«Θεά της αναρχίας: Η ζωή και η εποχή της Lucy Parsons» (Μέρος Β΄)

Συνέντευξη της Jacqueline Jones, συγγραφέως του βιβλίου, στον Arvind Dilawar

AD: Με την πρώτη ματιά, ο τίτλος του βιβλίου σας, Θεά της Αναρχίας, θα μπορούσε να χτυπήσει στους αναγνώστες ως οξύμωρο σχήμα (και πάλι, «ούτε θεός, ούτε αφέντες»), αλλά νομίζω ότι αποτυπώνει εύστοχα τις αντιφάσεις της ζωής της Lucy. Ποιες ήταν μερικές από τις αντικρουόμενες καταστάσεις, τις επιρροές και τις προσδοκίες που έπρεπε να αντιμετωπίσει;

JJ: Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο τίτλος του βιβλίου είναι μια ετικέτα που τοποθετείται στη Lucy Parsons από την Ένωση Πολιτών του Σικάγο, μια ομάδα επιχειρηματιών που φοβόταν την ίδια καθώς και την επιρροή της στους εργαζόμενους. Χρησιμοποίησα αυτή την ετικέτα για τον τίτλο, επειδή υποδηλώνει τη δύναμη και την επιρροή της ως ριζοσπαστικής ομιλήτριας και επειδή οι άνθρωποι εκείνη την εποχή σχολίαζαν την ομορφιά της.

Όταν ξεκίνησε για πρώτη φορά τη σταδιοδρομία της, επινόησε μια φανταστική ταυτότητα για τον εαυτό της, υποστηρίζοντας ότι ήταν κόρη μεξικανών και γηγενών Αμερικανών γονέων. (Είχε ανοιχτόχρωμο δέρμα και, σύμφωνα με πολλούς ανθρώπους, ήταν απροσδιόριστης προέ­λευσης.) Νομίζω ότι αισθάνθηκε ότι αυτή η νέα ταυτότητα θα της έδινε περισσότερη αξιοπιστία στα ακροατήρια της λευκής εργατικής τάξης. Ούτε αυτή, ούτε και ο Albert ποτέ έδειξαν πολύ συμπάθεια για τη δυστυχία των Αφροαμερικανών, και μάλιστα και οι δυο δαιμονο­ποίησαν τους μαύρους ως απεργοσπάστες και ως εχθρούς λευκών εργατών.