Ο τίτλος φαίνεται κατ’ αρχάς παράξενος. Ποιά μπορεί να είναι η σχέση της δράσης των κομμουνιστών των προηγούμενων δεκαετιών με τις σημερινές προθέσεις των ισλαμιστών, το φόβητρο των οποίων προβάλλεται εσχάτως ενισχυμένο πάνω από την Ευρώπη;
Δεν αναζητούμε συσχετίσεις στο επίπεδο των ιδεών ή των πεποιθήσεων του καθενός. Στην παγκόσμια γεωπολιτική οι ιδέες κατασκευάζονται, ανακατασκευάζονται και προσαρμόζονται για να κινούν τον κόσμο προς τις επιθυμητές κατευθύνσεις των όποιων σχεδιασμών. Το ερώτημα στο οποίο επικεντρωνόμαστε αφορά το ποιό είναι το γενικό πλαίσιο αυτών των σχεδιασμών και τί ρόλο παίζει η ανάδειξη, αναγνώριση και έντεχνη προώθηση του εκάστοτε «εχθρού». Μια από τις «υψηλές τέχνες» της πολιτικής είναι το να επιλέγεις τον εχθρό σου και σ’ αυτήν την «αλχημεία» επιδίδονται οι αναγνωρισμένοι ως «μάγοι» της διπλωματίας. Το να τον επιλέγεις σημαίνει και να τον προσαρμόζεις μέσω στοχευόμενων, αλλά μη ευδιάκριτων, πιέσεων ώστε να αποκτήσει τα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Ένας «εχθρός» με τα κατάλληλα χαρακτηριστικά είναι προέκταση του εαυτού σου και μάλιστα, εξαιρετικά χρήσιμη εφ’ όσον δεν είναι ευδιάκριτη από τους περισσότερους. Η «τέχνη» είναι, μέσω αυτού του «εχθρού», να ελέγξεις όλους τους υπόλοιπους εχθρούς σου.
Ζούμε και σήμερα έναν ακόμη «ψυχρό» πόλεμο, όπως λένε, ο οποίος ήδη αποδεικνύεται περισσότερος θερμός από τον «ψυχρό» πόλεμο του παρελθόντος. Και αυτό ασφαλώς έχει σχέση με το θέμα μας. Ο παλαιότερος «ψυχρός» πόλεμος έπαιρνε σάρκα και οστά στη βάση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης κομμουνισμού-καπιταλισμού. Ο νέος πάει να δημιουργηθεί στη βάση περισσότερο «πρωτογενών» (και άρα περισσότερο επικίνδυνων) καταστάσεων, όπως ο πολιτισμός και η θρησκεία με την «αντιπαράθεση» προς τους ισλαμιστές, όπως αυτή σχηματοποιείται μετά τους πολέμους στο Ιράκ, στη Λιβύη και ειδικά στη Συρία. Επομένως, για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα με τους ισλαμιστές και το νέο «ψυχρό» πόλεμο θα πρέπει να γνωρίζουμε το τί συνέβη με τον προηγούμενο και τους κομμουνιστές, καθώς στην ουσία πρόκειται για επιβεβλημένη τεχνητή αναβίωση της ίδιας συνταγής από συγκεκριμένους κυριαρχικούς κύκλους, που καθοδηγούν το άρμα της παγκοσμιοποίησης.
