Αδίστακτοι εγκληματίες, μανιακοί της εξουσίας, έρποντα και όζοντα υποχθόνια όντα… (Α)

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγραφεί αυτή η τελευταία διπλή τραγωδία στην Κινέττα και Ραφήνα Αττικής με λέξεις. Εξ ίσου δύσκολη, αν όχι δυσκολότερη, είναι η περιγραφή του νέου κατά συρροήν κρατικού εγκλήματος στην Αττική, μόλις λίγο καιρό μετά τις δύο φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα. Τί ωφελούν εξ άλλου οι περιγραφές; Όλοι γνωρίζουν την αλήθεια.

Όλοι γνωρίζουν αυτό που η κυβέρνηση και τα όργανά της προσπάθησαν να κρύψουν επιμελώς στο ξεκίνημα της τραγωδίας. Ότι ουδέποτε εκτελέστηκε σχέδιο εκκένωσης των συγκεκριμένων οικισμών, διότι η ηγεσία του Πυροσβεστικού Σώματος, που εποπτεύεται από το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως αδιαφόρησε παντελώς και δεν απέστειλε ποτέ τη σχετική εισήγηση.

Οι ρίζες της αναρχίας εις το «χρυσούν γένος» (Μέρος θ΄)

Αυτές οι πρώτες κοινωνίες, που καλύπτονται από την ομίχλη του χρόνου και συχνά για μας πατούν μεταξύ φαντασίας και απόμακρης άρρητης μνήμης, αντιμετωπίζονται άλλοτε με αμηχανία και άλλοτε με την εμπορική διάθεση του τηλεπλασιέ βιβλίων, που τις αποδίδει σε εξωγήινους πληθυσμούς. Είναι πιο εύκολο συχνά για τους ανθρώπους να θεωρούν αυτές τις ελεύθερες κοινωνίες ως δημιουργήματα εξωγήινων πολιτισμών, παρά ελεύθερων ανθρώπων. Άλλοτε πάλι οι εκπολιτιστές είναι οι εξωγήινοι, σα να χρειάζεται να έρθουν πλάσματα από άλλους πλανήτες, για να επιβληθεί μία εξουσία· λες και δεν είναι επαρκείς οι γη-γενείς εξουσιαστές.

Οι ουτοπιστές που ανατράφηκαν μέσα στα όρια του πολιτισμού, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Μωρ και τον Λεκατσά, φαντάζονται την ιδανική πολιτεία ως κοινοκτημοσύνη. Πρώτα από όλα, ο ιδανικός τους κόσμος είναι μία πολιτεία, διαθέτει άρα πολίτευμα, επεξεργάζεται επομένως νοητικά τη διαχείριση της εξουσίας. Έπειτα, η κοινοκτημοσύνη διαμοιράζει απλώς την γη σε ίσα μέρη στην καλύτερη περίπτωση, αν δε μιλάει και για σωστή διαχείριση της βιομηχανίας. Προσπαθούν να λύσουν ένα αίνιγμα, πιάνοντάς το από τη μέση της διαδρομής, χωρίς να αναζητούν τα αρχικά αίτια που υπέταξαν τον άνθρωπο. Άλλωστε, δεν χάνουν στιγμή την εμπιστοσύνη τους στον πολιτισμό, δεν αμφιβάλουν σχεδόν ποτέ για τις συνέπειές του, γεγονός που δημιουργεί όχι μόνο μία μερική αντιμετώπιση του θέματος, αλλά και του δίνει ακριβώς την αίσθηση του απραγματοποίητου. Δεν γίνεται από τη μία να κρατάμε όσα φυλάκισαν τον άνθρωπο και τον υπέταξαν και από την άλλη να επιδιώκουμε μία ελεύθερη κοινότητα ανθρώπων. Ακριβώς για αυτό οι κοινωνίες αυτές είναι ουτοπικές με όλη τη σημασία της λέξης: ου-τόπος.