Ο LittleTurtle (Μικρή Χελώνα) ή Michikinikwa[1] στην διάλεκτο των Miami-Illinois, γεννήθηκε πιθανότατα στην Ινδιάνικη κοινότητα Pickawillany, το 1747.[2]Μεγαλώνοντας επέδειξε τόσο τις ικανότητες του στην μάχη και την αφοσίωση του στα πνευματικά του αδέρφια, όσο και στις υποθέσεις της ελεύθερης φυλής του, αυτής των Miami[3]. Επιλέχθηκε μάλιστα ομόφωνα ως μπροστάρης του Atchatchakangouen (Ινδιάνικος πολεμικός σχηματισμός). Ωστόσο δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός της φυλής των Miami, αν και θα μπορούσε να το πράξει, αν το επιθυμούσε[4]. Η εκτίμηση των μελών της φυλής προς το πρόσωπο του υπήρξε για το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του απεριόριστη.
Στη διένεξη ανάμεσα στον «επαναστατημένο» αμερικάνικο στρατό[5] και την Γαλλία από την μία και την Βρετανία από την άλλη, η φυλή των Miami στήριξε τους δεύτερους. Ομολογουμένως ηχεί περίεργα ένα τέτοιο γεγονός. Γιατί μια ελεύθερη φυλή ανθρώπων να επιλέξει στρατόπεδο σε μία πολεμική σύγκρουση ανάμεσα σε υφιστάμενους, αλλά και επίδοξους κατακτητές; Είναι τω όντι ένα ζήτημα προς διερεύνηση. Καίτοι, ας επαναλάβουμε για άλλη μια φορά πως οι άνθρωποι των ελευθέρων φυλών δεν γνώριζαν από πολιτική∙ ούτε και καταδέχθηκαν να την διδαχθούν ποτέ. Εν ολίγοις, το Βρετανικό στέμμα τούς υποσχέθηκε πως, αν στήρζαν στη μάχη τις δυνάμεις της Γηραιάς Αλβυόνος, θα τους άφηναν επιτέλους στην ησυχία τους, άμα τω πέρατι των εχθροπραξιών. Έδωσαν τα χέρια και τέλος.
Για τους Ινδιάνους –που ο λόγος τιμής υπήρξε εις εκ των θεμελιωδεστέρων πυλώνων της ύπαρξής τους– ήταν αυτονόητο πως η σύνταξη τους στο πλευρό των Βρετανών θα τους οδηγούσε στην πλήρη ελευθερία που έχαιραν, πριν πατήσει το ποδεμένο πέλμα του ο λευκός κατακτητής στη γη τους. Εξ άλλου, δώσανε τα χέρια ή δεν τα δώσανε; Είναι λοιπόν ζήτημα τιμής. Αμ δε! Η ανθρώπινη εντιμότητα και η πολιτική έχουν τόση σχέση μεταξύ τους, όση έχει ο χτύπος της καρδιάς με το χορταριασμένο μνήμα. Και έτσι και έγινε. Οι Βρετανοί χάνουν τον πόλεμο και σέρνονται ως ηττημένοι στο Παρίσι να διαπραγματευτούν τους όρους συνθηκολόγησης. Εν έτει λοιπόν 1783, στην ομώνυμη συνθήκη που υπογράφεται, το Βρετανικό στέμμα παραχωρεί τη γη ανάμεσα στα Απαλάχια Όρη και τον ποταμό Μισσισσίπι στο νεοσύστατο κράτος των Η.Π.Α. Εγκαταλείπουν έτσι τους παλιούς τους «συμμάχους» στα νύχια του ανθρωποσφαγέα Ουάσινγκτον και των συν αυτόν. Συμπέρασμα; Είναι προτιμότερο να κάνεις συμφωνίες με τον διάβολο παρά με τα κράτη και τους πολιτικούς…
Το αμερικάνικο κράτος δεν χρονοτριβεί διόλου∙ το 1787 κομματιάζει τη γη των Ινδιάνων σε αγροτεμάχια και την μοιράζει αφειδώς σε εποίκους. Οι ελεύθερες φυλές είναι εμπόδιο και πρέπει να εξοντωθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ωστόσο αυτοί που βλέπουν την γη ως μητέρα, ως κοιτίδα σώματος και πνεύματος και όχι σαν ιδιοκτησία και μέσο πλουτισμού αντιστέκονται∙ σχηματίζουν την Δυτική Ομοσπονδία[6] και διαμηνύουν στον κατακτητή πως δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν έποικο να περάσει τον ποταμό Ohio. Στην ελεύθερη αυτή συνεργασία των Ινδιάνων συμμετέχουν τόσο οι Σαονί με τον σύμβουλο-αρχηγό Blue Jacket, όσο και οι Delaware με τον Buckongahelas. Η αδελφωσύνη ανάμεσα στον Little Turtle και τον Blue Jacket έμεινε παροιμιώδης.
