50.000 αστυνομικοί και 7.000 στρατιώτες σε επιφυλακή κατά την διάρκεια των εκλογών στη Γαλλία

Σύμφωνα με τις γαλλικές αρχές τουλάχιστον 50.000 γάλλοι στρατιώτες έχουν επιστρατευθεί για την «ομαλή» διεξαγωγή της προεκλογικής περιόδου στην Γαλλία έπειτα και από την νέα (ένοπλη) επίθεση στο Παρίσι ενάντια σε αστυνομικούς στα Ιλίσια Πεδία σε απόσταση αναπνοής από το γαλλικό Προεδρικό Μέγαρο. Επίθεση, που άφησε πίσω της δύο νεκρούς αστυνομικούς και δύο τραυματίες, ενώ από πυρά αστυνομικών έπεσε τελικά νεκρός και ο επιτιθέμενος 39χρονος τζιχαντιστής.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της Συσπείρωσης Αναρχικών για τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015

Μπροστά μας βρίσκεται η τρίτη εκλογική διαδικασία μέσα σε εννέα μόνο μήνες. Ο κόσμος καλείται για μία ακόμη φορά να μετατραπεί σε ψηφοφόρο, σε ένα υποκείμενο που εναποθέτει την δύναμή του σε κάποιους άλλους. «Δώστε μας τη δύναμή σας». Αυτό δεν ζητούν με αδιαντροπιά όλοι οι κομματάρχες; Το καλύτερο γι’ αυτούς και ό,τι χειρότερο για όσους θα φορέσουν την ενδυμασία του ψηφοφόρου. Όταν, όμως, κάποιος δίνει την δύναμη του, τότε αυτός γίνεται αδύναμος και υποχείριο αυτών προς τους οποίους την παραχώρησε. Άλλωστε και το ίδιο το κοινοβουλευτικό σύστημα βασίζεται στην πλειοψηφία, δηλαδή στην συγκέντρωση μεγάλης δύναμης σε ένα ή ορισμένα κόμματα. Η συγκέντρωση δύναμης από μέρους της εξουσίας την ενισχύει ακόμη περισσότερο απέναντι σ’ αυτούς που εξουσιάζει και όχι απέναντι στην κυριαρχία. Τα παραδείγματα είναι πολλά και τα τελευταία πιο πειστικά από ποτέ άλλοτε.

Μιλάμε για την εννεάμηνη διαχείριση της εξουσίας από την αριστερά. Πήρε την δύναμη και το όνειρο των παραπλανημένων και εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της κυριαρχίας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που εκπλήσσονται για το πόσο γρήγορα και πόσο εύκολα δόθηκαν στους τοκογλύφους δανειστές όλα όσα ζητούσαν τα τελευταία πέντε χρόνια. Λέγεται, από αρκετούς, ότι ο Σύριζα μετατράπηκε σε νεοφιλελεύθερο κόμμα. Αυτό είναι μια επιφανειακή, μία επιπόλαιη τοποθέτηση, επειδή παραβλέπει την ουσία και στέκεται περιστασιακά στην εξωτερίκευση ενός γεγονότος, το οποίο, όμως, αποτελεί την εκδήλωση μιας προϋπάρχουσας εγγενούς κατάστασης. Ο Σύριζα είναι μία από τις γνήσιες όψεις της αριστεράς και η πρακτική που εφαρμόζει πηγάζει, από την ιδεολογία του, την πολιτική του, αλλά και τους δεσμούς με τους οποίους ως κόμμα έχει συνάψει με τις διάφορες όψεις της κυριαρχίας στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και ΗΠΑ.

Στόχος του, από τότε που σχηματοποιήθηκε, ήταν να καταλάβει μια θέση μέσα στην εξουσιαστική οικογένεια και στο μπλοκ της κυριαρχίας, ανάλογα με την δύναμη που θα του δινόταν. Ο Σύριζα δεν αρνιόταν την εφαρμογή μνημονίου και των μέτρων που το συνοδεύουν. Αρνιόταν την υλοποίηση όλων των σχεδίων της κυριαρχίας από τα υπόλοιπα κόμματα, επειδή θα τον άφηναν έξω από την «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια». Άλλωστε, οι περίοδοι «κρίσης» είναι ιδανικές για τέτοιου είδους ενσωματώσεις. Όμως, αυτή η ενσωμάτωση θα έπρεπε να συνοδευτεί από την πλέον γενναιόδωρη προσφορά, που θα μπορούσε να υπάρξει, τέτοια που δεν ετόλμησε κανένας από τους πολιτικούς υπηρέτες της ευρωπαϊκής κυριαρχίας να δώσει. Έτσι, η ηγετική ομάδα του Σύριζα και οι απαραίτητοι σφογγοκωλάριοι, που την ακολουθούν, έφεραν το Μνημόνιο ΙΙΙ, την πλέον βάρβαρη εφαρμογή εξανδραποδισμού τού μεγαλύτερου μέρους του ελλαδικού πληθυσμού.

