Προϊόντος του χρόνου, έχει αναλυθεί μέσα από την αναρχική θεώρηση πως οι διαφορετικές εκφάνσεις της εξουσίας, ακόμα και όσες εμφανίζονται εξ ολοκλήρου ανταγωνιστικές μεταξύ τους, στην ουσία αλληλοσυμπληρώνονται και διεκπεραιώνουν τις εκάστοτε επιδιώξεις του κράτους. Έτσι, εξυπηρετούν τα μέγιστα στην περαιτέρω προώθηση και εδραίωση καταπιεστικών πολιτικών προς τους εξουσιαζόμενους. Στα πλαίσια της τέχνης της εξαπάτησης που ονομάζεται πολιτική, η δημοκρατία ανέκαθεν εμφανιζόταν ως κάτι το ανταγωνιστικό προς το φασισμό και τον εθνικισμό. Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί, όπως οι φασίστες μπορούν να χρησιμοποιήσουν δημοκρατικές μεθόδους για να μαντρώσουν οπαδούς και υποστηρικτές, έτσι και η δημοκρατία χρησιμοποιεί τους φασίστες, κάποιες φορές ως το μακρύ της χέρι, για την εμπόδιση κοινωνικών αγώνων, άλλοτε ως συνομιλητές και συναποφασιστές στα έδρανα της βουλής και άλλοτε ως χρήσιμους ηλίθιους, ως καταδικασμένους και «εχθρούς» της δημοκρατίας. Βέβαια, κάτω από όλο αυτό το θέατρο, το σκηνικό το απαρτίζουν οι ψηφοφόροι, οι οποίοι διεκδικούνται πότε από τις εκάστοτε εθνικιστικές και φασιστικές πολιτικές ομάδες και κόμματα και πότε από την δημοκρατία, στην ουσία επικυρώνοντας την εξαπάτηση εις βάρους τους.
Ένα ιστορικό παράδειγμα, το οποίο απλώς είναι μια ψηφίδα του ενιαίου μωσαϊκού της εξουσίας που αναφέρθηκε παραπάνω, είναι η διαχείριση των κρατουμένων που βρίσκονταν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης από τις συμμαχικές δυνάμεις και η συνέχιση του ναζιστικού νόμου ενάντια στην ομοφυλοφιλία στην ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας. Θα περίμενε κανείς, πως όλοι οι κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης θα είχαν απελευθερωθεί, πως ίσως τους δόθηκε και κάποιου είδους βοήθεια και πως τελικά οι διώξεις όλων θα σταματούσαν εκεί, αφού είχαν εφαρμοστεί από το ναζιστικό καθεστώς. Πολλοί, λοιπόν, χαρακτηρίστηκαν ως εγκληματίες από τους συμμάχους και συνέχισαν να βρίσκονται πίσω απ’ τα κελιά. Αυτή την φορά επί δημοκρατίας. Οι νέοι εξουσιαστές- «απελευθερωτές» δεν σκέφτηκαν ότι οι λεγόμενοι ποινικοί είχαν συλληφθεί από τους Ναζί προσπαθώντας να επιβιώσουν μέσα στις συνθήκες που δημιούργησε το καθεστώς του Τρίτου Ράιχ. Ως ποινικοί χαρακτηρίστηκαν και οι κρατούμενοι με το ροζ τρίγωνο. Οι κρατούμενοι, λοιπόν, που στο πέτο τους είχαν ροζ τρίγωνο είχαν χαρακτηριστεί ως ομοφυλόφιλοι από τους Ναζί και ανακρίθηκαν στη συνέχεια από τις συμμαχικές δυνάμεις. Κάποιοι συνέχισαν την ποινή τους σε δημοκρατικές φυλακές και κάποιοι άλλοι, λίγο καιρό μετά, οδηγήθηκαν εκ νέου στις φυλακές για αδικήματα που σχετίζονται με την ομοφυλοφιλία. Εξαιτίας του γεγονότος ότι πολλοί αστυνομικοί και δικαστικοί αξιωματούχοι της ναζιστικής περιόδου διατήρησαν τις θέσεις τους και μετά το 1945, υπήρχε το φαινόμενο οι δικαστές που δίκαζαν επί ναζιστικού καθεστώτος και έστελναν ανθρώπους σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης να συνεχίζουν να δικάζουν ανθρώπους που τους είχαν ξαναδικάσει στο ναζιστικό παρελθόν τους.
