Ο ΤΣΟΥΚΑΤΟΣ, ΤΑ «ΜΑΥΡΑ» ΤΑΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η «ΑΔΙΑΦΘΟΡΗ» ΑΡΙΣΤΕΡΑ…

Η πρόσφατη ομολογία του παλαιού κεντρικού στελέχους του Πασοκ Σπύρου Αυγερινού (ταμίας του κόμματος την επίμαχη περίοδο) ότι ο Θεόδωρος Τσουκάτος πήρε από τη Siemens 1.000.000 γερμανικά μάρκα το 1999, που κατέληξαν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ εξαφανίστηκε στην κυριολεξία από την λεγόμενη επικαιρότητα. Άλλο τόσο στα «ψιλά» πέρασε η δήλωση του Θόδωρου Πάγκαλου ο οποίος, επίσης, θυμήθηκε με κάποια …σχετική καθυστέρηση ότι και ο ίδιος –άλλα και άλλοι πολιτικοί που γνωρίζει– έχουν πάρει χρήματα από «χορηγούς», που πήγαν στα κομματικά ταμεία, ενώ δεν δίστασε να ισχυριστεί ότι το να «παίρνεις μαύρα χρήματα και να τα δίνεις στο κόμμα δεν είναι αδίκημα».

Εάν έκανε ο Σημίτης κάποια δήλωση; Κουτά παιδιά, πως σκεφτήκατε κάτι τέτοιο.

Στις 30 του περασμένου Οκτώβρη η Αικατερίνη Τσακάλου η πρώην γραμματέας του Μιχάλη Χριστοφοράκου καταθέτοντας στην δίκη της SIEMENS επανέλαβε, όσα είχε πει και στην Επιτροπή της Βουλής αλλά και στην ανάκριση, τονίζοντας ότι είχαν υποπέσει στην αντίληψή της χρηματικές χορηγίες σε κόμματα, καθώς αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε χορηγίες 15 χιλιάδων ευρώ στη Νεολαία του ΠΑΣΟΚ και στην Πολιτική Άνοιξη, ενώ επιβεβαίωσε και εκείνη την «προσφορά» του ενός εκατομμύριου ευρώ που έλαβε για το κομματικό ταμείο του κόμματός του ο Θεόδωρος Τσουκάτος.

Περί κοινωνικού ανταγωνισμού, καταστολής και ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ «ΟΣΜΩΣΗΣ» μετά των «κοινωνικών κινημάτων»

«Τα πάντα πράξε και τα πάντα φτύσε
μονάχα, Μαύρε, Κόκκινος μην είσαι».
Κώστας Βάρναλης

Έχουμε και στο παρελθόν καταθέσει διεξοδικά την πεποίθηση της ύπαρξης σαφούς διαφοράς ανάμεσα σ’ όσους αναφέρονται γενικά σε «αγώνες» και σ’ όσους μιλούν για κοινωνικούς αγώνες, αφού στην τελευταία περίπτωση, ακόμα και αν δεν προβάλλεται μια συνολική απελευθερωτική αντίληψη και πρακτική, εκφράζονται με συγκεκριμένους τρόπους σημαντικά στοιχεία της.

Δυστυχώς για κάποιους και ευτυχώς, βέβαια, για κάποιους άλλους, στον κοινωνικό ανταγωνισμό δεν υπάρχουν ευθύγραμμες καταστάσεις.

Μ’ άλλα λόγια, το κράτος δεν μπορεί να ταυτιστεί με την κοινωνία, αλλά μπορεί και επιβάλλεται και μέσω της διάχυσης εξουσιαστικών σχέσεων, συμπεριφορών και ιδεολογιών, αλλά και της απορρόφησης των πιο ζωντανών και δημιουργικών ικανοτήτων των ανθρώπων.[1]

Άκου Τόσκα να μαθαίνεις!

Εντάξει, ακόμη κι ένας αυτοδίδακτος μυς (όπως η αφεντιά μου) έχει πλέον μάθει πως άπαντες οι αριστεροί (κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχοκομμουνιστές(!) και τα ρέστα πασατέμπο ανάλατο για την κυρα-Κομπρέσα) είναι μαλωμένοι με την αλήθεια. Δηλαδή, δίχως υπερβολές, αν σου πούνε «καλημέρα», ρίξε καλού κακού και μια ματιά προς τα πάνω, μήπως και δεις φεγγάρι. Αν η πολιτική ήταν τα Ιμαλάια, τότε στα σίγουρα η αριστερά θα ήταν το Έβερεστ. Αλλά αυτήν τη φορά σας παραδέχομαι ρε θεομπαίχτες, ξεπεράσατε τον εαυτό σας.

