Οι Απάτσι Τσιρικάουα, το κογιότ και οι κούνελοι της πολιτικής…

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό χωριουδάκι, κάπου στην ευρύτερη περιοχή της Μεσοποταμίας, μια ομάδα ανθρώπων αποφάσισε πως δεν είναι δυνατόν αυτοί να κοπιάζουν για να ζήσουν, ούτε βεβαίως να χρησιμοποιούν την ειλικρίνεια στις ανθρώπινες σχέσεις τους. Θεώρησαν πως, επιτέλους, κάποιος πρέπει να έχει το κουμάντο στη διαχείριση τόσων ανθρώπων. Έτσι, μαζί με το λυκαυγές της αγροτικής παραγωγής και μιας απ’ τις πρώτες κοινωνίες, οργανωμένης σε αστικά κέντρα, ήρθε το θεσμισμένο ιερατείο και η «τέχνη» της πολιτικής. Το λοιπόν, η τελευταία βάλθηκε να κάνει τα πράγματα να μοιάζουν στα μάτια των εξουσιαζομένων όχι όπως πραγματικά είναι, αλλά με τον τρόπο που επιθυμούσε η σκιώδης δράκα τους να τα βλέπουν. Το φως έγινε σκοτάδι, η θέρμη μετατράπηκε σε πάγο κι η αλήθεια σε ψέμα απατηλό. Από τότε κύλησε άπειρο νερό στο αυλάκι της κυριαρχίας, οι εργολάβοι της πολιτικής γιγαντώθηκαν κι ο έλεγχός τους πυργώθηκε στις συνειδήσεις των σκλάβων, ως άλλο κυκλώπειο αρχιτεκτόνημα.