«Είναι κακή επιλογή να αφεθείς να αποκλειστείς σε περικυκλωμένο στρατόπεδο […] Για να είναι έντιμη η παράδοση ενός φρουρίου οφείλει να προβλέπει δυσμενείς όρους για την φρουρά. Υπάρχει πάντα προκατάληψη σε βάρος της φρουράς, που εξέρχεται από μια θέση πάνω σε μια χρυσή βέργα», Εγχειρίδιο Πολέμου, Ναπολέων
Πολλοί θεωρούν λανθασμένα ότι η καταστολή είναι μια επίπεδη διαδικασία, που μοιάζει κάπως με την εκτέλεση της ίδιας και της ίδιας συνταγής, που πάνω κάτω θα επιφέρει και το ίδιο αποτέλεσμα.
Ας εστιάσουμε σε ορισμένα χαρακτηριστικά της, που όπως φαίνεται είτε σκοπίμως υποτιμούνται ή ακόμη χειρότερα αγνοούνται πανηγυρικά την περίοδο που διανύουμε.
Το «έδαφος», στο οποίο επιλέγουμε οι αναρχικοί να συγκρουστούμε με κάθε μέσο ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία πρώτα απ’ όλα, όπως όλοι γνωρίζουν, οφείλουμε, όχι απλά να το γνωρίσουμε, αλλά να το μελετήσουμε βαθιά.
Το «έδαφος» αυτό χάνεται από τον ορίζοντα, όταν βασιλεύει η λήθη, η απαξία του παρελθόντος. Η σύγκρουση αυτή δεν ξεκίνησε «σήμερα», ούτε θα τελειώσει «αύριο», και βέβαια δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των αναρχικών.
Το κράτος και κάθε μορφής εξουσία γνωρίζει πολύ καλά ότι η απομόνωση όσων αγωνίζονται, η κατασυκοφάντησή τους είναι οι βασικές προϋποθέσεις, ώστε να επέλθει με άνεση η καταστολή τους. Οι προσδοκίες των εξουσιαστών, φυσικά, δεν ταυτίζονται και με τις δυνατότητές τους. Οι σχεδιασμοί τους πολλές φορές βασίζονται άλλωστε σ’ αυτήν ακριβώς την παραδοχή. Με άλλα λόγια σχεδιάζουν, αποφασίζουν και μεθοδεύουν γνωρίζοντας ότι η επιτυχία δεν μπορεί να είναι απόλυτη ούτε καν εύκολη, ούτε μπορεί να επέλθει σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Έτσι δεν διστάζουν να παραχωρούν ορισμένες μικρές «νίκες», να παραχωρούν «έδαφος», όχι για να χαριστούν, αλλά για να περιορίσουν τις συνολικότερες δυνατότητες δραστηριοποίησης. Η «απραξία» αυτή, δυστυχώς, θεωρείται και αδυναμία εκ μέρους των εξουσιαστών. Η «ανοχή», που επιδεικνύουν εκλαμβάνεται ατυχώς ως υποχωρητικότητα, ενώ συχνά θεωρείται ακόμη και στρατηγική «νίκη» για ορισμένους, οι οποίοι και πάλι προς την «δόξα» τραβούν.
Αυτό, επίσης, που διαλανθάνει της προσοχής είναι το γεγονός ότι το κράτος παρουσιάζεται να υποχωρεί πρόσκαιρα σ’ ένα σημείο, για να εξασφαλίσει συνολικότερα, σημαντικότερα και μακροπρόθεσμα οφέλη.
Οι εξουσιαστές κινούνται μ’ αυτόν τον τρόπο υπολογίζοντας απλά, ότι αυτό που «σήμερα» είναι αδύνατον να πετύχουν ή έστω να επιχειρήσουν, «αύριο» θα είναι υπό προϋποθέσεις ένα πιθανότατο ενδεχόμενο.
Μα τότε θα αναρωτηθούν κάποιοι, αφού το κράτος τελικά θα ενδυναμώσει την θέση του και θα προχωρήσει στην υλοποίηση ενός σχεδιασμού, γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία η καθυστέρηση, που μπορεί να προκαλέσουμε με τις ιδέες μας και την δράση μας σε επιμέρους «σημεία»;
Κατ’ αρχήν δεν πρόκειται για κάποιου είδους τεχνικό ζήτημα.
Δεν υποχωρούμε, γιατί ενισχύουμε έτσι την θέση της εξουσίας, δεν συμβιβαζόμαστε με παραχωρήσεις, διότι για εμάς δεν υπάρχει θεμιτή συναλλαγή με καμμιά μορφής εξουσία. Ο εφησυχασμός εκ μέρους όσων αγωνίζονται έχει αποδειχθεί πάντα ιδιαίτερα επιζήμιος. Το κράτος και οι μηχανισμοί του μπορεί να μην δουλεύουν σαν ρολόι, αλλά επίσης έχουν αποδείξει ότι μπορούν να αναγνωρίζουν τις αδυναμίες, να κοστολογούν τους κοινωνικούς συσχετισμούς και αναλόγως να δρουν, έστω και καθυστερημένα.
