Του ξεροκόμματου ο χαρτογιακάς

Προφανώς και δεν πρόκειται για κάποιου είδους βαθυστόχαστη αλήθεια, το γεγονός ότι κάθε επαγγελματική επιχείρηση που δεν σερβίρει screwdrivers (on the rocks ή άνευ), πιτόγυρα ή κρέπες, στο εν Ελλάδι περιχαρές τρελλοκομείο, διατηρεί στα φανερά γουρουνάκι-κουμπαρά, δια αποταμίευσιν οβολών για το (φτου κακά!) απευκτέο λουκέτο. Παρ’ όλα αυτά, το κομμάτι της νεολαίας που επιλέγει σπουδές μάνατζερ, διοίκησης επιχειρήσεων, ψυχολογίας (με ειδίκευση στην διαχείριση(!) εργατικού δυναμικού) κι άλλες, που οδηγούν σε συναφή χρήσιμα «επαγγέλματα», ακόμη και στις μέρες μας, είναι ουδόλως ευκαταφρόνητο. Θα μπορούσε να πει κάποιος, ελαφρά τη καρδία, «μα τι διάολο έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί;». Η απάντηση, ωστόσο, είναι πιο απλή απ’ ό,τι ίσως φανταζόμαστε. Αυτό που έχουν, λοιπόν, «στο μυαλό τους» είναι ο,τιδήποτε, εδώ και περίπου δυόμιση δεκαετίες, τούς «φύτεψε» μ’ «εκσυγχρονιστικό» ταραταζούμ στο μυαλό η εξουσία. Εν ολίγοις, στα χωράφια πηγαίνει «ο Αλβανός», υδραυλικός και σοβατζής θα γίνει «ο Ρωσοπόντιος» και πάει (κ)λέγοντας.