Άλλο ένα χτύπημα στην φοροδιαφυγή. Σύλληψη 90χρονης επειδή έπλεκε και πουλούσε τερλίκια(1)

Άλλο ένα χτύπημα στην φοροδιαφυγή από την κυβέρνηση Σύριζα. Στις 21 Μαρτίου συνελήφθη μια 90χρονη στην Θεσσαλονίκη, επειδή πουλούσε τερλίκια (μάλλινα παπούτσια) χωρίς νόμιμη άδεια στην άκρη μιας λαϊκής αγοράς. Η καταγγελία έγινε από πωλητές της λαϊκής αγοράς. Η αγαστή συνεργασία λαϊκεμπόρων και μπάτσων απέφερε καρπούς. Φτωχοί (;) εναντίον φτωχού, λοιπόν, και όποιος αντέξει.

Η γιαγιά ζει με τον συνομήλικο σύζυγο της και πλέκει τερλίκια τα οποία κάποιες φορές βγαίνει στην λαϊκή και προσπαθεί να τα πουλήσει. Η γιαγιά αφού έδωσε δαχτυλικά αποτυπώματα, κρατήθηκε για πάνω από 12 ώρες στο αστυνομικό μέγαρο Θεσσαλονίκης χωρίς φαγητό. Αυτά να τα βλέπουν οι εφοπλιστές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες και να τρέμουν.

Και η βασανιστική διαδικασία της λήψης αποτυπωμάτων από την «εγκληματία».

Αντίσταση στην αποδάσωση και καταστροφή της γης

Σε εξέλιξη βρίσκεται μια μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας στην Βολιβία από κοινότητες αυτοχθόνων ιθαγενών που διαμαρτύρονται για την κατάληψη και καταστροφή των εδαφών τους από πολυεθνικές εξορυκτικές εταιρίες. Το κράτος της Βολιβίας έχει δώσει γη και ύδωρ σε όλες αυτές τις εταιρίες που καταστρέφουν την φύση και εκτοπίζουν τις αυτόχθονες κοινότητες στο όνομα του κέρδους.

Η πορεία ξεκίνησε τέλη Φεβρουαρίου από την πόλη Sucre για την πόλη La Paz, μια διαδρομή περίπου 415 χιλιομέτρων. H φυλετική ομάδα Ayllus που εντάσσεται στην ευρύτερη φυλή Qhara Qhara ανέλαβε την πρωτοβουλία και ενώθηκε με εκπροσώπους του Nation Uchupiamonas, που αγωνίζονται κατά ενός υδροηλεκτρικού έργου στο El Bala-Chepete. Μέλη των κοινοτήτων Rio Beni και Quiquibey, μαζί με μέλη της κοινότητας της Tariquía, έχουν προσχωρήσει στην πορεία. Η περιοχή Tariquía βρίσκεται στο τμήμα Tarija, όπου το κράτος επιδιώκει να διεξάγει έρευνες για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων με αποτέλεσμα την αποδάσωση και την εξαφάνιση των άγριων ζώων. Η αντίσταση της κοινότητας Tariquía είναι ισχυρή και συνεχόμενη για πολλά χρόνια. Παρά την καταστολή του κράτους, που κατά διαστήματα είναι έντονη, η πορεία συνεχίζεται μέχρι την La Paz.

ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΜΠΕΡΝΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

«Οι αστοί δημοκράτες είναι οι πιο μανιώδεις και παθιασμένοι εχθροί της Κοινωνικής Επανάστασης. Σε στιγμές πολιτικής κρίσης, όταν χρειάζονται το δυνατό χέρι το λαού για να ανατρέψουν τον θρόνο, υπόσχονται υλικές απολαβές σ’ αυτήν την “τόσο ενδιαφέρουσα„ τάξη των εργατών· επειδή όμως εμφορούνται συνάμα από την πιο ακλόνητη απόφαση να διαφυλάξουν και να διατηρήσουν όλες τις αρχές, όλα τα ιερά θεμέλια, της υπάρχουσας κοινωνίας, και να διασώσουν όλους εκείνους τους οικονομικούς και νομικούς θεσμούς, που έχουν ως αναγκαία συνέπειά τους την πραγματική δουλεία του λαού –είναι λογικό να διαλύονται οι υποσχέσεις τους σαν καπνός στον αέρα. Απογοητευμένος ο λαός μουρμουρίζει, απειλεί, εξεγείρεται και τότε, προκειμένου να ανασταλεί η έκρηξη της λαϊκής δυσαρέσκειας, αυτοί, οι αστοί επαναστάτες, βλέπουν τον εαυτό τους αναγκασμένο να καταφύγει στην παντοδύναμη καταστολή εκ μέρους του κράτους. Άρα, το δημοκρατικό κράτος είναι εξ ίσου καταπιεστικό με το μοναρχικό· μόνον που η καταπίεση του κατευθύνεται όχι ενάντια στις κατέχουσες τάξεις αλλά αποκλειστικά ενάντια στον λαό». (Μ. Μπακούνιν, Κριτική της υπάρχουσας κοινωνίας, κεφ. 9, Το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι πλάσμα φαντασίας)

Ο Ελία Κανέτι στο βιβλίο του Μάζα και εξουσία αναφέρεται στην περίπτωση του Φιλίππου Μαρία του τελευταίου Βισκόντι, του οποίου το δουκάτο στο Μιλάνο αποτελούσε μια ισχυρή δύναμη στην Ιταλία του 15^ου αιώνα.

