Ο Καραγκιόζης ποτέ δεν ήταν μόνο για παιδιά, αλλά ήταν και για παιδιά, γιατί η τέχνη του μόνο καλό θα μπορούσε να προσφέρει σ’ αυτά. Το πώς έφτασε το κοινό του Καραγκιόζη να αποτελείται ως επί το πλείστων από παιδιά είναι μια μακρά διαδικασία με πολλούς σταθμούς και προεκτάσεις που δεν θα επεκταθούμε άμεσα σε αυτό το κείμενο. Το ότι ο Καραγκιόζης πλέον με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει καταταχθεί ως παιδικό είδος δείχνει δυστυχώς την αντιμετώπισή του από πολλούςκαραγκιοζοπαίχτες. Ο υποβιβασμός αυτής της πανάρχαιας λαϊκής τέχνης είναι τραγικός γιατί έτσι υποβιβάζεται η αισθητική των παιδιών, αλλά καιτο ίδιο το θέατρο σκιών. Η έλλειψη γνώσεων αλλά και κριτικής άποψης απέναντι στην καθημερινότητα, οδηγεί ούτως ή άλλως σε υποβιβασμό προσωπικό και συλλογικό.
Το βασικό πρόβλημα του Αλέξη του Τσίπρα, τρία χρόνια μετά την αποκαθήλωση της –παραδόξως μακρόβιας για τα εκλογικά μέτρα της εποχής– αριστερομνημονιακής συγκυβέρνησης, είναι ότι δεν έχει καταφέρει τρία χρόνια τώρα να πει τίποτα.
Είναι εντυπωσιακό, ότι δεν έχει κάνει έναν απολογισμό της «χρυσής πενταετίας». Τόσο πολύ βαριέται ο Αλέξης και τα παλικάρια του. Θα μου πείτε, και τί έπαθε ο Κώστας Καραμανλής που σιώπησε για μια δεκαετία και άνοιξε το στόμα του δήθεν για τα εθνικά θέματα;
Ήταν Ιούλιος, καλή ώρα σαν και τώρα, πριν τέσσερα χρόνια το 2018, όταν ο Μελανσόν, από την θέση του ηγέτη της γαλλικής αριστεράς, απαντώντας σε συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, τον χαρακτήριζε ως «μια από τις ελεεινότερες μορφές της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής». Ο Μελανσόν είχε μάλιστα ήδη ζητήσει να αποβληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την Ευρωπαϊκή Αριστερά, εκφράζοντας τη λύπη του για το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας προωθεί τη λογική της λιτότητας μέχρι του σημείου να περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία.
Τυπώθηκε και κυκλοφορεί η νέα μπροσούρα της Συνέλευσης ενάντια στη Βιοεξουσία και την Κλεισούρα Κριτική του Διαχωρισμού 2. Η συμβολή του ρευστού νεοφιλελεύθερου απαρτχάιντ στην αναδιάρθρωση-διάλυση του ΕΣΥ και οι κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις.
Για άλλη μια χρονιά, ο ελλαδικός χώρος κατακαίγεται από ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που φανερώνουν την ελαχιστότητα του ανθρώπου, μπροστά σε φυσικές, ή κάποιες φορές με την βοήθεια του ανθρώπου, καταστροφές. Πέραν του ανθρώπινου επιπέδου, τα κράτη δεν μπορούν και δεν είναι φτιαγμένα για να αντιμετωπίζουν τέτοιες πυρκαγιές. Το βλέπουμε στο ελλαδικό κράτος τα τελευταία 40 χρόνια με τόσες κυβερνήσεις διαφορετικού πολιτικού χρώματος, το βλέπουμε και σε άλλα κράτη, όπου ο εδαφικός τους χώρος κατακαίγεται συνεχώς.
