Ο Ζαν Πιερ Λε Γκοφ, ο Μάης του ’68 και η συμφιλίωση με την δημοκρατία…

Ο γάλλος κοινωνιολόγος Ζαν Πιερ Λε Γκοφ (συγγραφέας του βιβλίου «Mai ’68, l’héritage impossible», «Μάης ‘68, η αδύνατη κληρονομιά», εκδ. La Découverte, 2006), ο οποίος διαδήλωνε τον Μάη του ’68 στην Καν της Νορμανδίας αναφέρεται με αφορμή την επέτειο των 50 ετών στη μεταμόρφωση ενός ολόκληρου κόσμου, από τη δεκαετία του 1950 μέχρι το ’68, και μιλάει για «μια κρίση του μοντερνισμού και την έλευση του έφηβου λαού», αλλά και «τα βάσανα της προόδου, που μέσα σε μια όλο και πιο ευημερούσα κοινωνία θα οδηγήσουν τελικά στα οδοφράγματα». Ο Λε Γκοφ (βλ. Βήμα 6-5-2018) μεγάλωσε την δεκαετία του 1950 σ’ ένα χωριό της Νορμανδίας όπου «η ύπαρξη ήταν μια θεία λειτουργία. Το σχολείο, η εργασία στα χωράφια, η σούπα, η προσευχή το βράδυ, η προστασία του φύλακα αγγέλου».

Μόνο που ήδη από τα τέλη εκείνης της δεκαετίας «ένας ολόκληρος κόσμος αφήνει πίσω σιωπηλά ό,τι τον συνδέει με το παρελθόν. Οι απολαύσεις της ελευθερίας δεν λάμπουν από μακριά: είναι εδώ, αναρίθμητες, στα χέρια μας. Η τηλεόραση μπαίνει στα σπίτια, η φορμάικα αντικαθιστά τα ξύλινα τραπέζια, το πλυντήριο των ρούχων καλύπτει με τον θόρυβό του τα τύμπανα των στρατιωτικών παρελάσεων. Η μελαγχολία του Ντύλαν θρέφει την εσωτερική εξορία, μέσα στον καπνό των τσιγάρων. Το μέλλον πρέπει να γκρεμίσει αυτή τη σαρακοφαγωμένη κοινωνία. «Χρειαζόμαστε την πρόοδο», έλεγε ο Ντε Γκωλ στην τηλεόραση, «αλλά δεν χρειαζόμαστε το χάος». Οι γονείς γεύονται την πρόοδο, μεθάνε από αυτή, λατρεύουν τον «Θεό-άτομο». Τα παιδιά θέλουν το χάος, όπως ο Μπορίς Βιάν στα μυθιστορήματά του και ο Μικ Τζάγκερ στις συναυλίες του. Όλα μπερδεύονται σε αυτόν τον πυρετό: τα μεγάλα κείμενα και τα τζουκ μποξ, η πολιτική και ο ηδονισμός, ο χριστιανικός ιδεαλισμός και ο νιτσεϊκός μηδενισμός, ο Ιησούς, ο Βούδας, ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ… Βλέπουμε τη γέννηση ενός «έφηβου λαού». Θα τον δούμε τον Μάη του 1968 στα πεζοδρόμια, στα οδοφράγματα, στην αυθάδικη ματιά του Κον-Μπεντίτ και στα συνθήματα στους τοίχους – στην αταξία μιας κοινωνίας, που δεν είναι πια παραδοσιακή, αλλά δεν έχει μπει ακόμη στον μοντερνισμό. Είναι αρκετά κλασική για να κοροϊδεύει με ταλέντο τον κόσμο του Μπαμπά, αλλά πολύ ανώριμη για να δεχθεί μια τάξη που δεν θα διαιώνιζε αυτή τη μέθη του πνεύματος και του σώματος».

Ο Λε Γκοφ υποστηρίζει ακόμη ότι: «Η στιγμή του ’68 είναι η ορατή, η συλλογική στιγμή μιας βαθιάς αναταραχής που μεταμόρφωνε τη νεολαία επί δέκα χρόνια. Οι εξεγερμένοι νεαροί της δεκαετίας του 1960 επρόκειτο να φτιάξουν το πρόγραμμα της ζωής και της δράσης τους μέσα στις νέες συνθήκες της κοινωνίας της κατανάλωσης και του ελεύθερου χρόνου». Βέβαια, τώρα πλέον, «ο έφηβος λαός έχει πάρει κιλά, έχει κάνει ρυτίδες, έχει χάσει τα μαλλιά και τις αυταπάτες του, αλλά συνεχίζει να μη δέχεται να γίνει ενήλικος. Η Γαλλία του παρελθόντος έχει φύγει, η Γαλλία του σήμερα ψάχνεται ακόμη. Οι νεαροί του ’68 τράβηξαν μέχρι τα όρια την εικόνα της νεολαίας και ενός έφηβου λαού σε μόνιμη επανάσταση, που έχει γίνει πλέον μέρος των πολιτισμικών και εμπορικών στερεοτύπων».

