Όταν το 1832 οι Edward Noel και Fritz von Fellenberg, προσφάτως απόφοιτοι γεωργικής σχολής της Ελβετίας, ταξίδεψαν στην Εύβοια με σκοπό την αγορά κτήματος και εφαρμογής σύγχρονων καλλιεργητικών μεθόδων έμειναν έκπληκτοι από τη φυσική ομορφιά, αλλά και από την εγκατάλειψη του τόπου και τις εξευτελιστικές τιμές πώλησης των χωραφιών, από τους εναπομείναντες ακόμη τούρκους. Κατάφεραν, λοιπόν, να αποκτήσουν 45.000 στρέμματα και να κάνουν το τσιφλίκι τους, το μετέπειτα γνωστό ως «τσιφλίκι Μπαίκερ». Η ακαλλιέργεια και η εγκατάλειψη των εκτάσεων οφείλονταν ασφαλώς στις εχθροπραξίες ενάντια στον οθωμανικό ζυγό, αλλά και στη σφαγή 2.000 ανθρώπων λίγα χρόνια πριν στο πλατανόδασος του Μαντουδίου από τον τουρκικό στρατό. Επιπλέον, η αβάσταχτη φορολόγηση των σοδειών αποτελούσε ακόμη ένα αντικίνητρο καλλιέργειας από το ντόπιο πληθυσμό.
Λίγες δεκαετίες αργότερα, ο Ελ. Βενιζέλος, στην προσπάθεια του να μετατοπίσει βορειότερα τα σύνορα του ελληνικού κράτους, εκτός των άλλων επιχειρημάτων που χρησιμοποιούσε στις διαπραγματεύσεις με τους Συμμάχους, ήταν και το επιχείρημα περί επισιτιστικής κρίσης εάν το ελληνικό κράτος δεν αποκτούσε τις μεγάλες πεδινές εκτάσεις της Μακεδονίας. Ο Θεσσαλικός κάμπος, η Κωπαΐδα και οι άλλες πεδιάδες δεν ήταν αρκετές για να σιτίσουν ένα διευρυμένο κράτος, με τη προσθήκη περιοχών της Ηπείρου και της ένωσης με την Κρήτη για παράδειγμα. Σίγουρα, παράγοντες, όπως ο διαμελισμός σε έθνη-κράτη της οθωμανικής αυτοκρατορίας, καθώς και της δημιουργίας ανταγωνιστικών και καλύτερα ελεγχόμενων κρατιδίων στη βαλκανική, αποτελούσε επιδίωξη και έργο των Μεγάλων Δυνάμεων. Όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε τον σημαντικότατο ρόλο που είχε ανέκαθεν η γεωργική κατανομή και παραγωγή για τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Άλλωστε, η σίτιση και η εξασφάλιση τροφής αποτελεί μια πρωταρχική μέριμνα του ανθρώπου, είτε αναφερόμαστε σε κοινότητες τροφοκυνηγών είτε τροφοπαραγωγών. Περιβαλλοντικοί, κλιματικοί και μετεωρολογικοί παράγοντες ανέκαθεν επιδρούσαν στις ζωές των ανθρώπων ως προς τη σίτιση τους. Οι ξηρασίες, για παράδειγμα, συχνά προκαλούσαν αναγκαστικές μεταναστεύσεις των κοινοτήτων σε άλλες περιοχές και γενικά τα φυσικά φαινόμενα επιδρούσαν στις ζωές των ανθρώπων, αφού δρούσαν και οι ίδιοι ως αναπόσπαστο τμήμα της φύσης. Με την δημιουργία ιεραρχικών σχημάτων και εξουσιαστικών σχέσεων προστέθηκαν αρκετοί ακόμη λόγοι που ο άνθρωπος θα αντιμετώπιζε με διαφορετικό τρόπο την παραγόμενη τροφή του. Η φορολογία του φεουδάρχη, του αυτοκράτορα, του πασά αποτελούσε το μερτικό τους ως μια υλική απόδειξη της εξουσίας τους. Με τον εκσυγχρονισμό των εξουσιαστικών και οικονομικών σχέσεων πέραν της κρατικής φορολογίας προστέθηκαν οι μεταπράτες, οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρίες και πρόσφατα η «ευφυής τεχνολογία ελέγχου».
