ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ …MIA ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ!!!

Mε με­γά­λη(;) έκ­πλη­ξη και α­νη­συ­χί­α υ­πο­δέ­χθη­καν τα ΜΜΕ την εί­δη­ση για την βλα­βε­ρό­τη­τα του πό­σι­μου νε­ρού στην υ­γεί­α των αν­θρώ­πων. Έ­ρευ­νες του Π.Ο.Υ. (πα­γκό­σμιος ορ­γα­νι­σμός υ­γεί­ας) και με­λέ­τες εγ­χώ­ριων ε­ρευ­νη­τών πα­ρου­σιά­στη­καν αρ­χι­κά με μια δό­ση πα­νι­κού και αρ­γό­τε­ρα κα­θη­συ­χα­σμού. Α­πό ό­τι φαί­νε­ται αυ­τή, α­πο­τε­λεί τη πά­για και ε­σκεμ­μέ­νη, τα­κτι­κή των δη­μο­σιο­γρά­φων για θέ­μα­τα δια­τρο­φής, πε­ρι­βάλ­λο­ντος και υ­γεί­ας. Τη συ­να­ντή­σα­με στις διο­ξί­νες, στα κο­τό­που­λα, στις τρε­λές α­γε­λά­δες…που για ε­βδο­μά­δες πα­νι­κό­βαλ­λαν α­σύ­στο­λα και με­τά ά­κρα του τά­φου σιω­πή. Ο οι­κο-πα­νι­κός πολ­λές φο­ρές, φαί­νε­ται να λει­τουρ­γεί σαν βαλ­βί­δα α­πο­συ­μπί­ε­σης τρε­χό­ντων κοι­νω­νι­κών ζη­τη­μά­των που εί­ναι α­νοι­χτά. Α­πο­τε­λεί μέ­ρος της θε­α­μα­τι­κο­ποί­η­σης της εί­δη­σης που με­τά α­πό έ­να γε­ρό overdose, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι τη­λε­θε­α­τές/α­να­γνώ­στες δεν α­ντέ­χουν άλ­λη ε­ξει­δι­κευ­μέ­νη ε­νη­μέ­ρω­ση α­πό «ε­πι­στή­μο­νες». Ε­πί πλέ­ον, η προ­σέγ­γι­ση α­πό τα ΜΜΕ έ­χει τέ­τοια μορ­φή που ο­δη­γεί στη πα­ραί­τη­ση, α­φού πα­ρου­σιά­ζο­νται συ­νή­θως οι συ­νέ­πειες χω­ρίς κα­μί­α εμ­βά­θυν­ση στις γε­νε­σιουρ­γές αι­τί­ες. Ό­χι, φυ­σι­κά πως α­να­μέ­νου­με κά­τι δια­φο­ρε­τι­κό α­πό τα μμε και την πλειο­ψη­φία των κα­θη­γη­τών. Διό­τι δεν έ­χει και με­γά­λη α­ξί­α να πραγ­μα­το­ποιού­νται έ­ρευ­νες και με­λέ­τες που α­πο­δει­κνύ­ουν για πα­ρά­δειγ­μα, τη βλα­βε­ρό­τη­τα των φυ­το­φαρ­μά­κων στη φύ­ση ή τις συ­νέ­πειες των δια­τρο­φι­κών σκαν­δά­λων, ό­ταν δεν α­να­δει­κνύ­ε­ται ο μη­χα­νι­σμός που τα δη­μιουρ­γεί και τα α­να­πα­ρά­γει. Που φυ­σι­κά δεν εί­ναι άλ­λος α­πό τον ε­ξου­σια­στι­κό και εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό τρό­πο πα­ρα­γω­γής και ορ­γά­νω­σης της κοι­νω­νί­ας.

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

«Στο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα πα­ρα­γω­γής, ό­λα εί­ναι α­ντα­γω­νι­σμός, α­γώ­νας: α­κα­τά­παυ­στος α­γώ­νας που γί­νε­ται με­τα­ξύ κα­πι­τα­λι­στών, με­τα­ξύ ερ­γα­τών και με­τα­ξύ ερ­γα­τών και κα­πι­τα­λι­στών. Α­γώ­νας με­τα­ξύ αν­θρώ­πων, πε­ρι­φε­ρειών, ε­θνών. Εί­ναι έ­νας α­δυ­σώ­πη­τος πό­λε­μος, στον ο­ποί­ο ο θά­να­τος του ε­νός εί­ναι η ζω­ή του άλ­λου». Κ. Κα­φιέ­ρο

