Το γέλιο είναι όπλο, όπως κι η διακωμώδηση. Και μάλιστα, ισχυρότερο από μια αρμαθιά καλάσνικοφ. Δεν είναι τυχαίο ότι στο Μεσαίωνα συχνά απαγορευόταν και μάλιστα ήταν ένα απ’ τα πιο μεγάλα αμαρτήματα. Το σκοτάδι, κάθε σκοτάδι, φοβάται το γέλιο. Και θέλει να το σκοτώσει, να το κάνει να πάψει, γιατί, όταν γελάμε, εκμηδενίζουμε την εξουσία του σκότους.
Όμως, οι γελοιογράφοι του Charlie Hebdo τί διακωμωδούσαν; Πρόσβαλαν μια θρησκεία; Την θρησκευτική ευαισθησία ή μια εξουσιαστική διαδικασία; Όταν όμως τα ανθρωποειδή «απαντούν» στο μολύβι του σκιτσογράφου με αυτό των τυφεκίων μάχης, ερωτήματα όπως το ανωτέρω έχουν αλήθεια καμία σημασία; Ό,τι προάγει το μίσος, όσο κι αν οι πάσης φύσεως εξουσιαστές προσπαθούν να το γαρνίρουν με θρησκευτικούς, πολιτικούς κι επαναστατικούς φιόγκους, είναι πρελούδιο υποδούλωσης κι όχι απελευθέρωσης. Το γέλιο διακωμωδούσε αυτό το μίσος (όπως κι αντίστοιχου ύφους δογματικά ιδεολογήματα) και το μίσος ήρθε να του απαντήσει με το μόνο όπλο που διαθέτει, τη μεταλλική ριπή. Κι όμως, το γέλιο σε αυτή την περίπτωση έμεινε άφοβο κι ας δεχόταν απειλές. Και το πλήρωσε με τη ζωή του. Συνέχεια