Στο σύγχρονο κόσμο, η καλλιέργεια τροφής δεν γίνεται με όρους αποτελεσματικότητας και απόδοσης του χωραφιού, αλλά βάσει οδηγιών της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) για την ΕΕ και των λοιπών παγκόσμιων μεγάλων παικτών. Μπορεί στον ελλαδικό χώρο να ευδοκιμούν, για παράδειγμα, οι χ ή ψ ποικιλίες, όμως δεν δύνανται να καλλιεργηθούν ελεύθερα αυτές στη περίπτωση που άλλες ανταγωνίστριες χώρες της ΕΕ θέτουν ποσοστώσεις. Έτσι, ξηλωθήκαν, τα προηγούμενα χρόνια, αμπέλια, ελιές και άλλες ποικιλίες για να μπουν άλλες καλλιέργειες που επιδοτούνται από την ΕΕ. Συνεπώς, τον έλεγχο της παραγωγής, για το τι θα παραχθεί και πόσο, τον έχει η ΕΕ. Ό,τι προϊόν δεν είναι εγκρινόμενο στην ΕΕ απλά δεν επιδοτείται, οπότε ο παραγωγός, που έχει εκπαιδευτεί στο παρασιτικό αυτό σύστημα, και είναι παράλληλα και όμηρος των αποφάσεων των εμπόρων να διαμορφώνουν τις τιμές, κοιτάει πως θα παράγει επιδοτούμενες καλλιέργειες. Κάπως έτσι, παρατηρούμε ολόκληρες περιοχές που παρήγαγαν ποιοτικά σιτάρια να καλλιεργούν τώρα βαμβάκι γιατί έχει καλύτερη επιδότηση, ενώ το σιτάρι το διέθεταν σε τιμές κόστους. Μόνιμη επωδός των εμπόρων είναι ότι εάν δεν πάρω τις α,β,γ παραγωγές από την Ελλάδα σε αυτές τις χ τιμές θα πάρω τις αντίστοιχες από Τουρκία, Βουλγαρία, Ρωσία και Ουκρανία. Όταν, λοιπόν, το παγκοσμιοποιημένο σύστημα εμπορίου και οικονομίας έχει σχηματοποιηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να επικαλούνται κάποιον άλλον για τη διαμόρφωση της τιμής, τότε οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι πολύ-πολύ μεγάλοι παίκτες. Άλλωστε, τεράστιες εκτάσεις γης ανήκουν σε εταιρείες που τις εκμεταλλεύονται παραγωγικά. Ζούμε την επιστροφή του τσιφλικά ΑΕ…
Ο αγροϊμπεριαλισμός είναι εδώ, και έχει πάρει θέση σε Ασία, Αφρική, Νότια Αμερική, αλλά και Ουκρανία. Ένας ιμπεριαλισμός μικτός –κρατικός και πολυεθνικών εταιρειών– που αγοράζει τεράστιες εκτάσεις γης, παρεμβαίνει στα κράτη και στη νομοθεσία τους και απλά είναι έτοιμος από καιρό. Δεν κινούνταν στο σκοτάδι ή μυστικά, όλοι ήξεραν και ξέρουν τις κινήσεις τους και τους σκοπούς τους. Το 2011, η dw.com αναδημοσίευσε έρευνα του Διεθνούς Ινστιτούτου Έρευνας της Πολιτικής των Τροφίμων (IFPRI), όπου διαπιστώνει «μια επικίνδυνη τάση: χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία αγοράζουν εκτάσεις γης σε φτωχές χώρες για να διασφαλίσουν αποθέματα τροφίμων. Πρόκειται για μία εξέλιξη που όπως προειδοποιεί ο ΟΗΕ, εάν συνεχιστεί, δεν αλλάζει μόνον τον γεωπολιτικό χάρτη, αλλά μεσοπρόθεσμα οι φτωχές χώρες θα αντιμετωπίσουν σοβαρό επισιτιστικό πρόβλημα, και κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές». Η τάση αυτή παρατηρείται από το 2007, όταν, με την κρίση στις τιμές των τροφίμων, άρχισε η αγορά τεράστιων εκτάσεων καλλιεργημένης γης στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το 2010 οι εκτάσεις αυτές άγγιξαν τα 650.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας τότε. «Έτσι εκτοπίζονται για παράδειγμα οι αγρότες που διαθέτουν μικρό κλήρο, διαλύονται ολόκληρα χωριά και αλλάζουν την διατροφή τους εκατομμύρια άνθρωποι. Αλλαγές που προκαλούν άμεσα νέες αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων, μεσοπρόθεσμα επιδείνωση του επισιτιστικού προβλήματος και μακροπρόθεσμα σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές ταραχές» (Πηγή: https://p.dw.com/p/12932).
