακά και άλλοτε απότομα εφαρμόζοντας τις G8/G20 αποφάσεις τους. Μπορεί εδώ να μην «έκοψε» χρήμα, αλλά ως δομική επιλογή είχε και έχει να διασώσει το τραπεζικό σύστημα μεταφέροντας τη «λύση» δημοσιονομικά στους πολίτες.

Το σκοτεινό πρόσωπο του διεθνισμού

Αντιγράφουμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο «Κυβερνώντας τον Κόσμο – Η ιστορία μιας ιδέας» του Mark Mazower:

Στο τέλος του αιώνα (σημείωση: εννοεί τον 19^ο) μια ευρεία και συνεχώς αναπτυσσόμενη μελλοντολογική λογοτεχνία, μεγάλο μέρος της οποίας φανταζόταν επικείμενο πόλεμο στην Ευρώπη και στη συνέχεια στον κόσμο, είχε παραγάγει ένα πολύμορφο και συνεχώς μεταβαλλόμενο σύνολο πολύ διαφορετικών διεθνιστικών προβλέψεων. Καθώς η Ευρωπαϊκή Συμφωνία κατακερματίστηκε σε ανταγωνιστικά συστήματα συμμαχιών και οι κυβερνήσεις επέβαλλαν φόρους, για να χρηματοδοτηθούν μεγάλοι στρατοί κληρωτών, εξοπλισμένοι με όλο και πιο καταστροφική τεχνολογία, η λογοτεχνία συμβάδιζε με αυτές τις εξελίξεις και διεθνείς πολιτικές για το μέλλον διατυπώνονταν με ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες από ό,τι προηγουμένως.

Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα παρείχε ο Άγγλος δημοφιλής δημοσιογράφος σοσιαλιστικών τάσεων Τζώρτζ Γκρίφιθ, ο οποίος είχε επηρεάσει το νεαρό Χ.Τ. Γουέλς. Δείχνοντας τη σύνδεση ανάμεσα στη μυθοπλασία και την τεχνολογία, ο γιος του Γκρίφιθ, Άλαν, θα γινόταν μηχανικός και θα επινοούσε τον αεριωθούμενο κινητήρα αξονικής ροής της Rolls-Royce. Ο ίδιος ο Γκρίφιθ όχι μόνο έσπασε το ρεκόρ για την πραγματοποίηση του γύρου του κόσμου, αλλά το 1892, στο απόγειο της παγκόσμιας ιδεοληψίας με την αναρχική τρομοκρατία, έγραψε τον Άγγελο της επανάστασης, μια εντυπωσιακή φανταστική ιστορία. Είναι η ιστορία της Αδελφότητας της Ελευθερίας, μιας τρομοκρατικής ομάδας με επικεφαλής έναν ηλικιωμένο Ρωσοεβραίο και την όμορφη κόρη του Νατάσα. Όταν τα ευρωπαϊκά κράτη κατακερματίζονται σε έναν πόλεμο με δύο κύριες συμμαχίες, οι τρομοκράτες παίρνουν την εξουσία. Η δύναμή τους οφείλεται στο γεγονός ότι κατέχουν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας των πτήσεων (ο νεαρός που την επινόησε ερωτεύεται τη Νατάσα), και χάρη σε μια μαζική λαϊκή εξέγερση στην Αμερική, η οποία ανεβάζει στην εξουσία μια φιλική προς την Ουάσιγκτον κυβέρνηση, καταλήγουν να κατακτήσουν τον κόσμο, χρησιμοποιώντας αερόπλοια με τεράστια δύναμη καταστροφής, έχοντας πείσει ήδη τους Βρετανούς να συμπαραταχθούν με τους Αμερικανούς. Αερόπλοια, αναρχικοί, Αμερικανοί και οι αγαθοεργοί Βρετανοί είναι η κλασική σύνθεση των κύριων στοιχείων της διεθνιστικής φαντασίας των προαστίων του Λονδίνου στα τέλη του 19ου αιώνα.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΧΘΡΟΣ…

«Η μεγάλη οικονομική επιτυχία της Κίνας απαιτεί διαρκή υπομονή καθώς και την επίγνωση από την χώρα στο ότι όποιος βιάζεται στα πολιτικά θέματα σκοντάφτει στα κοινωνικά. Η καλύτερη πολιτική προοπτική για την Κίνα στο εγγύς μέλλον είναι να γίνει κύριος εταίρος της Αμερικής στο να συμπεριλάβει όλο εκείνο το παγκόσμιο χάος που εξαπλώνεται προς τα έξω (και προς τα βορειοανατολικά) από Μέση Ανατολή. Αν δεν αναχαιτιστεί, οι νότιες και ανατολικές περιοχές της Ρωσίας θα επηρεαστούν, όπως και τα δυτικά τμήματα της Κίνας. Οι στενότερες σχέσεις μεταξύ Κίνας και των νέων δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας, τα μεταβρετανικά μουσουλμανικά κράτη στην Νοτιοανατολική Ασία (κυρίως το Πακιστάν) και ειδικά το Ιράν (λόγω των στρατηγικών του προσόντων και της οικονομικής του σημασίας) είναι οι φυσικοί στόχοι της παγκόσμιας σινο-αμερικανικής συναντίληψης». Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, Προς μια παγκόσμια επανευθυγράμμιση

Στην Βρετανία το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος δείχνει την έξοδο από την ΕΕ.

Στην Τουρκία, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, μετά από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, ο αρμόδιος υπουργός εξωτερικών Τσαβούσογλου υπαινίσσεται σε δηλώσεις του ότι η στρατιωτική βάση του Ιντζιρλίκ, απ’ όπου επιχειρούν νατοϊκές δυνάμεις, μπορεί να διατεθεί και στις ρωσικές.

Αμερικανοί αξιωματούχοι σπεύδουν να βεβαιώσουν την επείγουσα ανάγκη μεταφοράς των πυρηνικών όπλων, που διαθέτουν στην συγκεκριμένη βάση πιθανόν στην Ρουμανία, όπου ουδέποτε είχαν εγκατασταθεί πυρηνικές κεφαλές και συγκεκριμένα στην ρουμανική βάση Ντεβέσελου, όπου ήδη έχει εγκατασταθεί αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ.