Ο α­ντα­γω­νι­σμός α­πο­τε­λεί κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη του κα­πι­τα­λι­σμού. Εί­ναι έ­να βα­σι­κό συ­στα­τι­κό στοι­χεί­ο χω­ρίς το ο­ποί­ο η ύ­παρ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού δε νο­εί­ται καν και σαν τέ­τοιο δια­πο­τί­ζει τις κοι­νω­νί­ες. Υ­πό αυ­τό το πρί­σμα, το πνεύ­μα του α­ντα­γω­νι­σμού φτά­νει να έ­χει α­να­χθεί και σε δο­μι­κό στοι­χεί­ο της ε­πι­κρα­τού­σας ι­δε­ο­λο­γί­ας και κοι­νω­νι­κής πρα­κτι­κής, δια­πο­τί­ζο­ντας τα με­μο­νω­μέ­να ά­το­μα. Πα­ρα­κά­τω, θα προ­σπα­θή­σου­με να ψη­λα­φί­σου­με την φύ­ση του α­ντα­γω­νι­σμού κα­θώς και το πώς πραγ­μα­το­ποιού­νται τα πα­ρα­πά­νω.

Ξε­κι­νώ­ντας αυ­τή την ψη­λά­φη­ση, ο­φεί­λου­με να κά­νου­με μια «ι­στο­ρι­κή» α­να­δρο­μή. Η έν­νοια του α­ντα­γω­νι­σμού, λοι­πόν, ει­σά­γε­ται για πρώ­τη φο­ρά α­πό -ποιόν άλ­λο;- τον «πα­τέ­ρα του κα­πι­τα­λι­σμού» A.Smith. Ο Smith, πρώ­τος ο­ριο­θε­τεί το σύ­στη­μα της οι­κο­νο­μί­ας της α­γο­ράς του ο­ποί­ου βά­ση εί­ναι το α­το­μι­κό συμ­φέ­ρον. Λέ­ει, μά­λι­στα, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «το γεύ­μα μας δεν μας το προ­σφέ­ρει η φι­λαν­θρω­πί­α του κρε­ο­πώ­λη, του ζυ­θο­ποιού ή του αρ­το­ποιού αλ­λά η ε­πι­δί­ω­ξη του προ­σω­πι­κού τους συμ­φέ­ρο­ντος».

Ο καναλάρχης Παππάς, οι τηλεοπτικές άδειες και οι αριστερές «άκρες» στην μαφία των λευκών «αριστερών» κολάρων…

«Όταν το 1986 το όνομα του εμφανίστηκε μεταξύ των πέντε μετόχων της εφημερίδας «Πρώτη», όλοι αναζητούσαν να μάθουν από πού κρατά η σκούφια του, και πως προέκυψε ως μέτοχος στην απογευματινή εφημερίδα του ΚΚΕ. Μόλις κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι κουμπάρος του ήταν ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ ο Χαρίλαος Φλωράκης –Καρδιτσιώτες και οι δύο– η απορία λύθηκε αμέσως. Ήταν ο έμπιστος άνθρωπος του τότε πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ, το οποίο ελεγχόταν από τους ανανεωτικούς. Τον πρώτο λόγο τον είχε ο Μίμης Ανδρουλάκης, το αγαπημένο παιδί του Χαρίλαου. Και στην «Πρώτη» φυσικά συνεπικουρούμενος από τον αντ’ αυτού Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ο κ. Καλογρίτσας υπηρέτησε με συνέπεια και τα δύο πολιτικά σχέδια τα οποία κλήθηκε να υπηρετήσει η συγκεκριμένη εφημερίδα. Το πρώτο ήταν η δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς, ενώ ύστερα από τις δημοτικές εκλογές του 1986, όπου στον δεύτερο γύρο το ΚΚΕ δεν στήριξε τους συνδυασμούς του Πασοκ και η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη εξέλεξε τους δημάρχους στους τρεις μεγαλύτερους δήμους της χώρας, τέθηκε σε εφαρμογή το σενάριο «συγκυβέρνηση». Αυτό δηλαδή που είδαμε το καλοκαίρι του 1989» (Το Βήμα της Κυριακής, 10-7-2016).

ΤΟΣΚΑΣ: ΕΧΩ ΚΑΛΕΣΕΙ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΑΠΟ ΕΞΑΡΧΕΙΑ […] ΟΧΙ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ…

Αφού ανέτειλε η μετά-Χαμπίμι εποχή στην περιοχή των Εξαρχείων, ακολούθησε το νέο «πλήγμα» σε καρτέλ ναρκωτικών μετά από την επιχείρηση εξάρθρωσης, που σύμφωνα με τον Τόσκα είχε 30 χρόνια να επιχειρηθεί. Επ’ ευκαιρία της σημαντικής αυτής επιτυχίας, αλλά και της προφανώς συμπτωματικής (όπως διαβεβαίωσε ο υπουργός δημόσιας τάξης) ταυτόχρονης δράσης των κατασταλτικών δυνάμεων με εκείνη των ένοπλων ή μη πολιτοφυλακών έγιναν και ορισμένες σημαντικές δηλώσεις.