Ο πόλεμος ανάμεσα στις ενωμένες φυλές της Δυτικής Ομοσπονδίας και το αμερικάνικο κράτος έμεινε γνωστός ως «Βορειοδυτικός Ινδιάνικος πόλεμος». Τρία χρόνια λοιπόν μετά τον τεμαχισμό επί χάρτου της ινδιάνικης γης, οι Η.Π.Α στέλνουν ως επικεφαλής τακτικού στρατού και πολιτοφυλάκων τον στρατηγό Josiah Harmar να «συνετίσει τους απείθαρχους ερυθρόδερμους». Οι συντονισμένες ωστόσο ενέργειες του Little Turtle, του Blue Jacket και των συντρόφων τους συντρίβουν τα στρατεύματα του Harmar. Όντας ολιγάριθμοι χρησιμοποιούν τακτικές ανταρτοπόλεμου, κάνοντας την αφέγγαρη νύχτα σύμμαχό τους. Οι επιτυχίες αυτές ενθαρρύνουν και άλλες φυλές, όπως οι Ottawa και οι Wyandot να προσχωρήσουν στην ομοσπονδία. Ο λευκός κατακτητής δεν φαντάζει πλέον ανίκητος.
Το καρκίνωμα του πολιτισμού «πρέπει» εν τούτοις να προχωρήσει∙ οι αμερικανοί κρατιστές θεωρούν τον εποικισμό των βορειοδυτικών περιοχών ως κάτι δεδομένο. Δίνουν λοιπόν εντολή στον στρατηγό Arthur St. Clair να τσακίσει την ινδιάνικη αντίσταση. Το συμβούλιο της Δυτικής Ομοσπονδίας κρατά για μέρες∙ πόσοι θα είναι τούτη την φορά οι λευκοί κατακτητές; Θα έχουν μαζί τους κανόνια; Ιππικό; Να συνθηκολογήσουμε ή να παλέψουμε μέχρις εσχάτων; Ο Blue Jacket και ο Little Turtle, έπειτα από τοποθετήσεις που κρατούν ως την δύση του ήλιου, καταφέρνουν να πείσουν όσους διαφωνούσαν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από την βίαιη αντίσταση. Αποφασίζουν μάλιστα παρά τις ελαχιστότατες σε σχέση με τον αντίπαλο δυνάμεις και εξοπλισμό να αντιμετωπίσουν τα στρατεύματα του ArthurSt.Clair σε ανοιχτό πεδίο. Στις 4 Νοέμβρη 1791, η ήττα που δέχονται οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις είναι η μεγαλύτερη που θα δεχθούν ποτέ στις ένοπλες συγκρούσεις τους με τις ελεύθερες φυλές. Οι νεκροί αξιωματικοί και στρατιώτες ανέρχονται σε 623 και οι τραυματίες σε 258. Η μάχη αναφέρεται δε από τους ιστορικούς ως η μάχη του Wabash.
Τα νέα ταράζουν τον Τζωρτζ Ουάσινγκτον∙ οργισμένος χτυπά τη γροθιά του στο τραπέζι και απαιτεί το 
προχώρημα του εποικισμού με κάθε κόστος. Στέλνει τον στρατηγό Anthony Wayne με ολόκληρα συντάγματα, πλήρως εξοπλισμένα και με μπόλικες εφεδρείες σε αναμονή. Στις 3 Αυγούστου 1795, η αμερικάνικη πολεμική μηχανή συγκρούεται για άλλη μια φορά με τον ελεύθερο κόσμο∙ οι Ινδιάνοι αποδεκατίζονται, μολονότι πολεμούν γενναία. Η καταστροφική αυτή ήττα αναγκάζει το συμβούλιο της Δυτικής Ομοσπονδίας να συνθηκολογήσει. Υπογράφεται η συνθήκη του Greenville. Η προγονική γη των ινδιάνων, οι κόκκοι σκόνης της ζώσας μνήμης τους περνά στα χέρια των Η.Π.Α. Το αντάλλαγμα; Μια ψεύτικη υπόσχεση πως η αμερικάνικη ισχύς θα σεβαστεί την ζωή, τα ήθη και το σύνολο της ελεύθερης κουλτούρας των φυλών της ομοσπονδίας. Ουαί τοις ηττημένοις∙ δυστυχώς.