Ας θυμηθούμε ότι παρεμφερής ήταν η διαδικασία ενσωμάτωσης στο σύστημα (που υποτίθεται πως αντιμαχόταν) της ομογάλακτής του κομμουνιστικής αριστεράς, η οποία μόλις απέκτησε δύναμη κατά τη διάρκεια της Γερμανοϊταλικής κατοχής του 1941-1944, άρχισε τις διαπραγματεύσεις με τους Άγγλους (μίας από τις Μεγάλες δυνάμεις της κυριαρχίας) παραδίδοντας τον ελλαδικό χώρο και τον πληθυσμό στα χέρια τους και στην συνέχεια οδηγώντας τον κόσμο στην σφαγή και στον όλεθρο προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των κρατούντων στο διεθνές στερέωμα της εποχής. Και η ανταμοιβή ήρθε ακριβώς δύο χρόνια μετά την τελική μάχη στο Γράμμο-Βίτσι με την νομιμοποίηση, με την παροχή άδειας για την λειτουργία της ΕΔΑ (Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς) η οποία καθοδηγούνταν ουσιαστικά από το ΚΚΕ. Η πορεία γνωστή, η ενσωμάτωση πλήρης και τα ιδεολογικά προσχήματα άφθονα, ώστε να δικαιολογηθεί η στήριξη του συστήματος και των επιλογών του.

Που βρισκόμαστε σήμερα;

Σήμερα ζούμε μεγάλες στιγμές! Στιγμές αποκάλυψης ακόμα και για τον πλέον αδαή!

Όλα τα κόμματα μαζί στάθηκαν στο πλευρό του μνημονίου ΙΙΙ και το ψήφισαν, ενώ το ΚΚΕ δήλωνε ότι στις παρούσες συνθήκες δεν είναι δυνατή η απομάκρυνση από το ευρώ. Το ίδιο και η Χρυσή Αυγή, που το θεωρεί απαραίτητο για την ανάπτυξη της οικονομίας.

Οι υπόλοιποι, από κοινού, έκλεισαν αυτόν τον κύκλο προσφορών στους κυρίαρχους της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αφού πρώτα έτρεξαν περιχαρείς εις τας Ευρώπας, παριστάνοντας τους ανήσυχους. Για πρώτη φορά όλοι μαζί βρήκαν ως πρόσχημα την έξοδο από το ευρώ και την υποτιθέμενη καταστροφή, που δήθεν θα επακολουθούσε, ενώ την ίδια στιγμή ψήφιζαν καταστροφικά μέτρα. Το πρόσχημα, βέβαια, ευτελές και τρομοκρατικό αφού η μη ψήφιση θα οδηγούσε σε εκλογές που θα δυσκόλευαν την υπογραφή του πολυπόθητου γι’ αυτούς Μνημονίου ΙΙΙ.

Τώρα, όλοι ζητούν να γίνουν αποδεκτοί ως εφαρμοστές και διαχειριστές όχι απλά ενός μνημονίου, αλλά των σχεδιασμών της ευρωπαϊκής και υπερατλαντικής κυριαρχίας.

Όλοι τους είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν αυτό που υπερψήφισαν, αφού είναι γνωστό πως εκτός από τον Σύριζα και τους ΑΝΕΛ το ίδιο συνένοχοι και συμμέτοχοι είναι τόσο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όσο και η αξιοθρήνητη δουλοπρεπής παρέα τού «φέρτε μου συμφωνία να την υπογράψω» (λέγε τους ΠΟΤΑΜΙ). Δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε και την παρέα της Λαφαζανέϊκης Λαϊκής Ενότητας, που ενώ καταψήφιζε (στη σιγουριά της εξασφαλισμένης υπερψήφισης του νομοσχεδίου των τοκογλύφων από τους υπόλοιπους) ταυτόχρονα δήλωνε πως στηρίζει την κυβέρνηση Σύριζα. Πρωτοφανή καραγκιοζιλίκια!

Τώρα όλοι μαζί οι κομματάρχες, από τους κλασσικούς μέχρι και τους αξιοθρήνητα κωμικούς, ζητούν από τον κόσμο να τους ψηφίσει για να «επαναδιαπραγματευθούν» ορισμένα σημεία του Μνημονίου ΙΙΙ, επειδή γνωρίζουν πολύ καλά πως το μνημόνιο δεν αλλάζει. Ενώ από κοινού το ψήφισαν και το στήριξαν, τώρα αλληλοκατηγορούνται για το παρόν και το παρελθόν τους. Αυτή όμως η κατάσταση επιβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι έφτασαν στα όρια τους. Δεν κρύβονται πλέον και προσπαθούν πατώντας σε μικρολεπτομέρειες να πείσουν πως είναι καλύτεροι από τους άλλους, αλλά τελικά θα σχηματίσουν μετεκλογικά κυβέρνηση συνεργασίας. Πόσα ακόμη θα πρέπει να ειπωθούν για να γίνει κατανοητό το γεγονός, ότι οι πράξεις και τα λόγια τους είναι  τρανή απόδειξη πως όλοι τους είναι ΕΝΑ;

Επιδιώκουν εκλογική επιβράβευση των όσων έκαναν, ιδιαιτέρα τα τελευταία πέντε χρόνια, όπου οι διαφωνούντες στήριζαν αυτούς που έφερναν και ψήφιζαν μνημόνια, ενώ μπορούσαν κάλλιστα να αποτρέψουν την ψήφιση και εφαρμογή τους. Θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε πως το χρέος και τα μνημόνια, στηρίχτηκαν σε ψευδή και πλαστογραφημένα στοιχεία που παρουσίασε η ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή), το καθαυτό όργανο των τοκογλύφων δανειστών, που το παρουσιάζουν σαν ανεξάρτητη αρχή.