Έτσι, ο Τόσκας διαβεβαίωσε πως «ανεχόμαστε την άλλη άποψη αρκεί να μην υπερβαίνει κόκκινες γραμμές, να μην γίνονται αυθαιρεσίες και υπερβολές», προχώρησε μάλιστα στην έκδοση κινηματικών οδηγιών, επισημαίνοντας στους «αντιεξουσιαστές» ότι «το ζητούμενο δεν είναι να κλείνονται στους τοίχους ενός σπιτιού και να εκφράζουν τους προβληματισμούς τους, αλλά μέσα σε ένα ανοικτό μαζικό κίνημα».

ΜΩΡΕ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗΣ…

«Κατάργηση κάθε αυτοδιοίκητου των σωμάτων ασφαλείας. Υπαγωγή τους στον έλεγχο των μαζικών οργανώσεων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας και μετατροπή τους σε πολιτοφυλακές, με εκ περιτροπής συμμετοχή σε αυτές επίλεκτων μελών των μαζικών εργατικών οργανώσεων και της νεολαίας. Καθορισμός του προγράμματος εκπαίδευσής τους από εκλεγμένη επιτροπή εκπροσώπων από τις μαζικές οργανώσεις» (Προτάσεις που κατατέθηκαν στο συνέδριο Συριζα-ΕΚΜ, Ιούλιος 2013).

Ο μικρός είχε αράξει σ’ ένα παγκάκι στον λόφο του Στρέφη και με έναν «κολλητό», όπως συνήθιζαν, έπιναν έναν (λέμε τώρα…) μπάφο. Ξαφνικά πετάγεται για να κυνηγήσει ένα πόκεμον κοντά στις μπασκέτες.

–Φτού σου, μονολόγησε, μου ξέφυγε και έσπευσε να ξαναγυρίσει στο πλευρό του «δικού» του, που εδώ και ώρα δεν είχε κουνηθεί ρούπι από την θέση του. Ο «δικός» του ανασηκώθηκε λίγο και τον μάλωσε.

–Σου είπα να μην στριφογυρίζεις και πολύ σήμερα, είναι και αυτή η επέτειος, οι πολιτοφύλακες με τα κόκκινα περιβραχιόνια παρελαύνουν με τις δάδες στα χέρια, γουστάρεις να έχουμε τίποτα μπλεξίματα;

–Θα μας κλάσουν τα αρχίδια οι σταλινικοί, του αντιγύρισε ο μικρός.

–Ναι καλά, να σε δω αν βρεθείς με κανένα σιδερικό κολλημένο στο δόξα πατρί, γονατιστός στα τέσσερα και με τα χέρια ψηλά και το κεφάλι κάτω, τότε να σε δω.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ: «ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΔΑΚΤΥΛΟΓΡΑΦΩ»…

«Ήταν απλώς μια ακόμη δουλειά», δήλωσε μεταξύ άλλων σε συνέντευξή της η σε ηλικία πλέον 104 ετών πρώην γραμματέας του Γκαίμπελς, Μπρούχιλντε Πόμζε, η οποία εκτός των άλλων ήταν επιφορτισμένη να αλλοιώνει στατιστικά στοιχεία που αφορούσαν θύματα των ναζί, αλλά και εκείνα που αφορούσαν βιασμούς εκ μέρους του ρωσικού στρατού.

«Στον λίγο χρόνο που μου μένει», ανέφερε, «επενδύω στην ελπίδα ότι ο κόσμος δεν θα αναποδογυρίσει όπως τότε, αν και υπάρχουν απογοητευτικές εξελίξεις».

Αστ(ε)ροβάμων Αστήρ

Προτού οι λαμπτήρες της «προόδου» ξεθωριάσουν το χρώμα των σκιών, στα μάτια, στο στόμα και στην καρδιά, η φυλή των ανθρώπων διασκέδαζε το άρρητο μέσα από την αφήγηση. Ιστορίες γεννούσαν ή έσβηναν κόσμους, πόνοι και πόθοι, όνειρα κι εφιάλτες έπαιρναν σχήμα μέσα από λέξεις, λαμπρά βασίλεια γίνονταν στάχτη και ταπεινά καλύβια άνθιζαν με την γιορτή, μέσα σε μια πρόταση. Η αφήγηση, όπως και η μουσική, έρχεται αυθόρμητα, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, να επουλώσει ένα συλλογικό τραύμα. Ένα συλλογικό τραύμα που η εξουσία προκαλεί. Η αξία της αφήγησης, σαφώς παλιότερη από τον πολιτισμό, αναβαπτίστηκε στο συλλογικό θυμικό της ανθρωπότητας, κάτω από τον ζυγό της εξουσίας. Τα τραύματα που σπέρνουν οι πόλεμοι, η πείνα, η πνευματική, ψυχική και σωματική εξαθλίωση, επουλώνονταν με την αφηγηματική αλληγορία. Ο καταρχήν κατακερματισμός μιας ατομικής ή συλλογικής τραγωδίας κι ο μετασχηματισμός των σπαραγμάτων της, σε κάτι μη αιχμηρό κι επικίνδυνο, μέσα από την λεκτική κολυμπήθρα, αποδείχτηκε αλάνθαστο γιατρικό. Όλη η γνώση της σύγχρονης ψυχανάλυσης θα χωρούσε εύκολα σε μια στάλα αυθόρμητο αφηγηματικό λόγο του παρελθόντος. Όλα αυτά, βεβαίως, πριν η μηχανή εξοβελίσει σιγά-σιγά ό,τι ομορφότερο διαθέτει η ανθρώπινη παρουσία προς χάριν μιας αόριστης κι ακατανόητης «εξέλιξης». Ακολουθεί μια αφηγηματική αλληγορία, ένα μικρό παραμύθι, για ένα αστέρι, κάπως διαφορετικό από τα άλλα.

