Το να σκλαβωθείς δεν είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να σου συμβεί. Το χειρότερο είναι, ενώ παραμένεις στις συνθήκες σκλαβιάς, που σου έχουν επιβληθεί, να διαπομπεύεσαι από τους τυράννους και τα τσιράκια τους, να έχεις διαλυθεί ψυχολογικά και σωματικά και οι σεσηπότες πολιτικοί υπηρέτες του εξουσιαστικού συστήματος να συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό τους έργο, πραγματοποιώντας μία διάβρωση του πνεύματος με καταστροφικές προεκτάσεις· που επέρχεται μέσα από μια διαρκή επίθεση στο υλικό σώμα, με τον περιορισμό των αναγκαίων προς επιβίωση.
Σ’ αυτόν τον εκλογικό μπερντέ, οι αριστεροί και δεξιοί («ακραίοι» και μοιραίοι –δι’ εαυτούς και αλλήλους–) υποστηρικτές και στυλοβάτες του συστήματος συνεχίζουν να ψεύδονται ασυστόλως και να είναι βέβαιοι πως θα συνεχίζουν να ποδοπατούν ακόμα και αυτά τα λίγα υπολείμματα αξιοπρέπειας, που έχουν απομείνει στους νεοραγιάδες. Το σύστημα επιβολής έχει φτάσει στον ύψιστο βαθμό αναξιοπιστίας, γι’ αυτό και στη μάχη για την «επικράτηση» (προκειμένου να επιβληθεί η τάδε γραμμή πλεύσης της κυριαρχίας απέναντι στην άλλη) ο ένας ξεγυμνώνει, ασύδοτα, την πολιτική τεχνική του άλλου κι έτσι απογυμνώνονται όλοι.
Ξεδιάντροποι όλοι τους και αγχωμένοι στο να υπηρετήσουν τους εντολείς τους, οι καλοπληρωμένοι εγκάθετοι της βουλής, των υπουργείων, των τοπικών «αυτοδιοικήσεων», των ΜΜΕ και όλων αυτών των μηχανισμών που συντηρούν τις απεχθέστερες και αντιανθρώπινες σχέσεις, έχουν αποδυθεί σε ένα άγριο συναγωνισμό, προκειμένου να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους. Μια πρωτοκαθεδρία για την προβολή τους και την συνδρομή τους στην ολοκλήρωση τού μετασχηματισμού των συνθηκών εξανδραποδισμού.
Όλοι τους γνωρίζουν πως δεν έχει σημασία ποιος θα εκλεγεί πρώτος, δεύτερος ή τρίτος σ’ αυτό τον καταγέλαστο θίασο. Επειδή το σχέδιο τούς καλύπτει όλους και όλοι μπορούν να το εφαρμόσουν, ο καθένας με την δική του σκηνοθεσία.
Ποιές δημοκρατικές διαδικασίες, ποιές κοινοβουλευτικές λειτουργίες, ποιά ήθη και ποιοί κανόνες; Αυτά είναι λόγια φτηνά και για αφελείς (όσοι εξακολουθούν να υπάρχουν, ακόμη, απ’ αυτήν την πάστα). Οι μάσκες έχουν πέσει. Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να ξεπλύνουν τον βούρκο μέσα στον οποίοι κυλούσαν τους εαυτούς τους, ιδιαίτερα τα τελευταία 5 χρόνια, φτιάχνοντας κόμματα, πολιτικές κινήσεις, τσαρδάκια κι άλλες αηδιαστικές κατασκευές, αυτούς που μπορούν να προσελκύσουν είναι ίσως κάποια χαμερπή υποκείμενα (πάντα θα υπάρχει και αυτή η αξιοθρήνητη κάστα) που συνηθίζουν να σύρονται και να γλύφουν, προκειμένου να γευθούν κάποιο κόκκαλο ή να πάρουν κάποια ψίχουλα από το τραπέζι των εξουσιαστών.
Δεν απουσιάζουν, βέβαια, και εκείνοι που βρίσκονται σε ένα ιδεοληπτικό εγκλωβισμό. Αυτοί, όμως, αποτελούν την έσχατη όψη εκείνου του κακότυχου που, έχοντας στοιβάξει πολυάριθμα ογκώδη αντικείμενα στο δωμάτιο του, μένει να τα αποθαυμάζει χωρίς να έχει, πλέον, την δυνατότητα να τα παραμερίσει και να βγει από αυτό, να πάει έξω στον κόσμο της αλήθειας
Άθλια φυράματα, αηδή, στον βούρκο βουτηγμένα!
Το τέχνασμα της δημοκρατίας, που έχουν εφεύρει οι εξουσίες για να διατηρούνται και να κάνουν ακόμα πιο σκλαβωμένους τους σκλάβους, καλά κρατεί!
Ο δε ανεκδιήγητος ψηφοφόρος θα συρθεί για μιαν ακόμη φορά εξαντλημένος και ικέτης μπροστά από τα στασίδια των υπαλλήλων των αρχόντων.
Με τον καιρό θα αγανακτήσει, θα θυμώσει, θα οργιστεί, θα νοιώσει πως άδικα ψήφισε το εκλεκτό του κόμμα ή πρόσωπο, θα στραφεί αλλού για να αναπληρώσει αυτά που δεν πήρε από τους προηγούμενους ή για να πάρει περισσότερα, θα ελπίσει σε ένα καλύτερο μέλλον, θα συρθεί πίσω από την ελπίδα (που θα του την παρουσιάσουν σαν μια μαγική σκιά), θα ζητήσει την τιμωρία των διεφθαρμένων (που δεν θα έρθει), θα ζητήσει να εκδικηθεί, ψηφίζοντας τους «άλλους» (όποιος σκάβει λάκκους για άλλους τελικά πέφτει ο ίδιος μέσα σ’ αυτούς).
Κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…
Ως πότε, άραγε;
Anarchy press gr 