Με το ξεκίνημα της εποχής του «κορωνοϊού», η λεγόμενη εφοδιαστική αλυσίδα άρχισε να παρουσιάζει αρρυθμίες. Σε διεθνές επίπεδο, παγκοσμιοποίηση γαρ, παρουσιάστηκαν ελλείψεις αγαθών στην αγορά, ανατιμήσεις και γενικά η νέα ψηφιακή εποχή είχε μπουκάρει για τα καλά στις ζωές μας. Όλες οι εμπορικές εταιρίες «έτρεχαν» να προλάβουν να ανεβάσουν e-shops στο διαδίκτυο για να στέλνουν τις παραγγελίες απευθείας. Οι εταιρείες courier έβλεπαν τον όγκο διαχείρισης να πολλαπλασιάζεται και τους χρόνους παράδοσης να επιμηκύνονται κατά πολύ. Μέσα σε αυτό το ζόφο, λοιπόν, της νέας δυστοπικής εποχής ήρθε να προστεθεί και η πολεμική εμπλοκή δυο χωρών, όπως της Ρωσίας και Ουκρανίας, με πολύ σημαντική παραγωγή σε δημητριακά και λιπάσματα. Η εξάρτηση αρκετών χωρών από τα αγροτικά αγαθά των εμπλεκομένων χωρών δημιούργησε αρχικά ανησυχία σε πολλούς και οι όροι «επισιτιστική κρίση» και «επισιτιστική ασφάλεια» έκαναν την εμφάνισή τους.
Και γιατί παρακαλώ είναι κακή ιδέα η σκέψη του διάσημου ελληνοβρετανού τενίστα Στέφανου Τσιτσιπά να φυτεύουν οι δήμαρχοι οπωροφόρα δέντρα (αντί για τις άχρηστες καλλωπιστικές δεντροστοιχίες), ώστε να επωφελούνται οι άστεγοι; Σε κανένα πολεοδομικό σχέδιο δεν περιλαμβάνεται αυτή η απλή και ευφυής ιδέα, τόσο απλή ώστε να μην μπορούν να τη συλλάβουν οι εγκέφαλοι του αστικού σχεδιασμού και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο Στέφανος (ας μας επιτραπεί η οικειότητα) ζει και διαπρέπει στη Γαλλία, όπου σε ολόκληρες γειτονιές οι δήμοι φυτεύουν καρποφόρα δέντρα και πηγαίνουν οι κάτοικοι και μαζεύουν μήλα και κεράσια, έχοντες και μη.
Στον πολιτισμό, οποιοδήποτε πλάσμα καταφέρνει να αποδράσει από τα σύρματα καταδιώκεται για να φυλακιστεί πάλι και όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν θανατώνεται. Η φυλακή του μπορεί να γίνει βιτρίνα της υπεροχής του είδους που το έχει φυλακίσει, του πολιτισμού και τελικά της επιβολής του ισχυρότερου έναντι του αδύνατου, καθορίζοντας έτσι τις διαχωριστικές γραμμές που η εξουσία επιβάλει. Καμιά φορά ο δραπέτης οφείλει να θανατωθεί, όχι γι’ αυτό που θα πουν στις ειδήσεις, δηλαδή ότι αυτό έγινε γιατί δεν γινόταν αλλιώς και πως στην τελική ήταν για το καλό του κοινωνικού συνόλου, καθώς το πλάσμα που δραπέτευσε έθετε σε κίνδυνο την ασφάλειά του, αλλά γιατί σημειολογικά ο δραπέτης πρέπει να εξοντωθεί γιατί τόλμησε και αμφισβήτησε την τελειότητα του συστήματος ελέγχου που τον περιβάλει και δεν θα πρέπει να γίνει παράδειγμα από κανέναν. Έτσι, ο πολιτισμός, είτε με την σύλληψη είτε με την εξόντωση του δραπέτη, θα θριαμβεύσει ξανά και η ισορροπία, που απειλήθηκε, θα βρει ξανά την αρμονία της στον κόσμο της εξουσίας και του πολιτισμού.