Με σημαία την φαντασίωση

Απογοήτευσε κυριολεκτικά ορισμένους κύκλους η ταινία που παρουσίαζε τη ζωή και τη δράση του Ζακ Μεσρίν (ή Μερίν σύμφωνα με την νεωτερική μετάφραση του ονόματός του).

Πολλοί είναι αυτοί που πικράθηκαν και αρκετοί εκείνοι που οργίστηκαν με το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Γιατί όπως λέει και μια παροιμία: «Αλλού είναι το όνειρο κι αλλού βρίσκεται το θαύμα!». Αλλιώτικη είναι η εικόνα που έχει κατασκευαστεί και προβάλλεται στους χώρους κάποιων, διψασμένων για ήρωες, νεολαίων αλλά και επιτήδειων κατασκευαστών «συνειδήσεων». Ο Μεσρίν είναι γι’ αυτούς ένας ήρωας. Ας λένε ότι θέλουν τα σενάρια και οι ταινίες!

Άλλωστε και το κράτος τον είχε ονομάσει Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιο κίνδυνο. Άρα για να τον θεωρεί το κράτος εχθρό του Δημοσίου είναι «δικός(!)». Εδώ επικρατεί η ανόητη αποδοχή του ρητού «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».

«Δικός», όμως, σε τι;

ΕΞΟΥΣΙΑ, ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΡΩΣΗ «ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ»…

«Το 1955 ένας υψηλόβαθμος ιταλός δικαστής, ο Τζουζέπε Γκουίντο Λο Σκιάβο, διακήρυξε ότι αστυνομία και Μαφία συνεργάζονταν στενά. «Ο κόσμος λέει ότι η Μαφία δε σέβεται την αστυνομία και το σύστημα δικαιοσύνης», ανέφερε ο δικαστής. «Αυτό είναι ανακριβές. Η Μαφία πάντα σεβόταν το σύστημα Δικαιοσύνης και την ίδια την δικαιοσύνη. Στην διάρκεια των διώξεων κατά των συμμοριτών και των παρανόμων, ουσιαστικά ένωσε τις δυνάμεις της με την αστυνομία». Tim Newark, Μαφία και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Η συμπαιγνία των Συμμάχων με το οργανωμένο έγκλημα 1941-1950

«Εάν θέλεις να αναμειχθείς σε αντι-ανατρεπτικές ή υπονομευτικές επιχειρήσεις, να συλλέξεις πληροφορίες και να διαθέσεις όπλα, είσαι υποχρεωμένος να συνεργάζεσαι με διακινητές ναρκωτικών». Στρατηγός Paul Gormap, πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου της αμερικανικής στρατιάς των Νοτίων Πολιτειών, Latin America Weekly Report, 23/3/1984

Είναι δύσκολο έως απίθανο, όσοι παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης να μην έχουν διαχρονικά ιδιαίτερη αγωνία, ώστε οι απόψεις και οι πρακτικές τους, όχι μόνο να μην σπέρνουν την σύγχυση, αλλά αντίθετα να διατυπώνονται και να εκφράζονται ευρύτερα με απλότητα, αλλά και με σαφήνεια.

Όσες φορές υποτιμήθηκε η βαρύτητα αυτής της ανάγκης, οι συνέπειες αποδείχθηκαν, απλά, ανυπολόγιστες. Τα ζητήματα, τα οποία έχουν αναδείξει αυτήν την πραγματικότητα, μπορεί να εναλλάσσονται, αλλά σε κάθε περίπτωση οι ομοιότητες δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών για την αλληλεπίδρασή τους.

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα ορισμένες περιπτώσεις, όπως αυτή της κρατικής καταστολής.

Περί Προπαγάνδας

Ο Θείος Σαμ είναι ένα εθνικό σύμβολο των ΗΠΑ, η ύπαρξη του οποίου χρονολογείται από τον εμφύλιο πόλεμο του 1812, παίρνοντας τη θέση του προηγούμενου συμβόλου της Αμερικής, του «Αδερφού Τζόναθαν». Σήμερα, με πιθανή εξαίρεση το Άγαλμα της Ελευθερίας, ο χαρακτήρας του Θείου Σαμ είναι πιθανότατα η πιο γνωστή και πιο αναγνωρίσιμη προσωπικότητα στις Η.Π.Α, αλλά και ένα από τα πιο γνωστά και φωτεινά παραδείγματα προπαγανδιστικών τεχνικών εν καιρώ πολέμου.