Σημειωτέον ότι οι τουρκικές αρχές συνέλαβαν τον διοικητή της βάσης του Ιντζιρλίκ, κατηγορώντας τον ότι διατηρούσε σχέσεις με τους πραξικοπηματίες, ενώ λόγω των γεγονότων οι ΗΠΑ δεν είχαν πρόσκαιρα πρόσβαση στις εγκαταστάσεις, όπου βρίσκονται, σύμφωνα με δημοσιεύματα, δεκάδες πυρηνικές μονάδες.

4ος Κύκλος συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας (2η περίοδος)

Οι συζητήσεις της 2ας περιόδου του 4ου κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας θα γίνουν στον χώρο της οδού Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο)

Παραμύθι χωρίς τέλος: Οι διαστάσεις του ευρωπαϊσμού ανά τους αιώνες

Ποιές είναι οι διαστάσεις, που συνθέτουν τη σύγχρονη Ευρώπη; Ποιες συνθήκες του παρελθόντος την ανήγαγαν σε ιστορική αναγκαιότητα; Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι δυνατό να εξαντληθούν σε ένα σύντομο κείμενο σαν αυτό. Ωστόσο, μπορούμε να θίξουμε έστω κάποιες βασικές παραμέτρους, που επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν την σύγχρονη αντίληψη για την Ευρώπη.

Η έννοιά της είναι ετεροκαθοριζόμενη, καθώς προέκυψε κυρίως ως σχέση με τον ισλαμικό κόσμο. Εμφανίζεται ουσιαστικά τον 7ο αι., ταυτόχρονα με την εμφάνιση, δηλαδή, του Ισλάμ ως ενοποιητικής δύναμης της Ανατολής. Οπότε, η Ευρώπη προσδιορίζεται ως Δύση. Αντίστοιχες δυνάμεις, βέβαια, είχαν προκύψει ήδη στην αρχαιότητα (με τους περσικούς πολέμους για παράδειγμα), αλλά η γεωγραφική και νοηματική της διάσταση, όπως νοείται σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι γεννιέται με το αντίβαρο της Ανατολής. Στην αρχαιότητα, μάλιστα, ως τα ρωμαϊκά χρόνια, υπήρχε κυρίως ο διαχωρισμός στον άξονα Βορρά-Νότου. Η θρησκεία και κυρίως τα πολιτιστικά στοιχεία διαμόρφωσαν την ευρωπαϊκή ιδέα από τον Μεσαίωνα και δώθε.

Μια διαφορετική συζήτηση για τις δυνατότητες της καλλιέργειας της γης στον ελλαδικό χώρο: το παράδειγμα του Α. και της Β.

Είμαστε βέβαιοι πως η αλήθεια, για κάθε πολυσχιδές ή απλό ζήτημα δεν αποτελεί το τέλος ενός δρόμου που μπορεί κάποιος να διαβεί μέσα από μανιχαϊστικές ή άλλου τύπου στείρες προσεγγίσεις. Μ’ άλλα λόγια, θεωρούμε πως οι αναρχικοί οφείλουν να εξετάζουν κάθε δοσμένη πληροφορία για όλα τα ζητήματα που άπτονται εγγενώς της κίνησης προς την απόλυτη ελευθερία, της ίδιας της Αναρχίας. Μια τέτοια προσπάθεια, φυσικά, οφείλει να στέκεται μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, όπως κι άλλα πολιτικά στεγανά που, πολλές φορές, δεν επιτρέπουν στους καλοπροαίρετα ενδιαφερομένους να δουν με σφαιρικότητα ζητήματα και καταστάσεις. Κοντολογίς είναι θεμελιώδους σημασίας να παρατηρούμε, να επεξεργαζόμαστε και, βεβαίως, αν κρίνουμε απαραίτητο, να παρουσιάζουμε μέσα από τον δημόσια γραπτό λόγο μας απόψεις για την ίδια την ζωή. Πολλές απ’ αυτές, αν και δεν είναι αναρχικές, εν τούτοις φέρουν μέσα τους σπέρματα ελευθερίας κι –αν μη τι άλλο– μια πραγματική τριβή με όσα οι περισσότεροι από μας προσεγγίζουν, είτε εντελώς θεωρητικά είτε καταφανώς επιδερμικά.

Δεν θεωρούμε σε καμιά περίπτωση, φυσικά, πως το τάδε ή το δείνα επάγγελμα μπορεί να αποτελέσει παράλληλα και στοιχείο κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα· όσο υπάρχει κράτος, κανείς δεν θα είναι ελεύθερος. Ωστόσο πέρα από το αυτονόητο, είναι σημαντικό να παρατηρούμε με ενδιαφέρον προσπάθειες ανθρώπων στην προσωπική τους ιδιώτευση, ιδιαίτερα όταν αυτές είναι κοντά σε έναν φυσικότερο τρόπο ζωής κι όταν συνειδητά επιχειρούν να αφήσουν το κράτος, το κατά δύναμιν, έξω από την ουσία τους. Μ’ αυτή τη λογική, βρήκαμε και συζητήσαμε με κάποιους που επέλεξαν να ζήσουν πιο κοντά στον φυσικό τρόπο ζωής, χωρίς να θέλουν να υλοποιήσουν μια νέα επιχειρηματική ιδέα, δίνοντας συνεντεύξεις σε περιοδικά και, χωρίς να επιδιώκουν μία νέα επιτυχία, πλουτίζοντας απ’ την ανάγκη του κόσμου να τραφεί κάπως καλύτερα. Με ευαισθησία και πολλή προσωπική δουλειά κι ευθύνη, δουλεύουν τη γη με ελάχιστα εργαλεία και ζώα, αναζητώντας τους καλύτερους δυνατούς σπόρους, χωρίς να χρειάζονται την κρατική πιστοποίηση, για να επιβεβαιώσει την εντιμότητα και την αγάπη τους για τη γη. Μάλιστα, πουλούν τα προϊόντα τους στις τοπικές λαϊκές αγορές με τιμές ελάχιστα υψηλότερες των συμβατικών γεωργικών προϊόντων.

Ο ΠΙΣΤΟΤΕΡΟΣ ΥΠHΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ….

