Ο Πάνος, ο γαλάζιος… Ινδιάνος, το «σκοτεινό αντικείμενο» του συριζαίικου πόθου και η ΕΑΜίτικη σκέψη…

«Τα λερωμένα τ’ άπλυτα, τα παραπεταμένα μάσ’ τα και φύγε φίλε μου, δεν κάνεις πια για μένα»
Συθέμελα ταρακούνησε το πολιτικό σκηνικό πέρα ως πέρα ο γίγαντας, ο μοσχαναθρεμμένος, το ολάκερο θεριό, η πρώην υπουργάντζα του Σύριζα, το φόβητρο του παπαδαριού, ο μέγας και τρανός Κωνσταντίνος Φίλης.

Τι είπε ο στόμας του; Είπε και εδήλωσε ότι είναι καλύτερη η συγκυβέρνηση με το Πασοκ «και ας είναι βρώμικο» παρά με το κόμμα του Πάνου του Καμμένου του στρατηλάτη των επτά θαλασσών, του φόβητρου των τουρκοαλβανών και λοιπών τρισκατάρατων εχθρών, που επιβουλεύονται το συριζαίικο κράτος.

Δεν του κάνει πια ο Πάνος, του πέφτει λίγος και μικρός, δεξιός και θεοβαρεμένος και θέλει να ξαναγίνει ο Φίλης αυθεντικός κομμουνιστής, να έχει το κόκκινό του κούτελο καθαρό. Και σήκωσε το φλάμπουρο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και κάλεσε σε συστράτευση καμμιά δεκαριά αγανακτισμένους συριζαίους, που ξάφνου «επαναστάτησαν» και κατηγορούν όλοι μαζί τον Πάνο ότι είναι έτοιμος να ξοδέψει πολλά για εξοπλισμούς και «κανόνια» και ετοιμάστηκαν να κάνουν και επερώτηση στην βουλή. Η ύστερη αυτή ιδεολογική επαγρύπνηση του Φίλη και η έκτακτη συγκρότηση σωματοφυλακής για την προστασία των κομμουνιστικών ιδεωδών του Συριζα, που μολύνθηκαν από την συγκυβέρνηση με τον Πάνο τον Καμμένο τον δεξιό, όπως είπαμε, έκανε βαθιά εντύπωση σε όλους. Μόνο και μόνο η λέξη «βρώμικο» Πασοκ θύμισε πολλά. Βρώμικο ’89, βρώμικο Πασοκ, βρώμικες κομμουνιστικές συμμαχίες. Πολλή βρωμιά ρε αδερφέ. Αλλά λίγο «καθυστερημένα» όλα αυτά ή μήπως μας θεωρεί όλους καθυστερημένους ο κομισάριος πρώην υπουργός και μας ταΐζει κουτόχορτο;

Η «ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ» ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟ «ΜΥΣΤΗΡΙΟ»…

Μια μεγάλη αστυνομικοπολιτική αποκάλυψη έκανε ο υπουργός δημόσιας τάξης της πρώτης φορά κομμουνιστικής κυβέρνησης, που συγκυβερνά με την λεγόμενη λαϊκή δεξιά.

Δήλωσε, όπως είναι γνωστό, ότι η επίθεση μεταμφιεσμένων σε καρναβαλιστές στα γραφεία του Συρίζα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια των «συμφερόντων διαπλοκής» να δημιουργήσουν συνθήκες αναταραχής στην Ελλάδα.

«Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν τον τόπο και υπάρχουν και κοινά συμφέροντα διαπλοκής. Κάποιοι θέλουν την αποσταθεροποίηση της χώρας. Δεν μιλάω τυχαία. Μιλάω πιο συγκεκριμένα όταν έχω στοιχεία αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν πρόκειται να αφεθούν να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους γιατί αποσταθεροποιούν όχι την κυβέρνηση αλλά τη χώρα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Νίκος Τόσκας.

Ανατρίχιασαν όσοι έπιασαν το υπονοούμενο. Σόδομα και Γόμορα. Το παρακράτος επιστρέφει, οι γερμανοτσολιάδες, τα τάγματα ασφαλείας της διαπλοκής επιτίθενται πλέον ανοικτά στην λαϊκή κυβέρνηση της αριστεράς και του Καμμένου.