Ο γάλλος κοινωνιολόγος, τελικά, συμπεραίνει ότι «με όλες τις τρέλες και τις ανευθυνότητές της, η περίοδος της δεκαετίας του ’60 ήταν δυναμική και αισιόδοξη. Έφερε το σημάδι της παντοδυναμίας του μοντερνισμού, σε μια πολύ ιδιαίτερη ιστορική στιγμή: τα “τριάντα ένδοξα χρόνια” (Trente Glorieuses, από το 1945 μέχρι το 1975). Η απαίτηση για την απόλυτη ελευθερία προήλθε από την εξέγερση μιας γενιάς κακομαθημένων παιδιών (σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές), που μεγάλωσαν μέσα στην ανάπτυξη του καταναλωτισμού και υπό την προστασία του Κράτους Πρόνοιας. Ακόμα και μέσα στον εξτρεμισμό του και στη ρήξη του με το πραγματικό, το κίνημα της αμφισβήτησης και της διαμαρτυρίας εκείνης της εποχής είχε τη σφραγίδα της δυναμικής επέκτασης των Trente Glorieuses που επέτρεπε στη σπουδάζουσα νεολαία να ζει μέσα σε μια σχετική ανεμελιά».

Και ποια είναι η συμβουλή του για τις νεώτερες γενιές; «Να συμφιλιωθούν με τη δημοκρατία για να χωνέψουν το ’68, χωρίς ρεβανσισμό ούτε νοσταλγία».

Είναι εύκολο να μείνει κάποιος στην νουθεσία αυτή, στην προτροπή του στους νέους να συμφιλιωθούν με την δημοκρατία και να «χωνέψουν» το ’68 και να τοποθετήσει στον κάλαθο των αχρήστων τις σημαντικές και καίριες επισημάνσεις του Ζαν Πιερ Λε Γκοφ. Τα σημάδια του «Μάη», όμως παρ’ όλα αυτά, όπως και ο ίδιος παραδέχεται 50 χρόνια μετά δεν έχουν σβήσει. Τα ίχνη της εξέγερσης αυτής ακολουθήθηκαν για δεκαετίες τόσο από τους επίδοξους μιμητές της όσο και από τους εκφραστές κάθε εξουσίας (κομμουνιστικής και μη), ώστε να αντληθούν τα κατάλληλα συμπεράσματα που θα οδηγούσαν στο ασφαλές λιμάνι της πλήρους αφομοίωσής της.

Οι «καθαρές στιγμές» άλλωστε της πρώτης έκρηξης και αυτής της εξέγερσης στοιχειώνουν και θα συνεχίσουν να στοιχειώνουν κάθε διαδικασία ενσωμάτωσης, αλλά και τους ποικιλώνυμους εκφραστές και διεκπεραιωτές της. Είτε ανήκουν στα κινήματα είτε στην Εξουσία που συναλλάσσεται πρόθυμα με τους διαχειριστές της δυναμικής τους. Παντού και πάντα…

Δημοσιεύθηκε από Παρεμπιπτόντως

Συνθήματα από τον Μάη του ’68 (Γ΄)

Συνθήματα με το μέτρο της χρονικής αποστάσεως, αλλά και της γνώσεως που κρύβεται  πίσω από την χαρά του ξεσηκωμού.

Η οικονομία πληγώθηκε, ας πεθάνει.

Απαγορεύεται το απαγορεύεται

Η πλήξη είναι αντι-επαναστατική.

Ο εκπαιδευτής πρέπει να εκπαιδευτεί.

Θεέ υποψιάζομαι ότι είσαι αριστερός διανοούμενος!!

Σύντροφε προσοχή! Η εκβιομηχάνιση μάς απειλεί.

Συνθήματα από τον Μάη του ’68 (Β΄)

Συνεχίζουμε την παράθεση συνθημάτων από τον Μάϊο του 1968.

Ήρθα, είδα, πίστεψα.

Ζήστε στο παρόν.

Κι αν καίγαμε την Σορβόννη;

Θα σας πεθάνουν οι ανέσεις

Είμαστε όλοι ανεπιθύμητοι

Ζωή όχι επιβιώση!

Συνθήματα από τον Μάη του ’68 (Α΄)

Παρουσιάζουμε συνθήματα από τον Μάϊο του 1968. Δεν τα παραθέτουμε προς άκριτη υιοθεσία, αλλά για γνώση και δημιουργία.