Και κάτι σημαντικότερο. Οι τωρινοί διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων διατηρούνται ακόμη στην θέση τους, επειδή σημαντικότατα τμήματα της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ και όχι μόνο (ΗΠΑ, Ισραήλ κ.ά.) θεωρούν ότι για την ώρα είναι οι καταλληλότεροι για τον σκοπό αυτό. Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνούμε ότι οι κομμουνιστές και γενικότερα οι αριστεροί, όποτε βρέθηκαν στην εξουσία, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να εκπλήξουν με το πόσα «αδιανόητα» μπορούν να προσφέρουν για να παραμείνουν σ’ αυτήν.
Ας δούμε όμως ένα συγκεκριμένο παράδειγμα.
Είναι γνωστή η συζήτηση που διαρκεί πολλά χρόνια και αφορά την μεταφορά της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ στου Ζωγράφου και η μετατροπή των κτιρίων της Πατησίων σε έναν ή περισσότερους μουσειακούς χώρους με την ταυτόχρονη ενοποίησή τους με το Αρχαιολογικό Μουσείο που στεγάζεται ακριβώς σε παρακείμενα κτίρια.
Στις 17 Νοέμβρη σε τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων η Μαριέτα Γιαννάκου Κουτσίκου πρώην υπουργός παιδείας κυβέρνησης της ΝΔ επανέλαβε την γνωστή πρόταση σε σχετική συζήτηση με περιεκτικό τρόπο. Εν ολίγοις υποστήριξε ότι η λύση για την εξάλειψη των γεγονότων (φωτιές, καταστροφές, μολότοφ, συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις) όπως αυτά που έλαβαν χώρα, με αφορμή την επίσκεψη Ομπάμα στις 15 Νοέμβρη με ορμητήριο τον κατειλημμένο χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά και ανήμερα στις 17 Νοέμβρη, είναι ο χώρος να μετατραπεί σε Μουσείο με την ταυτόχρονη μεταφορά της μοναδικής εναπομείνουσας Σχολής στην Πανεπιστημιούλη του Ζωγράφου.
Στις 4 Δεκέμβρη ο Τάκης Θεοδωρόπουλος υπογράφει στην Καθημερινή άρθρο με τον τίτλο Η Αναγέννηση της Αθήνας, στο οποίο μεταξύ άλλων υποστηρίζει τα εξής:
«Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, όπως και το Λούβρο βρίσκεται στο κέντρο των Παρισίων. Λίαν καλώς. Μόνον που το κέντρο της Αθήνας διαφέρει ελαφρώς από το κέντρο των Παρισίων. Εκτός του ότι οι εκεί ιθαγενείς μιλούν γαλλικά ενώ εδώ μιλούν ελληνικά, το πρώτο διαμέρισμα των Παρισίων, όπου και το Λούβρο δεν γειτνιάζει με το κέντρο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού που είναι τα Εξάρχεια. Και το αυταρχικό και καταπιεστικό γαλλικό κράτος δεν επιτρέπει στους ελεύθερους Γάλλους να καταλάβουν τα απέναντι κτίρια, ώστε να καίνε τρόλεϊ το σαββατόβραδο. […] Φαντασθείτε τι θα γινόταν αν το Μουσείο επεκτεινόταν και στα γειτονικά κτίρια του Πολυτεχνείου, για να εκτεθούν οι θησαυροί που στοιβάζονται στις αποθήκες του. Θα είχαμε το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο αρχαιολογικό μουσείο στον κόσμο. Το πρόσωπο της περιοχής θα άλλαζε, και μαζί το πρόσωπο του κέντρου της Αθήνας. Η Αθήνα θα γινόταν επιτέλους πρωτεύουσα αντάξια του ονόματός της».