Έχουμε πει και σε άλλα κείμενα, πως ο λόγος για τον οποίο η Δυτική πολιτική επέβαλε τον «ψυχρό» πόλεμο με το πέρας του 2ου Παγκοσμίου, ήταν η μονιμοποίηση της κατάκτησης της Ευρώπης από συγκεκριμένους βραχίονες της Δυτικής ελίτ που είχαν, μεν, σαν βάση τους τις ΗΠΑ, αλλά οι ρίζες και η προέλευσή τους βρίσκονταν στην Ευρώπη. Εφ’ όσον οι «κακοί» Ναζί είχαν «ηττηθεί» ποιός ο λόγος να παραμένουν τα αμερικανικά στρατεύματα στην Ευρώπη; Για ποιόν λόγο να δημιουργηθεί –αργότερα– ένας μηχανισμός «ασφαλείας» σαν το ΝΑΤΟ; Καλά-καλά δεν πρόλαβε η Ευρώπη να συνέλθει από τον πόλεμο και το Μάρτιο του 1946 ο Τσώρτσιλ δίνει το «σύνθημα» της αντιπαράθεσης μιλώντας για το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» σε ομιλία του στις ΗΠΑ, χωρίς να υπάρχει κάποια εύλογη αιτία. Οι Σοβιετικοί είχαν συμμαχήσει (τελικώς…) με τους αγγλο-αμερικανούς και ως συμμέτοχοι στη νίκη είχαν ήδη μοιράσει τον κόσμο στη Γιάλτα, ένα χρόνο πριν. Μια πάμπτωχη, κατεστραμμένη και υπό ανασυγκρότηση Σοβιετική Ένωση το τελευταίο που επιθυμούσε ήταν μια πραγματική σύγκρουση με τη Δύση· τα περί «εξαγωγής της επανάστασης» στην Ευρώπη τα είχε ήδη ξεκόψει ο Στάλιν. Οι Δυτικοί τού αναγνώρισαν την κατάκτηση και τον έλεγχο της ανατολικής Ευρώπης και αυτό ήταν ήδη περισσότερο κι απ’ όσο θα μπορούσε να ονειρευθεί. Κι όμως, αυτή η Σοβιετία, η αδύναμη —στην πραγματικότητα— να αντιπαρατεθεί στη Δύση, έμελλε να αποτελέσει το μεγαλύτερο σκιάχτρο για δεκαετίες. Η αντικομμουνιστική υστερία βόλευε τόσο τους μεν όσο και τους δε. Επέτρεπε στους Αμερικανούς να «χωνεύουν» την κατάκτηση της Δυτικής Ευρώπης και τους Σοβιετικούς να κάνουν τα ίδια και χειρότερα στην Ανατολική.
Καλός ο σχεδιασμός αλλά πώς θα μπορούσε να επιβληθεί; Πώς θα πείθονταν οι Ευρωπαίοι να αποδεχθούν αυτήν την κατάσταση, δηλαδή την παρουσία ενός νέου «βελούδινου» κατακτητή στη θέση των Ναζί; Γιατί να μην πουν στους Αμερικανούς «ευχαριστούμε πολύ σύμμαχοι, αλλά άμετε στο καλό»; Εδώ βασικό ρόλο έπαιξε ο Ελληνικός Εμφύλιος του 1946-1949. Ο, καθ’ όλα, στημένος Ελληνικός Εμφύλιος. Το αίμα που κύλησε στον Ελλαδικό χώρο έπεισε τους πάντες στην Ευρώπη πως η «κομμουνιστική απειλή» δεν είναι φούμαρα. Στη θέση των Ελληνικών πληθυσμών είδαν τους εαυτούς τους, καθώς τα κομμουνιστικά κόμματα υπήρχαν σε όλη την Ευρώπη και βρίσκονταν υπό την καθοδήγηση της Μόσχας. Αυτό θα πρέπει να προστεθεί ως ένας επί πλέον λόγος για τον οποίον θα έπρεπε να συμβεί ο Εμφύλιος. Με εκείνο το έγκλημα απέκτησαν σάρκα και οστά και θεμελιώθηκαν σε πραγματική βάση —και όχι μόνο στα χαρτιά— τόσο η συμφωνία της Γιάλτας όσο και τα λόγια του Τσώρτσιλ περί δήθεν «Σιδηρούν Παραπετάσματος».
