Anarchy press gr
«Άγγελε και Δημήτρη, απαιτούμε όλοι το τέλος του Γολγοθά σας»
Μαντέψτε τίνος ήταν αυτό το μήνυμα.
Της Άντζελας Δημητρίου ή του παρουσιαστή του Survivor;
Όχι, ήταν το βαρυσήμαντο πασχαλινό μήνυμα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Η ανάλαφρη σαχλαμάρα –το σήμα κατατεθέν του Αλέξη– συμπυκνώνεται υπέροχα σε αυτές τις δέκα ακριβώς λέξεις: Το τέλος του Γολγοθά είναι, βεβαίως, η κορυφή, η σταύρωση και μετά, κατά τας γραφάς, η ανάσταση, όπως ξέρουμε από τα θρησκευτικά. Συνέχεια
Το αλιεύσαμε στο διαδίκτυο, συγκινηθήκαμε και θεωρήσαμε χρέος μας να το μεταφέρουμε επί λέξει για να συγκινηθείτε και εσείς με λίγο παλιό καλό «αμφιθέατρο» και αγνή γραφικότητα από άλλες εποχές.
Τί παράξενο όμως, δεν φωνάζουν τα οργισμένα νιάτα.
Ο Σύλλογος Συνταξιούχων ΙΚΑ Πάτρας, καταδικάζει την επίθεση στη Συρία από ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία που με τη στήριξη και άλλων κρατών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. ματώνουν για άλλη μια φορά τους λαούς της περιοχής μας. […] Ποιοι αλήθεια μιλάνε για εγκλήματα πολέμου; Αυτοί που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία, ισοπέδωσαν το Ιράκ για λόγους, που ποτέ δεν αποδείχθηκαν. Συνέχεια
Το πνεύμα ανυποταξίας
Η καπιταλιστική κυβέρνηση των ΗΠΑ και η Κομμουνιστική κυβέρνηση της Ρωσίας αποδείχθηκαν ίδιες –απέδειξαν ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη μία κυβέρνηση και την άλλη, ανεξάρτητα από τις προφάσεις με τις οποίες ιδρύεται. Οι Αναρχικοί πάντα ισχυρίζονταν ότι ένα Σοσιαλιστικό κράτος που ιδρύεται δεν είναι ούτε ίχνος λιγότερο δεσποτικό από ένα καπιταλιστικό –ότι, η φύση της θέσης του και το πρόγραμμά του το προορίζουν να γίνει ακόμα πιο αδίστακτο στην καταπίεση όλων όσων τόλμησαν να είναι ανικανοποίητοι ή να διεκδικήσουν την αληθινή ελευθερία από την οικονομική ή πολιτική σκλαβιά. Η «Δικτατορία του Προλεταριάτου» στη Ρωσία είχε απλά επιβεβαιώσει αυτή την πρόβλεψη.[1]
Το 1960, όταν ζητήθηκε απ’ αυτή και το σύντροφό της να γράψουν τα απομνημονεύματά τους, η Μόλλυ απάντησε: «Και οι δυο μας αισθανόμαστε ότι αυτό που κάναμε στη ζωή ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ. Αγωνιστήκαμε ενάντια στην αδικία με σεμνό τρόπο όσο πιο καλά μπορούσαμε, και αν το αποτέλεσμα ήταν η φυλάκιση, η σκληρή δουλειά και πολλή ταλαιπωρία, εντάξει, αυτό είναι κάτι που κάθε ανθρώπινο πλάσμα που αγωνίζεται για μια καλύτερη ανθρωπότητα πρέπει να περιμένει. Πολεμήσαμε την τυραννία από την εφηβεία μας, όπου και να τη συναντήσαμε… λόγω της πρόωρης καταδίκης, από τη μεριά μας, μιας κοινωνίας πλούσιων και φτωχών, πολυτέλειας και μιζέριας, άγνοιας και βαρβαρότητας, μια τέτοια κοινωνία είναι λάθος, και ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ. Αλλά δε ζητάμε εύσημα για ό,τι κάναμε. Συνεπώς προτιμάμε να μείνουμε στη σκιά». Συνέχεια
Η κομμουνιστική καταπίεση στη Ρωσία
Flesin, Volin, Steimer (1926)
Το κράτος δέχτηκε να αποφυλακιστούν και να φύγουν στη Ρωσία με δικά τους έξοδα. Σύντροφοί τους μάζεψαν το ποσό που απαιτούνταν για την απέλαση. Έτσι, στις 24 Νοεμβρίου 1921 οι 4 αναρχικοί μαζί με τη γυναίκα του Έιμπραμς, Μαίρη, έπλευσαν για τη σοβιετική Ρωσία. Η εφημερίδα Fraye Arbeter Shtime (FAS) έγραψε ότι «δε θα δέχονταν το καλωσόρισμα που περίμεναν, αφού η Ρωσία δεν ήταν πια ένας παράδεισος για γνήσιους επαναστάτες, αλλά μια γη εξουσίας και καταπίεσης». Και όντως έτσι ήταν…
Μόλις η Μόλλυ πάτησε πόδι στην μητρική της γη (έφθασαν στη Μόσχα στις 24/12/1921), όπου μια αυτοδιαχειριζόμενη κυβέρνηση των εργατών είχε την εξουσία, βρέθηκε πάλι σε δυσκολία. Είδε τις φυλακές της Μπολσεβίκικης Ρωσίας γεμάτες, όπως αυτές απ’ τις οποίες είχε φύγει. Όχι με Μεγάλους Δούκες και στρατηγούς των Τσάρων, αλλά με άνδρες και γυναίκες της εργατικής τάξης. Είχαν τολμήσει να κάνουν στη Ρωσία ότι είχε κάνει αυτή στις ΗΠΑ –είχαν κριτικάρει την κυβέρνηση– ή τουλάχιστον ήταν ύποπτοι δυσαρέσκειας. Συνέχεια
Μία εβραία αναρχική υπέρμαχος της ελευθερίας στο στόχαστρο των μπολσεβίκων.
