«Τα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (πέταγμα αριστερό). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ, για πέταγμα κατευθείαν στη μέση». (Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό)
Το παγκόσμιο ηγέτη Τσίπρας μετά την επιστροφή του από την Νέα Υόρκη είχε κατακλυσθεί από ανάμεικτα συναισθήματα. Την επομένη άνοιξε την μπαλκονόπορτα στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του στο προεδρικό μέγαρο, ατένισε τον ορίζοντα και με ένα μόνο βλέμμα υπολόγισε την απόσταση, που τον χώριζε από την Ηρώδου Αττικού, ενώ ταυτόχρονα τέντωσε τα αυτιά του προσπαθώντας να συλλάβει κάθε ήχο, κάθε ομιλία των περαστικών από το σημείο. Η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Ξάφνου, θυμήθηκε τις σχετικές οδηγίες για λόγους ασφαλείας. Η Ηρώδου Αττικού ήταν κλειστή για τον «λαό του» σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας και φυσικά της νύκτας. Το γεγονός αυτό προ στιγμήν τον ηρέμησε. «Βέβαια», σκέφθηκε, «πώς να φθάσουν ως εδώ, εάν θελήσουν αυθόρμητα να με ζητωκραυγάσουν, να με επευφημήσουν, πώς θα μπορούσαν και να ήθελαν, να κατακλύσουν τον δρόμο και να απαιτήσουν να βγω για λίγο στο μπαλκόνι μ’ αυτήν την διαρκή απαγόρευση»;
Anarchy press gr 