Ο Φίλιππος Μαρία Βισκόντι, όπως λέγεται, είχε μια ιδιαίτερη ικανότητα να κρύβει τις βαθύτερες σκέψεις του, απέφευγε συστηματικά να λέει ανοιχτά αυτό που ήθελε, καλυπτόμενος πάντα από τον περίεργο τρόπο, που εκφραζόταν. Όταν σταματούσε να συμπαθεί κάποιον, εξακολουθούσε να τον εγκωμιάζει, ενώ αντίθετα, όταν είχε τιμήσει κάποιον άλλον με οποιοδήποτε τρόπο, τον κατηγορούσε την άλλη στιγμή λόγου χάρη για βιαιότητα ή κουταμάρα.

Πολλές φορές παραπονιόταν δημόσια για την απονομή μιας χάρης ή για την εύνοια, που ο ίδιος είχε παραχωρήσει, ή αντίθετα δήθεν δυσανασχετούσε για την εκτέλεση των θανατικών ποινών, που ο ίδιος είχε επιβάλλει. Κατά κανόνα παραχωρούσε κάτι διαφορετικό από εκείνο που του είχε ζητηθεί.

Ο εξουσιαστής εδώ μοιάζει, πράγματι, να ενεδρεύει.

Περί τοῦ ὁρισμοῦ τῆς γλώσσης καί ἀκαταλλήλων λέξεων (Μέρος Β΄)

Ἡ πτῶσις τῆς γλώσσης

Αἱ γλῶσσαι ἀναπτύσονται ἀπό τάς κοινότητας τῶν ἀνθρώπων μόνον εἰς συνθήκας ἐλευθερίας. Ἑπομένως ὅλα ὅσα λέγονται περί τῆς «δημοτικῆς» δέν εὐσταθοῦν διότι αὐτή ἔζησεν καί «ἀνεπτύχθη» κάτω ἀπό συνθήκας σκλαβιᾶς. Ἀντιθέτως, θά πρέπει νά παραδεχθῶμεν ὅτι ἡ καθαρεύουσα ἐπέζησεν καί ἐξελίχθη ἀπό μειοψηφίας αἱ ὁποίαι εἶχον περισσότερον χῶρον ἐλευθερίας καί καλλιεργείας τῆς γλώσσης ἀπ’ ὅσον ὁ ὑπόδουλος πληθυσμός τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου.

Ἐάν κάποιος θά ἔπρεπε νά ἐπιλέξη ἀνάμεσα σέ μίαν ὁλοκληρωμένη γλῶσσα καί σέ ἕνα ἡμιτελές σύνολο γλωσσικῶν ἰδιωμάτων εἶναι φανερόν τί θά ἐπέλεγε. Ἀντιθέτως, μετά ἀπό πολύχρονον φθοροποιόν διαδικασίαν καί μέ ἀφορμήν τήν δικτατορίαν τῆς 21ης  Ἀπριλίου 1967, ἐκαλλιεργήθη σκοπίμως ἡ ἀνίερος ταύτισις τῆς καθαρευούσης μέ τό καθεστώς τῶν συνταγματαρχῶν καί ἐπεβλήθη ἡ πολιτική ἀπόφασις μέ τήν ὁποία καθιερώθη ἐπισήμως ἡ «δημοτική».

Τί ἐπετεύχθη μέ τήν ἀκύρωσιν τῆς καθαρευούσης καί τήν ἐγκαθίδρυσιν τῆς «δημοτικῆς γλώσσης»; Μήπως ηὐξήθη τό ἐνδιαφέρον τῶν νέων ἀνθρώπων γιά τήν μελέτη καί τήν ἀνάγνωσιν; Μήπως ἀνεπτύχθη τό γνωσιακό πεδίο τους; Μήπως εὐρύτερα τμήματα τοῦ ἑλλαδικοῦ πληθυσμοῦ ἐμπλούτισαν τήν γλῶσσαν πού ὁμιλοῦν;

Περί τοῦ ὁρισμοῦ τῆς γλώσσης καί ἀκαταλλήλων λέξεων (Μέρος Α΄)

Καράμπωσα τό βούλινο διράνι

Σάν ἄλιφο τουνέσι πού κιράνει…

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Εἶναι πολλά τά ζητούμενα τά ὁποῖα καλούμεθα νά διερευνήσωμεν ἀναφορικῶς μέ τό ὑπό εξέτασιν θέμα τῆς γλώσσης. Ὑπάρχει πάντοτε ἡ δυνατότης τῆς ἐπεκτάσεώς τους ἤ τῆς συρρικνώσεώς τους κατ’ ἀναλογίαν τῆς ἐκτάσεως καί τῆς ὀπτικῆς ὑπό τήν ὁποία θά θελήσωμε νά προσεγγίσωμεν τό ἐν λόγῳ θέμα. Ἐν πάση περιπτώσει, τό ζητούμενο εἶναι ἡ ὀρθή καί ἀκριβῆς διατύπωσις τῶν ὅσων ἐπιθυμοῦμε νά τύχουν τῆς προσοχῆς καί τοῦ προβληματισμοῦ τῶν ἐνδιαφερομένων.