Αυτό ήταν το συνολικό πλαίσιο (η αδήριτη αναγκαιότητα…) μέσα στο οποίο έγινε εφικτή η δόμηση της λεγόμενης «Ενωμένης Ευρώπης». Χωρίς τις συμπληγάδες του κομμουνισμού-αντικομμουνισμού ως συνθήκη, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό. Ας σημειωθεί πως όλα αυτά ήταν γνωστά σε κάποιους ήδη πριν τον τερματισμό του 2ου Παγκοσμίου. Αυτό αποδεικνύει η επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου προς το Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής τον Ιούνιο του 1943:
…«Σήμερον όμως σχηματίζεται νέα μορφή του παγκοσμίου ανταγωνισμού. Δύο παγκόσμια μέτωπα διαμορφούνται: Ο Κομμουνιστικός Πανσλαβισμός και ο Φιλελεύθερος Αγγλοσαξωνισμός, και ενώ το περιεχόμενον της αντιθέσεως των κοινωνικών των καθεστώτων οσημέραι θα ελαττούται, επειδή αμφότεραι αι παρατάξεις θα συγκλίνουν προς τον Σοσιαλισμόν, θα παραμένη ως κύριον και, βαθμιαίως, ως αποκλειστικόν περιεχόμενον της αντιθέσεως το μέγα θέμα της Ελευθερίας: ατομικής, πολιτικής, ηθικής. […] Μόνον μέσα εις την Σοσιαλιστικήν Πανευρώπην, επικουρουμένην από την ηθικήν και υλικήν δύναμιν του Φιλελευθέρου Αγγλοσαξωνισμού, ημπορεί και η Ελλάς να εύρη το αίσθημα της ασφαλείας της απέναντι του καταθλιπτικού κινδύνου του Κομμουνιστικού Πανσλαβισμού».
Εδώ ο Παπατζής «προέβλεψε» τα πάντα για 70 χρόνια μετά: Τη διαμόρφωση της μελλοντικής αντιπαράθεσης κομμουνισμού-καπιταλισμού μετά το 1946. Το ότι τα καθεστώτα αυτά θα συγκλίνουν, προβλέποντας ουσιαστικά την ενοποίηση της κυριαρχίας μετά το 1989. Την Ευρωπαϊκή Ένωση με σοσιαλιστικά –συγκεντρωτικά– χαρακτηριστικά που βλέπουμε σήμερα στην περίοδο της «κρίσης». «Σοσιαλιστική» το υποτιθέμενο άντρο του καπιταλισμού; Τι λες… Όλα αυτά ελαχιστότατοι θα μπορούσαν να τα γνωρίζουν το 1943, αλλά είμαστε βέβαιοι πως δεν είχε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Του τα είπαν οι πάτρωνες του στις πρεσβείες που τα ήξεραν καλύτερα.
Μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο εξελίχθησαν οι αγώνες μυριάδων –και έντιμων– ανθρώπων για έναν καλύτερο κόσμο ανεξάρτητα του πως τον φανταζόταν ο καθένας. Ανθρώπων που έχουν να διηγηθούν πικρές εμπειρίες προδοσίας από «συνοδοιπόρους» που γνώριζαν το παραπάνω κυριαρχικό πλαίσιο –και εκβιαζόμενοι κρυφίως αλλά αποτελεσματικώς από αυτό– έλεγξαν τη δράση των υπόλοιπων προς κατευθύνσεις ανεπιθύμητες ή καταστροφικές. Γι’ αυτό, η ιστορία της Αριστεράς βρίθει «λαθών» που δεν ήταν ποτέ πραγματικά λάθη… «Παραλήψεων» που δεν ήταν ποτέ παραλήψεις… «Λάθη» που βρίσκουν το δρόμο τους μέχρι και το σήμερα, ενώ είναι ολοφάνερο, σε όποιον δεν θέλει να απωλέσει τη νοημοσύνη του, πως δεν πρόκειται για τέτοια.
Μετά από αυτήν την αναδρομή ας επιστρέψουμε στο σήμερα. Ο κομμουνισμός, και ευρύτερα η Αριστερά σήμερα δεν απειλούν κανένα σύστημα. Θεωρούνται –και είναι– αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος, όπως ακριβώς «προέβλεψε» ο Παπατζής· αποτελούν, δε, την αιχμή του δόρατός του.