Πριν ακριβώς από δύο χρόνια στις 9-9-2014 με αφορμή την παρουσία του μεγάλου ηγέτη Τσίπρα στην σύνοδο του Ιδρύματος Αμπροζέτι στο Κόμο τα σχόλια στα ΜΜΕ «έδιναν και έπαιρναν» (…κυριολεκτικά):

«Με μία σαφή δήλωσή του, στον απόηχο της παρουσίας του στο συνέδριο του Ιδρύματος Αμπροσέτι στην Ιταλία το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας επιβεβαίωσε την μεγάλη στροφή που έχει επιδιώξει τους τελευταίους μήνες: η Ευρώπη δεν πρέπει πλέον να φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι το επιστέγασμα της πλέον πρόσφατης παρουσίας του κ. Τσίπρα σε ένα διεθνές φόρουμ […] Σήμερα ο κ. Τσίπρας είναι επίσημος συνομιλητής της ευρωπαϊκής ελίτ, και το μόνο που διαπιστώνεται είναι μία τάση αντιπαράθεσης για την ορθότητα ή μη της ακολουθούμενης πολιτικής. Αντίστοιχο κλίμα διαπιστώνεται και στους χώρους του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, όπου οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζονται ως εκφραστές μίας απειλής, αλλά επιδιώκουν να κτίσουν το προφίλ μίας νέας ευρωπαϊκής αριστεράς. Στην περίπτωση δε του πρόσφατου Συνεδρίου στο Κόμο, όπου παρέστη ο κ. Τσίπρας, η ιδιαιτερότητα έχει μάλλον περισσότερη σημασία. Συγκεντρωμένοι εκεί ήταν πολλοί από τους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής ελίτ, αλλά κατά κύριο λόγο δύο πρώην πρωθυπουργοί της Ιταλίας, σε μία ιδιαιτέρως κρίσιμη περίοδο: οι Μάριο Μόντι και Ενρίκο Λέτα. […] Σύμφωνα με κάποιες πηγές και παρόλο που οι δύο άνδρες κινούνται σε διαφορετικό πολιτικό χώρο, ο σημερινός πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, δεν παρακολουθεί αδιάφορος τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Κάποιοι μάλιστα αφήνουν να διαρρεύσει, ότι σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να κερδίσει εκλογές στην Ελλάδα και σχηματίσει κυβέρνηση, ο κ. Ρέντσι θα επιδιώξει με κάθε τρόπο να αξιοποιήσει την ευκαιρία ώστε να επιχειρηματολογήσει υπέρ μίας στροφής στην ακολουθούμενη πολιτική στην Ένωση» (Α. Κωβαίος, Το Βήμα).

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΥΠΕΡΤΡΟΦΩΝ

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στα ράφια ορισμένων σούπερ μάρκετ και των ειδικών καταστημάτων με βιολογικά τρόφιμα διάφορες τροφές εισαγωγής, σε μικρές συσκευασίες, με τσουχτερή τιμή και με τον εντυπωσιακό τίτλο στην ετικέτα: υπερ-τροφή ή αγγλιστί super food.

Κάποιες υπερτροφές μάς ηχούν πιο γνώριμες, όπως κάποια βασικά εξωτικά λαχανικά και φρούτα που ήδη εισάγονται εδώ και χρόνια (αβοκάντο, ανανάς, παπάγια κτλ) και έχουν ενταχθεί με άλλη μορφή ήδη στην διατροφή μας (η ωμή σκόνη κακάο, το έλαιο ή γάλα καρύδας), είτε επειδή ευδοκιμούσαν ή ευδοκιμούν και εδώ, όπως το λινάρι (λιναρόσποροι), η πικραλίδα, το σιταρόχορτο, η αλόη κ.τ.λ., είτε επειδή μέσω του εμπορίου ερχόντουσαν από παλιά εδώ, όπως διάφορα μπαχαρικά (κουρκουμάς, τζίντζερ, η πραγματική κανέλλα) ή τα τσάϊ των Ινδιών… Άλλες υπερτροφές μάς είναι πλέον γνώριμες λόγω της μεγάλης διαφημιστικής καμπάνιας που έγινε για αυτές (γκότζι μπέρι, σπιρουλίνα κ.ά.), ενώ άλλες μας είναι λιγότερο γνωστές όπως: η ρίζα μάκας, οι σπόροι chia, τα μούρα camu camu, τα lingonberries (μικρά κόκκινα μούρα), το maqui berry (προφέρεται mah-key), ο σαμπούκος ο μέλας (elderberry), το pitaya ή φρούτο του δράκου, το ραμπουτάν (φρούτο κι αυτό), ο καρπός του μπαομπάμπ, η κομπούχα (μύκητας), τα φασόλια mung, τα φύκια (kelp, seaweed, χλωρέλλα), οι σπόροι κάνναβης, η κινόα (θάμνος, ψευδο-δημητριακό), το λαχανικό κέιλ, το μέλι μανούκας, το βότανο ginko biloba… Μέχρι και την χλωροφύλλη έβαλαν στο μπουκάλι.

Εκδυτικισμός: Μια παλιά συνταγή σε νέα συσκευασία

Τον Ιούλιο του 1942, επτά μήνες αφ’ ότου οι Ιάπωνες βομβάρδισαν τον αμερικανικό στόλο στο Πέρλ Χάρμπορ, μερικοί διακεκριμένοι ιάπωνες ακαδημαϊκοί συναντήθηκαν στο Κυότο στα πλαίσια ενός συνεδρίου, με τίτλο: «Πώς να υπερβούμε το μοντέρνο;». Ένας από τους συνέδρους, ο Χαγιάσι Φουσάο, πρώην μαρξιστής που εξελίχθηκε σε εθνικιστή, έγραψε ότι η επίθεση ενάντια στη Δύση τον είχε ενθουσιάσει. Κάποιος υποστήριξε ότι ο εκδυτικισμός έμοιαζε με επιδημία που είχε προσβάλει την ιαπωνική ψυχή. Πολλά ειπώθηκαν σχετικά με την βλαβερή εξειδίκευση της γνώσης, που είχε θρυμματίσει την ολότητα του ανατολικού πνευματικού πολιτισμού. Πολλά από αυτά δίδονταν μέσα από μια καθαρά εθνικιστική σκοπιά της ιαπωνικής αυτοκρατορικής τάξης, αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι για τους ασιάτες εκείνη την εποχή, η «Δύση» ταυτιζόταν με την «αποικιοκρατία».