Μία βασική προϋπόθεσις, ἡ ὁποία τίθεται, συνήθως, εἶναι ὁ προσδιορισμός τῆς γλώσσης. Συνακόλουθα ἔρ­χεται ὁ καθορισμός τοῦ ἐνδιαφέροντος πού παρουσιάζει. Ἐδῶ, καλούμεθα νά διαπιστώσωμεν τόσον τό ἐνδιαφέρον ἀπό γενικῆς ἀπόψεως ὅσον καί σέ σχέσιν μέ τήν ἀναρχική σκέψιν, δρᾶσιν καί προοπτικήν.

Εἶναι χρήσιμη ἡ γλῶσσα γιά τήν ἀπελευθερωτική διερ­γασία; Ἄν ναί, τότε ποία εἶναι ἡ ἀναγκαία συνθήκη, πού διευκολύνει τήν ἀνάδειξιν τῆς ἀπελευθερούσης δια­στάσεώς της;

Αὐτά εἶναι ὡρισμένα ἀπό τά ἐρωτήματα τά ὁποῖα χρειάζεται νά ἀπαντῶνται, ὥστε νά γίνονται σαφεῖς οἱ ὁρίζοντες καί τά πεδία πού ὁδηγοῦν πρός τήν ἀναρχία.

Κρεατοφάγοι, Παμφάγοι ή Χορτοφάγοι;

Αλιεύσαμε από το διαδίκτυο την οπτικομαγνητική εγγραφή (Video)που παρουσιάζουμε  και η οποία αναφέρεται στο κατά πόσον ο άνθρωπος είναι από την φύση του χορτοφάγος, κρεατοφάγος ή παμφάγος.

Μία μικρή συνεισφορά σε αυτόν τον προβληματισμό-«δίλλημα» αποτελεί το υλικό που προβάλλεται και που δεν αποτελεί το μοναδικό πειστήριο που αποδεικνύει ότι ο κατασκευασμένος μύθος της αναγκαιότητας για κρεατοφαγία  εξυπηρετεί  τόσον την διατήρηση του κύκλου των ασθενειών, προς όφελος των κλινικών, των φαρμακευτικών εταιρειών και της διατήρησης ενός ευρύτατου κυκλώματος εμπορίας των ανθρωπίνων ζωών, όσο και της διατήρησης  σε κατάσταση αιχμαλωσίας, βασανισμού και συστηματικής εξόντωσης του ζωικού βασιλείου.

Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

του Johann Chapoutot

Έκδοση ΠΟΛΙΣ

σελ. 716

Ο συγγραφέας στην Εισαγωγή αναφέρει ότι η αξιόλογη αυτή μελέτη γεννήθηκε από μια απορία, που προέκυψε στην διάρκεια των ερευνών του για τα κινήματα της νεολαίας και την ιδέα της Ευρώπης, όταν παρακινήθηκε να διαβάσει τις ομιλίες του Alfred Rosenberg (επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής του Γ΄ Ράιχ, και υπεύθυνου για την πνευματική και φιλοσοφική παιδεία του Κόμματος και όλων των συναφών οργανισμών των ναζί, συγγραφέας πολλών βιβλίων), ο οποίος διακήρυσσε ότι οι Έλληνες ήταν λαός του Βορρά. Έτσι, ο συγγραφέας ανακαλύπτει ότι αυτό το «παράξενο κειμενικό τεκμήριο» ακολουθούσε, απλά, τον κανόνα του εθνικοσοσιαλιστικού δόγματος, τον οποίο αποτύπωνε ο Hitler στο Mein Kampf, όπου υποστηρίζει ότι υπάρχει «φυλετική ενότητα» ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Γερμανούς, κι ότι αυτούς τους τρεις λαούς ενώνει η ίδια μακραίωνη πάλη.

Ο Johann Chapoutot ισχυρίζεται ότι «για να δικαιολογήσει κανείς αυτούς τους δυσνόητους ισχυρισμούς, μπορεί να ανατρέξει στις μεγαλοστομίες των σύγχρονων του Hitler για τους αιώνες και για τον θρύλο των αιώνων, διαπιστώνοντας ότι, αν κάποιο φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη των ισχυρών, αυτό είναι πράγματι το φάντασμα της κλασσικής αρχαιότητας. Από την Αναγέννηση τουλάχιστον, ένα ρωμαϊκού ύφους οικοδόμημα με κολόνες κοσμημένες με κορινθιακά κιονόκρονα παραπέμπει στην επιβλητική μνήμη της ρωμαϊκής ισχύος, μιας κυριαρχίας βασισμένης στα όπλα και το δίκαιο και πρόθυμα οικουμενιστικής».

Από το Κυπριακό του ’52-’58 έως το Μακεδονικό τού σήμερα: Οι ανυπότακτοι νεολαίοι και ο αγώνας τους ενάντια στην εξουσία.

Το άρθρο που ακολουθεί αφιερώνεται στη μνήμη του Νίκου Νικολαΐδη και των ανυπότακτων νεολαίων της δεκαετίας του ’50.

