«Ο όχλος διαφέρει απ’ το κοπάδι στο ότι ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του μπροστάρη»
Από τις 25 του μηνός Μαΐου ξεκίνησαν και στον ελλαδικό χώρο οι κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων». Θεωρούμε πως δεν θα πρέπει να αγνοηθεί αυτό το «φαινόμενο», επειδή κάποια χαρακτηριστικά του χρειάζεται να γίνουν περισσότερο εμφανή ως προς τα σκοπούμενα που υπάρχουν.
Μια μικρή επισήμανση, κατ’ αρχήν, ως προς τον ειρηνικό χαρακτήρα. Αυτή η «απαραβίαστη αρχή», εκτός του ότι βάζει σαφέστατα όρια και αποκλεισμούς, δείχνει και ένα σαφή μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό. Επόμενο, πάντως, είναι πως η διαφύλαξη του «ειρηνικού χαρακτήρα» δεν θα αφεθεί στην καλή θέληση αυτών που προσέρχονται στις συγκεντρώσεις, αλλά προφανώς και θα διαφυλαχτεί από τους διοργανωτές. Σαφή δείγματα λαϊκής πολιτοφυλακής έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους με την σύλληψη και την παράδοση, στα όργανα κρατικής καταστολής, αλλοδαπών, για μικροκλοπές.
Σε κάθε κινητοποίηση τέτοιου χαρακτήρα υπάρχουν, όπως προαναφέρθηκε, σκοπιμότητες από τις οποίες άλλες είναι φανερές και άλλες αφανείς.
Έτσι, δεν μπορούν να παραβλεφθούν κάποιοι σοβαροί προβληματισμοί σε ότι αφορά το γεγονός πως το σήμα, για την έναρξη των πλατειακών κινητοποιήσεων στον ελλαδικό χώρο, δόθηκε δύο μέρες πριν από τη συνάντηση των κομμάτων με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και ενώ η τρομοκράτηση του κόσμου για επικείμενα νέα μέτρα είχε κορυφωθεί.
Συνεπώς έχουμε να κάνουμε με μια όχι τυχαία κίνηση και επιλογή. Θα λέγαμε μάλιστα πως ενεργεί προς δύο κατευθύνσεις:
Η πρώτη αφορά το καλούπωμα όσων καλοπροαίρετα πιστεύουν πως θα πρέπει να υπάρχει κάποια αντίδραση απέναντι σ’ αυτά που συνεχίζουν να εφαρμόζουν οι διαχειριστές της εξουσίας.
Η δεύτερη έχει σχέση με ένα εκβιασμό προς τους διαχειριστές των εξουσιαστικών υποθέσεων να προχωρήσουν όχι όπως ψευδώς αναφέρονται στην συναίνεση (η οποία είναι εδώ και ένα χρόνο δεδομένη) αλλά στην αποδοχή του μοιράσματος των διαφόρων κομματιών της πίτας στους εντολείς τους οποίους εκπροσωπούν.
Δεν θα σταθούμε, ούτε στο εθνικοπατριωτικό περιεχόμενο και το «φυλετικό» χαρακτηριστικό του έλληνα που ξύπνησε μετά από την προτροπή των ισπανών «αγαναχτισμένων».
Να θυμίσουμε, απλά, πως όσο παλιά, αντιπαθητική και εξουσιαστική κι αν είναι, η τεχνική της; συσπείρωσης ατόμων γύρω από ένα κεντρικό ζήτημα, –που στην προκειμένη περίπτωση είναι το μνημόνιο και τα μέτρα που εφαρμόζονται με βάση αυτό– εξακολουθεί να έχει «πέραση». Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως ακόμα και οι φρούδες ελπίδες εξακολουθούν να συμπαρασύρουν σε δρόμους που κρύβουν αμέτρητες παγίδες, συνήθως κρυφές, όταν ένα μέρος του κόσμου έχει δείξει απέχθεια για τους πολιτικούς και την πολιτική.