Τι να κάνουμε μ’ όλους αυτούς;

Είναι φανερό πως όλα έχουν κανονιστεί σύμφωνα με τα σχέδια της ντόπιας και ευρωπαϊκής κυριαρχίας για την νέα εποχή δουλείας και απανθρωπισμού.

Οι άνθρωποι μπορούν, όμως, να τους σταματήσουν αρκεί να κατανοήσουν ότι είναι εύκολο να ζήσουν δίχως την μανία της υπερπαραγωγής και της υπερκατανάλωσης, οι οποίες επικράτησαν στη ζωή τους με το ιδεολόγημα ότι γίνονται ευτυχέστεροι εάν έχουν πολλά και μεγάλα σπίτια, πολλά αυτοκίνητα, πολλά ρούχα και παπούτσια, και όταν «βαδίζουν» σύμφωνα με την μόδα.

Όταν αρνηθούν την συνήθεια να αφήνουν τη ζωή τους να ρυθμίζεται από τις οργανωμένες ομάδες, που συνιστούν την τάξη των κρατούντων, επιτρέποντας στις τράπεζες και στα υπουργεία να ελέγχουν και να κανονίζουν το αν θα πάρουν σε δόσεις ή μονομιάς, ως συνταξιούχοι ή ως μισθωτοί, τους μόχθους της ζωής τους ή όχι.

Όταν πάψουν να στέκονται αδρανείς και άποροι μπροστά στις συνθήκες που τους έχουν επιβληθεί.

Όταν σταματήσουν να παραμένουν ημιμαθείς, παραπληροφορημένοι και ασυνεννόητοι.

Όταν αρχίσουν να διαπλάθουν τους όρους και τους τρόπους ζωής τους.

Όταν πάψουν να εξαρτώνται από τον έμπορο ή διακινητή εμπορευμάτων ακόμα και για τα στοιχειώδη της επιβίωσης τους.

Όταν πάψουν να στέκουν έκθαμβοι μπροστά στο τερατούργημα που έχει κατασκευαστεί χωρίς την θέλησή τους.

Είναι γνωστό ότι οι εξουσιαστές, έβαλαν τον κόσμο να χρησιμοποιεί το ευρώ, όπως παλαιότερα μας εξανάγκασαν να έχουμε ως μέσο ανταλλαγής και τελικά επιβίωσης την δραχμή. Μας έβαλαν με το έτσι θέλω στην ΕΟΚ και στην ΕΕ χωρίς καν μια τυπική ερώτηση (όχι πως θα την έπαιρναν υπ’ όψιν τους, αλλά ούτε έτσι, για το δήθεν). Έκαναν τον κόσμο ανίκανο να ικανοποιήσει, από μόνος του, ακόμη και τις στοιχειώδεις ανάγκες του (από την κατοικία μέχρι την καθαριότητα και το πόσιμο νερό) και να εξαρτάται από την εκάστοτε εξουσία.

Έκαναν τους ανθρώπους από φιλόπονους και δημιουργικούς, που είναι από τη φύση τους, να αποζητούν την τεμπελιά και την εγκατάλειψη στα χέρια κάποιων ειδικών. Αναποδογύρισαν τις ζωές των ανθρώπων για να τους διαφεντεύουν, να τους εξοντώνουν  καθώς και τα υπόλοιπα τα έμβια όντα του πλανήτη χάριν της διατήρησης της εξουσίας τους, ενώ δεν παραλείπουν να καταστρέφουν και το περιβάλλον.

Τέλος, όλοι οι πολιτικοί συνηθίζουν να μιλούν για διαφθορά, διαπλοκή και κάθαρση που, όμως, ποτέ δεν γίνεται επειδή αυτά συνυπάρχουν με το κράτος, την εξουσία και τις εκμεταλλευτικές σχέσεις. Στο ελλαδικό κράτος, ιδιαίτερα, ευδοκιμούν από την εποχή της κατασκευής του. Η κάθαρση είναι ένα πρόσχημα προκειμένου να εξαπατούν τον κόσμο για δήθεν δικαιότερο κράτος (που ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει)

Επομένως, μπορούμε να πούμε ένα σθεναρό ΟΧΙ σ’ όλα αυτά και σε τόσα ακόμη που μας έχουν επιβληθεί και που συνιστούν την σύγχρονη σκλαβιά.