«To όνομα της Μόλλυ Στάιμερ ελπίζουμε ότι θα το θυμούνται, έστω και αχνά, κάποιοι απ’ τους εργάτες, στα χέρια των οποίων μπορεί να πέσει αυτό το άρθρο»
Τα πρώτα χρόνια
Η Μόλλυ Στάιμερ γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1897 στο χωριό Ντούναεβτσι της νοτιοδυτικής Ρωσίας. Στην ηλικία των 15 έφτασε στις ΗΠΑ, μαζί με τον πατέρα της, τη μητέρα της Φράνυ, και τους πέντε αδερφούς και αδερφές της. Άρχισε να δουλεύει σε ένα εργοστάσιο ενδυμάτων για να βοηθήσει την οικογένειά της. Τότε άρχισε να συνειδητοποιεί την κρατική εκμετάλλευση. Διάβαζε Μπακούνιν, Κροπότκιν[1] και Γκόλντμαν και έγινε αναρχική (1917). Συμμετείχε σε ένα παράνομο περιοδικό στη γλώσσα Yiddish, το Der Shturm (Η Καταιγίδα). Μετά από ατελείωτες εσωτερικές διαφωνίες, η ομάδα μετεξελίχθηκε στην αναρχική ομάδα Frayhayt (Ελευθερία) που έκανε τις συναντήσεις της στο πυκνοκατοικημένο ανατολικό Χάρλεμ (στην 104th street[2]), όπου ο μισός πληθυσμός ήταν μετανάστες, και εξέδιδε την καινούρια ομώνυμη εφημερίδα. Βγήκαν 5 τεύχη από τον Ιανουάριο έως το Μάιο του 1918. Ως «σλόγκαν» της εφημερίδας είχαν το «Η καλύτερη κυβέρνηση είναι αυτή που δεν κυβερνάει καθόλου» του Henry David Thoreau (στα Yiddish: Yene regirung iz dibeste, velkhe regirt in gantsn nit), παράφραση της διατύπωσης του Jefferson: «Η καλύτερη κυβέρνηση είναι αυτή που κυβερνάει λιγότερο».
Η ομάδα αρχικά υποστήριξε τη ρωσική επανάσταση καθώς πολλοί αναρχικοί τότε είχαν γοητευτεί από την αυτοδιαχείριση των σοβιέτ, αλλά αργότερα κατάλαβαν την απάτη των μπολσεβίκων και την καταστολή της ελεύθερης σκέψης, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια που εξαπέλυσαν οι κομμουνιστές. Συμμετείχαν καμιά ντουζίνα νέοι άνδρες και γυναίκες, εργάτες και εργάτριες εβραϊκής καταγωγής από την ανατολική Ευρώπη, όπως, για παράδειγμα, ο Τζέικομπ Έιμπραμς, που είχε γεννηθεί στην Ουκρανία το 1894 και συμμετείχε στην αποτυχημένη επανάσταση του 1905 στη Ρωσία.[3] Έγινε αναρχικός αφού μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη και εργαζόταν ως βιβλιοδέτης. Είχε υποστηρίξει τη μη-έκδοση του Αλεξάντερ Μπέρκμαν στο Σαν Φρανσίσκο, όπου οι αρχές ήθελαν να τον εμπλέξουν στην υπόθεση της βόμβας για την οποία κατηγορήθηκαν οι Mooney-Billings.[4] Η γυναίκα του, Μαίρη, συμμετείχε επίσης στην ομάδα. Επίσης, συμμετείχαν ο Χάιμαν Λατσόφσκι, τυπογράφος, πιο πολύ μαρξιστής παρά αναρχικός, η κοπέλα του Έθελ Μπερνστάιν, η αδερφή της Ρόουζ Μπερνστάιν, ο Τζέικομπ Σβαρτς, ο Σαμ Χάρτμαν, ο Μπέρναρντ Σερνάκερ, η Τσιάρα Λάρσεν, οι Σαμ και Χίλντα Άντελ, και ο Ζάιμαν και η Σόνια Ντέανιν.[5]
Τύπωναν μυστικά σε πολύγραφο και μοίραζαν την εφημερίδα σε γραμματοκιβώτια. Σύντομα οι αρχές άρχισαν να ψάχνουν γι’ αυτή την ομάδα, αφού εναντιωνόταν στον πόλεμο.
Ανάμεσα σ’ αυτά που μοίρασαν ήταν 2 φυλλάδια –ένα στα αγγλικά και το άλλο στα Yiddish– ενάντια στην αμερικανική στρατιωτική επέμβαση με 7.000 στρατιώτες στη Ρωσία, που εξήγγειλε ο πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον τον Αύγουστο και αποφασίστηκε τον Ιούλιο. Το πρόσχημα για την αποστολή στρατευμάτων ήταν η υπεράσπιση μιας τσέχικης λεγεώνας, που είχε απομονωθεί στην Ουκρανία, όταν η Ρωσία αποσύρθηκε από την 1η Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή με τη Συνθήκη του Μπεστ-Λιτόβσκ.[6]
Αυτά τα δυο φυλλάδια τους έφεραν αντιμέτωπους με τις αρχές. Στις 23 Αυγούστου 1918, εφημερίδες της Νέας Υόρκης ανέφεραν ότι κυκλοφόρησαν ανατρεπτικά φυλλάδια, τα οποία οι δράστες είχαν τυπώσει σε πέντε χιλιάδες αντίτυπα το καθένα. Τα φυλλάδια καλούσαν σε γενική απεργία ενάντια στη στρατιωτική επέμβαση που στόχευε τους εργάτες της Ρωσίας.[7]
Τι έγινε εκείνη τη μέρα; Η Στάιμερ είχε διανείμει τα πιο πολλά φυλλάδια σε διαφορετικά σημεία της πόλης. Μετά, πήγε στο εργοστάσιο όπου δούλευε, στο κάτω Μανχάταν, και τα μοίρασε χέρι με χέρι. Τα υπόλοιπα τα πέταξε από κάποιο παράθυρο του ορόφου ενός κτιρίου. Αυτά κάποιοι ρουφιάνοι εργάτες τα είδαν και ειδοποίησαν την αστυνομία. Η στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών έστειλε δύο λοχίες να ψάξουν. Εκεί «στρίμωξαν» το νεαρό Χάιμαν Ροζάνσκι, που πρόσφατα είχε μπει στην ομάδα και βοηθούσε στο μοίρασμα έντυπου υλικού. Αυτός συνεργάστηκε με τις αρχές. Έτσι συνελήφθησαν και ξυλοκοπήθηκαν πολλά μέλη της ομάδας και 6 κατηγορήθηκαν βάσει του Νόμου περί Κατασκοπείας: οι Μόλλυ Στάιμερ, Τζέικομπ Έιμπραμς, Χάιμαν Λατσόβσκι, Σάμουελ Λίπμαν, Τζέικομπ Σβαρτς και ένας φίλος τους, ο Γκάμπριελ Πρόμπερ.[8]
Η καταστολή από το αμερικανικό κράτος
Η δίκη έγινε γνωστή σαν «υπόθεση Έιμπραμς» και αποτέλεσε νομικό προηγούμενο στην ιστορία των ΗΠΑ, αφού συνδέθηκε με το Νόμο περί Ανυπακοής (Sedition Act), τροποποίηση του Νόμου περί Κατασκοπείας (Espionage Act).