Τα βάζει κάτω, λοιπόν, η υπουργάρα η κομμουνιστική, ο Τόσκας ο πολύς, παρέα με το επιτελείο του, που τα ‘χει πλάκα (για πλάκα) τα γαλόνια τα χρυσά, μετράει τα τετραγωνικά, τα ξανά μετρά, να και κάτι βίντεο ελικοπτερίσια μπατσικά, ρίχνουν και στο χαρτί τρεις ντουζίνες εξισώσεις για διδάκτορες κι άνω… και να το! Habemus τον αριθμό τον σωστό, τον στρογγυλό, το νοικοκυρεμένο, τουτέστιν 140.000(!) νοματαίοι, όλοι κι όλοι, ουδείς παραπάνω, ούτε μύτη ούτε ρουθούνι! Και κουβέντα δεν σηκώνουμε· όποιος λέγει, γράφει, διασπείρει το αντίθετο, είναι φασισταριό, είναι χρυσαυγίτης πορωμένος και βάλε.

ΟΠΕΡΑ BUFFA ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ…

Όπως είπαμε ο μεγάλος ηγέτης της αριστεράς και της προόδου που νίκησε τον όφι των μνημονίων, ο αξεπέραστος Αλέξης Τσίπρας, ήταν ιδιαίτερα συνετός και μετρημένος στην Βουλή εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων. Το ίδιο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που δεν ούρλιαζε σαν εκείνον τον ψυχάκια τον Σαμαρά, και τον τηλεπαρουσιαστή καραγκιόζη Άδωνι, ούτε σαν εκείνη την λάμια τον Λοβέρδο. Έκαναν, λοιπόν, εντύπωση και οι δύο. Ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης Τσίπρας ύστερα από την δοξολογία του FBI, ύμνησε τον Ανδρέα Παπανδρέου, ανέβασε στο βάθρο το ψηλότερο τον Κώστα τον Καραμανλή τον Σιωπηλό, τους εξήρε αμφότερους για την πολιτική τους στάση σε παρόμοιες «σκανδαλώδεις» περιπτώσεις (βλ. «σκάνδαλο» Κοσκωτά και Βατοπεδίου).

Ρε μπας και τα έχουν βρει αυτοί οι δύο. Ρε μπας και ο Τσιπράκης τελικά του κάνει αβάντα τού γουρλομάτη Κυριάκου, μήπως ρε παιδιά τον βοηθάει να ξεσκαρτάρει το κόμμα; Η αλήθεια όμως είναι ότι μας έχει περάσει μια ακόμη πιο βρώμικη σκέψη. Μήπως όλο αυτό το έχουν σχεδιάσει οι δύο τους; Δηλαδή να βγάλουν από την κυκλοφορία τον Σαμαρά, να ακινητοποιήσουν τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο και όποιος προλάβει τελικά να αγκαζάρει την Φώφη, την οποία μπορούν να έχουν και οι δυο εναλλάξ; Διεστραμμένο; Διόλου. Ένας συνηθισμένος πολιτικός χειρισμός. Ή μήπως ο Συριζα διαπραγματεύεται ήδη τους πολιτικούς συσχετισμούς της επομένης ημέρας;

Στα Ίμια «Του γρήγορου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ»…

Ένα μικρό χρονικό

Θυμάστε αυτό το σύνθημα στα Εξάρχεια πριν από 15-20 χρόνια;

Ποιός θα περίμενε πως αυτή η επιγραμματική «in a nutshell» καταγραφή του νέου κινηματικού ήθους θα γινόταν κάποτε ακόμη και το νέο άτυπο κρατικό δόγμα του φοβερού και τρομερού κομμουνιστικού καθεστώτος Τσίπρα όσον αφορά την λεγόμενη εξωτερική πολιτική; Ενός καθεστώτος που παρ’ όλα αυτά γνωρίζει να συνταιριάζει τον (πάντα επιλεκτικό και υποκριτικό) αντιεθνικισμό, τον αντιφασισμό, τις σταλινικού τύπου προγραφές σε όποιον διαφοροποιείται, έστω και στα σημεία και τέλος, με τον ωμό και απροκάλυπτο χουλιγκανισμό.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στις 9 Φλεβάρη ο τούρκος αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Χουλουσί Ακάρ δηλώνει σε τουρκικά ΜΜΕ ότι «Μπορούμε να καλύψουμε όλο το Αιγαίο όχι μόνο τα Ίμια, έχουμε την δύναμη να επιχειρούμε στο Αφρίν και να ελέγχουμε την ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο την ίδια στιγμή».

Ο ΑΡΚΟΥΔΙΑΡΗΣ (FBI, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ) ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΝΤΕΦΙ ΚΑΙ Η ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΗ ΜΑΪΜΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ…

Ο Τσίπρας κατά την ομιλία του στην Ολομέλεια της Βουλής πριν την έναρξη της ψηφοφορίας για την συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής, για μιαν ακόμη φορά, κατέπληξε τα πλήθη με την πολιτική του ωριμότητα. Θαυμάσαμε όλοι την σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε τους ωρυόμενους, τους εν εξάλλω φωνασκούντες πολιτικούς του αντιπάλους.

Αλλά γι’ αυτές τις ηγετικές του ικανότητες θα μιλήσουμε αργότερα.

Ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης που αυτή η καλή κυρία η Γιάννα Αγγελοπούλου τον πήγε χεράκι χεράκι να τον γνωρίσει με τους κατάλληλους ανθρώπους στο Ίδρυμα Κλίντον, θεώρησε πρώτιστο καθήκον του να δοξάσει τους καινούργιους αμερικανούς φίλους, δηλαδή την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ, και βέβαια το FBI που ξεκίνησαν τις έρευνες για την «κάθαρση» της βρωμιάς και της δυσωδίας, που αποπνέει η δράση της NOVARTIS.

Οι «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» δεν αποτελούν πλέον τον «δαίμονα» για την αριστερά, αλλά την εγγύηση ότι πίσω από την «αποκάλυψη» του «σκανδάλου» δεν υπάρχει περίπτωση να κρύβεται οποιαδήποτε πρόθεση εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων ή δήθεν πολιτικές σκευωρίες. Σημεία δηλαδή και (αριστερά) τέρατα. Τα ύστερα του κόσμου. Περασμένες ξεχασμένες οι ξενοκίνητες χούντες, FBI και ξερό (αριστερό) ψωμί. Άλλωστε των αριστερών φρονίμων τα παιδιά πριν «πεινάσουν» τοποθέτησαν ως αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης τον πρώην επικεφαλής της ΚΥΠ επί Καραμανλή τον αξιότιμο πρώην κ. Εισαγγελέα Παπαγγελόπουλο. Πολυεργαλείο δηλαδή. Και καραμανλικός, και άνθρωπος των μυστικών υπηρεσιών και πρώην εισαγγελέας και νυν υπουργός δικαιοσύνης της πρώτης φοράς αριστερά κυβέρνησης. Σατανικόν. Τουλάχιστον.

«Θεά της αναρχίας: Η ζωή και η εποχή της Lucy Parsons» (Μέρος Β΄)

Συνέντευξη της Jacqueline Jones, συγγραφέως του βιβλίου, στον Arvind Dilawar

AD: Με την πρώτη ματιά, ο τίτλος του βιβλίου σας, Θεά της Αναρχίας, θα μπορούσε να χτυπήσει στους αναγνώστες ως οξύμωρο σχήμα (και πάλι, «ούτε θεός, ούτε αφέντες»), αλλά νομίζω ότι αποτυπώνει εύστοχα τις αντιφάσεις της ζωής της Lucy. Ποιες ήταν μερικές από τις αντικρουόμενες καταστάσεις, τις επιρροές και τις προσδοκίες που έπρεπε να αντιμετωπίσει;

JJ: Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο τίτλος του βιβλίου είναι μια ετικέτα που τοποθετείται στη Lucy Parsons από την Ένωση Πολιτών του Σικάγο, μια ομάδα επιχειρηματιών που φοβόταν την ίδια καθώς και την επιρροή της στους εργαζόμενους. Χρησιμοποίησα αυτή την ετικέτα για τον τίτλο, επειδή υποδηλώνει τη δύναμη και την επιρροή της ως ριζοσπαστικής ομιλήτριας και επειδή οι άνθρωποι εκείνη την εποχή σχολίαζαν την ομορφιά της.

Όταν ξεκίνησε για πρώτη φορά τη σταδιοδρομία της, επινόησε μια φανταστική ταυτότητα για τον εαυτό της, υποστηρίζοντας ότι ήταν κόρη μεξικανών και γηγενών Αμερικανών γονέων. (Είχε ανοιχτόχρωμο δέρμα και, σύμφωνα με πολλούς ανθρώπους, ήταν απροσδιόριστης προέ­λευσης.) Νομίζω ότι αισθάνθηκε ότι αυτή η νέα ταυτότητα θα της έδινε περισσότερη αξιοπιστία στα ακροατήρια της λευκής εργατικής τάξης. Ούτε αυτή, ούτε και ο Albert ποτέ έδειξαν πολύ συμπάθεια για τη δυστυχία των Αφροαμερικανών, και μάλιστα και οι δυο δαιμονο­ποίησαν τους μαύρους ως απεργοσπάστες και ως εχθρούς λευκών εργατών.

«Θεά της αναρχίας: Η ζωή και η εποχή της Lucy Parsons» (Μέρος Α΄)

Συνέντευξη της Jacqueline Jones, συγγραφέως του βιβλίου, στον Arvind Dilawar

H Lucy Parsons συχνά εκθειάζεται ως πρωτοποριακή μαύρη ριζοσπάστης, δινή συγγραφέας και ρήτορας που υπερασπίστηκε τη χειραφέτηση των εργαζομένων μέσω οργανώσεων, όπως οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW), ενώ αψήφησε τους ρατσιστικούς κανόνες με τον λευκό σύζυγό της Albert Parsons.