Τώρα υπάρχει πλούσια εμπειρία για ζωή χωρίς κράτος κι εξουσία και για μια επιστροφή στο μέλλον, σ’ εκείνο το σημείο που η ζωή και η ανθρώπινη δημιουργία είχαν και θα έχουν πραγματική και ουσιαστική σημασία για όλους τους ανθρώπους.

Μακρυά από κόμματα και κομματάρχες, κράτη, εξουσίες, κοινοβουλευτισμούς και άμεσες ή έμμεσες δημοκρατίες, πολιτικές οργανώσεις και ομοσπονδίες που το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι την αναπαλαίωση ή την ανακαίνιση.

Εκλογική Απεργία

Τώρα και για πάντα
Για σκέψη και ζωή γεμάτη ελευθερία

Συσπείρωση Αναρχικών
14-9-2015

anarchy.gr

Η αριστερά, τα ψέμματα, οι απάτες και οι εκλογές

Πάγιος στόχος της αριστεράς (σοσιαλιστικής, δημοκρατικής, κομμουνιστικής, γνήσιας κλπ.) είναι η ανάληψη διαχείρισης της εξουσίας. Σ’ αυτό δεν υπάρχει κανενός είδους αμφιβολία. Επομένως, αυτού του είδους ο διαχειριστής δεν μπορεί παρά να ενεργήσει εξουσιαστικά, τόσο για το διάστημα πριν την ανάληψή της, όσο και μετά. Για να επιτύχει αυτόν τον στόχο πρέπει να δομηθεί και να οργανωθεί με εξουσιαστικό τρόπο, αλλά –το κυριότερο– να διέπεται από την εξουσιαστική ιδεολογία, και με έναν ορισμένο τρόπο σε μία ιδιαίτερη παραλλαγή της. Αυτά είναι πράγματα γνωστά και κατανοητά από όλους. Απλά πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε για να μην λησμονούνται. Επειδή, η λήθη αφήνει ελεύθερο το πεδίο για να κατασκευασθούν πλαστές εικόνες, στρεβλωμένες σκέψεις και να κυριαρχήσει το ψεύδος.

Μπουρούντι: 3 νεκροί σε συγκρούσεις με τους μπάτσους

A soldier stands between demonstrators and riot police facing off in the Musaga district of Bujumbura, Burundi, Monday May 4, 2015. Anti-government demonstrations resumed in Burundi’s capital after a weekend pause as thousands continue to protest the president’s decision to seek a third term. (AP Photo/Jerome Delay)

Τουλάχιστον 3 άτομα σκοτώθηκαν σε σφοδρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής τη Δευτέρα. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται για την τρίτη υποψηφιότητα του προέδρου Pierre Nkurunziza στς εκλογές της 26/6.

Περίπου 45 άτομα τραυματίστηκαν.

Ως πότε πια;

Το να σκλαβωθείς δεν είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να σου συμβεί. Το χειρότερο είναι, ενώ παραμένεις στις συνθήκες σκλαβιάς, που σου έχουν επιβληθεί, να διαπομπεύεσαι από τους τυράννους και τα τσιράκια τους, να έχεις διαλυθεί ψυχολογικά και σωματικά και οι σεσηπότες πολιτικοί υπηρέτες του εξουσιαστικού συστήματος να συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό τους έργο, πραγματοποιώντας μία διάβρωση του πνεύματος με καταστροφικές προεκτάσεις· που επέρχεται μέσα από μια διαρκή επίθεση στο υλικό σώμα, με τον περιορισμό των αναγκαίων προς επιβίωση.

Σ’ αυτόν τον εκλογικό μπερντέ, οι αριστεροί και δεξιοί («ακραίοι» και μοιραίοι –δι’ εαυτούς και αλλήλους–) υποστηρικτές και στυλοβάτες του συστήματος συνεχίζουν να ψεύδονται ασυστόλως και να είναι βέβαιοι πως θα συνεχίζουν να ποδοπατούν ακόμα και αυτά τα λίγα υπολείμματα αξιοπρέπειας, που έχουν απομείνει στους νεοραγιάδες. Το σύστημα επιβολής έχει φτάσει στον ύψιστο βαθμό αναξιοπιστίας, γι’ αυτό και στη μάχη για την «επικράτηση» (προκειμένου να επιβληθεί η τάδε γραμμή πλεύσης της κυριαρχίας απέναντι στην άλλη) ο ένας ξεγυμνώνει, ασύδοτα, την πολιτική τεχνική του άλλου κι έτσι απογυμνώνονται όλοι.

Ξεδιάντροποι όλοι τους και αγχωμένοι στο να υπηρετήσουν τους εντολείς τους, οι καλοπληρωμένοι εγκάθετοι της βουλής, των υπουργείων, των τοπικών «αυτοδιοικήσεων», των ΜΜΕ και όλων αυτών των μηχανισμών που συντηρούν τις απεχθέστερες και αντιανθρώπινες σχέσεις, έχουν αποδυθεί σε ένα άγριο συναγωνισμό, προκειμένου να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους. Μια πρωτοκαθεδρία για την προβολή τους και την συνδρομή τους στην ολοκλήρωση τού μετασχηματισμού των συνθηκών εξανδραποδισμού.

