Κατά τη διάρκεια των ενενήντα ημερών μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι παλιοί και νέοι φίλοι, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, που δεν είχα ξανασυναντήσει, συζητούσαν για τα χρόνια της εξορίας μου. Τους φάνηκε απίστευτο, ότι μπόρεσα να αντέξω τις περιπέτειες της εξορίας και να επιστρέψω άθικτη στην υγεία και το πνεύμα και με το ηθικό μου αδιατάρακτο. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα πολύ από το γενναιόδωρο αφιέρωμά τους. Αλλά, επίσης ντράπηκα, όχι επειδή υποφέρω από ψευδή σεμνότητα ή πιστεύω ότι πρέπει να λέγονται καλά λόγια για τους ανθρώπους μόνο μετά το θάνατό τους, αλλά μάλλον επειδή η κατάσταση των πολιτικών εξόριστων, που είναι διάσπαρτοι στην Ευρώπη είναι τόσο τραγική, που ο αγώνας μου για επιβίωση ήταν ανάξιος λόγου.
Στην πλειοψηφία τους οι πολιτικοί πρόσφυγες, ακόμη και πριν από τον πόλεμο, δεν ήταν ποτέ απαλλαγμένοι από το άγχος και τη φτώχεια. Θα μπορούσαν, όμως, τουλάχιστον να βρουν άσυλο σε πολλές χώρες. Η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ελβετία ήταν ανοιχτές σε αυτούς. Η Σκανδιναβία και η Ολλανδία τους δέχτηκαν ευγενικά. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν αρκετά φιλόξενες για να δεχτούν μερικούς πρόσφυγες. Το πραγματικό καταφύγιο, ωστόσο, ήταν η Αγγλία, όπου οι πολιτικοί αντάρτες από όλα τα δεσποτικά εδάφη έγιναν ευπρόσδεκτοι.
Anarchy press gr 