Όλα αυτά αποτελούν μια γενική περιγραφή του βίου των Parsons, ο οποίος κρύβει και πολλές αντιφάσεις. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Parsons έκρυψε το γεγονός ότι ήταν Αφρικανή Αμερικανίδα και πρώην σκλάβα· αντίθετα ισχυριζόταν ότι ήταν Αμερικανίδα Ιθαγενής καταγωγής από το Μεξικό. Αποφεύγει να καταγγείλει τα δεινά των μαύρων εργαζομένων, εστιάζοντας σχεδόν αποκλειστικά σε μια αστική εργατική τάξη που αποτελείται κυρίως από ευρωπαίους μετανάστες. Παρά το γεγονός ότι ήταν εκπρόσωπος στο ιδρυτικό συνέδριο της IWW το 1905, η συμμετοχή της στη ριζοσπαστική ένωση μετά από αυτό ήταν ελάχιστη.

Ωστόσο, η πορεία της από σκλάβα σε αναγνωρισμένη ριζοσπαστική φωνή ανά την αμερικανική επικράτεια, η ακούραστη υπεράσπισή της προς τους εργάτες και η αναμφισβήτητη γενναιότητά της, απέναντι στη δολοφονική κρατική καταπίεση, την έκαναν να ξεχωρίζει σε μια εποχή γεμάτη αξιομνημόνευτους αριστεριστές.

ΚΑΜΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ; (Μέρος Β΄)

Η αναβίωση μέσα από την δίωξη της «αναβίωσης»

Σ’ ότι αφορά τα προηγούμενα, δηλαδή τις διώξεις γνώμης, (παλιότερα το δυτικό μπλοκ κυριαρχίας, αναφερόμενο στις διώξεις αντικαθεστωτικών στην κομμουνιστοκρατούμενη Ρωσία χρησιμοποιούσε την διατύπωση «αντιφρονούντες»), διαπιστώνεται πως με τον πόλεμο κατά της αναβίωσης ουσιαστικά εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς παρόμοιο αν όχι σκληρότερο από αυτό που διώκεται.

Άλλωστε, πολλές φορές, πλέον, ο τύπος δεν έχει και τόση σημασία για τους εξουσιαστές. Τον διατηρούν μέχρις ότου διαπιστώσουν πως η αναντιστοιχία τύπου και ουσίας δεν τους χρειάζεται και πως δεν διατρέχουν κάποιους κινδύνους στο να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Και τότε βγάζουν τη μάσκα.

Θέλουμε, όμως, να σταθούμε σ’ αυτό που λέμε διατύπωση γνώμης. Δεν θα το εξετάσουμε από τη σκοπιά της δημοκρατίας ή των αρχών του Διαφωτισμού, όπως ο Τσόμσκι που (προς τιμήν του αντιτάχτηκε στην φυλάκιση του Ρενουάρ με τον νόμο Γκεσώ).

ΚΑΜΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ; (Μέρος Α΄)

Μια είδηση[1] που ανάφερε πως ο ηλικίας 41 ετών Βενσάν Ρενουάρ, ο οποίος έχει σπουδάσει χημικός μηχανικός και είναι πατέρας οκτώ παιδιών, βρίσκεται στη φυλακή από τις 19 Αυγούστου, έθετε συγκεκριμένα ζητήματα «επί τάπητος». Το ιδιαίτερο αυτής της είδησης είναι πως το εν λόγω άτομο είχε καταδικασθεί το 2007 για «αδίκημα γνώμης». Το συγκεκριμένο αδίκημα είναι το ότι είχε δημοσιεύσει, τότε, μια 16σέλιδη μπροσούρα με το τίτλο: «Ολοκαύτωμα. Αυτά που σας κρύβουν…».

Ο Βενσάν Ρενουάρ θα παρέμενει φυλακισμένος για ένα ολόκληρο χρόνο με βάση τον νόμο Γκεσώ, ο οποίος τιμωρεί με φυλάκιση και πρόστιμα, όσους προβαίνουν σε «ρατσιστικές, αντισημιτικές ή ξενοφοβικές» δηλώσεις.

Η πρώτη εντύπωση που δημιουργείται από την περιεκτική περιγραφή της ουσίας του νόμου Γκεσώ είναι πως δεν φωτογραφίζει απλά τον Σαρκοζί, αλλά και τους ιθύνοντες του Γαλλικού κράτους. Επειδή, όχι μόνον έχουμε απλά δηλώσεις εναντίον των Ρομά αλλά και πρακτικές που ισοδυναμούν με Χιτλερικές. Αν μάλιστα αντιστοιχηθεί το περιεχόμενου του νόμου Γκεσώ με τις ενέργειες εναντίον των Ρομά, τότε έχουμε κάτι πολύ βαρύτερο, δηλαδή κακουργηματικές πράξεις. Κι όμως, τελικά αυτός που φυλακίστηκε επειδή έκφρασε μία γνώμη ήταν ο Βενσάν Ρενουάρ.

«ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ» ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ

Το μεσημέρι της 29^ης Ιανουαρίου 32χρονος εξαρτημένος και οροθετικός, κρατούμενος στο Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» των Φυλακών Κορυδαλλού βρίσκεται απαγχονισμένος σε ειδικό χώρο απομόνωσης. Σε λίγες εβδομάδες θα αποφυλακιζόταν. Το 2013 είχε προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων μαζί με άλλους συγκρατουμένους του καταγγέλλοντας τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης. Αποφυλακίζεται το 2014, αλλά επειδή «παραβίασε» τον περιοριστικό όρο εμφάνισης σε Α.Τ. που του επιβλήθηκε εξ αιτίας της σοβαρής ασθένειάς του, οδηγήθηκε εκ νέου στην φυλακή.