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μια διάσημη αφίσα, εμπνευσμένη από τις αφίσες της Βρετανικής στρατολόγησης του 1914, απεικονίζει τον Θείο Σάμ να δείχνει προς τον θεατή με τα λόγια «Θέλω Εσένα» (I WANT YOU). Η αφίσα έχει επανειλημμένα αντιγραφεί και αποτελέσει οδηγό για αρκετές προπαγανδιστικές τεχνικές.

Τι είναι η προπαγάνδα

Η προπαγάνδα είναι ένας συγκεκριμένος τύπος μηνύματος, που έχει ως άμεσο στόχο να επηρεάσει την κοινή γνώμη, παρά να προβάλλει αμερόληπτα κάποιες πληροφορίες. Αποτελεί μετάφραση της λατινικής λέξης propaganda -«πράγματα τα οποία πρέπει να διαδοθούν»- και αρχικά σε μερικούς πολιτισμούς η λέξη αυτή δεν είχε τη σημερινή αρνητική σημασία.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ: Μια προσέγγιση στη βιομηχανία παραγωγής ονείρων και ψευδαισθήσεων

Ίσως η πλέον διαδεδομένη –μετά την μουσική– να είναι η τέχνη ή καλύτερα η τεχνική του κινηματογράφου. Το θέαμα της κινητής εικόνας άσκησε κι εξακολουθεί να ασκεί μεγάλη «γοητεία» σε όλους σχεδόν τους ανθρώπους. Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους που θα απαιτούσε αρκετό χώρο για να εκτεθούν με κατανοητό τρόπο. Αρκεί προς το παρόν να επισημανθεί το γεγονός της δυνατότητας «εντύπωσης» και δυνατότητας επιβολής που έχει η εικόνα στον ανθρώπινο νου.

Αυτή η «γοητεία» έγινε αφορμή να αναπτυχθεί μια τεράστια βιομηχανία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, η οποία επέφερε τεράστια κέρδη, τόσο στους παραγωγούς, όσο και στους εμπλεκόμενους συντελεστές της, διανομείς, αιθουσάρχες, ηθοποιούς, σκηνοθέτες κ.λπ. Ταυτόχρονα, ο κινηματογράφος, αποτέλεσε το σημαντικότερο ιδεολογικό μέσο πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η πολιτιστική κυριαρχία στη σύγχρονη εποχή. Αποτελεί, κατ’ αυτό τον τρόπο, τον συνοδό και συνεπίκουρο της κυριαρχίας, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά σε πλανητικό επίπεδο.

Ο Αόρατος Άνθρωπος

 «Όλοι ξέρουν πως υπάρχει ένας Αόρατος Άνθρωπος […] κι αυτός ο Αόρατος Άνθρωπος πρέπει τώρα να ιδρύσει ένα Βασίλειο Τρόμου […]». Χ. Τζ. Γουέλς, Ο αόρατος άνθρωπος

Το πρόσωπο του φόβου παραφυλά μέρες και νύχτες, πίσω από τις γρίλιες του μυαλού μας. Παραφυλά την κάθε ευκαιρία, μικρή ή μεγάλη, να ενσαρκωθεί, να αποκτήσει χέρια, πόδια, χείλη, μάτια, να ράψει σημαίες και φλάμπουρα πολεμικά από ρετάλια θερινών ονείρων. Κι όταν, εν τέλει, αυτό συμβεί, τον αναπόφευκτο όλεθρο συνοδεύει κι ένα μύχιο αίσθημα ανακούφισης· ναι, αυτό που όλοι περιμένατε, μα ονομάζατε μόνον ψιθυριστά τώρα ήρθε, γιατί εσείς το διαλέξατε. Γιατί αυτό είστε εσείς ή, καλύτερα, από το όλον των επιλογών σας αυτό διαλέξατε να γίνεται. Τι γλυκά που ακονίζατε τα βράδια το μαχαίρι! Μη ντρέπεστε λοιπόν. Και το να μην επιλέγεις είναι μια κάποια επιλογή. Έτσι δεν είναι; Και η σιωπή, καμιά φορά γίνεται πιο εκκωφαντική κι από χιλιάδες ανομολόγητες συμφωνίες. Το πρόσωπο του φόβου είναι τόσο παλιό όσο και η εξουσία, μα σφριγηλό κι αγέραστο, στεφανωμένο στις ματωμένες δάφνες του. Καραδοκεί άοκνα στο άχρονο γιατάκι του για φρέσκους ξενιστές.