Η Παράγραφος 175
Η νομική βάση για τις συνεχιζόμενες διώξεις ήταν η Παράγραφος 175 του νόμου για την ομοφυλοφιλία, που ίσχυε από την ίδρυση του γερμανικού κράτους το 1871, τροποποιήθηκε από τους Ναζί τον Ιούνιο του 1935 και παρέμεινε ως έχει μέχρι και το 1969 στην δυτική Γερμανία, ενώ η ανατολική Γερμανία διατήρησε την προναζιστική εκδοχή της παραγράφου μέχρι και το 1968.
Αρχικά η Παράγραφος 175 του 1871 αφορούσε την «αφύσικη απρέπεια ή την «αφύσικη πορνεία» μεταξύ ανδρών ή μεταξύ ανθρώπων και ζώων και τιμωρούνταν με φυλάκιση και απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων. Ο νόμος ίσχυε μόνο για τους άνδρες. Ουσιαστικά ο νόμος ποτέ δεν απαγόρευσε ρητά την ομοφυλοφιλία αλλά την σεξουαλική της πράξη, αλλά, πως γίνεται να ξεχωριστεί το ένα που είναι έκφραση του άλλου; Τα δικαστήρια εξέδιδαν καταδικαστικές αποφάσεις μόνο εάν μπορούσε να αποδειχθεί πως υπήρχε πρωκτικό σεξ, πράγμα που συχνά σήμαινε ότι η αστυνομία έπρεπε να πιάσει τους άνδρες επ’ αυτοφώρω. Παρ’ όλα αυτά, τα γερμανικά δικαστήρια είχαν εκδώσει σχεδόν δέκα χιλιάδες καταδίκες, με βάση την Παράγραφο 175, μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα της γερμανικής αυτοκρατορίας.
Την γερμανική αυτοκρατορία την διαδέχθηκε το 1918 η «δημοκρατία της Βαϊμάρης», η οποία, παρά την «προοδευτικότητά» της σε διάφορους τομείς, ακόμα και στο σεξ, δεν άλλαξε ούτε κατάργησε την Παράγραφο 175. Έτσι, ενώ το Βερολίνο εκείνη την εποχή θεωρούταν ας πούμε η «Μέκκα» των ομοφυλόφιλων, με πολλά μπαρ, καφετέριες, πολιτιστικά κέντρα και εκδόσεις να έχουν αυτό τον σεξουαλικό προσανατολισμό και με πολλούς ομοφυλόφιλους να αναζητούν «καταφύγιο» στο Βερολίνο, η περιφέρεια δεν φαίνεται να ενστερνίστηκε αυτό τον προσανατολισμό και συνέχισε τις διώξεις. Έτσι, ο μέσος αριθμός ετήσιων καταδικαστικών αποφάσεων της Παραγράφου 175, σε εθνικό επίπεδο, διπλασιάστηκε από την προηγούμενη περίοδο της γερμανικής αυτοκρατορίας σε σχέση με την εποχή της Βαϊμάρης. Συνολικά, 7.957 άνδρες καταδικάστηκαν για «αφύσικη απρέπεια» μεταξύ 1918 και 1933.[1]
Η ναζιστική εκδοχή της Παραγράφου 175 δημοσιεύτηκε στις 28 Ιουνίου 1935 και προέβλεπε την καταδίκη αντρών που έκαναν σεξ με άλλους άντρες, ακόμα και με απλή καταγγελία. Ο συγκεκριμένος νόμος δεν ήταν μια έκφραση «θεσμικής ομοφοβίας» αλλά εντασσόταν στην προσπάθεια του ναζιστικού κόμματος να νομιμοποιήσει και να κωδικοποιήσει την ιδεολογία του στο γερμανικό δίκαιο. Είναι ενδεικτικό, ότι οι νομοθέτες στο Τρίτο Ράιχ έγραψαν ταυτόχρονα νέους νόμους και τροποποίησαν τους παλαιότερους, ώστε να νομοθετηθούν τα