Το πνεύμα της Μόλλυ ήταν τόσο εξεγερτικό,[9] που όταν άρχισε η δίκη (10/10/1918) στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο στη Νέα Υόρκη, αυτή αρνήθηκε να σηκωθεί. Ο Σβαρτς δεν παρουσιάστηκε ποτέ στο δικαστήριο. Είχε ξυλοκοπηθεί τόσο βάναυσα που πέθανε στο νοσοκομείο στις 14/10, ενώ η δίκη ήταν σε εξέλιξη. Σύμφωνα, πάντως, με συντρόφους του, δολοφονήθηκε. Η κηδεία του εξελίχθηκε σε διαδήλωση. Και στις 25/10 έγινε μνημόσυνη συνάντηση, με 1200 παρευρισκόμενους, όπου μίλησαν ο Τζον Ριντ, που είχε συλληφθεί λόγω της εναντίωσής του στην αμερικανική επέμβαση στη Ρωσία, και ο Χένρυ Γουάινμπεργκερ, δικηγόρος στην υπόθεση Έιμπραμς, που είχε προηγουμένως υπερασπιστεί τον Α. Μπέργκμαν και την Έμμα Γκόλντμαν στη δίκη τους το 1917, για την αντίθεσή τους στη στρατολόγηση. Σύντομα ο Γουάινμπεργκερ θα υπερασπιζόταν και το Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν ώστε να αποφυλακιστεί.
Κατά τη διάρκεια της δίκης η Μόλλυ υπερασπίστηκε σθεναρά τις αναρχικές ιδέες. «Με τον αναρχισμό» δήλωσε, «εννοώ μια νέα κοινωνική τάξη, όπου καμία ομάδα ανθρώπων δε θα διοικείται από άλλη ομάδα ανθρώπων. Η ατομική ελευθερία θα ισχύει με όλη τη σημασία της λέξης. Η ιδιωτική ιδιοκτησία θα καταργηθεί. Κάθε άτομο θα έχει ίσες ευκαιρίες να αναπτυχθεί, και σωματικά και πνευματικά. Δε θα χρειάζεται να παλεύουμε για την καθημερινή μας επιβίωση όπως το ξέρουμε τώρα. Κανείς δε θα ζει από τα προϊόντα των άλλων. Κάθε άτομο θα παράγει όσο μπορεί, και θα απολαμβάνει όσο χρειάζεται –θα λαμβάνει ανάλογα με τις ανάγκες του. Αντί να πολεμάμε να μαζέψουμε λεφτά, θα παλεύουμε για τη μόρφωση, για τη γνώση. Ενώ τώρα οι άνθρωποι στον πλανήτη χωρίζονται σε διάφορες ομάδες, που ονομάζονται έθνη, ενώ ένα έθνος πολεμάει το άλλο –στις πιο πολλές περιπτώσεις θεωρεί τα άλλα ανταγωνιστικά– εμείς, οι εργάτες του κόσμου, θα απλώσουμε τα χέρια μας ο ένας στον άλλον με αδερφική αγάπη. Για την υλοποίηση αυτής της ιδέας θα αφιερώσω όλη μου την ενέργεια, και αν χρειαστεί θα δώσω την ίδια μου τη ζωή».
Καταδικάστηκαν, με μεγάλη αυστηρότητα, σε 15ετή φυλάκιση και 500 δολάρια πρόστιμο (Στάιμερ) και 20ετή φυλάκιση και 1.000 δολάρια πρόστιμο (Λίπμαν, Λατσόφσκι, Έιμπραμς), ενώ ο Ροζάνσκι αφέθηκε με 3ετή αναστολή. Ο Πρόμπερ αθωώθηκε.
Έκαναν έφεση και αφέθηκαν με εγγύηση μέχρι το εφετείο. Η Στάιμερ αμέσως συνέχισε τη δράση της. Για τους επόμενους 11 μήνες συνελήφθη τουλάχιστον 8 φορές και κρατήθηκε για μικρά χρονικά διαστήματα. Μετά άρχισε η φιλία της με την Έμμα Γκόλντμαν. Συνελήφθη ξανά και φυλακίστηκε για 6 μήνες στο νησί Blackwell, μέχρι τις 29 Απριλίου 1920.
Στο μεταξύ, μπροστά στον κίνδυνο της εφαρμογής των πολύχρονων φυλακίσεων για την υπόθεση Έιμπραμς, οι Λίπμαν, Λατσόφσκι και Έιμπραμς προσπάθησαν να φύγουν στο Μεξικό από τη Νέα Ορλεάνη. Εντοπίστηκαν από ομοσπονδιακούς πράκτορες και το πλοιάριό τους σταματήθηκε στη θάλασσα. Συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στις φυλακές της Ατλάντα, απ’ όπου ο Μπέργκμαν είχε μόλις αποφυλακιστεί, με την απέλασή του στη Ρωσία να εκκρεμεί. Έμειναν δύο χρόνια φυλακισμένοι, ως το Νοέμβριο του 1921. Η Στάιμερ έμαθε για τα σχέδιά τους να αποδράσουν, αλλά δεν ήθελε να προδώσει τους συντρόφους και φίλους εργάτες που είχαν μαζέψει 40.000 δολάρια για την εγγύησή τους. Το 1920 μεταφέρθηκε από το Blackwell στις φυλακές του Τζέφερσον Σίτι, στο Μιζούρι, όπου είχε φυλακιστεί η Γκόλντμαν πριν απελαθεί με τον Μπέργκμαν το Δεκέμβριο του 1919.
Ο δικηγόρος τους ήθελε να τους αποφυλακίσει με τον όρο να απελαθούν στη Ρωσία. Η Μόλλυ δε συμφωνούσε, ενώ σε γράμμα της από τη φυλακή δήλωσε: «κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να ζήσει εκεί που επιθυμεί. Κανένα άτομο ή ομάδα δεν έχει το δικαίωμα να με στείλει έξω απ’ αυτή ή οποιαδήποτε χώρα… Αυτοί είναι οι σύντροφοί μου και νομίζω ότι είναι εξαιρετικά εγωιστικό, αντίθετο στις αρχές μου σαν Αναρχική-Κομμουνίστρια (Anarchist-Communist) να ζητάω την απελευθέρωση τη δικιά μου και άλλων 3 ατόμων, ενώ χιλιάδες άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι σαπίζουν στις αμερικανικές φυλακές».
