Για ακόμα ένα καλοκαίρι, φωτιά ή μάλλον φωτιές. Μεγάλες καταστροφές σε όλο τον πλανήτη που όλο και εντείνονται, δημιουργώντας μικρές και μεγάλες ειπωμένες ιστορίες και αμέτρητες άλλες που δεν θα μάθουμε ποτέ, γιατί αυτοί που τις έζησαν έμελε να ήταν και η τελευταία τους. Και πίσω απ’αυτές, διάφορες αιτίες που άλλοτε έχουν να κάνουν με αμέλεια, άλλοτε με προσωπικό δόλο που μπορεί να σχετίζεται με επέκταση καλλιεργούμενης γης ή περιπτώσεις πυρομανίας και άλλες με το κράτος και τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα που συνδέονται μ’ αυτό και πίσω απ’ όλα η πολιτική εκμετάλλευση των κομμάτων, που κοιτούν να κερδίσουν ένα ψηφαλάκι παραπάνω πατώντας σε καταστροφές.
Πώς γίνεται, λοιπόν, το κράτος, ένας εκ των δημιουργών τέτοιων ζοφερών καταστάσεων να είναι και ο πυροσβέστης; Ας αναρωτηθούν τα παρακάτω, όσοι πιστεύουν το αντίθετο, βάζοντας την σκέψη μας αναγκαστικά σε επίπεδο κρατικής διαχείρισης: Εάν υπήρχε περίπτωση το κράτος να ενδιαφερόταν για το φυσικό περιβάλλον, θα είχε ως πρωτεύον μέλημα να προμηθεύεται τεχνικό υλικό, θα προσπαθούσε να εξοπλιστεί με πυροσβεστικά αεροπλάνα και πυροσβεστικά οχήματα και όχι με υποβρύχια και πολεμικά αεροπλάνα, θα προσελάμβανε δασοπυροσβέστες και όχι μπάτσους και θα έδινε κίνητρα σε ανθρώπους να ζήσουν στην ύπαιθρο, να ασχοληθούν με το δάσος και έτσι να το εποπτεύουν καλύτερα. Θα είχε καταργήσει τις χωματερές που ξεκινούν πολλές πυρκαγιές και θα διαχειριζόταν τα σκουπίδια με έναν παραγωγικό και ωφέλιμο τρόπο όπως συμβαίνει σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Βέβαια, θα πει κάποιος ότι τα παραπάνω είναι ουτοπικά και πως δεν έχουν πρακτική εφαρμογή.
Όσο, λοιπόν, τα παραπάνω δεν έχουν πρακτική εφαρμογή, τόσο αποδεικνύεται ότι το κράτος και οι εκάστοτε διαχειριστικές εξουσίες καίνε τα βουνά, τα δάση, τους ανθρώπους και τα ζώα για να εφαρμόσουν επιδιώξεις και σχεδιασμούς που είναι εξ ολοκλήρου ανταγωνιστικοί προς τη φύση. Ακόμα και οι διάφορες ταμπέλες που η ίδια η εξουσία έχει θεσπίσει, όπως οι περιοχές Natura, καταστρέφονται με επενδύσεις ή με φωτιά. Στην Ήπειρο σε περιοχές Natura τρυπάνε για υδρογονάνθρακες. Το δάσος στις Σκουριές ήταν η συνέχεια δάσους Natura. Έκταση του Costa Navarino είναι χαρακτηρισμένη Natura και τόσα πολλά άλλα παραδείγματα. Οι ταμπέλες είναι κρατικές και έτσι όπως στήνονται τόσο εύκολα αποκαθηλώνονται. Το αν μια περιοχή είναι χαρακτηρισμένη Natura, δεν λέει απολύτως τίποτα, καθώς «κράτος κερνάει κράτος πίνει». Το φυσικό περιβάλλον οφείλουμε να το βλέπουμε ενιαίο. Οι χαρακτηρισμοί και οι ταμπέλες είναι δοτοί απ’ το κράτος και τις εκάστοτε εξουσίες και αφαιρούνται ή παραβλέπονται όταν θα το απαιτήσουν οι συνθήκες.
Όσο παραχωρούμε χώρο στην εξουσία, τόσο θα αφαιρείται ο δικός μας ζωτικός χώρος. Τόσο τα καλοκαίρια κανείς δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος γιατί μπορεί να ξυπνήσει απότομα απ’ το μεσημεριανό του ύπνο, ακούγοντας τις φωνές των γειτόνων. Να κοιτάξει προς το βουνό και να δει πως έχει μετατραπεί σ’ένα τεράστιο φουγάρο, με πυκνούς καπνούς που αγκαλιάζουν την πόλη και μεταμορφώνουν τον Ήλιο σε ένα τεράστιο λευκό χάπι. Τα χρώματα θα αλλάζουν, θα γίνονται κόκκινα και η κυρίαρχη μυρωδιά θα είναι αυτή του καπνού. Η θάλασσα θα κυματίζει στάχτες και κάρβουνο και θα τα εναποθέτει στην ακτή. Θα νιώθει τον πόνο χιλιάδων εγκλωβισμένων ζώων στη φωτιά, τη φύση να δοκιμάζεται. Θα τρέξει προς το βουνό, έχοντας την αίσθηση ότι αυτός ο μικρός άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει το προαιώνιο και πανύψηλο βουνό που δοκιμάζεται. Η φωτιά όμως θα είναι δυνατή, ψηλή και αγέρωχη, θα περνάει ανίκητη γρήγορα από μπροστά του και θα φεύγει. Ο μικρός αυτός ασήμαντος άνθρωπος, θα σαστίζει απ’ την δύναμη, θα χαμηλώσει το βλέμμα και μετά απ’ αυτό θα έρθει η σιωπή, απέραντη βαθιά ησυχία, λες και βρίσκεται στα σπλάχνα της Γης. Θα κοιτά και θα βρίσκεται μπροστά σ’ ένα πίνακα, που θα μπορούσε να τον είχε δημιουργήσει με το πινέλο του ο Δάντης. Μικρές εστίες να σιγοκαίνε, μαύροι κορμοί από δέντρα, μαύρο το χώμα και ένας δρόμος που στο τέλος του υπάρχει μια ανθρώπινη φιγούρα που θα περπατάει προς το μέρος του. Θα τρέξει να πλησιάσει, και αυτός ο άνθρωπος θα περπατάει και θα κλαίει. Θα είναι ένας παππούς, μουτζουρωμένος και αναψοκοκκινισμένος. Θα κλαίει για την καταστροφή του βουνού του, για τα ζώα που χάθηκαν και που προσπάθησε μάταια να τα σώσει. Θα του πει: Χάθηκαν όλα, δεν μπορείς να τα βάλεις με το θηρίο της φωτιάς. Τότε ο μικρός και ασήμαντος άνθρωπος, θα σκεφτεί πως όντως μπορεί να ήταν μάταιο να τα βάλει με τις φλόγες, αλλά ήταν εκεί σαν χρέος στον τόπο του. Επειδή, η ζωή μπορεί να συνεχίζεται, αλλά οι πληγές μπορεί να είναι βαθύτερες όταν θα σκέφτεται ότι δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει αυτό τον όλεθρο.
Έτσι, λοιπόν, μπορεί να μην μπορείς να τα βάλεις με την φωτιά, εσύ ο μικρός και ασήμαντος άνθρωπος, αλλά σίγουρα μπορείς να είσαι ενάντιος σε κράτη και εξουσία που ευθύνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην καταπάτηση της φύσης και την μετατροπή της σε μια ακόμα κερδοφόρα επιχείρηση.
Ε.
Anarchy press gr 