όρια της ιθαγένειας, καθώς και της φυλετικότητας και της σεξουαλικότητας. Πλέον, η ιθαγένεια, η φυλή και το σεξ συνδέθηκαν μεταξύ τους. Έτσι, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1935, μαζί με την τροποποίηση του νόμου για τους ομοφυλόφιλους, νομιμοποιήθηκε επίσης η αναγκαστική στείρωση σε άτομα με ασθένειες που είχαν θεωρηθεί κληρονομικές και περάστηκαν οι νόμοι περί φυλών της Νυρεμβέργης (της γερμανικής υπηκοότητας και ο νόμος για την προστασία του γερμανικού αίματος και της τιμής)[2]. Η τροποποίηση, λοιπόν, της Παραγράφου 175 ήταν αναπόσπαστο μέρος των συνολικών προσπαθειών των εθνικοσοσιαλιστών να ορίσουν νομικά το φυλετικό τους Volksgemeinschaft[3].
Το 1936, ο Χίμλερ, δημιουργεί γραφείο επιφορτισμένο με την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας. Δημιουργήθηκε ένα δίκτυο από καταδότες και λίστες με ομοφυλόφιλους η οποίοι και συλλαμβάνονταν. Ένα μνημόνιο του Χίμλερ, στις 20 Μαΐου 1939, προς τους διοικητές των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ανέφερε την οδηγία της απειλής των ομοφυλόφιλων με ευνουχισμό, με αποτέλεσμα η απειλή αυτή να φτάσει να γίνει πράξη και κάποιοι κρατούμενοι να ευνουχιστούν. Αλλά και αυτό για την ναζιστική ιδεολογία και τον Χίμλερ δεν ήταν αρκετό. Σκοπός ήταν να εξαλειφθούν οι ομοφυλόφιλοι από την γερμανική κοινωνία. Στο σημείο αυτό διαφώνησε ένα μεγάλο κομμάτι από το εσωτερικό του ναζιστικού κόμματος, το οποίο ήταν αντίθετο με την εξόντωση ανδρών της ανώτερης φυλής, ακόμα και αν ήταν ομοφυλόφιλοι. Το συγκεκριμένο κομμάτι υποστήριζε τη λύση της «θεραπείας». Έτσι, η κεντρική διοίκηση και η Γκεστάπο, λαμβάνοντας υπ’ όψη τις παραπάνω αντιδράσεις, άρχισε να ερευνά και εναλλακτικές λύσεις. Μια από αυτές ήταν και η πρόταση ενός ταγματάρχη των SS, του ερευνητή ιατρού Carl Værnet, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε δημιουργήσει ορμονικό εμφύτευμα, το οποίο «θεράπευε» την ομοφυλοφιλία. Τα πειράματα διεξήχθησαν από το καλοκαίρι του 1944 ως τον Φεβρουάριο του 1945. Ο γιατρός εφάρμοζε τα πειράματα του σε ομοφυλόφιλους κρατούμενους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ. Έτσι, αρκετοί κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε εγχειρίσεις για την τοποθέτηση εμφυτευμάτων τεστοστερόνης και, μολονότι κανείς δεν πέθανε από τα ίδια τα εμφυτεύματα, σε τουλάχιστον δύο άτομα εμφανίσθηκαν μετεγχειρητικές επιπλοκές, οι οποίες οδήγησαν στον θάνατό τους. Το πείραμα απέτυχε, αλλά οι «ασθενείς» συνέχισαν να είναι κρατούμενοι. Τα παραπάνω έγιναν γνωστά κατά την διάρκεια της δίκης της Νυρεμβέργης.