Ο Σωκράτης Κόκκαλης, πατήρ του συριζαίου ευρωβουλευτή Πέτρου, διαχρονικά πιστός στο δόγμα του «πίσω από κάθε κρίση κρύβεται μια ευκαιρία», δήλωσε πρόσφατα στους μετόχους της Ιντρακόμ, για τη θυγατρική Intracom Defence: «οι γεωπολιτικές εξελίξεις και οι αντιπαραθέσεις στην Ανατολική Ευρώπη την καθιστούν πολύτιμη στο οπλοστάσιο του ομίλου. Είναι η μεγαλύτερη ελληνική αμυντική βιομηχανία, που είναι κατά 95% εξαγωγική». Με βασικό πελάτη της το ΝΑΤΟ. Παράλληλα, όμως, εκδήλωσε και τα παραπονάκια του για τις ελληνικές κυβερνήσεις, εκφράζοντας την απορία του για τις πρόσφατες μεγάλες αμυντικές δαπάνες, στις οποίες δεν έχει αποσαφηνιστεί η συμμετοχή των ελληνικών εταιρειών. Δώσε και εμένα μπάρμπα, θα προσθέταμε εμείς….
Ο πόλεμος στην Ουκρανία παρόλο, που έχει υποχωρήσει στη μιντιακή ατζέντα διαμόρφωσης της «πραγματικότητας», συνεχίζεται με αμείωτη ένταση αφήνοντας πίσω του χιλιάδες νεκρούς, κατεστραμμένη γη και τσακισμένα/βιασμένα σώματα, εκατομμύρια εκτοπισμένες/ους.
Στην επιστήμη της ψυχολογίας το cope ή coping mechanism είναι ένας συνειδητός ή ασυνείδητος τρόπος αντίδρασης και προσαρμογής μπροστά σε απρόβλεπτα στρεσογόνα γεγονότα και καταστάσεις ανεπιθύμητες, με ενέργειες που έχουν σκοπό να καταπραΰνουν την οδύνη. Ένα συνηθισμένο παράδειγμα μετά από μια αναπάντεχη ήττα, είναι ότι αποφεύγουμε τη διατύπωση «έχασα» και προτιμούμε το «δεν κέρδισα» ή τέλος πάντων ότι δεν έχασα φλουρί κωνσταντινάτο.
Από την Πέμπτη 7 Ιουλίου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.
Ακολουθεί ο πρόλογος, του Κύκλου Σύνταξης, για αυτήν την έκδοση:
Όπως ίσως έχετε αντιληφθεί, το εμβολιαστικό παραμύθι έχει καταρρεύσει προ πολλού, οι πάντες έχουν κολλήσει ακόμα και χωρίς να το ξέρουν και τα στατιστικά για τη χρησιμότητα του εμβολίου είναι αμείλικτα.
Ακολουθεί το κείμενο εισήγησης της Ανοιχτής Συνέλευσης Αναρχικών:
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
Όχι, ειν’ άδικο! Δεν πρέπει να εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση. Δε φτάνει να γιατρέψει κανένας τις αρρώστιες, πρέπει και να τις προλάβει. Λίγη καλή ζωή και πνευματική μόρφωση φτάνουν για να σβήσουν από τους καταλόγους μας τους μισούς αρρώστους και τις μισές αρρώστειες. Στον διάβολο λοιπόν τα γιατρικά! Πρέπει ν’ αρχίσουμε από αέρα, τροφή και δουλειά λιγότερο εξαθλιωτική. Χωρίς αυτά, όλη αυτή η επιστήμη (της ιατρικής) είναι κοροϊδία και υποκρισία.
Από anarchypress|Αναρτήθηκε στις Γενικά θέματα|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Την Κυριακή 3/7, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με τίτλο: «Πέρα από το κρατικό αφήγημα: συνθήκη covid, υγεία – ελευθερία»
Anarchy press gr 