Όλοι τους γνωρίζουν πως δεν έχει σημασία ποιος θα εκλεγεί πρώτος, δεύτερος ή τρίτος σ’ αυτό τον καταγέλαστο θίασο. Επειδή το σχέδιο τούς καλύπτει όλους και όλοι μπορούν να το εφαρμόσουν, ο καθένας με την δική του σκηνοθεσία.

Ποιές δημοκρατικές διαδικασίες, ποιές κοινοβουλευτικές λειτουργίες, ποιά ήθη και ποιοί κανόνες; Αυτά είναι λόγια φτηνά και για αφελείς (όσοι εξακολουθούν να υπάρχουν, ακόμη, απ’ αυτήν την πάστα). Οι μάσκες έχουν πέσει. Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να ξεπλύνουν τον βούρκο μέσα στον οποίοι κυλούσαν τους εαυτούς τους, ιδιαίτερα τα τελευταία 5 χρόνια, φτιάχνοντας κόμματα, πολιτικές κινήσεις, τσαρδάκια κι άλλες αηδιαστικές κατασκευές, αυτούς που μπορούν να προσελκύσουν είναι ίσως κάποια χαμερπή υποκείμενα (πάντα θα υπάρχει και αυτή η αξιοθρήνητη κάστα) που συνηθίζουν να σύρονται και να γλύφουν, προκειμένου να γευθούν κάποιο κόκκαλο ή να πάρουν κάποια ψίχουλα από το τραπέζι των εξουσιαστών.

Δεν απουσιάζουν, βέβαια, και εκείνοι που βρίσκονται σε ένα ιδεοληπτικό εγκλωβισμό. Αυτοί, όμως, αποτελούν την έσχατη όψη εκείνου του κακότυχου που, έχοντας στοιβάξει πολυάριθμα ογκώδη αντικείμενα στο δωμάτιο του, μένει να τα αποθαυμάζει χωρίς να έχει, πλέον, την δυνατότητα να τα παραμερίσει και να βγει από αυτό, να πάει έξω στον κόσμο της αλήθειας

Άθλια φυράματα, αηδή, στον βούρκο βουτηγμένα!

Το τέχνασμα της δημοκρατίας, που έχουν εφεύρει οι εξουσίες για να διατηρούνται και να κάνουν ακόμα πιο σκλαβωμένους τους σκλάβους, καλά κρατεί!

Ο δε ανεκδιήγητος ψηφοφόρος θα συρθεί για μιαν ακόμη φορά εξαντλημένος και ικέτης μπροστά από τα στασίδια των υπαλλήλων των αρχόντων.

Με τον καιρό θα αγανακτήσει, θα θυμώσει, θα οργιστεί, θα νοιώσει πως άδικα ψήφισε το εκλεκτό του κόμμα ή πρόσωπο, θα στραφεί αλλού για να αναπληρώσει αυτά που δεν πήρε από τους προηγούμενους ή για να πάρει περισσότερα, θα ελπίσει σε ένα καλύτερο μέλλον, θα συρθεί πίσω από την ελπίδα (που θα του την παρουσιάσουν σαν μια μαγική σκιά), θα ζητήσει την τιμωρία των διεφθαρμένων (που δεν θα έρθει), θα ζητήσει να εκδικηθεί, ψηφίζοντας τους «άλλους» (όποιος σκάβει λάκκους για άλλους τελικά πέφτει ο ίδιος μέσα σ’ αυτούς).

Κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…

Ως πότε, άραγε;

Ρομφαίος

Θα αντέξετε κι αυτές τις εκλογές;

Αρκετά είναι αυτά που θα μπορούσε να πει κάποιος για τις εκλογές κι ακόμα περισσότερα γι’ αυτές που θα γίνουν στις 25 Ιανουαρίου.

Είναι ένας ακόμη «εκλογικός γύρος», όπου νικητές και νικημένοι θα στήσουν το καινούργιο υφάδι κοροϊδίας και εξαπάτησης των υπόλοιπων ανθρώπων, αυτών που ονομάζουν εκλογικό σώμα.

Αυτοί που έχουν καταγγείλλει τα μνημόνια μιλούν τώρα για «επανεξέταση», «κουρέματα», «αναδιαρθρώσεις» και «ρυθμίσεις».

