Δημοσιεύουμε ένα κατατοπιστικό και, τρόπον τινά, προφητικό άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φύλλο 125, Μάρτιος 2013) πριν από 3,5 χρόνια.
Ακόμη και αν κάποιος δεν επιθυμεί να εντρυφήσει στην πολιτική οικονομία, δεν μπορεί να αποφύγει την έστω επιδερμική ενασχόληση με την γνωριμία των οικονομικών όρων. Και αυτό δεν αφορά μονάχα το έντονα τεχνο-οικονομικό σήμερα, αλλά έρχεται από παλιά, από τότε που ο Μάρξ στόχευε περισσότερο στην οικονομία και στο κεφάλαιο. Και προοδευτικά όλο και περισσότερο η οικονομική λογική διεισδύει στη ζωή των ανθρώπων, περισσότερες σελίδες με οικονομικά θέματα στις εφημερίδες, ρεπορτάζ στη τηλεόραση με συχνό φόντο τα τελευταία χρόνια τις μηχανές που κόβουν χρήμα. Οξύμωρο; Την χρονική περίοδο που όλο και περισσότερα κομμάτια του πληθυσμού φτωχοποιούνται, η τηλεόραση «ταΐζει» εκτυπωτικές μηχανές χρήματος. Από τους διαμορφωτές και χειραγωγούς της «κοινής γνώμης» τίποτα δεν αφήνεται στη τύχη, όλα σκηνοθετημένα με κάθε λεπτομέρεια. Βασικό μέρος της οικονομικής θεματολογίας καταλαμβάνει και στη παρούσα χρονική περίοδο η φορολογία. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού οι έκτακτες εισφορές των τελευταίων δύο χρόνων, τόσο στο μέγεθος τους όσο και στην ένταση τους αποτελούν μοναδικό παράδειγμα στην σύγχρονη ιστορία. Μόνο με τις έκτακτες εισφορές σε φεουδάρχες, αυτοκράτορες και αποικιοκράτες θα μπορούσε να συγκριθεί. Η φορολογία, εν τη γενέσει της, αποτελεί μια κρατική επιβολή. Δεν νοείται κράτος χωρίς φορολογία και ασφαλώς φορολογία χωρίς κράτος. Στα καθ’ ημάς, όμως, υπάρχει το οξύμωρο, να θεωρείται η Αριστερά ότι είναι ενάντια στους φόρους παρ’ ότι είναι κρατίστικη και ο νέο-φιλελευθερισμός να πιστώνεται ότι είναι υπέρ των φόρων παρ’ ότι λογίζεται ως αντι-κρατικός. Εδώ φυσικά διαμορφώνονται και οι σύγχρονες αντιφάσεις της εποχής μας, αφού οικονομικά θεωρητικά κείμενα ανατρέπονται στη πράξη λόγω του status που επικρατεί. Έτσι, στις ΗΠΑ όλο το οικονομικό και τραπεζικό κατεστημένο, το 2007, πίεζε το κράτος να «κόψει» χρήμα για να μην χρεωκοπήσουν οι τράπεζες και τα κατάφερε. Έτσι οι «αντι»-κρατιστές φιλελεύθεροι καπιταλιστές μετά χαράς υποδέχθηκαν το κρατικό παρεμβατισμό, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τα κείμενα των θεωρητικών τους. Δεν θέλουν το κράτος όταν μπλέκεται στα πόδια τους, το θέλουν όταν πρέπει να τους «εξυγιάνει», αυτό είναι το σύγχρονο απόφθεγμα τους. Δύο μέτρα και δυο σταθμά. Στην ΕΕ, δύο χρόνια αργότερα, το περίφημο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο ανατρέπεται άλλοτε σταδιακά και άλλοτε απότομα εφαρμόζοντας τις G8/G20 αποφάσεις τους. Μπορεί εδώ να μην «έκοψε» χρήμα, αλλά ως δομική επιλογή είχε και έχει να διασώσει το τραπεζικό σύστημα μεταφέροντας τη «λύση» δημοσιονομικά στους πολίτες.
Anarchy press gr 