Το Μουσείο του Ολοκαυτώματος της Ουάσιγκτον των ΗΠΑ, υπολογίζει ότι περίπου 100.000 ομοφυλόφιλοι άνδρες συνελήφθησαν και ανακρίθηκαν στην Γερμανία, εκ των οποίων περίπου 10.000 εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· υπολογίζεται ότι το 60% πέθανε εκεί.
Οι σύμμαχοι ως συνεχιστές των ναζιστικών διώξεων προς τους ομοφυλόφιλους
Μετά την νίκη των συμμάχων, το εγχειρίδιο του αμερικανικού στρατού, το οποίο καθόριζε ορισμένα ζητήματα αναφορικά με την κατοχή του γερμανικού χώρου, ανέφερε πως οι περισσότεροι επιζώντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης θα έπρεπε να απελευθερωθούν, εκτός από τους «εγκληματίες» που θα έπρεπε να εκτίσουν την υπολειπόμενη ποινή φυλάκισης τους σε πολιτικές φυλακές. Ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι άνδρες και τρανς που είχαν καταδικαστεί σύμφωνα με τον γερμανικό ποινικό κώδικα, θεωρούνταν κοινοί εγκληματίες. Η ομοφυλοφιλία ήταν, επίσης, αντίθετη στο νόμο εκείνη την εποχή στις συμμαχικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΣΣΔ.
Αφού οι αμερικανικές δυνάμεις απελευθέρωσαν το Νταχάου στις 29 Απριλίου 1945, υπήρξαν εορτασμοί σε όλα τα στρατόπεδα και τα υποστρατόπεδα εκείνη τη νύχτα. Ο Χέρμαν Π., ένας κρατούμενος στο υποστρατόπεδο Λάντσμπεργκ, νοτιοδυτικά του Νταχάου, έμαθε από τον αρμόδιο Αμερικανό αξιωματούχο μετά από δύο βδομάδες από την «απελευθέρωση» του Νταχάου και των υποστρατοπέδων του, πως έπρεπε να εξακολουθήσει να μείνει κρατούμενος, διότι θεωρούταν εγκληματίας. Παρέμεινε κρατούμενος στο Λάντσμπεργκ για έναν ολόκληρο χρόνο, προτού η αμερικανική στρατιωτική επιτροπή εγκρίνει την απελευθέρωσή του. Το 1944, ο Χέρμαν είχε καταδικαστεί σε τρία χρόνια σκληρής εργασίας σε σωφρονιστικό ίδρυμα για «απόπειρα άσεμνης συμπεριφοράς» με ένα μέλος της χιτλερικής νεολαίας. Έτσι, τη στιγμή της απελευθέρωσης, είχε ακόμη δύο χρόνια στην ποινή του.[4]
Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, οι νικητές ξεκίνησαν μια διαδικασία αποναζιστοποίησης, από την οποία έμειναν έξω πολλοί αστυνομικοί και δικαστές, καθώς και η Παράγραφος 175 που δεν συμπεριλήφθηκε στους νόμους που διαλαλούσαν οι σύμμαχοι πως έπρεπε να αφαιρεθούν ως ναζιστικοί. Έτσι, οι συμμαχικές κατοχικές δυνάμεις την περίοδο 1945-1949 έκδωσαν περίπου 6.950 καταδικαστικές αποφάσεις της Παραγράφου 175.[5]
Ο Karl Gorath, ο οποίος πέρασε έξι χρόνια σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης για φερόμενη σεξουαλική επαφή με άλλον άνδρα, ήταν μεταξύ εκείνων των τυχερών που ελευθερώθηκαν κατά την απελευθέρωση του Άουσβιτς στις 27 Ιανουαρίου 1945 και αυτό, μάλλον, γιατί στο πέτο του δεν είχε το ροζ τρίγωνο αλλά το κόκκινο τρίγωνο (πολιτικοί κρατούμενοι), αφού είχε καταφέρει να το ανταλλάξει. Δύο χρόνια αργότερα, ο Gorath συνελήφθη σύμφωνα με την Παράγραφο 175. Όταν έφτασε στην αίθουσα του δικαστηρίου για