Από το «ψηφίστε μικρά κόμματα» περάσαμε στο «ψηφίστε εμάς τους δύο». Αφού ο «επάρατος» δικομματισμός ανάμεσα στο Πασοκ-ΝΔ, έγινε καθεστώς και επέβαλλε όχι μόνο τα επόμενα μνημόνια, αλλά και όλο το πλέγμα της προσχεδιασμένης, για μία πεντηκονταετία, υλικής, σωματικής και πνευματικής εξαθλίωσης των ανθρώπων που βρίσκονται στον ελλαδικό χώρο.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ‘χει

το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι

δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει

το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει

Κωστής Παλαμάς, Ο Γκρεμιστής

με τη σκέψη σε όλους όσους παραμένουν αναποφάσιστοι μπροστά στις κάλπες και την ελπίδα πως τελικά θα στρέψουν αποφασιστικά την πλάτη τους σε κάθε εκλογική διαδικασία και θα βαδίσουν με αξιοπρέπεια ενάντια στο σκοτάδι κάθε εξουσίας…

 

Μεταξύ των εκλογών Μαΐου και Ιουνίου, ο Σαμαράς δεσμευόταν στο Εμπορικό & Βιομηχανικό Επιμελητήριο Ελλάδας, μεταξύ άλλων, για την «αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων και των πολυτεκνικών επιδομάτων στα επίπεδα του 2009 καθώς και των ειδικών επιδομάτων. Επίσης, αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν οι ομολογιούχοι και τα ασφαλιστικά ταμεία». Δήλωνε ακόμη: «Διαφωνώ με την άποψη ότι για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να πέσουν οι μισθοί. Στηρίζουμε τις συβάσεις εργασίας. Για τη μετενέργεια ζητούμε να επιστρέψουν στα προηγούμενα επίπεδα» (Καθημερινή, 31/05/2012). Αύξηση μισθών και συντάξεων, «στήριξη» των συμβάσεων εργασίας, επαναφορά ακόμα και της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων… ήταν μόνο λίγα από τα «18 σημεία» του προγράμματος που θα ακολουθούσε μία κυβέρνηση με «κορμό» τη ΝΔ, μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012. Και τότε, φυσικά, η κοινωνία βρισκόταν για άλλη μια φορά «στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι των τελευταίων δεκαετιών».

Εκλογικές μπούρδες

Παπαγαλίζουν συνεχώς οι «συνειδητοί» ψηφοφόροι ασυναρτησίες του τύπου: «Με την αποχή ενισχύετε τα μεγάλα κόμματα», «θα έπαιρναν μικρότερα ποσοστά τα μεγάλα κόμματα αν ψηφίζατε», «πηγαίνετε να ψηφίσετε, μην τους αφήνετε να κάνουν ό,τι θέλουν!» κτλ.

Να πούμε, λοιπόν, ότι αυτά τα δήθεν επιχειρήματα απευθύνονται μάλλον σε αφελείς:

Κατ’ αρχήν, τα μεγάλα κόμματα (αλλά και τα μικρά – που ευελπιστούν να γίνουν μεγάλα) ενισχύονται από αυτούς που τα ψηφίζουν και ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ! Αυτή η ποντιακή μαθηματική τρίπλα – χωρίς να έχουμε τίποτα με τους πόντιους! –  λέγεται και ξαναλέγεται από διάφορα παπαγαλάκια με σκοπό να σύρει τους ανθρώπους στην ταπείνωση της συμμετοχής στο εκλογικό πανηγύρι.

Μέμνησθε των επών τούτων

Μια και πλησιάζει η μέρα των εκλογών ας θυμηθούμε μερικές φράσεις, που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς, σε σχέση με την πολιτική, την δημοκρατία και τις εκλογές…

Η δημοκρατία είναι δύο λύκοι και ένα πρόβατο που ψηφίζουν για να αποφασίσουν ποιο θα είναι το γεύμα. (Μάρσαλ Φριτς)

Ποτέ οι άνθρωποι δεν λένε περισσότερα ψέμματα απ’ ότι έπειτα από ένα κυνήγι, κατά τη διάρκεια ενός πολέμου και πριν από εκλογές. (Οττο φον Μπίσμαρκ)

ΕΚΛΟΓΕΣ: Ο δρόμος προς ένα «ισορροπημένο» πολυκομματισμό και τα γαϊδουράγκαθα της αποχής…

Πριν από δύο χρόνια τον Απρίλιο του 2012 λίγους μήνες πριν από τις διπλές εθνικές εκλογές επισημαίναμε ότι η περιβόητη «πιστοποιημένη κατάρρευση» του πολιτικού συστήματος εμφανίζεται ως μια σημαντική «παθογένεια», η «γιατριά» της οποίας δικαιολογεί την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, που έχει επιβληθεί ως αναγκαία, αλλά και διαρκής συνθήκη και μάλιστα με ορίζοντα πολλών δεκαετιών, λόγω της «χρεωκοπίας», της διεθνούς επιτήρησης ή της «απώλειας της εθνικής κυριαρχίας».

Τότε είχαμε, επίσης, τονίσει ότι τα κόμματα της αριστεράς αποτελούν, εδώ και δεκαετίες, αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού συστήματος, πραγματικά σωσίβια στις κρίσιμες στιγμές και είχαμε εξηγήσει, γιατί το πολιτικό σύστημα δεν ταυτίζεται με τον δικομματισμό, την εναλλαγή δηλαδή στην εξουσία των δύο μεγάλων κομμάτων.