Βρισκόμαστε σε ένα διαφορετικό στάδιο του εγχειρήματος της παγκοσμιοποίησης από ένα μέρος της παγκόσμιας ελίτ. Αυτή η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, όπως έχουμε πει και αλλού, είναι δύναμη επαναστατική, εφ’ όσον προσβλέπει σε μια εκ βάθρων κοινωνική αναμόρφωση που αγγίζει και το τελευταίο στοιχείο ύπαρξης του ανθρώπινου όντος. Μία εκ βάθρων αλλαγή του ανθρώπινου όντος, ο «νέος» τύπος ανθρώπου, ώστε η τυραννία να νοείται ως συνθήκη αναγκαία, φυσιολογική, ορθολογική, φυσικός νόμος, όπως η βαρύτητα. Ως τέτοια επαναστατική δύναμη (καταστροφής και αναδημιουργίας) έχει ανάγκη από επαναστάτες και όχι μόνο τους πληρωμένους «επαναστάτες» των ΜΚΟ του Σόρος. Αληθινούς επαναστάτες, αρκεί να μπορεί να ελέγχει τις ιδέες και τις απόψεις τους. Επειδή, αυτός είναι πραγματικός έλεγχος. Δεν είναι ο αστυνόμος, αλλά ο έλεγχος των ιδεών, των απόψεων και, άρα, των κατευθύνσεων και προτεραιοτήτων που θα πάρει η όποια δράση. Η επιτυχία των παγκοσμιοποιητών είναι το ότι όντας επαναστάτες οι ίδιοι, κατάφεραν να θέσουν την πορεία διαφόρων επαναστατών που γεννιούνται στον κοινωνικό χώρο σε πορεία παράλληλη με τη δική τους χωρίς αυτό να φαίνεται καν.
Ας γίνουμε συγκεκριμένοι. «Κάτω τα σύνορα», λένε, τυπικώς, οι αναρχικοί και εσχάτως και κάποιοι αριστεροί. «Κάτω τα σύνορα» ή «ανοιχτά σύνορα», λένε οι παγκοσμιοποιητές. Σε μια πρώτη «ανάλαφρη» ανάγνωση οι επιδιώξεις φαίνεται να ταυτίζονται. Τί εννοούν, όμως, οι μεν και τί οι δε; Σε ποιά βάση και ποια προοπτική; Και ποιος θα κάτσει να βγάλει άκρη ψάχνοντάς το; Οι παγκοσμιοποιητές θέλουν να διοχετεύσουν τους μετανάστες και πρόσφυγες (που οι ίδιοι δημιούργησαν) στο εσωτερικό της Ευρώπης. Έχουν ήδη δημιουργήσει την δυστυχία δια του πολέμου σε κάποιες περιοχές και την εκμεταλλεύονται για να δημιουργήσουν ακόμη περισσότερη δυστυχία σε άλλες περιοχές του κόσμου «φυτεύοντας» με το ζόρι τους πρόσφυγες και τους μετανάστες εκεί. Ελέγχουν τα δίκτυα «παραγωγής» και διακίνησης προσφύγων και μεταναστών. Και σ’ αυτή τη διαδικασία δεν θέλουν σύνορα, δεν τους συμφέρουν τα σύνορα και οι έλεγχοι, τα οποία ούτως ή άλλως δεν πρέπει να υπάρχουν σε μια πραγματική και ενιαία αυτοκρατορία. Από την άλλη, οι «αλληλέγγυοι» επαναστάτες θεωρούν χρέος τους απέναντι στα ανθρωπιστικά ιδεώδη το να υπερασπιστούν τους πρόσφυγες, είτε επιζητώντας το άνοιγμα των συνόρων, τα οποία οι ιδέες τους ούτως ή άλλως λένε πως πρέπει να καταργήσουν, είτε υποστηρίζοντας την (υποχρεωτική…) εγκατάστασή τους στη χώρα και την πλήρη αποκατάστασή τους. Στην περίπτωση αυτή ποιος μετατρέπεται σε όργανο ποιού;