Ε.Ε., ΔΙΑΙΡΕΣΗ, ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ

Ο κουρνιαχτός που έχει σηκωθεί, ύστερα από την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος, που διεξήχθη στην Μεγάλη Βρετανία, δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει, με αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερο εύκολο μ’ έναν πραγματικό ορυμαγδό δηλώσεων, είτε έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα είτε διέπονται από την γνωστή κινδυνολογία, να σκιάζονται ακόμη περισσότερο ή να υποτιμώνται ορισμένες ουσιώδεις διαστάσεις της κατάστασης, που εξελίσσεται.

Τονίζουμε και πάλι την λέξη εξελίσσεται.

Διότι δεν υπάρχει περίπτωση να ισχυριστεί κάποιος ότι οι προσανατολισμοί, οι αντιθέσεις ή και αντιφάσεις που σημαδεύουν την συνολικότερη φάση της παγκοσμιοποίησης, έτσι όπως αυτή τουλάχιστον δρομολογείται με ορόσημο το 1989, είναι καινούργιοι ή εκπλήσσουν.

Θα θυμίσουμε ότι μετά την λήξη της Δεύτερης Μεγάλης Ανθρωποσφαγής οι δυτικοί σύμμαχοι συνένωσαν τις τρεις κατεχόμενες ζώνες για να συγκροτήσουν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ενώ την ίδια στιγμή οι Σοβιετικοί μετέτρεπαν την δική τους ζώνη κατοχής στο ανατολικογερμανικό κράτος, το οποίο και προσέδεσαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Η εξέγερση της Κρονστάνδης (Μέρος 3ο)

Η Προπαγάνδα των μπολσεβίκων

Από την Πράβντα του Λένινγκραντ (20 Μαρτίου 1926):

«Οι προλετάριοι όλων των χωρών έχουν πια κατανοήσει, ότι η Κρονστάνδη υπήρξε ένα γεγονός τεράστιας σημασίας (…). Τα κοινωνικοοικονομικά αίτια της Κρονστάνδης έχουν άμεση σχέση με την οικονομική καταστροφή της χώρας, με τη σχεδόν χωρίς διέξοδο κατάσταση, όπου βρέθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της αγροτιάς (…)».

«Η Κρονστάνδη επισημαίνει το μεγάλο κίνδυνο, που κρύβεται πίσω από μία ρήξη ανάμεσα στην πρωτοπορία της επανάστασης και στην καθυστερημένη αγροτική μάζα, ανάμεσα στην πόλη και στο χωριό, ανάμεσα στο κόμμα και στο προλεταριάτο(…)». «Η εξέγερση της Κρονστάνδης προκλήθηκε από το γεγονός, ότι ένα μέρος της εργατικής τάξης έχασε την ταξική του συνείδηση και ακολούθησε το δρόμο της μικροαστικής παρέκκλισης (…)».

Από την Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ του 1938 (εγκεκριμένη από την Κ.Ε.):

«Το κύμα της δυσαρέσκειας είχε αρχίσει να παρασύρει και την εργατική τάξη(…). Οι καλύτεροι εργάτες, οι πιο συνειδητοί, οι πιο αφοσιωμένοι και οι πιο πειθαρχημένοι, ένοιωθαν να καίει μέσα τους η φλόγα του σοσιαλιστικού ενθουσιασμού. Μα η ολόπλευρη οικονομική αποδιοργάνωση επηρέαζε και την εργατική τάξη (…)».

Η εξέγερση της Κρονστάνδης (Μέρος 2ο)

5 Μαρτίου (τρεις ημέρες μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Κρονστανδιώτες)

Η κατάσταση τρεις ημέρες μετά παραμένει φαινομενικά ήσυχη. Η πόλη συνεχίζει στους κανονικούς της ρυθμούς. Όπως σημειώνει και ο Πετριτσένκο «…τρεις ημέρες και δεν έχει πέσει ούτε τουφεκιά». Η Ιζβέστια Νο 3 αναφέρει μεταξύ άλλων: «… έχουν περάσει τρεις ημέρες από τότε που ξεκαθαρίστηκε η Κρονστάνδη απ’ την καταραμένη εξουσία των κομμουνιστών, με τον ίδιο τρόπο που, τέσσερα χρόνια πριν, η πόλη είχε αποτινάξει την εξουσία του τσάρου και των στρατηγών του…», «…Οι μπολσεβίκοι αρχηγοί της Κρονστάνδης το έβαλαν στα πόδια ντροπιασμένοι… Φοβήθηκαν για το τομάρι τους. Φαντάστηκαν ότι η Π.Ε.Ε.(Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή), θα χρησιμοποιούσε τη μέθοδο που προτιμά η ΤΣΕΚΑ: τη δολοφονία». «…Η Π.Ε.Ε. δεν πρόκειται να καταφύγει ούτε σε βεντέτες, ούτε σε αντεκδικήσεις. Όλοι οι κομμουνιστές της Κρονστάνδης είναι ελεύθεροι και τίποτα δεν τους απειλεί. Βρίσκονται υπό κράτηση μόνον όσοι επιχείρησαν να το σκάσουν και έπεσαν στα χέρια των περιπόλων μας. Μα ακόμα και αυτοί βρίσκονται σε απόλυτη ασφάλεια».