Στην έκδοση της εφημερίδας το Βήμα στις 24-25 Δεκεμβρίου φιλοξενείται κείμενο του πρώην υπουργού (και νυν υποστηρικτή και απλού ψηφοφόρου της ΝΔ) του Πασοκ Θεοδώρου Παγκάλου, ο οποίος υποστηρίζει τα εξής:
«Στις παρυφές αυτού του «ωραίου» κόσμου, αναπτύσσοντας μιαν ώσμωση, που συνεχώς ενισχύεται, ζουν και οι περίφημοι μπαχαλάκηδες, οι οποίοι εφαρμόζουν μια βάρβαρη και αστοιχείωτη μορφή υποτιθέμενης αναρχίας. Αυτοί είναι που παραδείγματος χάριν πυρπόλησαν τρία τρόλεϊ, αφού προπηλάκισαν τους επιβάτες που ήταν φτωχοί και συχνά ηλικιωμένοι ανυπεράσπιστοι άνθρωποι.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τα Εξάρχεια. Οι περί την πλατεία δραστηριότητες θα μπορούσαν να ελεγχθούν με συνήθεις αστυνομικές διαδικασίες εντός ολίγων εικοσιτετραώρων. Το πρόβλημα είναι ότι οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι που ηγούνται στις κοινές σχεδιασμένες δραστηριότητες εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου και μπαχαλάκηδων έχουν καταλάβει παρανόμως και ελέγχουν ένα τεράστιο δημόσιο κτίριο. Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο […] Λύση, όπως αφήνει να εννοηθεί το μέχρι εδώ κείμενο, είναι η κατάληψη και κατάσβεση της εστίας των εξεγέρσεων (focus), δηλαδή του ΕΜΠ. Πρακτικά το εγχείρημα δεν παρουσιάζει καμία δυσκολία. Κτίρια τεράστια μπορούν να χτιστούν ή υπάρχουν ήδη υποχρησιμοποιούμενα στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου. Εξάλλου ήδη τα περισσότερα από τα πανεπιστημιακά κτίρια του κέντρου της Αθήνας έχουν αδειάσει από διδακτικές και ερευνητικές δραστηριότητες. Καλή είναι εξάλλου η προσαρμοστικότητα φοιτητών και διδασκόντων. Τι θα γίνουν τα κενά κτίρια; Είχα ήδη προ δεκαπενταετίας με τους τότε συνεργάτες μου σχεδιάσει μια επέκταση κάτω από την οδό Τοσίτσα του Αρχαιολογικού Μουσείου που θα το καθιστούσε το πρώτο του κόσμου στο είδος του. Στις ασύγκριτες σε πλούτο και αξία συλλογές του θα ερχόταν να προστεθεί ένας απίθανος κτιριακός εκσυγχρονισμός, που περιελάμβανε και όλο το σύγχρονο μνημείο του αρχιτεκτονικού επιτεύγματος, που είναι το κεντρικό κτίριο του Πολυτεχνείου. Ως πότε αυτός ο τόπος θα πετάει ξέγνοιαστα μπροστά στα γουρούνια της αμφισβήτησης τα μαργαριτάρια της πιο ένδοξης ιστορίας στον κόσμο;
Μα, θα μου πείτε, ποιος θα αναλάβει αυτό το ηράκλειο εγχείρημα. Μα ο εκ Τζουμέρκων Ηρακλής μας. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός πρέπει να συγκαλέσει συσκέψεις όλων των αρμοδίων, να τις θεσμοποιήσει κάθε εβδομάδα μέχρις ότου λυθεί το πρόβλημα με την εξάλειψη κάθε εμποδίου που ενδεχομένως υπάρχει μέχρι σήμερα».
Η «λύση» αυτή, λοιπόν, όπως υπενθυμίζει και ο ίδιος ο Πάγκαλος δεν αποτελεί κάποια καινοφανή ιδέα. Γιατί, λοιπόν, να ασχολούμαστε αφού κανείς άλλος δεν ασχολείται προφανώς λόγω του εφησυχασμού που γεννά η αριστερή κυβέρνηση (με ολίγη δεξιά απόχρωση…).
Ενδεικτικά αναφέρουμε σχετική αρθρογραφία του Βήματος τον Ιούνιο του 2007 του πολιτικού μηχανικού Σπύρου Καβουνίδη:
«Η Σχολή Καλών Τεχνών που στεγαζόταν στον ίδιο χώρο έχει φύγει εδώ και χρόνια. Με τη μεταστέγαση της Αρχιτεκτονικής Σχολής εκεί (στου Ζωγράφου) όπου βρίσκονται και όλες οι υπόλοιπες σχολές του ΕΜΠ όλα τα κτίρια θα μπορούσαν να είναι τελείως κενά. Και άρα θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν κτίρια επέκτασης του Αρχαιολογικού Μουσείου που ασφυκτιά εκεί δίπλα που βρίσκεται και αναγκάζεται να κρύβει στα υπόγειά του μεγάλο μέρος της συλλογής του. Ναι! Το Αρχαιολογικό, το πρώτο μουσείο της χώρας.
Εύκολα θα μπορούσε όλος αυτός ο χώρος του ΕΜΠ, της Τοσίτσα και του Αρχαιολογικού Μουσείου να ενοποιηθεί, τα κτίρια του ΕΜΠ να διαμορφωθούν σε χώρους εκθέσεων- συνέχεια του μουσείου, ίσως κατεδαφίζοντας το άσχημο κτίριο των Μηχανολόγων και χρησιμοποιώντας το των Χημικών για εκδηλώσεις (λόγω αμφιθεάτρου) και γραφεία».
