Αναρχία και οργάνωση: Αποσπάσματα από την συζήτηση στο Διεθνές Αναρχικό Συνέδριο, στο Plancius Hall, Άμστερνταμ, 26-31 Αυγούστου του 1907

Β’ ΜΕΡΟΣ

Στο συνέδριο συμμετείχαν πολλοί αναρχικοί και αναρχικές από όλον τον κόσμο. Πήραν μέρος σε αυτό σημαντικές φυσιογνωμίες του διεθνούς αναρχικού κινήματος της εποχής, όπως οι Christian Cornelissen, Errico Malatesta, Luigi Fabbri, Emma Goldman, Aristide Ceccarelli, Thomas Keel, Karl Walters, Nikolai Rogdaev, S. Velev, Pierre Monatte, Amedee Dunois και άλλοι από χώρες όπως Ολλανδία, Ιταλία,
Γερμανία, ΗΠΑ, Αργεντινή, Αγγλία, Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσία, Βέλγιο, Γαλλία και Βοημία

Αμεντέ Ντυνουά: Μακριά από εμάς, επομένως, η ανόητη ιδέα να θέλουμε να απομονωθούμε από το προλεταριάτο· αυτό θα σήμαινε, το ξέρουμε πολύ καλά, να υποβαθμίσουμε τον εαυτό μας στην αδυναμία των περήφανων ιδεολογιών, των αφηρημένων εννοιών, κενών από οποιοδήποτε ιδανικό. Οργανωμένοι ή μη οργανωμένοι, λοιπόν, οι αναρχικοί θα παραμείνουν πιστοί στο ρόλο τους ως εκπαιδευτές, διεγέρτες και καθοδηγητές των εργαζόμενων. Κι αν σήμερα συμφωνούμε στο να εργαστούμε σε ομάδες σε γειτονιές, πόλεις, περιφέρειες ή χώρες, και να συνενώσουμε [στμ. σε ομοσπονδίες] αυτές τις ομάδες, το κάνουμε πάνω απ’ όλα για να δώσουμε στη δράση του συνδικάτου μεγαλύτερη δύναμη και συνέχεια.

Η τραγωδία των πολιτικών εξόριστων [1934], της Έμα Γκόλντμαν

Κατά τη διάρκεια των ενενήντα ημερών μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι παλιοί και νέοι φίλοι, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, που δεν είχα ξανασυναντήσει, συζητούσαν για τα χρόνια της εξορίας μου. Τους φάνηκε απίστευτο, ότι μπόρεσα να αντέξω τις περιπέτειες της εξορίας και να επιστρέψω άθικτη στην υγεία και το πνεύμα και με το ηθικό μου αδιατάρακτο. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα πολύ από το γενναιόδωρο αφιέρωμά τους. Αλλά, επίσης ντράπηκα, όχι επειδή υποφέρω από ψευδή σεμνότητα ή πιστεύω ότι πρέπει να λέγονται καλά λόγια για τους ανθρώπους μόνο μετά το θάνατό τους, αλλά μάλλον επειδή η κατάσταση των πολιτικών εξόριστων, που είναι διάσπαρτοι στην Ευρώπη είναι τόσο τραγική, που ο αγώνας μου για επιβίωση ήταν ανάξιος λόγου.
Στην πλειοψηφία τους οι πολιτικοί πρόσφυγες, ακόμη και πριν από τον πόλεμο, δεν ήταν ποτέ απαλλαγμένοι από το άγχος και τη φτώχεια. Θα μπορούσαν, όμως, τουλάχιστον να βρουν άσυλο σε πολλές χώρες. Η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ελβετία ήταν ανοιχτές σε αυτούς. Η Σκανδιναβία και η Ολλανδία τους δέχτηκαν ευγενικά. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν αρκετά φιλόξενες για να δεχτούν μερικούς πρόσφυγες. Το πραγματικό καταφύγιο, ωστόσο, ήταν η Αγγλία, όπου οι πολιτικοί αντάρτες από όλα τα δεσποτικά εδάφη έγιναν ευπρόσδεκτοι.

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κείμενα των Ε. Malatesta και F.S. Merlino

Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα

σελ. 169

Φθινόπωρο 2018

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει σε δύο μέρη συνολικά 27 επιστολές, που αντάλλαξαν Μαλατέστα και Μερλίνο από τα τέλη του Ιανουαρίου του 1897 έως και τα μέσα Ιανουαρίου του 1898, όταν και η πολεμική σταμάτησε, καθώς ο Μαλατέστα συνελήφθη από την αστυνομία της Σαβοΐας. Οι επιστολές δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά (αναρχικά και μη) της εποχής και αφορούν μια έντονη διαμάχη, όπως αναφέρει και το οπισθόφυλλο της έκδοσης για τα ζητήματα της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης, της συμμετοχής ή μη στις εκλογές, του επηρεασμού ή όχι των εκλογέων, της επιλογής του μικρότερου κακού ή της άκαμπτης υπεράσπισης ιδεών και πρακτικών σε οποιεσδήποτε συνθήκες κ.ά.

Η εικόνα του εξωφύλλου είναι του Flavio Constantini και απεικονίζει, υπό μορφή τραπουλόχαρτου, τον ιταλό βασιλιά Ουμβέρτο, ο οποίος εκτελέστηκε στη Μόντσα από τον Γκαετάνο Μπρέσι στις 29 Ιουλίου του 1900. Ο Μπρέσι είχε σώσει τον Μαλατέστα, όταν εκδηλώθηκε, το 1899, εναντίον του απόπειρα δολοφονίας στο Πάτερσον των ΗΠΑ. Ο δε Μερλίνο υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης του Μπρέσι στη δίκη του για την εκτέλεση του βασιλιά.

Στο Επίμετρο Ι παρατίθεται κείμενο του Gianpetro «Nico» Berti, που είναι η εισήγησή του, για τον Φραντσέσκο Σαβέριο Μερλίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη στην Ίμολα την 1^η Ιουλίου 2000 και δημοσιεύτηκε στην ιταλική αναρχική επιθεώρηση «A-rivista anarchica», Νο 360 τον Μάρτιο 2011.