Τα ξημερώματα της 5^ης Φλεβάρη 33χρονος κρατούμενος στις Φυλακές Αλικαρνασσού βρίσκεται επίσης απαγχονισμένος στο κελλί του.

Το 2016 σε συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης του Εγκλήματος και του Κοινωνικού Ελέγχου δημοσιοποιήθηκε ότι «εξαφανίστηκε» σύμφωνα και με σχετικό δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών (Οι αυτοκτονίες πρώτη αιτία θανάτου στις Φυλακές, 2-3-2017, Ι. Σωτήρχου) το «βιβλίο θανάτων κρατουμένων», που τηρούσε το υπουργείο Δικαιοσύνης από τη δεκαετία του ’70».

Δουλειές του λάκκου

(Μία θλιβερή ιστορία)

Κάθε πρωί σε βλέπω εκεί, στο πλάι του δρόμου όπου γίνονται εργασίες. Στέκεσαι δίπλα στους εργαζόμενους του δήμου που σκάβουν και εσύ κοιτάς.

Αν και πρωί, φοράς ένα γιλέκο που φωσφορίζει στο σκοτάδι· θέλω να προσπεράσω τους προφανείς λόγους και αναρωτιέμαι·

ασφάλεια στους δρόμους των σκοτεινών καιρών ή για να δηλώσεις την μοναδικότητά σου;

Άλλοτε κρατάς ένα χάρτινο ποτήρι καφέ και άλλοτε ένα κινητό τηλέφωνο, φορώντας γάντια μάλλινα και γυαλί ηλίου.

Με κρύα, ηλιοφάνειες και βροχές, εσύ είσαι εκεί· μέχρι να τελειώσει το ωράριο δουλειάς.

Όχι άλλο… Συριζα!

Το παρακάτω χιουμοριστικό κείμενο είναι «αλιευμένο» από το κανάλι «ΛΑΟΘΕΑΤΡΟ» του διαδικτυακού ιστοτόπου youtube. Ασφαλώς, το παρουσιάζουμε αυτούσιο, έχοντας προσθέσει μόνον τον τίτλο.

– ΑΡΓΥΡΗΣ: »Κύριε Κρεούζη, είστε ο μοναδικός επιζών μάρτυς. Θυμήσου ότι έχεις ορκιστεί και απάντησέ μου με ειλικρίνεια σε αυτό. Τι φταίει για το ναυάγιο?»

– ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ: »Τα τσογλάνια.»

– ΑΡΓΥΡΗΣ: »Τι έγινε με τα τσογλάνια?»

– ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ: »Εξετράπησαν! Κομμάτιασαν την χώρα! Την έκοψαν στα δυο! Κάτω στα τσογλάνια ακούγαμε τα φτυάρια συνέχεια! Τα φτυάρια, έριχναν στη χώρα δούλεμα! Είχαμε πέσει σε θύελλα! Το καράβι της χώρας, είχε τον καιρό στη δεξιά μπάντα! Όλα τα χρόνια το καράβι πήγαινε δεξιά! Τον λαό τον χτυπούσε αλύπητα! Τράνταζε ολόκληρος έτριζε! Και η αγανάκτηση όλο ανέβαινε! 8 δεκαετίες, 9, 10! Πιάσαμε τις 11, ύστερα 12! 12 δεκαετίες δεξιά! Δε μιλούσε κανένας! Κρατούσαμε ακόμα και την ανάσα μας! Ακούγαμε τη φωτιά! Τη φωτιά του πολέμου, των πολέμων, της κατοχής, του εμφυλίου, της επταετίας, της μεταπολίτευσης, της αλλαγής, του εκσυγχρονισμού, των μνημονίων! Τη φωτιά δηλαδή που δεκαετίες τώρα ανάσαινε άγρια! Το λαό, που ξέφευγε ουρλιάζοντας απ’ τις εκδορές, και τα έμβολα της εξουσίας που χτυπούσαν γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα! Και ξαφνικά, μέσα απ’ τα τσογλάνια… Ο Αλέξης ήταν! Γνώρισα τη φωνή του! 2015 πια!

Αλιεία

Η αλιεία αποτελεί μια πανάρχαια πρακτική που χρονολογείται από την παλαιολιθική περίοδο, δηλαδή πριν από περίπου 40.000 χρόνια. Από τότε, αλλά και τις ύστερες περιόδους, ο άνθρωπος ανάλογα με τις περιβαλλοντικές συνθήκες που επικρατούσαν και την ελλιπή ή καθόλου γνώση της τροφοπαραγωγικής διαδικασίας, προσάρμοζε τις συνήθειές του σε νομαδική/ημινομαδική, τροφοσυλλεκτική/κυνηγητική-αλιευτική βάση.