Τον Απρίλιο του 2009 ο υπουργός παιδείας Άρης Σπηλιωτόπουλος προτείνει πλέον με θεσμικό τρόπο την μεταφορά ενώ θετικός στο ενδεχόμενο εμφανίζεται και ο Δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης, μετά τη συνάντηση του με τον υπουργό Παιδείας δηλώνοντας ότι η πρόταση θα τεθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο, ενώ έθεσε ως απαραίτητη την συναίνεση και την συνεργασία των πρυτανικών αρχών. Στο πλευρό τους στέκονται ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών, μερίδα κατοίκων και επιχειρηματιών της περιοχής.
Στις 9 Απριλίου 2009 διαβάζουμε στον Ριζοσπάστη:
«Συζητούν μεταφορά του Πολυτεχνείου
Την πρόταση μεταφοράς όλων των εκπαιδευτικών και διοικητικών δραστηριοτήτων του Πολυτεχνείου, από το ιστορικό κτίριο της Πατησίων στην Πολυτεχνειούπολη, συζήτησαν χθες ο υπουργός Παιδείας, Α. Σπηλιωτόπουλος, με τον δήμαρχο της Αθήνας, Ν. Κακλαμάνη. Πέρα από τον υπουργό και τον δήμαρχο, με τη συγκεκριμένη πρόταση έχει συνταχθεί και ο Κ. Σκανδαλίδης εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ και αναμένεται το θέμα να συζητηθεί σε επόμενο δημοτικό συμβούλιο.
Την αντίθεσή της στην πρόταση μεταφοράς έχει εκφράσει η διοίκηση του Πολυτεχνείου. Σημειώνουμε ότι, σήμερα, στεγάζεται στο συγκρότημα της Πατησίων ολόκληρη η Αρχιτεκτονική Σχολή, ορισμένες λειτουργίες της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών, καθώς και η Γραμματεία και διάφορες (κατά καιρούς) εκθέσεις της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.»
Αυτή ήταν όλη και όλη η κάλυψη του θέματος από το κομματικό όργανο του ΚΚΕ και ο νοών νοείτο.
Παρ’ όλα αυτά Πανεπιστημιακοί και φοιτητές της Αρχιτεκτονικής Σχολής, αντιδρούν και σε συνέντευξη Τύπου που δίνεται από τον πρόεδρο της Αρχιτεκτονικής Σπύρο Ραυτόπουλο και πρώην προέδρους της σχολής. «Τα κτίρια του ΕΜΠ δεν είναι η γενεσιουργός αιτία των όποιων επεισοδίων στα Εξάρχεια ή στο Κολωνάκι. Σκεφτόμαστε να μεταφέρουμε το πρόβλημα από το κέντρο στην περιφέρεια; Είναι μία κοντόφθαλμη άποψη. Είναι πολύ εύκολο και προσχηματικό να λες «να φύγουν οι σχολές από το κέντρο πόλης για να ηρεμήσουν τα πράγματα», να μετατραπεί σε μουσειακό χώρο η Πατησίων. Απλώς το πρόβλημα μεταφέρεται», δήλωσε τότε ο αντιπρύτανης του ΕΜΠ και αρχιτέκτονας Ιωάννης Πολύζος.
Η «λύση» επιστρέφει αθόρυβα πάνω στο τραπέζι, σε μια περίοδο, που όλα μοιάζουν διαφορετικά από τότε. Η αστυνόμευση με μόνιμη στατική αστυνομική δύναμη του Πολυτεχνείου στην συμβολή Πατησίων και Τοσίτσα, οι θλιβερές επαναλαμβανόμενες επιθέσεις σε τρόλλευ (στην τελευταία περίπτωση η αθλιότητα έφθασε στο αποκορύφωμα όταν με φόντο το καμμένο περίπτερο πυρπολήθηκαν τρία τρόλευ, ενώ σε μια περίπτωση οι παλικαράδες έριξαν βενζίνη στα πόδια του οδηγού για να τον αναγκάσουν να κατέβει…), η απόλυτη κοινωνική απομόνωση τους, αλλά και η δράση σταλινικών πολιτοφυλακών στα Εξάρχεια μοιάζουν να σκιαγραφούν το νέο σκηνικό.
Όλα, λοιπόν, καλά και όλα ωραία, ή μήπως όλοι έχουν δεχθεί ως αναπόφευκτη την χειρότερη εκδοχή και σφυρίζουν αδιάφορα για τους δικούς τους, βέβαια, ιδιοτελείς λόγους…
Το καράβι έχει σαλπάρει από το λιμάνι…
«Καλώς» να το δεχθούμε…
Συσπείρωση Αναρχικών
Anarchy press gr 