Μετάφραση-Απόδοση: Αναρχικός Πυρήνας ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
(Συνεχίζεται…)
«Οι μαρξιστές δεν αναγνωρίζουν καμιά άλλη απελευθέρωση παρά μόνο εκείνη που περιμένουν απ’ το αποκαλούμενο Λαϊκό Κράτος τους. Ανάμεσα στους μαρξιστές και σε μας υπάρχει μια άβυσσος. Αυτοί είναι κρατιστές, ενώ εμείς είμαστε αναρχικοί». Μιχαήλ Μπακούνιν, «Η παρισινή κομμούνα του 1871 και η ιδέα του κράτους».
Αν ξυπνούσαμε ως αναρχικοί στο Παρίσι του 1871, θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε αδιέξοδα και επιλογές, που για αιώνες μετά, χωρίς εμείς να το ξέρουμε, θα ταλαιπωρούσαν ή και θα βασάνιζαν ακόμη, αυτούς που επέλεξαν να είναι αναρχικοί. Εκείνο το μικρό διάστημα μεταξύ 18 Μαρτίου και 28 Μαΐου, που πολλοί άνθρωποι θυσιάστηκαν, προκειμένου να απαλλαγούν από τους ντόπιους (Βερσαλλίες) δυνάστες, αλλά και τους «ξένους» εξουσιαστές (Βίσμαρκ και Β΄ Ράιχ) όλα ήταν σε αναβρασμό και όλα παίζονταν. Οι εξεγερμένοι άνθρωποι θέλησαν να απαλλαγούν από κάθε τυραννία, χωρίς να έχουν σχέδια εξουσίας για μετά. Όχι όλοι βέβαια. Όσο οι άνθρωποι αγωνίζονταν να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε λογής εξουσίες, κάποιοι έκαναν τα σχέδιά τους για τα επόμενα βήματα διακυβέρνησης. Ένας πολύ γνωστός σε όλους μουσάτος οικονομολόγος, ο Μαρξ, ήταν αντίθετος με τη σοσιαλιστική επανάσταση, που στρεφόταν ενάντια στο βασιλιά και τους πρώσους. Χαρακτήριζε μάλιστα την επανάσταση αυτή ως «απελπισμένη βλακεία», καλούσε τους γάλλους «να κάνουν το καθήκον τους σαν πολίτες» και να απορρίψουν τις ιδέες της Κομμούνας ως «ηλιθιότητες»[1].
Και ενώ στην παρισινή κομμούνα συμμετείχαν και πολλοί αναρχικοί (επαναστάτες σοσιαλιστές, όπως λέγονταν εκείνη την εποχή), οι Ιακωβίνοι υπερτερούσαν κατά πολύ αριθμητικά. Κι όσο η «επαναστατημένη μάζα»[2], βασιζόμενη κυρίως στο ένστικτο της ελευθερίας παρά σε κάποια συγκεκριμένη πεποίθηση και ιδεολογία, δε σταμάτησε στιγμή να πολεμά τους δυνάστες της, πολλοί Ιακωβίνοι, τάζοντας μια καλύτερη εξουσία, συγκέντρωναν όλο και περισσότερους οπαδούς. Εκμεταλλευόμενοι το φόβο των ανθρώπων ότι θα νικήσουν, ο πρωσικός στρατός ή οι βασιλιάδες, υπόσχονταν ένα καλύτερο κράτος. Τότε πολλοί αναρχικοί, αναγκασμένοι να υποκύψουν στην πλειοψηφία, άρχισαν να χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα με τους Ιακωβίνους. Συνέχεια
Δυστυχώς, η ύπαρξη πετρελαίου στο Αιγαίο δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας κάποιων συνομωσιολόγων. Εδώ και πολλές δεκαετίες, μέσα από διάφορα μισόλογα και φημολογίες, διαρροές αποσπασμάτων από απόρρητες επιστημονικές εκθέσεις με αντιφατικό περιεχόμενο, έντονο διπλωματικό παρασκήνιο και αλλεπάλληλες στρατιωτικές εντάσεις κοντά στα «πιθανολογούμενα» κοιτάσματα, καλλιεργούνταν όχι μόνο ένας «μύθος» αλλά και η συνεχής και πιεστική «ανάγκη» να επανακαθοριστούν οι όροι εκμετάλλευσης και επιβολής σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, που σύμφωνα με τους αμερικάνικους γεωπολιτικούς χάρτες συνορεύει με την «ευρύτερη Μέση Ανατολή».
Χρειάζεται, όμως, και μια καλή «βιτρίνα». Έτσι το ΥΠΕΚΑ-Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ) προχωρά στη σύσταση κρατικού φορέα εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων υπό την μορφή ανώνυμης εταιρίας που εκτός των ερευνητικών δραστηριοτήτων θα έχει «την ευθύνη για την προετοιμασία και διεξαγωγή των σχετικών διαγωνισμών και την προβολή τους στην διεθνή ενεργειακή αγορά για την προσέλκυση πετρελαϊκών εταιρειών».[1]
Το δόλωμα για τους πάσης φύσεως δύσπιστους είναι η κάλυψη του 30% των ενεργειακών αναγκών του κράτους τα επόμενα 30 χρόνια. Η πολυδιαφημισμένη πράσινη ενέργεια μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα. Είχαν προηγηθεί, τα τελευταία δύο χρόνια, απανωτά επικοινωνιακά μπαράζ από άρθρα και μελέτες που «αποκάλυπταν» με βεβαιότητα την ύπαρξη πλουσιότατων πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Ανάμεσα σε αυτά η ανακάλυψη ενός κοιτάσματος 30 εκατομμυρίων βαρελιών αργού πετρελαίου από την γνωστή στον χώρο της, «Ενεργειακή Αιγαίου». Συνέχεια
Δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει ότι το ζήτημα του ελέγχου ζωτικής σημασίας περιοχών, όπως το Αιγαίο, προβάλλεται και επανατοποθετείται κάθε φορά που επιχειρείται μεταβολή των όρων του εξουσιαστικού παιχνιδιού σε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές, όπως αυτές της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Είναι ακόμα γνωστό στον καθένα ότι η κυριαρχία, κινούμενη προς τον μακρύ δρόμο της ενοποίησης των επιμέρους συνιστωσών της, δεν διστάζει να μεταχειριστεί οποιοδήποτε μέσο για να πετύχει τους αφανείς ή πρόδηλους στόχους της.
