ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Η παι­δι­κή ερ­γα­σί­α, δεν εί­ναι έ­να  «φαι­νό­με­νο». Εί­ναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ι­σχύ­ει και συν­δέ­ε­ται ά­με­σα με την υ­πο­δού­λω­ση των αν­θρώ­πων στις ορ­δές των ε­ξου­σια­στών. Αν  «ξε­νί­ζει» η ω­μή αυ­τή κα­τά­στα­ση, αυ­τό ο­φεί­λε­ται κυ­ρί­ως στις αυ­τα­πά­τες που καλ­λιερ­γού­νται και μέ­σα α­πό αυ­τές εμ­φα­νί­ζε­ται σαν κά­τι το ο­ποί­ο α­πο­τε­λεί πα­ρε­κτρο­πή. Κι ό­μως, α­νέ­κα­θεν η εκ­με­τάλ­λευ­ση και η κα­τα­πί­ε­ση δεν έ­κα­νε δια­κρί­σεις σε η­λι­κί­ες και οι ό­ποιοι κα­νό­νες που θε­σπί­στη­καν α­πό τους εκ­προ­σώ­πους των κρα­τών εί­χαν σαν σκο­πό να συ­γκα­λύ­ψουν τον ε­ξαν­δρα­πο­δι­σμό του αν­θρώ­πι­νου γέ­νους ή για να ρυθ­μί­σουν τους τρό­πους ε­φαρ­μο­γής με χρο­νι­κά ό­ρια.

Τον 16ο αιώ­να πολ­λά παι­διά δου­λεύ­α­νε στα ο­ρυ­χεί­α χαλ­κού στο Kellerwaldes της Γερ­μα­νί­ας. Φο­ρού­σα­νε τσό­χι­να κα­πε­λά­κια για να προ­στα­τεύ­ο­νται α­πό τις πέ­τρες που πέ­φτα­νε, ζού­σαν σε λε­πτο­με­ρή τα­κτο­ποι­η­μέ­να σπι­τά­κια και γερ­νού­σαν με το που έ­φτα­ναν στην ε­φη­βεί­α. Στα 20 τους φαι­νό­ντου­σαν μι­κροί και ζα­ρω­μέ­νοι,—με τα κα­πε­λά­κια τους σαν νά­νοι.

Ε­πί­σης σή­με­ρα δου­λεύ­ουν πα­γκο­σμί­ως ένα ε­κα­τομ­μύ­ριο παι­διά για τη με­ταλ­λευ­τι­κή βιο­μη­χα­νί­α, σε υ­πό­γεια ο­ρυ­χεί­α, κου­βα­λά­νε με­γά­λα βά­ρη, α­σχο­λού­νται με ε­κρη­κτι­κές ύ­λες, ει­σπνέ­ουν ε­πι­βλα­βή σκό­νη και α­ντι­με­τω­πί­ζουν δη­λη­τη­ριώ­δεις ου­σί­ες ό­πως το μό­λυ­βδο και τον υ­δράρ­γυ­ρο. Τα παι­διά στην Α­φρι­κή δου­λεύ­ουν στην ε­ξό­ρυ­ξη δια­μα­ντιών, χρυ­σού και πο­λύ­τι­μων με­τάλ­λων, στην Α­σί­α στην ε­ξό­ρυ­ξη πο­λύ­τι­μων λί­θων και στη Νό­τιο Α­με­ρι­κή στην ε­ξό­ρυ­ξη χρυ­σού, σμα­ρα­γδιών, άν­θρα­κα και κασ­σί­τε­ρου.