Πρωτομαγιά

Πριν 10 χρόνια κατά την κινητοποίηση με αφορμή την Πρωτομαγιά, διανεμήθηκε η προκήρυξη που ακολουθεί.

Σήμερα, 132 χρόνια μετά από εκείνες τις συνταρακτικές ημέρες στο Σικάγο, τίποτε δεν θυμίζει εκείνο το πάθος για λευτεριά, για την απάλειψη των δεσμών της εξουσίας και της εργατοδουλείας. Η απεργία έγινε επίσημη αργία και οι συγκεντρώσεις και πορείες ανέξοδες φιέστες. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι το διαφορετικό, επειδή όλα έρχονται και παρέρχονται. Αφήνουν παρ΄ όλα αυτά εμπειρίες, γνώσεις, γεγονότα για να κατανοηθούν, από εκείνους οι οποίοι έχουν την πρόθεση αλλά και την ικανότητα, ώστε να αποτελέσουν το πρόπλασμα για ανώτερες απελευθερωτικές διεργασίες. Για το  ξεπέρασμα του παλαιού και του φθαρμένου  απαιτούνται πολλά, αρκετά από τα οποία ανάγονται σε αυτά που ονομάζουν ήθος, πάθος, ειλικρίνεια, απελευθερωτικό όραμα και ανυποχώρητη στάση, τα οποία, βεβαίως, δεν σχετίζοναι με κανενός είδους πολιτική. Τώρα, όμως, ακόμη και η βία γίνεται μέσον πολιτικής διευθέτησης, δηλαδή συστατικό χειρισμού υποθέσεων, άρα στοιχείο εξουσίας.

Δέκα χρόνια μετά ελάχιστα θα μπορούσαν να αλλαχτούν σ’ αυτό το κείμενο. Το δημοσιεύουμε επειδή, εκτός των άλλων, επισημαίνεται ο ρόλος όλων όσων κυβερνούν τα τελευταία τρία και πλέον χρόνια. Τέλος, παραφράζοντας την φράση του Γαλάτη Βρέννου θα λέγαμε: Αλλοίμονο στους εξαπατημένους και τους υποταγμένους…

Εκατόν είκοσι δύο χρόνια έχουν περάσει από τη ματωμένη μέρα της 4ης Μαΐου στην πλατεία Χέϊμαρκετ. Ήταν τότε που οι συγκεντρωμένοι εκεί εργάτες απάντησαν με αποφασιστικότητα στη βία του κράτους και των οργάνων του, που απρόκλητα τους επιτέθηκαν. Πολλοί ήταν οι νεκροί εργάτες αλλά και οι μπάτσοι σαν αποτέλεσμα των σκληρών συγκρούσεων που ακολούθησαν.

Δεν έχει και τόση σημασία αν μετά από λίγα χρόνια ταυτίστηκε η 1η Μαΐου με τα όσα συνέβησαν τρείς μέρες αργότερα. Το σημαντικό είναι πως εκείνες τις μέρες οι περισσότεροι αγώνες των καταπιεσμένων δεν γνώριζαν όρια και συμβιβασμούς. Όπως εξ ίσου καθοριστικό ήταν πως οι αναρχικές απόψεις πρωτοστατούσαν στη δράση των ανθρώπων.