Lepenski Vir: όταν αλλάζει ένας ολόκληρος τρόπος ζωής

Μετά από χρόνια εκατό
Τον Τόπο αυτό κανείς δεν ξέρει
Η Τραγωδία που παίχτηκε εκεί
Τώρα Σιγή Αχάραχτη

Χορτάρια αγριέψανε τριγύρω
Ξένοι διαβήκανε περαστικοί
Την έρημη συλλάβισαν Ορθογραφία
Που κράταγαν οι Αλλοτινοί Νεκροί

Τον δρόμο τον αναθυμούνται
Άνεμοι σε Χωράφια Θερινά –
Το Ένστικτο μαζεύει το Κλειδί
Που πέταξε η μνήμη μακριά –

Emily Dickinson, Ποίημα 1149
(από το 44 Ποιήματα και 3 Γράμματα)

Στις Σιδηρές Πύλες, στη Σερβία, ανακαλύφθηκε ο νεολιθικός οικισμός του Lepenski Vir. Το αρχαιολογικά ιδιαίτερο σε αυτή την περιοχή είναι ότι διατηρούνται στοιχεία για τη συνύπαρξη γεωργών-κτηνοτρόφων με κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες. Εντυπωσιακό είναι ότι ο οικισμός των γεωργών συνεχώς αυξανόταν σταδιακά σε μέγεθος και κατέστρεφε τις γύρω δασικές εκτάσεις, προκειμένου να μετατραπούν σε χωράφια και να εκθρέψουν τον διαρκώς αυξανόμενο πληθυσμό. Η μετάβαση από έναν νομαδικό σε έναν σταθερό τρόπο ζωής είναι πιο εμφανής, καθώς μαζί με στοιχεία μονιμότητας παρατηρείται ένας κυνηγετικός και τροφοσυλλεκτικός τρόπος ζωής.

Ωστόσο, η εντατικοποίηση της υλοτόμησης στέρησε από τους συνυπάρχοντες κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες τον ζωτικό τους χώρο. Δεν ακολούθησε όλη η ανθρωπότητα την πρακτική των νήσων του Σολομώντα^[1].Υπήρξαν ο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της εξέλιξης κι αργά ή γρήγορα έπρεπε να υποκύψουν, να χάσουν ό,τι διαθέτουν και να προσαρμοστούν στο νέο. Όποιος δεν ακολουθήσει το άρμα της εξέλιξης θεωρείται οπισθοδρομικός.

Είναι εύκολο και βολικό, όταν θέλει κάποιος να επιβάλλει έναν τρόπο ζωής, να τον παρουσιάζει ως νέο και εξελιγμένο, σε αντίθεση με έναν άλλο που φαίνεται, φευ, «παλαιάς κοπής». Όλη η ευρωπαϊκή σκέψη που προσανατολίστηκε στη νεωτερικότητα, διέκρινε το (ορθο)λογικό από το λεγόμενο μεταφυσικό, αλλά και το παλιό απ’ το νέο. Το τελευταίο μάλιστα παρουσιάζεται ως απαραίτητο, ενώ από τότε και στο εξής το παλιό μοιάζει αποκομμένο από το σήμερα, η έννοια της συνέχειας σχεδόν περιφρονείται και το παρελθόν, ακόμη και το πρόσφατο, είναι συνώνυμο του ξεπερασμένου. Το παρελθόν μικραίνει και το μέλλον μεγαλώνει. Το παρόν είναι στραμμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στο αύριο. Είναι, όμως, έτσι;

«ΑΛΛΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΗΡΘΑΝΕ, ΑΛΛΑ ΧΑΡΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΝ»…

Την παραπάνω παροιμία χρησιμοποίησε ο γνωστός αλογομούρης του Συριζα, ο μεγάλος, ο ανυπέρβλητος Πολάκης, όταν μια λογοθεραπεύτρια του ζήτησε τον λόγο σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή του Βύρωνα για τις περικοπές κονδυλίων και τα προβλήματα, που έχουν δημιουργηθεί με τα παιδιά που χρήζουν βοήθειας, θυμίζοντάς του τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».
«Έχω το δελτίο Τύπου του Υπουργείου Υγείας το 2015, 1η Ιουλίου του 2015», ανέφερε στον αναπληρωτή υπουργό Υγείας η λογοθεραπεύτρια, με τον υπουργό να απαντά: «Άλλοι παπάδες ήρθανε, άλλα χαρτιά βαστούνε».

Η λογοθεραπεύτρια ανταπάντησε ρωτώντας: «Συνεχίζεται η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ; Εγώ είμαι ψηφοφόρος του Συριζα και εκτιμώ και το δικό σας έργο. Δεν θέλετε τέτοιους; Αλήθεια; Τί θέλετε, τί θέλετε κύριε; Θέλετε ανθρώπους που να γλείφουν τους υπουργούς;».

ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΓΚΥΛΩΣΕΙΣ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ»…

«Με μόνη την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νικήσουμε. Θα ήταν όχι απλώς ανοησία, αλλά και έγκλημα να ρίξουμε μόνη την πρωτοπορία στην αποφασιστική μάχη, προτού όλη η τάξη, προτού οι πλατιές μάζες να έχουν πάρει θέση ανοικτής υποστήριξης της πρωτοπορίας, ή τουλάχιστον ευμενούς ουδετερότητας απέναντί της και να έχουν δείξει ότι είναι εντελώς ανίκανες να υποστηρίξουν τον αντίπαλό τους […]. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η πολιτική πείρα των ίδιων των μαζών. Τέτοιος είναι ο βασικός νόμος όλων των μεγάλων επαναστάσεων, που τον επιβεβαίωσε τώρα με καταπληκτική δύναμη και παραστατικότητα όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και η Γερμανία». (Λένιν, Άπαντα)

Mια καθαρόαιμη λενινιστική πρωτοπορία, ένοπλη ή μη, αυτοπροσδιοριζόμενη ως τέτοια δεν υφίσταται, δεν νοείται έξω από την συγκρότηση και την λειτουργία ενός κόμματος.