Την ίδια ημέρα ο Τρότσκι είχε στείλει τελεσίγραφο, το οποίο έλεγε τα εξής: «Η κυβέρνηση των εργατών και των αγροτών αποφάσισε, ότι το φρούριο της Κρονστάνδης και τα πλοία, που στασίασαν, πρέπει να τεθούν αμέσως κάτω από τις διαταγές της Σοβιετικής Δημοκρατίας. Κατόπιν τούτου ΔΙΑΤΑΖΩ: Όλοι όσοι σήκωσαν χέρι εναντίον της σοσιαλιστικής πατρίδας, να καταθέσουν αμέσως τα όπλα. Όσοι δεν υπακούσουν θα αφοπλίζονται και θα παραδίδονται στις σοβιετικές αρχές…» «Αυτή η προειδοποίηση είναι και η τελευταία».

Η εξέγερση της Κρονστάνδης (Μέρος 1ο)

Εισαγωγή

Η εξέγερση της Κρονστάνδης ήταν μία αυθόρμητη λαϊκή πράξη η οποία έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του 1921. Ο κόσμος μη μπορώντας άλλο την εξαπάτηση και ζητώντας αυτό που του είχαν υποσχεθεί -εξουσία στα σοβιέτ- εναντιώθηκε στους κομμισάριους και στον γραφειοκρατικό δεσποτισμό του Λένιν. Μέσα από τα γεγονότα της Κρονστάνδης αποκαλύπτεται, μία από τις μεγαλύτερες σφαγές στην ιστορία των μπολσεβίκων ενάντια στο λαό που τους υποστήριξε. Ακόμα μία φορά, ξεδιπλώνεται σε όλη του την έκταση ο μηχανισμός παραπληροφόρησης, η απανθρωπιά και η αθλιότητα των εξουσιαστών καθώς και η κτηνωδία των «πεφωτισμένων» ηγετών της πάλαι ποτέ σοβιετικής ένωσης.

Η καταστολή

Μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία η κατάσταση δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί. Η πείνα καθώς και η αποδιοργάνωση, δέσποζαν απ’ άκρο εις άκρο στη νεοσύστατη σοβιετική δημοκρατία. Η παραγωγή σιτηρών είχε μειωθεί κατά 40% και πλέον από την προεπαναστατική εποχή, ενώ τα εργοστάσια υπολειτουργούσαν. Η διανομή τροφίμων γινόταν με δελτία. Η έλλειψη καυσίμων και το κρύο ήταν από τα κυριότερα προβλήματα. Από την άλλη, η τρομοκρατία και η καταστολή με κάθε μέσο ήτανε στις κύριες προτεραιότητες του ηγέτη των μπολσεβίκων Λένιν και της συμμορίας του.

Ολίγα δια-τροφικά

Ένα από τα επαγγέλματα του παρόντος και σίγουρα του μέλλοντος είναι τεχνολόγος τροφίμων. Μία πρόσφατη σχετικά ειδικότητα, η οποία προέκυψε από την βιομηχανοποίηση και την συνεχώς αυξανόμενη τυποποίηση των τροφών. Στα πλαίσια της ειδικότητας αυτής περιλαμβάνεται η έρευνα, ο ποιοτικός έλεγχος και ο έλεγχος των σταδίων παραγωγής από τις πρώτες ύλες έως τη τελική φάση της παραγωγής όπου και έχουμε το προϊόν «έτοιμο» για κατανάλωση. Επίσης, έχουν θεσπιστεί διάφορες προδιαγραφές διασφάλισης ποιότητας, τόσο για τη παραγωγή, όσο και για την αποθήκευση, την διανομή κ.ά. Αυτές οι προδιαγραφές είναι γνωστές ως ISO 9000-9001-9002-9003, ELOT, HASP και διάφορες άλλες, ανάλογα με τα παραγόμενα προϊόντα. Από τη μία οι «ειδικοί» και από την άλλη οι υπερσύγχρονες βιομηχανικές μονάδες, έπρεπε να νιώθουμε σίγουροι και ήσυχοι ότι οι τροφές μας είναι από πιο «ασφαλείς» από ποτέ…

Η πόλη είναι φυλακή, δεν εξωραΐζεται, δεν αναπλάθεται. Καταστρέφεται…

Η χωροταξία των πόλεων, όπως αυτή αναπτύχθηκε κατά την βιομηχανική και μεταβιομηχανική φάση της κυριαρχίας, αποτελεί μια δομή αντικοινωνική και εχθρική προς τον άνθρωπο και τη φύση.

