ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ…

«Τι είναι αυτό το σημάδι στο δάχτυλο σου;» ρώτησε ο μικρός Ταρού, καθώς στριφογύριζε για να βολευτεί καλύτερα στο δέρμα βίσωνα που κάλυπτε το έδαφος της σκηνής. Αυτός και οι φίλοι του είχανε αποφασίσει να μην συμμετέχουν στη συντροφιά του κυνηγιού εκείνη την παγωμένη μέρα. Εξ άλλου, η παρέα του Σιάθ ήταν πάντοτε μια ελκυστική πρόταση. Τόσο ελκυστική μάλιστα, που συχνά άφηναν το παιχνίδι τους, ακόμη και τις βουτιές στα ανοιξιάτικα λιβάδια, για να ακούσουν τις ιστορίες του. Τους άρεσε να ακούν αφηγήσεις για «αυτά που έγιναν παλιά», όπως συνήθιζαν να λένε οι γεροντότεροι της φυλής. Ίσως όμως αυτό που τους γοήτευε πραγματικά δεν βρισκόταν στην αίγλη της εξιστόρησης, αλλά στο γεγονός πως γνώριζαν ότι όσα άκουγαν ήταν πέρα για πέρα αληθινά.