«Το κόμμα [σύμφωνα με τον Λένιν] είναι η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ο καθοδηγητικός-υποβοηθητικός μοχλός της σχέσης μάζες-επανάσταση. Ούτε υποκαθιστά την εργατική τάξη, ούτε την ακολουθεί, ούτε συγχέεται μ’ αυτήν. Ξεχωρίζει απ’ αυτήν και γιατί είναι αυτόνομη οργάνωση και γιατί πολιτικοϊδεολογικά είναι ο πιο συνειδητός εκφραστής των αντικειμενικών ταξικών συμφερόντων της τάξης αυτής. Είναι η οργανωμένη και συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης».

Θα θεωρούσε κάποιος αυτονόητο ότι οι αναρχικές ιδέες και πρακτικές είναι αδύνατον να συγχέονται με τα παραπάνω. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Όχι με μισόλογα, αλλά με ειλικρινείς και καίριες τοποθετήσεις. Όχι βαπτίζοντας το κρέας ψάρι, αλλά με θάρρος και αποφασιστικότητα.

Το λενινιστικό κόμμα, μικρό ή μεγάλο, καθοδηγεί πολιτικοϊδεολογικά, εκφράζει τα «αντικειμενικά ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης», ώστε να την οδηγήσει στην «νίκη».

Στην πρώτη παράγραφο του καταστατικού του λενινιστικού κόμματος νέου τύπου αναφέρεται ότι:

Οι άνθρωποι με τις πολλές αφηγήσεις: τα φαντάσματα της Ιστορίας

Ποιος ειναι τελικα αυτος που έχει το δικαίωμα να κατέχει τη μνήμη; Ποιος είναι ο κάτοχος της μνήμης και της αλήθειας; Υπάρχει μια παγκόσμια Ιστορία ή πολλές ιστορίες που συγχωνεύονται σε μία; Με αφορμή το έργο του Wolf, συζητάμε για άλλη μια φορά το νόημα της Ιστορίας.

Όταν ο Wolf στο έργο του Η Ευρώπη κι οι λαοί χωρίς ιστορία, ανέφερε τον όρο, τον διαπραγματεύτηκε με μια ειρωνική διάθεση απέναντι στη Ευρώπη, που θεώρησε τον εαυτό της κάτοχο της Ιστορίας, με τον ίδιο τρόπο που θεώρησε και τον υπόλοιπο κόσμο ως πεδίο δόξης λαμπρό για την εξάπλωση των επιχειρήσεών της, θανατώνοντας τις ιστορίες των άλλων λαών, που δεν ένιωσαν την ανάγκη να διασφαλίσουν μια καλύτερη θέση στην πυραμίδα της εξουσίας, διαχειριζόμενοι το παρελθόν και τη μνήμη. Είχαμε μιλήσει παλιότερα για την ιστορία και το ρόλο της, αλλά και την αποδοχή του όρου ιστορίες. Η διασφάλιση μιας αντικειμενικής ιστορίας είναι ένα ζήτημα για μας που δεν τίθεται καν. Απεναντίας, τοποθετούμαστε με αυτούς που πηγαίνουν τη συζήτηση σε άλλες πιο γόνιμες αναζητήσεις.

Είναι καλό να μιλάμε για ιστορίες, γιατί με αυτό τον τρόπο αναγνωρίζουμε την ανάγκη των ανθρώπων να διαφυλάξουν έναν τρόπο ζωής και μνήμες μακραίωνες και σταθερές. Η επικράτηση μιας ιστορίας και της Ιστορίας ως επιστήμης διασφάλισε την παγίωση ενός συγκεκριμένου τρόπου ή συγκεκριμένων αποδεκτών μεθόδων να συντίθεται ως μια μακραίωνη σάγκα της εξουσίας, δομημένη με χειρουργική ακρίβεια, για να καθορίσει τη λογική και την φυσιολογία της σκέψης. Αυτό που είμαστε σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με τον τρόπο που βλέπουμε ένα συλλογικό και ατομικό παρελθόν.