«Η Κυβέρνησις είναι αποφασισμένη να πατάξη πάσαν αναρχικήν εκδήλωσιν, η οποία υπό το πρόσχημα του πατριωτισμού αποβλέπει ευθέως εις αντεθνικούς σκοπούς». Κωνσταντίνος Καραμανλής (πρωθυπουργός) 9/5/1956

«Εκείνο το βράδυ διώξαμε νωρίς τα κορίτσια από το Στέκι και συναντηθήκαμε για πρώτη φορά με κάτι άλλα παιδιά από τα γύρω δημόσια σχολεία κι αποφασίσαμε την άλλη μέρα στη διαδήλωση να φτιάξουμε μια σφιχτή ομάδα καμιά σαρανταριά να ήμαστε όλοι μαζί μακρυά από τους άλλους – όχι σαν τα πρόβατα και να την πέφτουμε πίσω από τους μπάτσους εκεί που δεν περίμεναν θα είχαμε μαζί μας ξυραφάκια και σουγιάδες μα κάτι τύποι πιο μεγάλοι από εμάς δεκαοχτάρηδες και βάλε δεν γουστάραν τέτοιο σκηνικό και είπαν ότι έπρεπε να πάμε όλοι μαζί με τους άλλους και να είμαστε ήσυχοι γιατί αν τους χτυπούσαμε τους μπάτσους θα παίζαμε λέει το παιχνίδι τους...». Νίκος Νικολαΐδης, Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα

Οι ιστορίες που δεν είναι Ιστορία

Θηριωδίες των άγγλων κατακτητών

Λέγεται πως την Ιστορία την κατασκευάζουν οι νικητές. Οι κάθε είδους νικητές που ενσαρκώνουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την εξουσία διαχρονικά. Νικητές που, συχνά πυκνά, εκκινούν από το μετερίζι των καταπιεσμένων, για να καταλήξουν, ανερυθρίαστα, καταπιεστές, συνήθως χαρακτηριστικά σκληρότεροι από αυτούς που μέχρι πρότινος μέμφονταν. Αυτοί «γράφουν» την Ιστορία, με κεφαλαίο, αυτοί ορίζουν με ακρίβεια το «αληθές», αυτοί διαχειρίζονται την προκρούστεια κλίνη του damnati memoriae, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι.

Αν το καλοσκεφτούμε, οι ανωτέρω βίαια κατακτημένες δυνατότητες δίνουν στους εξουσιαστές, παράλληλα, και το «δικαίωμα» να δομήσουν το παρελθόν, αυτό που ονομάζουμε μνήμη, κατά το κέφι τους. Και είναι σαφές πως όποιος δύναται σε μεγάλο βαθμό να ελέγξει τη μνήμη του παρελθόντος, μπορεί να κάνει το ίδιο και για το παρόν, αλλά και να διαμορφώσει κατά το δοκούν το μέλλον. Με άλλα λόγια, αυτό που καταφανώς αδόκιμα και αφηρημένα αποκαλούμε «πραγματικότητα» είναι αποτέλεσμα συστηματικής στρέβλωσης, μεγέθυνσης και, κυρίως, αφαίρεσης.

«ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝ»…

«Μια προσωρινή άποψη εγκαθίσταται εύκολα μέσα στην ψυχή των μαζών, όμως είναι πολύ δύσκολο να ριζώσει εκεί μια σταθερή πεποίθηση, και επίσης πολύ δύσκολο να καταστρέψουν αυτή την τελευταία, αφού διαμορφώθηκε. Δεν μπορούν καθόλου να την αλλάξουν παρά με τίμημα βίαιες επαναστάσεις, και μόνο αφού η πεποίθηση έχει χάσει σχεδόν ολοκληρωτικά την εξουσία της πάνω στις ψυχές. Οι επαναστάσεις χρησιμεύουν τότε για να αποκρούσουν ολοκληρωτικά πεποιθήσεις, που σχεδόν είναι εγκαταλελειμμένες ήδη, αλλά τις οποίες ο ζυγός της συνήθειας εμπόδιζε να εγκαταλειφθούν ολοκληρωτικά. Οι επαναστάσεις που αρχίζουν είναι στην πραγματικότητα πεποιθήσεις που τελειώνουν». (Gustav Le Bon, Η ψυχολογία των μαζών)

«Οι προβλέψεις του μέλλοντος ουδέποτε είναι κάτι περισσότερο από προβολές αυτόματων διαδικασιών και διεργασιών του παρόντος, δηλαδή συγκυριών που είναι πιθανό να λάβουν χώρα αν οι άνθρωποι δεν δράσουν και αν τίποτε το απροσδόκητο δεν συμβεί. Κάθε πράξη, καλώς ή κακώς, και κάθε τυχαίο περιστατικό καταστρέφει κατ’ ανάγκη το όλο σχήμα στο πλαίσιο του οποίου κινείται η πρόβλεψη και βρίσκει τα τεκμήριά της. (Η σχετική παρατήρηση του Προυντόν ότι «η γονιμότητα του απροσδόκητου υπερβαίνει κατά πολύ τη φρόνηση του πολιτικού ανδρός» ευτυχώς εξακολουθεί να ισχύει. Υπερβαίνει δε, ακόμη προφανέστερα, τους υπολογισμούς των ειδικών.) Το να αποκαλούνται «τυχαία γεγονότα» ή «επιθανάτιος ρόγχος του παρελθόντος» τέτοια απροσδόκητα, απρόβλεπτα και μη προβλέψιμα συμβάντα, και να καταχωνιάζονται έτσι ως αμελητέα στο περιβόητο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», είναι ένα από τα πιο παλιά κόλπα του επαγγέλματος.» (Hannah Arendt, Περί βίας)