Ο πόλεμος στη Συρία και οι στοχεύσεις του εξαφανίζονται από την εξίσωση. Κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτόν, όλοι πασχίζουν για να διαχειριστούν το προσφυγικό και να γίνουν συμμέτοχοι στην δήθεν λύση του. Εννοείται πως οι απλοί άνθρωποι που προσπάθησαν εκεί όπου βρίσκονταν να βοηθήσουν, πολύ καλά έπραξαν. Αλλά αυτοί δεν ήταν «αλληλέγγυοι» διαμορφωτές μιας πολιτικής, όπου παίζεται το μέλλον την Ευρώπης. Ήταν απλώς άνθρωποι που έκαναν ό,τι μπορούσαν για άλλους ανθρώπους στη θέση των οποίων είχαν βρεθεί και οι πρόγονοί τους στον παρελθόν. Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό. Και τελείως διαφορετικό είναι ξαφνικά να γίνονται «αόρατοι» και να βγαίνουν από το κάδρο αυτοί που προκάλεσαν τον πόλεμο αλλά να «φταίνε» αυτοί που είναι επιφυλακτικοί στο να δεχτούν τους μετανάστες άνευ όρων. Έτσι φτάνουμε σε τραγελαφικές καταστάσεις… Οι Γερμανοί (εννοούμε τους Γερμανούς κρατιστές), η αιχμή του δόρατος της πολιτικής των Αμερικανών στην Ευρώπη, συμμετείχαν κι αυτοί στο να πραγματωθεί ο πόλεμος στη Συρία με τον εξοπλισμό και τη «διοικητική μέριμνα» που παρεἰχαν στους ισλαμιστές, και οι Γερμανοί είναι οι περισσότερο πρόθυμοι για «ανοιχτά σύνορα», όπως και οι πιο «ανθρωπιστές», εφ’ όσον καλοδέχονται τους μετανάστες… Μετατρεπόμενοι έτσι στους καλύτερους συμμάχους του Αλέξη… Του δικού τους Αλέξη εφ’ όσον είναι ο Αλέξης των Αμερικανών. Οι Γερμανοί βιομήχανοι ασφαλώς μόνο να κερδίσουν θα έχουν από ένα ανθρώπινο δυναμικό στη διάθεσή τους, το οποίο θα είναι έτοιμο να δουλέψει με το ένα τρίτο (το πολύ) του μισθού ενός Γερμανού. Αντιλαμβάνεται κανείς το τί έχει να γίνει στη Γερμανία;
Και φτάνουμε, σιγά σιγά, στους ισλαμιστές έτσι ώστε να ολοκληρωθεί ο αρχικός μας συλλογισμός σε σχέση με τους κομμουνιστές.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις των «ιπποτών του θεού» στην Ευρώπη, στη Γαλλία, στις Βρυξέλλες και ποιος ξέρει που αλλού στο μέλλον, ήδη αποτελούν το νέο «σκιάχτρο» της ηπείρου. Ένα «σκιάχτρο» το οποίο δεν ήταν δυνατό να δημιουργηθεί με μόνες τις δυνατότητες των ισλαμιστών. Στο διεθνή πόλεμο που διεξάγεται στη Συρία και ήδη επεκτείνεται στην Ουκρανία αλλά και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, θέτοντας στο τραπέζι το σύνολο των ανοιχτών κυριαρχικών ζητημάτων, οι συμμαχίες οφείλουν να κρατούνται συμπαγείς. Έχουμε ξαναγράψει πως πολλοί κορυφαίοι εξουσιαστές παίζουν κυριολεκτικά το μέλλον τους σ’ αυτήν την ιστορία και το εννοούμε. Καθώς συνεχίζεται και επεκτείνεται ο πόλεμος δεν θα επιτραπεί σε κάποιον «σύμμαχο» να «αλληθωρίσει» προς άλλη κατεύθυνση. Η απειλή πρέπει να είναι πειστική και όχι φούμαρα, κατά τον ίδιο τρόπο που η κομμουνιστική απειλή του παρελθόντος όφειλε να είναι πειστική. «Πειστική