10 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού Λάμπρου Φούντα…

 «Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε μια επινοημένη ιστορία και στην αλήθεια, είναι το πόσο συχνά λέγεται μια ιστορία»

Είναι συχνό φαινόμενο πολλοί άνθρωποι αγωνιζόμενοι και μη να απομακρύνονται και μάλιστα από ένα σημείο και μετά συνειδητά από την αναζήτηση της αλήθειας ενός ζητήματος, περιοριζόμενοι στην υπεράσπιση –και μάλιστα με κάθε δυνατό τρόπο– της αιτίας για την οποία οι ίδιοι ενεπλάκησαν σε μια υπόθεση.

Η σύγχυση που προκύπτει είναι δεδομένη, και επιτείνεται με το πέρασμα του χρόνου, καθώς προστίθενται συνεχώς επί πλέον ζητήματα, τα οποία καλύπτουν σαν χιονοστιβάδα το «πτώμα», που πάση θυσία πρέπει να εξαφανιστεί δια παντός. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση εκτός των άλλων συντείνει κάθε εκδήλωση φανατισμού^[1] που λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία για την συγκρότηση παρατάξεων ή φατριών, που όσο πιο σφοδρά αντιπαρατίθενται άλλο τόσο συντεταγμένα και από κοινού συμφωνούν στην αποσιώπηση μιας βασικής αλήθειας: των κοινών τους ευθυνών.

Η στάση αυτή αναδεικνύεται εκκωφαντικά, όταν παρουσιάζεται μια «κρίση», όταν η διαχείριση μιας «ήττας», ενός «τέλους» ή μιας «ένδοξης συνέχειας» συνδέονται παρά τις υποτιθέμενες διαφορές τους μ’ έναν άρρηκτο δεσμό: την σιωπή για τους αληθινούς λόγους για τους οποίους ο «πύργος έπεσε», μ’ άλλα λόγια ουδέν νεώτερον ούτε τώρα ούτε ποτέ.

Τον πρώτο καιρό η κρυψίνοια, τα μισόλογα, οι σιωπές προβάλλονται ως απόρροια ενός δήθεν επιβεβλημένου (ψευδο)συνωμοτισμού και όταν η δικαιολογία αυτή καταρρέει, γιατί απλά ο «βασιλιάς» αποδεικνύεται θεόγυμνος, τότε η ομερτά επιβάλλεται εξ αιτίας του ότι ο πέλεκυς της καταστολής χαρακτηρίζεται βαρύς και ασήκωτος.