Αλλά μήπως έχει γίνει ξεκάθαρο σε όλους τί αποσκοπείται σε σχέση με το «φλέγον ζήτημα»;
Εντάξει, να φύγουν οι «υπεύθυνοι», οι «ανίκανοι», αλλά σε ποια προοπτική θα γίνει κάτι τέτοιο; Μήπως για την αντικατάσταση των πολιτικών με κάποιους άλλους; Αυτοί φαίνεται πως είναι οι ευσεβείς πόθοι που έχουν τεθεί επί τάπητος.
Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε αυτό που επαναλαμβάνεται από την πρώτη μέρα των «αγαναχτισμένων» συγκεντρώσεων στο σύνταγμα: την ανάγκη παραγωγής πολιτικής. Που σημαίνει πως στο όνομα της απαξίωσης των πολιτικών προμοτάρεται το δεύτερο σκέλος: η πολιτική. Κάποιοι ξέρουν πολύ καλά πού πρέπει να το πάνε. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο γεγονός η διαρκής προβολή από τα κάθε είδους –ηλεκτρονικά και μη– μέσα και η διόγκωση των αριθμών των συγκεντρωμένων.
Τι σημαίνει όμως παραγωγή πολιτικής;
Σημαίνει την παροχή ισχύος σε κάποιες πολιτικές δυνάμεις που θα αναδειχθούν μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις. Κι αυτό είναι προφανές. Το στήσιμο επιτροπών, όπως πολιτικής, οικονομικών, καλλιτεχνικών, περιβάλλοντος, …ψυχραιμίας (ναι, δεν είναι αστείο!), καθώς και η προετοιμασία για την κατασκευή άλλων τόσων, κάνει προφανείς τους σχεδιασμούς. Κάποιοι μιλούν ανοιχτά για αναθεώρηση του συντάγματος. Όλα, πάντως, δείχνουν πως δεν υπάρχει προοπτική στο να καταργηθούν τα μέτρα που έχουν παρθεί και για το αν θα πεταχτεί στα σκουπίδια το «χρέος» μαζί με το μνημόνιο.
Αυτό που προωθείται είναι μια διαδικασία διαφορετικής προσέγγισης της «κρίσης» και του «χρέους», ένας επαναπροσδιορισμός χωρίς τον Παπανδρέου και το Σαμαρά.
Οι μέχρι τώρα δύο βασικά πολυάριθμες κινητοποιήσεις της 25ης και της 29ης Μαΐου δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις που καλούν τα κόμματα και τα συνδικάτα. Το αποτέλεσμα είναι και σ’ αυτή την κατάσταση ένα ωραιότατο μηδενικό σε σχέση με ό,τι θα μπορούσαν να αποκομίσουν οι άνθρωποι που κατεβαίνουν στους δρόμους.
Κι όμως. Στις κομματικές-συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις παράγονται αποτελέσματα σε ό,τι αφορά τη διατήρηση της επιρροής των κομματικών μηχανισμών στον κοινωνικό χώρο ή και την αύξηση των μελών-οπαδών, καθώς και την ανανέωση των διαύλων διαπραγμάτευσης με τους εξουσιαστές-εκμεταλλευτές.
Τα ίδια αποτελέσματα παράγονται κι εδώ. Μόνο που υποτίθεται πως η πορεία είναι από τα κάτω προς τα πάνω. Γίνονται πρώτα οι άνοστες κινητοποιήσεις για να ακολουθήσουν οι οργανωτικές δομές και να κατασκευαστούν ή να αναδειχθούν οι δίαυλοι διαπραγμάτευσης. Με την επικύρωση των λαϊκών συνελεύσεων και αμεσοδημοκρατικά.
Ε, λοιπόν, ας έχουμε κατά νου πως οι συνεχείς αποδοκιμασίες καταντούν γραφικές, όταν δεν οδηγούν σε κάποιο αποτέλεσμα που να ευνοεί τους εξουσιαζόμενους. Σ’ αυτόν τον τομέα των «γιούχα» και ζήτω» έχουν πρωτοστατήσει οι συνδικαλιστικοί και κομματικοί μηχανισμοί εδώ και δεκαετίες. Αυτές οι «αδέσμευτες» ύβρεις και μούντζες προς το κτίριο απλώς, αποτελούν εκτόνωση και δεν προοιωνίζουν κάποιο κίνδυνο για το σύστημα. Απλά, καλλιεργούνται αυταπάτες και συσπειρώνουν άπειρους και αφελείς.