Του ξεροκόμματου ο χαρτογιακάς

Προφανώς και δεν πρόκειται για κάποιου είδους βαθυστόχαστη αλήθεια, το γεγονός ότι κάθε επαγγελματική επιχείρηση που δεν σερβίρει screwdrivers (on the rocks ή άνευ), πιτόγυρα ή κρέπες, στο εν Ελλάδι περιχαρές τρελλοκομείο, διατηρεί στα φανερά γουρουνάκι-κουμπαρά, δια αποταμίευσιν οβολών για το (φτου κακά!) απευκτέο λουκέτο. Παρ’ όλα αυτά, το κομμάτι της νεολαίας που επιλέγει σπουδές μάνατζερ, διοίκησης επιχειρήσεων, ψυχολογίας (με ειδίκευση στην διαχείριση(!) εργατικού δυναμικού) κι άλλες, που οδηγούν σε συναφή χρήσιμα «επαγγέλματα», ακόμη και στις μέρες μας, είναι ουδόλως ευκαταφρόνητο. Θα μπορούσε να πει κάποιος, ελαφρά τη καρδία, «μα τι διάολο έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί;». Η απάντηση, ωστόσο, είναι πιο απλή απ’ ό,τι ίσως φανταζόμαστε. Αυτό που έχουν, λοιπόν, «στο μυαλό τους» είναι ο,τιδήποτε, εδώ και περίπου δυόμιση δεκαετίες, τούς «φύτεψε» μ’ «εκσυγχρονιστικό» ταραταζούμ στο μυαλό η εξουσία. Εν ολίγοις, στα χωράφια πηγαίνει «ο Αλβανός», υδραυλικός και σοβατζής θα γίνει «ο Ρωσοπόντιος» και πάει (κ)λέγοντας.

Αχ, αυτή η Ιστορία

«Είναι ώρα να προχωρήσουμε σε αλλαγές και στα προγράμματα σπουδών της Ιστορίας».(Ν. Φίλης)

Με αφορμή την ανωτέρω δήλωση του εκτελούντα χρέη υπουργού παιδείας, που συμπληρώνεται από την πρόθεση διδασκαλίας στα σχολεία των γεγονότων του εμφυλίου (πολιτικού) πολέμου, δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 60, Απρίλιος 2007.

[…] […] Η κατά παραγγελία συγγραφή βιβλίων είναι ένα σταθερό χαρακτηριστικό. Γιατί αυτό που επιδιώκεται είναι η εμφύτευση, στους νέους ανθρώπους, γνώσεων, προκειμένου μετά να χρησιμοποιηθούν αυτοί σαν εργαλεία διατήρησης ενός μόνιμα απλωμένου ψεύδους. Κι αυτό εμφανίζεται πλέον ως μία αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Ποιος, αλήθεια, θυμάται πως εγκαθιδρύθηκε πάνω στην ανθρωπότητα η εξουσία;

Κι όμως, μέσα στα βιβλία των ειδικών δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να ανακαλύψει με ποιους τρόπους επιβλήθηκε η συγκροτημένη εξουσία πάνω στους ανθρώπους και τα κοινωνικά σύνολα.

Σαφέστατα αναφέρουν πως το κράτος καθιερώθηκε με την πολύμορφη χρήση της βίας. «Το κράτος είναι προϊόν της βίας και διατηρείται δια τη βίας».[1]

Το ΚΥΣΟΙΠ και οι αριστεροί καριερίστες

Όταν στα μέσα Μαΐου διαβάσαμε στον Τύπο ότι τα πρώτα 42 επιχειρηματικά σχέδια εγκρίθηκαν από το ΚΥΣΟΙΠ νιώσαμε μια πρώτη μικρή έκπληξη. Στα σχέδια φιγουράριζαν πρώτες-πρώτες τομείς και εταιρείες που για χρόνια νέμονται τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Και που με τη νέα κυβέρνηση είναι οι πρώτοι που έχουν να λαμβάνουν από το λεγόμενο «πακέτο Γιουνκέρ». Εάν περισσέψει τίποτα θα πάρουν και οι υπόλοιποι κάτιτις. Το ΚΥΣΟΙΠ είναι το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής στο οποίο μετέχουν ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης ως Πρόεδρος, οι Υπουργοί Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, Οικονομικών, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, καθώς και ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών, αρμόδιος για θέματα Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, ως μέλη. Οι αρμοδιότητές του περιλαμβάνουν τον συντονισμό, την προώθηση και την υλοποίηση του οικονομικού προγράμματος, τις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος καθώς και τα θέματα ανταγωνισμού και ελέγχου της αγοράς, όπως και την επεξεργασία και διαμόρφωση των στρατηγικών της κυβέρνησης για τη διαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους.

«Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο…»

Μια αρκετά διαδεδομένη φενάκη που πλασάρεται από κανάλια, εφημερίδες και ραδιόφωνα σε περιόδους που κυριαρχούν τα λεγόμενα «σκάνδαλα» και στην προκειμένη ο βόθρος που αναδύεται από τα γκαγκστερικά κυκλώματα δικαστών, κληρικών, σωματέμπορων, πρεζέμπορων και πρακτόρων, είναι και μια τάση ενοχοποίησης της… κοινωνίας με το παιδιαρίστικο, αφελές και πρόστυχο ψέμα ότι… φταίει η κοινωνία που έχει τέτοιους δικαστές, φταίει η κοινωνία που έχει τέτοιους παπάδες (άλλες φορές το λένε για τους πολιτικούς και ούτω καθ’ εξής)! Λες και η κοινωνία διάλεξε την ύπαρξη αυτών των σωμάτων, που αιώνες τώρα βασανίζουν, βιάζουν συνειδήσεις και κορμιά, εξευτελίζουν ανθρώπους και καταρρακώνουν την ανθρώπινη προσωπικότητα! Γι’ αυτά, μας πληροφορούν οι αξιότιμοι αναλυτές και κοινωνιολόγοι και ο κάθε άσχετος που βγαίνει και μιλάει, ότι φταίμε εμείς οι ίδιοι! Τι να εννοούν άραγε; Ότι φταίμε εμείς οι ίδιοι που η κτηνωδία τους τούς οδηγεί να απαγάγουν π.χ. ανήλικα παιδιά για να γίνουν βορά στις σεξουαλικές τους διαστροφές, να συνεννοούνται πως δεν θα φυλακιστεί κανένας πρεζέμπορος (γιατί όλοι δικά τους παιδιά είναι), και για όλα αυτά φταίμε εμείς (η κοινωνία; -όσο ευρεία κι αν είναι η έννοια);