Περί κινηματικής … Κυβερνοαντιπολίτευσης…

Κοινωνική διαίρεση, η συντριβή κάθε βεβαιότητας, η ματαίωση κάθε κοινωνικής προσδοκίας για «κάτι καλύτερο», η ματαίωση των προσδοκιών, που οδηγούσαν «λίγο πριν» στην ανυποταξία, κοινωνικών ομάδων ή ατόμων, έστω και για λόγους διατήρησης κεκτημένων αποτελούν πρώτα απ’ όλα τους βασικούς λόγους, που εξηγούν γιατί το καθεστώς, που διαχειρίζεται τις κρατικές υποθέσεις μπορεί να χαμογελά ακόμη, έστω συγκρατημένα.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια συνθήκη κοινωνικής παράδοσης και μάλιστα με τους χειρότερους όρους; Ή μήπως είναι υπερβολικός αυτός χαρακτηρισμός; Και αν, πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα, είναι πιθανός ο απεγκλωβισμός και πότε είναι εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο;

Θα πρέπει, εξ αρχής, να τονίσουμε ότι πρόκειται για ένα καθεστώς αριστεροδεξιό, που εξέφρασε από την πρώτη στιγμή τις βαθύτερες ιστορικές καταβολές της συνύπαρξης και της αλληλεξάρτησης αριστεράς-δεξιάς – σφραγίζοντας για πάντα τις εμφυλιοπολεμικές αντιθέσεις.

Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος και πώς συνταιριάζεται κάτι τέτοιο με την χρήση παραδοσιακών συμβόλων ή συμβολισμών από το νέο καθεστώς, που ήρθε να εκφράσει το «αδούλωτο πνεύμα του ελληνικού λαού» με προσκυνήματα στην Καισαριανή για να τιμηθεί ο αντιφασιστικός αγώνας ή με τις απίθανες αντιγερμανικές αντιιμπεριαλιστικές κορώνες; Πολύ γρήγορα, έγινε φανερό ότι ακριβώς αυτή η διαχείριση διευκόλυνε όχι μόνο την συνέχιση της κοινωνικής ισοπέδωσης, αλλά και την επιβολή χειρότερων όρων δουλείας.

Η «επανάσταση» κατά του Τραμπ και ο επαναπροσδιορισμός της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας

«Ο Έντμουντ Μόργκαν συνοψίζει τον ταξικό χαρακτήρα της Επανάστασης με τον ακόλουθο τρόπο: “Η εμπλοκή των κατώτερων τάξεων στη διαμάχη δεν θα πρέπει να επισκιάζει το γεγονός ότι η διαμάχη ήταν σε γενικές γραμμές μια πάλη για την απόκτηση αξιωμάτων και εξουσίας ανάμεσα σε μέλη μιας ανώτερης τάξης, δηλαδή μιας νέας άρχουσας τάξης εναντίον της καθεστηκυίας […] Ο Καρλ Ντένγκλερ αναφέρει στο βιβλίο του Πέρα από το παρελθόν μας (Out of our past): “Καμμία νέα κοινωνική τάξη δεν κατέλαβε την εξουσία μέσω της Αμερικάνικης Επανάστασης, Αυτοί που σχεδίασαν την Επανάσταση ήταν σε μεγάλο βαθμό μέλη της αποικιακής άρχουσας τάξης”. Ο Τζωρτζ Ουάσιγκτων ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική. Ο Τζον Χάνκοκ ήταν ευκατάστατος έμπορος της Βοστόνης.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν εύπορος τυπογράφος και ούτω καθ’ εξής.

Από την άλλη πλευρά η ρητορική της Επανάστασης κατάφερε να κάνει τους τεχνίτες, τους εργάτες, τους ναυτικούς, αλλά και τους μικροκαλλιεργητές, να νιώσουν ότι ανήκουν στον “λαό” χάρη στην συντροφικότητα που προσέφερε η στρατιωτική θητεία και την διανομή εδαφών. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα σημαντικό υποστηρικτικό σώμα, μια εθνική πλειοψηφία, κάτι που –έστω και χωρίς να ανήκουν σε αυτό οι αγνοημένοι και καταπιεσμένοι– μπορούσε να αποκαλείται “Αμερική”.» Howard Zinn, Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών

Αν πιστέψουμε τους ποικιλώνυμους «επαναστάτες» κατά της εκλογής Τραμπ, δημοσιογράφους και εκδότες (όπως ο γερμανός εκδότης της Die Zeit, που στο ερώτημα αν υπάρχει νόμιμος τρόπος να απομακρυνθεί από το αξίωμά του ο Τραμπ απάντησε: «να δολοφονηθεί στον Λευκό Οίκο»), ντόπιους και ξένους, προοδευτικούς πολιτικούς και πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες και ηθοποιούς, όπως αυτοί του Χόλυγουντ, αντιρατσιστές κάθε είδους και προέλευσης και διαπρύσιους υπερασπιστές των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά και ιθύνοντες της CIA, η ηγεσία των ΗΠΑ βρίσκεται στα χέρια ενός «επικίνδυνου τύπου», εξ αιτίας του οποίου η ανθρωπότητα κινδυνεύει να βρεθεί ενώπιον μιας πραγματικής «Αποκάλυψης».