την υπόθεσή του, συνειδητοποίησε με έκπληξη ότι ο δικαστής πίσω από το εδώλιο ήταν ο ίδιος που τον είχε καταδικάσει το 1939. Ο δικαστής τον αναγνώρισε λέγοντας του: «Είσαι πάλι εδώ;» Ο δικηγόρος υπεράσπισης του Gorath ζήτησε συγχώνευση της καταδίκης του με τον χρόνο που είχε περάσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο δικαστής απέρριψε την πρόταση και αντ’ αυτού εξέδωσε τη μέγιστη ποινή. Ο Gorath πέρασε τα επόμενα πέντε χρόνια στη φυλακή,[6] μέχρι την δεκαετία του ’60 δυσκολευόταν να βρει δουλειά εξαιτίας των καταδίκων του. Αργότερα, αφαιρέθηκε από την σύνταξή του ο χρόνος που βρισκόταν στη φυλακή και ο χρόνος που ήταν άνεργος, με αποτέλεσμα η σύνταξή του να ήταν κάτω από το χαμηλότερο επίπεδο κοινωνικών παροχών. Όλες οι αιτήσεις που είχε κάνει στο γερμανικό κράτος για αποζημίωση, εξαιτίας του εγκλεισμού του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, απορρίφθηκαν.
Δεν είναι ξεκάθαρος ο αριθμός των ομοφυλοφίλων που συνέχισαν την ποινή τους, μετά την νίκη των συμμάχων, απευθείας σε δημοκρατικές φυλακές. Λόγω του μικρού αριθμού τους σε σχέση με άλλους κρατουμένους και επιπλέον λόγω του ότι δεν φορούσαν όλοι οι ομοφυλόφιλοι ροζ τρίγωνο, αλλά θα μπορούσαν να είχαν κατηγοριοποιηθεί αλλιώς, ο αριθμός τους θα ήταν μικρός.
Η δημοκρατία για χρόνια απέκρυπτε τα ναζιστικά εγκλήματα στους ομοφυλόφιλους γιατί θα έδειχνε τις ομοιότητές της
Ο αποκλεισμός των ομοφυλόφιλων ανδρών από τον ορισμό του ναζιστικού θύματος κράτησε για πολλές δεκαετίες μετά την νίκη των συμμαχικών δυνάμεων. Μόλις το 2002 και αφού η συντριπτική πλειονότητα των διωκόμενων ομοφυλόφιλων είχαν πεθάνει, η τότε γερμανική κυβέρνηση «απολογήθηκε» δημόσια και αναγνώρισε αποζημιώσεις για όσους ζούσαν ακόμα, ενώ η ευρωπαϊκή ένωση στις 27 Ιανουαρίου του 2005, στην επέτειο των 60 χρόνων από την απελευθέρωση του Άουσβιτς, αναγνώρισε επίσημα το γεγονός, πως και οι ομοφυλόφιλοι υπήρξαν θύματα των ναζί. Ο αποκλεισμός αυτός είχε αρχίσει να χτίζεται μεθοδικά από τις πρώτες μέρες της νίκης των συμμάχων. Όταν ο γερουσιαστής Kenneth Wherry επισκέφτηκε το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, ανέφερε στις ΗΠΑ τέσσερις τύπους κρατουμένων: αυτούς με τα κόκκινα τρίγωνα ως πολιτικούς κρατούμενους· αυτούς με τα πράσινα τρίγωνα ως κοινούς εγκληματίες· αυτούς με τα μαύρα τρίγωνα ως άτομα που δεν ήθελαν να δουλέψουν (Arbeitsscheuer)· τέλος, αυτούς που φορούσαν ροζ τρίγωνα ως αντιρρησίες συνείδησης. Ακόμα δεν έχει αποσαφηνιστεί αν ο ίδιος ο απεσταλμένος γερουσιαστής παρανόησε την αληθινή έννοια των ροζ τριγώνων ή αν εσκεμμένα παραπληροφορήθηκε από τους γερμανούς οδηγούς του. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο και ίσως εκείνη να είναι η στιγμή που αντιπροσωπεύει μια από τις πρώτες διαγραφές των ομοφυλόφιλων κρατουμένων από την επίσημη τεκμηρίωση ως θυμάτων των Ναζί.