Αυτό που προωθείται είναι το σύνθημα ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ. Τι θα πει όλοι στους δρόμους; Πάντα ίσχυαν και εξακολουθούν να ισχύουν οι καθοριστικές προϋποθέσεις που ο καθένας και η καθεμία θα πρέπει να ξέρουν: ΜΕ ΠΟΙΟΝ, ΤΙ, ΠΟΥ, ΠΟΤΕ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ.
Καλά κάνουν και απορρίπτουν τους πολιτικούς επειδή τους ξέρουν (άσχετα αν οι περισσότεροι τους στήριζαν μέχρι πριν από καιρό). Πως όμως είναι δυνατόν να δείχνουν εμπιστοσύνη σε κάποιους που δεν ξέρουν. Τι είδους απαλλοτρίωση βασικών χαρακτηριστικών του αγωνιζόμενου ανθρώπου είναι αυτή; Είναι ζήτημα απόγνωσης και οργής; Σίγουρα όχι. Γιατί τότε τα όρια που έχουν προδιαγραφεί θα είχαν ξεπεραστεί αυτόματα.
Εκτός των άλλων, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε πως οι συγκεντρώσεις, ακόμα και σε πολύ καθοριστικούς χώρους όπως το Σύνταγμα, στερούν τη δυναμική που έχει μια πορεία. Συνεπώς αυτή η στατικότητα έχει συγκεκριμένους σκοπούς.
Και ξέρετε κάτι ακόμη; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί στήνονται «από τα κάτω» ή επιβάλλονται «από τα πάνω», αν γίνονται με κοινοβουλευτικές μεθόδους ή με το ανάλογό τους που λέγεται άμεση δημοκρατία και λαϊκές συνελεύσεις, όπου επικρατεί ένα είδος οχλοκρατίας.
Ας σημειωθεί, μάλιστα, ότι όπως εξελίσσονται μέχρι στιγμής τα πράγματα, αυτές οι συγκεντρώσεις δεν είναι ικανές να συσπειρώσουν ένα τόσο μεγάλο αριθμό ατόμων, ώστε να χαθεί ο έλεγχος και να υπάρξουν απρόβλεπτες εξελίξεις για τους ιθύνοντες του κρατισμού.
Μπορούμε, όμως, να διαπιστώσουμε το στήσιμο και την τεχνική της αυτοοργάνωσης. Ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, που όντας συγκεντρωμένο στη βάση μιας «αγανάχτησης», σπρώχνονται να δοκιμάσουν μια άλλη γεύση της κοπαδοποίησης πάνω σε συνθήματα-βρισιές και σε πολύ περιορισμένα στοιχεία ενότητας και σύνθεσης με εξεγερτική προοπτική. Μπορεί, βέβαια, κάποιοι να ανεμίζουν τη σημαία της πλατείας Ταχρίρ στην Αίγυπτο, αλλά «ξεχνούν» σκόπιμα, ότι μπορεί να έφυγε ο μισητός Μουμπάρακ, αλλά αυτό έγινε με τη ισχυρή παρουσία των αρμάτων μάχης που ουσιαστικά κήρυξαν στρατιωτικό νόμο. Και έπεται συνέχεια…
Όλα όσα γίνονται με τους εδώ μιμητές της «αγανάχτησης» θυμίζουν τα καλέσματα, αριστερών παραφυάδων της εξουσίας, για μέτωπα ενάντια στο μνημόνιο, που θα φτάνουν και μέχρι την πατριωτική δεξιά. Μπορεί, εν προκειμένω, ο Μίκυ Θεοδωράκης να ακολουθεί τη συνταγή «Το μυστικό ενός δημαγωγού είναι να κατεβάσει τον εαυτό του στο επίπεδο της ανοησίας του όχλου, ώστε να πιστέψουν ότι είναι τόσο έξυπνοι όσο αυτός», αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν το χαλί φαίνεται ότι είναι στρωμένο για άλλους.