Ο Little Turtle βλέπει τους ανθρώπους του να αλλάζουν μέρα με τη μέρα το καθαρό νερό για το ουίσκι, την εντιμότητα για την πλεονεξία, την ανιδιοτέλεια για το εμπόριο. Οποιαδήποτε προσπάθεια για μια νέα ένοπλη αναμέτρηση θα κατέληγε σε μακελειό∙ ο Ουάσινγκτον τού διαμήνυσε σε απευθείας συνομιλία τους πως, αν οι Ινδιάνοι δεν εκπολιτιστούν, σταδιακά τους περιμένει όλους το απόσπασμα και η κρεμάλα. Ωστόσο, πολλοί από τους άλλους αρχηγούς-συμβούλους της Δυτικής Ομοσπονδίας, παρά την συνθηκολόγηση, αρνούνται να παραχωρήσουν περισσότερη γη∙ πέραν όμως τούτου, θεωρούν πλήρως λανθασμένη την νέα πρακτική της διαπραγμάτευσης που ακολουθεί ο LittleTurtle. Δεν έλειψαν μάλιστα και εκείνοι που τον χαρακτήρισαν ακόμη και προδότη. Ίσως να έχουν εν μέρει δίκιο. Πιστεύουμε ωστόσο, ότι οι προθέσεις του Little Turtle υπήρξαν οι αγαθότερες∙ δεν χρησιμοποίησε επ’ ουδενί την θέση του για να αποκτήσει πλούτη ή αξιώματα ως το τέλος της ζωής του, που ήρθε μια ζεστή μέρα του Ιούλη του 1812.
Μετά τον θάνατό του, ο αμερικάνικος στρατός έκαψε τους περισσότερους από τους οικισμούς των Miami –καθώς και αυτόν που είχε μεγαλώσει ο ίδιος– σκοτώνοντας αδιακρίτως Ινδιάνους, ανεξάρτητα από το φύλο ή την ηλικία τους. Οι επιζώντες σύρθηκαν με την βία σε καταυλισμούς και εκπολιτίστηκαν με το ζόρι. Τον κόσμο τους κάλυψε το κονίαμα και ο χάλυβας, όχι όμως και η λήθη. Ό,τι υπήρξε δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν έγινε ποτέ. Πόσο μάλλον, όταν μια ιστορία σαν του Little Turtle και των ανθρώπων του είναι το τέλος μόνο μιας άλλου τύπου ανθρώπινης παρουσίας στη γη. Είναι η μακραίωνη και αέναη συνομιλία με τη γη και τον ουρανό, το νερό και τον αέρα που δεν μπορεί να παύσει, μόνο και μόνο επειδή μίλησε η πυρίτιδα.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
[1]Το αγγλικό του όνομα είναι ουσιαστικά μετάφραση του αυθεντικού του ονόματος από την διάλεκτο των Miami-Illinois.
[2]Οι ιστορικοί ερίζουν για την χρονολογία γέννησής του. Κάποιοι αναφέρουν το 1747 ενώ άλλοι το 1752.
[3]Ως γνωστόν, άμα τη φυσική, αλλά κυρίως πνευματική εξόντωση των ινδιάνων, η χυδαιότητα των εγκληματιών έφθασε στο σημείο να δώσει σε πόλεις και επικράτειες των Η.Π.Α είτε ονόματα ινδιάνικων φυλών είτε ονόματα αρχηγών-συμβούλων.
[4]Μια μερίδα ιστορικών ισχυρίζεται πως η θέση του αρχηγού-συμβούλου ήταν κληρονομική στη φυλή των Miami. Ωστόσο, οι ενδείξεις που συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης δεν είναι καθόλου πειστικές.
[5]Η λεγόμενη αμερικανική επανάσταση δεν ξεκίνησε από ρακένδυτους και απόκληρους, όπως επί παραδείγματι η ελλαδική. Υποκινήθηκε, οργανώθηκε και προχώρησε από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους αποίκους, σαν τον Τζωρτζ Ουάσινγκτον και τον Τόμας Τζέφερσον. Στην περίπτωση αυτή, οι ρακένδυτοι και απόκληροι έγιναν μόνον «τροφή» για τα κανόνια, εξυπηρετώντας άθελα τους τα συμφέροντα μιας ολιγάριθμης οικονομικής ελίτ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία.
[6]Ομοσπονδία ινδιάνικων φυλών στα βορειοδυτικά με κύριο μέλημα την οργάνωση της κοινής τους άμυνας∙ δεν διέθεταν, όπως οι Ιροκουά, τον πολύτιμο χρόνο ώστε να προχωρήσουν και άλλα ζητήματα πέραν της αντίστασης στην λαίλαπα του πολιτισμού.
Anarchy press gr 