Οι χιλιάδες καταδίκες της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γερμανίας ήταν πολιτική απόφαση που την ενστερνίζονταν και την εφάρμοζαν (το κάθε κράτος με το δικό του νομικό πλαίσιο) όχι μόνο η δυτική Γερμανία αλλά και άλλα κράτη. Ήταν μια απόφαση που άπαξ και η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας πήρε την σκυτάλη από τους ναζί τότε δεν μπορούσε εύκολα να την αφήσει. Και αυτό γιατί αμέσως θα σήμαινε ότι η ομοσπονδιακή δημοκρατία θα παραδεχόταν πως συνεχίζει τις διώξεις των ναζί. Αν, λοιπόν, οι ομοφυλόφιλοι άνδρες, κατά την διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, υπήρξαν θύματα, έτσι οι χιλιάδες άνδρες που καταδικάστηκαν με την ίδια εκδοχή της Παραγράφου 175, μετά το 1945, ήταν εξίσου θύματα της δημοκρατίας. Αυτό θα έδειχνε την αλήθεια, πως η ομοσπονδιακή δημοκρατία όχι μόνο θα ήταν δράστης της αδικίας, αλλά και την ομοιότητα της με το ναζιστικό καθεστώς. Έτσι, οι ομοφυλόφιλοι άντρες που καταδικάστηκαν βάσει του νόμου, κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, απλά δεν μπορούσαν να μνημονεύονται στα μεταπολεμικά χρόνια ως θύματα της ναζιστικής αδικίας, γιατί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε φοβερές συνδέσεις μεταξύ της εποχής του Χίτλερ και της δημοκρατίας του Αντενάουερ.
Η ανατολική Γερμανία, από την άλλη, για ένα χρόνο από την ίδρυσή της, το 1949, κράτησε αυτούσια την ναζιστική εκδοχή της Παραγράφου 175 και επανήλθε στην προναζιστική εκδοχή το 1950. Στην ζώνη κατοχής από τους σοβιετικούς (που αργότερα έγινε «ανατολική Γερμανία») δεν έγινε ποτέ δεκτό το αίτημα πολλών ομοφυλόφιλων να συμπεριληφθούν στα θύματα των ναζιστών και να έχουν μια αποζημίωση από την ανατολική Γερμανία[7]. Μέχρι και το 1968, όπου η Παράγραφος 175 ανακλήθηκε, στην ανατολική Γερμανία διώχθηκαν αρκετοί ομοφυλόφιλοι, αλλά ο ακριβής αριθμός είναι δύσκολο να υπολογιστεί, καθώς το καθεστώς φρόντισε να αποκρύψει στοιχεία. Τα μόνα χρόνια, για τα οποία υπάρχουν πλήρη στατιστικά στοιχεία, είναι μεταξύ 1957 και 1959, όπου ο αριθμός από τις καταδίκες ήταν λίγο πάνω από εκατό ετησίως. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός, ότι εκείνη την εποχή (1957) το καθεστώς είχε ήδη προβεί σε υποβάθμιση επιβολής της Παραγράφου, καθώς θεωρούσε πως «μια πράξη δεν δικαιολογούσε ποινική τιμωρία εάν δεν είχε επιβλαβείς συνέπειες για τα άτομα, την κοινωνία ή το έργο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού»[8]. Για τις διώξεις στην ΕΣΣΔ αξίζει να αναφερθούμε σε ξεχωριστό άρθρο.
