«Διαπιστώνουμε, όμως, μια σημαντική βαθιά τάση: όλο και περισσότεροι μισθωτοί παίρνουν αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά παραβιάζοντας τις συνιστώμενες δόσεις, ορισμένοι μάλιστα χρησιμοποιώντας αμφεταμίνες. Εγώ αυτό το αποκαλώ «ντοπάρισμα σε καθημερινή βάση»: σαν τους αθλητές, οι μισθωτοί αυτοί παίρνουν αυτά τα προϊόντα για να παραμείνουν στον ανταγωνισμό. […] Έχουμε επίσης μια υποχρέωση για ευτυχία, με μια παράλληλη σύγχυση ανάμεσα στην ευτυχία και στα μέσα που οδηγούν σε αυτή, γεγονός το οποίο εξηγεί (sic!!!) σε έναν βαθμό την καταναλωτική μανία της εποχής μας».
Michel Hautefeuille, Ψυχίατρος με ειδίκευση στις εξαρτήσεις
Και ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» είναι και πάλι εδώ.
«Νέοι» πολιτισμοί και «νέα» ήθη, «νέες» γενιές και «νέοι» κώδικες επικοινωνίας, τεχνολογικές επαναστάσεις «δίχως τέλος», «νέες» ταχύτητες και ιλιγγιώδεις προσμονές «ευτυχίας», υποχρέωση στην «διασκέδαση» του «ανεβάσματος», αλλά και στην «ενδεδειγμένη» διαχείριση της πτώσης. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ένας «θαυμαστός καινούργιος κόσμος», που δεν σταματάει να δείχνει τα δόντια του, να κατασκευάζει «καινούργιες» ιδέες ντοπαρίσματος, «καινούργια» σκευάσματα εξάρτησης και νάρκωσης, να προσκαλεί καινούργιους «κάτοικους» στις αποικίες της εξημέρωσης, της «συναισθηματικής αδράνειας», να κλείνει «πόρτες» και «παράθυρα» διαφυγής, και να περιμένει τα αποτελέσματα…
Αλλά προσοχή… Κατά τους ειδικούς το πρόβλημα είναι στις «συνιστώμενες δόσεις».
Το παλιό καλό παραμύθι. Και όποιος αντέξει στην «παραμύθα». Των «ελεύθερων» επιλογών, των αφόρητων μπουρδολογιών των προοδευτικών προστατών του δικαιώματος στην χρήση και στην κατάχρηση… Λες και αυτό διακυβεύεται. Λες και αυτή ήταν η αιτία του μεγάλου εξολοθρεμού έστω και μια στιγμή στο παρελθόν.
«Συνιστώμενες δόσεις», λοιπόν, και για να μην μειώνεται η παραγωγικότητα. Ανθρώπων «καθημερινών», προγραμματισμένων φαρμακολογικά, υποχρεωμένων σε «υψηλές επιδόσεις» είτε για να εξασφαλιστούν, έστω υπό συνεχή αναίρεση, κάποιες δυνατότητες επιβίωσης, είτε μια αύξηση του μισθού «αναγκαία» για να καλυφθούν νέες απαιτήσεις, είτε για να παραμείνουν αξιόμαχοι στα πλαίσια μιας αδυσώπητης κρεατομηχανής κάθε ανταγωνισμού.
Βιταμινούχα κοκτέιλ για το ξεκίνημα μιας ακόμη σκληρής ημέρας, ποικίλα διεγερτικά διαρκείας για την συνέχεια, και «κάτι» για το βράδυ πριν τον ύπνο… Και οι «ειδικοί» θα σπεύσουν να αποφανθούν: «Μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζουμε από την καταχρηστική κατανάλωση των ηρεμιστικών φαρμάκων, που πωλούνται νόμιμα, παρά των λεγόμενων νέων ναρκωτικών». Από την κατανάλωση στον ανταγωνισμό, και από τον ανταγωνισμό στην κατανάλωση της «ευτυχίας».