Σταλινιστές, οι γιοι σας είναι μαζί μας!

Η φύση δεν έκανε ούτε υπηρέτες ούτε αφεντικά.

Δεν θέλω ούτε να δίνω ούτε να παίρνω εντολές.

Κάθε εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα.

Η ανθρωπότητα θα ευτυχήσει μόνον όταν ο τελευταίος γραφειοκράτης κρεμαστεί με τα έντερα του τελευταίου καπιταλιστή.

Όταν ο τελευταίος κοινωνιολόγος θα έχει κρεμαστεί με τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη θα έχουμε ακόμη «προβλήματα»;

Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΚΑΙ Η «ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ» ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΣΙΠΡΑ…

Από τις 30 Μαρτίου οι Παλαιστίνιοι διαδηλώνουν κατά μήκος των συνόρων με το Ισραήλ διεκδικώντας το δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων στα εδάφη τα οποία εγκατέλειψαν το 1948 όταν συγκροτήθηκε το κράτος του Ισραήλ. Συνολικά 118 Παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί από ισραηλινά πυρά στα σύνορα ανάμεσα στη λωρίδα της Γάζας και το ισραηλινό κράτος από την ημερομηνία αυτή, σύμφωνα με τις αρχές της Γάζας.

Μόνο στις 14 Μάη 62 παλαιστίνιοι δολοφονούνται από ισραηλινά πυρά στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στη Λωρίδα της Γάζας για τα εγκαίνια της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, τουλάχιστον έξι από τους νεκρούς είναι παιδιά κάτω των 18 ετών, εκ των οποίων ένα κορίτσι, ενώ από τους 2700 τραυματισμούς οι 1.360 τραυματισμοί προήλθαν από πυρά.

Ας δούμε τώρα την ανακοίνωση της Κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για τα αιματηρά γεγονότα στη Λωρίδα της Γάζας:

Το Κόμμα, το Κράτος και το Κεφάλαιο. Με μια λέξη: η Κυριαρχία

Όσα κι αν λέγονται για την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, η γραφειοκρατία είναι ακόμα ισχυρή. Αν και η ημιαπασχόληση στο δημόσιο, η άρση της μονιμότητας, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εποχιακές συμβάσεις, οι μετατάξεις, αποτελούν ισχυρά «πλήγματα» για τη γραφειοκρατία, οι αθρόες προσλήψεις στην αστυνομία, το στρατό, και την… αγροφυλακή, «επιδιορθώνουν τη ζημιά» και έτσι δεν υπάρχει ουσιαστική συρρίκνωση της κρατικής γραφειοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό το κράτος επιτυγχάνει δύο πράγματα. Από την μια μεριά ενισχύει την δύναμη των κατασταλτικών μηχανισμών του σε «ανθρώπινο» δυναμικό, και από την άλλη αφήνει πολλά περιθώρια εκμετάλλευσης για το ιδιωτικό κεφάλαιο με τον εκβιασμό της εργασίας, μια και δεν υπάρχουν πια μεγάλες αποκλίσεις στις εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

Ο Λένιν και η Κοινωνική Επανάσταση

Το βιβλίο αυτό τῶν εκδόσεων Άρδην παρουσιάσθηκε στο φύλλο 44, του μηνός Νοεμβρίου 2005, της μηνιαίας πανελλαδικής αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Το βιβλίο περιέχει δύο μικρά ιστορικά κείμενα.

Το πρώτο, «Ο Λένιν Και Η Κοινωνική Επανάσταση», είναι γραμμένο από τον Άντον Κλίγκα ένα κροατικής καταγωγής υψηλόβαθμο στέλεχος του σοβιετικού οικοδομήματος τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας του προλεταριάτου. Σύντομα, διαφώνησε και συγκρούστηκε με το καθεστώς με αποτέλεσμα να διωχθεί, να φυλακιστεί, και να εξοριστεί στην Σιβηρία. Στο κείμενό του αυτό παρουσιάζει τις απόψεις του για τον Λένιν και κυρίως τους λόγους που τον έφεραν στην «δύσκολη θέση» να τον αμφισβητήσει. Κάνει ακόμα μια σύντομη παρουσίαση στις διάφορες «αντιπολιτευτικές» τάσεις που εμφανίστηκαν στην Ρωσία ενάντια στην μονοκρατορία του Λένιν. Διαβάζοντας το κείμενο αυτό αποκτά κανείς μια ευρύτερη αντίληψη για τον «κρατικό καπιταλισμό» και τον ολοκληρωτισμό στην Ρωσία και μάλιστα πριν από τον ερχομό στην εξουσία του Στάλιν, πριν ακόμα και από τα γεγονότα της Κρονστάνδης.

Μια ιστορία για τον αναρχικό Ivan Mokin

Μία ιστορία από τον ηθοποιό Lev Durov[1] αναφορικά με την συνάντησή του με τον βετεράνο αναρχικό Ivan Mokin στη Μόσχα το 1972

Περπατούσα δίπλα στο σταθμό «Κιρόφσκαγια» του μετρό [στη Μόσχα] με ένα φίλο μου δημοσιογράφο. Και μου είπε:

– Άκουσε, θέλεις να σε συστήσω σε έναν πραγματικό αναρχικό; Μάλλον μόνο σε ταινίες τους έχεις δει! Αλλά άμα θεωρείς τον εαυτό σου αναρχικό…

– Ξέρω!, του έγνεψα. Τώρα, όποτε ξεστομίζεις κάτι, χτυπάς ή έναν πρίγκηπα ή έναν αναρχικό. Πού ήταν όλοι αυτοί πριν;

– Δεν πρέπει να το λες αυτό – ο δημοσιογράφος προσεβλήθη. Ο Ιβάν Γιεγκόροβιτς Μόκιν[2] είναι ένας πραγματικός, αφοσιωμένος αναρχικός. Πιστός του αναρχικού θεωρητικού Πήτερ Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν, υπηρέτησε μαζί με το θρυλικό Στρατηγό Τοντόρσκι[3] στην πόλη Βέσγιεγκονσκ της περιφέρειας Τβερ.

ΜΑΗΣ 1968: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, Η ΛΗΘΗ ΚΑΙ Η ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ…

«Νομίζω ότι θα μπορούσα να βεβαιώσω ότι η έλλειψη σφαιρικής ανάλυσης, συστηματικής και συνάμα εμπεριστατωμένης, για τις αιτίες απώλειας επαφής ανάμεσα στο κόμμα και στην σπουδάζουσα νεολαία αφ’ ενός και αυτήν την ανεπάρκεια συγκεκριμένων αναλύσεων για την δράση της εργατικής τάξης τον Μάη αφ’ ετέρου, συνέβαλαν στο να εγκαταλειφθεί η δραστηριότητα της σπουδάζουσας και διανοούμενης νεολαίας στο εαυτό της κατά και μετά τον Μάη και να εξωθηθούν οι φοιτητές κατ’ αρχήν και μετά τον Μάη στα τυφλά, συνάρτηση άλλωστε με την γενναιοφροσύνη τους, στις αρχαϊκές αυταπάτες της κυρίαρχης σήμερα αναρχικής ή αναρχίζουσας ιδεολογίας». (Λουί Αλτουσέρ, Μάης «Φοιτητικός» ή Μάης «Εργατικός», Σχετικά με την μελέτη του Μ. Βερρέ για τον «φοιτητικό» Μάη, περιοδ. Πολίτης Μάρτιος 2008, μτφ Άγγελος Ελεφάντης)

Ο «Μάης των προλετάριων», ο «Μάης των φοιτητών», ο «Μάης των εργατών και των άγριων απεργιών», ο «Μάης της αμφισβήτησης», ο «Μάης της επανάστασης της καθημερινής ζωής», ο «Μάης των εξεγερμένων», ο «Μάης των οδοφραγμάτων», ο «Μάης που ηττήθηκε και αφομοιώθηκε», ο «Μάης που ευθύνεται για την παλινόρθωση του γκωλισμού», ο «Μάης που ανησύχησε τα κομμουνιστικά κόμματα», που επανατοποθετήθηκαν (ιδεολογικά και όχι μόνο) στο ευρωπαϊκό κυριαρχικό μοντέλο με τον λεγόμενο ευρωκομμουνισμό.

ΓΙΑΤΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η «ΠΟΛΥΦΕΡΝΗ ΝΥΦΗ» ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ…

«Ε​​δώ και καιρό ισχυρίζομαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εισέλθει σε φάση μετασχηματισμού. Από ριζοσπαστικό κόμμα μετατρέπεται σε σοσιαλδημοκρατικό. Δηλαδή μετασχηματίζεται σε φιλοευρωπαϊκό κόμμα που ιδεολογικά και πολιτικά αποδέχεται (προς στιγμήν ανόρεχτα) τους κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της μεικτής οικονομίας. Η αλλαγή γίνεται «στα τυφλά», μέσω της τριβής του με τις απαιτήσεις της διακυβέρνησης, χωρίς προγενέστερη σοβαρή θεωρητική επεξεργασία, υπό την πίεση της επιθυμίας για παραμονή στην εξουσία και της διάθεσης να παίξει κεντρικό ρόλο στη συνέχεια. Η πορεία αυτή είναι χωρίς επιστροφή. Κατά τη διάρκειά της θα αναπτυχθούν εσωτερικές αντιθέσεις και θα επιχειρηθεί η νεκρανάσταση της ριζοσπαστικότητας του ΣΥΡΙΖΑ από κομμάτια του που φέρουν βαρέως τον «ιστορικό συμβιβασμό». Μακροπρόθεσμα, καμμιά από αυτές τις προσπάθειες δεν θα αποδώσει. Οι δυνάμεις του ρεαλισμού θα παραμείνουν, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ισχυρότερες». Καθημερινή, 22-4-2018, Ν. Μαραντζίδης, Ο ιστορικός συμβιβασμός του Συριζα και τα ατελέσφορα μέτωπα.