Έχει ειπωθεί και δικαιολογημένα ότι ένα μυρμήγκι, που θα είχε το χρόνο μπροστά του θα μπορούσε να ισοπεδώσει το Λευκό Όρος. Ο Gustav Le Bon αναλογιζόμενος την επίδραση του χρόνου στη γένεση των ιδεών των μαζών υποστηρίζει ότι ο χρόνος κρατεί υπό την εξάρτησή του τις μεγάλες δυνάμεις (όπως η φυλή), που αποκτούν εξ αιτίας του δύναμη και εξ αιτίας του την χάνουν, ενώ επίσης ο χρόνος είναι εκείνος που προετοιμάζει τις ιδέες και τις πεποιθήσεις, το έδαφος που θα φυτρώσουν και θα καλλιεργηθούν. Πρόσθετε, επίσης, ότι ο χρόνος συσσωρεύει το τεράστιο απόθεμα πεποιθήσεων και σκέψεων, πάνω στο οποίο γεννιούνται οι ιδέες μιας εποχής και γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει πάντα να ανατρέχουμε στο παρελθόν για να κατανοήσουμε την γένεσή τους.

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

του Ερνέστο Σάμπατο

Εκδόσεις Γκοβόστη

Το τελευταίο βιβλίο του Ερνέστο Σάμπατο (Ernesto Sαbato) έχει τον προφητικό τίτλο «Πριν το τέλος». Εκδίδεται το 1998· συγγράφεται με δυσκολία αφού οι γιατροί απαγορεύουν στον υπερήλικα (είναι ήδη 87 ετών) συγγραφέα, για λόγους υγείας να διαβάζει και να γράφει. Ο Σάμπατο πεθαίνει δεκατρία χρόνια αργότερα στις 30 Απριλίου του 2011, δύο μήνες πριν κλεί­σει έναν αιώνα ζωής.

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου μαζί με την αυτοβιογραφία του εξελίσσονται και περιγράφονται οι καθοριστικές αλλαγές των τελευταίων 100 χρόνων στο πεδίο της επιστήμης, των ιδεών, της εκπαίδευσης, της τέχνης – (οι παγκόσμιοι πόλεμοι, τα διάφορα καθεστώτα, οι οικονομικές κρίσεις, τα εγκλήματα του σταλινισμού, οι διάφοροι -ισμοί [ιδιαίτερα ο Μαρξισμός που με τον οικονομικό σχεδιασμό του βοήθησε στην μεταρρύθμιση του καπιταλισμού και της εξουσίας], η διαρκώς εξελισσόμενη τεχνολογία, η χρησιμοποίηση της επιστήμης για επιβολή, όπως π.χ. η πυρηνική βόμβα, οι ανατροπές στην τέχνη, η αμφισβήτηση, η φτώχεια, η καταστροφή του περιβάλλοντος…). Ευαίσθητος καθώς είναι, αυτά τα γεγονότα και οι καταστάσεις τον συγκλονίζουν και μεταβάλλουν διαρκώς, ιδιαίτερα στην νεανική του ηλικία, τον προσανατολισμό της ζωής του και τους στόχους του.

Όταν ο Ανδρέας «χάριζε» ζωές!!

Όταν οι κάθε λογής εξουσιαστές –μικρής ή μεγάλης δυναμικότητας– αποφασίζουν να μιλήσουν σε διάφορα αφιερώματα-αγιογραφίες πολιτικών, είναι πολύ πιθανό να εντοπιστούν διάφορα «μαργαριτάρια». Είναι το διαρκές άγχος της εξουσίας να επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα της ύπαρξής της και ταυτόχρονα η διαδρομή και οι αποφάσεις τού κάθε πολιτικού να εντάσσονται στο εκάστοτε πλαίσιο. Έτσι μπορεί κάποιος να εμφανίζεται από υπερασπιστής της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων μέχρι γνήσιος πατριώτης και πετυχημένος διπλωμάτης. «Φωτοστέφανο» από τους αυλικούς στους αυλάρχες. Αυτή η προσπάθεια η οποία συναντάται, όχι μόνο μέσω των συνεντεύξεων, αλλά και στις ονοματοθεσίες οδών, πλατειών, γηπέδων, αεροδρομίων και οπουδήποτε, ώστε η συχνή επανάληψη της χρήσης και της επαφής να δημιουργεί την αίσθηση του οικείου και της απότισης φόρου τιμής και σεβασμού. Είναι τέτοια η πρεμούρα τους, που πολλές φορές παρατηρούμε σε όμορες περιοχές, η κοινή και όμοια ονοματοθεσία οδών να δημιουργεί προβλήματα ορθής χωροταξικής αποτύπωσης. Αλλά ας όψεται.

Πρόσφατα και με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου ο προσωπικός γιατρός του και πρώην υπουργός σε συνέντευξή του στο κανάλι της Βουλής, «Ζωντανοί Διάλογοι» με τον Τάκη Κάμπρα ανέφερε:

«Η Αυριανή μετά έβαζε προσωπικές φωτογραφίες της Δήμητρας Παπανδρέου και ο Παπανδρέου βλέποντας αυτή την εικόνα, να βλέπει τη γυναίκα του σε τέτοιες φωτογραφίες, μπορώ να σας πω ότι είχε καταρρακωθεί. Αλλά δεν το έδειχνε, δεν παραπονιότανε».