Η διάλυση του γιουγκοσλαβικού κράτους στην δεκαετία του ’90 και του Σανταμικού κράτους, λίγα χρόνια αργότερα, σηματοδότησαν, με τον πλέον αιματηρό τρόπο, τις νέες προτεραιότητες και τα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων για τα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή, αμέσως μετά την έναρξη ενοποίησης των δυο μπλοκ κυριαρχίας, το 1990.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, στο επίκεντρο παραμένει το Αιγαίο πέλαγος και η Κύπρος, των οποίων η στρατηγική σημασία όχι μόνο δεν μειώθηκε μετά το επίσημο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αποτελούν αντικείμενο ζωηρότατων διαπραγματεύσεων και διεθνών εντάσεων για τον έλεγχο και την μοιρασιά τους, μεταξύ των εμπλεκόμενων δυνάμεων, «μεγάλων» και «μικρότερων», «περιφερειακών» και μη. Συνέχεια
«Τη μεγάλη Τουρκία οπωσδήποτε θα την οικοδομήσουμε. Αν χρειαστεί θα δώσουμε τις ζωές μας. Αν χρειαστεί θα πάρουμε ζωές […] Δεν θα ξεχάσουμε τις πληγές που άνοιξαν στην καρδιά μας τα τεχνητά σύνορα που χάραξαν. Μετά το Αφρίν ξεκινά η ανάσταση. Αυτοί που πιστεύουν πως οι παρατηρήσεις μου είναι μπλόφες ή άδεια ρητορική θα δουν πως το λάθος τους είναι θανάσιμο. Οι δηλώσεις μου αντικατοπτρίζουν την αποφασιστικότητα της Τουρκίας, τις πολιτικές του κράτους και τα αισθήματα του λαού. Θα τα καταφέρουμε ή θα σκοτωθούμε […] ακολουθεί το Ιντλίπ και το Μανμπίτζ. Αν κάποιοι, κάτω από τη μύτη μας επιμένουν, βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό μας και προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους δουλειές, τότε να ξέρουν ότι δεν υπολογίζουμε κανέναν». Ομιλία του τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Σαμψούντα (25-3-18)
Γερμανοί ζητωκραυγάζουν για την κήρυξη του πολέμου στην Ούντερ Ντεν Λίντεν στο Βερολίνο
«Βέβαια, ένας πόλεμος δεν ξεσπάει τόσο εύκολα και είναι μια επιλογή που δύσκολα θα κάνει σήμερα η Άγκυρα. Και αυτό γιατί, εις βάρος των στερεοτυπικών αντιλήψεων που τείνουν να κυριαρχήσουν στην ελληνική κοινωνία, ακόμη υπάρχει στρατιωτική ισορροπία στο ελληνοτουρκικό σύστημα. Ακόμη περισσότερο, μάλλον παραμένουν κάποια μικρά αλλά κρίσιμα ποιοτικά πλεονεκτήματα για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, παρ’ όλα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια το ελληνικό στράτευμα λόγω της οικονομικής κρίσης. Βέβαια, αν δεν κάνουμε τίποτε για να αντιστρέψουμε τις σημερινές τάσεις, μέσα στα επόμενα χρόνια η ισορροπία ισχύος θα ανατραπεί δραματικά υπέρ της Τουρκίας. Όμως σήμερα, οι φαταλιστικές αντιλήψεις περί «τουρκικής παντοδυναμίας» μόνο ως μέρος του υβριδικού πολέμου που έχει εξαπολύσει η Άγκυρα κατά της Ελλάδας μπορούν να αναγνωστούν, δηλαδή ως μέρος της τουρκικής προσπάθειας να ακρωτηριάσει γεωπολιτικά την Ελλάδα χωρίς να χρειαστεί να πέσει τουφεκιά». Κωνσταντίνος Γρίβας, Αναπληρωτής Καθηγητής Γεωπολιτικής στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, διδάκτωρ Γεωγραφίας της Ασφάλειας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Στα βουνά της Χαλκιδικής συντελείται μια τεράστια καταστροφή εις βάρος της μητέρας φύσης. Το Ελληνικό κράτος έχει πουλήσει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του χρυσού που βρίσκεται κάτω από τα αρχέγονα δάση της περιοχής των Σκουριών στην εταιρία Eldorado-Ελληνικός Χρυσός. Η εν λόγο εταιρία έχει ήδη αρχίσει το κατάπτυστο έργο της: την εντατική αποψίλωση 4.000 στρεμμάτων δάσους και την κατασκευή εργοστασίου επεξεργασίας μεταλλευμάτων μεταξύ των χωριών Ολυμπιάδας, Στανού, Μεγάλης Παναγιάς και Ιερισσού. Το κράτος και η εταιρία με το έργο τους αυτό θα στερήσουν τη ζωή από το ίδιο το δάσος, αλλά και από τα χιλιάδες ζώα που ζουν μέσα σε αυτό, τα καθαρά υπόγεια ύδατα και το έδαφος θα μολυνθούν από τοξικές ουσίες όπως το κυάνιο. Με απλά λόγια ένας ολόκληρος ζωντανός κόσμος θα εξοντωθεί στο βωμό του κέρδους των πολυεθνικών εταιριών και των κρατικών ιθυνόντων, αφήνοντας πίσω τους μολυσμένη γη και θάνατο. Συνέχεια
Με αφορμή τα πρόσφατα συμβάντα της πορείας στις Σκουριές, δημοσιεύουμε ένα κείμενο της Αναρχικής Αρχειοθήκης Θεσσαλονίκης, από το φύλλο 121 (Νοέμβριος 2012), της Αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Ο Ιούλιος Βερν στο βιβλίο του «Από τη Γη στη Σελήνη» μιλούσε για τα φανταστικά ταξίδια στο διάστημα, σε μια εποχή που ο τεχνολογικός πολιτισμός έμοιαζε να δίνει λύσεις σε όλα. Σήμερα η επιστημονική φαντασία έχει μετατραπεί σε επιστημονική ραδιουργία. Ο τεχνολογικός ίλιγγος, μαζί με την απληστία, που μετράει τα πάντα σε κέρδος, μετατρέπει σταδιακά τη Γη σε σεληνιακό τοπίο. Ο άνθρωπος, θέλοντας να κατακτήσει τα πάντα, τεμάχισε τη γη, έκανε τη φύση κράτη, χωράφια, μεταλλεία…
Στις Σκουριές Χαλκιδικής ήδη το δάσος θανατώνεται και πάνω στη γυμνή Γη ετοιμάζονται να ασελγήσουν αυτοί που έχρησαν τον εαυτό τους κυρίαρχό της. Ο πολιτισμός μοστράρει τα κοφτερά του νύχια με μόνο σκοπό να ισοπεδώσει οτιδήποτε φυσικό και ελεύθερο. Η ανάπτυξη πλέον προκαλεί ανατριχίλα. Ικανοποιεί την ανάγκη «Ζωτικού Χώρου» των μεγαλοεπιχειρηματιών σε βάρος κάθε μορφής ζωής. Όσοι αντιδρούν καταστέλλονται άγρια, κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά, φυλακίζονται και δικάζονται ως ένοχοι από το κράτος, που διαθέτει απλόχερα τους νόμους του σαν κόκκινο χαλί, για να πατήσει πάνω η άπληστη ανάπτυξη. Τα γεγονότα της Χαλκιδικής, όπως και λίγο καιρό πριν της Λευκίμμης και της Κερατέας είναι ένα μέρος της πορείας του κόσμου που όλο και απογυμνώνεται από την ίδια τη ζωή. Συνέχεια
H τουρκική εισβολή στο Afrin της βόρειας Συρίας φαντάζει εκ πρώτης όψεως ένα ακόμη (σημαντικό) βήμα για τον διαμελισμό του συριακού κράτους, στο πλαίσιο της συγκρότησης της «νέας Μέσης Ανατολής», έτσι όπως αυτή έχει επανασχεδιαστεί τουλάχιστον από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, σύμφωνα και με δηλώσεις της τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις.