Την ίδια τύχη είχε και η Ουκρανία από το 2014 και ύστερα, όταν, με τις κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις που συνόδευαν δάνεια από την ΕΕ, ξένες εταιρείες αγόρασαν τεράστιες εκτάσεις στην ουκρανική επικράτεια, 1,6 εκατομμύρια εκτάρια περίπου. Η προετοιμασία για αυτή την αρπαγή γης γίνεται πολλά χρόνια πριν, με ίδρυση διακρατικών εμπορικών επιμελητηρίων, επιχειρηματικές αποστολές και σταθερή αντιπροσώπευση σε κυβερνητικά πόστα. Και κάτι άκρως σημαντικό, θεωρούμε: το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα έθεσαν ως προϋπόθεση για την εκταμίευση δανείων –προ πολέμου 2022– την πώληση δημόσιας γεωργικής γης. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι οι ΗΠΑ και άλλοι μεγάλοι παίκτες της παγκόσμιας κυριαρχίας –κρατικής και επιχειρηματικής– ήθελαν οπωσδήποτε να «καταλάβουν» τις δημόσιες ουκρανικές εκτάσεις. Η Ουκρανία είναι μια χώρα η οποία βρίσκεται πολύ ψηλά στη λίστα παραγωγής σιταριού, σόγιας, ηλιέλαιου και λιπασμάτων, πολύ σημαντικών για την παγκόσμια διατροφική επάρκεια. Άρα οι παγκόσμιοι κολοσσοί της αγρο-οικονομίας έβαλαν επιχειρηματικό πόδι πρώτοι στη σούπερ τροφοπαραγωγό-χώρα Ουκρανία και μετά ακολούθησε η στρατιωτική μπότα της Ρωσίας. Βάσει αυτών των δεδομένων δεν περιορίζεται η αιτία-αφορμή της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία μόνο για λόγους πυραυλικούς – ΝΑΤΟ και ΕΕ– αλλά σε μια ενδοκυριαρχική διαμάχη που στη σκακιέρα τους βλέπουν 5-6 κινήσεις μπροστά.
