ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ: Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΠΕΛΑΥΝΕΙ…

«Οι ειρηνιστές και οικουμενιστές ή «ευρωπαϊστές» έχουν τον δικό τους τρόπο για να παρακάμπτουν τις οδυνηρές πραγματικότητες. Φαντάζονται ότι είναι πιο ρεαλιστές, αφού ξεπέρασαν τους «εθνικούς αταβισμούς» και συμπορεύονται με τη νέα παγκόσμια κατάσταση, όπου τάχα το εμπόριο και ο διάλογος θα αντικαταστήσουν τον πόλεμο. Οι θέσεις, όμως, αυτές διόλου δεν είναι ρεαλιστικότερες από τις πομφόλυγες του εθνικισμού, συνιστούν απλώς την αντίστροφη ιδεολογία, και μάλιστα μιαν ιδεολογία διόλου πρωτότυπη, αφού δεν περιέχει παρά κοινοτοπίες του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού διατυπωμένες πριν από 300 χρόνια και διαψευσμένες επανειλημμένα έκτοτε. Όντας ιδεολογία, εκπληρώνουν και τις ψυχολογικές λειτουργίες της ιδεολογίας, δηλαδή επιτρέπουν σε «προοδευτικούς» διανοούμενους ελαφρών βαρών και σε αστείους δημοσιογραφίσκους να αναβαθμίζουν το μικρό τους εγώ εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι υψηλών ιδεωδών· συνάμα υποθάλπουν σε μικρομεσαίους πολιτικούς την ανακουφιστική ψευδαίσθηση ότι μπορούν να συρρικνώσουν την πολιτική σε διαχείριση και διάλογο, αποτινάζοντας από τους ισχνούς ώμους τους το βάρος έσχατων ιστορικών ευθυνών». (Π. Κονδύλης)

Η αρχική σημασία της λέξης «πατρίδα» σε αρκετές γλώσσες (Heimat, Homeland, Patrie, Patria), αφορούσε αποκλειστικά την αρχική καταγωγή. Η αναφορά στην «πατρίδα», έκφραζε μια θεμελιώδη ανθρώπινη προτίμηση για το οικείο, μια βαθύτερη πίστη στην πατρική γη, στους ισχυρούς δεσμούς μ’ αυτή και σ’ όσα δημιουργήθηκαν σε συνθήκες ελευθερίας από μια φυλή, ένα γένος ή μια κοινότητα ανθρώπων. Ο βίαιος ξεριζωμός, επειδή ακριβώς έτεινε στην καταστροφή της συλλογικής μνήμης, της δημιουργικής παράδοσης σ’ όλες της εκφράσεις, θεωρούνταν –και δικαίως– ότι έτεινε στην καταστροφή των ισχυρών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων, που διαβίωναν από κοινού σ’ έναν τόπο.

Εύκολα, λοιπόν, μπορούμε να καταλάβουμε την διαφορά που έφερε η επέκταση της σημασίας της «πατρίδας» από τον πατρογονικό τόπο καταγωγής, σε ένα ευρύτερο τμήμα της περιοχής, ή ακόμα σε μια ολόκληρη χώρα, όπου το «έθνος» θεωρείται ότι ασκεί κυριαρχία ή επιδιώκει να ασκήσει κυριαρχία.

Το «Αντιρατσιστικό» Νομοσχέδιο και Υμείς οι Σιωπηλοί Αποδέκτες Του

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, στην ουσία το νομοσχέδιο για την φίμωση της γνώμης, ετοιμάζεται να ψηφισθεί!. Η διαδικασία ξεκίνησε πριν από ένα και πλέον χρόνο από το κόμμα του Κουβέλη. Τότε, είχε δημοσιευθεί στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 128, Ιούνιος 2013, το ακόλουθο κείμενο, το οποίο και αναδημοσιεύουμε.

Το μνημονιακό μόρφωμα της «υπεύθυνης» αριστεράς έχει βαλθεί να καταθέσει ένα νέο νομοσχέδιο, χαρακτηρίζοντάς το ως «αντιρατσιστικό». Βέβαια, οι αντιπαραθέσεις δεν λείπουν στους κόλπους του. Η κατάσταση, πάντως, δείχνει πως το κόμμα του Κουβέλη, μετά από επιταγή των ευρωπαίων πατρώνων του, προωθεί μετά μανίας αυτό το νομοσχέδιο στην αιτιολογική έκθεση του οποίου αναφέρεται ότι σκοπός του είναι η «αποτελεσματικότερη καταπολέμηση των εκδηλώσεων ρατσισμού και της ξενοφοβίας, καθώς και των εγκλημάτων που τελούνται με τέτοια κίνητρα».