Κατά τη μεσολιθική εποχή, ξεχωρίζουν φυλές που τρέφονται κατά κύρια βάση με αλιεύματα και εντοπίζονται κυρίως στη περιοχή της Σκανδιναβίας και της Αμερικής (Εσκιμώοι), οι οποίες ταυτόχρονα αναπτύσσουν και σημαντική επίδοση στην κατασκευή εργαλείων αλίευσης. Παράλληλα παρατηρείται και η εφαρμογή της ανταλλαγής αλιευμάτων με διαφορετικά προϊόντα από άλλες φυλές σε μια εξισωτική βάση.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΥΠΟΤΑΞΗ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ…

«Η δη­μο­κρα­τί­α μέ­σα στο σχο­λεί­ο, οι ε­κλο­γές, η φαι­νο­με­νι­κή συμ­με­το­χή των μα­θη­τών, ό­λες αυ­τές οι έκ­δη­λα φι­λε­λεύ­θε­ρες πτυ­χές που συ­να­ντώ­νται στη σχο­λι­κή δια­δι­κα­σί­α, δεν α­πει­λούν διό­λου την τή­ρη­ση της τά­ξης ού­τε α­ντι­στρέ­φουν τα α­πο­τε­λέ­σμα­τά της, ί­σως μά­λι­στα την κα­θι­στούν πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή, κα­θώς οι μα­θη­τές γί­νο­νται οι φο­ρείς της και εν μέ­ρει οι πα­ρά­γο­ντές της.» Ιω­σήφ Σο­λο­μών, Ε­ξου­σί­α και Τά­ξη στο Νε­ο­ελ­λη­νι­κό Σχο­λεί­ο.

Δεν εί­ναι λί­γοι αυ­τοί που δη­λώ­νουν την ι­κα­νο­ποί­η­σή τους για τον χα­ρα­κτή­ρα της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης.

Δεν εί­ναι λί­γοι και ε­κεί­νοι που εί­τε και­ρο­σκο­πι­κά εί­τε ι­δε­ο­λη­πτι­κά ε­πι­μέ­νουν να μι­λούν για έ­να δη­μο­κρα­τι­κό δη­μό­σιο σχο­λειό με ί­σες ευ­και­ρί­ες για ό­λους.

Άλ­λοι τό­σοι μι­λούν για το νε­ρό που έ­χει μπει στο αυ­λά­κι, με τις αλ­λα­γές που κα­τα­κτή­θη­καν με­τά α­πό τό­σους δη­μο­κρα­τι­κούς α­γώ­νες και πρέ­πει να δια­φυ­λα­χτούν, για τα δι­καιώ­μα­τα δα­σκά­λων και μα­θη­τών και άλ­λα πα­ρό­μοια.

Μια συ­νη­θι­σμέ­νη φρά­ση α­πό πα­λαιό­τε­ρους για να δι­καιο­λο­γή­σουν τις βελ­τιώ­σεις εί­ναι: «Ε, ρε βούρ­δου­λας που έ­πε­φτε πα­λαιό­τε­ρα, τώ­ρα σας έ­χουν α­σύ­δο­τους και να τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα». Πράγ­μα­τι έ­πε­φτε κυ­ριο­λε­κτι­κά βούρ­δου­λας. Με έ­να διά­ταγ­μα της 18ης Δε­κεμ­βρί­ου 1884 α­πο­λυό­ταν έ­νας δά­σκα­λος επειδή «[…] έπέ­βαλ­λε τρι­σί τῶν μα­θη­τῶν τῆς τά­ξε­ως, έν ἥ δι­δά­σκει, τήν ποι­νήν τοῦ ἐμπτυ­σμοῦ ὑπό τῶν μα­θη­τῶν αὐτῶν». Μια ε­γκύ­κλιος της ί­διας χρο­νιάς «α­πα­γό­ρευ­σε» τις πρα­κτι­κές αυ­τές και προ­έ­βλε­ψε σο­βα­ρές κυ­ρώ­σεις. Στα σχο­λεί­α, παρ’ ό­λα αυ­τά, ε­πι­κρα­τού­σε το ξύ­λο με την βέρ­γα, αλ­λά α­κό­μα και με το μα­στί­γιο. Άλ­λες ποι­νές που ε­πι­βάλ­λο­νταν μέ­χρι και το 1940 ή­ταν η υ­πο­χρε­ω­τι­κή νη­στεί­α, η α­πλή γο­νυ­κλι­σί­α ή αυ­τή με τα χέ­ρια ψη­λά, η κρά­τη­ση στην αί­θου­σα ή το σχο­λεί­ο με­τά το σχό­λα­σμα κλπ.

H «επιτυχημένη» ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ, το βέτο και η εθνική πολιτική συναίνεση

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 72, του Μαΐου 2008, της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και αναφέρεται στην σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ του 2008, η οποία εμφανίσθηκε ως επιτυχία της διπλωματίας των εν Ελλάδι εξουσιαστών.