Αγάπη και Αναρχία

Είναι πράγματι περίεργο, πώς τρεις από τις πιο συχνές και καίριες λέξεις τής Ελληνικής σε μεγάλη χρήση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι λέξεις αγαπώ/αγάπη, φιλώ/φίλος και έρωτας, παραμένουν άγνωστες ως προς την ετυμολογική τους προέλευση.
Το ρήμα ἀγαπῶ (από το οποίο παρήχθη το ουσιαστικό ἀγάπη, μόλις τον 3ο αιώνα π.Χ.), μολονότι απαντά ήδη στον Όμηρο (Οδ. Ψ 214 «οὕνεκά σ’ οὐ τό πρῶτον, ἐπεì εἶδον, ὧδ’ ἀγάπησα») και χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλη έκταση σε όλη την αρχαιότητα φθάνοντας μέχρι σήμερα (πβ. λ.χ. Πλάτωνος Πολιτεία 330c «ὥσπερ γάρ οἱ ποιηταì τά αὑτῶν ποιήματα καì οἱ πατέρες τούς παῖδας ἀγαπῶσι»), δεν μάς είναι ακόμη γνωστή η ετυμολογική του προέλευση. Χαρακτηρίζεται στα ειδικά λεξικά ως «αγνώστου ετύμου». Μία ετυμολογική υπόθεση (τού 1991) που δέχεται τελευταία στο ετυμολογικό του Λεξικό τής Αρχαίας Ελληνικής ο Robert Beekes είναι: ἀγαπῶ < ἄγα(ν) «πολύ» + πᾶ- «προστατεύω» (από μια ρίζα *pa- «προστατεύω»), ήτοι από μια αρχική σημασία «προστατεύω πολύ».
Άγνωστη –αξίζει να σημειωθεί– θεωρείται και η ετυμολογία τού συνώνυμου ρήματος φιλῶ (παράγωγο τού φίλος) που είναι η κατεξοχήν λέξη που σήμαινε «αγαπώ» στην αρχαία ήδη από τον Όμηρο ( πβ. Ιλ. Θ 343 «ὅς τις ἀνήρ ἀγαθός…τήν αὐτοῦ φιλέει [ενν. γυναῖκα] καì κήδεται ὡς καì ἐγώ τή ἐκ θυμοῦ φίλεον») και που εξελίχθηκε στη σημερινή σημασία «ασπάζομαι, δίνω φιλί» (τη σημασία αυτή την είχε –παράλληλα προς τη σημασία τού «αγαπώ»– ήδη στα μετά τον Όμηρο χρόνια: «φιλούν στο στόμα» έναντι «φιλούν στα μάγουλα» παραδίδει ο Ηρόδοτος «φιλέονται τοῖσι στόμασι»– «τάς παρειάς φιλέονται»). Για τη λέξη υπάρχει μια ετυμολογική υπόθεση που τη συνδέει με μια ρίζα, που θα έδινε ως αρχική για τη λέξη φίλος, απ’ όπου προέρχεται το φιλῶ, τη σημασία «αυτὀς που βρίσκεται κοντά».
Και ο ἔρωτας (αρχ. ἔρως, ἔρωτος) που παράγεται από το πολύχρηστο, στην αρχαία, ρήμα ἔραμαι «ερωτεύομαι, αγαπώ με πάθος» (που έδωσε και τα ἐραστής, ἐράσμιος, ἀνέραστος, Ἐρατώ) μάς είναι ετυμολογικά επίσης άγνωστος. Τόσο που ο ετυμολόγος Beekes διερωτάται μήπως το ἔραμαι είναι προελληνική λέξη!  (Γιώργος Μπαμπινιώτης, Ετυμοπερίεργα)

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το φύλλο 163 της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου 2016, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.

Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ …MIA ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ!!!

Mε με­γά­λη(;) έκ­πλη­ξη και α­νη­συ­χί­α υ­πο­δέ­χθη­καν τα ΜΜΕ την εί­δη­ση για την βλα­βε­ρό­τη­τα του πό­σι­μου νε­ρού στην υ­γεί­α των αν­θρώ­πων. Έ­ρευ­νες του Π.Ο.Υ. (πα­γκό­σμιος ορ­γα­νι­σμός υ­γεί­ας) και με­λέ­τες εγ­χώ­ριων ε­ρευ­νη­τών πα­ρου­σιά­στη­καν αρ­χι­κά με μια δό­ση πα­νι­κού και αρ­γό­τε­ρα κα­θη­συ­χα­σμού. Α­πό ό­τι φαί­νε­ται αυ­τή, α­πο­τε­λεί τη πά­για και ε­σκεμ­μέ­νη, τα­κτι­κή των δη­μο­σιο­γρά­φων για θέ­μα­τα δια­τρο­φής, πε­ρι­βάλ­λο­ντος και υ­γεί­ας. Τη συ­να­ντή­σα­με στις διο­ξί­νες, στα κο­τό­που­λα, στις τρε­λές α­γε­λά­δες…που για ε­βδο­μά­δες πα­νι­κό­βαλ­λαν α­σύ­στο­λα και με­τά ά­κρα του τά­φου σιω­πή. Ο οι­κο-πα­νι­κός πολ­λές φο­ρές, φαί­νε­ται να λει­τουρ­γεί σαν βαλ­βί­δα α­πο­συ­μπί­ε­σης τρε­χό­ντων κοι­νω­νι­κών ζη­τη­μά­των που εί­ναι α­νοι­χτά. Α­πο­τε­λεί μέ­ρος της θε­α­μα­τι­κο­ποί­η­σης της εί­δη­σης που με­τά α­πό έ­να γε­ρό overdose, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι τη­λε­θε­α­τές/α­να­γνώ­στες δεν α­ντέ­χουν άλ­λη ε­ξει­δι­κευ­μέ­νη ε­νη­μέ­ρω­ση α­πό «ε­πι­στή­μο­νες». Ε­πί πλέ­ον, η προ­σέγ­γι­ση α­πό τα ΜΜΕ έ­χει τέ­τοια μορ­φή που ο­δη­γεί στη πα­ραί­τη­ση, α­φού πα­ρου­σιά­ζο­νται συ­νή­θως οι συ­νέ­πειες χω­ρίς κα­μί­α εμ­βά­θυν­ση στις γε­νε­σιουρ­γές αι­τί­ες. Ό­χι, φυ­σι­κά πως α­να­μέ­νου­με κά­τι δια­φο­ρε­τι­κό α­πό τα μμε και την πλειο­ψη­φία των κα­θη­γη­τών. Διό­τι δεν έ­χει και με­γά­λη α­ξί­α να πραγ­μα­το­ποιού­νται έ­ρευ­νες και με­λέ­τες που α­πο­δει­κνύ­ουν για πα­ρά­δειγ­μα, τη βλα­βε­ρό­τη­τα των φυ­το­φαρ­μά­κων στη φύ­ση ή τις συ­νέ­πειες των δια­τρο­φι­κών σκαν­δά­λων, ό­ταν δεν α­να­δει­κνύ­ε­ται ο μη­χα­νι­σμός που τα δη­μιουρ­γεί και τα α­να­πα­ρά­γει. Που φυ­σι­κά δεν εί­ναι άλ­λος α­πό τον ε­ξου­σια­στι­κό και εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό τρό­πο πα­ρα­γω­γής και ορ­γά­νω­σης της κοι­νω­νί­ας.