Μέσα σε αυτές στοιβάζονται οι άνθρωποι, σαν αναλώσιμο υλικό. Οι πόλεις είναι δομημένες έτσι ώστε οι εξουσιαστές με ευκολία να μπορούν να ελέγχουν και να καταστέλλουν τους καταπιεσμένους. Η συμπίεση, η σύνθλιψη, η εκμετάλλευση, είναι το μέσο (η επιδίωξη) για την διαιώνιση της κυριαρχίας των εξουσιαστών.

Οι ζώνες παραγωγής, κατοίκησης και κατανάλωσης, όπως διαμορφώνονται από τους εκμεταλλευτές, είναι το τρίπτυχό πάνω στο οποίο συντίθεται η καθημερινή καταπίεση της μισθωτής σκλαβιάς και η αλλοτρίωση μέσα στο αστικό τοπίο.

Το παραπάνω τρίπτυχο δεν διαφέρει από τη ζωή των φυλακισμένων, εργασιακά κάτεργα, χώροι προαυλισμού-χώροι ψυχαγωγίας, σχολεία- φυλακές και τα κελιά για τον ύπνο, πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των κρατικών οργάνων – δεσμοφυλάκων.

Μία αδικοχαμένη επανάσταση (Γερμανία 1918-1919). Μέρος Γ΄

1919. Ο κόσμος καταλαμβάνει τους δρόμους

Το τέλος

H σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση αποφασίζει να αντεπιτεθεί μπροστά στην επικείμενη διαδήλωση, που έχει καλέσει η επαναστατική επιτροπή. Έτσι, από τις 6 Ιανουαρίου αρχίζει η επίθεση των πρωσικών στρατευμάτων στο Βερολίνο. Το πρωί μοιράζεται μια σοσιαλδημοκρατική προκήρυξη που ξεσηκώνει «τους εργάτες, τους στρατιώτες και τους πολίτες» ενάντια «στους κακούργους της Λίγκας Σπάρτακος» και καλεί τους καλούς πολίτες μπροστά στο μέγαρο της καγκελαρίας. Σε μια αίθουσα του μεγάρου, οι σοσιαλδημοκράτες κυβερνήτες και οι υπουργοί συνεδριάζουν και προσπαθούν να εκτιμήσουν την κατάσταση. Τα νέα δεν είναι ευχάριστα για τους εξουσιαστές: οι επαναστάτες έχουν καταλάβει σχεδόν όλες τις εφημερίδες, ως και τα γραφεία του πρακτορείου Βόλφ. Τα στρατεύματα δεν είναι βέβαιο ότι θα συνταχθούν με τις κυβερνητικές διαταγές. Μόνο ο υπουργός πολέμου, ο συνταγματάρχης Ράϊνχαρντ και ο Νόσκε είναι αποφασισμένοι να αποκαταστήσουν την τάξη με κάθε τίμημα. Ο Νόσκε ζητάει μια λύση. Του απαντούν: «Ε,! Καλά! Δράσε μόνος σου!» Ο Νόσκε απαντά: «Ας είναι! Κάποιος από μας πρέπει να παίξει το ρόλο του χασάπη, δεν φοβάμαι τις ευθύνες». Αμέσως του παραχωρείται κάθε εξουσία. Οδομαχίες εξελίσσονται στο Βερολίνο. Τη νύχτα οι αρχηγοί του ανεξάρτητου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος αρχίζουν διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση.

Μία αδικοχαμένη επανάσταση (Γερμανία 1918-1919), Μέρος Β΄

Ένοπλοι επαναστάτες

Κι ενώ έχει ξεκινήσει ο δεύτερος μήνας από το ξέσπασμα της Νοεμβριανής επανάστασης, από τις 6 Δεκεμβρίου έως και την ημέρα που εκδηλώνεται η εισβολή των πρωσικών στρατευμάτων στο Βερολίνο, (6 Ιανουαρίου), η ολιγωρία των δυνάμεων της επανάστασης και των στελεχών του Σπάρτακου αφήνουν να περάσουν ανώδυνα για την εξουσία των «εντολοδόχων του λαού» δύο, τουλάχιστον, ευκαιρίες για την ολοκλήρωση της επανάστασης στο Βερολίνο, γεγονός που θα διευκόλυνε και το ξεμπλοκάρισμα των επαναστατημένων από τις διαδικασίες που είχε βάλει σε λειτουργία η σοσιαλδημοκρατική συμμαχία.

Βέβαια, αυτή η διεργασία ολοκλήρωσης, δεν είναι δυνατό να υλοποιηθεί μέσα από το πρόγραμμα του Σπάρτακου, αλλά από το ξεπέρασμα των αυταπατών που απορρέουν από τις μαρξίζουσες ή μαρξιστικές θεωρίες και την κοινωνική δυναμική που -όπως απέδειξαν τα πραγματικά περιστατικά- προσπαθεί να βρει το δρόμο της μέσα από την ολοκλήρωση της επαναστατικής διεργασίας.