Η κατάσταση, όμως, είναι αρκετά πιο περίπλοκη.
Το συριακό κράτος, άλλωστε διαμελίζεται εδώ και επτά χρόνια, σύμφωνα με τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα κρατών όπως οι ΗΠΑ, Γαλλία, Σαουδική Αραβία, Τουρκία και Ισραήλ και βέβαια η Ρωσία, το Ιράν και η Χεζμπολλάχ του Λιβάνου. Κράτη που εμπλέκονται σε μια ανείπωτη ανθρωποσφαγή, που ήδη έχει αφήσει πίσω της 340.000 νεκρούς, ανάμεσά τους τουλάχιστον 100.000 άμαχοι, ανυπολόγιστο αριθμό τραυματιών. Επί πλέον ο μισός πληθυσμός των 22 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας έχει αναγκαστεί να εκτοπιστεί, 5,4 εκατομμύρια Σύριοι έχουν εγκαταλείψει την χώρα, μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχουν περάσει από τις φυλακές του Άσαντ, 60.000 άνθρωποι πέθαναν από βασανιστήρια ή από απάνθρωπες συνθήκες κράτησης του συριακού καθεστώτος, ενώ επίσης αρκετές χιλιάδες πέθαναν σε φυλακές σύρων ανταρτών και τζιχαντιστών. Συνέχεια
Η πρώτη συζήτηση του 6ου Κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης (1η περίοδος) θα πραγματοποιηθεί στον χώρο της οδού Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών), Συνέχεια
Τζέημς Γούντμπερν. Εξισωτικές κοινωνίες
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου το κείμενο του Τζέημς Γούντμπερν με τον άνωθι τίτλο διαπραγματεύεται τις σχέσεις ισότητας μεταξύ των μελών των κυνηγετικών-συλλεκτικών κοινωνιών. «Οι κοινωνίες αυτές οι οποίες διαθέτουν οικονομίες βασισμένες στην άμεση παρά στη μακροπρόθεσμη απόδοση, είναι διεκδικητικά εξισωτικές. Η ισότητα γίνεται πράξη μέσα από την άμεση πρόσβαση όλων στους φυσικούς πόρους… στα μέσα καταναγκασμού και τις δυνατότητες μετακίνησης που περιορίζουν την επιβολή ελέγχου μέσα από διαδικασίες που εμποδίζουν την αποταμίευση και συσσώρευση και επιβάλλουν το μοίρασμα, μέσα από μηχανισμούς που επιτρέπουν την κυκλοφορία των αγαθών χωρίς να εξαρτούν τον έναν από τον άλλο. Οι κυνηγοί συλλέκτες συστηματικά απαγκιστρώνονται από την ιδιοκτησία και κατ’ επέκταση από τη δυνατότητα της ιδιοκτησίας να εγκαθιδρύει σχέσεις εξάρτησης».
Όπως σημειώνει ο Γούντμπερν επέλεξε τη χρήση του όρου «εξισωτικές» για να περιγράψει τις κοινωνίες σχετικής ισότητας, επειδή η υπάρχουσα «ισότητα» δεν είναι ουδέτερη, δεν είναι δηλαδή η απλή απουσία ανισότητας ή ιεραρχίας, αλλά αποτελεί αντικείμενο θετικής διεκδίκησης. Συνέχεια
«Μέχρι και 12.000 χρόνια πριν, ολόκληρη σχεδόν η ανθρωπότητα ζούσε με αυτόν τον τρόπο. Τους τελευταίους αιώνες, οι κυνηγοί έχουν οπισθοχωρήσει άρον-άρον εν όψει του οδοστρωτήρα της νεωτερικότητας. Ο ενθουσιασμός, όμως, για τους κυνηγετικούς λαούς και τον τρόπο ζωής τους παραμένει ισχυρός. Οι κυνηγοί-συλλέκτες στέκονται στην αντίπερα όχθη της πολυπληθούς αστικής ζωής, όπως αυτή βιώνεται σήμερα από τους περισσότερους ανθρώπους ωστόσο, οι ίδιοι αυτοί κυνηγοί γνωρίζουν, ίσως, τις απαντήσεις-κλειδιά σε ορισμένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα για την ανθρώπινη συνθήκη. Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν χωρίς το κράτος ή την αγορά; Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν χωρίς συσσωρευμένη ή «προηγμένη» τεχνολογία; Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν με τη φύση χωρίς να τη καταστρέφουν; Σημαντικότερο μάλιστα όλων, μπορούν οι άνθρωποι να διάγουν ένα βιώσιμο βίο βασισμένο στο μοίρασμα και τη συνεργασία;»
Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου «Κοινωνίες μοιράσματος. Οι σύγχρονοι απλοί τροφοσυλλέκτες»-Πολιτειακές Εκδόσεις. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελείται από οκτώ κείμενα-μελέτες ανθρωπολόγων όπως του Μάρσαλ Σάλινς και του Τζέημς Γούντμπερν, όλα σε μετάφραση του Θ. Κουραβέλου και πρόλογο του Ρίτσαρντ Λη.
Παρ’ ότι στα μάτια των περισσοτέρων οι τροφοσυλλεκτικές, κατά βάση, κοινωνίες τοποθετούνται και εξαντλούνται μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, οι κυνηγοί καταλάμβαναν το ένα τρίτο της υδρογείου μέχρι το 1500 μ.χ. ενώ ο εικοστός αιώνας έχει υπάρξει μάρτυρας δραματικών αλλαγών στις συνθήκες ζωής τους. Καθώς ο αιώνας κυλούσε ένα κύμα αυτόκλητων εκπολιτιστών κατέκλυσε τους τροφοσυλλέκτες του κόσμου, φέρνοντας σχολεία, κλινικές, διοικητικές δομές και αρπάζοντας ταυτόχρονα τη γη και τους πόρους της.