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

«Στο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα πα­ρα­γω­γής, ό­λα εί­ναι α­ντα­γω­νι­σμός, α­γώ­νας: α­κα­τά­παυ­στος α­γώ­νας που γί­νε­ται με­τα­ξύ κα­πι­τα­λι­στών, με­τα­ξύ ερ­γα­τών και με­τα­ξύ ερ­γα­τών και κα­πι­τα­λι­στών. Α­γώ­νας με­τα­ξύ αν­θρώ­πων, πε­ρι­φε­ρειών, ε­θνών. Εί­ναι έ­νας α­δυ­σώ­πη­τος πό­λε­μος, στον ο­ποί­ο ο θά­να­τος του ε­νός εί­ναι η ζω­ή του άλ­λου». Κ. Κα­φιέ­ρο

Ο α­ντα­γω­νι­σμός α­πο­τε­λεί κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη του κα­πι­τα­λι­σμού. Εί­ναι έ­να βα­σι­κό συ­στα­τι­κό στοι­χεί­ο χω­ρίς το ο­ποί­ο η ύ­παρ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού δε νο­εί­ται καν και σαν τέ­τοιο δια­πο­τί­ζει τις κοι­νω­νί­ες. Υ­πό αυ­τό το πρί­σμα, το πνεύ­μα του α­ντα­γω­νι­σμού φτά­νει να έ­χει α­να­χθεί και σε δο­μι­κό στοι­χεί­ο της ε­πι­κρα­τού­σας ι­δε­ο­λο­γί­ας και κοι­νω­νι­κής πρα­κτι­κής, δια­πο­τί­ζο­ντας τα με­μο­νω­μέ­να ά­το­μα. Πα­ρα­κά­τω, θα προ­σπα­θή­σου­με να ψη­λα­φί­σου­με την φύ­ση του α­ντα­γω­νι­σμού κα­θώς και το πώς πραγ­μα­το­ποιού­νται τα πα­ρα­πά­νω.

Ξε­κι­νώ­ντας αυ­τή την ψη­λά­φη­ση, ο­φεί­λου­με να κά­νου­με μια «ι­στο­ρι­κή» α­να­δρο­μή. Η έν­νοια του α­ντα­γω­νι­σμού, λοι­πόν, ει­σά­γε­ται για πρώ­τη φο­ρά α­πό -ποιόν άλ­λο;- τον «πα­τέ­ρα του κα­πι­τα­λι­σμού» A.Smith. Ο Smith, πρώ­τος ο­ριο­θε­τεί το σύ­στη­μα της οι­κο­νο­μί­ας της α­γο­ράς του ο­ποί­ου βά­ση εί­ναι το α­το­μι­κό συμ­φέ­ρον. Λέ­ει, μά­λι­στα, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «το γεύ­μα μας δεν μας το προ­σφέ­ρει η φι­λαν­θρω­πί­α του κρε­ο­πώ­λη, του ζυ­θο­ποιού ή του αρ­το­ποιού αλ­λά η ε­πι­δί­ω­ξη του προ­σω­πι­κού τους συμ­φέ­ρο­ντος».

Ο καναλάρχης Παππάς, οι τηλεοπτικές άδειες και οι αριστερές «άκρες» στην μαφία των λευκών «αριστερών» κολάρων…

«Όταν το 1986 το όνομα του εμφανίστηκε μεταξύ των πέντε μετόχων της εφημερίδας «Πρώτη», όλοι αναζητούσαν να μάθουν από πού κρατά η σκούφια του, και πως προέκυψε ως μέτοχος στην απογευματινή εφημερίδα του ΚΚΕ. Μόλις κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι κουμπάρος του ήταν ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ ο Χαρίλαος Φλωράκης –Καρδιτσιώτες και οι δύο– η απορία λύθηκε αμέσως. Ήταν ο έμπιστος άνθρωπος του τότε πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ, το οποίο ελεγχόταν από τους ανανεωτικούς. Τον πρώτο λόγο τον είχε ο Μίμης Ανδρουλάκης, το αγαπημένο παιδί του Χαρίλαου. Και στην «Πρώτη» φυσικά συνεπικουρούμενος από τον αντ’ αυτού Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ο κ. Καλογρίτσας υπηρέτησε με συνέπεια και τα δύο πολιτικά σχέδια τα οποία κλήθηκε να υπηρετήσει η συγκεκριμένη εφημερίδα. Το πρώτο ήταν η δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς, ενώ ύστερα από τις δημοτικές εκλογές του 1986, όπου στον δεύτερο γύρο το ΚΚΕ δεν στήριξε τους συνδυασμούς του Πασοκ και η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη εξέλεξε τους δημάρχους στους τρεις μεγαλύτερους δήμους της χώρας, τέθηκε σε εφαρμογή το σενάριο «συγκυβέρνηση». Αυτό δηλαδή που είδαμε το καλοκαίρι του 1989» (Το Βήμα της Κυριακής, 10-7-2016).

ΤΟΣΚΑΣ: ΕΧΩ ΚΑΛΕΣΕΙ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΑΠΟ ΕΞΑΡΧΕΙΑ […] ΟΧΙ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ…

Αφού ανέτειλε η μετά-Χαμπίμι εποχή στην περιοχή των Εξαρχείων, ακολούθησε το νέο «πλήγμα» σε καρτέλ ναρκωτικών μετά από την επιχείρηση εξάρθρωσης, που σύμφωνα με τον Τόσκα είχε 30 χρόνια να επιχειρηθεί. Επ’ ευκαιρία της σημαντικής αυτής επιτυχίας, αλλά και της προφανώς συμπτωματικής (όπως διαβεβαίωσε ο υπουργός δημόσιας τάξης) ταυτόχρονης δράσης των κατασταλτικών δυνάμεων με εκείνη των ένοπλων ή μη πολιτοφυλακών έγιναν και ορισμένες σημαντικές δηλώσεις.