Αυτό το οποίο έχει σημασία σ’ αυτές της περιπτώσεις είτε «επιτυχίας», είτε «αποτυχιών» και «δυσαρμονίας» εντός του πολιτικού χώρου είναι η μετατόπιση από το ένα ζήτημα στο άλλο (όπως επί παραδείγματι η πρόσφατη προβολή του σκανδάλου NOVARTIS, άρον άρον, μετά τα συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα). Το επίσης σημαντικό είναι η χρονοτριβή που τίθεται σε εφαρμογή ώστε να ατονήσουν και εν συνεχεία να καμφθούν οι εντάσεις στην κοινωνία.

Είναι προφανές ότι σε κάποιες περιπτώσεις η διαδικασία της χρονοτριβής αποσκοπεί στην επικράτηση του πανδαμάτορος χρόνου, αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις τα αποτελέσματα δεν είναι πάντοτε τα αναμενόμενα. Έχοντες ως δεδομένο πως παρήλθαν 25 ολόκληρα χρόνια, η φράση του τότε πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, το 1993, ότι το όνομα που θα λάβουν τα Σκόπια δεν έχει μεγάλη σημασία, γιατί κανείς δεν θα το θυμάται σε 10 χρόνια, απεδείχθη εκτός πραγματικότητος, μολονότι εκδήλωνε τους ευσεβείς πόθους μιας μερίδας εξουσιαστών. Είναι προφανές ότι αυτή η χρονοβόρος διαδικασία σχετίζεται με την διευθέτηση (και όχι πάντοτε επίλυση) των εκάστοτε εκκρεμοτήτων μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής κυριαρχίας αφ’ ενός και των υπολοίπων ανταγωνιζόμενων δυνάμεων, αφ’ ετέρου. Τις «νίκες» διαδέχονται οι «ήττες» (όπως έγινε μετά το περίφημο βέτο του οποίου ακολούθησαν «ήττες»), αλλά τα πράγματα βαίνουν σύμφωνα με τα καθολικά σχέδια των εξισορροπούμενων διαφορών και αντιθέσεων των κυρίαρχων. Κι άντε, κάθε τόσο, απ’ την αρχή. Το ποιος πληρώνει τα κόστη είναι και βέβαιο και γνωστό…

Περί φυλάκισης

Η φυλάκιση είναι ένα μέσο.

Δεν είναι, βέβαια, μέσον αποτροπής της εγκληματικότητας, όπως ισχυρίζεται το κράτος και οι διαχειριστές του, όπως δεν είναι και μέσον απονομής δικαιοσύνης.

Γιατί, το ζήτημα δεν βρίσκεται στις έννοιες και τους όρους που έχει καθιερώσει η εξουσιαστική ιδεολογία, αλλά στην πραγματικότητα που αναδεικνύεται.

Αυτή η πραγματικότητα συνδέεται με την προέλευση και την ύπαρξη των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών, των οποίων η συγκροτημένη εφαρμογή είναι το κράτος.

Η έννοια του περιορισμού τόσο από εδαφικής απόψεως όσο και από την σκοπιά της έκφρασης, είναι στοιχείο υποδούλωσης της ανθρώπινης οντότητας.

Εννοείται πως «περιορισμοί» που έχουν σχέση με τη δραστηριότητα της φύσης (όπως για παράδειγμα βροχή, χιόνι, σεισμός κλπ) δεν εντάσσονται σε διαδικασίες επιβολής και εξουσίας, αφού αφ’ ενός είναι παροδικές καταστάσεις και αφ’ ετέρου οι εκδηλώσεις τους αφορούν τις ενδογενείς λειτουργίες μετασχηματισμού και ανανέωσης των όρων ύπαρξης του πλανήτη.

Δημοσκοπήσεις: Το θερμόμετρο της εξουσίας και οι «νέοι»… θεράποντες ιατροί της αριστεράς

Ένα κείμενο από παλιά… που αγγίζει το σήμερα.
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 71, Απρίλιος 2008

«Οι μάζες έχουν συνήθως την τάση να συσπειρώνονται γύρω από τον πιθανότερο νικητή (οπότε και οι ευνοϊκότερες σφυγμομετρήσεις λειτουργούν ή τουλάχιστον μπορούν υπό προϋποθέσεις να λειτουργήσουν σαν «αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες»). Το «ρεύμα» λειτουργεί επιταχυντικά συνήθως. Υπάρχει όμως η περίπτωση να συμβεί και το αντίθετο: είναι πιθανό ένας αριθμός μετριοπαθών εκλογέων, που δεν θα ήθελε να καταστήσει μονοκράτορα, να επηρεασθεί αρνητικά από υπέρμετρα ευνοϊκά προγνωστικά. […] Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που η προπαγάνδα των μεγάλων κομμάτων τείνει, συχνότατα, να δημιουργήσει συγκρατημένη αισιοδοξία, ενώ τα πιο μικρά, που δεν ελπίζουν σε άμεση κατάληψη της εξουσίας, δεν έχουν κατ’ ανάγκη αντίστοιχους φραγμούς». Θανάσης Διαμαντόπουλος, Το Κομματικό Φαινόμενο, Κομματική στρατηγική και προπαγάνδα

Οι κόρακες της εξουσίας, κατά καιρούς, βγάζουν από την τσέπη τους, άλλοι με δήθεν ανησυχία και άλλοι με έκδηλη ικανοποίηση, την γνωστή «βαρύγδουπη» διάγνωση των ειδικών που μελετούν τις δημοσκοπήσεις: «μια δραστική αλλαγή συσχετισμών βρίσκεται εν εξελίξει και το ζητούμενο πλέον είναι το νέο σημείο πολιτικής ισορροπίας».

Συνήθως ακολουθεί το εξ ίσου γνωστό τροπάρι, αφ’ ενός για τα «μεγάλα σχέδια» και τις «μεγάλες ανατροπές», «τις νέες λαϊκές πλειοψηφίες» και τους προβληματισμούς μιας «κοινωνίας που είναι δυσαρεστημένη» και αμφισβητεί τον «δικομματισμό» και αφ’ ετέρου για «τους κινδύνους πολιτικής αστάθειας και ακυβερνησίας».

Οι μεγαλύτεροι θρίαμβοι της προπαγάνδας έχουν επιτευχθεί, όχι κάνοντας κάποιος κάτι, αλλά, αποφεύγοντας να κάνει κάτι.

Κοινωνικός Αναρχισμός ή Life Style Αναρχισμός

Ένα αγεφύρωτο χάσμα
του Μάρραιη Μπούκτσιν
Εκδόσεις Ισνάφι

Στο δοκίμιο αυτό, που είναι γραμμένο το 1995, ο Μπούκτσιν προβάλει την πρότασή του για έναν «Κοινωνικό Αναρχισμό» που θα είναι ικανός να δημιουργήσει ένα «μαζικό επαναστατικό κίνημα» σε αντίθεση με τα σημερνά ρεύματα του «αναρχισμού» (που τα χαρακτηρίζει «Life Style αναρχισμό») όπως αυτός τα αντιλαμβάνεται με βάση την εμπειρία του στην Αμερική. Έτσι επιτίθεται με την σειρά στον «ατομικιστικό αναρχισμό», την «αυτονομία», τον «χαοτικό αναρχισμό», τον «μυστικό, ανορθολογικό αναρχισμό», τον «αντιτεχνολογικό, αντι-πολιτισμικό και πρωτόγονο αναρχισμό». Κατηγορεί όλα αυτά τα ρεύματα για ανορθολογικότητα, αν-ιστορικότητα, α-κοινωνικότητα και ως εγωκεντρικά. Ο Μπούκτσιν παρουσιάζει το όραμά του και με τον όρο «Δημοκρατικό Κομμουναλισμό» και, όπως εξηγεί, είναι ένα όραμα που παραμείνει πιστό στην παράδοση του διαφωτισμού, είναι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας και της ύπαρξης κοινωνικών θεσμικών δομών.

Ο Τζων Μπωλ, η εξέγερση των χωρικών και η Πολιτεία της Φύσης (Μέρος β΄)

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΧΙΛΙΕΤΙΑ

Ποιο ήταν το «παραλήρημα»[1] του Τζων Μπωλ, που καταγγέλθηκε λυσσαλέα από τον Walsingham, και το οποίο οδήγησε στην δίωξη του Μπωλ όσο ζούσε και τελικά στον βίαιο θάνατο του;

Οι χρονικογράφοι της Εκκλησίας προσπαθούν πολύ να αμαυρώσουν τον Μπωλ περιγράφοντας τον ως οπαδό του Wycliffe, αποσιωπώντας πως τα κηρύγματα του προηγήθηκαν πάνω από μια δεκαετία από αυτά του Wycliffe. Πιο συγκεκριμένα, αν και οι δύο απαιτούσαν ριζική μεταρρύθμιση της εκκλησίας, ο Wycliffe συμβουλεύει υπακοή στις κοσμικές αρχές, που θεωρούσε ότι θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν το όραμά του, ενώ ο Μπωλ, πιο ριζοσπαστικός, τους απορρίπτει ως «ζιζάνια».

Επίσης, ο Μπωλ δεν δείχνει πουθενά την κοσμική περιφρόνηση για τον άρτο και τον οίνο για την οποία ο Wycliffe ήταν τόσο ευρέως γνωστός. Τείνω να υποστηρίξω την άποψή του Ομάν, ότι: «Η εμπνευσμένη ιδέα του ήταν η «ευαγγελική φτώχεια, η οποία είχε διακηρυχθεί από τους Φραγκισκανούς τον προηγούμενο αιώνα[2] στο σημείο ακόμη και να ζητά την εξαίρεση των μοναχών (μεγάλοι εχθροί του Wycliffe, παρεμπιπτόντως) από τη γενική εκκαθάριση του κλήρου δοθείσης της ευκαιρίας, αλλά θα ήθελα να προσθέσω ότι αυτό δεν βοηθά στο να αντικρούσει τις κατηγορίες, ότι ο Μπωλ ήταν αιρετικός, που εκστόμιζαν εναντίον του οι σύγχρονοι του.