Πε­ρί λα­ϊ­κι­σμού

Στην κα­τη­γο­ρί­α πε­ρί λα­ϊ­κι­σμού που ε­κτο­ξεύ­ε­ται καμμιά φο­ρά α­βα­σά­νι­στα υ­πάρ­χει μια βα­σι­κή α­ντί­φα­ση. Αυ­τή τη λέ­ξη την α­κού­με π.χ. μέ­σα στον κυ­νο­βου­λευ­τι­κό θί­α­σο, ό­ταν ο τά­δε βου­λευ­τής-κη­φή­νας κα­τη­γο­ρεί τον άλ­λο για λα­ϊ­κι­σμό π.χ. ό­ταν ε­πι­σκέ­πτε­ται μια λα­ϊ­κή α­γο­ρά ή έ­να νο­σο­κο­μεί­ο.

Αλ­λά, εν­νο­εί­ται ό­τι ο βου­λευ­τής και ο κά­θε ε­ξου­σια­στής δεν εν­δια­φέ­ρε­ται ού­τε στο ε­λά­χι­στο για το αν τα πιο φτω­χά κομ­μά­τια, που κυ­ρί­ως ψω­νί­ζουν α­πό τις λα­ϊ­κές, θα βρουν τι­μές που α­ντα­πο­κρί­νο­νται στις δυ­να­τό­τη­τές τους. Το μό­νο που τους εν­δια­φέ­ρει εί­ναι να ρί­ξουν στά­χτη στα μά­τια, ό­τι τά­χα εν­δια­φέ­ρο­νται για το λα­ό, ε­νώ το μό­νο που τους νοιά­ζει εί­ναι να πά­ρουν ψή­φους στις ε­πό­με­νες ε­κλο­γές και να δια­τη­ρή­σουν την ε­ξου­σί­α τους. Και εν­νο­εί­ται ε­πί­σης ό­τι αυ­τοί α­πέ­χουν πά­ρα πο­λύ α­πό το λα­ό, πε­ρι­στοι­χί­ζο­νται α­πό αν­θρω­πο­ει­δή και νο­μί­ζουν ό­τι εί­ναι α­νώ­τε­ροι μέ­σα στις βί­λες τους και τις υ­περ­πο­λυ­τε­λείς λι­μου­ζί­νες τους. Ό­ταν έ­χουν προ πολ­λού χά­σει και την πα­ρα­μι­κρή ε­πα­φή με αν­θρώ­πι­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, με το μό­χθο, την α­γω­νί­α, τον πό­νο, την α­νέ­χεια και τις α­να­ζη­τή­σεις των αν­θρώ­πων, ι­δί­ως των ε­ξα­θλιω­μέ­νων.