ΤΗΣ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ…

Το κοινοβουλευτικό τσίρκο, που απολαύσαμε μετά από την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών αν και σχετικά μπριόζικο λόγω των σούργελων, που πρωταγωνίστησαν ήταν μάλλον αναμενόμενο και θεωρούμε απολύτως υπερβολική κάθε απόπειρα σύγκρισης με την κοινοβουλευτική «κρίση» του 1965, λόγω των παλατιανών επεμβάσεων, καθώς και του «ξένου παράγοντα».

Μετά από ένα δεκαπενθήμερο γερού ξεκατινιάσματος, βουλευτικών μεταγραφών, δραμάτων και «προδοσιών», ξαφνικά κάλμαραν τα πράγματα. Ο «καταιγισμός αποκαλύψεων» του προδομένου συζύγου Πάνου Καμμένου δεν ήρθε ποτέ. Η «κότα η τρίλειρη και μακροπουπουλάτη» (ο καλύτερος ορισμός για τον Πάνο τον Καμμένο από την Ντόρα Μπακογιάννη) έχει χωθεί στο κοτέτσι περιμένοντας το μαχαίρι του χασάπη.

Ας τολμήσουμε μια εξερεύνηση σε «παρθένα εδάφη».

Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πως νομοθετεί η βουλή;

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται. (K.Π. Καβάφης)

Έχουμε κι άλλες φορές ασχοληθεί με την απαρίθμηση των (πολλών) ελαττωμάτων του Αλέξιου του Τσίπρα που τα μετέτρεψε –με την βοήθεια ειδικών φανταζόμαστε– σε ατού, παραλείψαμε το σημαντικότερο, το πιο στρατηγικό, το πιο χρήσιμο αν θέλετε. Το θυμήθηκα ξαφνικά ένα βράδυ όπως έπλενα τα πιάτα. Είναι η κτηνώδης αναισθησία του Αλέξη. Είναι πιο αναίσθητος από όλη την κουστωδία του ακόμα και από τον Αγριάνθρωπο των Σφακίων, τον Παύλο τον Πολάκη, ο οποίος είναι κατά βάθος ένας πρωτόγονος  «ψυχούλας»: μην ξεχνάμε πως ο Αλέξης του σύστησε «ψυχραιμία», όταν ο μερακλής αναπληρωτής υπουργός υγείας «τσίμπησε» στις προκλήσεις της αντιπολίτευσης και άρχισε να δαγκώνει όποιον βρει μπροστά του.

Είναι τόσο αναίσθητος ο Αλέξης ο Τσίπρας, που έχει κατορθώσει να ξεγελάσει όχι μόνο τους πιστούς αυλικούς του, αλλά και τους εχθρούς. Σου λένε «δεν μπορεί να είναι τόσο αναίσθητος, κάτι άλλο θα συμβαίνει, σίγουρα θα τον εκβιάζουν».

Πάνω από όλα το προσωπικό του όφελος. Όταν οι «αστοί» πολιτικοί του παρελθόντος αναγκάζονταν να υπαναχωρήσουν μπροστά στο αόρατο τείχος, που λέγεται  «πολιτικό κόστος», αυτός, ο «πολιτικός παγκοσμίου εμβέλειας», όπως τον λιβανίζουν οι κόλακες του, πατούσε γκάζι.

Συννεφιασμένη Κυριακή…

Η κακομοιριά και το μελό  ταίριαζε γάντι στον Σταύρο τον Θεοδωράκη ακόμα και στις παλιές καλές εποχές, πόσο μάλλον τώρα, που του διέλυσαν την κοινοβουλευτική ομάδα τα μεγάλα αρπακτικά της κοινοβουλευτικής ζούγκλας.

Η κοινοβουλευτική ομάδα του Ποταμιού καλώς ή κακώς, υπήρξε μία από τις παράπλευρες απώλειες της «συμφωνίας των Πρεσπών», όμως ο Σταύρος δεν μπορεί ακόμα να το χωνέψει πως έχασε εξ αφορμής του Αμυρά και του Ψαριανού, τα αρχηγιλίκια, τους μετακλητούς αυλοκόλακες και τα λοιπά προνόμια, που εξασφάλιζε ως αρχηγός ενός (ανύπαρκτου) κόμματος. Αυτή η κλάψα ήταν, που τον έκανε κάπως συμπαθή σε μια μερίδα ψηφοφόρων πριν λίγα χρόνια.

Τώρα είναι απλώς ανυπόφορος. Τον πόνο του τον κουβαλά παντού.

Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΨΕΜΜΑΤΑ….

Εκδήλωση με θέμα, «Στα άγνωστα νερά των fake news: Οι ύφαλοι για την ελευθερία, την δημοκρατία και τον πολιτισμό», οργάνωσε στην Καλαμάτα ο Συριζα, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Θα νομίζετε όλοι, ότι κάνουμε ένα ακόμη αστείο. Και όμως βιάζεστε, η είδηση είναι αληθινή. Μην γελάτε. Και μην σηκώνετε το φρύδι.

