Πρόστιμο στην Bayer για ζιζανιοκτόνο

Σύμφωνα με απόφαση του δικαστηρίου της Χονολουλού, η πολυεθνική Bayer θα καταβάλει 10,2 εκατ. δολ. στην πολιτεία, εξ αιτίας ζιζανιοκτόνου το οποίο περιείχε την απαγορευμένη ουσία (από το 2013 στις ΗΠΑ και το 2003 στην Ε.Ε) μεθυλο-παραθείο (Penncap-M). Το εν λόγω ζιζανιοκτόνο ψεκάστηκε το 2014 σε καλαμπόκια και άλλες καλλιέργειες και η εταιρεία προέτρεψε τους εργαζόμενούς της να επιστρέψουν στα χωράφια μόλις μία εβδομάδα αργότερα, ενώ γνώριζε ότι για 31 ημέρες στα χωράφια δεν θα πρέπει να εισέλθει κανείς λόγω της δράσης του ζιζανιοκτόνου.

Το Roundup, η Bayer, η Monsanto και η εμφάνιση καρκίνου

Η βιομηχανοποίηση και η μαζικοποίηση της τροφής πάει παρέα με την βιομηχανοποίηση και μαζικοποίηση της ζωής μας. Το «δέσιμο» της εξουσίας σ’ όλους μας, έχει να κάνει και με την τροφή. Ασχέτως εάν τρέφεται κάποιος μόνο φυτικά ή είναι παμφάγος. Εφ’ όσον η τροφή έχει γίνει εμπόρευμα και παράγεται μαζικά και βιομηχανικά μέσω μεγάλων εταιριών που ελέγχουν τις ποικιλίες των φυτών και σπόρων, που δημιουργούν ενισχυτικά φάρμακα και ζιζανιοκτόνα, μέχρι την διανομή και στην τιμή της τροφής, τότε η εξουσία μοιράζει απλόχερα αλυσίδες αλλά και αρρώστιες.

Bayer/Monsanto: Κάτι παραπάνω από μια συμφωνία εξαγοράς

Όποιος ανατρέξει σε υλικό που αφορά την κατανομή και το εύρος των επαγγελμάτων που υπήρχαν μέχρι και πριν από μερικές δεκαετίες θα εκπλαγεί τόσο από το πλήθος των επαγγελμάτων όσο και από τον αριθμό των μικροεπαγγελματιών. Μπορούμε να πούμε ότι υπήρχε μια περισσότερο ορθολογική κατανομή πλούτου απ’ ότι σήμερα. Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοούμε ή παραβλέπουμε τις συνθήκες εκμετάλλευσης, που πάντα υπήρχαν και υπάρχουν σε συνθήκες εξαρτημένης εργασίας, όπως και της παρουσίας του πλούτου και του χρήματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Ούτε, επίσης, προσπερνάμε και την παρουσία μικροαστικής νοοτροπίας που ανέκαθεν αποτελούσε μια συντηρητική παράμετρο στην ανθρώπινη κοινωνία, αφού τις περισσότερες φορές ο μικροαστός-επαγγελματίας λειτουργεί εγωκεντρικά στο κυνήγι του κέρδους, έχοντας αποδειχθεί την ταυτότητα του «οικονομικού τύπου ατόμου», που δρα βάσει του δικού του αποκλειστικά συμφέροντος. Και εάν για δεκαετίες ο εργάτης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «μικροαστός», είναι το τελευταίο μέλος της αλυσίδας βιομήχανος/βιοτέχνης-επαγγελματίας-εργάτης που αποκτά σταδιακά, από το 1950 και μετά, αυτή την αντίστοιχη νοοτροπία, με αποκορύφωμα τη δεκαετία του ’80 και μετά. Η καταναλωτική κοινωνία χτίζεται και μεγεθύνεται βάζοντας και τους εργάτες στο κόλπο, που πρόθυμα αυτοπαγιδεύονται σε ένα όνειρο απατηλό. Αυτό της διαρκούς απόκτησης υλικών αγαθών και λοιπών αξιών.