Εκλογές: ξαναστήνοντας στα πόδια της την κυριαρχία

Λέγεται και ξαναλέγεται. Έχει ειπωθεί με χιλιάδες τρόπους. Οι εκλογές είναι απάτη∙ αν άλλαζαν τον κόσμο∙ θα ήταν παράνομες, εκλογική αποχή. Με τις εκλογές πληρώνουμε το εισιτήριο, για να βλέπουμε όλο τον υπόλοιπο καιρό το τέρας της πολιτικής στο τσίρκο του θεάματος. Και εκεί που νομίζουμε ότι το τέρας είναι στο κλουβί και ’μείς απ’ έξω, ξάφνου αντιλαμβανόμαστε ότι τα κάγκελα είναι γύρω από εμάς και το τέρας μας περιτριγυρίζει, ξεκαρδισμένο απ’ τα γέλια. Όσο δεχόμαστε να συμμετέχουμε στο πανηγύρι της πολιτικής, τόσο θα γινόμαστε το αστείο της. Και μάλιστα κακόγουστο.

Ο Ροΐδης, με το ψευδώνυμο Θεοτούμπης, στο περιοδικό «Ασμοδαίος», που εξέδιδε από το 1875, γράφει:

ΕΚΛΟΓΕΣ, ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ …ΦΑΚΙΡΗΔΩΝ

«Μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1922 γύρισε το φύλλο: τώρα αποσυντέθηκαν οι Φιλελεύθεροι σε περισσότερα κόμματα, όπως έγινε και σε άλλες χώρες, ενώ οι συντηρητικοί ενώθηκαν στο Λαϊκό Κόμμα, που διασπάστηκε σε δύο πτέρυγες μόλις μετά την παλινόρθωση της μοναρχίας. Και σε αυτή τη φάση υπήρξαν μικρά κόμματα, με διαρκέστερο και μακροπρόθεσμα ισχυρότερο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτή η αλληλουχία κομματικών συστημάτων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι άλλαξαν οι επικρατούσες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Ένα σύστημα κομμάτων που είχε εκλογικεύσει αντιπαραθέσεις ορισμένου περιεχομένου και έκτασης έχασε, όπως και οι αντιπαραθέσεις, την επικαιρότητά του και οι νέες αντιπαραθέσεις βρήκαν την πολιτική τους έκφραση σε ένα νέο σύστημα κομμάτων. Θα πρέπει προφανώς να ήταν μια τόσο ταχεία ή ριζική αλλαγή του αντικειμένου της αντιπαράθεσης, ώστε υπερέβαινε την ικανότητα των υφιστάμενων κομμάτων να αλλάξουν». Gunnar Hering, Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα 1821-1936

Έχει ειπωθεί ότι ηγεμονία ασκεί εκείνος που ορίζει το πρόβλημα και όχι εκείνος που προσφέρει την λύση. Τούτη η διάκριση, εφ’ όσον γίνεται αποδεκτή, θεωρούμε ότι εξακολουθεί να προσφέρει δρόμους ολάκερους διαφυγής από τα ουκ ολίγα και ομιχλώδη μονοπάτια της σύγχυσης, όπου οδηγούν με συνέπεια οι τεχνικοί κάθε εξουσίας.

Ας δούμε ένα παράδειγμα.

Αποτελούν οι εκλογές λύση; Μπορεί η κοινωνική οργή να εκφρασθεί μέσα από τις εκλογές ενάντια στο «σάπιο» πολιτικό σύστημα ή θετικά απέναντι σε «νέους και υγιείς» πολιτικούς φορείς;

«Αιδώ ΕΡΤ…»

Αν η κρατική μηχανή είναι ο επιβλητικός ναός του Σολομώντα, τότε η πολιτική και τα πάσης φύσεως κόμματα αποτελούν τους πάγκους των αγυρτών και πραματευτάδων, που πουλούν την πλήρη υποταγή, με την οκά ή τον πήχη, πέριξ του ναού. Τώρα το ζήτημα είναι αν και κατά πόσο οι σκλαβωμένοι άνθρωποι προτίθενται να ψωνίσουν απ’ τα βρώμικα πανέρια των πολιτικών ή αντιθέτως επιθυμούν να συντρίψουν με ραβδιά και βακτηρίες τόσο τα πολιτικά μαγαζάκια, όσο και την ελεεινή πραμάτεια τους.

Καταλήψεις σχολείων στη Χιλή

Εν όψει πολιτικών εξελίξεων στη χώρα, οι χιλιανές δυνάμεις ασφαλείας βρίσκονται αντιμέτωπες με το ενδεχόμενο να απομακρύνουν με τη βία μαθητές σε λύκεια που προορίζονται για εκλογικά κέντρα. Οι μαθητές έχουν αποφασίσει να καταλάβουν σχολεία πριν τις προεδρικές εκλογές της 30/6, καλώντας το κράτος να βρει άλλα σημεία διεξαγωγής του πανηγυριού που λέγεται εκλογές.

Εκλογές=Απάτη. Όλα «σικέ».

Άλλος ένας «γύρος». Ένας γύρος «σικέ». Εννοείται πως μιλάμε για τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου.