Μάρσαλ Σάλιν. Η πρωταρχική κοινωνία της αφθονίας
Το κείμενο του Σάλινς πραγματεύεται τον τρόπο ζωής-κυρίως οικονομικό, του ανθρώπου τροφοσυλλέκτη. Δηλαδή εξετάζει την οικονομία των κυνηγητικών κοινωνιών, τις συνολικές ώρες ενασχόλησης με το κυνήγι και τους τρόπους διάθεσης των αγαθών. Ταυτόχρονα ασκείται δριμεία κριτική στην εξελικτική ανθρωπολογία: «οι εθνολόγοι και οι αρχαιολόγοι αναδείχθηκαν σε νεολιθικούς επαναστάτες και μέσα στον ενθουσιασμό τους για την Επανάσταση, δεν υπήρξαν διόλου φειδωλοί στην καταγγελία του Παλαιού Καθεστώτος (Παλαιολιθική Εποχή)… Δεν είναι η πρώτη φορά που οι φιλόσοφοι ανήγαγαν το πρωιμότερο στάδιο της ανθρωπότητας στο επίπεδο της φύσης και όχι σε αυτό του πολιτισμού». Η ανθρωπολογία εξευτελίζοντας τους κυνηγούς με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε να εκθειάζει ελεύθερα το Νεολιθικό Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός: ένα σημαντικό βήμα τεχνολογικής προόδου, το οποίο επέφερε «γενικευμένη διαθεσιμότητα ελεύθερου χρόνου, μέσω της απελευθέρωσης από τις εργασίες αναζήτησης τροφής». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Επέφερε όλα αυτά η νεολιθική εποχή;
Όσο λιγότερες οι επιθυμίες τόσο λιγότερες οι στερήσεις, αναφέρει σε κάποιο σημείο ο Σάλινς και προσθέτει: Μήπως, όμως, οι κυνηγοί περιορίζουν σημαντικά τις υλικές τους αξιώσεις, εφ’ όσον όντες σκλάβοι της αναζήτησης τροφής, που τους υποχρεώνει «στη μέγιστη καταβαλλόμενη ενέργεια από το μέγιστο αριθμό ανθρώπων», δεν τους απομένει καθόλου χρόνος ή δύναμη για την παροχή επιπρόσθετων ανέσεων; Αντιθέτως, ορισμένοι εθνογράφοι βεβαιώνουν ότι οι εργασίες αναζήτησης τροφής είναι τόσο επιτυχημένες ώστε οι κυνηγοί φαίνεται σαν να μη γνωρίζουν πώς να περάσουν τη μισή τους μέρα. Από την άλλη πλευρά, οι μετακινήσεις αποτελούν προϋπόθεση αυτής της επιτυχίας. Άλλοτε συχνότερες και άλλοτε αραιότερες, πάντοτε όμως αρκετές ώστε να εξουδετερώνουν άμεσα τα οφέλη που προσφέρει η ιδιοκτησία. Για τον κυνηγό, όπως σωστά έχει ειπωθεί, τα υλικά αγαθά συνιστούν βάρος. Όπως έγραψε σε παρόμοιο πνεύμα ο Όουεν Λάτιμορ, «ο γνήσιος νομάδας είναι ο φτωχός νομάδας». Η κινητικότητα εναντιώνεται στην ιδιοκτησία και επιπρόσθετα οι κυνηγοί-συλλέκτες δεν χαλιναγωγούν τις υλιστικές τους «ορμές» αλλά πολύ πιο απλά δεν αναλαμβάνουν ποτέ να τις κάνουν θεσμό.
Στο κεφάλαιο που αναφέρεται στην πρωταρχική κοινωνία της αφθονίας παρατίθεται σημαντικό τμήμα διαγραμμάτων και στοιχεία μελετών που ασχολήθηκαν με τις εργατοώρες αναζήτησης τροφής στις πρωτόγονες κοινωνίες. Ο μελετητής Τζων Ερ αναφέρει: «Σε όλες σχεδόν τις περιοχές της αυστραλιανής ηπείρου που επισκέφτηκα, εκεί όπου η παρουσία των Ευρωπαίων ή των κοπαδιών τους δεν είχε περιορίσει ή καταστρέψει τα αρχέγονα μέσα συντήρησής τους, ανακάλυψα ότι οι Αβοριγίνες μπορούσαν συνήθως σε τρεις ή τέσσερις ώρες να συγκεντρώσουν τόση τροφή όση χρειάζονταν για ολόκληρη την ημέρα και αυτό χωρίς εξάντληση ή εξουθένωση».
Τι είναι «κοινωνία»; Παρατίθεται το ερώτημα από τον Άλαν Μπάρναρντ, στο κεφάλαιο: Ο τροφοσυλλεκτικός τρόπος σκέψης. «Συχνά οι δυτικοί γραφειοκράτες φαίνεται πως εξομοιώνουν την κοινωνία με το κράτος… Αυτού του είδους η εξομοίωση έχει μακρά ιστορία στη δυτική σκέψη. Ανατρέχει πίσω στις ιδέες του 17ου αι. και του 18ου αι. περί «κοινωνικού συμβολαίου», (στην πραγματικότητα, ενός φανταστικού πολιτικού συμβολαίου), το οποίο δεν προήλθε από την κατανόηση των μη κρατικών κοινωνιών, αλλά από τις εικασίες γύρω από τη φύση της κοινωνίας, όπως την εξέλαβαν οι Ευρωπαίοι. Οι εικασίες τους βασιζόταν σε μια αφηρημένη, προνεωτερική ευρωπαϊκή κοινωνία στο στάδιο συγκρότησης της. Πιο συγκεκριμένα, έχει διεξαχθεί ένας εκτεταμένος διάλογος στη Δύση για το εάν ήταν η οικογένεια ή το «κοινωνικό συμβόλαιο» που συγκρότησε τη βάση των πρώιμων ανθρώπινων κοινωνιών με τους Χομπς, Ρουσσώ και Χιούμ, για παράδειγμα, να τοποθετούνται υπέρ του «κοινωνικού συμβολαίου» και τους Μέιν, Μόργκαν και τους περισσότερους ανθρωπολόγους έκτοτε να τοποθετούνται υπέρ της οικογένειας.