Δοκιμασμένες συνταγές. Ήδη από το 1980 το αντικαταθλιπτικό Prozac έγινε της μόδας, όχι επειδή υπήρχε σώνει και καλά η αναφορά σε μια ασθένεια πραγματική ή φανταστική. Αλλά επειδή για κάθε σκοτούρα από τότε και στο εξής υπήρξε και μια φαρμακολογική «απάντηση». Φάρμακα που «διευκολύνουν απλά την ζωή». Μια συνηθισμένη κακοκεφιά, μια ευερέθιστη συμπεριφορά, τα συχνά πικρόχολα σχόλια κάποιου αρκούν ως «ενδείξεις» της εξίσου «συνήθους κοινωνικής παθολογίας».
Το Prozac (ή Ladose στην Ελλάδα) και το Ecstasy έχουν κάτι κοινό: επηρεάζουν και τα δύο τη σερατονίνη, τη φυσική χημική ουσία του εγκεφάλου που ευθύνεται για την καλή ή την κακή διάθεση, για τη θερμοκρασία του σώματος, για τον ύπνο και για τα αισθητήρια όργανα. Πιο απλά: το Prozac ελέγχει τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσης σε ένα επίπεδο ούτε κρύου ούτε ζέστης. Για κάποιους είναι ένα θαυμάσιο χάπι, που σε κάνει να αισθάνεσαι ευτυχισμένο μέλος μιας παρέας.
Τα «μικροπροβλήματα» σε κάθε περίπτωση διορθώνονται εύκολα: «οι χημικοί προσπαθούν να αναπτύξουν προϊόντα που δεν θα έχουν τα μειονεκτήματα των υπαρχόντων: μακρά διάρκεια, όπως το LSD, ή παρενέργειες, όπως οι παραισθητικές μεταπτώσεις. Μια αρκετά παλιά ουσία, η DMT, αποκαλούμενη και παραισθησιογόνο του διαλείμματος για φαγητό ή του επιχειρηματία, προσφέρει παραισθήσεις κατά παραγγελία επί τρία τέταρτα της ώρας».
Παλιά υλικά, καινούργιες συνταγές.
Αλλά πάντα στις «συνιστώμενες και ελεγχόμενες δόσεις». Όπως αυτές που …συνέστησε και ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Φλωρίδης για τον έλεγχο της «εγκληματικότητας», προσυπογράφοντας την συντήρηση της εξάρτησης.
Όχι, οι εξαρτημένοι δεν είναι επαναστατικά υποκείμενα όπως καμώνονται ότι κατάλαβαν οι κάθε είδους κουτοπόνηροι, ούτε όμως οι «τελειωμένοι» που ευελπιστεί κάθε εξουσία. Βρίσκονται σε κάθε κοινωνική διαστρωμάτωση, είτε εργάζονται, είτε είναι άνεργοι, είτε είναι τα «ανεπιθύμητα μιάσματα», που χαλάνε την μόστρα κάθε βιτρίνας…
Και ο εγκλεισμός εξακολουθεί να έχει χίλια ονόματα και οι αποδράσεις, μικρές ή μεγάλες, άλλους τόσους λόγους να θεωρούνται αυτονόητες. Αλλά για ποιες αποδράσεις μιλάει ο καθένας;
Αν η επιστήμη έχει αποτύχει να δημιουργήσει το χάπι της ευτυχίας (αποδεδειγμένα πλέον όλα τα φαρμακευτικά παρασκευάσματα μειώνουν μεν τις συνέπειες της κατάθλιψης, αλλά δημιουργούν σταδιακά ένα είδος συναισθηματικής αναισθησίας, όπου όλα ισοπεδώνονται σε μια ομοιομορφία, χωρίς εξάρσεις), οι φυσικές λειτουργίες του οργανισμού μας παραμένουν η μόνη βεβαιότητα για όσους δεν διαπραγματεύονται την χαρά που πηγάζει μέσα από την δημιουργικότητα, την αλληλεγγύη, την εξέγερση σ’ ότι καταπατά την ανθρωπινότητα σ’ όσους δεν αμφιταλαντεύονται στην πίστη για τον σωστό χρόνο: ΤΩΡΑ.
Ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» παραμένει εδώ.
Eπιδεικνύει τα λάφυρα του και ας μη νιώθει, παρ’ όλα αυτά, ασφαλής οριστικά…
Συσπείρωση Αναρχικών
Anarchy press gr 