«Οι πολύ δύσκολες καταστάσεις φέρνουν και μεγάλες αλλαγές» (Ευριπίδης)

«Ως τότε (σ.σ. δεκαετία του ’90), όμως, η επικάλυψη και η αλλοδιείσδυση κόμματος-κράτους-κοινωνικών οργανώσεων θα γεννήσει ένα από τα πιο απεχθή χαρακτηριστικά της πασοκικής εξουσίας. Αυτό που οι εχθροί αλλά και τα στελέχη του ίδιου του Πασοκ, συμπεριλαμβανομένου του Α. Παπανδρέου, αποκάλεσαν αλαζονεία της εξουσίας. Ένα ήθος και ένα ύφος άσκησης της εξουσίας γεμάτο επιθετικότητα προς τον αντίπαλο, περιφρόνηση προς τους θεσμούς, υποκρισία των λόγων και των επιδιώξεων, αναξιοκρατικών επιλογών, μαζικού πελατειασμού, υποταγής των θεσμών και των θεσμισμένων διαδικασιών στο στεγνό κομματικό συμφέρον, και εν αρχή ή εν τέλει ευεπίφορο στην διαφθορά και στον χρηματισμό. Ο «πρασινοφρουρός, ο κομματικός που συνεχώς παρεμβαίνει στις κρατικές λειτουργίες και στους κρατικούς λειτουργούς για πελατειακούς λόγους, ο κομματικός που έχοντας την κομματική-κρατική εξουσία γίνεται διώκτης των αντιφρονούντων αποτέλεσε γέννημα εκείνης της περιόδου και εκείνου του ήθους της εξουσίας». (Γιάννης Βούλγαρης, Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης 1974-1990)

Λέγεται συχνά αν και για διαφορετικούς λόγους και από διαφορετικούς αφετηρίες ότι το κράτος έχει συνέχεια. Ως αναρχικοί θα συμφωνήσουμε κατ’ αρχήν πιστεύοντας ακράδαντα ότι οι εξουσιαστικές διαφορές και αντιθέσεις όχι μόνο δεν αναιρούν, αλλά αντίθετα εμπεδώνουν τις κοινές επιδιώξεις και στοχεύσεις, που πρώτα απ’ όλα προϋποθέτουν την επιβολή με οποιουσδήποτε όρους στον κοινωνικό χώρο που ελέγχουν μέσω των διαθέσιμων θεσμών και μηχανισμών.

Η πρόσφατη κομμουνιστική διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων είναι παραδειγματική όσον αφορά τα παραπάνω. Δυνάμωσε την εξουσία στο σύνολό της αφ’ ενός συνδεόμενη άμεσα με σημαντικά τμήματα του «παλιού και διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού» με τον πλέον λειτουργικό τρόπο, την ίδια στιγμή που τα κατήγγειλε και μάλιστα με ιδιαίτερη δήθεν σφοδρότητα.

Αφ’ ετέρου, πρόσφερε το απαραίτητο «έδαφος» στις υπόλοιπες εξουσιαστικές μερίδες να ανασυγκροτηθούν, την ίδια ώρα που μιλούσε στους «ιθαγενείς» για τις «μάταιες» προσπάθειες παλινόρθωσης τού «παλαιού καθεστώτος». Ταυτόχρονα, εξ ίσου υποδειγματικά, ακινητοποίησε τα δυναμικότερα τμήματα του κοινωνικού χώρου από οποιαδήποτε, έστω και υποτυπώδη, διεκδίκηση σε μια χρονική έκταση διόλου ασήμαντη, αφού η απομάκρυνση από τις τελευταίες σκληρές αντιμνημονιακές κοινωνικές συγκρούσεις έγινε ακόμη μεγαλύτερη.

Καταλωνία. Καμμία ψήφος δεν φέρνει αλλαγή!

Οι ταραχές μεταξύ ψηφοφόρων και δυνάμεων καταστολής, που σημειώθηκαν στην επαρχία της Καταλωνίας,  με αφορμή το δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της, είχαν ως αποτέλεσμα των τραυματισμό 800 και πάνω ατόμων εκ των οποίων ορισμένοι νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση. Το κράτος της Ισπανίας κατέβασε 10.000 άνδρες της αστυνομίας και της πολιτοφυλακής, με σκοπό να σφραγιστούν όλα τα εκλογικά κέντρα της Καταλωνίας και να αποτραπεί με κάθε μέσο το δημοψήφισμα.

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως μόνο το 42,3 (2,26 εκατομμύρια) φαίνεται ότι προσήλθαν στις κάλπες. Από αυτούς το 90% ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας ενώ 196.000 ψήφισαν όχι. Τα υπόλοιπα 3 εκατομμύρια περίπου των Καταλανών,  δεν ψήφισαν και σαφώς τάσσονται οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, κατά της ανεξαρτησίας. Τα κουκιά φαίνεται πως δεν βγαίνουν, και παρά την φαινομενική νίκη του Ναι και τα πανηγύρια, το θέμα «ανεξαρτησία» έχει πολύ δρόμο ακόμα.