«Στην φιλελεύθερη δημοκρατία, που πρεσβεύει ο Ν. Μαραντζίδης, δεν επιτρέπεται να πιστεύεις ότι κάποιες αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις πρέπει να ηττηθούν και μάλιστα στρατηγικά, δηλαδή να μην μπορούν να καθοδηγήσουν, να ελέγξουν ή να παρεμποδίσουν τις μετεκλογικές εξελίξεις; Στη φιλελεύθερη δημοκρατία που γνωρίζω εγώ, αυτή είναι μια διεθνώς συνηθισμένη και φυσιολογική στάση. Η άποψη περί σοσιαλδημοκρατικής μετεξέλιξης καταλήγει πρακτικά στο να αφήνει χωρίς πολιτικά οριοθετημένο χώρο το Κίνημα Αλλαγής. Του προσφέρει ως μόνη επιλογή αυτή της συμπληρωματικής δύναμης του Συριζα, την οποία «εγκαθιδρύει» πανηγυρικά στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της εγχώριας Κεντροαριστεράς. Υπό την κραυγή δε «όχι αντι-Συριζα μέτωπο», θέλει να ενοχοποιήσει την συστηματική αντιπολίτευση κατά του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και συμπραττουσών δυνάμεων». Καθημερινή, Ε. Βενιζέλος, 29-4-2018

Αρκετοί πολιτικοί και κοινωνικοί επιστήμονες, οι οποίοι εστιάζουν την έρευνά τους σε θεσμούς και σε συστήματα διακυβέρνησης, αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές συγκρούσεις ως καταστάσεις, που αποτελούν παθογένειες στην σχέση κράτους και κοινωνίας. Φυσικά δεν είναι λίγοι και εκείνοι, οι οποίοι αντίθετα τις θεωρούν εγγενή συνιστώσα του πολιτικού φαινομένου, αλλά και τη βασική διαδικασία μέσω της οποίας ανακύπτουν και μετεξελίσσονται πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί. Στην δεύτερη περίπτωση εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο δεν είναι τόσο το γιατί, όσο οι μηχανισμοί των συγκρούσεων, τα πρόσωπα, οι τρόποι και τελικά η έκταση της πολιτικής μεταβολής την οποία επηρεάζουν βαθιά.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ –ΣΥΖΗΤΗΣΗ για τον Μάϊο 1968

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΗΣ (Μέρος β΄)

Μέσα σ’ ένα πλαίσιο διαταραχής, σε εξουσιαστικό και κοινωνικό πεδίο, εκείνο που προβάλλεται, μεταξύ άλλων, είναι παλιές και αποδειγμένα αποτυχημένες μεθοδεύσεις και συνταγές, που όμως παρουσιάζονται σαν ο καινούργιος δρόμος για την απελευθέρωση της κοινωνίας από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Για να επιτευχθεί μάλιστα αυτό, γίνεται προσπάθεια να παραμεριστούν και να υποβαθμιστούν ως δήθεν αποτυχημένες εκείνες οι πρακτικές, που στην πραγματικότητα έχουν αποδειχθεί πως συμβάλλουν ουσιαστικά στην απελευθερωτική προοπτική και στην καταστροφή του κράτους και των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών.

Προβάλλεται, λοιπόν, αυτός ο «καινούργιος» δρόμος και σαν μια «ευκαιρία» που θα αποφέρει «επιτυχίες και νίκες» και θα εδραιώσει κινήματα και διαδικασίες. Άλλωστε, οι ειδικοί της εξουσίας γνωρίζουν πως το κίνημα όσο πιο δομημένο είναι, τόσο πιο εξουσιαστικά και κατασταλτικά δρα.

Γνωρίζουν πως μέσα από ένα κίνημα, ανεξαρτήτως της έκτασης και της πολιτικής βαρύτητας που έχει, λαμβάνονται αποφάσεις που πρέπει να εκτελεστούν και μάλιστα πολλές φορές ντυμένες με τον μανδύα της συναπόφασης.

