«Ἀσύνετος ὅστις ἐν φόβῳ μεν ἀσθενής, λαβὼν δὲ μικρὸν τῆς τύχης φρονεῖ μέγα».
(Είναι άμυαλος αυτός που είναι ανήμπορος από φόβο και όταν του χαμογελάσει λίγο η τύχη, παίρνει πολύ αέρα). Ευριπίδης
«Υπάρχει κάποιος χειρότερος από το δήμιο. Είναι ο βοηθός του». Κόμης Μιραμπώ, 1749-1791, Γάλλος πολιτικός
«Σήμερα στην πατρίδα μας ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Μια μέρα ιστορική. Τα μνημόνια της λιτότητας, της ύφεσης, και της κοινωνικής ερήμωσης, επιτέλους τελείωσαν. Η χώρα μας ανακτά το δικαίωμα της, να ορίζει αυτή τις τύχες και το μέλλον της. Σαν μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς. Χωρίς άλλους εκβιασμούς. Χωρίς άλλες θυσίες του λαού μας».
Μ’ αυτά τα λόγια ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης Τσίπρας ξεκίνησε το διάγγελμά του στο νησί της Ιθάκης. Η μαριονέττα της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της ΕΚΤ του ΔΝΤ, το μεγαλύτερο δουλικό των ΗΠΑ μεταπολιτευτικά και όχι μόνο (ακόμη και η επταετής χούντα είχε αρνηθεί ορισμένες εκδουλεύσεις στους αμερικανούς φίλους…) καλοκουρδισμένη για μιαν ακόμη φορά, στάθηκε αντάξια των περιστάσεων.
Σ’ αυτές τις πρώτες πέντε αράδες δεν υπάρχει ούτε μια λέξη, που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, κυριολεκτικά ούτε μια. Η εξαχρείωση του φερέφωνου μάλιστα έχει αποκτήσει τέτοιες διαστάσεις, που με δυσκολία πλέον περιγράφεται. Αυτές οι περιπτώσεις εξουσιαστών, όπως έλεγε και ο Μπωντλαίρ καθοδηγούνται από την πεποίθηση ότι «πρέπει να εισβάλεις μέσα στη μάζα των ανθρώπων σαν μπάλα κανονιού ή να γλυστράς σαν πανούκλα. Η τιμιότητα είναι άχρηστη».
Οι κομμουνιστές σφογγοκωλάριοι είναι χρησιμότεροι στις δύσκολες στιγμές.
Και το Υποχείριο το γνωρίζει. Είναι ακόμη χρήσιμος, δεν το αγνοεί. Την ίδια στιγμή, όμως, τρέμει από πανικό. Έναν πανικό, που δεν τον κατασιγάζει η αλαζονεία, που διακατέχει τόσο τον ίδιο όσο και το συνάφι του. Και έτσι προχωρούν σφιχταγκαλιασμένοι και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό εδώ και καιρό: «Α, τι ωφελεί χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά;»
Δεν τους ωφελεί σε τίποτα. Τουναντίον. Συνέχεια
Anarchy press gr 