απειλή» απλούστατα σημαίνει αίμα. Μια ένοπλη επίθεση μπορεί να πραγματοποιηθεί ή όχι από μια πληροφορία που θα μοιραστεί ή δεν θα μοιραστεί κάποια «υπηρεσία». Από ένα «λάθος» ή «παράλειψη» που θα συμβεί ή δεν θα συμβεί. Ο έλεγχος και χαρτογράφηση των ισλαμιστικών ομάδων από τις Δυτικές υπηρεσίες είναι ενδελεχείς, ήδη από την εποχή του δεύτερου πολέμου στο Ιράκ. Πολύ δε περισσότερο σήμερα που οι ισλαμιστές είναι οι βασικοί τους σύμμαχοι. Σ’ αυτήν την ιστορία γιατί κάποιοι Ευρωπαίοι να μην επιδιώξουν σήμερα μια προνομιακή εξομάλυνση των σχέσεών τους με τους Ρώσους, την ώρα που ήδη βλέπουν τον κοινωνικό αντίκτυπο που έχει πάνω τους ο διεθνής πόλεμος στον οποίο συμμετέχουν; Ας τολμήσουν. Το αίμα θα αρχίσει να κυλάει, στο Παρίσι και αλλού…
Οι ισλαμιστές, λοιπόν, αναλαμβάνουν τον ρόλο εκείνων που απειλούν για άλλη μια φορά την Ευρώπη· όχι απλώς με ελεγχόμενη οικονομική-πολιτική αποσταθεροποίηση, όπως συνέβαινε παλιότερα με τους κομμουνιστές, αλλά ακόμη χειρότερα με πόλεμο που έχει θρησκευτικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, όπως ονειρεύονταν κάποιοι Δυτικοί ψευδο-φιλόσοφοι του «ανασχηματισμού της παγκόσμιας τάξης» στο τέλος της δεκαετίας του 1990. Ο «εχθρός» έχει σκληρότερο πρόσωπο απ’ ό,τι πριν. Δεν χάνει την ώρα του με το να ισχυρίζεται πως πολεμά για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, όπως ψευδεπίγραφα μπορούσαν να ισχυρίζονται τα κομμουνιστικά κόμματα του παρελθόντος για να ελέγχουν όσους ήλπιζαν έστω σε κάτι καλύτερο. Σαρία, τελεία και παύλα, κι όποιος διαφωνεί θα δοκιμάσει το μαχαίρι του δημίου. Οι πολεμικές συνθήκες στο εσωτερικό κοινωνικών χώρων που εδώ και καιρό δεν είναι μαθημένοι στον πόλεμο και το αίμα, δημιουργεί άπειρες δυνατότητες εκμετάλλευσης. Με πρώτη και καλύτερη φυσικά την αιτιολόγηση του ασφυκτικότερου αστυνομικού ελέγχου των κοινωνιών. Με τη διασπορά ακόμη μεγαλύτερης σύγχυσης, που προστίθεται στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό της οικονομικής «κρίσης». «Στην απόπειρα διάλυσης της συνοχής της Ευρώπης θα απαντήσουμε με περισσότερη Ευρώπη» είναι η καραμέλα. Όπερ σημαίνει, πως η βίαιη ενοποίηση που πυροδοτήθηκε με την κατευθυνόμενη οικονομική κρίση, θα ολοκληρωθεί τώρα σε συνθήκες που προσιδιάζουν σε «πραγματικό» πόλεμο. «Επαναστατικός μετασχηματισμός» μιας κοινωνίας δίχως πολεμικές συνθήκες που να οδηγούν σε προμελετημένα αδιέξοδα, δεν γίνεται. Μέσα σε συνθήκες χάους κερδίζουν αυτοί που έχουν από πριν «έτοιμο» ένα σχέδιο «εξόδου» και «λύσης». Όλοι οι υπόλοιποι απλώς αλληλοσπαράσσονται μεταξύ τους. Όπως κάποιοι γνώριζαν –αποδεδειγμένα– το τί θα συμβεί μετά τον 2ο Παγκόσμιο, έτσι κάποιοι γνωρίζουν και τώρα.