Έχει, επίσης, ενδιαφέρον η αντιμετώπιση των λεσβιών από τους Ναζί και από την μετέπειτα ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας. Οι απόψεις και των δυο καθεστώτων ήταν πανομοιότυπες, δηλαδή θεωρούσαν ότι οι γυναίκες δεν εξαρτώνται τόσο από το σεξ όσο οι άντρες, λόγω πιο χαμηλής λίμπιντο. Επιπλέον, πίστευαν πως οι ομοφυλόφιλες γυναίκες έχουν την τάση να παραμένουν μονογαμικές και έτσι προκαλούν λιγότερη διαταραχή στη δημόσια τάξη. Αυτές τις απόψεις υποστήριζαν και οι δικαστές της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γερμανίας, στις περιπτώσεις που κάποιοι ομοφυλόφιλοι άντρες προσέφευγαν στην κρατική δικαιοσύνη για να αθωωθούν, θεωρώντας τον νόμο σεξιστικό.[9] Να σημειωθεί, ότι όσες ομοφυλόφιλες γυναίκες, κατά την διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, στέλνονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χαρακτηρίζονταν από το καθεστώς ως «αντικοινωνικές» και αναγκάζονταν να φορέσουν μαύρα τρίγωνα, πολλές δε, από αυτές, να δουλεύουν στους οίκους ανοχής των στρατοπέδων. Για τις διώξεις των λεσβιών από το Τρίτο Ράιχ δεν υπάρχουν ικανοποιητικά στοιχεία, μόνο αποσπασματικά, μέσω δημοσιευμένων βιογραφιών. Ο αποκλεισμός των γυναικών από θέσεις εξουσίας φαίνεται πως έπαιξε ρόλο στην ένταση των διώξεων από τους Ναζί, καθώς έτσι δεν θεωρούνταν μεγάλη απειλή για το καθεστώς.
Η ιστορία, λοιπόν, μας δείχνει πως η εξουσία μπορεί άνετα να αφομοιώσει αλλά και να αποβάλει ως μίασμα όποια κοινωνική ομάδα δεν συμβαδίζει με τις επιδιώξεις της. Στο σήμερα, η εξουσία φαίνεται να έχει την τάση να «αγκαλιάζει» τις διεκδικήσεις όλων αυτών που κάποτε δίωκε και δυστυχώς, για ένα μεγάλο κομμάτι τους, όλα τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα. «Η αφομοίωση των αγώνων ενάντια στις διακρίσεις και υπέρ του σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού από το κράτος, είναι βήμα εξέλιξης για το ίδιο το κράτος και όχι των ανθρώπων που για αιώνες βίωναν και βιώνουν την καταστολή και τον παραγκωνισμό τους ως ‘‘λάθος της φύσης’’. Καμία νομική κατοχύρωση και κανένας δικαιωματισμός δεν γίνεται να σβήσει την εχθρική αντιμετώπιση που δέχτηκαν οι ομόφυλοι από τα κράτη και ιστορικά από κάθε λογής πολιτικές εξουσίες»[10]. Ο κάθε διαχειριστής του κράτους είναι κομμάτι από το σύνολο της εξουσίας, η οποία εξελίσσεται πάντα εις βάρος των καταπιεσμένων.
Ελευθερόκοκκος
Βιβλιογραφία:
– W. Jake Newsome, Pink Triangle Legacies, Coming Out in the Shadow of the Holocaust
– Heinz Heger, The Men With the Pink Triangle
[1] Pink Triangle Legacies, Coming Out in the Shadow of the Holocaust, σελ. 25, όπου αναφέρεται σε Hoffschildt, «140.000 Verurteilungen nach ‘§175,’» 148–49.