Είναι σύνηθες φαινόμενο τα ιντερνετικά καλέσματα να απευθύνονται στο συναισθηματισμό και σε επιφανειακά ζητήματα, χωρίς να υπάρχει εμβάθυνση και σαφής προοπτική. Απευθύνονται με τρόπο που να καλούν ανθρώπους να δράσουν και να σκεφτούν μόνο ορισμένα πράγματα. Τους κάνει να πιστεύουν πως είναι μοναδικοί και πως δεν υπήρχε τίποτε το καλό πριν από τη δική τους πράξη.
Όμως οι εχέφρονες, γνωρίζουν ότι η ιστορία των κοινωνικών αγώνων δεν αρχίζει από κάποιους «αγανακτισμένους». Υπήρχε πριν και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά απ’ αυτούς. Ούτε μπορεί να απαξιωθεί από διάφορους που προετοιμάζουν χαλίφηδες στη θέση αυτών που υπάρχουν. Επειδή η μοίρα των «μπράβων και κοντυλοφόρων καθενού μαχαραγιά» είναι δεμένη μ’ αυτόν.
Και για να μην φανούμε πως είμαστε χωρίς πρόταση θα θυμίσουμε πως δεν πρόκειται να δώσουμε προτάσεις για την επιδιόρθωση και την διατήρηση του συστήματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης.
Οι προτάσεις μας είναι άρνηση και καταστροφή του συστήματος και του κράτους μέσα και από την δημιουργική οργάνωση και πορεία των ανθρώπων.
Δημιουργική οργάνωση δεν είναι το χωνευτήρι της αυτοοργάνωσης, που έχει γίνει καραμέλα στο στόμα των διάφορων πολιτικών και πολιτικολογούντων. Δεν είναι τα ανακαινισμένα λαϊκά μέτωπα του ΚΚΕ και των λοιπών αριστερών παραφυάδων, που έχουν το όνομα λαϊκές συνελεύσεις, μαζικές δομές και αυτοοργανωμένα σχήματα και επιτροπάτα.
Δημιουργική οργάνωση είναι η ουσιαστική σύνθεση απόψεων, όπου οι άνθρωποι έχουν την θέληση και δημιουργούν τις δυνατότητες για να ξεπεράσουν τις συνθήκες του πολιτισμού, του εξανδραποδισμού μέσα από τις σχέσεις εξουσίας κι εκμετάλλευσης και της βιομηχανοποίησης, όλων αυτών που μόνο δεινά προκαλούν στον πλανήτη και σ’ ό,τι αυτός έχει γεννήσει.
Δημιουργική οργάνωση είναι το μέσο για την ολόπλευρη συμμετοχή και ανάπτυξη της γνώσης όλων όσων συμμετέχουν σ’ αυτήν χωρίς ειδικούς και ακολουθητές-ψηφοφόρους κάθε λογής.
Δημιουργική οργάνωση είναι αυτή που αποσκοπεί στην αποσύνθεση του υπάρχοντος εξουσιαζόμενου κοινωνικού ιστού και την επιστροφή στις κοινότητες.
Εμείς θεωρούμε πως όσοι ονειρεύονται ένα θαυμάσιο, δημιουργικό και ελεύθερο κόσμο μπορούν από τώρα να τον φτιάχνουν. Να αρνηθούν την πόλη-φυλακή και τα γκατζετάκια κάγκελά της.
Εμείς θεωρούμε πως αυτές οι κοινότητες πρέπει να είναι άναρχες κι όχι εξουσιαστικά δομημένες, γιατί τότε, αργά ή γρήγορα, θα επαναφέρουν τις συνθήκες σκλαβιάς που υπάρχουν τώρα.
Εμείς θέλουμε όλοι οι άνθρωποι να ανέβουν στα βάθρα της γνώσης και της πνευματικότητας προσεγγίζοντας την ουσιαστική ελευθερία και την ευημερία. Επειδή αυτά είναι που τους χρειάζονται κι όχι το να σπρώχνονται στα υπόγεια χωνευτήρια της εγκατάλειψης, της άρνησης των απελευθερωτικών οραμάτων και στην προσαρμοσμένη υποταγή.
Γιατί εκεί οδηγούν οι φρούδες ελπίδες, οι «εύκολες» λύσεις και οι αδιέξοδες κινητοποιήσεις.
Anarchy press gr 