Δυστυχώς και ο διατροφικός κλάδος, όπως αυτός της ενέργειας και ακολουθεί οσονούπω του νερού, είναι συγκεντρωτικός και ελέγχεται από πολύ λίγες εταιρείες. Είναι απίστευτο το πόσες ετικέτες-brands υπάρχουν σε εκατοντάδες χιλιάδες καταστήματα supermarkets, οι οποίες σε μέγιστο βαθμό καταλήγουν σε 4-5 εταιρείες. Διαφορετικές ετικέτες και ονομασίες για λόγους διαφημιστικούς και μάρκετινγκ με κοινούς ιδιοκτήτες. Οι συγχωνεύσεις και οι εξαγορές είναι διαρκείς, ο έλεγχος της εφοδιαστικής αλυσίδας επίσης, όπως και το ποιος θέτει τους εμπορικούς κανόνες στα τελικά σημεία πώλησης. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει μέσα στα πλαίσια του αδηφάγου κερδοσκοπικού συστήματος, είναι απλά η απόρροια του. Ο άνθρωπος οφείλει να αντιληφθεί, ότι η τροφή, η ενέργεια και το νερό δεν μπορούν να αποτελούν στοιχεία συγκέντρωσης και κερδοσκοπίας, τουλάχιστον ως δημόσια αγαθά που ουσιαστικά είναι, διαφορετικά προσεγγίζει εθελοδουλικά και μοιρολατρικά την καταστροφή του. Πιστεύουμε, ότι, έστω και την ύστατη ώρα, θα εξεγερθεί και θα αποτινάξει όλους αυτούς τους ζυγούς, διότι η επιθετικότητα και η μωρία των κυρίαρχων επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά την αναρχική αντίληψη και θεώρηση.
Τα τελευταία χρόνια, οι συγχωνεύσεις Monsanto/Bayer και Dow/DuPont, κυρίαρχων δυνάμεων στην αγρο-χημική βιομηχανία, έδειξαν ότι αυτές θα ελέγχουν απόλυτα το παιχνίδι στους σπόρους, στις πατέντες, στα φάρμακα και στα λιπάσματα. Παράλληλα, οι ADM, Bunge και Cargill, ως εταιρείες τροφίμων και όχι μόνο, ελέγχουν την πλειοψηφία των παραγόμενων αγροτικών πρώτων υλών, όπως σόγια, ηλιέλαιο κ.ά. Για να αυξήσουν την παραγωγή τους αποψιλώνουν δάση, ρυπαίνουν και μεταχειρίζονται τους αγρότες ως νέοι γαιοδεσπότες. Η αλυσίδα κλείνει με τους κολοσσούς Nestle, Unilever, Heinz και Kellogg’s που αποτελούν τις εταιρείες οι οποίες τροφοδοτούν με brands τα σούπερ-μάρκετ παγκόσμια. Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι ο εταιρικός συγκεντρωτισμός ξεκινάει από τον έλεγχο του χωραφιού μέσω των σπόρων, φαρμάκων κ.λπ., περνάει στη μεταποίηση και τον έλεγχο των πρώτων υλών, για να καταλήξει στις πολυεθνικές που τροφοδοτούν τα τελικά σημεία πώλησης καταστημάτων τροφίμων. Σχεδόν όλο το παιχνίδι, λοιπόν, σε όλη την εφοδιαστική αλυσίδα, στην παγκόσμια διατροφική κυριαρχία ελέγχεται από ελάχιστες εταιρίες, συνολικά μονοψήφιες στον αριθμό.
Όσο μεγαλύτερη είναι η εξάρτηση μας από τις εταιρείες, στο ζήτημα της τροφής, τόσο μεγαλύτερες θα είναι και οι αναταράξεις που τεχνητά θα δημιουργούνται. Αν θεωρήσουμε, ότι επέρχεται γενικευμένη επισιτιστική κρίση ως προς το σκέλος της επάρκειας, γεγονός που θεωρούμε πολύ πιθανό, διότι ορισμένες χώρες μεγάλες πληθυσμιακά τροφοδοτούνταν από την Ουκρανία μέχρι πέρσι σε μια σειρά αγαθών, τότε η λύση που θα προσφερθεί για την καταπολέμηση της πείνας θα είναι μεταφορά κρατικής βοήθειας μεταλλαγμένων τροφίμων. Το Κράτος θα εμφανιστεί ως εγγυητής της διατροφικής επάρκειας και όλοι θα είναι χαρούμενοι. Κράτος και Επιχειρήσεις. Η Ουκρανία από το 2013 εισάγει μεταλλαγμένους σπόρους από τις ΗΠΑ και τους καλλιεργεί συνάμα. Τι, λοιπόν, θα γίνει με την είσοδο της στην ΕΕ; Θα αποτελεί την επίσημη πρώτη ευρωπαϊκή χώρα όπου τα μεταλλαγμένα διακινούνται και καλλιεργούνται ελεύθερα;
