Τα σπουργίτια, λένε, δεν αντέχουν να ζουν σε κλουβιά, αλλά αν τα φυλακίσεις, προτιμούν να πεθάνουν από την πείνα. Ζουν παντού, σε πόλεις και αγρούς, σε χωριά και σε πολύβουες γειτονιές. Διεκδικούν την τροφή τους και στέκουν άφοβα σε κάθε λογής ζωντανό που τα βλέπει σαν μεζέ. Πετούν ανέμελα ανάμεσα σε σκεπτόμενους και ανόητους διαβάτες, ανάμεσα σε σπουδαίους κι ασήμαντους. Επιβιώνουν στα δύσκολα.
Αν θα έπρεπε να επιλέξουμε μία και μόνον λέξη, αυτή σίγουρα θα ήταν η αλήθεια. Η α-λήθεια, ως μη λήθη, άρα κι ως καθάρια από το πολιτικό, αλλά και κάθε ψεύδος ζώσα μνήμη. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία, ο θεμέλιος λίθος κάθε άποψης και πρακτικής που επιθυμεί να συμβάλει ενεργά στην απελευθερωτική διαδικασία κι όχι να μπερδέψει, να συγχύσει, να στρεβλώσει. Κάθε τέτοια άποψη οφείλει να είναι γνήσια ειλικρινής, να αποκαλύπτει την αλήθεια σε όλο της το εύρος, να μην μπερδεύει, αλλά, αντιθέτως, να βοηθά κάθε έναν που την κοινωνεί, να ξεδιαλύνει μέσα και γύρω του το σκότος της πολιτικής, που παραμορφώνει σκοπίμως την πραγματικότητα. Η χειρότερη μορφή ψεύδους για μας προκύπτει, όταν μικρές «δόσεις» αλήθειας αναμιγνύονται με τερατώδη ψέματα. Συνέχεια