Παραβρέθηκε μάλιστα και ο γενικός Προϊστάμενος, τι λέμε τώρα ο Γενικός Διευθυντής όλων των καθεστωτικών υπηρεσιών, που παράγουν ψευδείς ειδήσεις, εξαγοράζουν ιστοσελίδες και μισθώνουν troll, δηλαδή η υπουργάντζα Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, κατά κόσμον Νίκος Παππάς, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων ότι «τα fake news έχουν ακροδεξιά ρίζα και αυτό είναι ένα απολύτως συμπαγές συμπέρασμα», προσθέτοντας ότι «με αυτή την έννοια, ακριβώς επειδή ο πολιτικός αντίπαλος έχει κάνει την επιλογή της ταύτισης με αυτού του τύπου την προπαγάνδα, δηλαδή έχει επιλέξει συνειδητά, δεν του έχει ξεφύγει, να οικοδομήσει ένα κράμα δεξιάς -ακροδεξιάς, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για μία τέτοιου τύπου αντιπαράθεση».

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το 191ο φύλλο της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Παρασκευή 1^η Μαρτίου 2019, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο σε σημεία όπου διατίθεται ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος.

Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:

Ο Γάμος της Γιαννούλας, η Τσικνοπέμπτη και οι κούφιες «παραδόσεις»

Τσικνοπέμπτη, λοιπόν, σήμερα. Θα γεμίσουν τα ψητοπωλεία και οι ταβέρνες, θα στάξει άφθονο το λίπος από τις ψησταριές στα κάρβουνα. Όλα αυτά για ένα έθιμο. Άραγε τι νόημα έχει αυτό το έθιμο την εποχή που κάθε μέρα είναι Τσικνοπέμπτη; Το συγκεκριμένο έθιμο είναι μια περίτρανη απόδειξη ότι πάρα πολλές παραδόσεις, ήθη και έθιμα υπάρχουν σήμερα στις «παγκοσμιοποιημένες» κοινωνίες μόνο ως κατ’ επίφαση, μόνο ως αδειανά κουστούμια. Υπάρχουν ως ψέματα από την εξουσία ώστε να μπορεί ο καθένας να νομίζει ότι ορίζει την ταυτότητά του μέσα απ’ αυτά, ενώ ουσιαστικά να ζει χωρίς καμμιά ταυτότητα.

Ένα έθιμο που προέρχεται από εποχές όπου οι άνθρωποι είχαν αρκετά σπάνια το κρέας στην διατροφή τους και τις πιο πολλές φορές που συνέβαινε ήταν συνήθως για γιορτή ή από μόνο του ήταν ένα γιορτινό γεγονός. Εποχές όπου η σφαγή ενός ζώου ήταν σημαντική και έφτανε να θρέψει μια οικογένεια για πολλούς μήνες. Έτσι λοιπόν η Τσικνοπέμπτη είχε το νόημα της γιατί ήταν η τελευταία Πέμπτη όπου κάποιος μπορούσε να φάει κρέας μέχρι την ημέρα του Πάσχα. Ασφαλώς και πρόκειται για θρησκευτικό έθιμο που για κάποιους ανάγεται στην αρχαιότητα, αλλά δεν παύει να χαρακτήριζε και ένα κοινοτικό τρόπο ζωής όπου τέτοιες κοινωνικές πρακτικές είχαν το νόημά και την ιστορία τους. Ασχέτως λοιπόν εάν μπορεί να διαφωνούμε με τις παραπάνω πρακτικές δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις αλήθειες και την σημασία που είχαν για τις κοινότητες των ανθρώπων. Αυτά τα στοιχεία απέχουν παρασάγγας από τις σημερινές εποχές όπου με πρόσχημα ένα έθιμο που είναι πλήρως αποκομμένο από κοινωνικές λειτουργίες και νοήματα έχει μεταμορφωθεί σ’ άλλη μια μέρα όπου ο καθένας μπορεί να φάει κρέας.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ, Ο ΥΠΕΡΓΗΡΟΣ ΝΤΟΝ, ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΚΛΙΣΕΙΣ ΤΟΥ «ΕΚΛΕΚΤΟΥ»…

«Προτού μάθεις να διατάζεις,
πρέπει να μάθεις να υπακούς»
Μαφιόζικη συμβουλή

“Ο ντον Ραφαέλε Παλίτσολο δεχόταν κόσμο τα πρωινά, στο Παλάτσο Βιλαρόζα, το σπίτι του στο Παλέρμο στην οδό Ρουτζέρο Σέτιμο. Οι επισκέπτες τού πρόσφεραν λουλούδια και άλλα δώρα, ενώ εκείνος καθόταν στο κρεβάτι έχοντας μια κουβέρτα τυλιγμένη γύρω από τους ώμους του. Ορισμένοι ζητούσαν εργασία στο δήμο, άλλοι ήταν δικαστικοί ή αξιωματικοί της αστυνομίας, οι οποίοι ήθελαν να εξασφαλίσουν μετάθεση, προαγωγή ή αύξηση μισθού, κάποιοι χρειάζονταν άδεια οπλοφορίας ή προστασία από τις παρενοχλήσεις της αστυνομίας στις «δουλειές» τους, τον επισκέπτονταν ακόμη και φοιτητές ή μαθητές που ήθελαν να βελτιώσουν τους βαθμούς τους.„

Ο κομμουνιστής ηγέτης Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός εδώ και τέσσερα χρόνια, έφτασε στην οικεία του Ά-ντον-ι Λιβάνη του υπέργηρου πρώην στενού συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου λίγο μετά τις δέκα το βράδυ, κρατώντας ένα κουτί γλυκά και χωρίς τη συνοδεία της συζύγου του, για να τιμήσει την ονομαστική εορτή του 94χρονου ιστορικού στελέχους του Πασοκ.