Ορισμένοι μάλιστα από τους εγχώριους «επαναστατήσαντες» με την εκλογή Τραμπ ισχυρίζονται ότι ενάντια στον Τραμπ βρίσκονται ακόμη και οι ιδρυτές του αμερικανικού έθνους, την άποψη των οποίων για το θέμα δεν διστάζουν να μας αποκαλύψουν!!!

ΜΑΣΚΑΡΑ ΤΣΙΠΡΑ, ΜΑΣΚΑΡΑ…

«Μασκαράδες», καρναβαλιστές (μεταμφιεσμένοι με αποκριάτικες στολές) επιτέθηκαν με βόμβες μολότοφ στα γραφεία του Συριζα, δηλαδή των πραγματικών μασκαράδων.

Σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές, περίπου 30 άτομα που φορούσαν αποκριάτικα ρούχα, εμφανίστηκαν από την οδό Πειραιώς και πέταξαν τέσσερις βόμβες μολότοφ εναντίον της αστυνομικής δύναμης, που φρουρούσε τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος με αποτέλεσμα τον ελαφρύ τραυματισμό αστυνομικού, ενώ επίσης προκλήθηκαν ζημιές σε δυο αυτοκίνητα και στην τζαμαρία των γραφείων.

Οι αστυνομικές αρχές προχώρησαν άμεσα στην προσαγωγή τουλάχιστον 21 ατόμων, προφανώς καρναβαλιστών, χωρίς να διευκρινίσουν ποιές ακριβώς στολές κίνησαν περισσότερο τις υποψίες των σαϊνιών, που ξαμολύθηκαν στο κατόπιν αυτών των «επικίνδυνων» για την δημοκρατία «στοιχείων»…

Θαυμάστε τώρα την ανακοίνωση του Συριζα:

ΤΟ ’ΠΕ ΤΟ ’ΠΕ Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ (ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ) ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΔΙΧΩΣ ΑΛΛΟ…

Ο έτερος μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης Δημήτριος Κουτσούμπας σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ1 διαφώτισε και καθοδήγησε την εργατική τάξη και γενικότερα τον χειμαζόμενο λαό για τα μνημονιακά μελλούμενα. Και τί μάντεψε ο άξιος διάδοχος της Παπαρήγα; Ότι η αξιολόγηση θα κλείσει ενώ έδειξε και τον τρόπο με τον οποίο «τα μέτρα θα περάσουν ευκολότερα, όχι τόσο από την κοινοβουλευτική ομάδα της κυβέρνησης, όσο στον λαό». Με μια διορατικότητα, που εξέπληξε ακόμα και την Λιάνα Κανέλη, μάς πληροφόρησε ότι «τα όποια αντισταθμιστικά θα αφορούν ψίχουλα ελεημοσύνης για συνθήκες ακραίας φτώχειας».

Βέβαια δεν εξήγησε, γιατί αφού «τα όποια αντισταθμιστικά θα αφορούν ψίχουλα ελεημοσύνης για συνθήκες ακραίας φτώχειας», δεν καλεί έστω σε εκείνες τις γνωστές «μεγαλειώδεις» κινητοποιήσεις τις οποίες οργανώνει το ΚΚΕ, συναινώντας πλέον ολοένα και πιο απροκάλυπτα στην άνετη διαχείριση της κατάστασης εκ μέρους των «παλαιών» συντρόφων του (Συριζα) και των συνοδοιπόρων τους (ΑΝΕΛ).

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΕΙΔΗ ΘΗΛΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΤΗΝΩΝ ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΕΠΙΒΑΡΥΝΟΝΤΑΙ ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Η έκθεση των πανεπιστημίων Σαπιέντσα της Ρώμης, UCL και του Ινστιτούτου Ζωολογίας του Λονδίνου, Κέιμπριτζ, Κουίνσλαντ της Αυστραλίας και της αμερικάνικης ΜΚΟ Wildlife Conservation Society, πιστοποιεί ότι τα πρωτεύοντα και τα μαρσιποφόρα βρίσκονται ψηλά στην λίστα των επαπειλούμενων με εξαφάνιση ειδών, τα οποία επιβαρύνονται, επί πλέον, και από την κλιματική αλλαγή. Αυτό συμβαίνει αφ’ ενός επειδή έχουν ζήσει για χιλιάδες χρόνια σε σταθερό τροπικό κλίμα με αποτέλεσμα η ραγδαία κλιματική αλλαγή να τα επηρεάζει σημαντικά και αφ’ ετέρου γιατί αντίθετα οι ρυθμοί αναπαραγωγής τους είναι αργοί.