[2] Ο νόμος της γερμανικής υπηκοότητας όριζε τον πολίτη ως το άτομο που είναι «γερμανικού ή συγγενικού αίματος» και ο νόμος της προστασίας του αίματος και της τιμής αφορούσε την φυλετική μίξη ή την «φυλετική μόλυνση» («Rassenschande») και απαγόρευε τις επιγαμίες και σεξουαλικές σχέσεις ατόμων που σύμφωνα με τους ναζί ήταν φυλετικά διαφορετικά (Εβραίων, Τσιγγάνων κ.λπ.).
[3] Κατά την ναζιστική ιδεολογία ο όρος Volksgemeinschaft σήμαινε πως η κοινωνία η οποία θα απαρτιζόταν μόνο από ανθρώπους με Άριο αίμα, θα συνέχιζε να οργανώνεται με βάση την οικονομική δυνατότητα και το ταλέντο του καθενός, αλλά δεν θα υπήρχε κοινωνικός ανταγωνισμός, επειδή η κοινή εθνική συνείδηση θα ενέπνεε τα διάφορα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα να ζήσουν μαζί σε αρμονία υπό την σκέπη του έθνους και να εργαστούν γι’ αυτό. Η ναζιστική θεωρία χώριζε όλους τους Γερμανούς σε δύο κατηγορίες: τους Volksgenossen («Εθνικούς Συντρόφους») που ανήκαν στο Volksgemeinschaft και τους Gemeinschaftsfremde («Αλλοδαποί της Κοινότητας») που δεν ανήκαν στο Volksgemeinschaft.
[4] Pink Triangle Legacies, Coming Out in the Shadow of the Holocaust, σελ. 59, όπου αναφέρεται στο Hans-Georg Stόmke and Rudi Finkler, Rosa Winkel, Rosa Listen: Homosexuelle und «Gesundes Volksempfinden» von Auschwitz bis heute (Hamburg:Rowohlt, 1981), σελ. 329.
[5]Ό.π που αναφέρεται στο Rainer Hoffschildt, «140.000 Verurteilungen nach ‘§175,’» Invertito 4 (2002): 148–9.
[6] http://www.joerg-hutter.de/karl_b_.htm#The
[7] Heinz Heger,The Men With the Pink Triangle
[8] Pink Triangle Legacies, Coming Out in the Shadow of the Holocaust, σελ. 68
[9] Συχνά ως μάρτυρες σ’ αυτά τα δικαστήρια ήταν επιστήμονες που εξηγούσαν τα… ανεξήγητα. Για παράδειγμα, σ’ ένα δικαστήριο οι δικαστές βασίστηκαν στην μαρτυρία του κοινωνιολόγου Helmut Schelsky, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι οι ισχυρότερες σεξουαλικές ορμές των ομοφυλόφιλων ανδρών τούς καθιστούσαν μεγαλύτερο κίνδυνο για την κοινωνία της Δυτικής Γερμανίας από τις λεσβίες. Επίσης, ως μάρτυρες υπήρχαν και σημαίνοντα άτομα, επιστήμονες που, όμως, στο παρελθόν ήταν γραμμένα στο ναζιστικό κόμμα, όπως ο γιατρός και σεξολόγος Hans Giese, ο οποίος είχε ενταχθεί στο Ναζιστικό Κόμμα τον Ιανουάριο του 1942, αλλά θεωρείται ο σεξολόγος με την μεγαλύτερη επιρροή στην δημοκρατία του Αντενάουερ.
Αφού ο νόμος για τους ομοφυλόφιλους μεταφέρθηκε απαράλαχτος από τους ναζί στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ήταν λογικό ως μάρτυρες να ήταν και επιστήμονες που ήταν ναζί ή κάποτε υποστήριζαν τους ναζί και υποστήριζαν την ναζιστική θεωρία περί φύλου, ακόμα και αν οι ίδιοι ήταν ομοφυλόφιλοι (όπως ο Giese).
[10] Γάμος και τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών. Καμία κρατική θεσμοθέτηση δεν έχει απελευθερωτικά χαρακτηριστικά, ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.246, Μάρτιος 2024
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.249, Ιούνιος 2024
Anarchy press gr 