«Υπάρχει μοναξιά στην κορυφή, αλλά τρως καλύτερα»… (Γνωμικόν, παλαιότατο, αλλά πάντα επίκαιρο)
«Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο των προσδοκιών μας», βέλαξε βαθιά στεναχωρημένος ο ύψιστος κομμουνιστής ηγέτης Αλέξης Τσίπρα, απευθυνόμενος στον «κυρίαρχο», αλλά κατά πως φαίνεται καθυστερημένο, λαό του.
Ένας λαός ο οποίος προ ολίγου χαρακτηριζόταν περήφανος, έτοιμος να θυσιαστεί για τον ηγέτη του, τον ηγέτη που επευφημούσε, που δόξαζε, που τιμούσε για όλη την θαυμαστή αντιστασιακή του δράση ενάντια στο ΔΝΤ, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στην επάρατη δεξιά, που έδιωξε τον Καμμένο στην ώρα του, τον ηγέτη που ξιφουλκεί ακόμα και τώρα ενάντια στα βοθροκάναλα, σε κάθε ακροδεξιά απόφυση της ΝΔ, τον ηγέτη που σήκωσε και πάλι ψηλά τα λάβαρα του αντιφασισμού απ’ άκρη σε άκρη σ’ αυτή την βασανισμένη χώρα, που θύμισε τα μεγαλειώδη λόγια του Άρη του Βελουχιώτη που τόσο προφητικά κατακεραύνωνε τα λαμόγια της εποχής του…
Ο πληγωμένος από τον λαό του, αλλά παρ’ όλα αυτά αρνούμενος να κατέβει από το καλάμι του, ο παρ’ όλα αυτά ανυπέρβλητος μέσα στην τραγικότητά του και την ελαφρότητα που την διακατέχει (καλά αυτό το τελευταίο είναι και γαμώ, εντάξει;;;) σφίγγει τα δόντια και συνεχίζει να παραληρεί. Συνέχεια
Anarchy press gr 