Το ΚΚΕ, ο Ζαχαριάδης και η 28η Οκτωβρίου (συνέχεια)

Σε κείμενο που δημοσιεύσαμε πέρυσι με αφορμή την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου 1940 είχαμε αναφερθεί στη στάση του ΚΚΕ και συγκεκριμένα του Γραμματέα του Νίκου Ζαχαριάδη.(ΒΛΕΠΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΔΩ).

Η πρόσφατη αποκατάστασή του από το ΚΚΕ μας δίνει την ευκαιρία να θυμίσουμε αυτήν του τη στάση αλλά και να επιμείνουμε σ’ αυτό πλέον που κάθε μυαλό, απαλλαγμένο από τη στενότητα του δογματισμού και της προβατοποίησης, μπορεί να καταλάβει: Πως η ιστορία και η συνολική πορεία του ΚΚΕ, παρά τις πολιτικές τεχνικές που χρησιμοποίησε, (ενδεικτική έκφραση των οποίων είναι οι πολυάριθμες παλινδρομήσεις), παραμένει ενιαία και ταγμένη στην συγκρότηση μιας εξουσιαστικής κλίκας η οποία ανταγωνιζόταν την καθεστηκυία τάξη για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Σοβιετικής (Μπολσεβίκικης) Κομμουνιστικής Κυριαρχίας, κι όχι των καταπιεσμένων.

28η Οκτωβρίου – 20 Απριλίου 1941, μια μικρή συμβολή στην αλήθεια

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύεται στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 109, Οκτώβριος 2011)

Είναι δεδομένη, πλέον, λόγω της περίστασης, η ανελέητη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των «μη προνομιούχων» κοινωνικών ομάδων και με αφορμή την (και καλά) τακτοποίηση των δημοσιονομικών «ελλειμμάτων», πατριωτικές αλλά και εθνικιστικές κόρωνες θα ακουστούν από τα χείλη των κυβερνοπατέρων. Για την μικρή πλην τίμια «πατρίδα» που δέχεται επίθεση, για το σθένος των Ελλήνων ενάντια σε όσους θέλουν το «κακό τους». Ξέρουμε πολύ καλά όταν οι κυβερνήτες, εντολοδόχοι, πλέον, της παγκόσμιας εξουσιαστικής κλίκας κάνουν αναφορά σε «έθνος», «πατρίδα» και «φυλή» κάτι άσχημο συμβαίνει (ή πρόκειται να συμβεί) στους καταπιεσμένους.

Στην μοναδική χώρα της Ευρώπης που γιορτάζεται η έναρξη του πολέμου σαν «εθνική» εορτή, σε αντίθεση με άλλες όπου συνήθως γιορτάζεται η απελευθέρωσή τους, το ελλαδικό κράτος στήριξε σε αυτή μια εθνοπατριωτική προπαγάνδα για τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Χωρίς να υποτιμούμε το θάρρος που έδειξαν οι παραπλανημένοι από τη πολιτική των εξουσιαστών, στρατιώτες του ελλαδικού κράτους απέναντι στον πανίσχυρο στρατό της φασιστικής Ιταλίας και τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια του «έπους του ’40», δε παύουν να ήταν θύματα ενός πολιτικού σχεδιασμού ανακατανομής κυριαρχίας και πλούτου, θυσιαζόμενοι στην εξουσιαστική απληστία. Γιατί καμιά νίκη δεν χάρηκαν οι έλληνες, εκτός και αν κάποιοι αρκούνται σε μια «πύρρειο» με μπόλικη δόση προπαγάνδας.