Η βιομηχανοποίηση και εντατικοποίηση της γεωργίας, ένα μοντέλο εντάσεως τεχνολογίας και κεφαλαίου με μεγάλες στρεμματικές κατοχές, είναι εκείνο που επιβαρύνει την ανθρώπινη υγεία, το περιβάλλον, το έδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα. Είναι το δυτικό πρότυπο, τύπου ΗΠΑ και Ολλανδίας, εντατικής χημικής χρήσης άμεσα συνδεδεμένης με τις εταιρείες. Ένα μοντέλο που παράγει για τις εταιρείες και τα κέρδη τους και όχι για τον άνθρωπο. Ένα μοντέλο που μπορεί να παράγει περισσότερες ποσότητες αλλά, ταυτόχρονα, να επικρατεί επισιτιστική ανασφάλεια, αφού, τα πάντα, αποτελούν μια αλυσίδα και ο κάθε κρίκος είναι αναντικατάστατος. Κι αυτό σε αντιδιαστολή με την ανάπτυξη μιας γεωργίας που δίνει έμφαση στην τοπικότητα και τη διατήρηση διατροφικών πολιτιστικών συνηθειών στον τόπο που παράγεται το καθετί, που κρατούνται ντόπιοι και παραδοσιακοί σπόροι για την επόμενη σοδειά, που τα πρότυπα καλλιέργειας είναι σύμφωνα με το μικροκλίμα της περιοχής, που η αυτάρκεια αποτελεί την τοπική και ουσιαστική προτεραιότητα. Αλλά αυτή η οικολογική γεωργία, που ακόμη και ο FAO, σε τεχνική έκθεση του το 2019, την χαρακτήριζε κατάλληλη για την επισιτιστική ασφάλεια, δεν μπορεί να υπάρξει και να αναπτυχθεί όταν υπάρχουν οι εγχώριοι εντολοδόχοι και κομιστές της κάθε ΚΑΠ που εναρμονίζεται με τις πολυεθνικές αποφάσεις. Έτσι, φτάνουμε στο σημείο να εμφανιστούν φαινόμενα, όπως των χωρών εκείνων που παράγουν πετρέλαιο και ορυκτό πλούτο και οι κάτοικοι τους πεινάνε, και ακριβώς το ίδιο γεγονός θα συμβαίνει στις ιδιωτικές γαίες που θα παράγουν και θα φορτώνουν την παραγωγή τους για άλλα λιμάνια και για άλλες πολιτείες.
Η επίθεση του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία έφερε στο προσκήνιο όλο αυτό το οποίο ονομάζεται επισιτιστική κρίση ή επισιτιστική ασφάλεια. Εκτόξευση των τιμών παντού και εμφανείς ελλείψεις τροφίμων σε ορισμένες περιπτώσεις. Το πρόβλημα είχε φανεί από το 2021, αλλά η ρωσική επίθεση το ενέτεινε διεθνώς. Έτσι, μπορεί μεν σε παγκόσμιο επίπεδο να υπάρχει επαρκής παραγωγή Α προϊόντος, αλλά αυτό να μην φθάσει ποτέ στους δυνητικούς πελάτες-καταναλωτές του, διότι η εφοδιαστική αλυσίδα βρίσκεται σε απορρύθμιση. Κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ στο μοντέλο γεωργίας τοπικής εμβέλειας. Αντίθετα σήμερα, εν έτι 2022, το ¼ των Βρετανών έχει μειώσει τα γεύματα του, καθώς οι πληθωριστικές πιέσεις και η επιδείνωση της επισιτιστικής κρίσης έχουν κάνει γερά την εμφάνιση τους στην βρετανική αγορά. Την ίδια ώρα, μεγάλη εταιρεία catering δήλωσε, ότι τα σχολεία αντιμετωπίζουν τώρα τη «δύσκολη απόφαση» ως προς το αν θα μειώσουν τις μερίδες των γευμάτων ή θα χρησιμοποιήσουν προϊόντα