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΗΣ (Μέρος α΄)

Είχαμε αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενό μας στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ πως, στην παρούσα κατάσταση, το ζητούμενο, από την κυριαρχία και τους συνοδοιπόρους των επιλογών της, δεν βρίσκεται στο ποιοι θα μπουν στην καμπίνα του κυβερνήτη, αλλά να υπάρχουν πάντα οι προϋποθέσεις να μπει κάποιος ή κάποιοι ομαλά.

Αυτό επαναβεβαιώνεται σε όλες τις εκφάνσεις των κινήσεων που πραγματοποιούν οι πολιτικοί διαχειριστές των εξουσιαστικών υποθέσεων. Το πλέον πρόσφατο περιστατικό των ομιλιών, στην έκθεση Θεσσαλονίκης, των δύο από τους βασικούς εκφραστές των διαθέσεων και σχεδιασμών της κυριαρχίας, είναι αρκετά εύγλωττο.

Δεν είναι να απορεί κανείς πως ο ένας, κάτω από τέτοιες συνθήκες μπορεί να συγκαλύπτει τους υπουργούς που εμπλέκονται σε «σκάνδαλα», ενώ ο άλλος με μειλίχιους τόνους υποσχέθηκε πως θα καταργήσει τα νέα φορολογικά μέτρα. Όταν και όποτε έλθει στη διαχείριση των πραγμάτων. Μέχρι τότε όμως συνίσταται υπομονή, περίσκεψη, αυτοσυγκράτηση και προσήλωση στις δημοσκοπήσεις, που κατασκευάζουν πλέον μια άνοδο κατά μονάδες. Η ελπίδα για την καθήλωση έρχεται να αντικαταστήσει την ελπίδα που κινητοποιεί, δρα, εξεγείρει.

Ο Ιλισσός χθόνιος;

Ο «πολιτισμένος» άνθρωπος θυμάται τα κρυμμένα ποτάμια και ρέμματα μόνο όταν αυτά προκαλούν κάποια καταστροφή στον πολιτισμό. Όλες τις άλλες στιγμές παρκάρει σε σκεπασμένα τμήματα, οδηγεί πάνω από αυτά χτίζει, δίπλα και πάνω από αυτά, μπαζώνει και ξεφορτώνει σε αυτά ότι δεν θέλει σπίτι. Μα όταν κάτι πάει «στραβά», όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τα όρια που έχει θέσει αγνοώντας τα φυσικά όρια, τότε ψάχνει να αναζητήσει υπευθύνους, ασφαλιστικές αποζημιώσεις κ.λπ.

Πιο συγκεκριμένα: Στις 11/05/2018 σημειώθηκε καθίζηση σε χώρο στάθμευσης του ΗΣΑΠ στην Καλλιθέα παρασέρνοντας τρία σταθμευμένα αυτοκίνητα. Το σημείο καθίζησης του οδοστρώματος δεν είναι τυχαίο, καθώς από κάτω περνάει ο γνωστός και ταλαιπωρημένος ποταμός Ιλισσός. Πρόκειται για τεχνητό τμήμα του Ιλισσού και όχι για την φυσική του κοίτη. Το συγκεκριμένο ρέμα διανοίχτηκε το 1905 ώστε να αποσυμφορείται ο Κηφισός, αφού ο Ιλισσός, μέχρι αυτή την εκτροπή, έχυνε τα νερά του στον Κηφισό. Το ρέμμα παρέμεινε ανοιχτό μέχρι την δεκαετία του ’80 οπότε και κλείστηκε.

Η «ΣΥΜΜΟΡΙΑ MATESE»

Η «προπαγάνδα με την πράξη» στην Ιταλία του 19^ου αιώνα

Η ιστορία του Ιταλικού Αναρχισμού στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, περίοδος σχηματισμού του σαν οργανωμένο κίνημα ανθρώπων και ιδεών, είναι και η ιστορία μιας ολόκληρης σειράς από απόπειρες εξεγέρσεων (ή συνωμοσιών όπως αποκαλούνταν). Αυτές τις εκμεταλλεύθηκε η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τη σύνηθη εικόνα του αναρχικού σαν ληστή και παλιανθρώπου, αλλά την ίδια στιγμή συνέβαλαν σημαντικά, με τη λαϊκή αποδοχή που είχαν, στην κατανόηση και εξάπλωση των ελευθεριακών ιδεών.

Αυτές οι προσπάθειες ήταν αποτυχημένες, και πρέπει να δεχτούμε ότι αυτό συνήθως οφείλεται στην ερασιτεχνική προσέγγισή τους. Αλλά θα ήταν άδικο να κατηγορήσουμε τους ανθρώπους που εμπλέκονται. Το λάθος πιο πολύ σχετίζεται με την εποχή τους. Η πίστη τους στην εξέγερση ως μέσο κοινωνικής ανανέωσης, και ο οπτιμισμός ότι μια δράκα γενναίων ανδρών θα ήταν αρκετή να αλλάξει την πορεία των γεγονότων, ήταν χαρακτηριστικές για την αντίληψη περί γενικής προόδου που υπήρχε το 19ο αιώνα και ειδικά του Risorgimento (το όνομα δόθηκε στο εθνικό απελευθερωτικό κίνημα από την Αυστριακή κυριαρχία).

Οι αναρχικοί σίγουρα δεν ήταν οι μόνοι που ξεκίνησαν αυτές τις συνωμοσίες. Πριν απ’ αυτούς υπήρξαν οι Carbonari, οι Mazziniani, και άλλοι, από τον Ciro Menotti ως το Garibaldi, στους οποίους οι επίσημοι ιστορικοί ένιωσαν υποχρέωση να φερθούν με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό απ’ ότι στους Καφιέρο, Μπακούνιν ή Μαλατέστα. Πάντως, σε αντίθεση με τους πιο διάσημους σύγχρονούς τους, οι αναρχικοί δεν είχαν ποτέ πρόθεση να πάρουν την εξουσία και να επιβάλουν ένα νέο στάτους κβο με τη χρήση όπλων. Με μεγαλύτερη τιμιότητα σκόπευαν απλά να υλοποιήσουν παραδειγματικές πράξεις για να ξυπνήσουν τη συνείδηση των καταπιεσμένων μαζών. Αυτό σήμαινε η προπαγάνδα με την πράξη.

Mάϊος 1968

Ἐπ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 50 χρόνων από τον ξεσηκωμό στη Γαλλία αναδημοσιεύουμε ένα ακόμη άρθρο που τιτλοφορείται: ΜΑHΣ 1968-2004. Ο αγώνας ενάντια στην εξουσία συνεχίζεται… και το οποίο δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθμ. 26 φύλλο της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, τον Ιούνιο του 2004.

36 χρόνια μετά την εξέγερση του γαλλικού Μάη του 1968 το μήνυμα των οδοφραγμάτων και των άγριων απεργιών του τότε παραμένει επίκαιρο και στις μέρες μας.

Το τεράστιο κύμα καταλήψεων σε πανεπιστημιακές σχολές, καθώς και σε εργοστάσια, οι διαδηλώσεις, οι σκληρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής του γαλλικού κράτους συνέβαλαν στη δημιουργία ενός κλίματος, που σίγουρα προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στην εξουσία. Το καθεστώς βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση και δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι επιστρατεύτηκαν λυτοί και δεμένοι από την πλευρά της εξουσίας με σκοπό να κατασταλεί η εξέγερση. Και είναι πολύ σημαντικό, πως και σε άλλες χώρες επικρατούσε, την ίδια πάνω κάτω εποχή, ένας ανάλογος κοινωνικός αναβρασμός, που έθετε στο στόχαστρο κάθε μορφής εξουσία, βλ. Γερμανία, Ιταλία, ΗΠΑ. Το Βιετνάμ, εξ άλλου, συγκέντρωνε τα βλέμματα των ανήσυχων συνειδήσεων με μεγάλη ένταση.

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΑΤΗ, ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΙ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Δεδομένης της σφαγής, στον τομέα των συντάξεων, η οποία πραγματοποιείται τα τελευταία έτη, του θορύβου που έχει προκληθεί από τα κόμματα και τα παραρτήματά τους προκειμένου να παρουσιάσουν «έργο», αλλά  και της επερχόμενης μείωσης των συντάξεων από τις αρχές του 2019 χρήσιμον είναι να επαναδιατυπωθούν κάποιες απόψεις. Προς τούτο αναδημοσιεύουμε την προκήρυξη για το ασφαλιστικό ζήτημα, η οποία μοιράστηκε στην πορεία της 12^ης  Δεκεμβρίου 2007 και δημοσιεύθηκε στο φύλλο αριθμ. 68, του μηνός Ιανουαρίου, της μηνιαίας Πανελλαδικής αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Στο προσκήνιο των κρατικών μεθοδεύσεων κι εκβιασμών έρχεται και πάλι το «ασφαλιστικό».

Οι εξουσιαστές των ανθρώπινων ζωών και οι συνεργάτες τους προσπαθούν για άλλη μια φορά να χειριστούν και να καναλιζάρουν την κοινωνική οργή. Προσπαθούν να πείσουν για ανάσες οξυγόνου σε ένα πνιγηρό και εξοντωτικό περιβάλλον.

Μετά την έναρξη ενοποίησης της παγκόσμιας κυριαρχίας, που ήδη θα συμπληρώσει εικοσαετία, νοιώθουν ισχυροί. Έτσι, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια ανθρωποσφαγή που το ένα μέρος της είναι οι διαρκείς ένοπλες επεμβάσεις της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας, ενώ το άλλο είναι ένα αδυσώπητο μακελειό οικονομικής σύγκρουσης, όπου κι εδώ εξοντώνονται εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, προκειμένου να στηθεί το νέο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης.

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ

Πολλά έχουν ειπωθεί και ακόμα περισσότερα έχουν γραφτεί εδώ και πολλά χρόνια για έννοιες, όπως είναι το κράτος, η εξουσία, η εκμετάλλευση, η καταπίεση και για τον τρόπο που αυτές έχουν επιβληθεί πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης και της κοινωνίας των ζώων, αλλά και της φύσης γενικότερα, επηρεάζοντας αρνητικά το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της γης.

Από τα αρχαία χρόνια και από τότε που γνωρίζουμε την ιστορία μέσω γραπτών και προφορικών αναφορών (στην οποία ιστορία οι εξουσιαστές προώθησαν τεχνηέντως τις αναφορές που έχουν να κάνουν μόνο στα γεγονότα, με τις κοινωνίες που σχετίζονται με εξουσιαστικές δομές και που οι ίδιοι ονομάζουν πολιτισμό, ενώ σκόπιμα κοινωνίες που ανέπτυξαν αλληλεγγύη μεταξύ των μελών τους και μη εξουσιαστικές δομές χαρακτηρίζονται με τον απαξιωτικό όρο πρωτόγονες) ομάδες ανθρώπων προσπαθούσαν να καθυποτάξουν και να εκμεταλλευτούν όσα περισσότερα κομμάτια πληθυσμού επέτρεπαν οι συνθήκες και οι ανάλογες κατά την εποχή περιστάσεις, ώστε να συγκεντρώσουν πλούτο και εξουσία.

Μια υπόθεση εξάρθρωσης ναρκωτικών στη Χαλκίδα

Από τις αρχές Μαρτίου έγινε γνωστό με επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις από την Αστυνομική Διεύθυνση Ευβοίας, η εξάρθρωση δικτύου εμπορίας ναρκωτικών στη Χαλκίδα και στη Βόρεια Εύβοια. Η διαφοροποίηση της συγκεκριμένης ενημέρωσης σε σχέση με προηγούμενες έγκειται στο ότι σε αυτό το δίκτυο εμπλέκονται και «άτομα υπεράνω πάσης υποψίας». Είναι γνωστός τοις πάσι, ο ρόλος της αστυνομίας στη διακίνηση και το εμπόριο των ναρκωτικών, όπως και αυτός των «ευυπολήπτων» πολιτών. Μια από τις βασικές εργασίες της αστυνομίας είναι ο καθορισμός και η μεταφορά των χώρων διακινήσεως σε χώρους που φέρουν εις πέρας τις εκάστοτε επιδιώξεις. Καθώς, επίσης, και σε συνεργασία με το άλλο βασικό γρανάζι του συστήματος, τους δικαστές, μέχρι που και σε πιο σημείο κάθε φορά θα βγουν «τα γνωστά και μη εξαιρετέα» στη φόρα. Αποφασίζουν, δηλαδή, κάθε φορά για το ποιόν/ποιους «θα κρεμάσουν στα μανταλάκια» και μέχρι ποιο σημείο. Για διαφόρους λόγους, λοιπόν, που στην παρούσα φάση δεν εξετάζουμε, οι αστυνομικές αρχές τους τελευταίους μήνες έκαναν μια συστηματική καταγραφή συγκεκριμένων τηλεφωνικών συνομιλιών, από τις οποίες αποδίδονται οι συγκεκριμένες κατηγορίες.

Πάρα την φύση

Ένας ασταμάτητος πόλεμος.
Όξινα πέπλα ορμούν με ορμή ενάντια σε ενοποιημένους τσιμεντένιους λίθους πολιτισμού…

Μέρα βροχής,
όσο και αν προσπαθήσεις να κρυφτείς κάτω από την στέγη ενός τεμαχισμένου βουνού, θα σε βρει!

Μέρα ήλιου,
προστασία αναζητάς, τρέχεις έντρομος και ξεφυσάς, μα δεν μπορείς να ξεφύγεις πια, θα σε βρει!

Ίσως στεκούμενος αντίκρυ στην φύση να ξανά θυμηθείς…
Να σαστίσεις και να χαμογελάσεις μπροστά στον αναμενόμενο προορισμό…

Σε μια στιγμή ζωής –ανάμεσα σε αρμονία και αυτάρκεια καθαρών συναισθημάτων.

Χ. Μ.