Σας θυσιάσαμε για την σωτηρία της ευρωζώνης…

H τελευταία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF) για την Ελλάδα, τον Ιούνιο του 2013, επισημοποίησε την σοβούσα εδώ και καιρό, διάσταση ανάμεσα στο «υπερατλαντικό» και «ευρωπαϊκό» μπλοκ σχετικά με το ποιός κάνει κουμάντο στην Ευρωζώνη εφαρμόζοντας και τα αντίστοιχα «οικονομικά εργαλεία» θανάτου ολόκληρων κοινωνιών. Η διαμάχη αυτή φανερώνει ότι η ανασυγκρότηση της κυριαρχίας, αντίθετα με τα θρυλούμενα, δεν είναι μια γραμμική πορεία ενοποίησης των επί μέρους κομματιών της κυριαρχίας σε μια ενιαία πλανητική υπερκυριαρχία από κάποια υπερδύναμη με θεϊκές ικανότητες (ούτε υπήρχε, ούτε θα υπάρξει ποτέ τέτοια δύναμη), ούτε ακριβώς το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας των ισχυρότερων οικονομικών κέντρων του πλανήτη μέσω των κυβερνήσεων που ελέγχουν.

ΤΙ ΘΕΛΟΥΝΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΝΕ;

«We need global governance. Global financial governance and we need it fast!» (Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και τη χρειαζόμαστε γρήγορα!) [Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, από το βήμα του συνεδρίου του Economist στις 29 Απριλίου 2010].¹

Τάδε έφη λοιπόν ο Giorgos (στη μητρική του γλώσσα) λίγες μέρες πριν υπογραφεί το μνημόνιο με το ΔΝΤ. Και αν αυτός μοιάζει περισσότερο με παπαγαλάκι που ψελλίζει το μάθημά του, κάποιος άλλος κυρίαρχος (σε καλύτερη θέση από τον ίδιο) μας το είχε κάνει περισσότερο λιανά, λίγους μήνες πριν. Τον Ιούλιο του 2009 στη συνάντηση του G8 στην Ιταλία, ο πρόεδρος της Ρωσίας, Μεντβέντεφ, παρουσίασε στους δημοσιογράφους ένα υπόδειγμα νομίσματος ως υπερεθνικού παγκόσμιου νομίσματος που σκοπός του θα ήταν να υποκαταστήσει το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. «Εδώ είναι», είπε ο Μεντβέντεφ, «μπορείτε να το δείτε και να το αγγίξετε».²

Σήμερα καθημερινά ακούμε για την «κρίση του ευρώ» και τη συνεχή του πτώση έναντι του δολλαρίου που τείνει σταδιακά να καταστήσει (και μάλλον θα καταστήσει) την Ευρωζώνη παρελθόν. Η εύκολη ανάγνωση αυτής της εξέλιξης παραπέμπει συνήθως σε πόλεμο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού (αχ αυτός ο αντι-αμερικανισμός των φιλο-ευρωπαϊστών!). Αυτό που δεν ακούμε είναι πως ταυτόχρονα πληθαίνουν οι αναφορές που θεωρούν και το δολάριο «τελειωμένη υπόθεση» καθώς, παγκοσμίως, οι κυβερνήσεις (πρωτοστατούσης της Κίνας, μέχρι πρότινος πρώτου πιστωτή των ΗΠΑ αλλά όχι πλέον) ξεφορτώνονται δολάρια. Και επί πλέον αυξάνουν τα αποθέματά τους σε SDRs (Special Drawing Rights) που ουσιαστικά είναι αποθεματικό νόμισμα (όχι σε υλική μορφή) του ΔΝΤ.³