Η κόκκινη βία, 1943-1946

Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ Η ΛΗΘΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Εκδ. Επίκεντρο
Πρώτη έκδοση, Θεσσαλονίκη 2013
σελϊδες 362

Ο Σάκης Μουμτζής στην Εισαγωγή, εκτός των άλλων, ξεκαθαρίζει ότι αυτό, που έχει να προσφέρει δεν είναι μια νέα ερμηνεία που κανείς ιστορικός μέχρι τώρα δεν έχει διατυπώσει, αφού θεωρεί ότι για την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο «δεν υπάρχει τίποτα το ανείπωτο». Αυτό, λοιπόν, που προσπαθεί να επιτύχει με το βιβλίο του είναι να φωτίσει πτυχές αυτής της περιόδου, που βρίσκονται μάλλον σκόπιμα στο ημίφως από τον κυρίαρχο μεταπολιτευτικό λόγο, να αναδείξει στο μέτρο των ικανοτήτων του, τους παράγοντες εκείνους που σταδιακά, ανεπαίσθητα, αλλά σταθερά από το 1943 ωθούσαν τη χώρα στην εμφύλια διαμάχη και, το κυριότερο, να προσθέσει μια ακόμη φωνή σ’ αυτές που –σε αντίθεση με την «επίσημη αφήγηση»– υποστηρίζουν πως παράλληλα με τον αντιστασιακό αγώνα διεξαγόταν από την άνοιξη του 1943 ένας σκληρός εμφύλιος πόλεμος με διακύβευμα τον έλεγχο των μεταπελευθερωτικών εξελίξεων, ένας εμφύλιος πόλεμος που ουσιαστικά οδήγησε στην επιβολή της ΕΑΜοκρατίας.

Ο συγγραφέας διευκρινίζει, επίσης, σ’ αυτό το σημείο, ότι θέλει να δείξει με το πόνημα αυτό, πως σε εποχές, όπως αυτή που βίωσε η χώρα στην κατοχή, το χρώμα που κυριαρχεί είναι αυτό των αλληλοσυμπλεκόμενων και αλληλοκαλυπτόμενων αποχρώσεων. Γι’ αυτόν, ακριβώς, τον λόγο θεωρεί ότι ερμηνείες, που κινούνται στο πεδίο του «φωτός» εναντίον του «σκότους», του απόλυτου καλού εναντίον του απόλυτου κακού, μετατρέπουν την ερμηνεία σε απολογία, την ιστορική τεκμηρίωση σε πολιτική θέση, την κατανόηση σε καταγγελία.

ΤΑ «ΨΕΥΤΙΚΑ» Ή «ΑΛΗΘΙΝΑ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ

Τα «ψεύτικα» ή «αληθινά» πολεμικά ανακοινωθέντα (οικονομικού τύπου) βομβαρδίζουν τους «αμάχους» ασταμάτητα. «Αντιφατικά» μεταξύ τους, αλληλοσυγκρουόμενα, καλλιεργούν την παραδοξολογία η οποία τα επανατροφοδοτεί, τους προσφέρει διαρκώς νέα «καύσιμη ύλη». Η Ευρώπη ύστερα από τόσες δεκαετίες επιστρέφει σε μια κατάσταση εμπόλεμου «πυρετού».Το «ήρεμο» παρελθόν μοιάζει τόσο μακρινό, γιατί ο εφιάλτης της αβεβαιότητας έχει μετατραπεί σε ρουτίνα. Η πυριτιδαποθήκη (ελλαδικός χώρος) μοιάζει συνεχώς ευάλωτη, έτοιμη να τιναχτεί στον αέρα.

Λέξεις ανάμεσα σε φύλλα

Τελικά φτάνουμε ως εδώ σχεδόν χωρίς ανάσα.
Ένας πλούσιος μπορεί να παριστάνει τον φτωχό για πλάκα.
Έχει πλάκα να κάνεις τον φτωχό αν δεν είσαι.
Ένας άνθρωπος της μαλθακότητας μπορεί να παριστάνει
τον περιπετειώδη.

ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΔΣΕ, Η ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΛΩΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΑ «ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»…

Αλιεύσαμε και σας προσφέρουμε, πρώτα απ’ όλα προς τέρψιν (αναρχική και όχι μόνο) από την ιστοσελίδα Σφυροδρέπανο (http://sfyrodrepano.blogspot.gr/) την κάτωθι ανάρτηση της 12^ης Φεβρουαρίου 2017. Είναι, άλλωστε, τόσο απολαυστική, που όσο και αν προσπαθήσαμε δυσκολευτήκαμε να την σχολιάσουμε.