Τα καθοδηγούμενα μεταναστευτικά ρεύματα, λοιπόν, εκτός των άλλων δίνουν και το αναγκαίο έδαφος και στους «ακραίους» να μετακινούνται στην Ευρώπη. Δικαιολογείται έτσι η παρουσία τους ως «αναπόφευκτη». Τί θα μπορούσε δηλαδή να κάνει κάποιος με αυτό το «αυθόρμητο» πλήθος των δυστυχών; Καμιά «υπηρεσία» και καμιά πολιτική δεν θα βρεθεί υπόλογη απέναντι σε κανέναν. Όποιος είναι σκεπτικιστής ή προβάλλει αντιρρήσεις είναι εξ ορισμού φασίστας και με τη βούλα. Κάτι που, βεβαίως, μπορεί να ισχύει σε λίγες περιπτώσεις, όχι όμως, στις περισσότερες. Έτσι, όμορφα, κάνουν τις δουλειές τους οι παγκοσμιοποιητές.
Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν αποτελεί απλή ειρωνεία της τύχης πως την «προστασία» των δικαιωμάτων των εισερχόμενων μουσουλμανικών πληθυσμών την έχουν αναλάβει οι κάτοχοι της σχετικής τεχνογνωσίας, δηλαδή κάποιοι αριστεροί. Οι «ισλαμιστές» του πάλαι ποτέ παρελθόντος… Αυτοί θα αναλάβουν να ξεχωρίσουν και τους λίγους μεταξύ των μεταναστών που θέλουν και μπορούν να αναλάβουν σχετικούς ρόλους ενσωματώνοντάς τους. Διδάσκοντάς τους την βασική τεχνογνωσία της Αριστερής εκδοχής της εξουσίας: το πώς να γίνεσαι θύτης παριστάνοντας το θύμα. Αυτοί θα διεκδικήσουν για λογαριασμό τους την κατασκευή τζαμιών, στο όνομα της «θρησκευτικής ελευθερίας» την ώρα που οι ίδιοι καταφέρονται κατά της θρησκείας. Αυτοί θα διεκδικήσουν την «ανοχή» για λογαριασμό τους την ώρα που γνωρίζουν πως κάποιοι δεν «προορίζονται» να επιδείξουν καμία απολύτως «ανοχή» αλλά μισούν τους αλλόθρησκους. Και όλα αυτά θα φανερωθούν στην πλάτη της πλειονότητας του δυστυχούς πλήθους ανώνυμων μουσουλμάνων προσφύγων-μεταναστών που κάποιοι τους υποσχέθηκαν στον ήλιο μοίρα, αφού πρώτα τους απέτρεψαν από το να έχουν στον τόπο τους την οποιαδήποτε μοίρα. Κατάσταση σχεδόν ανίκητη…
Όσοι επιθυμούν μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα να κάνουν ο,τιδήποτε, ας δουν πρώτα το σύνολο του σχεδιασμού. Η γνώση αυτή δεν αναιρεί την απλή (και μη φωνάσκουσα…) ανθρώπινη αλληλεγγύη. Πιθανόν να α-ναιρεί, όμως, την κατάσταση θυματοποίησης όλων μας, γηγενών και προσφύγων. Η κατάσταση με το προσφυγικό δεν επιδέχεται παρά μόνον μια λύση: τον τερματισμό του πολέμου και τη δυνατότητα επιστροφής των ανθρώπων στον τόπο τους. Άρα, όσοι επιθυμούν να πιέσουν ας το πράξουν προς τα εκεί. Ο,τιδήποτε άλλο είναι εκ του πονηρού.
Θ.
Anarchy press gr 