Έτσι, ο Τόσκας διαβεβαίωσε πως «ανεχόμαστε την άλλη άποψη αρκεί να μην υπερβαίνει κόκκινες γραμμές, να μην γίνονται αυθαιρεσίες και υπερβολές», προχώρησε μάλιστα στην έκδοση κινηματικών οδηγιών, επισημαίνοντας στους «αντιεξουσιαστές» ότι «το ζητούμενο δεν είναι να κλείνονται στους τοίχους ενός σπιτιού και να εκφράζουν τους προβληματισμούς τους, αλλά μέσα σε ένα ανοικτό μαζικό κίνημα».

ΜΩΡΕ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗΣ…

«Κατάργηση κάθε αυτοδιοίκητου των σωμάτων ασφαλείας. Υπαγωγή τους στον έλεγχο των μαζικών οργανώσεων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας και μετατροπή τους σε πολιτοφυλακές, με εκ περιτροπής συμμετοχή σε αυτές επίλεκτων μελών των μαζικών εργατικών οργανώσεων και της νεολαίας. Καθορισμός του προγράμματος εκπαίδευσής τους από εκλεγμένη επιτροπή εκπροσώπων από τις μαζικές οργανώσεις» (Προτάσεις που κατατέθηκαν στο συνέδριο Συριζα-ΕΚΜ, Ιούλιος 2013).

Ο μικρός είχε αράξει σ’ ένα παγκάκι στον λόφο του Στρέφη και με έναν «κολλητό», όπως συνήθιζαν, έπιναν έναν (λέμε τώρα…) μπάφο. Ξαφνικά πετάγεται για να κυνηγήσει ένα πόκεμον κοντά στις μπασκέτες.

–Φτού σου, μονολόγησε, μου ξέφυγε και έσπευσε να ξαναγυρίσει στο πλευρό του «δικού» του, που εδώ και ώρα δεν είχε κουνηθεί ρούπι από την θέση του. Ο «δικός» του ανασηκώθηκε λίγο και τον μάλωσε.

–Σου είπα να μην στριφογυρίζεις και πολύ σήμερα, είναι και αυτή η επέτειος, οι πολιτοφύλακες με τα κόκκινα περιβραχιόνια παρελαύνουν με τις δάδες στα χέρια, γουστάρεις να έχουμε τίποτα μπλεξίματα;

–Θα μας κλάσουν τα αρχίδια οι σταλινικοί, του αντιγύρισε ο μικρός.

–Ναι καλά, να σε δω αν βρεθείς με κανένα σιδερικό κολλημένο στο δόξα πατρί, γονατιστός στα τέσσερα και με τα χέρια ψηλά και το κεφάλι κάτω, τότε να σε δω.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ: «ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΔΑΚΤΥΛΟΓΡΑΦΩ»…

«Ήταν απλώς μια ακόμη δουλειά», δήλωσε μεταξύ άλλων σε συνέντευξή της η σε ηλικία πλέον 104 ετών πρώην γραμματέας του Γκαίμπελς, Μπρούχιλντε Πόμζε, η οποία εκτός των άλλων ήταν επιφορτισμένη να αλλοιώνει στατιστικά στοιχεία που αφορούσαν θύματα των ναζί, αλλά και εκείνα που αφορούσαν βιασμούς εκ μέρους του ρωσικού στρατού.

«Στον λίγο χρόνο που μου μένει», ανέφερε, «επενδύω στην ελπίδα ότι ο κόσμος δεν θα αναποδογυρίσει όπως τότε, αν και υπάρχουν απογοητευτικές εξελίξεις».

Αστ(ε)ροβάμων Αστήρ

Προτού οι λαμπτήρες της «προόδου» ξεθωριάσουν το χρώμα των σκιών, στα μάτια, στο στόμα και στην καρδιά, η φυλή των ανθρώπων διασκέδαζε το άρρητο μέσα από την αφήγηση. Ιστορίες γεννούσαν ή έσβηναν κόσμους, πόνοι και πόθοι, όνειρα κι εφιάλτες έπαιρναν σχήμα μέσα από λέξεις, λαμπρά βασίλεια γίνονταν στάχτη και ταπεινά καλύβια άνθιζαν με την γιορτή, μέσα σε μια πρόταση. Η αφήγηση, όπως και η μουσική, έρχεται αυθόρμητα, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, να επουλώσει ένα συλλογικό τραύμα. Ένα συλλογικό τραύμα που η εξουσία προκαλεί. Η αξία της αφήγησης, σαφώς παλιότερη από τον πολιτισμό, αναβαπτίστηκε στο συλλογικό θυμικό της ανθρωπότητας, κάτω από τον ζυγό της εξουσίας. Τα τραύματα που σπέρνουν οι πόλεμοι, η πείνα, η πνευματική, ψυχική και σωματική εξαθλίωση, επουλώνονταν με την αφηγηματική αλληγορία. Ο καταρχήν κατακερματισμός μιας ατομικής ή συλλογικής τραγωδίας κι ο μετασχηματισμός των σπαραγμάτων της, σε κάτι μη αιχμηρό κι επικίνδυνο, μέσα από την λεκτική κολυμπήθρα, αποδείχτηκε αλάνθαστο γιατρικό. Όλη η γνώση της σύγχρονης ψυχανάλυσης θα χωρούσε εύκολα σε μια στάλα αυθόρμητο αφηγηματικό λόγο του παρελθόντος. Όλα αυτά, βεβαίως, πριν η μηχανή εξοβελίσει σιγά-σιγά ό,τι ομορφότερο διαθέτει η ανθρώπινη παρουσία προς χάριν μιας αόριστης κι ακατανόητης «εξέλιξης». Ακολουθεί μια αφηγηματική αλληγορία, ένα μικρό παραμύθι, για ένα αστέρι, κάπως διαφορετικό από τα άλλα.

Με σημαία την φαντασίωση

Απογοήτευσε κυριολεκτικά ορισμένους κύκλους η ταινία που παρουσίαζε τη ζωή και τη δράση του Ζακ Μεσρίν (ή Μερίν σύμφωνα με την νεωτερική μετάφραση του ονόματός του).