Όλος ο πολιτικός θίασος, δηλαδή ο αριστερό-δεξιός «ακραίος» ή «μετριοπαθής», ο εθνικιστικός, ο πατριωτικός ή ο οικουμενικός, προσπαθούν να «αρμέξουν» ψήφους. Να απορροφήσουν δηλαδή τις δυνάμεις της κοινωνίας και μέσα από την «πάνδημη» αποδοχή τής ισχύος που θα τους δίνει το εκλογικό αποτέλεσμα, να επιβάλλουν τα σχέδια της κυριαρχίας.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Ένα τάνυσμα, ένας κρότος και γέμισε με λύματα ο τόπος!

Όσο κι αν προσπάθησαν οι γκαλοπτζήδες, οι κομματάρχες και τα στηρίγματα του συστήματος εξουσίας κι εκμετάλλευσης, δεν κατόρθωσαν και πολλά πράγματα.

Έριξαν στο παιχνίδι πολλά κόμματα για να «τσιμπήσουν» οι αφελείς, οι κατά περίσταση «χρήσιμοι ηλίθιοι», ώστε να πάνε να ψηφίσουν και να αποτελέσουν τα «μπάζα» που μαζί με τους μόνιμα κουταλοφόρους-υποστυλώματα του κάθε κομματικού μηχανισμού πρόκειται να στήσουν το καινούργιο γαϊτανάκι εξαπάτησης και χειροτέρευσης των συνθηκών δουλείας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Τρεις πολιτικοί έβγαζαν λόγο σε μια πλατεία. Ο πρώτος είπε: «Το δικαίωμα της ψήφου κατακτήθηκε με το αίμα αγωνιστών. Ψηφίστε με για να βελτιώσω τη δημοκρατία μας και να αυξήσω τις κοινωνικές παροχές». Μετά ο δεύτερος είπε: «Ψηφίστε με για να ξεπεράσουμε την κρίση με την ανάπτυξη της οικονομίας και την προώθηση νέων τεχνολογιών, που είναι φιλικές προς το περιβάλλον». Τέλος, ο τρίτος είπε: «Ψηφίστε με για να οργανώσω το χάος, να βάλω τάξη στους δρόμους, να μειώσω την ανεργία και τους φόρους». Κάποιοι απ’ το κοινό τους χειροκρότησαν και κάποιοι άλλοι τους γιούχαραν. Και εκεί που η φιέστα μάλλον έφτανε στο τέλος της μια φωνή που δεν ήξερε να μιλάει καλά την γλώσσα των πολιτών και ακουγόταν σαν να έβγαινε από τη γη, είπε: «αφήστε το χάος να ρέει παντού, κάψτε το κράτος και τις μηχανές».

Να διδασκόμαστε από την ιστορία μας…

Να διδασκόμαστε από την ιστορία μας σημαίνει αυτοσεβασμό και προχώρημα. Στην αντίθετη περίπτωση η κατάληξη της κατρακύλας είναι γνωστή…

Όταν η αλήθεια ξεθωριάζει στη μνήμη, τότε οι επιτήδειοι στην εξαπάτηση, οι τυχωδιώκτες, οι πολιτικοί και όλοι όσοι θέλουν να έχουν πρόσκαιρα οφέλη θυσιάζοντας την μελλοντική ευτυχία ΟΛΩΝ, θα χρησιμοποιούν τα ίδια τεχνάσματα με επώδυνα αποτελέσματα για το σύνολο των καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων ανθρώπων.

Επειδή η ιστορική εμπειρία παραμένει πάντοτε επίκαιρη, αναδημοσιεύουμε κείμενο που αφορά την στάση των αναρχικών  σε σχέση με τις εκλογές στην Ισπανία το 1935. Διαβάστε τη συνέχεια

Πάλι τα ίδια;

Αντιμνημονιακά, πατριωτικά, «δεξιά» και «ακροδεξιά», εθνικοαπελευθερωτικά και λοιπά προοδευτικά, αριστερά, κομμουνιστικά και νεοκομμουνιστικά καραγκιοζιλίκια συνοδεύουν και αυτήν την προεκλογική «αναμέτρηση».

Το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης πάντοτε βρίσκει τρόπους να τραβήξει τα χαλινάρια φορώντας στους χαλιναγωγούμενους και τις απαραίτητες παρωπίδες. Τώρα τα «μνημόνια» γίνονται αναγκαία για τους περισσότερους πολιτικούς και μένει να τα προσαρμόσουν. Τι λένε δηλαδή; Πως θα βοηθήσουν ώστε το κακό να γίνει μικρότερο. Όμως, ο δρόμος του «μικρότερου κακού είναι ο δρόμος της αφομοίωσης και της προσαρμογής στις λογικές και τις μεθόδους σκέψης των εξουσιαστών-εκμεταλλευτών, στην αποδοχή των νέων συνθηκών σκλαβιάς –στην προκειμένη περίπτωση– αυτών που καθορίζονται από την εφαρμογή «μνημονίων», κάνοντας τους ανθρώπους πειθαρχημένους υπηκόους. Το μικρότερο κακό (αναπροσαρμογή) έρχεται μετά από τον τρόμο και τον πανικό που προκαλεί το «μεγάλο κακό».

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ;