«Τα πάντα πράξε και τα πάντα φτύσε
μονάχα, Μαύρε, Κόκκινος μην είσαι».
Κώστας Βάρναλης
Έχουμε και στο παρελθόν καταθέσει διεξοδικά την πεποίθηση της ύπαρξης σαφούς διαφοράς ανάμεσα σ’ όσους αναφέρονται γενικά σε «αγώνες» και σ’ όσους μιλούν για κοινωνικούς αγώνες, αφού στην τελευταία περίπτωση, ακόμα και αν δεν προβάλλεται μια συνολική απελευθερωτική αντίληψη και πρακτική, εκφράζονται με συγκεκριμένους τρόπους σημαντικά στοιχεία της.
Δυστυχώς για κάποιους και ευτυχώς, βέβαια, για κάποιους άλλους, στον κοινωνικό ανταγωνισμό δεν υπάρχουν ευθύγραμμες καταστάσεις.
Μ’ άλλα λόγια, το κράτος δεν μπορεί να ταυτιστεί με την κοινωνία, αλλά μπορεί και επιβάλλεται και μέσω της διάχυσης εξουσιαστικών σχέσεων, συμπεριφορών και ιδεολογιών, αλλά και της απορρόφησης των πιο ζωντανών και δημιουργικών ικανοτήτων των ανθρώπων.[1] Συνέχεια
Anarchy press gr 