Η γη ως σχέση και αντίληψη στους τροφοσυλλεκτικούς σχηματισμούς είχε ασφαλώς διαφορετικό περιεχόμενο από τους μη τροφοσυλλεκτικούς λαούς του σύγχρονου κόσμου, που την αντιλαμβάνονται κυρίως με όρους εθνικής κυριαρχίας που το έθνος-κράτος αποφασίζει τι συνιστά και τι δεν συνιστά νόμιμη «ιδιοκτησία». Αντίθετα, οι τροφοσυλλέκτες συνδέουν τα εδάφη τους με αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα και με την αρχέγονη κατοχή της γης από τις συγγενικές ομάδες. «Βλέπουν τους ανθρώπους ως εγγενώς ελεύθερους και το κράτος ως σφετεριστή, όχι ως τον εγγυητή της ελευθερίας και της αλληλοβοήθειας».
(Συνεχίζεται)
Tα συνεταιράκια
Από τη μια, ένας γελοίος (πλην όμως επικίνδυνος εγκληματίας) «κοσμοκράτωρ» στέλνει τουίτερ επαινώντας τους πυραύλους του, όπως κάποια παιδάκια που καμαρώνουν για τα παιχνίδια, που τους έδωσε ο μπαμπάς τους να παίξουν.
Από την άλλη, ένας εγκληματίας εξουσιαστής δηλώνει πως εάν πληγεί η Συρία θα ανταποδώσει τα πλήγματα (διατύπωση που συνδέεται με την αναίρεση της), εάν κτυπηθούν οι ρώσοι που βρίσκονται στη Συρία.
Μετά, έρχονται οι Αγγλογάλλοι συνεργάτες του πρώτου που επιμένουν ότι έχουν ριχθεί χημικά από το καθεστώς του Άσσαντ, χωρίς να περιμένουν να επαληθευθεί ή να διαψευσθεί ο ισχυρισμός τους.
Ο μπερντές στημένος για τα καλά. Το έργο θα στηθεί και θα παιχθεί με απόλυτη ακρίβεια. Το πεδίο, που θα προσβληθεί από τους πυραύλους, καθαρίζεται από τους Σύριους και τους Ρώσσους, οι οποίοι έχουν ενημερωθεί δεόντως από τους «αντιπάλους». Τα σημεία-στόχοι περιμένουν τους επισκέπτες πυραύλους, οι οποίοι τελικά καταφθάνουν. Συνέχεια
Ἤμασταν καταυλισμένοι στήν ὄαση. Οἱ σύντροφοι κοιμοῦνταν. Ἕνας Ἄραψ, ψηλός καί λευκός, πέρασε ἀπό μπροστά μου· εἶχε φροντίσει γιά τίς καμῆλες καί πήγαινε νά κοιμηθεῖ.
Ρίχτηκα στό χορτάρι ἀνάσκελα· ἤθελα νά κοιμηθῶ· δέν μποροῦσα· τό θρηνῶδες οὔρλιασμα ἑνός τσακαλιοῦ σέ μάκρος· ἀνακάθησα πάλι. Κι’ αὐτό πού βρισκόταν τόσο μακριά, ξαφνικά ἦρθε κοντά. Γύρω μου μυρμηγκιά ἀπό τσακάλια· μάτια πού χρυσίζουν θαμπά, πού σβήνουν· κορμιά λυγερά, πού σά νά κινοῦνται νομοταγῆ καί σβέλτα κάτω ἀπό μιά μάστιγα.
Ἕνα ἦρθε άπό πίσω, στριμώχτηκε κάτω ἀπ’ τό μπράτσο μου, κόλλησε ἐπάνω μου, σά νά χρειαζόταν τή ζεστασιά μου, ὕστερα πέρασε μπρος μου καί κουβέντιασε μαζί μου σχεδόν πρόσωπο μέ πρόσωπο.
«Εἶμαι τό πιό γέρικο τσακάλι σ’ ὅλη τήν περιοχή. Εἶμαι ευτυχισμένο, πού μπορῶ ἀκόμα νά σέ χαιρετήσω ἐδῶ. Εἶχα πιά χάσει σχεδόν τήν ἐλπίδα, ἐπειδή σέ περιμένουμε ἀτέλειωτα μακρύ χρόνο· ἡ μητέρα μου περίμενε, κι’ ἡ μητέρα της, κι’ ἀκόμα ὅλες οἱ μητέρες μέχρι τή μητέρα ὅλων τῶν τσακαλιῶν. Πίστεψέ το!». Συνέχεια
Γεννημένοι με εκατό χρόνια διαφορά ο Φρήντριχ Νίτσε και ο Θιοντόρ Καζίνσκι έχουν κάποιες παράλληλες γραμμές στις ζωές τους. Και οι δυο αρνήθηκαν τις πολλά υποσχόμενες ακαδημαϊκές καριέρες: ο Νίτσε στη φιλολογία, ο Καζίνσκι στα μαθηματικά. Και οι δυο προσπάθησαν να απολαύσουν τα μέγιστα σε μια βασικά απομονωμένη διαβίωση: «Η φιλοσοφία, όπως έχω καταλάβει και έχω ζήσει μέχρι σήμερα, είναι μια ζωή εθελοντικά βιωμένη στον πάγο και τα ψηλά βουνά», είπε ο Νίτσε στο Ιδέ ο Άνθρωπος. Για τον Καζίνσκι, ο πάγος και τα ψηλά βουνά ήταν πιο κυριολεκτική διατύπωση, δεδομένων των χρόνων που έζησε στην καλύβα του στα βουνά της Μοντάνα.
Ο Λέσλυ Τσάμπερλαιν (Ο Νίτσε στο Τορίνο, Λονδίνο, 1966) συνοψίζει την εμπειρία του Νίτσε σαν «χωρίς Θεό, χωρίς δουλειά, χωρίς γυναίκα και σπίτι». Ο Καζίνσκι περιπλανιόταν λιγότερο, αλλά ο χαρακτηρισμός του ταιριάζει. Και οι δύο δεν τα πήγαιναν καλά στις σχέσεις τους με τις γυναίκες, και δεν ασχολήθηκαν με τη θέση των γυναικών στην κοινωνία. Και οι δυο χτυπήθηκαν κατά καιρούς από τη φτώχεια και την ασθένεια. Και οι δυο προδόθηκαν από τ’ αδέρφια τους: Ο Νίτσε από την αδερφή του Ελίζαμπεθ, που επενέβη στα γραπτά του, και ο Καζίνσκι, τον οποίο έδειξε στο FBI ο αδερφός του Ντέιβιντ. Συνέχεια
Οι συζητήσεις της 1ης περιόδου του 6ου κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας θα γίνουν στον χώρο της οδού Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο)
Anarchy press gr 