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΠΟΛΛΑΚΗ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

Δημοσιεύουμε σήμερα χωρίς περικοπές ολόκληρο το Διάγγελμα του γίγαντα της επαναστατικής κυβέρνησης Τσίπρα, του Παυλάρα του Πολλάκη, που αποσιωπήθηκε από όλους τους λακέδες του συστήματος, έτσι για να σκάσουν τα βοθροκάναλα της διαπλοκής, που θέλουν να τον κάμουν πέρα.

Ελληνικέ λαέ,

Τα μαντρόσκυλα, τα οποία έχει εξαπολύσει η διαπλοκή για να μπλοκάρει αυτό που γίνεται, δεν μας σταματάνε.,. Σχίσαμε τα μνημόνια, σχίσαμε την Μέρκελ, θάψαμε τον Σόιμπλε. Το κατάλαβες; Και μιλάμε για όλα τα βοθροκάναλα της διαπλοκής, τώρα θα τα πούμε όλα, γιατί τώρα γυρνάει ο τροχός. Το ΠΡΩΤΟ ΦΛΕΜΑ αύριο μου αφιερώνει το πρωτοσέλιδο. Έχετε παραλοήσει παληκάρια της αλήτικης δημοσιογραφίας!!! Θέλετε να προκαλέσετε χάος, ανασφάλεια, αποσταθεροποίηση και πτώση της κυβέρνησης. Σας έχω λέρες, όλοι σας και μόνος μου, Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ!!! Το 1,8 εκατομ. που σας έδωσε ο Εφοπλιστής θα τελειώσει πριν τις εκλογές και μετά τι θα κάνετε;;;

Στον θρυλικό δρόμο της Θεότητας: Σημειώσεις για τον Παρμενίδη

Το παρόν κείμενο αποτελεί μια περίληψη, σε μορφή επιμελημένων σημειώσεων, ενός μέρους του εξαιρετικού βιβλίου του Peter Kingsley «Αρχαιοελληνική σκέψη και Δυτικός πολιτισμός». Δημοσιεύθηκε αρχικά στην αναρχική εφημερίδα «Διαδρομή Ελευθερίας», φύλλο 162, αλλά έκτοτε εμπλουτίστηκε με κάποια επί πλέον στοιχεία και επεξηγήσεις. Το κείμενο πολλές φορές χρησιμοποιεί σχεδόν αυτούσια τα λόγια του συγγραφέα καθώς η γλαφυρότητα και αμεσότητα τής πραγματικά αποκαλυπτικής παρουσίασής του δύσκολα θα μπορούσε να ξεπεραστεί.

Τη θεωρούμε σημαντική ανάλυση γιατί αποκαλύπτει το πόσο διαστρεβλωμένη εικόνα έχουμε αναφορικά με τη φιλοσοφία και τις απαρχές της. Τη φιλοσοφία που δεν ενδιαφέρεται να προσεγγίσει τα θεμέλια της Πραγματικότητας από την οπτική του ακαδημαϊσμού ή ως διανοητική άσκηση κάποιων θεωρητικολογούντων αλλά ως οδηγό της Πράξης για μια πλήρη και άξια θνητή ζωή.

Πως μπορούμε σήμερα να μιλάμε για την ελευθερία ή να αντιδικούμε για τον δρόμο προς την επίτευξή της εάν επιμένουμε να αγνοούμε βασικά συστατικά της πραγματικότητας; Ειδικά όταν τα συστατικά αυτά επανέρχονται στο προσκήνιο υπό την οπτική της σημερινής επιστήμης; Γιατί, έχει γίνει αντιληπτό ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 πως πλέον η σημερινή Φυσική είναι συντριπτικά περισσότερο Προσωκρατική παρά Αριστοτελική.

Η ανάλυση επιβεβαιώνει την υποψία μας πως το θεμέλιο αυτής της φιλοσοφίας είναι άμεσα συναρτώμενο με το θρησκεύεσθαι. Γίνεται φανερό λοιπόν πως η θρησκεία είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για να αφήνεται στα χέρια είτε του κάθε ιερατείου, των «μεσιτών του Θεού», είτε της εξουσίας είτε των επιφανειακών προσεγγίσεων και των συστηματικών παρανοήσεών τους. Θα επανέλθουμε…

Το ποίημα του Παρμενίδη

Οι φοράδες που με μετέφεραν μέχρι εκεί που φτάνει η λαχτάρα συνέχιζαν να τρέχουν, αφού ήλθαν και με έφεραν στο θρυλικό δρόμο της θεότητας που μεταφέρει τον άνθρωπο που γνωρίζει, μέσα από το αχανές και το σκοτεινό άγνωστο. Και μεταφερόμουν, καθώς οι φοράδες, ξέροντας που ακριβώς να πάνε, συνέχιζαν να με μεταφέρουν, μοχθώντας στο άρμα· και οι κοπέλες προχωρούσαν μπροστά. Και ο άξονας των τροχών έβγαζε τον συριγμό αυλού, πετάγοντας σπίθες από την πίεση των καλοστρογγυλεμένων τροχών στις δύο πλευρές του, καθώς έτρεχαν γοργά: οι νέες γυναίκες, οι κοπέλες, οι κόρες του ήλιου, που είχαν αφήσει τα δώματα της νύχτας, για να βγουν στο φως, και με τα χέρια είχαν σπρώξει πίσω τα πέπλα από τα πρόσωπά τους.