χαμηλότερης ποιότητας. Παράλληλα, οι τιμές του σιταριού αυξήθηκαν σημαντικά μετά την πρόσφατη απόφαση της Ινδίας να επιβάλει απαγόρευση στις εξαγωγές. Η Ινδία, ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός σιταριού στον κόσμο μετά την Κίνα, είχε καλύψει ένα κενό στις αγορές, από τη μείωση στις σοδειές σιταριού άλλων χωρών. Η απαγόρευση των εξαγωγών ανακοινώθηκε λίγες μέρες μετά την πρόβλεψη του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ, ότι η παγκόσμια παραγωγή σιταριού την περίοδο 2022-23 θα μειωθεί για πρώτη φορά εδώ και τέσσερα χρόνια. Ενώ νωπή είναι ακόμη η δήλωση του ινδού πρωθυπουργού Ναρέντρα Μόντι, ότι η Ινδία ήταν «έτοιμη για να θρέψει ολόκληρο τον πλανήτη». Ασφαλώς και αυτή η δήλωση ήταν υπερβολική, αλλά τι μεσολάβησε από τότε που ο ινδός πρωθυπουργός διαβεβαίωνε, όπως το ίδιο έπρατταν και άλλα ανώτατα στελέχη του ινδικού υπουργείου Εμπορίου, μέχρι την απαγόρευση εξαγωγών; Τι πιέσεις ασκήθηκαν και από ποιους; Τι άλλαξε τη θέση του; Μπορούμε να υποθέσουμε δυο βασικούς λόγους: Ο ένας είναι ότι πράγματι ασκήθηκαν πιέσεις από τα γνωστά καρτέλ των κολοσσών και ο δεύτερος ότι η πολεμική ή οι πολεμικές συρράξεις θα έχουν διάρκεια. Οπότε αποθεματοποιεί τις παραγωγές του. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και προφανώς κάποιοι προσπαθούν αυτή η αναταραχή να διαρκέσει όσο χρειάζεται για να πετύχουν αυτά που έχουν από καιρό σχεδιαστεί.
Επίσης, σύμφωνα με ανακοίνωση της Oxfam, κατά 453 δις αυξήθηκαν οι περιουσίες των κολοσσών στους κλάδους τροφίμων και ενέργειας τα τελευταία δυο χρόνια. Οι τιμές στα τρόφιμα αυξήθηκαν κατά μέσο όρο περισσότερο από 30% τον περασμένο χρόνο, και «έσπρωξαν» επιπλέον 260 εκατομμύρια ανθρώπους σε ακραία φτώχεια από ό,τι πριν από την πανδημία. Την ίδια στιγμή, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen, στην ομιλία της στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, αναφερόμενη στην απειλή για την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια, σημείωσε ότι, «η Ρωσία χρησιμοποιεί τα τρόφιμα ως όπλο, όπως έχει κάνει και με την ενέργεια, δεσμεύοντας τα ουκρανικά σιτηρά και αποκλείοντας λιμένες καίριας σημασίας. Η ΕΕ καταβάλλει προσπάθειες για τη μεταφορά των σιτηρών στις παγκόσμιες αγορές, ανοίγοντας λωρίδες αλληλεγγύης, που συνδέουν τα σύνορα της Ουκρανίας με τους ευρωπαϊκούς λιμένες». Πρόσθεσε ακόμη, ότι «οι εύθραυστες χώρες και οι ευάλωτοι πληθυσμοί είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο. Οι τιμές του ψωμιού στον Λίβανο αυξήθηκαν κατά 70%, ενώ οι αποστολές τροφίμων από την Οδησσό δεν μπορούσαν να φτάσουν στην Σομαλία. Και την ίδια στιγμή, η Ρωσία συσσωρεύει τις δικές της εξαγωγές τροφίμων ως μια μορφή εκβιασμού – εμποδίζει τις προμήθειες, για να αυξηθούν οι διεθνείς τιμές, ή εμπορεύεται σιτάρι με αντάλλαγμα την πολιτική υποστήριξη. Ουσιαστικά, χρησιμοποιεί την πείνα και τα σιτηρά για την άσκηση εξουσίας». Ό,τι γίνεται πάντα και ανέκαθεν από τους ισχυρούς, θα προσθέταμε εμείς.
Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, 20 εκατ. τόνοι σίτου ήταν εγκλωβισμένοι στην Ουκρανία. Από τη συνήθη εξαγωγή των 5 εκατ. τόνων σιταριού τον μήνα, ο όγκος έχει μειωθεί σε επίπεδα 200.000 έως 1 εκατ. τόνους. Επίσης, σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου Στατιστικής της Πορτογαλίας, την περίοδο 2020/2021, η παραγωγή σιταριού στην Πορτογαλία κάλυψε μόλις το 6,3% των εγχώριων αναγκών της, με αποτέλεσμα την εισαγωγή της υπολειπόμενης ποσότητας, όπως συνέβη και με την παραγωγή αραβοσίτου, η οποία εγγυάται την αυτάρκεια της χώρας σε ποσοστό 23,7% των αναγκών της. Πρόσφατα, οι Υπουργοί Οικονομίας και Γεωργίας παραδέχθηκαν ότι οι καταναλωτές θα έρθουν αντιμέτωποι με αναπόφευκτη αύξηση κόστους των δημητριακών, και συγκεκριμένα αυτών που προορίζονται για ζωοτροφές, του σιταριού για ανθρώπινη κατανάλωση και των ελαιούχων σπόρων, αμπελώνων και βοσκότοπων για τα ζώα, ιδίως τα βοοειδή.
Σε δηλώσεις, όμως, σε ελληνικά μμε, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Γιώργος Γεωργαντάς, εμφανίστηκε καθησυχαστικός και ξεκαθάρισε πως δεν τίθεται θέμα επισιτιστικής κρίσης στη χώρα. «Η Ελλάδα έχει επάρκεια και τα όποια μικροπροβλήματα στην τροφοδοσία έχουν αποκατασταθεί». Πόση είναι η επάρκεια κατά τις δηλώσεις του υπουργού; «Έχουμε επάρκεια για πάνω από δύο μήνες, χωρίς να υπολογίζουμε και την εγχώρια παραγωγή…». Εδώ δεν μιλάμε για ασχετοσύνη εδώ μιλάμε για επικινδυνότητα. Ποια εγχώρια παραγωγή; Αυτή που είναι τουλάχιστον 50% κάτω από το 1991; Ποια επάρκεια δύο μηνών; Χαρακτηρίζονται οι δυο μήνες ασφαλές επισιτιστικό όριο στο σιτάρι; Είναι άκρως επικίνδυνοι, για ακόμη μια φορά. Όλος ο εξουσιαστικός συρφετός.
Και εμείς, που ξέραμε από τις ιστορίες των παππούδων και γιαγιάδων, ότι φυλάγανε το λάδι και το στάρι της χρονιάς μέχρι την επόμενη σοδειά! Διαφορετικά ένιωθαν ανασφάλεια… Αλλά τι ξέρανε αυτοί; Αγράμματοι άνθρωποι ήτανε! Όχι επιστήμονες και προφέσορες! Ενώ, την ώρα που η πείνα έχει ήδη προβάλλει, αυτοί καθησυχάζουν και ταυτόχρονα δίνουν άδειες για φωτοβολταϊκά σε 3.000 στρέμματα στα Φάρσαλα σε γεωργική περιοχή, ικανοποιώντας τα «αφεντικά» τους.
Αλλά για τα ελλαδικά αγροτικά και επισιτιστικά ζητήματα θα ασχοληθούμε στο επόμενο κείμενο. Είναι άλλωστε τόσο πολλά!
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.227, Ιούνιος 2022
Anarchy press gr 