«Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας!!»

(Που καλέ; Να ψάξω να στη βρω…)

Ναι, εντάξει. Πόντικας γαρ, αλλά και περπάτημα όλη μέρα γίνεται; Δεν γίνεται. Στριμώχνομαι, το λοιπόν, καμιά φορά κι εγώ στο λεωφορείο, έτσι στη ζούλα, μην πέσει επάνω μου κανένα μάτι κι αρχίσουν οι στριγκλιές και τα ξεφωνητά τα μελάτα. Δεν έχω παράπονο, μάτι ανθρώπινο δε με έχει δει ακόμη, που σουλατσάρω, φρέσκος και μυρωδάτος, ανάμεσα στ’ ανθρώπινα τα πόδια. Το τί βλέπουν τα ματάκια μου, αλλά, το κυριότερο, τί ακούν οι αυτάρες μου, δε λέγεται! Εσείς οι άνθρωποι τα έχετε πια εντελώς χαμένα, κυρίες και κύριοι. Τις προάλλες ακούω μια κυρία (καλή της ώρα), πολύ σικ και στιλάτη, να εκφωνεί λογύδριο για την άτιμη την «κρίση» και πως πλέον «δεν ζουν όπως ζούσαν», «πουλήσανε το δεύτερο αυτοκίνητο» (αμάν κακό!), «διακοπές δεν πήγανε φέτος» (αντίο αμμουδιές) κι άλλα τέτοια λυπητερά, να μη βρίσκω μαντήλι να κλάψω, ο ερίφης. Τί δυστυχία!