Τρία κόκκινα γράμματα

«Μετά το εξωκοινοβούλιο και το κορτάρισμά του με τα ορφανά του Σύριζα στην ΑΣΟΕΕ, σειρά έχει η δεύτερη μέρα του διημέρου για το ΔΣΕ στου Γκίινη, και ο… αναρχικός αντι-ιμπεριαλισμός. Γιατί όχι; Εδώ υπάρχουν μπασκετικοί Παοκτζήδες, εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Κι άντε βρες εδώ, με σχηματικά μπακάλικα κριτήρια, τι θέση παίρνει ο καθένας στο αριστερόμετρο του λαϊκού στρώματος και ποιος μπαίνει πιο αριστερά απ’ τον άλλο: ο αριστερός αντι-ιμπεριαλιστής ή μήπως ο Συριζαίος ντεμεκ αντι-καπιταλιστής που συμμετέχει σε αριστερές κυβερνήσεις;
Τι εστί αναρχικός αντι-ιμπεριαλισμός; και με ποια ανάγνωση του ιμπεριαλισμού του Λένιν τάσσεται; Αυτή για το μονοπωλιακό στάδιο, τα πέντε κριτήρια, με την εξαγωγή κεφαλαίου κοκ ή με τη χούφτα χωρών που υποτάσσουν κι εκμεταλλεύονται τα υπόλοιπα κράτη; Κι ο αγώνας τους τι είναι σε τελική ανάλυση: αντικρατικός ή αντικαπιταλιστικός;
Δεν μπορώ να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα, υπήρχε όμως -για κάθε ενδιαφερόμενο- μια μπροσούρα για την ιστορία του «αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού» που ίσως να έλυνε κάποιες βασικές απορίες. Αυτό που μπορώ να απαντήσω εμπειρικά είναι πως πρόκειται πιθανότατα για τον ίδιο χώρο που έβγαλε το κάλεσμα ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα και τις αφίσες με την υδρόγειο σε ένα πιάτο.
Κι ο ΔΣΕ πού κολλάει; Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς στην ακύρωση της Βάρκιζας, ή στην αναγνώριση του ένοπλου αγώνα και της σημασίας του. Στο λαϊκό, επαναστατικό αγώνα και την αυτενέργεια των λαϊκών μαζών, αντιπαραθετικά προς την ηγεσία που τον πρόδωσαν. Αλλά όχι, δεν ήταν κάτι από όλα αυτά -τουλάχιστον όχι στο κομμάτι που παρακολούθησα. Αντιθέτως υπήρχαν διάφορα άλλα πράγματα που ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία, με πρώτο και καλύτερο αυτό.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΣΙΠΡΑ: ΕΝΑΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΣ ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ…

Ξεσάλωσε το μεγάλο κομμουνιστικό ηγέτη Τσίπρας στην πανηγυρική του ομιλία στην Κεντρική Επιτροπή. Ξέρουμε ότι σας βάζουμε σε μεγάλο βάσανο να διαβάσετε έστω και ορισμένα επιλεγμένα αποσπάσματα της ιστορικής αυτής ομιλίας. Όμως με κάθε υπευθυνότητα, σας καλούμε να μην τον μουντζώνετε μόνο ξανά και ξανά, αλλά έστω για τελευταία φορά να ασχοληθείτε έστω από βίτσιο με τα λεγόμενά του.

Γιατί; Μα γιατί απλά δεν έχει περάσει άλλος σαν και δαύτον.

Τσαρλατάνος, φαντασμένος, αδίστακτα εξουσιομανής, παρ’ ότι μικρόνους και απίστευτα δουλικός στα αφεντικά του, συνεχίζει να κομπάζει, να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι και να φαντασιώνεται ότι είναι ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου.

Πρώτα απ’ όλα μας κατέπληξε με τις γεωστρατηγικές του γνώσεις και αναλύσεις, με τις προβλέψεις του:

ΝΕΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΑ ΠΑΡΙΣΙΝΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ

Συνεχίστηκαν και χθες οι συγκρούσεις αστυνομικών δυνάμεων και οργισμένων διαδηλωτών στα βόρεια προάστια του Παρισιού με αφορμή τον ξυλοδαρμό και τον βιασμό νεαρού περίπου πριν μία εβδομάδα στο Aulnay-sous-Bois κατά την διάρκεια αστυνομικού ελέγχου.

Περίπου 2.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο Μπομπινί φωνάζοντας συνθήματα κατά της αστυνομίας όπως «Η αστυνομία βιάζει», «Δεν είμαι μπαμπούλα (λέξη υβριστική για τους έγχρωμους)», «Η αστυνομία σκοτώνει αθώους», «Μισούμε την αστυνομία» κ.ά. Τα επεισόδια ξεκίνησαν όταν εκατοντάδες νεαροί διέσχισαν γέφυρα για να επιτεθούν στις αστυνομικές δυνάμεις που περιφρουρούσαν το δικαστικό μέγαρο και οι οποίες απάντησαν με ρίψη δακρυγόνων. Σύντομα οι ταραχές γενικεύτηκαν, πυρπολήθηκαν αυτοκίνητα ανάμεσά τους και βανάκια τηλεοπτικών σταθμών (RTL), ενώ καταστράφηκαν και καταστήματα.

ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ»: Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟ…

Την στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες δημοσιεύματα μιλούν για την χθεσινή «πρόοδο» η οποία εμφανίζεται ως «προϊόν αμοιβαίων υποχωρήσεων όλων των πλευρών» με το καθεστώς Τσίπρα να βαράει για τα καλά, το ταμπούρλο της «δικής» του υποχώρησης μετακινούμενο (ως συνήθως) από την «αρχική» του θέση και να συζητάει τη νομοθέτηση των προληπτικών δημοσιονομικών μέτρων για τη διασφάλιση πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ μετά το 2018. Η πλευρά των «δανειστών» παρουσιάζεται έτοιμη να κάνει «πίσω» τόσο ως προς τα μέτρα που θα νομοθετηθούν, αποδεχόμενη στην ουσία να νομοθετηθεί ένα μέρος τώρα και ένα μετά το 2018, όσο και στο συνολικό ποσό των μέτρων, το οποίο αναμένεται να είναι μικρότερο από 3,6 δισ. ευρώ που προέβλεπε η προηγούμενη πρόταση.

Όσο για το «χάπι» δεν πρόκειται να είναι άλλο από τις «διευκρινήσεις», που ζητά το ΔΝΤ αναφορικά με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, που θα ληφθούν το 2018, και την έγκριση της ένταξης εκ μέρους της ΕΚΤ στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης μόλις ολοκληρωθεί η αξιολόγηση.

ΧΑΙΡΕ ΤΙΜΗΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΟΙ ΛΟΒΟΤΗΜΕΝΟΙ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΟΥΝ…

Μετά τον Φλαμπουράρη την σκυτάλη πήρε επάξια με το ίδιο θράσος, την ίδια προκλητικότητα, τον ίδιο κυνισμό ο υφυπουργός «κοινωνικών ασφαλίσεων» Πετρόπουλος, ο οποίος με απαράμιλλο ζήλο ισχυρίστηκε ότι «ελεύθεροι επαγγελματίες» τον σταματούν στον δρόμο, του λένε ότι «σωθήκαμε» και του ζητούν να αυξηθούν επί πλέον οι εισφορές για να λάβουν μεγαλύτερη σύνταξη!!!

Ο Πετρόπουλος το μόνο που δεν είπε, ίσως το άφησε για την επόμενη φορά, είναι ότι οι ενθουσιασμένοι «ελεύθεροι επαγγελματίες» τον σήκωσαν και στους ώμους τους για να κάνουν τον γύρο του θριάμβου ή του Μαξίμου, το ίδιο προφανώς είναι.

Την ώρα της …ανάκρισης

Κα­τά τη διάρ­κεια μιας «τυ­πι­κής» α­νά­κρι­σης, (η ο­ποί­α ο­νο­μά­ζε­ται α­πό τους μπά­τσους προ­α­νά­κρι­ση, «φι­λι­κή κου­βε­ντού­λα» ή «ε­ξέ­τα­ση μάρ­τυ­ρα»), η ε­πι­μο­νή των μπά­τσων συ­νί­στα­ται συ­νή­θως στην α­πο­δο­χή κάποιας κα­τη­γο­ρί­ας α­πό τον α­να­κρι­νό­με­νο ή του­λά­χι­στον στην ε­ξεύ­ρε­ση ό­σο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρων στοι­χεί­ων, που θα ι­σχυ­ρο­ποι­ή­σουν τη στοι­χειο­θέ­τη­ση μιας κα­τη­γο­ρί­ας. Σε πε­ρί­πτω­ση, δη­λα­δή, που εί­ναι σί­γου­ροι πως η ο­ποια­δή­πο­τε κα­τη­γο­ρί­α θα εί­ναι αρ­κε­τά ευ­στα­θής στο δι­κα­στή­ριο, τό­τε η α­νά­κρι­ση λαμ­βά­νει τε­λεί­ως τυ­πι­κό χα­ρα­κτή­ρα, χω­ρίς πί­ε­ση κ.λπ., μό­νο και μό­νο για να συ­μπλη­ρω­θούν τα α­νά­λο­γα έ­ντυ­πα.

Η έν­νοια της τυ­πι­κό­τη­τας χρη­σι­μο­ποιεί­ται προ­κει­μέ­νου να γί­νει ο δια­χω­ρι­σμός με­τα­ξύ ε­ξει­δι­κευ­μέ­νων μορ­φών α­νά­κρι­σης, ό­που για πα­ρά­δειγ­μα χρη­σι­μο­ποιού­νται διά­φο­ρες χη­μι­κές ου­σί­ες, οι ο­ποί­ες ε­ξα­σθε­νούν βιο­λο­γι­κά και πιο ά­με­σα τον ορ­γα­νι­σμό. Άλ­λω­στε, η ό­λη δια­δι­κα­σί­α μιας α­νά­κρι­σης α­πο­σκο­πεί α­κρι­βώς στο να «σπά­σει» ο α­να­κρι­νό­με­νος και να δε­χτεί να συ­νερ­γα­στεί με τους α­να­κρι­τές, προ­κει­μέ­νου να ξε­φύ­γει α­πό τη «δύ­σκο­λη» θέ­ση.