Υποχωρώντας μπροστά στην Καταστολή

Η καταστολή είναι συνυφασμένη και αλληλένδετη με την ύπαρξη του κράτους και της όποιας εξουσιαστικής οργάνωσης επιβάλλεται πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες. Από αρχαιοτάτων χρόνων, μέσα στην περίοδο για την οποία έχουμε γραπτά στοιχεία, καταστολή υπήρχε με διάφορες μορφές. Από τους έφορους στην αρχαία Αθήνα μέχρι τους ιεροεξεταστές στη μεσαιωνική Ισπανία, από τις εκπομπές τύπου «Big Brother» που προβάλλουν τα σύγχρονα πρότυπα του lifestyle και της κατανάλωσης, μέχρι τους πολυσπούδαστους αναλυτές και ψυχολόγους των μοντέρνων μπάτσων της συνείδησης, οι εξουσιαστές πάντα θα προωθούν την καταστολή της σκέψης και του σώματος, προσαρμόζοντάς την στα δεδομένα της εποχής, προσπαθώντας έτσι να σπάσουν κάθε έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης – ανυπακοής – διαφορετικότητας (π.χ. ρουφιάνοι πολίτες στα πλαίσια μιας πιο ασφαλούς κοινωνίας, διαχωρισμός στο σχολείο, στιγματισμός).

Μέσω της δημιουργίας εσωτερικών ή εξωτερικών εχθρών προς την «κοινωνική ειρήνη» και τον πολιτισμό, απονέμουν τον τίτλο και αποδίδουν το ρόλο του εγγυητή της ασφάλειας και της σταθερότητας στους μηχανισμούς καταστολής και τους παρουσιάζουν ως απαραίτητους στα μάτια των πολιτών που έχουν οικολογικά αλλά και ευρύτερα ενδιαφέροντα. Στόχος φυσικά είναι να αποτρέψουν κάθε προσπάθεια κοινωνικής αυτοοργάνωσης – εξεγερτικότητας, διεργασιών και πρακτικών που οδηγούν σ’ αυτό προς το οποίο η φυσική τους ροπή για ελευθερία και δικαιοσύνη τους σπρώχνει, αυτό που φοβούνται μη γίνει πράξη κάθε στιγμή και σε κάθε τόπο: η ΕΞΕΓΕΡΣΗ και η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ από τα δεσμά που έχουν επιβάλλει πάνω σε κάθε άνθρωπο και στη φύση.