Στο όνομα της Ζωής

Σε ορισμένες ιθαγενείς φυλές της Κεντρικής Καλιφόρνια, ο πόνος αντιμετωπιζόταν ως φορέας δύναμης των σαμάνων- θεραπευτών. Η οδύνη διέθετε δική της προσωπικότητα κι εκδηλωνόταν με διάφορες μορφές, χωρίς ωστόσο να προσωποποιείται ως άνθρωπος. Οι πόνοι φέρουν ψυχή και είναι σεβαστοί γι’ αυτό. Γίνονται, κατά μία έννοια, ευπρόσδεκτοι.

Ένα σοβαρό κομμάτι της μυητικής διαδικασίας του σαμάνου-θεραπευτή είναι η αντιμετώπιση του τρόμου, που καταλαμβάνει τον μυούμενο. Ο τρόμος έρχεται πάντα με πολλές μορφές. Για να καταφέρει, όμως, ο θεραπευτής να περάσει σε ένα επόμενο στάδιο και να ολοκληρώσει τη μύησή του, χρειάζεται να μην καταβληθεί από τον τρόμο, αλλά να τον βλέπει να τον κυριεύει, δίχως να προσπαθεί να τον αποφύγει. Ενέχει, δηλαδή, ένα είδος ομοιοπαθητικής. Με τον ίδιο τρόπο συχνά σώζονται τα δάση σε περιπτώσεις πυρκαγιάς: καίγεται επί τούτου μια περιοχή, ώστε όταν συναντηθεί με τη φωτιά να είναι ήδη καμένη. Έτσι δίχως καύσιμη «τροφή» παύει.

Ο φόβος έχει πολλά ονόματα. Το ίδιο και ο τρόμος. Είναι όσα και τα ονόματα των ανθρώπων κι ακόμη περισσότερα. Ο τρόμος τρέφεται με τρόμο και επεκτείνεται. Χρειάζεται να φτιάξει κανείς μια αντί-φοβική ζώνη, για να καταφέρει να τον νικήσει.