Πολλοί είναι αυτοί που πικράθηκαν και αρκετοί εκείνοι που οργίστηκαν με το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Γιατί όπως λέει και μια παροιμία: «Αλλού είναι το όνειρο κι αλλού βρίσκεται το θαύμα!». Αλλιώτικη είναι η εικόνα που έχει κατασκευαστεί και προβάλλεται στους χώρους κάποιων, διψασμένων για ήρωες, νεολαίων αλλά και επιτήδειων κατασκευαστών «συνειδήσεων». Ο Μεσρίν είναι γι’ αυτούς ένας ήρωας. Ας λένε ότι θέλουν τα σενάρια και οι ταινίες!

Άλλωστε και το κράτος τον είχε ονομάσει Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιο κίνδυνο. Άρα για να τον θεωρεί το κράτος εχθρό του Δημοσίου είναι «δικός(!)». Εδώ επικρατεί η ανόητη αποδοχή του ρητού «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».

«Δικός», όμως, σε τι;

ΕΞΟΥΣΙΑ, ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΡΩΣΗ «ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ»…

«Το 1955 ένας υψηλόβαθμος ιταλός δικαστής, ο Τζουζέπε Γκουίντο Λο Σκιάβο, διακήρυξε ότι αστυνομία και Μαφία συνεργάζονταν στενά. «Ο κόσμος λέει ότι η Μαφία δε σέβεται την αστυνομία και το σύστημα δικαιοσύνης», ανέφερε ο δικαστής. «Αυτό είναι ανακριβές. Η Μαφία πάντα σεβόταν το σύστημα Δικαιοσύνης και την ίδια την δικαιοσύνη. Στην διάρκεια των διώξεων κατά των συμμοριτών και των παρανόμων, ουσιαστικά ένωσε τις δυνάμεις της με την αστυνομία». Tim Newark, Μαφία και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Η συμπαιγνία των Συμμάχων με το οργανωμένο έγκλημα 1941-1950

«Εάν θέλεις να αναμειχθείς σε αντι-ανατρεπτικές ή υπονομευτικές επιχειρήσεις, να συλλέξεις πληροφορίες και να διαθέσεις όπλα, είσαι υποχρεωμένος να συνεργάζεσαι με διακινητές ναρκωτικών». Στρατηγός Paul Gormap, πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου της αμερικανικής στρατιάς των Νοτίων Πολιτειών, Latin America Weekly Report, 23/3/1984

Είναι δύσκολο έως απίθανο, όσοι παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης να μην έχουν διαχρονικά ιδιαίτερη αγωνία, ώστε οι απόψεις και οι πρακτικές τους, όχι μόνο να μην σπέρνουν την σύγχυση, αλλά αντίθετα να διατυπώνονται και να εκφράζονται ευρύτερα με απλότητα, αλλά και με σαφήνεια.

Όσες φορές υποτιμήθηκε η βαρύτητα αυτής της ανάγκης, οι συνέπειες αποδείχθηκαν, απλά, ανυπολόγιστες. Τα ζητήματα, τα οποία έχουν αναδείξει αυτήν την πραγματικότητα, μπορεί να εναλλάσσονται, αλλά σε κάθε περίπτωση οι ομοιότητες δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών για την αλληλεπίδρασή τους.

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα ορισμένες περιπτώσεις, όπως αυτή της κρατικής καταστολής.

Περί Προπαγάνδας

Ο Θείος Σαμ είναι ένα εθνικό σύμβολο των ΗΠΑ, η ύπαρξη του οποίου χρονολογείται από τον εμφύλιο πόλεμο του 1812, παίρνοντας τη θέση του προηγούμενου συμβόλου της Αμερικής, του «Αδερφού Τζόναθαν». Σήμερα, με πιθανή εξαίρεση το Άγαλμα της Ελευθερίας, ο χαρακτήρας του Θείου Σαμ είναι πιθανότατα η πιο γνωστή και πιο αναγνωρίσιμη προσωπικότητα στις Η.Π.Α, αλλά και ένα από τα πιο γνωστά και φωτεινά παραδείγματα προπαγανδιστικών τεχνικών εν καιρώ πολέμου.

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μια διάσημη αφίσα, εμπνευσμένη από τις αφίσες της Βρετανικής στρατολόγησης του 1914, απεικονίζει τον Θείο Σάμ να δείχνει προς τον θεατή με τα λόγια «Θέλω Εσένα» (I WANT YOU). Η αφίσα έχει επανειλημμένα αντιγραφεί και αποτελέσει οδηγό για αρκετές προπαγανδιστικές τεχνικές.

Τι είναι η προπαγάνδα

Η προπαγάνδα είναι ένας συγκεκριμένος τύπος μηνύματος, που έχει ως άμεσο στόχο να επηρεάσει την κοινή γνώμη, παρά να προβάλλει αμερόληπτα κάποιες πληροφορίες. Αποτελεί μετάφραση της λατινικής λέξης propaganda -«πράγματα τα οποία πρέπει να διαδοθούν»- και αρχικά σε μερικούς πολιτισμούς η λέξη αυτή δεν είχε τη σημερινή αρνητική σημασία.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ: Μια προσέγγιση στη βιομηχανία παραγωγής ονείρων και ψευδαισθήσεων

Ίσως η πλέον διαδεδομένη –μετά την μουσική– να είναι η τέχνη ή καλύτερα η τεχνική του κινηματογράφου. Το θέαμα της κινητής εικόνας άσκησε κι εξακολουθεί να ασκεί μεγάλη «γοητεία» σε όλους σχεδόν τους ανθρώπους. Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους που θα απαιτούσε αρκετό χώρο για να εκτεθούν με κατανοητό τρόπο. Αρκεί προς το παρόν να επισημανθεί το γεγονός της δυνατότητας «εντύπωσης» και δυνατότητας επιβολής που έχει η εικόνα στον ανθρώπινο νου.

Αυτή η «γοητεία» έγινε αφορμή να αναπτυχθεί μια τεράστια βιομηχανία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, η οποία επέφερε τεράστια κέρδη, τόσο στους παραγωγούς, όσο και στους εμπλεκόμενους συντελεστές της, διανομείς, αιθουσάρχες, ηθοποιούς, σκηνοθέτες κ.λπ. Ταυτόχρονα, ο κινηματογράφος, αποτέλεσε το σημαντικότερο ιδεολογικό μέσο πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η πολιτιστική κυριαρχία στη σύγχρονη εποχή. Αποτελεί, κατ’ αυτό τον τρόπο, τον συνοδό και συνεπίκουρο της κυριαρχίας, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά σε πλανητικό επίπεδο.